Անկապ օրագիր

[Ֆոտոն]

Մի բան պատմեմ, չծիծաղեք:
Երեկոյան տուն գալիս հայրիկս զանգեց, որ գլխացավի դեղ տանեմ հետս, մամայի համար: Այդպես էլ արեցի: Նաև վերցրի մի տուփ քաղցր ձողիկներ:
Մտա, սեղանին դրի դեղը ջրով, իսկ ձողիկները մամային մեկնեցի: Չեք պատկերացնի, թե ի՜նչ մանկական ու չարաճճի սիրով նայեց: Սկսեց ուտել: Հայրիկը՝ «դեղը խմիր, հե՛ս ա»: Մաման ձողիկներով է տարված դեռ: Պրծավ: Հարցրի՝«մամ, գլուխդ չի ցավու՞մ»: Ասաց՝ անցավ:
Ասածս ի՞նչ է: Ամեն մարդ ունի սիրելի բաների շարքը, որոնցով ուրախութուն պատճառելը թանկ ու դժվար չէ: Երջանկացնելու կամ մի ժպիտ նվիրելու համար մի տուփ ձողիկն էլ բավական է:

Այս դեպքից հետո, երբ ձողիկի անուն եմ տալիս, մաման նույն չարաճճի հայացքով ու փայլուն աչիկներով շողում է: Մամ ջա՜ն,

Հ.Գ. Իսկ դուք գիտե՞ք, թե ինչով կարելի է ուրախացնել Ձեր ծնողներին ու ընդհանրապես, մտերիմներին:

[Artgeo]

Այսօր խառըխշտիկ, բայց հրաշալի օր էր։ Այսքան դրական լիցքեր շատ վաղուց չէի ստացել… Հիմա էլ եմ ստանում, նստած գլուխ եմ կոտրում... Գալուստյանին եմ հիշում, Մասլյակովին ինչ-որ բան են նվիրում, Գալուստյանն ասում ա «չգիտեմ ինչ ա, բայց զավորաժիվաետ» հիմա իմն ա թշում, ֆշում ենք
Բայց էականը դա չի, ընկերներ, ես ձեզ սիրում եմ, ուրախ եմ, որ կաք ու վստահ եմ, որ կլինեք, անկախ ամեն ինչից

[Դեկադա]

Կան երևույթներ որոնք մինչև իրողություն դառնալը մտքերի տեսքով են այցի գալիս....
.... Տղաս գնաց....Կողքից լսողն ու նայողը կասի հա ի՞նչ, էնպես ես ասում կարծես հեռավոր երկիրա գնացել ու չես տեսնելու:Չէ հարցը գնալու մեջ չի և ոչ էլ մոտ կամ հեռու տարածության մեջ, այլ փաստի...էն փոքրիկ երեխան որը անընդհատ գալիս էր իմ հետևից արդեն մեծացել է ու հիմա ես եմ ման գալիս նրա հետևից:Ու չգիտես ինչի ծանոթներիցս մեկը, երևի տեսնելով` բայց ամենևին էլ չհասկանալով հոգեվիճակս, նրբանկատորեն արտահայտվեց
-Տղայից չեն կառչի, հետո ավելի դժվար կլինի
... բայց ո՞վ է ասում թե կառչում եմ,պարզապես ես առաջին հերթին մամա եմ ու անհանգստանում եմ իմ զավակի համար, ինչը որ բնական եմ համարում, թեև նրա ներկայությամբ անհանգստությունս չեմ ցուցադրում:
.... սկսել եմ ափսոսալ...տոնը վաղը գցելու սովորությունս իմ համար դարձավ անդառնալի սխալ ու հիմա էտ բացը լրացնելու ցանկությունից դրդված ես նրա հետ անցկացրած մի ժամն անգամ վերածում եմ տոնի:Ափսոսում եմ.. ու ուզում եմ նրան տալ մանկության այն կիսատ մնացած պատառիկները, որ այդպես էլ չհասցրեցի տալ...

[Շինարար]

Մեզ մոտ հենց այս պահին երկու հատ ծիածան ա, մեկը մյուսի վերևից, հրաշք գեղեցկություն ա ու էնքան էլ մոտիկ ա:

[Yeghoyan]

Ուրեմն էսօր մեր կուրսեցիների հերթական հանդիպումներից հետո տղաներից մեկը մեզ/4 հոգի նույն թաղամասում ենք ապրում/ միշտ տուն է ուղեկցում:Այսօր հերթական անգամ նա պիտի մեզ տուն հասցներ, կատակով որոշեցինք մեր հերթն է նրան ուղեկցելու: Համաձայնվեց, մենք էլ լուրջ ուղեկցեցինք
Եկանք հասանք մեր կանգառ, հիմա սպասում ենք կանգառում, երթուղայինն եկավ պիտի գնա, մեջը լիքը ուղևորներ, կանգառում լիքը կանգնած են
-Արտ ջան դուռը բացե՞մ
Չռած աչքերով
- հո խայտառակ չեք անելու
Ծիծաղում ենք
-լավ գնա, հաջող
ու բոլորը մեզ են նայում/4 աղջիկ մի տղու են ճանապարհում/
Մեր Արտը նստեց, մեկ էլ մեզանից մեկը թե
-Մի հատ ստացեք, բանգլադեշում կիջնի
Ամբողջ կանգառն ու երթուղայինի ուղևորները ծիծաղում ու մեզ են նայում
մի երիտասարդ ասեց տղուն կարմրացրիք,մեկ ուրիշը թե տղեն հարյուր գույն փոխեց, մի պապիկ էլ ասեց տղուն սպանիք.............
ու ամենակարևորը մեր Արտը գոհ էր, ու նստած ժպտում էր, չմոռացավ նաև անել
Այ սենց լավ կուրսեցիներ ունեմ

[Kuk]

Հերթական անկապ գրառումս այս թեմայում, որն անկախ իմ կամքից կխլի բավականին մեծ թվով ակումբցիների ժամանակը, և ոչ մի արդյունք՝ բացի նշածս ակումբցիների ժամանակի անիմաստ կորստից:
Այնքան հետաքրքիր է ակումբը, այնքան զարմացնող, նյարդայնացնող, զվարճացնող: Այն ստիպում է տեղեկացվել, զայրանալ, նյարդայնանալ, հունից դուրս գալ, զվարճանալ, հաճելի պահեր ապրել և այլն… Ակումբում էնքան էլ վաղուց չեմ, եթե համեմատենք շատերի հետ, իսկ եթե այդ «շատեր» ասվածի տակ հասկանանք ուրիշներին, բավականին վաղուց եմ ակումբում: Բայց դա էական չի: Ուղղակի շատ բաներ նկատելի ա, շատ բաներ տեսել եմ, շատ բաներ դեռ կտեսնեմ, հուսով եմ: Ու հիմա ակումբի կյանքից մի քանի շատ փոքրիկ հատվածներ, որոնց մասին կգրեմ, բայց, իհարկե, որոշ դեպքերում չեմ նշի՝ դրանք հաճելի, տհաճ, հետաքրքիր, ձանձրալի, զվարճացնող, թե նյարդայնացնող պահերից են ինձ համար, որպեսզի ինչ որ մեկն իրեն այդ տողերում գտնելիս չվիրավորվի: Կարողա լինեն ուղղակի դրվագներ, որոնք շատերին ոչինչ չեն ասի, նույնիսկ: Եվ այսպես, ակումբի ամենաբարի սմայլի դեմքն ընդունելով՝ սկսեմ.
Հանդիպման ժամանակ մի կամ մի քանի ակումբցի է մտնում ներս: Այդ պահին նայում ես ներսում գտնվող ակումբցիների դեմքի արտահայտությանը. մեկը ուրախացած՝ աչքերը փայլում է, երբ տեսնում է, թե ո՜վ է եկել, կամ՝ ովքե՜ր են եկել, մյուսն անտարբեր է, մյուսը տհաճություն է զգում՝ «էսօր էլ քաքմեջ եղավ հանդիպումը՝ գոնե ինձ համար», մյուսը հետաքրքրվում է կողքին նստած ակումբցուց՝ «Ով ա՞» և այլն: Էս պահը հետաքրքիր ա, ուշադրություն դարձրեք, այս պահին ուշադրություն դարձնելուց կարելի է նույնիսկ հասկանալ, թե ով ում հետ ինչպիսի հարաբերությունների մեջ է:
Հանդիպման վերջում հաշիվն ենք ուզում. ու գալի՜ս ա հաշիվը: Ինչ որ մեկը՝ տարբերություն չկա, թե ով, սկսում է հաշվել սեղանին դրված փողերի կույտը, հաշվելու ընթացքում ավելանում են փողերը, ովքեր արդեն տվել են, նորից են տալիս՝ չես կարող ասել՝ տալիս են, որովհետև մինչ այդ քիչ էին տվել, թե, տեսնելով, որ ընդհանուր հաշվից պակասում է, ավելացնում են, որպեսզի անհարմար դրություն չստեղծվի:
Ակումբում գրվում է հանդիպման հայտարարությունը: Ակումբցին, որն ուզում է ներկա գտնվել ակումբի հանդիպմանը, նախ՝ նայում է, թե ով է գրել հայտարարությունը, այնուհետև, թե ովքեր են շնորհակալություն դրել հայտարարության տակ, ովքեր են ասել՝ «գալու եմ», ովքեր՝ «չեմ գալու»: Հետաքրքիր ա: Կարելի ա նաև ուշադրություն դարձնել, թե ովքեր են ընդհանրապես անտարբեր անցնում հայտարարության կողքով. խոսքս, իհարկե, ընդհանրապես հանդիպումներին մասնակցողների անտարբերությանն է վերաբերում: Սրան ուշադրություն դարձնելով էլ, շատ բան կարելի է իմանալ:
Գաղտնի հանդիպումներ, որոնք այնքա՜ն չարաբաստիկ են: Նամակ ես ստանում՝ «Էսօր էս ժամին էս տեղը էս մարդկանցով հանդիպում ենք: Գաղտնի հանդիպում ա: Գալիս ես չէ՞»: Ու գաղտնի հանդիպում բառակապակցությանն անպայման հետևում ա ծիծաղացող սմայլ: Հետո մտնում ես ինչ որ թեմա, հիմնականում՝ զրուցարան, ու տեսնում, որ էդ գաղտնի հանդիպման մասին բացահայտ խոսվում ա, ոմանք վիրավորված լքում են թեման՝ ինչ որ ռեպլիկով, կամ առանց: Ու հետաքրքիրն էն ա, որ էդ մասին հիմնականում առաջինը բացահայտ խոսում ա նա, ով կազմակերպել ա գաղտնի հանդիպումը: Ինձ համար սա զվարճալի ա, հետաքրքիր, բայց արի ու տես՝ կան մարդիկ, ովքեր բավականին ծանր են տանում, մոտս լուրջ կասկածներ կան, որ նույնիսկ գիշերը՝ քնելուց առաջ մտածում են այս մասին, կամ ոմանք նույնիսկ այնքան են մտածում, որ չեն հասցնում քնել: Կարելի է ասել՝ գիշերը չեն քնում, ակումբի հանդիպումների մասին են մտածում: Որքա՜ն անհոգ են:
Էլմոն գրում ա. «Էսօր ուզում ենք տղեքով մի տեղ գարեջրենք, կզանգեմ»: Դրական արձագանքից անցում են րոպեներ կամ ժամեր, զանգ ա գալիս. «Էսինչ ժամին էսինչ տեղում, սպասում ենք»: Գնում եմ, ասում-խոսում, ուրախանում, բանավիճում, գարեջրում, բարձր տրամադրությամբ ու տպավորություններով գալիս տուն ո՜ւ հոպլյա՜. 100-150 միավոր նկատողություն Էլմոից, ընդհուպ մինչև արգելափակում: Հրա՜շք: Ու չեմ նյարդայնանում, հետաքրիր ա, ուրախ, տպավորիչ: Մյուս հանդիպմանը պատմելու, զվարճանալու մի առանձին թեման պատրաստ ա:
Ակումբի հանդիպում ա. զրուցում, ուրախանում բանավիճում, գարեջուր ըմպում, հետո դուրս ենք գալիս, ուրախ բաժանվում, գալիս եմ տուն ու էլի էն հոպլյաից. Չուկը մեկ ամսով արգելափակում ա: Չեմ նյարդայնանում, չեմ նեղանում, փոխարենը մի քանի ժամից հանդիպում եմ Չուկին, էլի զրուցում, ծիծաղում, վայելում գարեջրի անզուգական կաթիլները:
Մտնում ես հանդիպման վայր ու տեսնում, որ ինչ որ մեկը լքում ա հանդիպումն իր ողջ մասնակիցներով, որովհետև դու ես մտել:
Մտնում ես հանդիպման վայր, բարևում, համբուրում տասը հոգուց իննին, այն մեկի կողքով անցնում այնպես, ասես ինքն այդտեղ չի կամ չես նկատել իրեն. այդտեղ մարդ չկա, այդտեղ հենց ինը հոգի են, որ կան:
Ինչ որ փաստաթուղթ ա պետք: Գիտեմ, որ Մարկիզն ինչ որ կերպ կարող է օգտակար լինել, առանց մեկ վայրկյան վարանելու զանգում եմ. «Սուր, էսինչ բանն ա պետք ձեր մոտից, ո՞նց անենք»: Օգտակար լինելու պատրաստակամությունը միանգամից զգացնել ա տալիս, չեմ փոշմանում, որ զանգել եմ: Գնում եմ, սպասվածից ավելին եմ տեսնում: «Բարև, ո՞նց ես, ի՞նչ կա» հարցերից անմիջապես հետո տալիս ա ինձ համար շատ կարևոր փաստաթուղթը: Այդ նույն փաստաթղթի համար մեկ այլ տեղ սպասել եմ գրեթե մեկ ժամ և գումար եմ վճարել:
Ինչ որ հարցում օգնության կարիք ունեմ, բավականին բարդ գործ ա, ամեն մեկը չի, որ կօգնի, երկար մտածելուց հետո դիմում եմ ակումբում իմ շատ սիրելի մարդկանցից մեկին. «Լիլ ջան, էս հարցում սենց օգնություն ա պետք»: Գալաթեան անում ա ավելին, քան ես սպասում էի:
Լավ, էլ չեմ գրում, բայց էդ չի նշանակում, որ գրելու նյութ չկա, լիքն ա, ինչքան ուզեմ, մնացածը հետո, երբ հարմար կգտնեմ: Էլի շատ լավ մարդիկ կան, որոնց մասին չգրեցի, բայց դա ոչինչ չի նշանակում:
Լավն ա ակումբը

[Empty`Tears]

Ամեն ինչ այնքան հետաքրքիր ա, կարդում եմ մեկ տարվա գրառումներս "Անկապ Օրագրի" ու մեկ մեկ զարմանում, ես եմ գրել թե՞ …
Էն ապրումները, որ ունեցել եմ ու գրանցել էստեղ, ուզենամ էլ գրել չի ստացի նորից ապրել այդ ամենը: Նույն ճանապարհով անցնում եմ հիմա, բայց ներսիցս դուրս չի գալիս, որ գրեմ, մի տեսակ կոկորդս ա կանգնել …
Ու համեմատում եմ անցյալ տարվա անցած օրերս, կարծես ամեն ինչ նույն ձև եմ ապրում, ամիս առ ամիս, օրը օրի վրա …
Հուսով եմ վերջը նույն ձև չի լինի, չեմ ուզում …
Հա ինչքան կարելի ա, լուրջ …
Լավ եղիր, Մա՛յ փլիզ …

[Elmo]

«Մի մտածիր վաղվա օրվա մասին»: Երևի իմ կողմից կյանքումս չկատարած պատգամը, որը ոչ մի կերպ չեմ կարողանում պահել: Չէ, Հիսուսը այդ ասելով ի նկատի չուներ «պառկի, քնի ամեն ինչ կտրվի»: Նա պարզապես ուզում էր ասել, որ ցանկացած արժանի մարդու վաղվա օրը Աստված լավ կբացի, այնպես որ պետք չէ շիզոֆրենիայի մեջ ընկնել: Քեզ կտրվեն հնարավորություններ, դու դրանք կօգտագործես, ու էլի քրտինքով քո հացը կվաստակես:
Օպտիմիզմի պակաս կյանքում չեմ զգացել: Հոռետեսությամբ չեմ փայլում: Հաջողակ եմ, չեմ կարող մերժել: Հայրս ասում է «միշտ քո համար ամենաանհնարինը հնարավոր է դարձել, չգիտեմ ոնց ու որտեղից, բայց ինչ քեզ է պետք եղել, ոնց որ օդից ընկել ձեռքներս»: Ու դա այդպես է(ստեղ ասում են սատանի ականջը խուլ), ինչ պետք է եղել, որտեղ հույսի նշույլ անգամ չի եղել, մեկ էլ հոպ. օդից հնարավորությունները եկան: Բայց մտքերը .... մտքերը էլի ինձ պատեպատ են խփում ես շիզոֆրենիկ եմ: Ամեն վայրկյան մեջս մի բան եռռում է, ամեն վայրկյան մտածում եմ վաղվա օրվա մասին, ու դրանից փրկություն չունեմ: Ինչ լավ է, որ միլիարդատեր չեմ ու ունեցածս հարստությունը հիմնականում ոչ նյութական է: Իսկ դա հավերժ է:

Չէ, պետք է մի բան անել սրա հետ: Պետք է հոգալ, բայց չմտածել վաղվա օրվա մասին:

Չէ որ ունեմ լավ ծնողներ, հրաշք կին, բազմաթիվ լավ ընկերներ(առանց իրենց ես ու՞մ եմ պետք), շուտով բալիկ էլ կունենամ:

Շուտով ... ե՞րբ, ո՞նց ճիշտ դաստիարակեմ, ի՞նչ տեսք կունենա, ինչպե՞ս կընկալի նա աշխարհը: Բարի՞ն դուր կգա նրան, թե՞ չարը... էլի... էլի մտածում եմ վաղվա օրվա մասին էսօրը չավարտած:
Չէ.. սրանից չեմ ազատվի, սա իմ հատկությունն է, ուրեմն նորմալ է: Իսկ այն ինչը նորմալ է, պետք չէ դրանից ազատվել:

[Jarre]

Ինձ միշտ խորթ է եղել քաղաքականությունը մարդկային փոխհարաբերություններում Սակայն այսօր առօրյայում քիչ թե շատ, համարյա բոլոր մարդիկ՝ այդ թվում և ես, քաղաքականություն ենք վարում

Բայց մեկ-մեկ այս երևույթին ականատես լինելուց, կամ անձամբ դրսևորելուց տխրության փոխարեն, ընենց լիաթոք ծիծաղ է գալիս (թեև հիմա լեզվաբանները կասեն, որ լիաթոք ծիծաղ չի կարող գալ, այլ ծիծաղը կարող է լինել լիաթոք, բայց դե բառ չգտա )։ Ինձ բացումա մանավանդ էս դեպքերում.

• Որպեսզի մարդ իրեն հաստատված զգա ու դիմացինին ցույց տա իր խիստ արտահայտված անհատականությունը պատրաստ է անընդհատ հակառակ կարծիք արտահայտի (օրինակ՝ բոլորը ուրախանում են ինչ որ բանով կամ ինչ որ բանից, իսկ ինքը՝ «վա՜յ էտ պրիմիտիվությունա, ես զզվում եմ դրանից....»)։
• Կամ որ նույն պատճառով մարդ ասում կամ անում է բաներ, որ շոկի մեջ գցի դիմացինին։

Ժողովուրդ եկեք մի քիչ թեթև ապրենք։ Էս անտեր կյանքը մի անգամա տրված չարժի տենց անկապ անցկացնել։

Ու մի բան էլ. զարմանալն ու ուրախանալնել է բնորոշ խիստ ընդգծված անհատականություն ունեցող մարդկանց

[Janita Hero]

ինչ խառն ա չէ՞ կյանքում ստացվում...ում սիրում ես՝ ուրիշինն ա դառնում,ով քեզ սիրում ա, դու լրիվ ուրիշի մոտ ես գնում… ու տենց տարիներն անցնում են, զգացմունքները բարոյապես մաշվում են, արժեքները փոխվում են ու սաղ դառնում ա միայն պարտականություն ու գործի նման մի բան, գործերի հերթականություն, որ պիտի անես,հասցնես, հանկարծ մեկից հետ չմնաս....

[Դեկադա]

Վերջերս սկսել եմ մտածել թե ինչպես կապրեմ եթե մամաս կողքիս չլինի...

Մենք չենք ընտրում ծնողներին և միշտ վերջում ներում ենք նրանց կատարած սխալները` ինչ աստիճանի ու բարդության էլ որ լինեն այդ սխալները....
....ոնց եմ ուզում մեր կյանքի ամենաթանկ գանձը`ժամանակը հետ տանել և դեռևս անգիտակից մանկան շուրթերով արտաբերել ամենառաջի բառս...մա-մա
....ոնց եմ ուզում մեր կյանքի ամենադաժան թշնամուն`ժամանակը կանգնեցնել և գիտակցելով արտաբերել... մամ ջան:
...ոնց եմ ուզում իմ ձեռքերով հեռացնել գլխավերևդ ժամանակ առ ժամանակ հայտնվող ամպերը...
...ոնց եմ ուզում համբուրեմ արդեն դալկացող ձեռքերդ....
... ոնց եմ ուզում գոնե մի անգամ հանձնեմ այնքան սևացրած թղթերից գոնե մեկը` որտեղ գրված էր` մամ...
...ոնց եմ ուզում.... բայց ես երևի թե այս կյանքում էտպես էլ չկարողանամ արտաբերել այդ մեղրահունչ ու ամենահավերժական բառը...մամ ջան

[Երկնային]

Մարդիկ, մարդիկ… ՝էնքան տհաճ ա, երբ սեփական մաշկի վրա զգում ես, թե ինչպես ա դիմացինը քեզ հետ մտերմություն անում մենակ նրա համար, որ քեզանից ինֆորմացիա կորզի… ու սենց երկա՜ր ժամանակ պուպուշ-պուպուշ, բարի-բարի ժպիտներով, հեռվից գալով, որ դու ինքդ էդ թեման բացես, ու սկսես ինչ-որ մեկի անձնականը պատմել իրան…

Հետո մի պահ հասկանում ա, որ դու չես էլ պատրաստվում ուրիշի անձնականն իր հետ քննարկել, առավել ևս քեզ վստահված գաղտնիքնեն ինչ-որ մեկի հետ որպես բամբասանքի թեմա օգտագործել… ու էդ ժամանակ ինքը սկսում ա քեզանից հեռվանալ, որովհետև ոչ մի բանով օգտակար չես կարող գտնվել իրեն ու իր պլանները հաստատ առաջ տանելու մասին չես էլ մտածում… դանդա՜ղ հեռվանում ա, որ իբր չնկատես, ու հնարավորինս «պուպուշ» մնալով ա հեռվանում քեզանից, քանի որ մարդ ես, կարող ա հետո իրեն էլի պետք գաս…

Իսկ դու ամեն ինչ լավ էլ հասկանում ես, ժպտում, ոնց որ միշտ, ու ինքդ քեզ մտածում՝ ախր դու ինձ հեչ չգիտես…

[Jarre]

Ընկերոջս երկու տարեկան աղջիկը, կնոջս գրկում իր համար անհոգ նստած կատարյալ հանգիստ հայացքով նայում է վրաս։ Այնքան ուշադիր, այնքան աննենգ, այնքան պարզ ու այնքան ջինջ հայացքով, որ ես մի պահ շփոթվեցի։ Հետո ես էլ սկսեցի այդպես ուշադիր նայել նրա աչքերի մեջ, չէ որ դա կյանքիս այն եզակի պահերից էր, երբ կարող եմ ուշադիր, հիացմունքով ու սիրով լի հայացքով նայել ինձ սիրելի մարդու աչքերին ու վստահ լինել, որ նա դա սխալ չի ընկալի։

Այդ մի քանի ակնթարթները ինձ պարգևեցին մանկական անկեղծություն, անմիջականություն ու պարզություն.... ու սկսեցի ափսոսալ, որ մենք այդպիսին չենք

[Kuk]

Հերթական անկապ գրառումս այս թեմայում, որն անկախ իմ կամքից կխլի բավականին մեծ թվով ակումբցիների ժամանակը, և ոչ մի արդյունք՝ բացի նշածս ակումբցիների ժամանակի անիմաստ կորստից-2:
Երոն էսօր հիշացրեց ակումբատունը, ասի պատմեմ
Ամիսներ առաջ էր, դեռ ակումբատանն էինք կազմակերպում ակումբի հանդիպումները, ակումբի հերթական հանդիպումն էր, ուրախ, հետարքքիր, բավականին մեծ թվով գարեջրի շշեր էինք դատարկել, ինչպես միշտ, երևի սովորականից էլ ավել: Ես ու Երոն որոշեցինք գիշերը մնալ ակումբի տանը, բոլորին ճանապարհեցինք, մնացինք՝ ես, Չուկը, Երոն: Չուկը որոշեց գնալ տուն.
-Իջնեմ տուն, միքիչ մնամ, միքիչ ակումբ կմտնեմ, եթե չեք քնելու, կերևամ գիշերը:
-Չէ, ի՞նչ քնել, հեսա իջնում ենք պիվա ու սիգարետ առնենք, գանք շարունակենք:
-Դե կերևամ:
Ու գնաց Չուկը, տան բանալիները դրեց սեղանին: Ես ու Երոն, ինչպես որոշել էինք, ուզում էինք իջնել խանութ.
-Արթ, էս դուռը փակե՞նք
-Չփակե՞նք
-Դե երկու րոպեով իջնում ենք գանք էլի, մեկ էլ փակե՞նք
-Դե հա ճիշտ ա, վրա կբերենք դուռը, հերիք ա
Հեռախոսները թողեցինք սեղանին՝ բանալու կողքը, ու իջանք: Երոյի սառոչկի կոճակներն էլ արձակված, օրօր-շօրոր դուրս եկանք փողոց: Գարեջուրն ու ծխախտոներն առանք խանութից, արդեն մտնում էինք բակ, մեկ էլ երեք տղա.
-Տղեք ջան, մի հարցով կօգնե՞ք:-Խելոք տղեք էին տեսել երևի:
-Ասեք:
-Աբովյանցի տղեք ենք, եկել ենք, փողերը ծախսել ենք, մի հազար դրամով օգնեիք, հասնեինք տուն:
-Սիգարետ կա՞ մոտներդ:-Երոն հարցրեց:
Էս տղեն էլ նայեց Երոյի ձեռի սիգարետին, մտածեց՝ ունի, ինչի՞ ա հարցնում, ու զարմացած ասեց.
-Հա, կա
-Դե ծխեք ու քայլեք Աբովյան:
-Ապեր, մենք նորմալ ձևով բան ենք խնդրում ձեզնից...
