Ցմահ բանտարկյալներից մեկի մասին քննարկում

[Mephistopheles]

Մեֆ,քննարկումը մինչև կարդա, սկզբում էր՝ հավատալ, չհավատալուց խոսվում, հետո պարզվեց, որ հարցը անել-չանելը չի, մարդիկ գիտեն, որ արել ա, ուղղակի հավատում են, որ այժմ Տարոնին առանձնակի դաժանությամբ սպանող հանցագործը փոխվել ա կամ փոխվելու ճանապարհին ա: Ուղղակի որ ուշ ես միանում թեմային, մի տասը օր ա արդեն նոր զրգացումներ են տեղի ունենում:

կարդալով գալիս եմ, համբերի

[Sambitbaba]

Մերսի տեղեկացնելու համար, ես նախորդ գրառումդ կարդացել էի, նենց որ կրկնության կարիք չկար: Կոնկրետ էս թեմայի քննարկման ժամանակ կոնկրետ էս թեմայի առնչությամբ ես որևէ մեկի հանդեպ իմ վերաբերմունքը չեմ փոխել, որովհետև շատ զգայուն թեմա ա, ու ես ինձ թվումա պատկերացնում եմ թե ինչ են մտածում ու խի են տենց մտածում նրանք, ում հետ համաձայն չեմ: Կոնկրետ քո հանդեպ իմ կողմից էսպես ասած հիացմունքի բացակայությունը որևէ կերպ պայմանավորված չի էս թեմայում քո գրառումներով, այլ ընդհանրապես քո գրառումներով, մասնավորապես երիտասարդ կնոջ հետ խոսալիս տակտի բացարձակ բացակայությամբ և էդպես էլ սխալդ չընդունելով, ինչը ինձ համար հատկապես անհանդուրժել ա, երբ դա անողը պատկառելի տարիքով մարդ ա: Էնպես որ Հիսուս Քրիստոսի Լեռան Քարոզի ոճի էս գրառումներով գնա ուրիշ մարդկանց վրա տպավորություն գործիր, լա՞վ:

Ակումբում անց կացրած տարիներիս, տպավորություն թողնելը միշտ ամենավերջին ցանկությունս է եղել: Բայց դու՝ հիմա ինձ վրա վատ տպավորություն թողեցիր:
Որովհետև խոսում ես տակտից առանց տակտից որևէ բան հասկանալու:
Երբ հիշատակածդ վեճի ժամանակ կուրծքդ դեմ տվեցիր երիտասարդ կնոջը պաշտպանելու, թող նույնիսկ ասածիցս բան չհասկանալով, - ես հարգեցի քեզ, քո տակտը և քո ասպետությունը. պարտադիր չի, որ նույն բանը մենք բոլորս նույն կերպ հասկանանք: Իսկ այսօրվա՝ թեմայից անկապ, նիսյա, լեղի շաղ տալուդ մեջ տակտի նշույլ անգամ չտեսա, այլ ընդամենը շքամուտքի կողքին նստած, անցող-դարձողի հետևից բամբասող հիշաչար պառավի մաղձ... Ու կներես, բայց այդպես էլ չհասկացա, թե ինչի՞ց վիրավորվեցիր կոնկրետ այս գրառմանս մեջ և ինչը քեզ դրդեց մեկ անգամ ևս ցուցադրել "հիացմունքիդ բացակայությունը":

Իսկ կրկնության կարիք կար, Շինարար: Որովհետև, երբ մեջ ես բերում ուրիշի ասածը, ուրեմն մեջ բեր այնպես, ինչպես ինքն է ասել, այլ ոչ թե այնպես, ինչպես ինքդ ես ուզում, ու մնացածը հասկանան: Եթե չես անում այդպես, ուրեմն, լավագույն դեպքում՝ չես հասկացել, իսկ վատագույն դեպքում՝ ստում ես: Բայց քանի որ այս տարիների ընթացքում կարդալով քո գրառումները, եզրակացրել եմ, որ դու սուտասան չես, ուրեմն թույլ տուր ընտրել իմ սակավ գիտակցության մեջ ունեցածս ընդամենը երկու տարբերակներից առաջինը. չես հասկացել: Թե՞ երկրորդը պետք է ընտրեի...

Ու նաև թույլ տուր, թող պատկառելի տարիքով մարդը մի փոքր խորհուրդ տա քեզ, ինչպես, ասենք, որդուն կտար:
Երբ մի բանից բան չես հասկանում, կամ երբ ուղղակի տեսնում ես, որ այն քոնը չէ, եթե հետաքրքիր չէ, մի խառնվիր, հեռացիր: Ես, օրինակ, քո համարյա բոլոր գրառումներն էլ կարդում եմ, բայց շա՞տ է եղել, որ քիթս խոթեմ: Իսկ եթե հետաքրքիր է, ուրեմն հարցրու, կամ վիճիր, փորձիր ասել քո ճշմարտությունը, լսիր դիմացինիդ կամ տուր աչքը հանիր, բայց սենց տուֆտա-տուֆտա մի ասա. "Գնա, քարոզդ ուրիշներին կարդա"... Թե չէ էնպիսի տպավորություն է, որ դունչդ չհասավ, ասացիր խակ է...

[Sambitbaba]

Ինքը իր վարքով ցույց է տվել, որ իրեն հավատալը, մեղմ ասած, միամտություն է, ու իր սովորած հոգեբանությունն ու փիլիսոփայությունը ուրիշներին ֆռցնելու համար է, ոչ թե ինքնավերլուծության։ Բայց եթե մարդ ամբողջը գիտի ու շարունակում է իրենց ասած հումանիստությունը, հանձինս՝ Sambitbaba-ի, միայն մի բան ունեմ իրենց ասելու՝ ապրե՛ք, ու ձեզ լի՜քը համբերություն։

Շնորհակալ եմ խրախուսանքի համար, Ծլնգ ջան: Ու հա, ես միամիտ եմ:

[Mephistopheles]

Մենակ ակումբի գրառումները չեն: Նաև իր հետ շփվող մարդկանցից եմ լսել: Եթե ուզում ա էս հարթակում մնալ, ուրեմն դրական որևէ բան ստանում ա, չէ՞: Եթե ձգտում ա նորմալ գրառումներ անել, ուրեմն ձգտում ա կոնկրետ վարքագծի, չէ՞: Բա էլ փոխվելը ո՞նց ա լինում:
Ես էն կարծիքին չեմ, որ մարդ կարա 180 աստիճանով շուռ գա ու հրեշտակ դառնա, բայց կարա 19 տարեկան հանցագործից աճի դեպի ավելի հասուն անձ, որն էլ երբեք մարդ չի սպանի: Ակումբը դրան նպաստում ա, ագրեսիվ վերաբերմունքը՝ չէ:

Բյուր, ես ուշացումով եմ գրում, բայց ուզում եմ անդրատառնալ էդ քո ասած փոխվելուն... ես դրան ոտով գլխով կողմ եմ, բայց չեմ կարծում էս էդ դեպքն ա...

ես կարդացի դատավճիռն ու դատաբժշկական եզրակացությունը, նաև 11089 գրառումը, որը իրա նկարագրումն ա էդ դպքերի... իրա դիրքորոշումը չի փոխվել անցյալից ու քո ասած առաջընթացը զուտ մտքի շարադրմանն ա վերաբերվում և ավելի մշակված ու ձևավորված փիլիսոփայական մտքին... մեղքի ընդունումն ու զղջումը նույնն ա ինչ էն ժամանակ... օքե՞յ... ավելին ասեմ... երբ որ մեղքը չի ընդունվում ու դա համադուվում ա փիլիսոփայական ու գրագիտական պատրաստվածությամբ, այլ կերպ ասած արաքն "արդարացվում ա/մեղմացվում ա" արդեն էդ մակարդակով, ապա անձը դառնում ա վտանգավոր... տրված շնորհակալություններից պարզ ա թե ում ա դա ուղղված... իհարկե մարդու անձնական գործն ա ինչ անի... գնա համդիպի, կարեկցի թե ինչ անի... իրանց անձնական գործն ա, բայց պետք չի գալ ստեղ մարդու իրավունքների լեկցիա կարդալ որովհետև ոչ ոք ֆորումում իրա վրա չի հարձակվել (համենայն դեպս քննարկումներն ինչքան ես եմ կարդացել)

.... ոչ մի բան էլ չի փոխվել...

դու հասկանում ե՞ս էդ հանցագործության բնույթն ու ծանրությունը... մարդը ո՞նց դրա հետ ապրի, էդ բեռը սրտին ապրի... իսկ ինքը մեղմացնում ա իրա հանցագործությունը նույն կերպ ոնց որ դատի օրը...

հ.գ. իրա ասելով մի քանի հարվածից մահացել ա ու շատ ընենց չի էլ հալածել... բայց արի ու տես ինչ օրի ա եղել մարմինն ըստ դատաբժշկականի...

եթե ուզում ես իրա իրավունքները պաշտպանել, խնդիր չի պաշտպանի... բայց մի ասա դզվում ա... ակումբում ադեկվատ գրառումներ անելն ու գրահետ գրելը փոխվե,ու նշաններ չեն... տենց հեշտ չի...

