Անկապ օրագիր

[lampone]

Հանգիստ նստած եմ տանը, հանկարծ հարևանի տնից լսվում է կնոջ ձայն. մայրը զայրանում է իր երեխայի վրա.
-Ի՞նչ ես անում, ա՛յ անդաստիարա՛կ...
no comment

[Meme]

Կարոտ կա կա մեջս դեպ քեզ ակումբահայություն.....


հ.գ ինչ լավա, որ համակարգիչերը դեռ չեն վերացել....

[enna]

19,75 ու ես պրծա՜ Ազատությու՜ն

[Ruby Rue]

Երևան մոլի հատակագիծը նայելիս որ հաշմանդամություն ունեցողների զուգարանի նշանը տեսա, միանգամից չոքերս թուլացան, ասեցի գնամ տեսնեմ, թե ո՞նց են հարմարեցրել։
Իմ համար խելոք սուս-փուս մտա զուգարան, բոլորն էն պիսուարներից էին։ Հիմա պտտվում եմ, տեսնեմ թե ո՞րի կողքին հատուկ բռնակներ կան, մեկ էլ մի տղամարդ է մտնում։
Ուզում էի ասել, որ սա հաշմանդամություն ունեցողների զուգարանն է, ինքն էստեղ ի՞նչ է անում, երբ ինքը սկսեց.
-Գիտեք, սա...
-Հա, գիտեմ։ Ուղղակի ուզում էի տեսնել, թե ոնց է հարմարեցված։

Տենց ոչ հարմարանք չգտնելով դուրս եկա ու նկատեցի, որ հաշմանդամություն ունեցողների զուգարանը կողքինն էր։

[AniwaR]

Էսօր զբաղված եմ իմ սիրելի գործով՝ սունկ եմ տապակում, և ինչպես ճշմարիտ գուրման արանքում որոշում եմ մի փոքր թարմ աղացած սև պղպեղ ավելացնել: Վերցնում եմ պղպեղաղացը, թափ եմ տալիս սունկիկների վրա, մի երկու փաթիլից ավել չի գալիս, էլի եմ թափ տալիս, էլի, էլի, ներսից պղպեղիկների շխկշխկոցը լսվում ա, իսկ փաթիլները չկան ու չկան: Մի անգամ էլ կատաղած թափ եմ տալիս, ու էդ պահին... Անի, դու Անի, պղպեղաղացի կափարիչը թափով դուրս ա թռնում, ու տապակվող սունկիկներով լի թավան կարկտահարվում է պղպեղագնդիկներով: Լավ ա, գոնե ինձ չեմ կորցնում: Կրակից անմիջապես վերցնում եմ, փայտիկներով սունկիկները հատ-հատ առանձնացնում եմ ու ոչ ավել, ոչ պակաս, երեք հալալ ճաշի գդալ պղպեղագնդիկ եմ քամում իմ խեղճուկրակ երկու աման սունկիկների միջից (խոհանոցի հատակի նոր «դիզայնի» մասին դեռ լռում եմ):
Մի խոսքով, եկել է պահը պղպեղահարված սունկիկները փորձելու: Wish me good luck!

[Freeman]

Էսօր պետք ա անալիզ հանձնեի՝ իմանալու համար պիտանի՞ եմ մեր փառապանձ և սարսափազդու զինված ուժերում ծառայելու համար:

Առավոտյան 9:03 լաբորատորիայի մոտ եմ, պետք ա իննից բաց լիներ, բայց դեռ չէր բացվել, ինչը չէր զգացվում դռան դիմաց հավաքված ամբոխից: Հացի հերթերը չեմ հիշում, բայց ենթադրում եմ, որ էս տեսքն են ունեցել՝ լիքը մարդիկ, բազմաձև, առանց հստակ սահմանների հավաքված ( թոքային ինֆիլտրա՞տ) հավաքված, նենց, որ սմարթֆոնն իր տիրոջը չի ճանաչում, ու մեծ մասը եկել են մի ժամ առաջ, ինչ ա թե հինգ րոպե շուտ մտնեն:

Ես ոչ մի տեղ հերթ չպիտի կանգնեմ, որովհետև զինակոչիկների տեխ. զննումն առանց հերթի ա: Բայց, քանի որ բոլոր հավաքվածները, բացի ինձնից, պատկառելի տարիքի էին, խելոք-խելոք գնացի հարցրեցի, թե վերջինն ով ա ու նստելով դատարկ նստարանին (նույնիսկ 150-ամյա տատիկը դռան մոտ խցկված, կանգնած էր)՝ խճճվեցի համաշխարհային սարդոստայնի մեջ:

Մեկ էլ տեսնեմ էս մարդկանց նույնիսկ «վերջինը ես եմ», «ես Ձեզնից հետո եմ» ու «հաջորդն էն կարմիր շորովն էր» կախարդական արտահայտությունները չեն կանգնեցնում: Բոլորը, իրենց հերթերը խախտելով, տուրբուլենտ հոսքով լցնում են ներս: Իմ նախորդը մտավ իր հերթից շուտ հետո՝ հաջորդը, ես էլ իրա հետևից մտա: Մեկ էլ մի չարաճճի պապիկ հետս կռվում ա՝ թե մի հոգի որ մտնում ա, ոչինչ, հո սաղ չեն առանց հերթի մտնելու: Ես էլ VIP mode on արեցի ու էդ մի քանի լաբորատորիաները (երեք լաբորատորիա ա, երկուսը արյան, մեկը մեզի համար, նույնիսկ արյան տարբեր անալիզները տարբեր տեղեր են անում, իսկ ինձ բոլորն էլ պետք են) առանց հերթի մտա՝ խառնելով բոլոր պացիենտների հերթականությունը, եթե այդպիսի հասկացություն մեր հիվանդանոցներում կար:

Առակս ինչ կցուցանե՝ էս ժողովուրդը չի փոխվի, ինչ ուզում եք արեք:Մեր մեծ մասը դեռ միջնադարում ա, շատ էլ որ պատմության դասագրքերում ասում են, որ վերածնունդը Հայաստանում շուտ ա եկել: Հայաստանում դեռ վերածնունդը չի եկել, դրա համար էլ այլմոլորակայինները մեզ չեն այցելի: Բացի քեզնից, Ալֆ...

[StrangeLittleGirl]

Կոպենհագենի կենտրոնում Tivoli Gardens կոչված տեղը կա: Կարուսելներ են էնտեղ ու ինչ-որ պատմական արժեք ունի: Դրա համար մուտքը վճարովի ա, հետն էլ առանձին կարուսելների համար պիտի վճարես: Բայց դա չի խանգարում, որ լիքը տուրիստներ էնտեղ գնան, ու հերթերն անպակաս լինեն:

Ես միշտ անտարբեր եմ եղել Tivoli Gardens-ի նկատմամբ, չնայած ամեն օր գործի գնալիս մոտով անցնում եմ: Մտածում եմ՝ եթե կարուսել ուզենամ, ավելի շուտ կգնամ եղնիկների այգի, որի մուտքն ազատ է: Նույնիսկ այն փաստը, որ Թիվոլիում ուրբաթ օրերը ռոք համերգներ են լինում, ինձ չէր հուզում: «Հայտնի մարդկանց համերգներ,- շեշտել էր մեր էքսպատերի խմբի լատվիացին, որն արդեն ութ տարի է, ինչ Կոպենհագենում է,- հայտնի դանիական խմբերի»: Դե քանի որ դանիական խմբերից առանձնապես խաբար չէի, չխորացա:

Բայց դե ասում եմ, ամեն օր գործի գնալիս մոտով անցնում եմ: Մեկ էլ մի օր ֆիքսեցի, որ ուրբաթ օրերի ռոքի շրջանակում Փասենջերն էլ կա: Մի րոպե... ես գիտեմ, որ ինքը հոկտեմբերին Կոպենում համերգ տալու ա, տոմսն էլ ունեմ: Բայց գիտեմ նաև, որ էդ համերգը Թիվոլիում չի լինելու: Ու մի քանի օր առաջ հայտնաբերում եմ, որ հուլիսին էլ համերգ կա, բայց դրա մասին Փասենջերի ոչ մի պաշտոնական էջում հայտարարված չի:

Բնականաբար, սկսեցի փորփրել, որ տոմս ճարեմ, եթե դեռ մնացել է: Հետո արդեն աչքերիս չհավատացի. պարզվում է՝ համերգն առանց տոմսի է, այսինքն՝ մենակ Թիվոլիի մուտքի տոմսը պիտի գնես (100 կրոն = մոտ 7000 դրամ), ու հա՛մ պատմամշակութային արժեքն ես տեսնում, հա՛մ Փասենջերի համերգն ես լսում: Գժանոց: Մի պահ պատկերացրեցի, ասենք, նման համերգներ Մոնումենտում կամ Մանկականում: Ծիծաղս եկավ...

Բայց դա դեռ հերիք չէ... Ուրեմն էս Դանիայում սովորություն կա փառատոնների կամ համերգաշարերի կատարողների անունները գրելիս վերևում խոշոր տառերով գրում են ամենամեծինը (օրինակ, Ռոսկիլդե փառատոնում ամենավերևում Rolling Stones-ի անունն ա), հետո ըստ հայտնիության կամաց-կամաց ավելի մանր տառերով են գրում, ներքևում՝ հազիվ տեսանելի սկսնակներինը: Ու որ Թիվոլիի պաստառին Փասենջերի անունը տեսել էի, նրանից էր, որ հենց ամենավերևինն ու ամենախոշորն էր: Էսօր հայացքս ֆիքսեց նաև մի երկու տող ներքև գրած անունը. Ագնես Օբել: Նենց շոկի մեջ էի, որ կտրուկ արգելակեցի, ու երևի հետևիցս էկողները քֆուր-քյաֆար թափեցին: Կանգնեցի, նայեցի. հունիսի վեց, փաստորեն արդեն անցել է: Փասենջերն ու Ագնես Օբելը վերջերս ամենաշատ լսածս կատարողներն են, էն քիչ նորերը, որոնք դուրս գալիս են: Երկուսն էլ Թիվոլիում համերգ ունեն այս ամառ: Բայց Ագնեսի համերգը բաց թողնելու համար չափսոսացի. հունիսի վեցին դեռ չէի հայտնաբերել նրան:

[Ռուֆուս]

Էն որ մի մարդ քեզ էնքան դրական է տրամադրված ու էնքան լավ բաներ է քո համար արել, որ չես կարող հասկանալ, թե նա իրականում բարի մարդ է թե չար, ու ամենավատն էն է, որ չգիտես ինչ անես, եթե շարունակես իր հետ հետ շփվել, լիքը ընկերներ կկորցնես, իսկ եթե մյուսների հետ շփվես, իր մտերմությունից կզրկվես ու էս իրավիճակում ոսկե միջին չկա:

[StrangeLittleGirl]

Արդեն քանի օր ա Կոպենհագեն-Մալմո միջազգային գնացքի գծի վրա գործադուլ ա, ինչի պատճառով Շվեդիայից Դանիա էկող գնացքներ չկան, իսկ ամեն օր էդ ճամփան անցնող ու գործի էկողները քաշվել են: Գործադուլ անում ա դանիական կողմը: Բնականաբար, իրավիճակը շտկելու համար պետք ա ավտոբուսներ մտցնել, բայց դա հակասում ա Դանիայի օրենքներին. եթե ավտոբուս մտցնեն, գործադուլին դեմ կգնան, ինչը չի կարելի: Դրա համար շվեդական կողմն ա ավտոբուսներ մտցրել:

...
Վերջերս մի քանի բավական հայտնի կարդիոխիրուրգների գործից հանել են, որովհետև գիտական նպատակներով նախատեսված գումարը համարձակվել են անձնական իրեր առնելու վրա ծախսել:

[Այբ]

Մի բարի հարևան ունեինք: Երկու որդի ուներ (ապրում էին օտար երկրում): Որդիները ընդհանրապես չէին մտածում նրա մասին, նույնիսկ կարգին չէին էլ զանգում: Արուս տատին ապրում էր թոշակով ու հարևանների օգնությամբ: Բայց էդ կնոջը նյութական վատ վիճակը ու հոգատարությունից զրկված լինելը էնքան չէր տանջում, ինչքան զավակների կարոտը. օր չկա, որ չասեր.
-Տեսնես Արմենս ու Վահանս ի՞նչ են անում: Խեղճ Արմենս ասմա ունի, էդ անտեր հիվանդությունը էրեխիս միշտ նեղել է...
Ու ամեն օր Աստծուց նույն բան էր խնդրում.
-Աստված ջան, մեռնեմ քեզ, էրեխեքիս հետ եղի: Շատ բան չեմ ուզում...գոնե մինչև մեռնելս էլ մի անգամ գոնե տեսնեմ:

Չտեսավ: Մահացավ հիվանդ ու երեխաներից լքված՝ աչքը միշտ դռանը ու ուշադիր բոլոր զանգերին:
Ամենազարմանալին էն է, որ որդիներից մեկը մոր մահից մի տարի հետո հայտնվել է, ու մեծահարուստի գերեզման է դարձրել մոր անխնամ ու անշուք գերեզմանը:

Տեսնե՞ս հեչ ինքն իրեն հարցրել է՝ «Հիմա, որ հայտնվել եմ, որ ի՞նչ»:

[Ռուֆուս]

Էսօր ժամը 4-ի կողմերը պատուհանիս տակ ղռռոց-դռռոց էր, դուրս եկա պատշգամբ, տեսնեմ մի կամազ եկել ասֆալտ էր թափում մայթին: Մինչև գնացի խոհանոց, սուրճ սարքեցի, խմեցի հետ եկա, տեսնեմ մարդ չկա, էդ կես ժամում հասցրել էին ամբողջ շենքի երկարությամբ մայթը ասֆալտել, թողել գնացել էին:

Հիմի էս ջրհեղեղ/փոթորիկից հետո էդ թաց ասֆալտից ի՞նչն ա մնալու... Աչքիս ֆայմ բաժանելուց էս մարդիկ հերթի վերջում են եղել:

#welcomebacktohayastan

[impression]

էսօր դե ծնունդս էր, որոշել էի ընտանիքիս հրավիրել մի ինչ-որ լավ տեղ, ու ընտրությունս կանգ առավ Աֆրիկյանների պանդոկի վրա: գնացինք հինգ հոգով, մատուցողուհին արտակարգ անբարեհամբույր էր, էն կարգի, որ արդեն ոչ թե նեռվայնանում էի, այլ ծիծաղս էր գալիս: մենյուն ա բերել, նայում եմ, ամեն ուտելիք իր ուրույն անունն ունի, ասենք՝ Լիպարիտի սիրած ապուրը կամ Արմենակի սիրած աղցանը: մի խոսքով, բան չես հասկանում՝ ինչ պատվիրես, որ համ Լիպարիտի ու Արմենակի ու մնացածների ճաշակը չվիրավորես, համ էլ քո սիրած բաներից ուտես: կանչեցի մատուցողուհուն, խնդրեցի բացատրել, թե օրինակ Հենրիկի սիրած ժառկոյեն իրենից ինչ ա ներկայացնում: էդ ընթացքում մաման հարցրեց՝ իսկ Աֆրիկյանների սիրածներից էլ ինչ ունե՞ք, ու էս մատուցողուհին, խիստ վրդովված, ոնց որ իրեն հայհոյած լինեինք, ասեց՝ գիտեք ինչ կա, Աֆրիկյանները շատ հարգարժան ընտանիք են եղել, սիրածների հետևից չեն ընկել երբեք:

լամայ մինյա պոլնըսծյու

[Այբ]

Նախքան բանավոր քննությունների սկսվելը համալսարնում հայտնի «լավ» դասախոսներից մեկի մոտ միջանկյալ քննության էինք: Մենք գրավոր էինք գրում, իսկ ինքն էլ ինչ-որ գրավորներ էր նայում: Մեկ էլ զանգում է չգիտեմ ում ու հարցնում.
- էսինչյան Էսինչյանը որպես ուսանող ո՞նց է սովորում....հա...էդքան էլ լավ չի....փաստորեն, բարձրի ուսանող չէ, լավ...հա, ընդդիմախոսն եմ...ապրես...
Ու դա էն դեպքում, որ դեռ էդ ուսանողի գրավորը չի կարդացել:
Աչքիցս միանգամից ընկավ էդ դասախոսը:
Ախր ոնց կարելի է: Կարող է՝ փայլուն գրավոր է ներկայացրել, ու շատ հնարավոր է, չէ՞ որ տվյալ ուսանողին սխալ ներկայացրած լինել:

Վերջերս բանավոր քննության էի: Միջանցկում մի աղջիկ նստած լաց էր լինում: Ուզեցա օգնել ու հարցրեցի, թե ինչ է եղել: Պատասխանեց, որ դիպլոմայինը ցածր է ստացել, ու ինքը վստահ է, որ իր գրավորը փայլուն գրավոր է եղել, և անարդարացիորեն է գնահատվել:

Չգիտեմ: Հնարավոր է, որ էդ ուսանողի գրավորը իրոք գերազանց գրավոր չի եղել: Բայց իմանալով, թե ով է եղել ընդդիմախոսը (դու մի ասա՝ ընդդիմախոսը էդ դասախոսն ա եղել)...մտածում եմ, որ...

[Մինա]

Բան չեմ ուզում: Մի բաժակ սառը ջուր եմ ուզում մի հով բակում, ծաղկած բալենու տակ ու գոհ եմ, եղբայր:

[Ruby Rue]

- Ի՞նչ ստացար։
- 20:
- Էդ ո՞նց...Չէ, բայց 20... Ախր դու դասերին հեչ լավ չես նստում։
- Հա, գիտեմ, շատ էի բացակայում ու ուշանում։
- Չէ, էդ չեմ ասում։ Դու դասերին ծալապատիկ ես նստում կամ ոտքդ տակդ դրած։ Էդ ուսանողին հարիր չի։

Ու խնդալուն էն էր, որ ինքը սա լուրջ էր ասում ու տղերքի մեծ մասն էլ թաքուն համաձայն էր։ Նույնիսկ մի անգամ էլ «զգուշացում» եմ ստացել կուրսեցիներիցս մեկից, որ այգում էլ էդպես չնստեմ, թե չէ վատ աղջկա համբավ ձեռք կբերեմ։

Թող գնան ինքնահրկիզվեն, աշխարհին տենց սահմանափակ մտածելակերպով ֆիզիկոսներ պետք չեն։