Եղբայր, խնդիրը էն ա, որ մարդ պտի իմանա թե ինչի համար ա պայքարում ու ժամանակին գիտակցի, թե իր պայքարը ինչ հետևանքներ կարող ա ունենալ: Ու ամենակարևորը, մարդ պտի հասկանա, երբ պետք ա կանգ առնել: Օրինակի վրա ասեմ: Նայի 96-ին Վազգեն Մանուկյանը գլխավորեց մի հզոր շարժում, որը իրոք համազգային էր: Ունենալով ժողովրդի 90% աջակցությունը, նա այնուամենայնիվ որոշ ժամանակ հետո կանգ առավ: Կանգ առավ, որովհետև չէր ուզում, որ մարտի 1 լինի: Որովհետև, նա հասկացավ, որ ինքը պայքարում է ժողովրդի բարօրության համար, ոչ թե աթոռի: Ու երբ հասկացավ, որ իրա պայքարի ընթացքում, կարող ա գոնե մի քաղաքացի մահանալ, նա կանգ առավ: Շատերը էսօր մեղադրում են Վազգենին թուլության մեջ: Բայց ցանկացած մարդ, որ մի քիչ երկար մտածի, կհասկանա, որ ինքը ճիշտ արեց: Որովհետև եթե շարունակեր, անպայման զոհեր կլինեին, իսկ ինքը դրա համար չէր պայքարում: Արդյունքում Վազգենը կանգ առավ, բայց վարչակազմն էլ քանի որ արդեն փտել էր, ընդամենը 2 տարի հետո կամավոր հեռացավ: Ու դա կարելի է համոզվածությամբ ասել, որ Վազգենի շարժման արդյունքն էր: Նա կարողացավ առանց զոհերի հասնել արդյունքի:Chuk-ի խոսքերից
Գիտես, եղբայր, ինձ շատ մոտ մարդիկ էլ կան, որ եղել են քաղաքականության մեջ ու շատ բաներից հիասթափվել, սպասելիքները չեն արդարացել: Գիտե՞ս, թե ի՞նչ են արել: Չեն հանձնվել, շարունակել են նույն կերպով պայքարել և էդ հիասթափության պահին և հիմա: Հիասթափվել... դա բնական երևույթ ա, հաճախ հանդիպող: Չի կարող ամեն ինչը բավարարել կամ քո ուզած, քո պատկերացրած ձևով գնալ (օբյեկտիվ պատճառներ), չեն կարող բոլորը կամք ունենալ լավ ամեն ինչը շարունակելու համար (սուբյեկտիվ պատճառներ), էնպես որ նորմալ է հիասթափվելը... բայց այ հուսահատությունը իմ գնահատմամբ աննորմալ է, դա բերվում է կործանման:
Օրինակ իմ ասած մարդիկ չեն հուսահատվել այլ շարունակել են պայքարել, ու գիտես՞, իմ ու մյուս պայքարողների հետ միասին մի օր կհասնեն իրենց ուզածին:
Իսկ քո բարեկամը, կներես, չէի ուզում ասել, բայց դե հանձնվել է
Մեջբերել
Էջանիշներ