[Ռուֆուս]

Քանի որ թեման ոչ մի կերպ չի փակվում, մի հատ հարց տամ, որ ինձ առաջին օրվանից հուզել ա: Ձեր մարդասիրությունը, կարեկցանքը, ինչպես նաև «անշահախնդիր ֆինանսական օգնությունը» Տարոնի ընտանիքի ու հարազատների վրա էլ եք սփռե՞լ, թե՞ սահմանափակվել եք մենակ Զ-ով։ Ինչ-որ չեմ հիշում ակումբցիները խմբովի պարբերաբար Արթիկ գնային գային:

[Sambitbaba]

...

Ամենասիրելի, ամենախելոք, ամենաարդարադատ Այվի ջան...
Իմ ամենաջերմ, ամենահարգալի, ամենալուրջ վերաբերմունքով հանդերձ Այվի-մարդու, Այվի-ստեղծագործողի, Այվի-մտածողի հանդեպ, ես չեմ ուզում հավատալ, որ նախորդ գրառմանս մեջ, հիշատակելով քո և Աթեիստի անունները, ինչ-որ կերպ վիրավորել եմ ձեզ: Շինարարին՝ հասկանում եմ (հասկանու՞մ եմ...), բայց ձե՞զ... Մի՞թե մտածել այլ կերպ, նշանակում է վիրավորել, Ռիպ ջան... Ցավում եմ շատ, սիրելիս, որ այդքան հիասթափեցրեցի քեզ...

Նախքան գլխավոր հարցս քեզ տալը, թույլ տուր հիշեցնել, թե ինչպես եմ ես մտածում: Սա, երևի թե, միայն քեզ համար եմ ասում, քանզի շատ եմ ուզում, որ հիշես ինձ ու հասկանաս: Ավելի ճիշտ, եթե դու չլինեիր դրդապատճառը, երևի այդքան չխորանայի էլ, որովհետև, ճիշտն ասած, ոչ ժանակ կա առանձնապես ու ոչ հավես, ավելորդ սարկազմ լսելու ու դրանց պատասխանելու համար: Իսկ քեզ ասում եմ, քանզի հուսով եմ, որ հիշում ես, որ ոչ հավատացյալ եմ, ոչ կրոնապաշտ:

Իսկ Շինարարը հանգիստ կարող է չկարդալ:

Հա, ամենասկզբից էլ հիշատակում եմ բոլոր "իմ կարծիքով" և "ըստ իս"-ները, որպեսզի հետո չխոսենք փաստեր բերելու, քարոզչության ու նման բաների մասին: Սա ընդամենը իմ աշխարհայացքն է: Սա քոնից կամ մյուսների աշխարհայացքից ոչ ավելի լավն է, ոչ էլ ավելի վատը. սա ուղղակի այլ է: Ու ես ոչ ոքու վզին չեմ ուզում այն փաթաթել:

Կյանքը վերջ չունի:
Մահը՝ վերջը չէ: Մահն ուղղակի անցում է՝ կյանքի մի էտապից մյուսը:
Ամեն անգամ ֆիզիկական կյանք գալուց, դու դեր ես խաղում որոշակի սցենարի համաձայն, որը, նախքան ֆիզիկական կյանք գալը, դու ինքդ գրել ես քեզ համար, որոշակի փորձ անցնելու համար:
Մնացած բոլորը, ովքեր շրջապատում են քեզ, նրանք են, ովքեր խաղում են իրենց հատկացված դերերը քո սցենարում, որպեսզի օգնեն քեզ իրականացնել քո որոշակի փորձը: Կապ չունի, թե ով ես դու, կապ չունի, թե ովքեր են քեզ շրջապատում. նրանցից ոչ մի բան կախված չէ, ամեն ինչ քո ցանկությամբ է կատարվում: Նույնիսկ երբ դու մնացածի ստրուկն ես, այդ սցենարը դու ես գրել:

Բայց կա մի կարևոր բան էլ: Մեզանից ոչ ոք առանձին գոյություն չունի: Այս Տիեզերքը մի բան է ընդամենը՝ Տիեզերք: Մնացած ամեն ինչ, ես ու դու էլ, - դրա մասերն ենք ընդամենը: Կարող ես չհամաձայնվել, բայց այդ դեպքում ասա, որտե՞ղ եմ ես ու որտեղ ես դու, եթե ոչ նույն Տիեզերքում:
Մենք բոլորս այստեղ ենք, Մի Տեղում: Միաժամանակ: Հենց հիմա:
Զաքարն ու Տարոնն էլ մեր հետ:

Եվ այդ Միասնականության մեջ շատ հստակորեն գործում է նետի ու աղեղի օրենքը: Այսինքն, որքան ավելի հետ ես ձգում աղեղը, այնքան ավելի հեռու է թռչում նետը, և ավելի մեծ արագությամբ: Այլ խոսքերով ասած, որքան ավելի դժվար է եղել փորձդ, այնքան ավելի մեծ է վարձատրումը և այնքան ավելի մեծ արագությամբ ես անցում հաջորդ փորձիդ:

Ֆիզիկական կյանքում մենք այս ամենը չգիտենք, մենք տեսնում ենք կտավի չնչին մասը միայն:
Իսկ ոչ ֆիզիկական կյանքում մենք տեսնում ենք կտավն ամբողջությամբ:
Եվ մեր այդ լիակատար տեսողության շնորհիվ մենք հիշում ենք, որ ապրեցինք այն փորձը, որը հենց ինքներս էինք ընտրել: Իսկ դերակատարների հանդեպ, բոլորի, որոնք մեր փորձի համար խաղացին մեր ամենամտերիմներից մինչև ամենաոխերիմ թշնամիների դերերը, մենք միայն մի զգացում ունենք. երախտագիտություն:

Հիմա թույլ տուր մեջբերել հենց նոր ասածս.

Որքան ավելի դժվար է եղել փորձդ, այնքան ավելի մեծ է վարձատրումը և այնքան ավելի մեծ արագությամբ ես անցում հաջորդ փորձիդ:

Խոսքս նրա մասին է, ով մեր բոլորի մտքի մեջ է հիմա որպես նա, որ ամենադաժան փորձ է ապրել իր կարճ կյանքի ընթացքում:
Խոսքս Տարոնի մասին է:

Հիմա, այս պահին, Տարոնը տեսնում է կտավն ամբողջությամբ:

Հիմա հարցս, սիրելի Այվի ջան.

Երբ դու Տարոնի անունից ինձ բան ասացիր, Տարոնին այդ մասին հարցրեցի՞ր: Տարոնի համաձայնությունն առա՞ր...

Թե՞ դա ընդամենը քո սուբյեկտիվ կարծիքն էր իրավիճակի մասին, երբ դու տեսնում էիր ամբողջ կտավի փոքրիկ մասը միայն...

Ես սրբապղծություն չեմ անում, հարցս տրված է ամենայն լրջությամբ:

[Արէա]

Սամ, ես քեզ շատ եմ հարգում, ու մեծ հետաքրքրությամբ հետևում եմ քո մտքերին։ Ճիշտ ա քո աշխարհընկալումը տարբերվում ա իմինից, բայց էն ամենը ինչ դու ես գրում, շատ հետաքրքիր ու խաղաղ մտավարժանք ա։
Բայց էս էդ դեպքը չի, կարծում եմ։
Մենակ հիմնվելով քո հիպոթետիկ "փորձերի տեսության" վրա, ասել որ զոհը ինքն էր ընտրել, որ իրեն կտտանքների ենթարկեին, էդքան էլ հաջող միտք չի։
Իսկ ի՞նչ, եթե դու սխալվում ես։ Մենակ էս մտքի բացակայությունն ա, որ ինձ դուր չի գալիս քո մոտ։
Նման ա, որ մեկը իր տան պատուհանները մանուշակագույն ապակուց պատրաստի, ու իր աշխարհայացքը կառուցի տիեզերքի մանուշակագույն լինելու փաստի շուրջ։
Իսկ եթե տիեզերքը չի մանուշակագույն, այլ ընդամենը քո պատուհաննե՞րը։

[Շինարար]

Ակումբում անց կացրած տարիներիս, տպավորություն թողնելը միշտ ամենավերջին ցանկությունս է եղել: Բայց դու՝ հիմա ինձ վրա վատ տպավորություն թողեցիր:
Որովհետև խոսում ես տակտից առանց տակտից որևէ բան հասկանալու:
Երբ հիշատակածդ վեճի ժամանակ կուրծքդ դեմ տվեցիր երիտասարդ կնոջը պաշտպանելու, թող նույնիսկ ասածիցս բան չհասկանալով, - ես հարգեցի քեզ, քո տակտը և քո ասպետությունը. պարտադիր չի, որ նույն բանը մենք բոլորս նույն կերպ հասկանանք: Իսկ այսօրվա՝ թեմայից անկապ, նիսյա, լեղի շաղ տալուդ մեջ տակտի նշույլ անգամ չտեսա, այլ ընդամենը շքամուտքի կողքին նստած, անցող-դարձողի հետևից բամբասող հիշաչար պառավի մաղձ... Ու կներես, բայց այդպես էլ չհասկացա, թե ինչի՞ց վիրավորվեցիր կոնկրետ այս գրառմանս մեջ և ինչը քեզ դրդեց մեկ անգամ ևս ցուցադրել "հիացմունքիդ բացակայությունը":

Իսկ կրկնության կարիք կար, Շինարար: Որովհետև, երբ մեջ ես բերում ուրիշի ասածը, ուրեմն մեջ բեր այնպես, ինչպես ինքն է ասել, այլ ոչ թե այնպես, ինչպես ինքդ ես ուզում, ու մնացածը հասկանան: Եթե չես անում այդպես, ուրեմն, լավագույն դեպքում՝ չես հասկացել, իսկ վատագույն դեպքում՝ ստում ես: Բայց քանի որ այս տարիների ընթացքում կարդալով քո գրառումները, եզրակացրել եմ, որ դու սուտասան չես, ուրեմն թույլ տուր ընտրել իմ սակավ գիտակցության մեջ ունեցածս ընդամենը երկու տարբերակներից առաջինը. չես հասկացել: Թե՞ երկրորդը պետք է ընտրեի...

Ու նաև թույլ տուր, թող պատկառելի տարիքով մարդը մի փոքր խորհուրդ տա քեզ, ինչպես, ասենք, որդուն կտար:
Երբ մի բանից բան չես հասկանում, կամ երբ ուղղակի տեսնում ես, որ այն քոնը չէ, եթե հետաքրքիր չէ, մի խառնվիր, հեռացիր: Ես, օրինակ, քո համարյա բոլոր գրառումներն էլ կարդում եմ, բայց շա՞տ է եղել, որ քիթս խոթեմ: Իսկ եթե հետաքրքիր է, ուրեմն հարցրու, կամ վիճիր, փորձիր ասել քո ճշմարտությունը, լսիր դիմացինիդ կամ տուր աչքը հանիր, բայց սենց տուֆտա-տուֆտա մի ասա. "Գնա, քարոզդ ուրիշներին կարդա"... Թե չէ էնպիսի տպավորություն է, որ դունչդ չհասավ, ասացիր խակ է...

Հլա հետ դառնում իմ գրառումը կարդա ու նորից քոնը։ Բայց դու ինչ չար բիձա ես։

[ivy]

Սամ ջան, ես մի ամբողջ օր հետդ ճանապարհներին եմ եղել ու գիտեմ, որ դու ուրիշ ձև էլ կարող ես խոսել։ Էդ վերամբարձ տոնդ որ մի կողմ դնեիր, գուցե և ստացվեր մարդավարի խոսել։

Տարոնին պետք չի մոռանալ, ասածս դա էր միայն։ Ու հումանիզմ բառը էն մի բանից անելուց առաջ արժեր նաև իր ուղղությամբ մտածել։

Էստեղ այլակարծությունը չի քարկոծվում, ոնց որ փորձում ես ներկայացնել։
Եղեք ձեր կարծիքին, բայց եթե ես տեսնեմ, որ դրա հետևանքով վատ բաներ են շուրջս կատարվում, ես դրա դեմ խոսելու եմ։
Եթե նկատեմ, որ մեկի նաիվությունը մյուսների համար պոտենցիալ վտանգ է բերում, ես դրա դեմ խոսելու եմ։

Հուսով եմ՝ հասկացանք իրար։
Իմ վերաբերմունքն էս ամենի արդյունքում ոչ մեկիդ հանդեպ չի փոխվելու։ Միայն ավելի զգույշ եմ լինելու ու ստացածս ինֆորմացիան փորձելու եմ միշտ ճշտել, քանի որ արդեն գիտեմ, որ շուրջս ինձնից դեռ էլ ավելի նաիվ մարդիկ կան։

[Sambitbaba]

Սամ, ես քեզ շատ եմ հարգում, ու մեծ հետաքրքրությամբ հետևում եմ քո մտքերին։ Ճիշտ ա քո աշխարհընկալումը տարբերվում ա իմինից, բայց էն ամենը ինչ դու ես գրում, շատ հետաքրքիր ու խաղաղ մտավարժանք ա։
Բայց էս էդ դեպքը չի, կարծում եմ։
Մենակ հիմնվելով քո հիպոթետիկ "փորձերի տեսության" վրա, ասել որ զոհը ինքն էր ընտրել, որ իրեն կտտանքների ենթարկեին, էդքան էլ հաջող միտք չի։
Իսկ ի՞նչ, եթե դու սխալվում ես։ Մենակ էս մտքի բացակայությունն ա, որ ինձ դուր չի գալիս քո մոտ։
Նման ա, որ մեկը իր տան պատուհանները մանուշակագույն ապակուց պատրաստի, ու իր աշխարհայացքը կառուցի տիեզերքի մանուշակագույն լինելու փաստի շուրջ։
Իսկ եթե տիեզերքը չի մանուշակագույն, այլ ընդամենը քո պատուհաննե՞րը։

Շատ շնորհակալ եմ քեզ այդ ամենի համար, Արէա ջան, և նույնիսկ մեր հազվադեպ վեճերի մեջ էլ շատ լավ զգում եմ ասածիդ ապացույցները:

Հավատա, առավել ևս նման կարևոր դեպքերում անհնար է որևէ միտք արտահայտել ուղղակի հաջող միտք ասելու համար: Իհարկե, եթե լրջորեն ես մոտենում հարցին: Հա, հասածիդ մեջ հաջող մտքեր էլ կարող են ծագել, ինչ կա որ: Բայց այն, ինչի մասին խոսում ենք հիմա, ես դա ավելի շուտ համոզմունք կանվանեի: Ընդ որում, ես չեմ էլ պնդում, որ իմ համոզմունքը պետք է քեզ համար էլ անպայման ճշմարիտ լինի: Դու լիովին իրավունք ունես նույնիսկ ինձ ոչ ադեկվատ համարել, ելնելով իմ համոզմունքներից:
Ի՞նչ խոսք, որ ես էլ կարող եմ սխալվել, եթե ընդունենք քո տեսակետը: Իսկ իմ տեսակետից նայելով՝ սխալ ընդհանրապես գոյություն չունի, կա որոշակի փորձ, ասածդ "փորձերի տեսության" մեջ: Իսկ "փորձերի տեսությունը" սահմաններ ուղղակի չունի: Անվերջանալի են մեր ապրած և ապրվելիք փորձերը: Դա նրա համար է, որ սովորես միտքդ եկած ամեն ինչ կարողանալ գնահատել իր լիակատար նշանակության մեջ, ինչպես քիչ առաջ ասացի Այվիին, տեսնես կտավն ամբողջովին: Ու որպեսզի ամբողջությամբ տեսնես փետուրե բարձերի վրա մեծացած արքայադստեր քո կյանքը, ինչու՞ չէ, հնարավոր է, որ քեզ անհրաժեշտ է կտտանքների ենթարկվողի փորձն էլ ապրես... Ու հետո, մի մոռացիր, որ իմ "փորձերի տեսության" համաձայն, Տարոնը ոչ միայն իր փորձն էր ապրում, այլև օգնում էր Զաքարին իր փորձն ապրել: Դրա համար էլ նրա վարձն առավել մեծ է:
Եթե կարողանանք մեզ կտրել մեր ստերեոտիպերից, կհամաձայնվենք, որ Հիսուսներին՝ իրենց փորձն ապրելու համար, Հուդաներ են անհրաժեշտ:
Եվ հակառակը:
Իմ ցանկությունն է. ունենալ տուն թե մանուշակագույն, թե սպիտակ, թե սև ապակիներով պարտուհաններով, և թե անապակի պատուհանով, իմ ցանկությունն է ապրել այդ բոլոր ապակիների փորձն իմ կյանքերում, որպեսզի կարողանամ հասկանալ իմ կյանքի հրաշքն ամբողջովին:

[Արէա]

Ախր էլի բացառում ես, որ միգուցե ոչ մի փորձ էլ չկա, որ հենց էս կյանքն ա, ապրում ենք ու վերջ։ Ինչո՞վ ա սա ավելի քիչ հնարավոր քան քո ասածը։
Իմ կարծիքով քո ֆանատիզմը մի քիչ խանգարում ա քեզ։

[Շինարար]

Շատ շնորհակալ եմ քեզ այդ ամենի համար, Արէա ջան, և նույնիսկ մեր հազվադեպ վեճերի մեջ էլ շատ լավ զգում եմ ասածիդ ապացույցները:

Հավատա, առավել ևս նման կարևոր դեպքերում անհնար է որևէ միտք արտահայտել ուղղակի հաջող միտք ասելու համար: Իհարկե, եթե լրջորեն ես մոտենում հարցին: Հա, հասածիդ մեջ հաջող մտքեր էլ կարող են ծագել, ինչ կա որ: Բայց այն, ինչի մասին խոսում ենք հիմա, ես դա ավելի շուտ համոզմունք կանվանեի: Ընդ որում, ես չեմ էլ պնդում, որ իմ համոզմունքը պետք է քեզ համար էլ անպայման ճշմարիտ լինի: Դու լիովին իրավունք ունես նույնիսկ ինձ ոչ ադեկվատ համարել, ելնելով իմ համոզմունքներից:
Ի՞նչ խոսք, որ ես էլ կարող եմ սխալվել, եթե ընդունենք քո տեսակետը: Իսկ իմ տեսակետից նայելով՝ սխալ ընդհանրապես գոյություն չունի, կա որոշակի փորձ, ասածդ "փորձերի տեսության" մեջ: Իսկ "փորձերի տեսությունը" սահմաններ ուղղակի չունի: Անվերջանալի են մեր ապրած և ապրվելիք փորձերը: Դա նրա համար է, որ սովորես միտքդ եկած ամեն ինչ կարողանալ գնահատել իր լիակատար նշանակության մեջ, ինչպես քիչ առաջ ասացի Այվիին, տեսնես կտավն ամբողջովին: Ու որպեսզի ամբողջությամբ տեսնես փետուրե բարձերի վրա մեծացած արքայադստեր քո կյանքը, ինչու՞ չէ, հնարավոր է, որ քեզ անհրաժեշտ է կտտանքների ենթարկվողի փորձն էլ ապրես... Ու հետո, մի մոռացիր, որ իմ "փորձերի տեսության" համաձայն, Տարոնը ոչ միայն իր փորձն էր ապրում, այլև օգնում էր Զաքարին իր փորձն ապրել: Դրա համար էլ նրա վարձն առավել մեծ է:
Եթե կարողանանք մեզ կտրել մեր ստերեոտիպերից, կհամաձայնվենք, որ Հիսուսներին՝ իրենց փորձն ապրելու համար, Հուդաներ են անհրաժեշտ:
Եվ հակառակը:
Իմ ցանկությունն է. ունենալ տուն թե մանուշակագույն, թե սպիտակ, թե սև ապակիներով պարտուհաններով, և թե անապակի պատուհանով, իմ ցանկությունն է ապրել այդ բոլոր ապակիների փորձն իմ կյանքերում, որպեսզի կարողանամ հասկանալ իմ կյանքի հրաշքն ամբողջովին:

նախորդ գրառմանս ավելացնումեմ նաև ախմախ

[Sambitbaba]

Սամ ջան, ես մի ամբողջ օր հետդ ճանապարհներին եմ եղել ու գիտեմ, որ դու ուրիշ ձև էլ կարող ես խոսել։ Էդ վերամբարձ տոնդ որ մի կողմ դնեիր, գուցե և ստացվեր մարդավարի խոսել։

Տարոնին պետք չի մոռանալ, ասածս դա էր միայն։ Ու հումանիզմ բառը էն մի բանից անելուց առաջ արժեր նաև իր ուղղությամբ մտածել։

Էստեղ այլակարծությունը չի քարկոծվում, ոնց որ փորձում ես ներկայացնել։
Եղեք ձեր կարծիքին, բայց եթե ես տեսնեմ, որ դրա հետևանքով վատ բաներ են շուրջս կատարվում, ես դրա դեմ խոսելու եմ։
Եթե նկատեմ, որ մեկի նաիվությունը մյուսների համար պոտենցիալ վտանգ է բերում, ես դրա դեմ խոսելու եմ։

Հուսով եմ՝ հասկացանք իրար։
Իմ վերաբերմունքն էս ամենի արդյունքում ոչ մեկիդ հանդեպ չի փոխվելու։ Միայն ավելի զգույշ եմ լինելու ու ստացածս ինֆորմացիան փորձելու եմ միշտ ճշտել, քանի որ արդեն գիտեմ, որ շուրջս ինձնից դեռ էլ ավելի նաիվ մարդիկ կան։

Օք, Այվ ջան: Համաձայն եմ, վերամբարձ է, պաթոսով է: Բայց ինչի մասին ես խոսում էի, հենց այդպես էլ մտածում եմ: Այլ կերպ ինձ մոտ չի ստացվում: Կներես: Բայց դա իմ ճշմարտությունն է: Ուզում եմ, որ այդ չմոռանաս:
Ես ոչինչ չեմ փորձում ներկայացնել. ամեն ինչ այնպես է, ինչպես կա: Այլակարծությունը քարկոծվում է: Բայց եթե ես նեկայացրել եմ, ներկայացրել եմ դրա հակառակը, գովերգելով մեծամասնության կոռեկտությունը, լրջությունը հարցի վերաբերյալ: Բայց կան նաև "տուժվածներին" պաշտպանողներ, իրենց թևի տակ առնողներ, թասիբին կանգնողներ և այլն: Նույնպես գովաբանեմ այդ զգացմունքները, նույնիսկ ընկերանամ նրանց: Բայց ու՞ր են "տուժվածները": Կոնկրետ, ու՞մ ենք մենք պաշտպանում Զաքարի, կներեք, Զ-ի ագրեսիայից: Կոնկրետ ես, առնվազն երկու անգամ հարցրել եմ, ու կարծեմ մի անգամ հենց քեզ, ու՞ր է որևէ մի զոհ...

Հենց հիմա էլ լավ, արդար բաներից ես խոսոում. "Եթե ես տեսնեմ, որ դրա հետևանքով վատ բաներ են շուրջս կատարվում, ես դրա դեմ խոսելու եմ։ Եթե նկատեմ, որ մեկի նաիվությունը մյուսների համար պոտենցիալ վտանգ է բերում, ես դրա դեմ խոսելու եմ։" Բայց մի՞թե չես տեսնում անզեն աչքով, որ ասածիդ ամենակարևոր խոսքն առայժմ "եթե"-ն է:
"Եթե"-ն՝ իրականությու՞ն է:
Կներես, բայց դա ինձ "Կիկոսի մահն" է հիշեցնում:

Նրանք, ովքեր միահամուռ ասում են, որ Զաքարի հետ կապ չեն ունեցել, նույնքան միահամուռ պնդում են, որ նա ինչ-որ մեկի կամ ոմանց (այդպես էլ չհասկացա) կպցրել է, կապել է և այլն:
Նրանք, ովքեր Զաքարի հետ շփվել են, այդ մասին ոչինչ չեն ասում: Գուցէ դա գաղտնի՞ք է:
Ես ինքս էլ նրա հետ շփվում եմ ոչ թե մեկ տարի, ինչպես նաև շփվում եմ Զաքարի հետ շփվողներից ոմանց հետ հենց Զաքարի մասին հենց հարցերում, բայց ինքս ոչինչ ոչ լսել եմ, ոչ էլ գիտեմ տուժվածների մասին:

Ու նաև. վերամբարձ խոսել, բոլորովին չի նշանակում ինչ-որ բան արդարացնել: Ու Զաքարին արդարացնող խոսք անգամ ասած չկամ բոլոր իմ գրառումների մեջ, - երբեմն նույնիսկ հակառակը:

Ես էլ եմ շատ ուզում, որ իրար հասկանանք: Ու հուսով եմ, որ չես կարծում, թե կարող եմ ինչ-որ բանի պատճառով քեզանից նեղանալ:

[Sambitbaba]

Ախր էլի բացառում ես, որ միգուցե ոչ մի փորձ էլ չկա, որ հենց էս կյանքն ա, ապրում ենք ու վերջ։ Ինչո՞վ ա սա ավելի քիչ հնարավոր քան քո ասածը։
Իմ կարծիքով քո ֆանատիզմը մի քիչ խանգարում ա քեզ։

Իմ տրամաբանությունն այդպես է աշխատում, եղբայրս: Լավ, եկ համարենք, որ, քանի որ մենք ինչ-որ կերպ պետք է հասկանանք, թե վերջիվերջո ով ենք մենք, մեզ պետք է համեմատել մեզ ինչ-որ բանի հետ: Ու ես համարում եմ, որ մենք նման ենք աստվածների, իսկ դու համարում ես, որ մենք նման ենք ճպուռների: Ո՞վ է մեզանից ճիշտ, ոչ ոք չգիտի: Բայց մեզանից ամեն մեկը փորձում է իր երջանկությունը գտնել հենց իր այդ անգիտակցության մեջ, ու ես երբեք քեզ չէի նախանձի քո ընտրության համար:
Երբ ես մի բանի ծանոթ չեմ, չեմ տեսնում, չգիտեմ, - երբեք չեմ հերքի դրա հնարավորությունը: Մեկ ուրիշը նույն վիճակում կհերքի միայն ու երբեք դա հնարավոր չի համարի: Ես գերադասում եմ հոգևոր հարստությունը:

Դու հարցնում ես, ինկ ի՞նչ, եթե ոչ մի փորձ էլ չկա: Իսկ դու երբևիցէ հարցրե՞լ ես քեզ. իսկ ի՞նչ եթե այդ փորձն իրոք կա: Համարիր, որ այս երկրորդ հարցը ես քեզ տվեցի: Եվ ի՞նչ: Ի՞նչ ես ինձ պատասխանելու: Տեսնու՞մ ես դու որևէ տարբերություն այս երկու հարցերի միջև: Միակ տարբերությունը մեր ընտրությունն է, թե ո՞ր հարցի պատասխանն ենք ջանում վերջիվերջո գտնել:

[Sambitbaba]

նախորդ գրառմանս ավելացնումեմ նաև ախմախ

Շնորհակալություն: