Անկապ օրագիր

[enna]

Քառակուսի գլխով մարդը մոտեցավ ինձ: Դեմքին ոչ մի զգացմունք չկար՝ անզգացմունք քառակուսի գլուխը ծռված ինձ էր նայում: Ձեռքին ծաղիկ, իմ սիրելի երիցուկներից: Հուզվում եմ, գրկում քառակուսի գլխով մարդուն: Երբեք երիցուկ ինձ չեն նվիրել, ոչ մեկի մտքով չի անցել երիցուկ նվիրել: Գիտե՞ք՝ ծաղիկներ չեմ սիրում, հատկապես վարդերից զզվում եմ, հատկապես զզվում եմ արհեստականորեն աճեցրած, տհաճ հոտով վարդերից: Չեմ սիրում արհեստականությունը, ուր ուզում է լինի դա, ոնցոր շնչիս նստի: Իմ երիցուկներից արհեստական չեն լինում, ոչ էլ վաճառում են աջ ու ձախ: Երիցուկը դեղին ունի փոքր ու սպիտակ, սպիտակը ինձ համար չափազանց մաքուր է. նեղվում եմ շատ սպիտակությունից, ինձ մեղավոր եմ զգում, բայց երիցուկի մեջ դեղին կա ու ինքը հենց մաքուր է, ոչ թե չափազանց մաքուր:
#երիցուկախեղդ#սենտիմենտալ

[Arpine]

Անմոռուկախեղդ լինեի չտեսնեի, էս ինչ ա կատարվում։ Ես ինձ ազգի բացարձակ դավաճան զգալով եկել եմ խեստովանեմ, որ էլ չեմ դիմանում ։ Բոլորը, սկսած դպրոցականներից, ուզում ա իրա փոքրիկ ներդրումն ունենալ ազգանվեր բիզնեսին՝ հիշելով ու պահանջելով ինքն էլ չգիտի թե ինչ։ Մեկ-մեկ կողքս նենց բաներ են խոսում, վախենում եմ խառնվեմ մի բան ասեմ․ էն որ ինձ ոչ անմոռուկ ա հետաքրքրիր ոչ ընդունում, ոչ էլ պատիժ։
Ես ճիշտ ա Վասակ եմ բայց թե մեկ-մեկ հեչ չեմ հասկանում էս ժողովրդին ու պետությանը ինչ են էլի ուզում։ Ես իրոք չեմ հասկանում, համարյա ամեն օր զինվոր ա մահանում դա ախր շատ ու շատ ավելի ցավոտ ա էս պահին քան թե ինչ որ պետությունների կամ խորհրդարանների ընդունել չընդունելը։ Կամ էլ հասանք ու ընդունեց հետո ինչ, հասարակ ժողովրդին ի՞նչ օգուտ։ Երևի լավ չեմ հասկանում էս պահերը։ Տուգանք կամ տարածք են տալո՞ւ։ Ո՞մ ա պետք էդ տարածքը(Հիմա երևի Տիգրան Մեծը գերեզմանում շուռ եկավ), եղածն ա շատ արդեն։ Ինձ կամ էն մյուսին ինչ դրանից, երևի մենակ էն որ էնքան են բզկտում որ լիքը զինվոր դեռ մահանում ա,ու որ հիմա էլ պատերազմ ա, վախենում եմ նորությունները կարդալ։
Ու հա ես համընդհանուր շահ ասածը էս դեպքում հեչ չեմ հասկանում, եթե սա վերջինիս դրսևորումնեից ա, կամ բա ոնց կլնի էդ ով են էդ թուրքերը, թուլամորթներ, պիտի պատասխան տաք դեռ։
Հիմա էլ մոդա ա դառել ասելը, թե էդ ով են դրանք վախկոտ բաներ են, կամ էլ թե հաստատ նրանք ավելի շատ զոհ ունեն քան լուրերն են ասում : Չի կարելի էդքան կարճմիտ լինել էլի, ասենք ոնց ա դա հնարավոր։ Ու դու երբեք չես կարող մի էնպիսի հասարակ բան ասել ինչպես օրինակ, որ հաստատ ցանկացած մոր մոտ թեկուզ թուրք, կամ ադրբեջանցի ավելի շուտ մայրական բնազն ա գործում քան ռասիզմը։ Ու ես հիմնականում խիստ անարդյունավետ եմ գտնում ինչ-որ բան ասել-_-։
Էս ինչ խառն եղավ, ուղղակի մեկ-մեկ ոնց որ էս աշխարհից չլնեմ


Հ․Գ․ Ի դեպ, ակումբի նոր գարունը ինչ սիրուն ա

[Srtik]

Երեկ Lyft կանչեցի, որ գործից գնամ տուն։ Ահավոր անտրամադիր էի։ Նստեցի մեքենան, բացի բարևելուց էլ ոչինչ չասացի։ Քշեց, գնացինք։ Ընդհանրապես, որ մեքենա եմ կանչում, նստելուն պես անպայման հարցնում եմ՝ հասցեն գրվել է, չէ՞, գնում ենք Հոլիվուդ։ Վարորդը նայում, պարզում է, թե որտեղ է ու գնում ենք։ Էս անգամ չհարցրի։ Տարվել էի մտքերով, ոչ էլ կողքերս էի նայում։ Էդպես գնացինք-գնացինք, մեկ էլ ասեց՝ հասանք։ Նայեցի, տեսնեմ՝ էլի գործիս տեղի դիմաց կանգնած ենք։
-Դուք ինձ հենց էստեղից վերցրիք,- ասացի։
Վարորդը խառնվեց իրար։ Գլխի չէր ընկել, որ վերադարձել ենք նույն տեղը։ Ես էլ չհասկացա, թե ոնց էր պտտվել-պտտվել ու եկել էդտեղ։
-Բայց ինձ մոտ էս հասցեն էր գրվել։
-Հա, գիտեմ, բայց ուրիշ հասցե էլ պիտի գրված լիներ,-ասացի,- հանգիստ ստուգեք, ես չեմ շտապում։
-Հա՞յ ես,- հարցրեց հայերեն։
-Հա։
-Կներես, աղջիկ ջան, էս կողմերին ծանոթ չեմ, հեռախոսս էլ խառնեց իրար սաղ։
-Ոչինչ։

***
Էսօր բժշկի մոտից դուրս եկա, էլի մեքենա պատվիրեցի։ Գլենդելում էինք։ Վարորդը սկսեց.
-Էստեղ հայ համայնքը մեծ է։
-Հա, շատ։
-Ես էլ կիսով հայ եմ։
-Հա՞,- զարմացա։
-Հա,- տրամադրությունը բարձրացավ,-մայրս հայ է։ Տատիկս 1915-ին Հայաստանից գնացել է Սիրիա։ Գիտե՞ս չէ՝ ինչ է կատարվել 1915-ին։
-Հա, գիտեմ, ես էլ եմ հայ։
-Իսկապե՞ս,- գլուխը շրջեց,- ոնց գլխի չընկա։
-Ի դեպ, իմ տատն էլ է Սիրիայից։ Նրա ծնողներն էլ են 1915-ին Արևմտյան Հայաստանից փախչել Սիրիա, ինքն էնտեղ է ծնվել, բայց իրենք շատ շուտ վերադարձել են Հայաստան։
-Ուաու,- ուրախացավ, հետո կտրուկ տրամադրւթյունը փոխելով՝ ասեց,- հիմա նույն բանը Սիրիայում է կատարվում, էնտեղից են մարդիկ փախչում։
-Հմմ։
-Ես չորս տարի առաջ եկա ԱՄՆ, կինս սովորում էր էստեղ, նկարչուհի է։ Եկա նրա մոտ, բայց էլ հետ չգնացինք, տեղափոխվեցինք Լոս Անջելես։ Ես էլ դերասան եմ։
-Պարզ է։
-Սկզբում շատ դժվար էր, ահավոր դժվար։ Բոլոր դռները փակվում էին իմ առջև։ Երկար ժամանակ գործ փնտրելով ու ինտերնետը քրքրելով կարողացա մի քանի փոքր դեր ստանալ։ Անվճար։ Լրիվ ոնց որ կամավոր գնայի նկարահանվեի, մինչև ինձ նկատեցին ու մի կարգին դեր առաջարկեցին։ Նիկոլ Քիդմանի հետ էմ նկարահանվել, Queen of the Desert ֆիլմում, թե ժամանակ ունենաս, կնայես։
-Կնայեմ։
-Ընկերներիդ էլ ասա, խնդրում եմ, թող նայեն։
-Կասեմ։
-Կասես, որ ես էլ եմ հայ, ձեր հայրենակիցն եմ։
-Կասեմ։
Այցեքարտը տվեց, անունը՝ Jay Abdo. Մի խոսքով՝ ասում եմ, ընկերներ ու ծանոթ-անծանոթներ ջան։

[laro]

Ժողովուրդ ցնդել եմ Էս վերջերս ուզում եմ 3-7 տարեկան քույր կամ եղբայր ունենամ (մանավանդ քույր) Դաժե խոսում եմ իրանց հետ մտքում Մեկ էլ շատ եմ ուզում հորքուր լինել Գժվե՞լ եմ:
հ.գ. Ես մի քույր ունեմ հարազատ, 14տարեկան. ինքն արդեն մեծ ա իմ չափանիշներին համապատասխանելու համար

[Alphaone]

Սենյակում երևի մի տաս հոգի կլինեին: Ինչ-որ հարց ենք քննարկում, պարզվում է մեծամասնությունն իմ կարծիքին է:
- Փաստորեն ես էնքան էլ տարօրինակ չեմ, ինչքան ես էի մտածում:
- Իմ կարծիքով, դու ընդհանրապես տարօրինակ չես, - ասում է Սոֆին:
Բոլոր ներկաները բարձրաձայն ծիծաղում են:

Տարօրինակ, տարօրինակ Ալֆ արարած...

[Անվերնագիր]

Ու եթե գրպանումդ կա մի պաչկա սիգարետ, ուրեմն կակ մինիմում շալվարդ հագդ ա․ Օտպուսկին օյաղ ըլնելը անառակություն ա:

[Այբ]

Մեր բարեկամը երեխաների հետ եկել է Ռուսաստանից: Փոքր տղան 6 տարեկան է: Տատը մի վայրկյան թոռներին մենակ չի թողնում, ու որ սիրում է, ասում է.
-Մատաղդ լինեմ... մատաղդ եմ, բալես:
Սկզբից փոքր տղան տատի այս խոսքերին, ըստ էության, էդքան էլ մեծ նշանակության չէր տալիս, բայց էսօր, երբ տատը նորից.
-Մատաղդ եմ, մատաղդ եմ, բալես:
Թոռը զարմացած նայեց տատին ու լուրջ տոնով հարցրեց.
-Տատ, դու բառա՞ն ես:

[ivy]

Բյուրին ու իր «Ապաքինում» օրագրին.

Շատ անձնական է օրագիրդ, ու մեկ-մեկ զարմանում եմ համարձակությանդ, որ կարողանում ես էդ ամենը հրապարակավ գրել: Հետն էլ շատ մեծ հույս ունեմ, որ էսպես գրելն իսկապես քեզ օգնում է:
Ես միշտ ուշադիր կարդում եմ ապաքինման ամեն նոր օրդ. ուղղակի ձեռքս չի գնում տակը շնորհակալություն դնել, որովհետև շատ ցավ ու թախիծ կա մեջը, անգամ երբ փորձում ես ասել, որ արդեն ամեն ինչ էնքան էլ վատ չի:

Ուզում եմ մի քիչ «մեծի դիրքերից» ասել քեզ, որ էդպիսի խորը զգացմունքները մի քանի շաբաթում չեն անցնում, ինչքան էլ պահի տակ թվա, որ «վերջ», ազատվել ես: Հնարավոր է, որ երբեք էլ չանցնեն, բայց դա վատ չի: Ուղղակի պիտի կարողանալ առանձնացնել զգացմունքները հարաբերություններից, որ ներսումդ էդ մարդուն «կրելը» բեռ չդառնա: Ամեն զգացմունք չի, որ բախտ ունի հարաբերության վերածվելու, բայց դա ամենևին էլ ոգբերգություն չի, այլ երբեմն նույնիսկ լավ է: Ուղղակի կան մարդիկ, որ ինչքան էլ խորը զգացմուքներ ունենան միմյանց հանդեպ, չեն կարող միասին լինել, ու խոսքը միայն օբյեկտիվ հանգամանքների մասին չի: Երբեմն բոլոր պայմանները կան, բայց միևնույն է չի ստացվում: Էդպես է: Սիրել դեռ չի նշանակում համատեղելի լինել կամ ի վիճակի լինել առողջ հարաբերություններ կառուցել իրար հետ:
Դրա համար, հենց զտում ես զգացմունքներդ հարաբերություններից, հենց իրենց տարբեր արկղերի մեջ ես դնում, ամեն ինչ տեղն է գալիս: Էդպիսի խորը զգացմունքները պիտի միայն երջանկացնեն ու ապրելու մոտիվացիա բերեն, քանի որ, անկախ ամեն ինչից, սիրելը հրաշալի է: Չարժի իրենց խեղդելու փորձեր անել՝ հենց թեկուզ էն պատճառով, որ դա պարզապես հնարավոր չի: Իսկ հարաբերություններն էլ թող մնան մի ուրիշ արկղի մեջ՝ առայժմ փակ ու կողպված: Իսկ հետո, ով գիտի... Հետո՝ մի օր, կարող է և ամեն ինչ փոխվի: Բայց դրանից հույս սարքել էլ չարժի: Ուղղակի հեռու թող հարաբերությունների արկղը:
Ու մնա միայն սիրուն զգացմունքներիդ հետ, որոնցից ամենևին էլ պետք չի ապաքինվել

[Chuk]

Էս աշխարհն ա, որ մեր լրատվամիջոցների ցնցումներին դիմանում ա... Որ լուրը բացել ես, պարզվում ա «էսինչ բանը ցնցել ա ողջ աշխարհը»: Հիմա էսօր Քիմի ցնցելու օրն ա, էնքան ա ցնցելու, մինչև տեսնենք, թե մեր ջոջերից ո՞ր մեկն ա իրան ցնցելու:

[Անվերնագիր]

Իսկ եթե այսօր գոյություն չունի, ու էսօրը երեկվա շարունակությունն ա՞, ու վաղը չի գալո՞ւ։

#4օր

[Այբ]

Ինչքան հեշտ է միշտ լինել «օքեյի» կարգավիճակում։ Դրա համար իրականում շատ բան պետք չէ․․․ուղղակի մտնում ես ֆեյս, ուրախ ու վառ նկարներ ես տեղադրում, այս սմայլիկով պատասխանում ես բոլոր կոմենթներին, ու դու ապահովվում ես քո «օքեյ» լինելու կարգավիճակը։
Բայց մի բայց կա․․․«օքեյ» ես դու միայն կողքի հայացքից․․․

[Chuk]

Ասում են, որ անեկդոտենրի թիվը խիստ սահմանափակ ա, ասենք երեսուն հազարի կարգի (թիվը հաստատ չեմ հիշում): Այսպես ասած օրիգինալ անեկդոտների: Տասնյակ հազարներով մյուս անեկդոտները սրանցից որևէ մեկի մոդիֆիկացված, տեղայնացված տարբերակներն են: Նույն անեկդոտը կարող է մենք պատմենք շիկահարների մասին, էն մյուսը՝ չուկչաների: Ու էսպես շարունակ:

Ինձ միշտ հետաքրքրել է, թե ոնց են ծնվել օրիգինալները: Ինչ-որ մեկը մտահղացե՞լ ա, թե՞ իրական դեպք ա եղել, թեկուզ չափազանցումներով սկսել են պատմել ու էդպես տարածվել ա: Երևի երկուսն էլ:

Իսկ այ էս վերջին անեկդոտը հաստատ ծնվել ա իրականում: Երեսնամյա աղջկա շնորհիվ: Երբ շատ լուրջ դեմքով հարցրել է. «իսկ ո՞նց է լինում, որ հորթերից մեկը մեծանում է, կով է դառնում, մյուսը՝ ցուլ»: Դե հիմա գնա, ու սրա սկզբում մի ավելացրու «Շիկահեր» բառն ու պատմի այլոց

[StrangeLittleGirl]

Իմ ներվերն արդեն գնացին էս Քիմ Քարդաշյանի շուրջ աղմուկով: Հերիք չի սաղ ֆբ-ն ողողված էր իրանով, դեռ մի բան էլ էդ բոլորն ակումբ ա լցվել, մյուս կողմից էլ մամաս ա «լայվ ափդեյթ» ապահովում, ինչքան էլ ասում եմ՝ ինձ հետաքրքիր չի: Էրեկ էլ հորաքույրս սկայփով առաջին բանը որ ասեց, թե՝ գիտես, Քիմ Քարդաշյանը Հայաստանում ա: Ահավոր անհետաքրքիր ա, ահավոր: Հումորներն անգամ մեծ մասամբ տափակ են:

Երևի Հայաստանից շատ եմ կտրվել, չգիտեմ: Չորեքշաբթի Լարս ֆոն Տրիերն ա գալիս մեր համալսարան: Էդ հաստատ ավելի հետաքրքիր ա:

[Ռուֆուս]

Սուպերմարկետի դարակներին դրված ատամի մածուկներից վերցրեցի առաջին ձեռքս ընկածը: Երբ տանը բացեցի, հոտը ծանոթ թվաց, մի փոքր կտոր դրեցի բերանս ու կուլ տվեցի:

Տանը սպիտակ աման ունեինք, որից եկող հոտը մինչև հիմա հիշում եմ: Տատիկս ամանը բացում, շիբով թուրմ էր սարքում: Ամեն անգամ մի փոքր կտոր շիբ էի թռցնում, դնում բերանս ու սպասում մինչև լեզուս, լինդերս ու քիմքս անզգայանային ու շիբի հանքային համը տարածվեր բերանումս:

Տատիկս 4 տարի էր դպրոց գնացել, 4-րդ դասարանում դասատուն ասել էր, որ պիտի պլակատ սարքի. «Կրոնը ժողովրդի թշնամին է»: Տատիկիս ընտանիքը ավետարանչականներ էին, պլակատը չէր սարքել, ոչ էլ շարունակել էր ուսումը:

Հաստ, իզոլենտով փաթաթած կոտրած ակնոցը դնում էր քթին ու ասում.
- Բալա ջան, մե հադըմ նոր գիրք գտի կարդամ:
Ի՞նչ գիրք տայի, մեր տան ամբողջ գրադարանը կարդացել էր, որոշ գրքեր մի քանի անգամ: Ամենաշատը Վախթանգ Անանյանի հատորներն էր սիրում: Գրապահարանից վերցնում էի առաջին պատահած գիրքը.
- Տատ, էս կարդա, լավ գիրք է:
Մի քանի էջ կարդալուց հետո.
- Բալա ջան, էս գիրքը կարդացել եմ:
- Չէ, չես կարդացել, էս ուրիշ գիրք է, նոր ենք առել:
Մի օրում գիրքը վերջացնում էր, ծանր ակնոցը հանում ու ասում.
- Ախր ես գիտեի, որ էս գիրքը կարդացել էի, բալա ջան, մե հադըմ նոր գիրք գտի կարդամ:

[enna]

Ճանապարհը անցնելիս անթրաշ, կիսապաշտոնական հագնված, կարճ բոյով մի ծերուկ հեռվից հեռու.
-ո՞նց ես
-նորմալ, դու՞ք:
ենթադրում եմ՝զարմացավ, որ պատասխանեցի, որովհետև աչքերը փայլեցին:
Ասում ա վատ եմ: Հարցնում եմ ինչու՞: Ասում ա.
-Գիտե՞ս՝ ինչ եղավ երեկ, իմ ուզածին էի նկարել, նրան էլի, ում ձգտում եմ, նկարել էի, եղպորս աղջիկը վերցրեց, ճղեց: Գիտե՞ս ոնց որ ինձ ճղեին:
Աչքերը կլորացրեց, ինձ թվաց՝ հեսա կլացի:
-Գիտե՞ս ինչ ցավոտ էր,-ասում ա- մերն էլ նստած դիմացը, կարկամեց, ոչինչ չասաց: Դե եղպորս չեմ ասի, իհարկե: Բայց ինչու՞, ասա՛ ինձ, ինչու՞ մաս-մաս արեց նկարածս: լուրջ եմ ասում 1000 դոլար կտային էդ նկարին, էնքան սիրուն էր:
-Հասկանում եմ,-ասում եմ:
-ասա ինձ, դու կանեի՞ր նման բան:
Մտածեցի ու հասկացա, որ չէի անի:
-Կարելի՞ է ձեզ նկարել:
-Հա, նկարեք:
-Բայց պետք է հանդիպել, որ նկարեմ:
-Էսպես հիշեք ու նկարեք:
-ախր հիշելու շատ բան կա, չեմ կարող էսքանը հիշել: կուզե՞ս համարս տամ, կզանգեք: Կամ դուք ձերը տվեք:
Չգիտեի՝ ինչ ասեի: Բացեց կիսամաշված պորտֆելը: Մեջը օղու շիշը գնաց-եկավ: միայն էդ պահին նկատեցի նկարչից փչող սուր օղու հոտը:
Մի թուղթ կտրեց նկարից ու գրանցեց, անունս էլ բարձր արտասանեց. ոնց որ անունիս համը զգաց ու կուլ տվեց:
-Դե ես պիտի գնամ, -ասաց,- Գնամ տուն: ես տուն ունեմ,-ժպտալով ու կարծես էդ մտքից պայծառացած:

Մեկ էլ ոնց որ ուշքի եկավ. պորտֆելից մի նկար հանեց, կարմիր էր վերևում, ներքևում խառը գույն էր մանուշակագույն, դեղին:
-Սա ճապոնացի մի մեծ նկարիչ ա նկարել, տես երկու հոգի կանգնած են: Գոգեն սիրու՞մ ես: Շեքսպիրից հիմա կարտասանեմ քեզ համար:
Արտասանեց:
-Ասա ինձ՝ինչու՞ ենք մենց լացում: Հը՞:
-Դե երևի դատարկվում ենք:
-Դատարկվու՞մ:
-Ահամ,լցվում ու դատարկվում,-ասում եմ:
-Այսինքն մենք անոթնե՞ր ենք, հա՞:
-Երևի...
Անձրև էր, քայլեցինք: Էլի պիտի անցնեի ճանապարհը:
-Ա՜խ, դու՞ք էլ եք հեռանում ինձնից:
-Ձեզնից չէ, պարզապես գնում եմ, գործեր ունեմ,-ասում եմ:
Ձեռքս համբուրեց ու գնաց, չգիտեմ՝ ուր գնաց: