Կրոնական զգացմունքներ. սահման հարգանքի և ծաղրանքի միջև

[Sagittarius]

Մեֆ, դու սուս էլի:
Քո համար քո ցանկացած տեսակետ քննարկման ենթակա չի, եթե ունես կարծիք, դա էլ անքննելի ա:

Իսկ Այվին սխալ ա, որտև համեմատում ա անհամեմատելին: Իրա ասածից բխում ա, որ եթե ծաղրում ես մի երևույթը, ապա իրավունք ունես ծաղրել նաև մյուսը: Բայց էդ տենց չի:
Չես կարող ակումբում բացել «Ապուշ ծնողներ» թեմա ու դրանում դնես ակումբցիների ծնողների նկարները:

Այ էսքանը որ հասկանաք, հետո էլ հասկանաք, որ մարդիկ կան, ում համար կրոնը ոչ թե ձեր նման ջուր ծեծելու թեմա ա, այլ նվիրական բան, շատ ավելի, քան կարող ա լինել որևէ արվեստի գործ, որևէ առարկա, իր, որևէ այլ տեսակի գաղափար, կարող ա մոտենաք ու հասկանաք, թե ինչի չես կարող «Տականք երգեր» թեման համեմատես մարդու հավատքը ծաղրելու հետ:

Քանի չեք հասկացել, դուք ստեղ ջուր եք ծեծում:
Երբ որ կհասկանաք, կարող ենք իրար հետ քննարկել սահմանը, թե ինչն ա թույլատրելի, ինչը չէ, իսկ մինչ այդ թեման անիմաստ ա դառնում:

Սխալ էս ասում: Քո ասածի հետ համաձայն կլինեի, եթե կրոնը լիներ անձնական, լիներ անհատինը, իրա ներքինը: Բայց կրոնը հասարակական ա, ինքը դուրս ա գալիս հավատացյալ անհատի սահմաններից ու միշտ զոռով փորձում տարածվել նրանց վրա, ում համար ինքը նվիրական չէ: Քո բերած անալոգիայով դա նման ա մի Մոր, ով դրպոցի երեխեքին հերթով սաղին բզմզում ա, ու մերթընդմերթ կգտնվեն երեխեք, որ իրան դրա համար «ապուշ» կանվանեն, ու դրանով, ցավոք, նաև էտ ծնողի էրեխեն կվիրարավորվի: