Անկապ օրագիր

[Մանոն]

...Այսօր կրկին դաս հարցրեցի այդ մանչուկին: Անցյալ անգամ ասաց, որ չի սովորել ու չմոտեցավ գրատախտակին, խոստացավ հաջորդ դասին պատասխանել: Ու հիմա կրկին պատրաստ չէ: Միտք եմ անում, թե ի՞նչն է պատճառը, ախր խելք ունի, կարող է, գիտեմ...Ասում եմ, դե լավ, եկ օգնիր պաստառը կախենք գրատախտակին: Ուզում եմ որևէ կերպ կապել դասին: Վարանում է…հոնքերը կիտում, բայց կամաց-կամաց դուրս է գալիս նստարանի ետևից: Նստում է վերջին նստարանին, ու մինչ մոտենում է՝ զգում եմ, որ գլուխն ավելի է կախում: Ակամա ես էլ եմ նայում իր նայած ուղղությամբ՝ դեպի քարշ տվող ոտքերը: Փոքր ոտքերին անցկացրած մեծ կոշիկները՝ թաթերի մոտ լայն բացված բերաններով, ասես լեզու հանած լինեն վրաս: Մաշվածությունից կոշիկների գույնն անգամ չէր տարբերվում: Հիմա հասկացա գրատախտակին չմոտենալու պատճառը ու այնպիսի մրմուռ զգացի ներսումս…Արագ մի պատճառ մտածեցի՝ ետ ուղարկելու իր տեղը: Զանգի ձայնի հետ բոլորը դուրս վազեցին, իսկ նա նստած մնաց իր տեղում: Քիչ անց կամացուկ մոտեցավ վառարանին, երևի տաքացնելու թրջված ու սառած ոտքերը: Հետո իմացա, որ խնամքի կենտրոնից է, թեև ունի և մայր, և հայր: Խեղճ երեխա… Ողջ օրը մտքիցս դուրս չեկավ… Ինչ դժվար է այս կյանքը, ու ինչքան շատ են այդպիսի երեխաները…Անարդար է…

[Ռուֆուս]

Այսօր իմացա, որ ինձ ծանոթ աղջիկ է մահացել գազի թունավորումից, 8 տարի միասին էինք սովորել, նույն դասարանում, նույն կուրսում: Անընդհատ փորձում եմ մտքերս մի ուրիշ բանի վրա շեղել, բայց չի ստացվում, անընդհատ իր մասին եմ մտածում: Ինքը դեռ այնքան գեղեցիկ էր, այնքան երիտասարդ ու այնքան շատ պլաններ ուներ...

[Katka]

Անցում է պետք կատարել կյանքի տխուր պահերից ուրախ պահերին: Էս Անկապին էնքան եմ սիրում, բայց էրեխեք, ուրախությունից էլի անկապացեք

Էսօր իմացա, որ դասարանցիներիցս մեկը պսակվել է, մյուսին էլ տղա է ծնվել, անունն էլ Արտյոմ են դրել: Դե, բալիկ, քեզ երջանկություն ու անհոգ կյանք: Պապան ու մաման քեզ սպասում էին:

[Ներսես_AM]

Կատյան գրեց, էն Կատյան, որ գալիս կողքս նստող պուպուշ աղջկա հետ թաքուն հանդիպում ա անում, ինձ սկի չեն էլ ասում

ես էի ուզում նոր գրեի, սենց վիճակներում մոտս հակառակ էֆֆեկտն ա առաջանում, ուզում եմ ծիծաղամ, կներեք

այ էս վիդեոն էի ուզում տեղադրեի, մինչև Մանոնի գրածը կարդալը երևի տեղադրեմ վսյո տակի

[Լուսաբեր]

Ուրախ բաներից
Արդեն ահագին ժամանակա ուրախությունից ցնծում եմ Ախր ես էնքան շատ էի իրեն սպասում, ախր նենց գեղեցիկ պահեր ես ապրում, երբ վերջապես երազանքիդ մոտ ես լինում... Դեռ երկար ժամանակ պետքա սպասեմ, որ վերջը հրաշքը տեղի ունենա, բայց ասում են, որ այնքան կարճ կտևի…Ամեն դեպքում անհամբեր եմ, արագ եմ ուզում անցնեն ամիսները, եղանակները...
Երբ կլինի գա վաղը ու ես նորից լսեմ քո սրտիկի բաբախը ու էտ հրաշք զգացումով որոշ ժամանակ ապրեմ մինչը հաջորդ անգամը Արդեն էնքան շատ եմ սիրում քեզ, էնքան նոր երազանքներ են կապված քեզ հետ...
Կյանքս վերաիմաստավորվումա ու զգում եմ, որ էսքան կարճ ժամանակում ավելի հասունացա ու իրերին սկսում եմ այլ տեսանկյունից նայել:
Կյանքը շատ հետաքրքիր ու գեղեցիկա մարդիկ

[PetrAni]

Էս իիի~նչ անկաաաապ առավոտա....... թվում է, թե այսօրվա գործերն
էնքան էլ շատ չեն, բայց հասցնելու մի երևելի ցանկություն էլ չկա...
անըմդհատ հորանջում եմ...
տատիկս էս դեպքում ասում էր. <<բալա, քեզ աչքով են տվել>>: Իիի~նչ իմանամ,
գուցե և այդպես է,
այսօրվա վերջում կերևա` տատս էս հարցում էլ էր գիտակ թե չէ..
պարզապես էն որ օրվա սկզբում արդեն գիտես որ ձ անգամ մարշռուտկա
ես նստելու ու մեկ ու կես ժամից
ավել մեջն ես լինելու, էլ ոչ մի բանի հավես չի թողում...
Նենց եմ զզվում էս մառշռուտկեքից.....

[Legolas]

Մնաց 4 օր հերթական՝ այս անգամ դաժան առաջադրանքի կատարման ժամկետի ավարտին , երկուշաբթի օրը կա՛մ վահանով , կա՛մ վահանի վրա:

[Ինչուիկ]

Կապույտ երկնքում ճախրող ծիածանե հրեշտակներ, երկնակամարից թափվող աստղեր, որոնք այնքան հեռու են, բայց և ձեռքիս փայլող լուսատտիկների նման մոտիկ…
Երազանքների նուրբ հայացքով անցավ այդ մի րոպեն, ներիր, ես ուղղակի երազում էի:
Անահասկանալի զգացմունքներ, խենթ հայացքներ, անբառ մտքեր, անձայն խոսքեր, անհուն երազանքներ:
Մի քիչ նեղվեցի, այս ամենն իրականությու՞ն: Ես կապրեմ, ես ուզում եմ մնալ: Թող լինի այնպես, ինչպես, որ պետք է: Ես ուզում եմ գտնել իմ հարցերի պատասխանները, որը ճանապարհ կբացի դեպի նոր աշխարհ: Ես սիրում եմ այս րոպեն, ես կապրեմ տեսնելու համար, թե ու՞ր ենք մենք հետո գնալու: Չէ՞ որ մարդիկ շատ հեշտ են հեռանում:
Պարենք, ուրախանանք, թեկուզ թշնամիների հետ: Թռչենք շատ բարձր, որ չմրսենք, ջերմությամբ լցվենք միմյանց հանդեպ: Ես ուզում եմ շնչել, ես կշնչեմ:
Թող, որ ասեն լուսնի տակ ոչինչ հարատև չէ…

[Հայկօ]

Տեսնես՝ Զիգմունդ Ֆրոյդ ձյաձյան ո՞նց կվերլուծեր բնիկ հայկական «Արա դե էս ձմեռը ե՞րբ ա պրծնելու, է՛» բռնաբարո արտահայտությունը:

[My World My Space]

Չեմ կարողանում աշխատել......
Հազար հատ կիսատ գործեր ունեմ,այդ թվում նաև պետական, բայց գործ անելս չի գալիս, աշխատանքի չեմ գնում արդեն երկու օր ա.....
Ուզում եմ պառկեմ, պառկեմ ու ոչինչ չանեմ..... փորձեցի ակումբում գրառումներ անել,առաջին իսկ գրառմանս համար ստացա տուգանային միավոր Դայանայի կողմից.... հավեսս փախավ.... Մուսաս էլ արդեն մի 5 օր ա մենակ ա թողել ինձ.... սպասում եմ, չգիտեմ թե ինչի.....
Աշխատանքից զանգում են, կան հարցեր, որոնց պետք ա լուծում տամ..... երրորդ անգամ զանգեցին, չվերցրեցի, հանգիստ եմ ուզում.... դեռ լավ ա, որ ինձ աշխատանքից հեռացնել չեն կարող......
Հիշեցի Սարոյանին... "Ես ոչ ոքի չեմ դիմում, բայց ինչ-որ տեղ ինչ-որ բան սխալ է.....",
պառկել եմ ու ՏՆՏ-ով նայում եմ մի տափակ սերիալ,որից կյանքում 5 րոպե նույնիսկ չէի նայել....
Լճացում..... խեղդվում եմ.... մի բան ասեք.....

[Katka]

Դե որ հարցնում ես, ուրեմն ասեմ: Լճացումը կյանքի ամենաիմաստավոր երեւույթն է: Այդ ժամանակ դու անում ես այն, ինչի մասին վաղուց ես երազել: Մի վախեցիր լճացումից, շարունակիր վայելել կյանքիդ այդ կարճ լճացումը, որովհետեւ լճացումից հետո աճ է ենթադրվում:

[CactuSoul]

Էն "All That Jazz"-ում, է՞, երբ նոր մյուզիքլի սցենարն են կարդում… այ հիմա ինձ լրիվ Գիդեոնի պես եմ զգում…
Չէ, ինֆարկտ չի, ուղղակի ես ակումբում հիմա՝ ոնց որ Գիդեոնը ֆիլմում էդ ժամանակ: Ըտենց զգացողություն ա:

[AniwaR]

Անձրևի ձայնը ներվերս քրքրում ա:

[Katka]

ոչ մի տեղ էլ լավ չի, ոչ վիրտուալում, ոչ էլ ոչ վիրտուալում, սաղ տեղը բողոքում են, մեկից մի դրական բան չլսեցի: Այ մարդ, էս կյանքում մի լավ բան չկա: Ֆու տը: Թեմա բռնեմ ու բացեմ` կյանքը հիասքանչ է ու սաղովդ մտնեք մի հատ դրական կետ պտիչկա անեք կյանքից ու ես էլ հավեսով կարդամ: Դեպրեսիա... ճգնաժամ... ընդդիմություն... տրամադրություն... զարգացում... լճացում... մդա...նեուժելի անկում: Լավ ա լինելու Չհավատաք

[Մարկիզ]

Քիչ առաջ մի քանի ամսվա վաղեմության գրառումներս էի կարդում: Ակումբցիներից մի քանիսը ու մի քանիսն էլ «շնորհակալություններով» փորձում էին համոզել, որ ցանկություններով առաջնորդվելը, հաշվի չառնելով, թե այդ ցանկությունների իրագործման ճանապարհին քանի հոգու «վրայով կանցնես», ճիշտ է ու… օյ, ռոմանտիկ ու սիրուն: Ու էդ ամեն ինչը հասկանալի, ընթեռնելի է միայն էդ մի քանիսի պայծառատես ուղեղներին, մասամբ էլ հասկանալի է էն «շնորհակալություն» տվողների ուղեղներին: Իսկ որոշ մակերեսային գյադա-գյուդի համար (որոնց մեջ մտնում եմ բնականաբար նաև ես) ընդհանրապես անհասանելի է, անհասկանալի, բարդ ու խորը էդ ամեն ինչը հասկանալը…

Չնայած, մյուս կողմից էլ բուն խնդիրն այստեղ ոչ թե բանավեճն էր, այլ ինչ-որ մեկին կրկին վրայերթի ենթարկելը (սովորություն ա, չէ՞) մի քանի հոգով՝ դեմքերով:

… Հիմա ինչ էի ասում…

Տեսա՞ր, աղջիկ ջան… Տեսա՞ր, որ ես ճիշտ էի… Համոզվեցիր, չէ՞… Բա՜:

Իսկ «շնորհակալություն» հայտնողներին թախանձագին խնդրում եմ «շնորհակալության» կոճակը սեղմելուց առաջ ոչ թե նայել գրառման հեղինակի մականվանը, այլ ընդամենը կարդալ գրառումը: Թե չէ՝ ոնց որ ընտրությունների ժամանակ քաղաքական գովազդին մասնակցող ծախու մտավորականներից լինեք…