-Անիմաստ ես ասում, ուրիշ ձև չէիք էլ կարա, հակառակ դեպքում էս շշերը գլխիդ կջարդեի:-էս մեկը ես էի
Ու սնեց գնաց մի քսան րոպե էս անհետաքրքիր խոսակցությունը, վերջում չգիտեմ, թե ինչի համար ներողություն խնդրեցին, Երոն 2000 դրամ տվեց, չէին վերցնում, ստիպեցինք, վերցրին, մոտակա խանութից երեք հոգի էլ եկել, մեր ձեռից ազատում էին դրանց և այլն: Հետո էս խանութից եկած տղեքից մեկը մեզ խնդրեց մի տասը րոպե ոտներս խախ գցենք, ուզում էր մեզ գարեջուր հյուրասիրեր, ծանոթացանք, անունը Մամիկոն էր, կարճ ձևով ասեց՝ Մամիկ: Ահագին զրուցեցինք, հետո չգիտեմ ոնց, սրանց հետ էլ վիճեցինք, մի պահ եմ հիշում, որ Երոն ասում էր.
-Լսի՛, մոմի՛կ:
-Մամիկ, ախպերս:
-Հա էլի, Մոմիկ ջան, լսի..
Ես էլ կողքը
Վերջը սա էլ, չգիտեմ ինչի, ներողություն խնդրեց: Խանութի աշխատող Կարենը համեստ տղա էր, միքիչ էլ տարիքով մեծ, ասինք՝ որ Կարենի հետ եք, անցած լինի: Բայց դե Կարենի հետ էլ էինք նոր ծանոթացել Երոն էլ կպել էր Կարենին, թե.
-Դու մտավորական ես, ապեր: Ես նայում եմ դեմքիդ, զգում եմ, որ դու մտավորական ես:
Էդ պահին մեկը եկավ, մի քսան տարեկան.
-Ա՜պե մի հատ մալբորո տու
Երոն նայեց սրան ու շարունակեց դիմել Կարենին.
-Կարեն ջան, ոչինչ որ էս սենց լակոտները գալիս քեզնից սիգարետ են ուզում, սենց չի մնա: Ես գիտեմ՝ դու մտավորական ես, դու չգիտես՝ ես քեզ ասում եմ, իմացի:
Ու սենց Կարենի գլուխն էլ ահագին տարանք, վերջը որոշեցինք բարձրանալ տուն: Ասել-խոսալով եկանք հասանք շենքի մուտքի մոտ.
-Արաաա Դուռը բաց ենք թողել
-Վայ քու արա, մոռացել էի
Վազելով բարձրացանք տեսանք տան դուռը լրիվ բաց, արագ-արագ մտանք ներս, Չուկը անհանգստացած.
-Էս ո՞ւր էիք:
-Ներքևը թեթև թեմա եղավ:
-Ի՞նչ ա եղել:
-Չէ, պրծավ արդեն:
-Նորմալ ա՞:
-Հա, հա, լրիվ
Չուկը հանգիստ ժպտաց Ու տենց անցավ ամեն ինչ: Մյուս օրը որ հիշեցի, զարմացա Ես լինեի Չուկի տեղը, ի՞նչ հանգիստ ժպտալ, ինձ ու Երոյին տռաս կհանեի տան դուռը գիշերվա կեսին բաց թողելու, բանալին տանը սեղանի վրա թողել ու մի ժամվա չափով գնալու համար: Բայց Չուկը սահմանափակվեց բարի ժպիտով

Հ.Գ. Չուկ, :

[Elmo]

Մեկ-մեկ տխրություն է իջնում վրաս: Անսովոր, բայց ծանոթ տխրություն: Առանց պատճառի ու առանց ծանրության, հանգիստ ու թեթև տխրություն: Ինձ թվում է դա հոգնածությունից է, որը մեկ-մեկ իրեն զգացնել է տալիս: Մինչև հասցնում եմ ուսումնասիրել այն, որպեսզի պարզեմ պատճառը՝ անհետանում է:
Երևի բոլորի մոտ է այդպես: