Անկապ օրագիր

[Նաիրուհի]

Երեկ կամ երեկ չէ առաջին օրը Ստամբուլում ԼԳԲՏ շքերթ է եղել, որին, բնականաբար, մասնակցել է նաև իմ նատուրալ ընկեր Գյուրքանը՝ որպես երդվյալ արմատական դեմոկրատ Գիշերն ինձ մի նկար է ուղարկել ու գրել, որ հենց էդ պլակատը տեսել է, ինձ է հիշել։ Դե էդ ժամին, քնատ, մենակ առաջին պլանի պաստառի վրա գրածը տեսա, մի բոլ ծիծաղեցի, տրամադրությունս բարձրացավ ։Ճ էսօր որ մի հատ էլ նայեցի, տեսա, որ տարօրինակ զուգադիպությամբ կողքին ավելի փոքր, բայց ինձ համար ոչ պակաս հետաքրքիր պլակատ էլ կար։

Հիմա էս տղան դեռ ՖԲ չի մտել, որ հարցնեմ՝ էդ կողքինը նկատե՞լ է, թե՞ ուղղակի Կոնչիտայի պատճառով է ինձ հիշել

Զգուշացում. սփոյլերը 18+ պարունակություն ունի

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

[Ուլուանա]

Կարդում եմ իրար հետ ծանոթանալու թեմայի վերջին գրառումները ու մտածում. էս մարդիկ հանդիպում, ծանոթանում են համարյա ում հետ ուզում են, երբ ուզում են։ Կայֆ։ Մարդիկ դրախտում են ապրում, վրաները խաբար չկա...

[keyboard]

Եթե ես իմ ապրած կյանքում կանանցից որևէ բան հասկացել եմ, ուրեմ կարամ հպարտանամ, բայց փաստ չի որ հասկացել եմ, քանի որ «գիտնականները վերջապես հասկացան, թե ինչ է ուզում կինը, բայց կինը արդեն դա չէր ոզում» պահը շատ ա խանգարում:
Բայց էդ սաղ ջանդամ ես հասկացել եմ կնոջ ամենագեղեցիկ ու անհամեմատելի երկու վիճակները, այսինքն՝ կինը երբ ա ամենասիրունը: Վիճակներ.
1. Առավոտյան, երբ վարագույրը բացում ես ու արևը մտնում ա սենյակ, էդ ժամանակ, որ սկսում ա աչուկները բացուխուփ անել՝ սպանում ա, տանում ա. ամեն աչքերը թարթելուց նորից սիրահարվում ու սիրում ես...
2. Հղի կինը, աղջիկը ով ոնց ուզում ա ասի, հղի կնոջ պես գեղեցկություն բնությունը չի ստեղծել, ոչ մի կտավ, ոչ մի խոսք, ոչ մի տեսարան, ոչ մի երևույթ չի կարա գեցեղիկ լինի, քան՝ կինը հղի ժամանակ:
Էսօր Չուկն ու Գալը նստած էին, Գալին չճանաչեցի սկզբում, ինձ մեջքով էր նստած, հետո ճանաչեցի ու տեսա ոնց ա սիրունացել, դե նենց չի, որ սիրուն չէր, ուղղակի ոնց բացատրեմ, շատ սիրուն էր մի խոսքով:
Շատ սիրուն Գալ էր մի խոսքով...
Կայֆ էր, 5 ով նստած էինք՝ ես, Չուկը, Սասը, Գալը ու ճուտը...

[Alphaone]

Մարդիկ կան, որ կյանքում մի անգամ ենք իրար տեսել, անգամ ոչ էլ հանդիպել ենք, բայց ավելի հարազատ են դարձել, քան լիքը մարդիկ, ում արդեն տարիներ ի վեր գիտեմ: Փորձում եմ հասկանալ, էս մարդկանց հանդեպ զգացմունքներս, սերս, ջերմությունս իրական են, թե վիրտուալ աշխարհի վիրտուալ միֆ...
Երեկ իրական կյանքում հանդիպեցի մի մարդու, ում հետ ստրատեգիական համակարգչային խաղում դաշնակից էի: Այնպիսի զգացողություն էր, թե ամբողջ կյանքում իրար ճանաչել ենք, այնքան ընդհանուր թեմաներ ունեինք, այնքան հարզատություն կար, ասես իրականում իրար հետ պատերազմ ենք վերապրել ու հիմա արդեն ոչինչ չի խաթարի ընկերությունը...
Խճճվել եմ այս երկու աշխարհների մեջ ու չգիտեմ՝ վիրտուալ աշխարհն օգնում է ավելի շատ մարդկանց ճանաչել ու գտնել նրանց, ովքեր իրականում հարազատ են, թե ուղղակի ես իրական աշխարհի իրական ընկերներիցս ամենն, ինչ չեմ ստանում, պրոյեկտում եմ վիրտուալ իրականության յուրօրինակ, վառ մարդկանց վրա...

[Jarre]

Առաջին

Իմ մանկությունը անցել է Երևան քաղաքի Արաբկիրի մի փոքրիկ հողե սեփական տան մեջ, որը 1938 թվակին կառուցել էր իմ տատիկի հայրը՝ Արտաշեսը, երբ նրանք Ֆրանսիայից վերադարձել էի ետ իրենց հայրենիք։ Էտ մարդկանց համար հայրենիք հասկացությունը ՈՉ ՄԻ ԿԱՊ ՉՈՒՆԵՐ էսօրվա հայրենասերների հայրենիքի հետ։ Իրենց համար հայրենիքը առաջին հերթին մարդիկ էին։ Մարդ արարածը։ Լեզուն, մշակույթը, երաժշտությունը, այն ինտելեկտուալ ժառանգությունը, որը նրանց համար գտնվում էր Երկիր մոլորակի այս փոքրիկ մասում։ Էտ հայրենասիրության մեջ չկար անգամ մի գրամ ագրեսիա։ Որովհետև սիրո մեջ ագրեսիա չի կարա լինի։ Ագրեսիան առաջանում է ուրիշի հայրենիքը ատելուց ոչ թե քո հայրենիքը սիրելուց։

[Jarre]

Երկրորդ

Այդ փոքրիկ, հին, կիսափուլ հողե տունը մինչև հիմա իմ տեսած տներից ամենագեղեցիկն է ինձ համար։ Հիմա երբ ապրում եմ գեղեցիկ տան մեջ օվկիանոսի ափին ամեն առավոտ աչքերս բացելու փնտրում եմ մեր տան պատերի ճաքերը, մեր պատերի անհարթ սվաղը, հին պաբելկան։ Փնտրում եմ մեր հին կահույքը, իմ հին գրասեղանը, փնտրում եմ մեր փայտե ճռճռան հատակը, փնտրում եմ մեր հին լուսամուտները, որոնց վրա հասարակ ապակիներ էին ու ամեն անգամ բացել փակելուց էտ ապակիները շարժում էին ու ձայն էր գալիս էտ շարժումից։ Կարոտել եմ այդ տունը։ Կարոտել եմ իմ տեղաշորը, մեր տան առաջին վիդեոն, էտ վիդեոյի պերեմոտկայի ձայնը, կասետը դնելուց եկող ձայնը, կարոտել եմ էտ զռլամա պուլտը։

Ամեն առավոտ երբ արթնանում էի զգում էի օճառաջրի հոտ, որով մայրիկս առավոտ շուտ մաքրում էր մեր տան հատակները։ Կարոտել եմ հետ հին շվաբրը, մետաղյա դույլի ձայնը։

[Jarre]

Երրորդ

Ես ունեմ երկու քույր։ Իմ երկու քույրերը ունեն մի եղբայր։ Փաստորեն ես ավելի շատ ունեմ, քան իրենք
Իմ մեծ քույրը իմ փոքր քույրիկից մեծ է երկու տարով։ Իսկ իմ փոքր քույրիկը ինձանից մեծ է տասնմեկ տարով։ Իրենք ինձ էնքա՜ն էին սիրում։ Իմ համար ամեն ինչ անում էին։ Ու էս պատմությունը կարծես երեկ լիներ։

Իսկ իրականում էտ ամենն ավարտվեց ուղիղ քսանչորս տարի առաջ, երբ ես տասը տարեկան էի։ Այդ ժամանակ մեծ քույրս մեկնեց աշխատելու Մոսկվա, իսկ փոքր մեծ քույրս ամուսնու հետ մեկնեցին բնակության Հունաստան։ Իրեն չտեսա ուղիղ ինը տարի։ Երբ ինը տարի հետո իրեն տեսա, ինքը արդեն ուներ վեց տարեկան տղա՝ Ալկիսը։ Իրենց հյուր էինք գնացել Հունաստան։ Այնտեղ մնացինք ընդամենը տասնութ օր։ Ու նրան չտեսա ևս ինը տարի։ Հետո ինը տարի հետո ինքը երկու օրով եկավ Երևան։ Բայց իր երկրորդ երեխային, որին ինքը ունեցավ մեր Հունաստանից վերադառնալուց երկու ամիս հետո ես մինչև այսօր չեմ տեսել։ Քույրս մենակ էր եկել Հայաստան։

Այդ օրվանից անցել է ևս ինը տարի։ Ու ընդամենը վեց օրից կրկին տեսնելու եմ քույրիկիս։ Եվ ամենահուզիչը իմ համար այն է, որ ես առաջին անգամ տեսնելու եմ նրա արդեն տասնութամյա այն տղային, որին նա ունեցավ Հունաստանից մեր վերադառնալուց հետո։

Սրանք ընդամենը տառեր են ու թվեր։ Իսկ իմ համար մի ամբողջ կյանք։

[մարիօ]

Էսօր մեր բակի երեխեքը կանչել են ֆուտբոլ խաղալու. ես էլ հոգնած մեռնում էի, բայց ասի՝ գնամ ցրվեմ: Գնացի, տեսնեմ էս երեխեքը խաղին պատրաստվել են, հատուկ շապիկներ են հագել, սպորտային-բան, նոր գնդակ են վերցրել հերիք չի, մի հատ էլ էսօր հանդիսատես էլ կա, աղջիկներին հավաքել, շարել են, որ իրանց երկրպագեն: Դե ինձ որպես մեջների դախին, ինչպես միշտ դարպասապահ կանգնացրին, հետո էլ պարզեցի, որ խաղացողների պակաս էր եղել, դրա համար էին ինձ հիշել, թե չէ հա՝ շատ պետքերն էի:
Հիմա թիմերը բաժանել են ու ամենաբոցը էդ թիմերի կազմերն են. ուրեմն էս Մեսսիի, Ռոնալդուի ու Մխիթարյանի շապիկով երեխեքը ընկել են մի թիմից, մյուսում՝ Լեմպարդն ա, Կառլեն Մկրտչյանը ու եսիմ որտեղից ճարած Նոյերի շապիկով մի հատ ճուտ: Նայում եմ, թե ոնց են մի թիմում խաղում Մեսսին ու Ռոնալդուն ու իրար պաշտպանում, հավեսս գալիս ա, ես էլ վատ դարպասապահ եմ, գոլ եմ բաց թողնում, երկուսով հարաքյաթ են գալիս վրես, վերջը ինձ փոխարինեցին ու մի հատ էլ Մեսսի մտավ իմ տեղը դարպասապահ: Բայց դե էդ էլ չօգնեց, մեկ ա՝ կրվեցինք, օֆ, թե ասա՝ դու ո՞ր օրվա դարպասապահն ես:

Հաշիվն ամենաաբսուրդն էր՝ 8:1, ամոթի գոլն էլ Մխիթարյանը խփեց:

[StrangeLittleGirl]

Չնայած ֆեմինիստ հալիս, որոշ հարցերում լուրջ սեքսիստական մոտեցում եմ ցուցաբերում: Օրինակ, կարծում եմ, որ շեֆը կամ ղեկավարը պարտադիր պիտի տղամարդ լինի (կոնկրետ իմ ղեկավարը, թե չէ ընդհանրապես ճիշտ ա, որ կանայք էլ ղեկավար պաշտոններ զբաղեցնեն): Էդ էլ դաժան փորձիցս. կանանց հետ միշտ պրոբլեմներ են եղել, տղամարդկանց հետ աշխատելն ավելի հեշտ ա:
Բայց օրինակ ինչ վերաբերում ա յոգայի դասատուներին, էսօր համոզվեցի, որ միմիայն կանայք պիտի լինեն յոգայի դասատու: Ենթագիտակցորեն միշտ խուսափում էի տղամարդ դասեր ընտրել: Բայց ոնց պատահեց, էսօրվա դասախոսը վերջին վայրկյանին փոխվեց, ես էլ հավես չունեի նոր դաս ման գալու, որոշեցի գնալ:
Կին դասատուները, լինեն լավը, թե վատը, միշտ հետևում են, որ դասի բոլոր մասնակիցներն անկախ սեռից դիրքերը ճիշտ անեն (ուրիշ հարց, որ վատ դասատուների ճիշտը սովորաբար էնքան էլ ճիշտ չի): Ընթացքում մոտենում, հրահանգներ են տալիս, որ ուղղեն, հարկ եղած դեպքում իրենք իրենց ձեռքերով ուղղում են: Իսկ այ էսօրվա տղամարդ դասատուն լրիվ ուրիշ բան էր անում: Նախ, դիրքերն ինքը ցույց չէր տալիս, մենակ հրահանգներ (կյանքիս մեջ առաջին անգամ էի էսպիսի յոգայի դասի ներկա գտնվում): Հետո, ոչ մեկի չէր ուղղում: Ֆիքսվել էր երկու երկարոտն ծտերի վրա, մոտենում էր նրանց և ուղղելու փոխարեն մեծ ճկունություն պահանջող դիրքերի ժամանակ ձեռքը գցում էր ոտքերին ու սեղմում կամ քաշում: Էդ են էլի տղամարդիկ... դասի ժամանակ սիրուն ոտքեր են տեսնում ու իրենց կորցնում են:

[Ruby Rue]

«Վարպետն ու Մարգարիտան» գրքի քննարկումն Աղետ Բարսեղյանի հետ: Հարցնում եմ.
- Էդ ո՞նց ա, որ Բուլգակով սիրելով հանդերձ, կարողանում եք նման երգերի բառեր գրել:
- Դե ինքս էլ գիտեմ, որ տափակ բառեր եմ գրում...
Արդեն սկսում էի կարծել, որ էդքան էլ անհույս դեբիլ չի, երբ ավելացրեց.
- Բայց էդ աղբի մեջ էլ են ծաղիկներ լինում: Օրինակ` Սիրուշոյի պռեգոմեշը

[Նաիրուհի]

Գյումրիում մենակ թափառելն ուրիշ հաճույք է: Հատկապես հին թաղերում, կենտրոնական փողոցներում:
Էսօր հասա քաղաք, հարցրի՝ ո՞նց հասնեմ «Շիրակի» մարզադաշտ, իրարից երկու մետր հեռավորությամբ երեք մարդիկ տարբեր հեռավորություններ նշեցին՝ երեքից մինչեւ մեկ կմ:
-Կհասնիս Պլպլան ժամի մոդ, ձախով կեշտաս, ստադիոնը կերեւա: Բայց հեռու է, տաքսով գնա:

Ոտքով գնացի: Հեռավորությունը չգիտեմ ինչքան էր, բայց վաղուց չէի քայլել Գյումրիի փողոցներով, ոտքիս ցավն էլ էի մոռացել, անքուն գիշերն էլ: Հասա «Պլպլան ժամի» մոտ, երեք հնարավոր ճանապարհ կար, որոնցից դեպի ձախ թեքվողը հաստատ չէր կարող մարզադաշտ տանել: Մի քիչ էլ քայլեցի ու մի կնոջ հարցրի: Ասաց՝ «Սպես կեշտաս, կդառնաս, ստադիոնը կերեւա»: Աջ պիտի թեքվեի:

Հետո մտա «Գորկի սադը», կիսալքված մասերով թրեւեցի, հասա բանուկ հատվածին, մի ազատ նստարան գտա: Մի քանի րոպե անց վրաս մի հաստ լար ընկավ. մի մարդ պաղպաղակի սառնարանն էր միացնում: Հետո ավելը վերցրեց ու ինձ խնդրեց ուրիշ տեղ նստել, որ տարածքը ավլի, որովհետւ հավաքարար չկա, խոզերն էլ գալիս արեւածաղիկ են չրթում այգում, գոնե իր տարածքը պիտի մաքուր պահի:

Մի քանի րոպե համոզեցի, որ թողնի՝ ես ավլեմ Ճիշտ է՝ երկար շորով ու շատ կարճ ավելով էնքան էլ հարմար չէր, բայց քիչ թե շատ ստացվեց Գնահատեք խնդրեմ :Ճ


Բայց սրտիս դարդ եղավ, որ պապիկի հյուրասիրած պաղպաղակից հրաժարվեցի: Նեղվեց:

[Ռուֆուս]

Բայց ինչ փոքր ա Երևանը: Տենց օր չեղավ, որ քաղաք իջնեմ ու պատահաբար ծանոթ մարդ չտեսնեմ:

[Jarre]

Էն օրը նստած մտածում էի Երևանի մասին։ Ու հասկացա, որ Երևանում տեղադրված արձանները արդեն չունեն էն նշանակությունը ինչ ունեին անցյալում, կամ որ հիմա հայտնվել են նոր՝ ավելի վառ կերպարներ, կամ որ փոխվել է այդ արձանների խորհուրդը, կամ որ հիմա արդեն ժամանակն է որ քաքաքապետարանը այդ արձանների մոտ փոքիկ ցուցատախտակներ տեղադրի, որոնց վրա կլինեն արձանի խորհուրդը բացահայտով մեկնաբանություններ, և այլն, և այլն։

Խաչատուր Աբովյան - Люби Россию, мать твою!
Մեսրոպ Մաշտոց - Создатель алфавита языка на котором раньше говорили в этой местности
Ալեքսանդր Թամանյան - Նոր Երևանի ճարտարապետական տեսքը գցող հանցագործ
Դավիթ Անհաղթ - սրա համար կա երեք տարբերակ։ Ընտրեք, որը որ ձեր սրտով է՝ Սերժիկ անհաղթ, Սաշիկ անհաղթ կամ էլ Գալուստ անհաղթ։ Տարոն անհաղթն էլ վատիկը չի
Վարդան Մամիկոնյան - էս արձանը դժվար թե լինի, որովհետև էտ ժամանակ Փղիկը իրա պոռնոգրաֆոմետրով հաստատած ու գիտականորեն ապացուցած կլինի, որ էտ արձանը քողազերծված կերպով անասնապղծության քարոզ ա տարել էսքան տարի Երևանում ու որ մեր հայրենակիցներից շատերը գրգրռվել են էտ արձանին տակից նայելուց ու վատ-վատ բաներ են արել։
Բանվորի արձան - համբալի արձան
Հովհաննես Բաղրամյան - Նշանավոր զորահրամանատար, մարշալ, պաշտպանության փոխնախարար։ Ծնվել է՝ դեկտեմբեր 2, 1897 թ., մահացել է՝ Սեպտեմբեր 21 1982 թվական։ Մահվան պատճառ՝ 26-ի քաղցկեղ մետաստազներով։

Ու վերջում էլ մի հատ նոր արձան է ավելացված լինելու։ Կոչվելու է խմբակային բրուտալ բռնաբարություն։ Կամ ավելի ճիշտ «ՀայրենաՍիրություն» Ուրեմն քանդակգված է Հայաստանը՝ կնոջ պրոֆիլով, ինչպես քարտեզում։ Ու իրա գլուխը ուղիղ նայում է դիմացը մերկ կանգնած Սերժի գոտկատեղին։ Ավելի ճիշտ գոտկատեղից մի քիչ ներքև։ Ու կողքից էլ մերկ նույն գրգրռված վիճակով կանգնած են լֆիկը, սաշիկը, նեմեցը և մեզ ծանոթ մեկ տասնյակի հասնող այլ պոռնոդերասաններ։ Ու մինչ սերժիկը դիմացից իր սերն է արտահայտում Հայաստանի նկատմամբ, էս սրանք կողքից կանգնած մազերն են քաշում, ձեռ են գցում, ..... մնացածն էլ թողնում եմ ձեր երևակայությանը։

Յանիմ ի՞նչ։

[Մինա]

Լավատեսությունից է, երբ մոտիդ վերջին կոպեկով պահպանակ ես գնում , ...սիրեկան չունենալով:Բարի լույս ուրեմն լավատեսներիս:Հերն էլ անիծած :

[Smokie]

Ինչ հետաքրքիր ա բայց

2007: Աշխատանք մեկ շաբաթով: Աշխատավարձ: Ստացել եմ, ուրախ-ուրախ հետ եմ գալիս, մեկ էլ հանկարծ, երբ համարյա հասել եմ, մի տեղ թեքվելուց չգիտեմ էլ թե ո՞նց` ամբողջ մարմնով փռվում եմ հատակին, մռութս էլ խփում: Հիշում եմ` էնպիսի տպավորություն էր, որ բերանիս մեջ փոշի ա լցվել, մեկ էլ հասկացա, որ ատամներս են: Ախր ո՞նց, սովորաբար ես որ ընկնում եմ, հասցնում եմ ձեռքերով հենվել, պահել: Ճիշտ են ասում է՛լի՝ դժբախտությունը մի անգամ ա գալիս ու կարող ա շատ բան փոխի, պետք ա զգույշ լինել: Թե ո՞նց ստացվեց որ ընկա, ի՞նչ էի մտածում էդ պահին ու ինչի՞ց հավասարակշռությունս կորցրի, ոչ էդ ժամանակ էի հիշում, ոչ էլ հիմա:
Ու ինչու՞ հենց էդ օրը եղավ, հենց էդ պահին: Ու որքանո՞վ ա հավանական, որ եթե աշխատավարձ չստանայի, չէր լինի հենց էդ նույն տեղում: Գուցե աշխատավարձիս հենց դա՞ էր սահմանված, որ ատամներս սարքի: Գուցե էդպե՞ս էր պետք ու ճակատագրից չե՞ս փախչի: Այ քեզ բան, թքած փողի վրա՝ դա չի խնդիրը: Ընդհանրապես չեմ սիրում, երբ փողի համար լացուկոծ են դնում, կամ կռիվ են անում: Ուղղակի դրա փոխարեն կարող էի ուրի՛շ բան լինել՝ ուրի՛շ գործողության հետևանքով ուրի՛շ բան ձեռք բերեի ու կորցնեի մեկ այլ էնպիսի բան, որի վերականգնմանը կփրկեր ձեռք բերածս: Էս ամենը պատահականություն չի, զուգադիպություն չի՝ կյանքի թելադրանք լինի ոնց որ: