Նոր ՖԲ-ում էս թեման էր քննարկվում, ասեցի ստեղ, ծանոթներիս հետ քննարկեմ էս հարցը։

Իմ համար աբսուրդ ա «հարգենք հիշատակը» արտահայտությունը, մանավանդ, երբ դա արվում ա լրիվ անծանոթ, լրիվ անկապ մահացած մարդկանց մասին։
Մասնավորապես խոսքը գնում էր Եգիպտոսում վթարված ինքնաթիռի զոհերի մասին։

Ի՞նչ հիշատակի մասին ա գնում խոսքը, եթե էդ մարդկանցից ոչ մեկի մասին երբեք չեմ լսել։
Կամ ո՞ր արժանիքի համար իրանք պետք ա արժանանան իմ հարգանքին։

Ընդհանրապես էս օրերին ՖԲ-ում կարգին վայնասուն ա հելոուինի կապակցությամբ, կուսաթաղանթապաշտ (նույն ինքը ավանդապաշտ) հայերը գտնում են, որ դա մահվանը նվիրված տոն ա, ու լիքը պաթոսահոտ գրառումներ են անում, որ չի կարելի մահվան վրա ուրախանալ։
Բայց միևնույն ժամանակ ցանկացած քչից շատից ուրախ տոնից հետո հիշում են իրանց մեռելներին (որենք երևի ըստ իրանց մահվան հետ սկի կապ չունեն)։

Ընդհանրապես խի՞ ա էս մահին եսքան տեղ տրվում։
Հելոուինի դեպքում գոնե ուրախանում են, իսկ մերո՞նք։

Սահմանին զինվո՞ր են խփել, հեչ կապ չունի, որ ինքը էդ պահին մեշոկ էր կրում, սնայպերը տվեց սպանեց։ Հաջորդ օրը իրան հերոսացնում են։
Էն սահմանամերձ գյուղերի բնակիչներն ավելի արժանի են հերոսի կոչման, որտև իրանց ըտեղ մնալը իրանց ընտրությունն ա։ Իսկ զինվորին զոռով տարել կանգնեցրել են։ Իրանից հասնում ա հնարավորինս զգույշ լինել։ Բայց դե ես հո լավ գիտեմ, թե զինվորները ոնց են նայում զգուշության հարցերին։

Էս մասը մի քիչ ոնց որ թեմայից շեղվեցի։

Սենց օրինակ բերեմ։
Ամեն տարի սեպտեմբերի մեկին ես հիշում եմ Բեսլանի դեպքերը, կարդում նոր հոդվածներ, նայում հին ու նոր վիդեոներ, ցավում զոհված երեխաների համար, բայց ըտեղ ոչ մի հարգանքի մասին խոսք չի գնում։ Պարզապես շատ ծանր եմ տանում էդ դեպքերը։

Հիմա կուզեմ քննարկենք էդ «հիշատակը հարգելու» երևույթը։ Հասկանանք դրա տրամանաբանությունը, կամ տրամաբանության բացակայությունը։