Անկապ օրագիր

[Այբ]

Չգիտեմ ով ոնց, բայց ես միայն Ռուֆուսի տեղադրած վիդեոյի կանգնած պատկերից միայն վատացա...Եթե նայեմ, երևի սրտի կաթված ստանամ:

[Այբ]

Շատ եմ սիրում սև գույնը: Պաշտում եմ ուղղակի: Դրա պատճառով հաճախ եմ մամայիս հետ վիճում.
-Էլի էդ անտեր սև շորերը ու հետն էլ՝ սպորտային,-մամաս է ասում:

Է՜հ, ինչ անեմ, որ չեմ կարողանում ուրիշ աղջիկների նման լինել:

[enna]

Հասարակագիտության դասին դասատուն ինձ ու մեկ ուրիշին կանչում է գրատախտակի մոտ.
-Գրեք երևույթները, որոնք ձեզ համար կարևոր են և այն հատկանիշները, որոնք ձեզ համար մարդկային բարձրագույն հատկանիշներն են:
Գնում եմ գրատախտակի մոտ, մինչ ես մտածում եմ,մյուս աշակերտը հա գրում է: Ես ինձ արդեն սկսում եմ վատ զգալ, որ չեմ կարողանում մի քանի բառով տալ այդ հատկանիշները և նկարագրել երևույթները:
Վերջապես միավորում եմ մի բառի մեջ՝ ներթափանցելիություն:
Գրում եմ, շրջվում , սաղ մի տեսակ հայացքով ինձ են նայում:
Ես էլ մտածում եմ գուցե պահանջն եմ սխալ հասկացել, նայում եմ կողքինիս գրածին.
<<Ընտանիք, սեր, հարգանք , ընկերներ...>>
Գրածս ձեռքով մաքրում եմ ու չսպասելով հոգեկանի տիտղոսին՝ նստում:

[erexa]

3 տարեկանում. Իմ մայրն ամենալավն է:
10 տարեկանում. Մա՛մ, սիրում եմ քեզ:
15 տարեկանում. Մա՛մ, մի՛ բղավիր:
18 տարեկանում. Ուզում եմ գնալ այս տնից:
35 տարեկանում. Ուզում եմ վերադառնալ մորս մոտ:
50 տարեկանում. Ես չեմ ուզում քեզ կորցնել, մա՛մ:
70 տարեկանում. Որքան բան կտայի... միայն թե տեսնեի քեզ, մա՛մ:

[Skeptic]

Օրգազմատրոն, մաս 2


Արարատցի ծառայակցիս համար զեկուցագիր էի գրում. իրենց մոտ ընթացող ընտրություններին մասնակցելու համար ԽԾԲ-ով արձակուրդ էր դասավորել: Սենյակում ներկա սպաներից մեկը հարցրեց, թե որ կուսակցությանն ա ընտրելու, ու պատասխան ստանալով, թե' Հանրապետականին, քանի որ "իրանք են օտպուսկի դվիժենին արել", ձեռքիս տակից փախցրեց զեկուցագիրն ու երկար ժամանակ հրաժարվում էր վերադարձնել: Չնայած ձևացնում էր, թե կատակ ա անում, բայց պահի լրջությունը բոլորի համար ակնհայտ էր, անգամ նրանց, ովքեր էս կոռումպացված համակարգի կողմից նրան պատճառած ընտանեկան խնդիրներին անտեղյակ էին: Շատ չեմ ուզում անկեղծանամ, որովհետև խիստ վատատեսական մտքեր եմ գրելու:

Ու հա, մինչև մեկը անքանքար մուսայիս մի հատ հավեսով բիչսլեփ չանի, շարունակելու եմ թարգմանել:

Ես խեղում եմ իրականը,
Թագս կեղծիքից է շինված,
Ես ստերի տիրակալն եմ,
Դու քարշ ես գալիս իմ դիմաց:
Թալանում եմ քեզ ու մորթում,
Քո անկումից շահում եմ ես,
Բայց դու էլի շողոքորթում
Ու քո ցավը վայելում ես:
Բոլոր խոստումներս սին են,
Եվ ողջ իմ սերը նողկանք է.
Ես քաղաքական գործիչն եմ,
Ես եմ կառուցում քո կյանքը:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

I twist the truth, I rule the world,
My crown is called deceit,
I am the emperor of lies,
You grovel at my feet.
I rob you and I slaughter you,
Your downfall is my gain,
But still you play the sycophant
And revel in your pain.
All my promises are lies
And all my love is hate,
I am the politician
And I decide your fate.

[Vardik!]

Արդեն երկու օր նույն տրամդրությունն ունեմ: Ուզում եմ երկար ճանապարհ,լավ երաժշտություն ու արագություն: Որ աչքերս փակեմ ու ոչինչ չմտածեմ,մենակ երազեմ: Ու գիտեմ,որ տենց պահերին անիրական թվացող երազանքներն անգամ իրական են թվում: Հա,մեկ էլ,որ գիշերվա ճամփա լինի,որ աչքերս բացելիս մենակ երկնքի աստղերն ու քաղաքի լույսերը տեսնեմ....

[Այբ]

Չգիտեմ՝ ով ոնց, բայց ես եղեռնի մասին գրված ցանկացած բան կարդում եմ դժվարությամբ: Հա՛, հենց հարկադրված: Չեմ կարողանում կարդալ, ճնշում է... Երևի նրանից է, որ հայերը եղեռնի մասին չկարդալով, եղեռնի մասին «ամեն ինչ գիտեն»:
Վերջերս փորձում էի հիշել, թե առաջին անգամ եղեռնի մասին որտե՞ղ եմ կարդացել, կամ ու՞մից եմ լսել, բայց չհիշեցի: Դպրոցից, որ հաստատ չեմ իմացել: Դա էլ նրանից է, որ դեռ շատ փոքր տարիքից, լսում ենք եղեռնի մասին, կարելի է ասել, «ծնվում ենք» եղեռնի մասին իմանալով...

Մեր վշտերը հիշող ազգ ենք: Իհարկե, լավ է, երբ հիշում ու հարգում ենք: Մյուս կողմից էլ մտածում եմ՝ ո՞րն է եղել մեր ազգի սխալը, որ եղեռնը մի կողմ դրած, դարերով կեղեքվել ենք.
_Հնազանդ լինելը, շարունակ օտարների առջև վիզ ծռելը...ՉՊԱՅՔԱՐԵԼԸ...
Ու էս ամեն ինչի համար ունենք մեր մխիթարանքը.
_Ծովից ծով Հայաստան ենք ունեցել... Տիգրան Մեծի պես թագավոր ենք ունեցել...

Մեկը հարցնի՝ ե՞րբ... Ք.ա. ...

Բան չունեմ ասելու՝ ունեցել ենք Բագրատունիների թագավորություն, Կիլիկիայի թագավորություն... Բայց հիմա ի՞նչ ունենք մեր պատմական հայրենիքից: Արարա՞տ, որ նույնիսկ մերը չէ, այլ ճակատագրի դառը հեգնանքով միայն կարող ենք ՀԵՌՎԻՑ ՆԱՅԵԼ. «Տե՛ս, Ձերն է եղել, տե՛ս, բայց էլ Ձերը չէ ու չենք էլ թողնի, որ լինի»:

Հ.Գ. Թե ի՞նչ տրամադրությամբ եմ էսօր արթնացել, չեմ հասկանում, որ նման բաներ եմ գրում:

[Chilly]

Ժող չգիտեի որտեղ գրեմ որ շատ մարդ կարդա.
Շատ շտապ ռեզուս բացասական 1-ին կարգի դոնոր է պետք հետևյալ պայմաններով.


1. Քաշը՝ տղամարդիկ 65+, կանայք՝ 55+
2. Չեն հիվանդացել մալարիայով կամ խոզուկով
3. Չունեն դիաբետ, ճնշման տատանում, ալերգիա դեղերի նկատմամբ
4. Վերջին 6 ամսվա ընթացքում չեն լքել ՀՀ տարածքը


Արյունն անհրաժեշտ է 3 օրական փոքրիկի արյան փոխներարկման համար: Խնդրում եմ տարածել, առկայության դեպքում գրեք ինձ՝ PM-ով, որ ժամին էլ որ լինի: Ընկերոջս երեխայի համար է պետք, խնդրում եմ տարածեք որտեղ կարող եք:

Ժամանակ չկա հանդիպելու, չենք հասցնում իրար տեսնել, կռված ենք, նեղացած ենք, տըռըֆըս, էսկողմ - էնկողմ, սուտ ա սաղ... Ընկերոջս ճուտն է ծնվել, օգնության կարիք կա, հավաքվեցին իրար հետ կռված - չկռված, հին ու նոր, ժամանակ չունեցող տղերքով ու աղջիկներով, ամեն ինչ արեցինք ինչ հնարավոր էր, ճուտը բոլորիս միավորեց: Ապրի ճուտը:

Հիմա ամեն ինչ դեպի լավն է գնում, ճիշտ է, ոչ միանգամից, բայց ճուտիկի վիճակը կարգավորվում է: Ձեզ էլ եմ շնորհակալ ժող, ովքեր տարածել են էս գրածս, մարդկանց եմ շնորհակալ, որ գիշեր - ցերեկ զանգում էին, իրենց օգնությունն առաջարկում: Չգիտեի որ շուրջս էսքան մեծ քանակությամբ Մարդիկ կան...

[Meme]

երկու օր առաջ քույրիկիս հարսանիքին էի, սպասման մեջ էինք, երբ հարսն ու փեսան ներս կմտնեն, եկան , մոտեցա որ գրկեմ.
նենց անուշ ու քաղցրս փշաքղվեցի ամբողջ մարմնով, ամբոջղ հոգիս ուզեց, որ քույրիկս երջանիկ ապագա ունենա...
շատ տաք չապրած զգացում էր...

[Նաիրուհի]

«Անկապ օրագրի» հարցը հաստատ շատերիս մտահոգում է, բայց «քաղկոռեկտությունից» ելնելով չենք արտահայտվում։ Կողքի թեմայում Բյուրն ասում է, որ իր համար թեմա չմտնելու տարբերակը միշտ էլ կա։ Էդ տարբերակը բոլորիս համար էլ կա, բայց հաստատ շատերը, մեկը՝ ես, չեն ուզում իրենց ամենասիրելի ու ակումբի համուհոտով թեմաներից մեկն էս վիճակում տեսնել։ Մի քանիսն էլ կան, որ էս օրին են։

Ժող ջան, առանց նեղանալու, հա՞։

Ինչքան էլ շնորհակալական համակարգից բողոքենք՝ դա նաև բավական լավ ինդիկատոր է։ Մեկ-մեկ թեկուզ դրանով առաջնորդվեք, հա՞։ Եթե «Անկապում», որն ամենամեծ հաճախելիություն ունեցող թեմաներից մեկն է, ձեր գրառումը երեք-չորս շնորհակալություն է ստանում, որոնք հիմնականում էն ակումբցիներն են, ովքեր ձեր ցանկացած գրառում կշնորհակալեն, ու դա կրկնվում է շարունակաբար, միգուցե արժե՞ մի փոքր մտածել գրառում անելուց առաջ։

Ես ամեն անգամ էստեղ գրելու ցանկությունս զսպում եմ՝ հիշելով, որ ընդամենը չորս տարի եմ ակումբում ու «Անկապում» գրառումների թվով երևի վերին քսանյակում եմ էն դեպքում, երբ ունեմ նաև իմ սեփական օրագիրը։ Վախենում եմ ձանձրացնել, պատասխանատվություն վերցնել ակումբի մեծ մասին ստիպելու, որ գրառումս կարդա։

Գուցե հակառակ ծայրահեղությունն եմ, բայց մի քանի անգամ եղել է, որ երկու օր տանջվել եմ՝ համարելով, որ «Անկապի» համար անարժեք գրառում եմ արել, ու վերջում խնդրել եմ գրառումս տեղափոխել իմ անձնական օրագիր։

Բոլորդ էլ պոտենցիալով անդամներ եք, ժո´ղ, մի´ արժեզրկեք ձեր գրառումներն ու «Անկապը», խնդրում եմ։ Թող օրական տասնհինգ գրառման տեղը հինգը լինի, բայց վստահ լինեք, որ գոնե մի տասը հոգու հետաքրքիր է դա։

Ավել-պակաս կներեք, բայց կարծում եմ՝ մեկը պիտի արտահայտվեր

[Նուշություն]

Գաղափարների հրդեհ է. հսկայական խարույկում ճարճատում են մտքի խրձերը...(ժուռնալիստիկայի ներածության դասին ա էս միտքը ծնվել, 2003թ. երևի հերթական անգամ ձանձրանում էի...)

[CactuSoul]

Ուզում եմ՝ շաբաթը 3 օրից լինի՝ ուրբաթ, շաբաթ, կիրակի: Մի օր գործի գնաս, մյուս 2 օրը՝ հանգստանաս

[Skeptic]

Օրգազմատրոն, մաս 3-րդ


"Անկապ օրագրի" կենցաղայնացման ու, եթե կարելի ա ասել, բովանդակազրկման գործում ես էլ իմ համեստ ավանդն ունեմ, ԻՀԿ: Առաջ հազվադեպ էր ստացվում Ակումբ մտնել, դրա համար էլ գրառումներիս որակը ավելի բարձր էր: Ինտերնետ-հասանելիության հնարավորություններիս մեծացմանը զուգընթաց զոմբիացման պրոցեսներն էլ իրանց գործն են անում:
***
Պատերազմը խաղաղություն է, ազատությունը' ստրկություն, իսկ տգիտությունը' ուժ:
***
Զահլաներդ շատ չտանելու համար երգի վերջին տունն էլ թարգմանեմ, աներես մուսայիս սառնարանում փակեմ ու որոշ ժամանակով դադար տամ:


Ես քայլում եմ եղբայրական
Գերեզմաններով բանակի
Ու հիշեցնում հերոսական,
Հին օրերը հաղթանակի:
Արյամբ օծված իմ պաստառը
Կոչ է անում լինել անահ,
Նշում եմ քո ճանապարհը,
Առաջնորդում քեզ դեպի մահ:
Պալատներս' ոսկրերիցդ
Շինված, երկինք կհառնեն.
Ես Արեսն եմ' ռազմի դիցը,
Ու ես քո հոգին կառնեմ:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

I march before a martyred world,
An army for a fight,
I speak of great heroic days
Of victory and might.
I hold a banner drenched in blond,
I urge you to be brave,
I lead you to your destiny,
I lead you to your grave.
Your bones will build my palaces,
Your eyes will shud my crown,
For I am Mars, the god of war,
And I will cut you down.

[John]

էսօր որոշել էի շալվար առնեի, հետո փոշմանեցի
Ո՞վ կարա որոշի գրածիս արժեքը
Ո՞վ գրածիս պատճառով էլ չի մտնի էս թեմա
Ո՞վ է քիչ-քիչ նյարդայնանում էս գրածս կարդալուց
Ո՞վ հենց նոր տաքսի պատվիրեց տուն-Կիևյան երթուղով
Ո՞վ հույս ուներ, որ «գոնե Ջոնը մի նորմալ բան կգրի»

Ինձ ընդհանրապես չի հուզում

եկեք վերջ տվեք քյարթու-ակումբական մտածելակերպին, իբր «մենք հին էինք ու լավը», «դուք նոր եք ու անորակ»:

Նամյոկներով խոսալու մասին էլ չասեմ... կարող ա մենկին մի բան ունենաք ասելու, տարբեր կողմերից հարցին մոտենալով հազարավոր նամյոկներ անեք... ուղիղ ասա այ մարդ, դուխդ չի՞ հերիքում… սուս մնա ուրեմն:

մանկապարտեզ-դեպրեսնոց ա լրիվ, մաքրեք ձեր կեղտոտ, ուրիշների ՎՐԱ ինքնահաստատվել փորձող, մուննաթ, կեղտոտ դիմակները, նոր մտեք Ակումբ

հ.գ.
Անկապ օրագրի յուրաքանչյուր գրառում արժեքավոր է ինձ համար: Ես էլ անգլերենից լավ չեմ, հիմա դնեմ բողոքեմ, որ «օտարալեզու ստեղծագործողի անկյունը» փակե՞ն… չի կարելի: Ու էն մարդիկ, ովքեր վերջին ընդվզումներից հետո որոշել են լքել Անկապ օրագիրը, հետ եկեք, մենք ուժեղ ենք միասին: Վաղ մյուս օրը ամեն մեկիդ ձեր օրագրում կարգելափակեն, ոչ ոք չի իմանա, ստեղից ով էլ պակասի, տեղը կերևա

[unknown]

արդեն չեմ հիշում վերջին անգամ երբեմ սենց նորմալ կոմպիցս օգտվել...վերջապես կարող եմ մարդավարի նստել ու չնեռվայնանալ որ կկախի կամ չի բացի ինչ որ բան...բայց որ ամենալավնա ակումբնա նորմալ բացում...