«ՊԱՏՎԵՐՈՎ» ՀՈԴՎԱԾ
Լիզա Ճաղարյան
անհանդուրժողականությունը երկու երես ունի
Ի՞նչ են ցանկանում Հայաստանի արժանապատիվ քաղաքացիները: Ընդգծեմ` արժանապատի՛վ: Հայտնի բան է` իշխանափոխություն:
Խոսքս այն քաղաքացիների մասին է, ովքեր չեն նահանջել ու չեն նահանջելու, եթե նույնիսկ մի օր արթնանան, ու պարզվի` Սերժիկ Սարգսյանը ոչ միայն Լեռնային Ղարաբաղի խնդիրն է լուծել հօգուտ ղարաբաղցու, այլեւ Գյուլին ստիպել է, որ բարձրաձայնի «հայերի ցեղասպանություն» արտահայտությունը:
Նման բան, իհարկե, չի պատահի Սերժիկ Սարգսյանի ղեկավարած ավազակապետության օրոք: Մեծից փոքր գիտեն, որ գերտերությունները երբեք ընդառաջ չեն գնում ոչընտիր իշխանություններին, հակառակը` ստիպում են, որ սրանք ենթարկվեն իրենց քմահաճույքներին: Այնպես որ, վայհայրենասերների, ետեղիսաբեթյան ալիքի վրա իրենց տիրոջը քծնանքի հերթական դոզան մատուցողների աղիողորմ ճիչը չլսելու համար հանգիստ կարող էի երեսպաշտություն անել (վստահ` որ նման բան անհնար է), որ եթե Սերժիկ Սարգսյանը լուծի հայության համար այս երկու չափազանց կարեւոր խնդիրները, իշխանափոխության մոլեռանդ կողմնակիցս կվերափոխվեմ ու կդառնամ դաշնակցության նման «ընդդիմադիր» ու կսկսեմ «կառուցողական, քաղաքակիրթ» խորհուրդներ տալ «ազգընտիրին»:
Եղիսաբեթ թագուհուն վերադիր, եթե նախկին վարչապետ Արմեն Սարգսյանը վաղն ինչ-որ հնարքով Բարաք Օբամային նույնպես համոզի, որ մի քանի րոպեով ընդունի Սերժիկ Սարգսյանին, Օբաման էլ ոչ միայն ընդունի, այլեւ ներողություն խնդրի «Նորին գերազանցությունից», թե գլուխը խառն է եղել, դրա համար էլ մինչ օրս չի շնորհավորել նրան` ազատ, արդար ու թափանցիկ պայմաններում ՀՀ նախագահ «ընտրվելու» կապակցությամբ, ու մի հատ էլ կապտած թուշը պինդ-պինդ պաչի, միեւնույն է` բոլորս էլ գիտենք, ու ինքն էլ մեզնից լավ գիտի, որ չի ընտրվել, այլ բիրտ ուժով զավթել է ՀՀ նախագահի աթոռը: Դաշնակների հույս ու ապավեն Ռոբերտ Քոչարյանի ակտիվ մասնակցությամբ: Բոլորս էլ հիշում ենք, նույնիսկ Գալուստը, Էդիկն ու Ռազմիկը, թե ինչպես հանուն այդ աթոռի պահպանության` հանցագործ բանդաներին քսի տվեցին խաղաղ ցուցարարների վրա, եւ թե ինչպես վարժեցված դահիճները սպանեցին առնվազն տասը ՀՀ անմեղ քաղաքացիների, գազանաբար ծեծեցին անպաշտպան ցուցարարներին ու լցրեցին բանտերը: Դաշնակների հոգեհայր Ռոբերտ Քոչարյանի անմիջական հրամանով եւ Սերժիկ Սարգսյանի ակտիվ մասնակցությամբ:
Մենք ոտքի ենք կանգնել հանուն ժողովրդավարության, հանուն մարդու իրավունքների պաշտպանության ու ազատ խոսքի, արդար ընտրությունների վերականգնման, իսկ այսօր Հայաստանում ժողովրդավարության հոտն անգամ չի մնացել, «մարդու իրավունքներ» բարձրագույն արժեքը կոխկրճել ու շարունակում են կոխկրճել դաշնակների խորհրդանիշ Ռոբերտ Քոչարյանի եւ նրա փոխանորդ Սերժիկ Սարգսյանի բուծած երկոտանի բութ «գործիքները», իսկ «ընտրություն» բառն անգամ սրտխառնուք է առաջացնում ՀՀ քաղաքացիների մոտ` դաշնակների շարժիչ ուժ Ռոբերտ Քոչարյանի եւ նրա կրկնակ Սերժիկ Սարգսյանի բտած անորոշ ծագման մանրկճղակավորների ջանքերով:
Եվ բնական է, որ ցանկացած ՀՀ արժանապատիվ քաղաքացու գիտակցությունն ամեն Աստծո առավոտ շամփրում է այն միտքը, որ սրանք դեռ ասպատակում են Հայաստանը, որ սրանց դեռ չեն քշել կամ չեն դատել, իսկ գլուխը բարձին դնելուց ու քնելուց առաջ էլ շամփրում է դաժան իրողությունը. «Իշխանափոխությունը մեկ օրով էլ ուշացավ»: Բնական է, որ մարդիկ դժգոհում են հենց նրանցից, ում հետ հույս են կապել ու շարունակում են կապել: Հայ ազգային կոնգրեսի առաջնորդներից: Առավել բնական է, որ դժգոհում են ու քննադատում: Արդարացի, թե անարդարացի` այս դեպքում էական չէ: Քանի դեռ չենք ազատվել Սերժիկ Սարգսյանի լծից ու Ռոբերտ Քոչարյանի դժնատեսիլ ուրվականից, դժգոհ ենք ու շարունակելու ենք դժգոհել: Մինչեւ բաղձալի իշխանափոխության օրը: Իսկ դժգոհողն իրավունք ունի մի կուշտ, սրտի ուզածի չափ քննադատելու Հայ ազգային կոնգրեսին, եթե վերջինիս մարտավարությունն իրեն չի բավարարում:
Անբնականն այլ բան է: Եթե այդ նույն Կոնգրեսի որեւէ ներկայացուցիչ հակադարձում է հնչած քննադատությանը` լավ կամ վատ, համոզիչ կամ անհամոզիչ հիմնավորելով, թե ինչու նույն ակտիվությամբ պայքարի չեն հանում ժողովրդին, ինչու են տվյալ մարտավարությունն ընտրել, որոշ ընդդիմախոսներ, մեղմ ասած, շատ ծանր են տանում. «Հասե~ք, անհանդուրժող են, քննադատություն չեն ընդունում»:
Մտադրություն չունեմ հաստատելու կամ հերքելու` հանդուրժող, թե անհանդուրժող են Կոնգրեսի առաջնորդները: Ում ինչպես հարմար է, թող այդպես էլ մտածի: Պարզապես ուզում եմ հարց տալ նրանց գործունեությունը քննադատողներին` իսկ դուք հանդուրժո՞ղ եք: Գուցե դու՞ք ամաչեցնեք նրանց սեփական հանդուրժողականությամբ եւ բնական ու օրինաչա՞փ համարեք, որ համարձակվում են հակաճառել ձեզ` պնդելով, որ ճիշտ է իրենց մարտավարությունը: Պարզ է, չէ՞, որ եթե այս մարտավարությունն են ընտրել, ուրեմն` վստահ են, որ ճիշտը դա է: Մի՛ համաձայնեք այդ մարտավարությանը (ինքս էլ հիացած չեմ Կոնգրեսի որդեգրած կեցվածքով), ընդդիմախոսեք, անխնա քննադատեք, բայց հանդուրժողակա՞ն կեցվածք է խռովելը, թրերով ու թշնամաբար դիմավորելը նրանց, պաշտպանվելու փորձերը: Եթե նույնիսկ ձեր քննադատությանն ի պատասխան հնչած տեսակետը ձեր նրբին հոգիները վիրավորել է: Գուցե ձեր քննադատությունն էլ նրա՞նց է վիրավորել: Իսկ ո՞վ է ասել, հարգելի հանդուրժողականության մունետիկներ, որ նրանք վիրավորվելու իրավունք չունեն, եւ եթե դառը խոսքեր են լսում իրենց հասցեին` իրավունք չունեն դառը պատասխան տալու: Ինչու՞ եք մոռանում, որ Կոնգրեսի առաջնորդ, թե ընդդիմախոս համակիր` նույն հարթության վրա են, ոչ մեկը, ոչ էլ մյուսն արտոնյալ կարգավիճակ չունի. երկու կողմն էլ սեփական տեսակետները հանրությանն է հասցնում մի քանի թերթերի կամ մի քանի կայքերի միջոցով: Ընդամենը: Հանդուրժողականությունը երկու երես ունի: Ցավալի է, որ Կոնգրեսին քննադատողներից ոմանք միայն մի երեսն են տեսնում:
Mephistopheles-ի խոսքերից
Մեջբերել
Էջանիշներ