Անկապ օրագիր

[Անվերնագիր]

-Պարոն մայոր беспилотник-ի մեջ քանի՞ հոգի կարա նստի
-Որ քիպ-քիպ նստեն, մի 3 հոգի կտեղավորվի

Ֆսյո տակի մեր բանակը լուրջ ա.

[Այբ]

Հորեղբորս տղան 1000 տարի է, ինչ որոշել է ամուսնանալ, բայց մինչև հիմա չի ստացվում: Մի խոսքով: Մեր ծանոթներից մեկը չամուսնացած աղջիկ ունի ու որպես <<տիպիկ հայ մայր>>, աղջկան ամուսնացնելը դարձրել է իր ամենանվիրական երազանքը: Որոշ մարդկանցից էլ իմացել ենք, որ վերջինս դեմ չէ իր աղջկա և իմ հորեղբոր տղայի , այսպես ասած, հանդիպմումը կազմակերպելուն և այլն:
Ուրեմն, այսօր այդ կինը` որպես մեր հին ծանոթ, եկել է հյուր:
-Իմ Ալիսան....զարմանում եմ` էս դարում... ախր նման աղջիկ կլինի? : Ամբողջ օրը կուխնիայից դուրս չի գալից: Նե~նց տարբեր տեսակի ճաշատեսակներ է պատրաստում: Մեկը մեկից համով,-այդ կինն է աղջկան գովում:
Մենք ձայն չենք հանում: Դե մայր է...թող գովա էլի: Բայց հետաքրքիրն այն էր, որ աղջկա ''խոհարարական տաղանդը'' գովելիս /օրինակի համար/ ոչ մի ճաշատեսակի անուն չէր տալիս:
Կինն էլ դե մեր "հիացմունքից" ավելի ոգևորվեց ու վերջը ճաշատեսակներից մեկի անունը տվեց.
-Ալիսայիս նմանը չկա: Նման տեսակի ճաշատեսակներ...էն էլ տարբեր...նե~նց ձու է խաշում:

Տնաշե~ն, գոնե հորնելը, որ հորինել էր...մինչև վերջ...չկա~մ

[laro]

Էլի եկել եմ բողոքելու: Մի դեպք ա եղել, ահագին ժամանակ ա մտքիցս դուրս չի գալիս: Իմ տրանսպորտային միջոցը միշտ մետրոն ա, հազվադեպ եմ նստում ավտոբուսներ կամ մարշուտկաներ: Վերջերս էնպես ստացվեց, որ պետք ա ավտոբուսով գնայի: Վերջում էինք նստած, կողքիս մայր ու աղջիկ էին, աղջիկը փոքր, մի հինգ տարեկան երևի: Ավտոբուսին զուգահեռ կանգնեց մարշուտկա, ու երևում էր, որ մի կին հանեց էն մի տեսակ փակվող ցելոֆաններից (զիպ փականով են ոնց որ ասում) մեջը լիքը մանր կոպեկներ ու սկսեց հարյուր դրամ գտնել միջից: Հիմա էդ կինն երեխային ասում ա. «Վայ հլը տես էն կինն ինչի մեջից ա հանում կոպեկը, հի հի, ամոթ ա չէ՞»,- ու խնդում ա սենց արհամարական ու միառժամանակ երեխային բացասական ա տրամադրում: Ասում ա. «Կուզեի՞ր ես էլ սենց լինեի, պատկերացնու՞մ ես» կամ «Կուզես մեծանաս սենց դառնաս»:
Նախ և առաջ ինչ կապ ունի տոպրակից ա հանում, թե թանկարժեք դրամապանակից էդ գումարը, ինչ կապ ունի: Ոնց կարելի ա էդպես զզվանքով խոսել մարդու մասին մենակ դրա համար, դու ինչ գիտես ընդհանրապես իր մասին, դու ով ես, որ էդպես վեր դասես քեզ մնացածից: Կամ եթե քո կարճ ուղեղով որոշել ես, որ մարդը վատ ա ապրում (չնայած հնարավոր ա, որ դա էդպես չի) ու կարելի ա իրան ձեռ առնել, դու մոռանում ես քո վաղվա մասին ու չգիտես ինչ կլինի քո հետ վաղը քաղքենքի արարած: Ամոթը քո պահվածքն ա, որ տենց թեթև բանից ոգևորվեցիր ու սկսեցիր բարձրաձայն ապուշության աստիճանդ ցուցադրել քիչ չի, մի հատ էլ երեխային տրամադրել: Կարող ա ձեզ թվում ա, որ հիմա էլ ես եմ էդպիսի թեթև բանից պատումթյուն սարքում, բայց տանել չեմ կարողանում ստախոսներին ու քաղքենիներին, իրենց անհիմն բոլորից վեր դասողներին: Մարդն ինչքան էլ ՄԵԾ մարդ լինի, ինչքան էլ հաջողակ ու ամեն ինչի հասած լինի իր կյանքում, չպիտի մեծամտանա երբեք, չպիտի վերևից նայի մնացածին, ամենավանող բանն ա դա մարդու մեջ, որ ինձ ստիպում ա իրենից հեռու մնալ: Վերջերս մի մարդու հետ ծանոթացա, մի քիչ խոսեցինք, պարզվեց Հարվարդի դասախոս ա: Իսկ ինքն էնքա՜ն բարի, պարզ ու հասարակ մարդ էր: Իսկ էստեղ ոչնչություններն իրենց, ոնց որ ասում են, քարերից գցում են: Պարզությունը աչք ա շոյում

[enna]

մեքենայում երգ ա գնում՝ мы не паранойя, мы не паранойя...
մտածում եմ այ մարդ, ինչ կապ ունի պարանոյան, պարզվեց՝ ասում ա՝ мы не пара ноя :/

[Այբ]

Իզուր չէ, որ կյանքում ամեն ինչ իր ժամանակն ունի: Բայց մեկ-մեկ, երբ հարմար ժամանակը <<բաց են թողնում>> ու փորձում են ուշացումով <<լրացնել>> բաց թողածը։ Չէ՛։ Այդպես չի ստացվի։ Ասենք՝ ուշացած հոգատարությունից ու սիրուց ի՞նչ օգուտ։ Ավելի վատ։ Ատելություն է ծնում։

[LisBeth]

Շատերը հարցնում են թե ինչի՞ ա կատվիս անունը Ջոննի, այլ ոչ թե ասենք վասյա: Ես նայում եմ դեմքներին մի քանի րոպե, հասկանում, որ հարցը լուրջ ա, ասում եմ.
- Դե որովհետև իրա հիշողությունը 80Gb ա:
Ինքս իմ ասածի վրա ծիծաղում եմ:
Մենակ մնալը լավ բան ա, հատակն էնքան մաքուր ա որ կարելի ա նույնիսկ մերկ պառկել վրան: Ջոնին գալիս ա խոնավ քիթը քսում ա դեմքիս.
- Բարով եկար...
... մռմռում ա, սենց, տալիս ա իրան սիրել... ու թողում գնում ա, էլի:

[Անվերնագիր]

Երբ կհոգնես, կգազազես աշխարհից
գնա իրա մոտ


#otpuski_mej

[Նարե91]

Մանկական խաղահրապարակ

12:30:

Անճաշակ հագնված ու մեծ քանակությամբ շպարի շերտի տակ թաքնված մի կին՝ խորասուզված սմարթֆոնի մեջ:

Քիչ այն կողմ նրա փոքրիկը՝ հողերի հետ խաղալիս:

Փոքրիկ- Մա՛մ: /12:35/

Մայրը- .........................................................

Փոքրիկ- Մամա՛: /12: 45/

Մայրը-..........................................................

Փոքրիկ- Ա՛յ մամ: /12:50/

Մայրը-..........................................................

Փոքրիկ- Մա՜մ, չիշիկ ունեմ: /12:55/

Մայրը- Օրը քանի՞ անգամ: Զզվցիր, թողիր, շռան շուն:

Հայացքը սմարթֆոնից չպոկելով՝ անփույթ բռնեց երեխայի ձեռքն ու գրեթե քարշ տալով՝ փնթփնթալով տարավ:


13:00

Առաջին հայացքից ոչնչով աչքի չընկնող, համեստ հագուկապով կին՝ խեղված վերջույթներով, հազիվհազ քայլող երեխայի ձեռքը բռնած:

Մայրը- Ձա՛գս, արի էստեղ նստե՛ք հիմա, կուզե՞ս չէ: /13:03/

Փոքրիկ- .............................................................................................................

Մայրը- Զգույշ, վե՛ր կաց, պիտի քայլես, սիրունս, ոտքդ դի՛ր: Ահա՛, չի ցավում, չէ՞: /13:15/

Փոքրիկ-..............................................................................................................

Մայրը- Արև ջա՛ն, ուզո՞ւմ ես էլի մնանք: /13:17/

Փոքրիկ-..............................................................................................................

Մայրը- Գնանք, որ քեզ համար «Բժիշկ Այբոլիտը» կարդամ, հա՞ իմ հրաշք: /13:20/

Փոքրիկ-...............................................................................................................

Երեխայի՝ ոգևորվածությունից պսպղացող աչուկներից ուժ ստանալով՝ մայրը ամուր բռնեց ձագուկի ձեռքն ու կամաց-կամաց շարժվեցին:

[Tiger29]

***

https://youtu.be/C9Y8rmQIsU8?t=4m15s

***

[StrangeLittleGirl]

Իմ օֆիսում ինձ հետ նստող ևս մեկ PhD անող կա՝ Նիկոլինը: Մենք նույն պրոյեկտում ենք: Ինքն ինձնից մի քանի ամիս առաջ ա սկսել: Ինքը դանիացի ա: Որպեսզի հասցնի դիմել ծրագրին, հատուկ իրա համար դեդլայնը երկարացրել են: Ու բոլորս էլ գիտենք, որ եթե նոր պոստդոկի տեղ բացվի, ավելի շուտ իրեն գործի կընդունեն, քան ինձ հենց նրա համար, որ դանիացի ա:

Հաճախ թե՛ մեր ղեկավարը, թե՛ մյուսները փորձում են մեզ իրար հետ համեմատել: Օրինակ, ղեկավարս միշտ ասում ա, որ ես իրանից առաջ եմ իմ աշխատանքով: Ես էլ թռնում եմ ղեկավարիս դեմքին, թե՝ ինձ չի հետաքրքրում ումից եմ առաջ, ումից՝ չէ, ինձ հետաքրքրում ա ես կոնկրետ էնտե՞ղ եմ, որտեղ պիտի լինեմ, թե չէ: Կամ ասենք մեր օֆիսում մեզ հետ աշխատող երրորդ մարդը՝ պրակտիկա անցնող ուսանողուհի, հա էրեսով ա տալիս, թե ու՞ր ա Նիկոլինը, մի քիչ երկար չի՞ իրա արձակուրդը: Ես ասում եմ՝ երևի տնից ա աշխատում: Իրա էդ տնից աշխատելն էլ են շատերը թեմա սարքել, թե՝ տես, դու ամեն օր գալիս ես օֆիս, իսկ նա տանն ինչ գիտես աշխատում ա, թե չէ: Ձեն չեմ հանում: Մեկ էլ մեր պոստդոկերից մեկը պիտի օգներ Նիկոլինին, որ իրար հետ էքսպերիմենտ անեն: Նիկոլինը միշտ վերջին վայրկյանին քենսըլում էր: Էս պոստդոկը կատաղում էր, թե՝ էս ինչ անպարտաճանաչ ա, ծույլ ա, էս ա, էն ա: Ու ակնկալում էր, որ մի երկու քֆուր էլ ես եմ տալու: Ասում էի՝ գուցե մարդը դեպրեսիա ունի, ինչու՞ ես շտապում եզրակացություններ անել: Անգամ պրոյեկտից դուրս մարդիկ իմանում են Նիկոլինի մասին, սպասում են, որ պիտի ատեմ իրան ու ինադու բաներ անեմ: Ես էլ զարմացած ասում եմ՝ բայց ինչու՞ պիտի իրա հետ համեմատվեմ, անկապ էներգիա եմ ծախսելու իրան ատելու վրա:

Էսօր Նիկոլինն ինձ նամակ էր գրել, որ դեպրեսիա ա մոտը դիագնոզվել, ու որոշ ժամանակ գործի չի գալու: Բա որ ասում եմ՝ պետք չէ հետը համեմատվել...

[Վահե-91]

Ես գիտեմ, ոնց կարելի ա դառնալ հայտնի: Կարելի ա պլան ծխել ու մտքիդ եկածը նկարել կամ գրել բանաստեղծություններ: Մի 100 տարի հետո կդառնաս հանճար:

[StrangeLittleGirl]

Էս դանիացիներից էշ կերած-էշ մեծացած ազգ Եվրոպայում դեռ չեմ տեսել: Նույն նեմեցները, ֆրանսիացիները, անգամ իմ չսիրած անգլիացիները ու ով ասես, եթե նույնիսկ սաղ կյանքը լավ են ապրեն, առանց դժվարության հասկանում են, թե ինչ ա վատ կյանքը, էմպաթիա կա, բան կա: Բայց դանիացիները լրիվ քառակուսի են էդ հարցում:

Մի անգամ մի դանիացի պրոֆեսորի տանը հյուր էի: Քաղաքի ամենաճոխ թաղամասերից մեկում մի ճոխ-ճոխ բնակարան էր: Հարցրեց, թե ինչու եմ Հայաստանից գնացել: Ասեցի, որ աշխատավարձս ցածր էր, աճելու տեղ չկար, բան: Ինքն էլ թե՝ ստեղ էլ կյանքը թանկ ա: Դե արի ու բացատրի, որ ինչքան էլ կյանքը թանկ լինի, ստեղի աշխատավարձով տեղը տեղին ապրում եմ: Ասեցի՝ չհասկացար, էնքան ցածր էր, որ ծնողներիս հետ էի ապրում, չէի կարող ինձ թույլ տալ առանձին ապրել: Ասեց՝ ես էլ եմ ծնողներիս հետ ապրում ամեն շաբաթ-կիրակի (ծնողները վիքենդին հյուր են գալիս էլի):

Մեկ էլ վերջերս բողոքում էի, թե՝ ձմեռն էկավ: Մի հատ ուրիշ դանիացի ասեց՝ դու չգիտես ձմեռն ինչ ա: Ասեցի՝ էդ դու չգիտես, որտև կյանքում չես տեսել ինչ ա նշանակում -20-ի տակ առանց ջեռուցման ու էլեկտրաէներգիայի, մոմի լույսի տակ վերմակներով փաթաթված նստել: Դրան պատասխան ասեց՝ ոչ, դու չգիտես, ես -15-ին առանց ձեռնոցի հեծանիվ եմ քշում, մինչև նոյեմբերի վերջ էլ ծովում լողանում:

Դե արի ու բան բացատրի սրանց:

[Smokie]

Ոնց ժամանակին Պարույր Սևակի հետ էր եղել, համարյա նույն կերպ կրկնվեց էսօր:
Հարմարավետ, ինձ համապատասխան չափսի ու արդեն շատ սիրելի հեծանիվը զբաղեցված էր՝ քշում էի շատ ավելի փոքրը (իհարկե ոչ մանկական): Ցավեցնող նստատեղ, պինդ պեդալներ, ցավացող ոտքեր, ընդամենը մի-քանի վայրկյան սանձված նժույգ... Մի խոսքով, որոշ ժամանակ անց դեղինս վերադառնում ա իր տեղը, վերցնում եմ՝ ոգևորված, ճիչով սլանու՜մ ու միանգամից բաբաա՜խ: Բարեբախտաբար մի երկու քերծվածքներ են ոչ ծանր՝ ձեռքիս ու ոտքիս: Երկու օրերի հեծանվավարությանս ամենավնասատու պահն էր՝ էն էլ հենց ամենավերջին պահերին՝ հետո էլի էմ քշել, քանի դեռ հնարավորություն կար:

[Freeman]

Ինչ-որ գեղեցիկ բան ոչնչացնելու տրամադրություն ունեմ:

[Այբ]

Երբ իմանում ենք, որ ինչ-որ մեկին են սպանել, մարդասպանին ՄԵՂԱԴՐՈՒՄ ենք, որ մեղք է գործել Աստծո դեմ, իսկ սպանվածների հարազատներին մխիթարում ենք, որ ԴԱ էր Աստծո կամքը։ ՏրամաբանություՆՆ եմ ուզում հասկանալ, բայց չեմ կարող:
Բայց դա հեչ: Ինչ ուզում ես արա՝ սպանիր, թալանիր և այլն, կարևորը գնաս եկեղեցի, մոմ վառես ու դրախտն ապահովված է: Չէ՛, երևի ես նախընտրեմ դժոխքը: