Անկապ օրագիր

[StrangeLittleGirl]

- Կարո՞ղ ա սեպտեմբերին գաս Փարիզ, հանդիպենք:
- Ես ամսի մեկին Երևան եմ գալիս:
- Վայ, ինչքա՞ն ժամանակով:
- Հավերժ:
- Էս հումո՞ր ես անում:

[Նիկեա]

Էսօր գրեցի էն բարեկամների մասիրն որոնց տանել չեմ կարողանում:Բա իրանց աղջիկը՞
:
-Վայ,լույս քեզ տեսնողին:Ես ինչի չես երևում:Զարմանում եմ քո վրա:Ոնց որ քար լինես ոչ մեկին չես կարոտու:
Էս ինքնասիրահարվածը չգիտի որ ես չեմ կարող կարոտել մեկին ում տանել չեմ կարողանում:
Ինձ մի կերպ զսպելով ժպտում ու ասում եմ,որ չեմ հասցնում բոլորին այցելել:
-Դու քեզ չես հետևում,քեզ ուշադրություն չես դարձնում:Ինձ մեկ-մեկ թվում է թե դու ծախսել չգիտես:Այ,օրինակ վերցրու ինձնից:Եթե շաբաթվա մեջ գոնե մի նոր բան չգնեմ ինձ համար ես ինձ չեմ ների:Իսկ դու...օյ աստծու սիրույն... բլա բլա բլա բլա...
Ու էս մասին ինձ ասում է ինձնից երկու տարի փոքր թիթիզ ու եսասեր Բարբի:
Ես չեմ կարողանում հասկանալ,ոնց դու կարող ես ծախսել ուրիշի քրտինքով վաստակած գումարը:Ո՞նց կարող ես դու գոհ լինել քո վարած կենսակերպից,երբ ծնողներդ կաշվից դուրս են գալիս քեզ լավ պահելու համար:Ու ինքը չգիտեմ որտեղից իրեն տրված իրավունքով կարող է ինձ քննադատել:
Ինքը հաստատ չի կարողանա հասկանալ,որ ես չեմ կարող ստից բաների վրա ծախսել ծնողներիս ստեղծածը:Մաման ու պապան իրանց նմանը չկա ու դրա համար ես պարտավոր եմ օգնել ու խնայել իրանց:

Հ.Գ.Մամ, պապ ձեզ ամպի չափ սիրում եմ ու ամեն ինչ կանեմ որ ինձնով հպարտանաք:

[Meme]

Դժվար բանա, երբ քայլում ես, կա ուղղություն, բայց ոտքերիդ տակ հողը շատ փուխրա, որ չգիտես, որտեղ դնես, որ չսխալվես...


վստահ գնում եմ առաջ...
տեսնես հետո-ն ոնցա լինելու՜.....
ուզում եմ տեսնել էդ հետոն....

[melancholia]

էս օր շեֆիս ծնունդն էր: ճիշտ է, էնքան էլ աչքիս լույսը չի, բայց դե մարդ ա, պիտի շնորհավորէի: Մոտեցա սիրալիր ժպիտով, գրկեցի ու ականջի տակ շշնջացի , ԱՍՏՎԱծ թող նույնությամբ փոխհատուցի ձեզ,,,,բլա բլա բլա: էս խեղճը գույնը գցեց, շնորհակալություն ասեց: Մի 10 րոպե անց, ասեց, ջանս, առաջ էսքան նյարդային չէի, հին աշխատողները գիտեն, նյարդերս տարիների ընթացքում քայքայվել են, դրա համար հիմա շատ եմ խոսում, մեկ - մեկ նեղացնում եմ, ներիր խնդրում եմ, ինչ անեմ, մեծացել եմ: Ապշած նայեցի, սկզբում չհասկացա, ինչու էսքան լիրիկական զեղում էս չոր մարդուց: Հետո հասկացա, որ դատաստանիցա վախենում: Ասեցի, ոչնիչ, պատահում ա, կարևորը հասկանում եք, ,,,,,,

[melancholia]

հա, էս վերջերս էնքան զգայուն եմ դառել, անկախ ինձանից ուզում եմ գրկել մարդկանց, ասել որ շատ թանկ են, որ շատ սիրում եմ,,,,,էսօր աշխատակիցներիցս երկուսին նման սիրո խոստովանություն արեցի, հետո, ասեցի կարողա թիթիզություն որակեն, լրջացա: Ուզում եմ ասել, մեր ակումբում էլ կա մարդ, որ շատ-շատ սիրում եմ, ուղղակի իրան չեմ ասում, մեջը շատ չուռի, բայց հենց միքիչ խառնա լինում ու ինձ միքիչ մոռանումա, պոզերս տնկում եմ, մռութներս կախում:

[Նիկեա]

Սիրում եմ երեխաներին ու կապ չունի ինչ ազգի են պատկանում,ում երեխաներն են:Սիրում եմ բոլորին:Եթե ուզում ես,որ երեխաները քեզ ընդունեն,իրանց պետք է շատ սիրես,շատ-շատ:Կապ չունի ինչ կրոնի են դավանում,ինչ լեզվով են խոսում,որ մշակույթի կրողներն են,իրանք միշտ պաշտպանության կարիք են զգում:Ու ես հասկացել եմ,որ երեխաները մի ուրիշ ձևի են ժպտում,երբ իրանց փորձում են հասկանալ ու երեխայի նման մտածել:Իրանք իրենց անմեղ ժպիտով են մեզ վարձատրում:Ու ամեն ինչ կանեմ,որ մի պատճառով ոչ իմ մանչուկ չլացի,ընդհակառակը լիքը ժպիտներ եմ նվիրելու իրանց:

[enna]

Սաղ կամ իրոք ժպտում են,կամ ես եմ ցնորվել:

[Ruby Rue]

Մի քանի ժամ է ուզում եմ Ակումբում գրառում անել, բայց չեմ կարողանում:
Կյանքումս էսքան խառնված ու շշմած չեմ եղել: Տանը բարեկամներ, որոնց մի մասին առաջին անգամ եմ տեսնում, սեղանին համով ուտելիքներ, որոնք չեմ կարողանում ուտել...
Էս կողմից էն կողմ եմ անում, որովհետև վախենում եմ, որ ինչ-որ կարևոր բան պիտի մոռացած լինեմ: Ճամպրուկս էլ հազիվ կարողացա փակել. ուղիղ կեսը քաղցրավենիք եմ լցրել՝ մթոմ թե պրեզենտացիա անելու համար, բայց դե ես իրանց վերջը կտամ:
Իսկ ԱԿՈՒՄԲաբացիկը պինդ-պինդ պահել եմ փաստաթղթերիս թղթապանակի մեջ: Խոստանում եմ՝ 100 կիլոգրամից ավելի չեմ չաղանա, չեմ պսակվի ու հետ կգամ:
Մեկ էլ՝ հույս չունենաք, որ Ակումբից կորելու եմ: Ինչքան էլ զբաղված լինեմ, միևնույն է՝ ինձանից պրծում չկա…

Հ.Գ. Չու՛կ, հուսով եմ խոստումդ չես մոռացել:
Հ.Հ.Գ. Դե ես վերջնականապես թռա, չ/կկարոտեք:

[Նարե91]

Ուզում եմ «գյուղում» ապրել
Պարզվում ա՝ պարապ լինելը յուր օգուտներն ու դրական հետևանքներն ունի ժողովուրդ
Դե ուղղակի մի քիչ շատ ես խորանում երևույթների մեջ:
Հերթական պարապուրդը, որին անկեղծ ասած շատ երկար էի սպասել, ստիպեց խորանալ ակումբ- ֆեյսբուք «հակամարտության» մեջ
Ինչի՞ են մարդիկ դավաճանում ասենք ակումբը ֆեյսբուքի հետ կամ հակառակը…
Հանգեցի էն եզրակացության, որ պատճառները բազմազան են ու ամեն մեկի համար՝ խիստ տարբեր:
Ուրիշների հետ ես գործ չունեմ:
Հիմա պարզապես կանեմ մի համեմատություն, որից հետո իմ դիրքորոշումը միանգամայն պարզ կլինի բոլորին:
Գիտե՞ք ոնց... ինձ համար ֆեյսբուքը էն քաղաքներին ա նման, որտեղ օդը խիստ աղտոտված ա, բամբասանքը շատ-շատ ա, անպետք ինֆորմացիա՝ որքան ուզես, զրպարտանքներ՝ էլի որքան ուզես… անիմաստ հումոր, երբեմն տհաճ դեմքեր, որոնց փրոֆայլի նկարներին նայելիս արդեն իսկ սիտխառնուք ա առաջանում… մի խոսքով ֆեյսբուքը մեծ քաղաք ա, որտեղ երկար ժամանակ ապրելը ուղղակի տհաճություն ու գլխացավ ա պատճառում…
Ակումբը.... ակումբը մի փոքրիկ գյուղ ա՝ բառիս դրականագույն իմաստով, որտեղ անաղարտ օդ կա, օգտակար ինֆորմացիա կա ու ոնց որ գյուղերում ա լինում, բոլոր գյուղացիները իրար ճանաչում են, նույնն էլ էստեղ ա՝ ակումբցիները գոնե մենակ «դեմքով» իրար գիտեն: Բայց նենց չի, որ էս «գյուղում» մարդիկ հեռու են ապրում քաղաքակրթությունից ու «քաղաքի» նորություններից էլ հետ են մնում... չէէէ, դա բոլորովին էդպես չի, ուղղակի էստեղ մարդիկ շատ լավ գիտեն ինչն է օգտակար, ինչը՝ ոչ... էս «գյուղում» մարդիկ իմաստուն կերպով են ապրում: Էս «գյուղում», իհարկե որոշ վերապահումներով, խելացիներն էն գերակշռում…Մի խոսքով ասածս ինչ ա՝ ես որոշել եմ «գյուղում» ապրել: Երբեմն էլ «քաղաք » կգնամ... դե առանց դրա անհնար ա, բայց մշտական բնակության վայրս «գյուղն» ա լինելու… Որոշել եմ:

[Այբ]

Չէի պատկերացնում, որ ակումբից հենց էնպես հեռանալ չի ստացվի և հիմա եմ հասկանում, որ սխալ որոշում էի կայացրել:
Վստահ էի որոշմանս մեջ, բայց առանց ակումբի զգում էի, որ մի շատ կարևոր «աշխարհի» դռներ եմ ինքս իմ առջև փակել...
Չէ՛, էլ երբեք ակումբը չեմ լքի, թեկուզ ակումբը «փետով» դուրս անի:

Հ.Գ. Կներես ինձ ակումբ:

[Meme]

էսքան ժամանակ ամեն MWMS-ի գրառումները կարդալիս վերջին հասնելիս ամեն անգամ էս ՝

Sent from my ASUS Transformer Pad TF300T using Tapatalk 4 նախադասությունը կարդում ու էս դեմքն էր մոտս գումարած հարցական աչքերս
Նարեյի հետ պմ-ի մեջ նորից նկատեցի էդ, ու մտածում եմ կարողա իրանք են դա գրում, պարզվեց ոչ ,ես էնքան եմ հետամնաց, որ էդ ,եթե պլանշետ կոչվածով ես մուտք գործում ակումբ, դրանիցա՜

հ.գ՝ եթե կա մեկը իմ նման ,ասեցի ասեմ, որ չխառնվի իրար

[enna]

Տեսնես մենակ մեր մոտա՞,որ խանութից դուրս գալուց ասում ես <<մերսի>> կամ <<շնորհակալություն>> ասումա <<հաջող>>, <<խնդրեմ>>,<<նորեն համեցեքի>> փոխարեն:

[Նաիրուհի]

Մարդ ծխող լիներ, առանց ծխախոտի, դեպրեսված, գլուխը պատեպատ խփած անքուն գիշերվանից հետո գժված բացեր պահարանն ու մի տուփ չբացված ծխախոտ գտներ, անհամբերությունից դողացող ձեռքերով մի քանի փորձից նոր կարողանար վառել գլանակը, մինչև վերջ ներս քաշեր ծուխը, միացներ էս երգն ու հասկանար, որ իրեն երջանիկ լինելու համար իրականում մենակ դա էր պակասում։

Ո՜ւր էր թե...

[E-la Via]

Ժամանակին սուրճ մատուցելիս, երբ հանկարծ այն թեթևակի թափվում էր ափսեի մեջ , մեծերն ասում էին.
- Մարդդ ման եկող կլինի:
Ես էլ բարկանում էի ու խնդրում բացատրել, թե իմ սուրճ մատուցելու ձևն ու ապագա ամուսնուս ման եկող լինել կամ չլինելն ինչ կապ ունեն: Չլինի՞ էդպես աղջկա շնորհք են ուզում ստանամ: Նրանք էլ բան չէին պատասխանում, ուսերն էին թափ տալիս, խորհրդավոր ժպտում, դրանով ավելի բարկացնում ու անցնում էին սուրճ ըմպելուն:

Ու չնայած բոլորն էլ գիտեին, որ չեմ սիրում էդ արտահայտությունը, բայց տարիների ընթացքում պարբերաբար լսում էի այն: Էս վերջին տարիներին էր, որ դադարեց ականջովս ընկնել, քանի դեռ երեկ երեկոյան քրոջս ինքս կատակով չասացի.
-Աղջիկ ջան, ուշքդ վրեդ պահի, թե չէ ապագա ամուսնյակդ լեվի, պռավի... դե գիտես էլի...

Ասեցի ու սկսեցի ասածիս մասին մտածել:
Ախր էդ խոսքն հենց էնպես չի ասվում, դրանում ինչ-որ տրամաբանական բան կա:
Մեր աղջիկները ամուսնանալուց հետո դադարում են զգոն լինել: Ասել ա թե ուշադիր լինեն իրենց ամուսինների հանդեպ: Մինչ ամուսնությունն ինչ ասես, որ չեն անում գրավիչ լինելու, ուշադրության կենտրոնում լինելու համար: Ամիսներ շարունակ գիշերները լուսացնում են հեռախոսի լարերը տաքացնելով՝ միայն թե սիրելիի հետ կապված ամեն-ամեն ինչ իմանան: Հետո ամուսնանում են ու ամեն ինչ մոռանում: Արխային են ընկնում. հավանողը հավանել ա, ուզողն ՝ ուզել:
Ու էդ ժամանակ կարող են բիգուձի արած մազերով, կարմիր խալաթով էլ տան մեջ պտտվել, դիմահարդարման, խնամքի այլ միջոցների, կառուցվածքը պահելու մասին էլ մոռանալ, սուրճն էլ թափելով մառուցել: Դե իսկ էն, որ ամուսինը դադարում է ներաշխարհ ունեցող արարած լինել, էդ մասին չենք խոսում:

Ու էստեղ սկսում ես հասկանալ, որ սուրճ մատուցելու ձևը լավ էլ կապ ունի ամուսնուդ դավաճանել-չդավաճանելու հետ:

Ա՛յ աղջիկ ջան, ա՛յ հարգելիս, ի՞նչ կլինի, էդ սուրճն առանց թափելու մատուցիր, ուշքդ վրադ պահիր, սահուն քայլիր, ճկուն եղիր, գիտակցի ձեռքիդ շարժումները, փորձիր հավասարակշռություն պահպանել, քիչ մը նազանք ունեցիր, թե կարող ես նաև կոնքերդ իրար տուր ու նաև մի մոռացիր մատուցելուց հետո ժպտալ:

Ու եթե էսքանից հետո ամուսինդ շարունակի աջ ու ձախ նայել, ուրեմն նրան ստիպի սուրճ մատուցել:

[StrangeLittleGirl]

Մինչ մենք ակումբում կռիվ ենք անում՝ հոմոսեքսուալները կարան էրեխա որդեգրեն, թե չէ, հայացքս ընկնում ա գրադարանում կողքի կոմպի մոտ նստած աղջկա թեզի վերնագրին. Sexual preferences... Stable or Rather Flexible?!
Ու ինձ ամենաշատը բացում ա վերնագրի կետադրությունը