Անկապ օրագիր

[Freeman]

էն պահը, որ երկար պայքարներից /կռիվներից /անհաջողություններից հետո էստեղ հազիվ հասել ես նրան, որ ամեն ինչ ավելի քան լավ ա, բայց ամենայն հավանականությամբ, մոտ ապագայում, շատ մոտ ապագայում էդ սաղ կգնա գրողի ծոցը: Ով կմտածեր:
Էլ էդքան չարչարվելու հավես էլ չկա, թող ամեն ինչ իր հունով գնա:

[Այբ]

Ճիշտ են ասում էլի․ «Եթե փոքր ժամանակ դու չես ունեցել հեծանիվ, սակայն հիմա ունես Բենթլի.... մեկ է՝ դու փոքր ժամանակ չես ունեցել հեծանիվ»։

Կան բաներ, որ անփոխարինելի են, որովհետև այդ «բաների» (թեկուզ պուճուր, աննշան) անփոխարինելիությունը չի լրացվում ոչ մի առավել «արժեքայնությամբ»։

[My World My Space]

էս տաքսիստների թեման արդեն քանի տարի ա սենց էթում ա: Սկզբից դեղին համարներները, հետո Ա/Ձ գրանցելը, հիմա՝ լիցենզիան: Ու սենց պահի տակ ջոգեցի, որ ընտրությունների վախտ Առաջ Հայաստան կարգախոսը բանգլադեշում էն մեծ կալցևոյի մեջտեղն էր կպցրած: Իսկ կալցևոն պտույտ ա նախատեսում:

[StrangeLittleGirl]

Իմ գերմանախոս ընկերական շրջապատը երկու խմբի է բաժանվում. ավստրիացիների ու գերմանացիների: Մի անգամ խոսքի մեջ ասացի, որ հայերեն գերմանացուն ասում են գերմանացի: Էս ավստրիացիների դուրը շատ էկավ, անընդհատ տեղի-անտեղի կրկնում են:

Ես էլ տեղի-անտեղի գերմաներեն Scheiße բառն եմ օգտագործում, հաճախ նաև բարդ բառեր եմ կազմում:

Էսօր մեկ էլ մեր գերմանացիներից մեկը ասեց.
- Քաքա բառը գիտե՞ս:
- Հա՜, ոնց չէ, հայերենում էլ քաք ենք ասում:
Էս ավստրիացիներից մեկն իրեն չկորցրեց, տարավ-բերեց, ասեց.
- Քաք գերմանացի:

[Յոհաննես]

Ասում են խի՞ ես ծխում
Բա լավ ես չեմ ու դուք,եթե Լյովը ձեզ դեմ լիներ,ի՞նչ կանեիք

[Այբ]

Բայց մեր կյանքն ինչ ԵՐԿԱՐ է․․․

[Chuk]

Էն լինում ա է, որ մեկ էլ տեսնում ես դիմացիցդ մի հատ դելեգացիա ա գալիս՝ ասենք մի 8-15 հոգով: Կենտրոնում ինչ-որ մեկը՝ լուրջ դեմքով, կողքից հետույքալիզները, հետևից թիկնապահները: Հետո որ ուշադիր նայում ես, պարզվում ա, որ էդ կենտրոնինը կամ Վովա Գասպարյանն ա, կամ Նեմեց Ռուբոն, կամ Լֆիկ Սամոն, կամ Չոռնի Գագոն, կամ Դոդի Գագոն, կամ Մխչյանի Մուկը, կամ էլ տենց մի ուրիշը:

Էսօր էլի տենց դելեգացիա դուրս եկավ: Անտարբեր անցնելու էի, բայց դելեգացիայի հագուկապը մի քիչ ավելի անբռնազբոս էր, ավելի դեպի սպարտիվկա ձգտող: Տենց հետաքրքրեց, նայեցի.. պարզվեց կենտրոնինը հայտնի տաքսիստն ա:

Բա, ախպեր ջան, իրականում տեսել եմ: Ուզեցի մոտիկանամ, հետը սելֆի անեմ, էն էլ դուխս չհերիքեց (

[kitty]

–Արուս, արի գրատախտակի մոտ

–Կավիճը չե՞ս վերցնում:
–Չէ, ինչի՞ համար:
–Բա առանց կավիճի կարող էս՞))
–Հա իհարկե))
–Դե լուծի:
–Ի՞նչը ընկեր Մարգարյան:
–Արուսիկ ի՞նչի համար ես գրատախտակի մոտ եկել:
–Հա՜, հիմա սկսում եմ....ուրեմն ռազմական գործողուրթյունների ժամանակ հրամանատարները ծանոթանում են տեղանքին, գնահատում իրավիճակը, իրենց ենթականերին տալիս մարտական հրամաններ, որոնցում հիմնականում նշվում է հակառակորդի, նրա կրակային օբյեկտների դիրքը տարածքում: Դրա համար հրամանատարը պետք է տա կորդինատներ, որոնք....
–Բալես ի՞նչ էս խոսում:
–Դասնեմ պատմում:
–Բայց...
–Վա՜յ, կներեք ընկեր Մարգարյան, ես ուղղակի նախորդ դասին բացակա էի, երևի սխալ դաս եմ պատմում, բայց հաջորդնել էլ եմ սովորել, մի րոպե, հիմա... հա, ուրեմն սկսենք նրանից, որ պատերազմական և խաղաղ իրավիճակներում, միշտ էլ կան որոշակի տարածքներ որոնք հսկողության կարիք ունեն, դրանք պահակակետերն են: Դրանք հսկվում են զինված պահակայինի՝ Ժամապահի կողմից, ով անձեռնմխելի անձ է, ենթարկվում է միայն իր անձնական հրամանատրներին, ունի ՀՀ ԶՈՒ կանոնադրությամբ հաստատված օրենքներ ու պարտա.....
–Լավ Արուս ջան, արի դու գնա ջուր խմի, հանգստացի, հետո կգաս էս ֆունկցիան կածանցես, հա՞ ...


Ինձ արձակուրդներ են պետք...կամ էլ պիտի ՆԶՊ-ի դասերը տանը սովորեմ, ոչ թե դպրոցում,հանրահաշվի ժամին...

[laro]

Ես հասկանում եմ, որ ես չեմ մեծացել, կամ էլ չեմ փոխվել ավելի ճիշտ. ես հաճախ սիրում եմ իմ սիրելիներին ասել, որ իրենց սիրում եմ. երևի էդպես արժեքը կորցնում ա էդ արտահայտությունը, բայց էդպիսին եմ ես: Միանգամ մեծ մորաքույրներս փոքրի վրա ջղայինացել են, հուզվել է (մինչև հիմա էլ էդպիսին է ինքը) ես էլ երեք տարեկան եմ մոտավոր եղել, գնացել գրկել եմ մորքուրիս ու ասել եմ, որ մոք ջան մի լացի զա տո ես քեզ սիրում եմ Ես շատ եմ սիրում, երբ մամային գրկում եմ ու գլուխս դնում եմ վզին ու սկսկում եմ գլուխս շարժել, «քուջուջ եմ անում» Մաման պատմում ա, որ միշտ էլ փոքրուց էդպես եմ արել, միշտ սիրել եմ մամայի վիզը
Հիմա ես շատ շուտ հուզվում եմ ուրախ բաներից. ես կարող ա հուզվեմ տատիկ-պապիկ իրար հետ տեսնելիս կամ մամային իր երեխայի հետ փողոցում ուրախ քայլելիս Կամ չգիտեմ ուրախ բաներից ես հուզվում եմ, տխուր պահերին հավաքվում, լրջանում: Ու նոր հիշեցի, որ երբ հինգ տարեկան էի ու առաջին անգամ քրոջս տուն բերեցին, սկսեց լացել, ես իրենից ավելի բարձր սկսեցի լացել (թե ինչ էի հասկանում ես էդ տարիքում չգիտեմ ) Մարդիկ չեն փոխվում

[StrangeLittleGirl]

Աշխարհում կան գաղափարախոսություններ, որոնք ճիշտ կամ սխալ եմ համարում, բայց ցանկացած տիպի գաղափարախոսության քարոզից վատանում եմ:

Ուրեմն Կոպենհագենում մի կամուրջ կա: Երևի քաղաքի ամենաբանուկ կամուրջն է. ամեն օր մենակ 40 000 հեծանվորդ է այնտեղով անցնում, դեռ չխոսենք հետիոտնի ու մեքենաների մասին: Էստեղ միշտ զանազան խմբեր կանգնած քարոզում են: Եհովայի վկաների եմ տեսել, էլի զանազան կրոնական խմբավորումների: Դա հերիք չէ, հիմա էլ վեգաններն են կանգնած քարոզ անում: Էն օրը կպշկվել էին, թե՝ արի, փորձի էդ ուտելիքից: Ասում եմ՝ չեմ ուզում, գիտեմ, որ կարա վեգան ուտելիքը համով լինի: Սրանք մեկ ա, պիտի գաս, պիտի հասկանաս, բլաբլաբլա: Ահավոր տհաճ բան էր: Մի արեք էլի տենց, մի արեք, որ հարգանքս ձեր նկատմամբ կորցնեմ:

[laro]

Գիտեմ, որ հիմա ոչ մեկի համար նորություն չեմ ասելու, երևի բոլորն էլ էդ զգացողություններն ունեն: Անտանելի, աննկարագրելի վատ եմ զգում, երբ ինձ խաբում են: Ինձ համար ամենավատ բանն իմ դեմ, որ կարող են անել, դա ինձ խաբելն ա կամ կեղծավոր լինելը. սիրում եմ, որ իմ հետ պարզ են լինում, եթե անգամ դա ցավոտ պարզություն ա: Ու մարդիկ էնքան են խաբում, կամ խոսում տողատակերով, որ սկսում ես մնացածին էլ նույն արշինով չափել ու չհավատալ մարդկանց ու ամեն խոսքի տակ բան փնտրել ու արդյունքում քեզ ասում են, որ դու շուտ ու անհիմն ես նեղվում: Չէ, ես ուղղակի սկսել եմ զգույշ լինել մարդկանց հարցում, որ հետո խաբված չզգամ ինձ: Աշխատում եմ քիչ նվիրվել, մինչև վերջ չվստահել ու հույսս իմ վրա դնել: Ես էլ առաջվանը չեմ, իրոք....

[Ruby Rue]

Մեր բակում վեց շունիկներ են ծնվել. արդեն երկու գիշեր է իրենց վնգստոցը քնել չի թողնում: Էսօր ժամը 7-ին արթնացա, որոշեցի գնալ տեսնել, թե ինչ է եղել, որ տենց վնգստում են. մտածում էի` երևի մամա չունեն, սոված են: Հետո տատիս ասեց, որ մամա ունեն, ուղղակի գիշերներն ինքը գնում էի, էս ձագերն էլ, իրենց «բնից», որը մի կես մետր բարձր է գետնից, ընկնում են ու սկսում են էնքա՜ն վնգստալ, մինչև իրենց դնեն տեղը:
Էս անգամ ձագուկներից մեկն էր ընկել, ուզեցի գնամ դնեմ տեղը, մեկ էլ իրա մաման եկավ. կաթ տվեց, հետո վզից բռնեց, աստիճաններով բարձրացրեց ու դրեց տեղը: Ու դրանից հետո ձայնը դադարեց:

Ճիշտ ա, քնել չեն թողնում, բայց մի տեսակ ահավոր վախենում եմ, որ մարդկանցից մեկը կզանգի քաղաքապետարան կամ թաղապետարան, ու Յունիգրաֆը կգա, կվերացնի թե՛ մամա շանը, թե՛ ձագուկներին: Նենց որ, տնաշեն մամա շուն, էլ երեխեքիդ մենակ չթողես:

[kitty]

–Արուս վեր կաց գնա սենյակումդ քնի:
–Քունս չի տանում:
–Ո՞նց չի տանում, արդեն քնել էիր. գնա:
–Լավ, լավ... Վիկ չինացիները ո՞րդ են ուտում:
–Հա:
–Ձկներն է՞լ են որդ ուտում:
–Հա:
–Ուրեմն չինացիները ձո՞ւկ են:
–Չէ:
–Ուրեմն ձկնե՞րն են չինացի:
–Չէ Արուս:
–Բա ովքե՞ր են ձուկ:
–Ձկները:
–Բա ովքե՞ր են չինացիներ:
–Չինացիները:
–Հա՞:
–Հա:
–Վիկ բա...
–Արուուս... գնա քնի:


Փաստորեն ես կիսաքնած վիճակում անկապ մտքերի պակաս չեմ ունենում

[StrangeLittleGirl]

Մի դանիացի կոլեգա ունեմ, անունը՝ Հոլգե: Ֆեյսբուքում ընկեր ենք: Էն օրը ընտրությունների թեկնածուներից մեկի նկարն էի դրել ֆեյսբուքում (անունը՝ Անահիտա Մալաքյանս) ու գրել, որ երևի հայ ա: Հոլգեն էլ Կոպենհագենում ապրող մի հայ կնոջ էր ինձ սըջեսթ արել, անունը՝ Անահիտ:

Ընկերացա Անահիտի հետ, մտա էջը: Ութ ընդհանուր ընկեր, որոնցից յոթին Հայաստանից գիտեմ: Էսօր ոգևորված պատմում էի Հոլգեին: Հարցրեց՝ ինչքան ա Հայաստանի բնակչությունը: Ասեցի՝ մոտ երեք միլիոն: Ասեց՝ մեկ ա շատ եք էդքան իրար իմանալու համար:

[Անվերնագիր]

Մի օր Կաֆկան մտնում ա կազարմա տենում ա մարդ չկա, նույնիսկ ինքն էլ չկա, կա րնդամենր աբսուրդային մի ֆիկցիա, որ մենք կյանք ենք համարում: