Հանրահավաք և երթ մարտի 1-ին

[Nareco]

Եղբայր, խնդիրը էն ա, որ մարդ պտի իմանա թե ինչի համար ա պայքարում ու ժամանակին գիտակցի, թե իր պայքարը ինչ հետևանքներ կարող ա ունենալ: Ու ամենակարևորը, մարդ պտի հասկանա, երբ պետք ա կանգ առնել: Օրինակի վրա ասեմ: Նայի 96-ին Վազգեն Մանուկյանը գլխավորեց մի հզոր շարժում, որը իրոք համազգային էր: Ունենալով ժողովրդի 90% աջակցությունը, նա այնուամենայնիվ որոշ ժամանակ հետո կանգ առավ: Կանգ առավ, որովհետև չէր ուզում, որ մարտի 1 լինի: Որովհետև, նա հասկացավ, որ ինքը պայքարում է ժողովրդի բարօրության համար, ոչ թե աթոռի: Ու երբ հասկացավ, որ իրա պայքարի ընթացքում, կարող ա գոնե մի քաղաքացի մահանալ, նա կանգ առավ: Շատերը էսօր մեղադրում են Վազգենին թուլության մեջ: Բայց ցանկացած մարդ, որ մի քիչ երկար մտածի, կհասկանա, որ ինքը ճիշտ արեց: Որովհետև եթե շարունակեր, անպայման զոհեր կլինեին, իսկ ինքը դրա համար չէր պայքարում: Արդյունքում Վազգենը կանգ առավ, բայց վարչակազմն էլ քանի որ արդեն փտել էր, ընդամենը 2 տարի հետո կամավոր հեռացավ: Ու դա կարելի է համոզվածությամբ ասել, որ Վազգենի շարժման արդյունքն էր: Նա կարողացավ առանց զոհերի հասնել արդյունքի:

Արի պատմությունը չաղավաղենք Արիացի եղբայր, երևի չես լսել նրա «եթե չգամ 20 րոպեից հետևիցս եկեք» արտահայտությունը: Այդքան լավ ղեկավար էր, այդքան պլոճիկով, թասիբով տղա էր, թո'ղ մինչև վերջ մնար իր այդ քո ասած «90 տոկոս» ժողովրդի հետ, ոչ թե անէանար: Երկրորդ եթե այդքան լավ առաջնորդ էր, այդքան պետության բարօրության մասին էր մտածում, թո'ղ իր կոչերով չխելագարեցներ այդ ժողովրդին, որ նրանք կամա թե ակամա դարձան նախադեպ հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործության համար` գրոհելով ԱԺ շենքի վրա: Այդքան մտածող մարդ էր թո'ղ չթողներ: Իսկ որ զոհեր չեղան, դա ՄԻՄԻԱՅՆ այն ժամանակվա իշխանությունների սթափ ռեալ գործողությունների շնորհիվ էր:

Արի մի հատ համադրի 96թ.-ի դեպքերը 08թ.-ի դեպքերի հետ: Ասենք թե, պատկերացնենք մի պահ ժողովուրդը 2008թ.ին գրոհում է ԱԺ վրա, ես հաստատ համոզված եմ կլիներ ոչ թե 10 զոհ այլ 10x10x10, մի 10 հատ գնդացիր կդնեին, խրամատներ կփորեին, քիմիական զենք կօգտագործեին, բայց թույլ չէին տա, որ ժողովուրդը հասնի դարպասներին, էլ ուր մնաց մտնեին ներս ու էն «սրբխեչի ուլի» ու «դաշնակ Վահանի»
գլուխները լոմեին: Իսկ 96թ.-ին երկրի 2-րդ դեմքը համարվող Արարքցյանին ու նրա տեղակալ Սահակյանին վայրենաբար ծեծել էին: Այնպես որ հերիք է վերջապես 96թ. հիշեք, հիշելուց կամ դա եք հիշում, կամ մութուցուրտը, կամ էլ մազութը, բայց այդ բոլորի պատասխանները մի քանի անգամ տրվել են, հենց էս ֆորումում բազմիցս դրա մասին խոսվել է ու ապացուցվել է այդ թեմաների «օդ ու փուչիկ» լինելը: Այլ նոր թեմաներ չկա՞ն:

Այդ ի՞նչ արդյունքի հասավ Վազգեն Մանուկյանը, երկրի միջազգային հեղինակությունը գցելուց ու չարաբաստիկ նախադեպ սահմանելուց բացի ոչ մի «արդյունքի» չհասավ: