Կրոնական զգացմունքներ. սահման հարգանքի և ծաղրանքի միջև

[Jarre]

Առաջարկում եմ այս թեմայում գրել մեր կարծիքը կրոնական զգացմունքների մասին։ Ամեն ինչ ինչ վերաբերում է այս թեմային։

Օրինակ՝

• ի՞նչ է կրոնական զգացմունքը
• եթե դուք հավատացյաք եք, ինչպե՞ս եք վերաբերում մյուս հավատացյալների կրոնական զգացմունքներին, որոնք կտրականապես դեմ են ձեր դավանաբանությանը
• օրինակ եթե մարդը վստահ է, որ այն էակը ում ինքը հավատում է սուրբ է, արդյո՞ք նրա կրոնական զգացմունքները անարգել չի լինի այն, եթե ինչ որ մեկը հենց այդ հավատացյալ անհատի սուրբ գրքից բերի փաստեր, որ իր պաշտած էակը դաժանություններ է կատարել։
• արդյո՞ք սխալ է օրինակ արտահայտվել, որ քո կարծիքով նրա պաշտած էակը իր իսկ գրքի համաձայն դաժան է, թե՞ հարկավոր է գործածել այլ բառեր, կամ չխոսել այդ թեմայով, որ չվիրավորես նրա զգացմունքները։
• կրոնական զգացմունքների անարգա՞նք է այն, երբ պետությունը պահանջում է ենթարկվել որոշակի օրենքների, որոնք տարածվում են բոլորի վրա։ Օրինակ արգելք երեխաներին ներշնչել կրոնական գաղափարներ, ստանալ պարտադիր ուսումնական ծրագիր։ Կամ երբ օրինակ երեխայի կյանքնին վտանգ սպառնալու դեպքում հիվանդանոցը հրաժարվում է կատարել հավատացյալ ծնողների կամքը, ովքեր մերժում են բուժման տարբեր միջոցներ։
• և այլն, և այլն......

Արդյո՞ք կրոնական զգացմունքներ հարգելը մտում ա տվյալ նկարագրության մեջ.

- Ես կարծում եմ, որ.............. [ցանկացած կրոնական միտք], ես չեմ կարող սա ապացուցել այսօր մեզ հայտնի գիտական օրենքներով, կամ տրամաբանությամբ, բայց դրանց մասին պետք չէ ասել ոչ մի դեմ միտք, առավել ևս բացասական միտք։
- Իսկ ինչո՞ւ։ Ինչո՞ւ պետք չէ ասել։
- Որովհետև։ Պետք չէ և վերջ։ Դա ճշմարտություն է՝ միակ ճիշտը։

Բայց էս քառակուսի փակագծերիս միջի «կրոնական» բառը փոխի օրինակ՝ «քաղաքականություն» բառով ու ամեն ինչ այլ կերպ է։ Փոխի «գիտություն» բառով ու էլի ամեն ինչ այլ կերպ է։ Կարաս հա ասես հակառակ կարծիքներ, լիքը հակասություններ բերես։ Ու հատկապես գիտության դեպքում դա կողջունվի։ Որովհետև կրիտիկան, քննադատությունը օգնում են փորձը այնքան կատարյալ դարձնել մինչև այն դառնա ճշգրիտ գիտության մի մասը՝ մի մասնիկը։

Ո՞նց եք վերաբերում էս ամեն ինչին։
Ու իչնո՞ւ օրինակ գիտական թեմաների մեջ բանավեճում համարյա թե միշտ պարզ ա թե երբ ա կարծիքը քննարկվում ու երբ մարդը, իսկ կրոնի դեպքում, եթե անգամ կարծիքն ու գաղափարն ես քննարկում ամեն ինչ ընկալվում ա անձնական։

ԱՄԵՆԱԿԱՐԵՎՈՐ ՀԱՐՑԸ. ինչպե՞ս եք գնահատում Ակումբի կրոն բաժնի մթնոլորտը։ Այստեղ ձեր կրոնական զգացմունքները ոտնահարվո՞ւմ են։ Եթե այո՛, ապա խնդրանք բերել օրինակներ և բացատրել իրավիճակը ավելի լավ պատկերացնելու համար։

[Sagittarius]

Ես կարծում եմ, որ կրոնը ու այն քարոզողները իմ ու մնացած մարդկության զգացմունքները հազարամյակներ շարունակ ծաղրել են, ու՞մ դիմեմ:

[Գալաթեա]

Ես կարծում եմ, որ կրոնը ու այն քարոզողները իմ ու մնացած մարդկության զգացմունքները հազարամյակներ շարունակ ծաղրել են, ու՞մ դիմեմ:

Աստծուն:

[StrangeLittleGirl]

Ես գտնում եմ, որ կրոնը ցանկացած մարդու անձնական գործն ա, իսկ դրա մեջ քիթ խոթելը` առնվազն անքաղաքավարություն: Եթե մեկն ինչ-որ բանի հավատում ա, պետք չի դնել, համոզել, որ ինքը սխալ բանի ա հավատում: Մեկ ա, ոչ մի կերպ դու չես կարողանալու արդյունքի հասնել: Եթե պետք լինի, էդ մարդը ժամանակի ընթացքում ինքը կգա համապատասխան եզրակացության: Իսկ կրոնական զգացմունքները ծաղրելն ընդհանրապես շատ սխալ եմ համարում: Ինձ համար դա նույնն ա, երբ կրոնավորը ծամոնի պես կպչում ա քեզ ու սկսում քարոզել: Աթեիստների մի հսկայական զանգված կա, որը քնում-արթնանում, մենակ կրոնը ծաղրելու մասին ա մտածում: Իրանք նույնքան անտանելի են, որքան դռները ծեծող Եհովայի վկաները:

[Jarre]

Ես գտնում եմ, որ կրոնը ցանկացած մարդու անձնական գործն ա, իսկ դրա մեջ քիթ խոթելը` առնվազն անքաղաքավարություն: Եթե մեկն ինչ-որ բանի հավատում ա, պետք չի դնել, համոզել, որ ինքը սխալ բանի ա հավատում: Մեկ ա, ոչ մի կերպ դու չես կարողանալու արդյունքի հասնել: Եթե պետք լինի, էդ մարդը ժամանակի ընթացքում ինքը կգա համապատասխան եզրակացության: Իսկ կրոնական զգացմունքները ծաղրելն ընդհանրապես շատ սխալ եմ համարում: Ինձ համար դա նույնն ա, երբ կրոնավորը ծամոնի պես կպչում ա քեզ ու սկսում քարոզել: Աթեիստների մի հսկայական զանգված կա, որը քնում-արթնանում, մենակ կրոնը ծաղրելու մասին ա մտածում: Իրանք նույնքան անտանելի են, որքան դռները ծեծող Եհովայի վկաները:

Բյուր, իսկ դու չես կարծո՞ւմ, որ քո խոսքերը կարող են վիրավորել Եհովայի վկաների կրոնական զգացմիւնքները: Տնե տուն ծառայությունը իրենք ընկալում են որպես սրբազան ծառայության անկյունաքարերից մեկը:

[My World My Space]

Բյուր, իսկ դու չես կարծո՞ւմ, որ քո խոսքերը կարող են վիրավորել Եհովայի վկաների կրոնական զգացմիւնքները: Տնե տուն ծառայությունը իրենք ընկալում են որպես սրբազան ծառայության անկյունաքարերից մեկը:

Ժառ ջան, տնետուն ծառայությունը ես էլ ընկալում եմ որպես իմ սրբազան սահմանադրական իրավունքների ոտնահարում …

[boooooooom]

Ես գտնում եմ, որ կրոնը ցանկացած մարդու անձնական գործն ա, իսկ դրա մեջ քիթ խոթելը` առնվազն անքաղաքավարություն: Եթե մեկն ինչ-որ բանի հավատում ա, պետք չի դնել, համոզել, որ ինքը սխալ բանի ա հավատում: Մեկ ա, ոչ մի կերպ դու չես կարողանալու արդյունքի հասնել: Եթե պետք լինի, էդ մարդը ժամանակի ընթացքում ինքը կգա համապատասխան եզրակացության: Իսկ կրոնական զգացմունքները ծաղրելն ընդհանրապես շատ սխալ եմ համարում: Ինձ համար դա նույնն ա, երբ կրոնավորը ծամոնի պես կպչում ա քեզ ու սկսում քարոզել: Աթեիստների մի հսկայական զանգված կա, որը քնում-արթնանում, մենակ կրոնը ծաղրելու մասին ա մտածում: Իրանք նույնքան անտանելի են, որքան դռները ծեծող Եհովայի վկաները:

Հիմնականում համաձայն եմ քո ձևակերպմանը, բայց լինում են դեպքեր, որ չխառնվել չի լինում, որովհետև տեսնում ես, որ դիմացինդ "ձեռքից գնումա"։ Ու դա դառնումա անտարբերության պես մի բան։ Այլ բանա, երբ տեսնում ես որ մարդը "հենվելա" կրոնի վրա, ինչպես հաշմանդամը ձեռնափայտերի վրա (ներողություն կոպիտ համեմատության համար)։ Որովհետև ճակատագիրը մարդուն երբեմ նենցա "հարվածում", որ "հենարանի" կարիքը կյանքի և մահվան հարցա դառնում։ Այ տենց մարդու տակից "հենարանները" հանելը, չառաջարկելով այլ "հենարան", երբեմն ճիշտ չէ։

[keyboard]

Հարցման մեջ "ծաղրում են" կետը սխալ ա ու վիրավորոկան, մանավանդ, որ ստեղ եղողները բոլորը առաջնորդվում են գերմարդկային արժեքներով և բազմիցս ամեն թեմայում հիշատակում են, որ ծաղր չկա, դա զուտ կարծիք ա այն էլ սուբյեկտիվ:
Իմ անհամեստ կարծիքով ծաղրել չպիտի լիներ, այլ ընդունել կամ չնդունել, եթե չեն ընդունում, դա անարգանք չի, բայց երբ ծաղրում ես, դա արդեն ծաղր ա, անկախ նրանից կրոնական զգացմոնքներն ես ծաղրում, թե սեփական համոզմունքներն ես առաջ բռթում:
Իսկ կոնկրետ իմ դեպքում, ոչմեկ չի ծաղրել, չի էլ կարա ծաղրի:
Ես ինձ համարում եմ քրիստոնեա, հավատում եմ Բարձրյալի գոյությանը, բայց չեմ հավատում ու չեմ ընդունում միրուքավոր ղառղառների ու այսօրիս եկեղեցի կոչվող ազգակործան կառույցին, որը անվանափոխել կարելի ա ու անունը դնել հայ առաքելական շինարարական հիմնարկ-ձեռնարկություն:
Մեկ էլ խոսք գնաց եհովայի վկաների մասին, իրանցը քարոզ չի, իրանցը խաբեություն ա, մարդկանց ծուղակը գցելու հիմնական գործառույթ, դուք տեսե՞լ եք եկեղեցում հիստերիկ շարժումներ անող մարդկանց կամ հոգևորականը գա, ձեռքը դնի մարդու ճակատին ու հրի, մարդն ընկնի, ասեն աաաաաա Աստված էր նրա մեջ ու տռայնանամներ, եհեվականները հոգեպես անհավասարակշռված վիճակում են հայտնվում գնալով էդ հավաքներին ու նրանց հոգեպես ճնշում են, այ իրանց հաստատ փրկել ա պետք դրանից

[Արէա]

Ես կարծում եմ, որ կրոնը ու այն քարոզողները իմ ու մնացած մարդկության զգացմունքները հազարամյակներ շարունակ ծաղրել են, ու՞մ դիմեմ:

Ակումբում որևէ հավատացյալ քեզ քո կրոնական համոզմունքների համար չի վիրավորել: Բարի եղիր (քո մասին չի խոսքը) դու էլ իրենց չվիրավորել: Ակումբում: Թե հազարամյակներ շարունակ կրոն քարոզողներն ինչ են արել, Ակումբի հավատացյալ անդամը մեղավոր չի դրանում: Մի նեղացրեք իրար ժողովուրդ:

[Աթեիստ]

Ես լրիվ անտարբեր եմ վերաբերվում են փաստին, որ մարդը հավատում ա ինչ որ էակի, որին երբեք չի տեսնել, բայց «ամեն տեղ ու ամեն ինչում զգում ա նրա ներկայությունը»։
Բայց կան բաներ, որոնք ռեալ գոյություն ունեն. եկեղեցին, աստվածաշունչը իրա տարբեր մեկնություններով, կաթողիկոսը և այլն։
Իմ կարծիքով աբսուրդ ա, որ ես չեմ կարա էդ առարկաներն ու անձանց քննադատեմ միայն էն պատճառով, որ դիմացինս, առանց դրանց մասին դույզն ինչ ինֆորմացիա ունենալու, սրբացնում է ու լայեղ չի անում գոնե մի հատ ուսումնասիրի, նոր սրբացնի։ Սա արդեն ես համարում եմ ոչ թե կրոնական զգացմունք, այլ ֆետիշ։
Կրոնական զգացմունքը մենակ գրածս առաջի կետն ա, մարդու «աստվածը», դրան վիրավորելը համարում եմ սխալ, որտև ես էլ դա մարդու գաղափարն ա, կարելի ա զրուցել, քննարկել, եթե ադեկվատ մարդ ա, նաև քննադատել իրա գաղափարը, բայց ոչ ծաղրել։
Իսկ կրոնի մնացած բոլոր «ատրիբուտները»՝ ծեսեր, տերտերներ, գրքեր և այլն, եթե պարունակում են (արտահայտում են) բացահայտ հիմարություն, կարելի է նաև ծիծաղել այդ հիմարության վրա, համ վիրավորել նման հիմարություն հորինողին (ասողիկը վկա)։

Եթե մարդն ուսումնասիրել ա աստվաշածունչը, ինքը ինձանից լավ գիտի նրա աբսուրդները, ու չի վիրավորվում, եթե ես դրանք բարձրաձայնում եմ, այլ հետս բանավիճում ա, ու փորձում դրանք ինչ որ կերպ բացատրել (թեկուզ «աստծո գործերն անքննելի են» արտահայտությամբ)։ Սա նորմալ հավատացյալի մոտեցում ա, մնացածը՝ ֆետիշ ա կամ ֆանատիզմ։

[Աթեիստ]

Առաջին գրառման մեջ Ժառն արդեն գրել ա մի կարևոր հարց, որի սպառիչ պատասխանը ստանալուց հետո կարող ա վերաբերմունքս շատ հարցերի նկատմամբ փոխվի։

Ի՞նչ է կրոնական զգացմունքը։

[Վիշապ]

Չգիտեմ ինչ բան է կրոնական զգացմունք, եթե այդպիսի բան ունի, ապա պիտի որ գոյություն ունենա նաև գիտական զգացմունք, սոցիալական զգացմունք, քաղաքական զգացմունք... Ժառ գուցե հայա՞ցք նկատի ունես... Չնայած երևի հասկանում եմ ինչ նկատի ունես։

Ես օրինակ թերահավատ եմ, բայց մի հատ զգացմունք ունեմ Օրինակ «Հայր–մեր»–ն եմ ասում մտքիս մեջ կրիտիկական պահերին։ Ինձ օգնում է...

Կրոնը թույլ պահերի համար է... որ քեզ անզոր ես զգում։ Մարդկանց մեծ մասը երևի թե ժամանակ առ ժամանակ իրենց անզոր են զգում։ Նենց չի որ ամեն ինչ կանխատեսում ես, ամեն ինչ հաշվարկում ես ու ռացիոնալիզմդ միշտ հաղթում է ու կյանքում միշտ հաղթականած կամ հաջողած ես դուրս գալիս...

Կարելի է ասենք օրինակ Բուդդային կանչել, ինձ թվում է նույն բանն է։ Ես չգիտեմ Բուդդային ոնց են կանչում, ժամանակ չի եղել ուսումնասիրելու։ Պարզապես «Հայր– մեր»–ը անգիր գիտեմ, ինձ այն հարմար է ու ոնց որ օգնում է որ ես չգոռոզանամ, խոնարհեցնում, հանդուրժող է դարձնում, հույս է տալիս մի տեսակ, դրա համար ուրիշ բան չեմ որոնում։ Եկեղեցի մտնել մոմ վառելը ինձ էդքան չի հրապուրում։

Ես նենց ձեռի հետ կասկածում եմ որ մենք ենք հնարել մեր Աստծուն, բայց ես օքեյ եմ դրա հետ, քանի դեռ համը չենք հանում։ Բայց ոնց որ հանում ենք... Զզվում եմ էս սև հագած թրաշով առևտրականներից, որ դեմքներին «Գրիգոր Նարեկացի» հայացք են տալիս ու իբր կարողանում են բոլորի հոգու խորքը տեսնել, մի քիչ գրագետները կան, որ բավական վտանգավոր են, տգետների հետ ավելի պարզ է։

Ինչ եմ ուզում ասել... Հավատացյալներին թողեք աղոթեն, իսկ Աստծու անունից իրենց ճղճիմ հայացնքերը մյուսներին փաթաթողներին, առևտրականներին, քյարթերին, մոլեռանդներին, ռասիստներին, կեղծ բարեպաշտներին, դեմագոգներին նզովեք։ Թող անիծվեն, դժոխքի բաժին դառնան ու հավերժ տապակվե՛ն կրակի մեջ...

Հ.Գ. Մոռացա ասել, Ալլահի հետ չունեմ ու չեմ էլ ուզում ունենալ։ Էդ Իսլամը շատ բեջուռա կրոն ա, իսլամիստներն էլ ... չասեմ։

[Skeptic]

Տարբերակ 1
- Պողոս, Աստվածաշնչի A տողը հիմարություն ա, B-ն' կատարյալ ապուշութուն, իսկ C-ում լրիվ անկապ բաներ են գրած: Այսինքն դու ախմախ ու դեբիլ դոգմաների ես հավատում: Гыыыыы

Տարբերակ 2
- Պետրոս, D-ն հակասում ա կենսաբանությունից մեզ հայտնի E փաստին, F-ը վաղուց հերքվել ա երկրաբանների կողմից G ուսումնասիրությունների արդյունքում, H-ը հակասում ա տարրական աստղագիտության I փաստին, իսկ J-ը մեզ հասած հարուստ պատմագրության մեջ չի հիշատակվում: Հետևաբար, դրանք փուչ ու անհիմն հորինվածքներ են:

Տարբերակ 3
- Մարտիրոս, K-ում նկարագրված դեպքերում Աստված հրեաներին հրամայում ա հողեր զավթելու համար գենոցիդ անել' մեծ ու մանուկ չխնայելով, ու քաջալերում ա ամուսնացած կանանց վերացնելն ու կույս աղջիկների բռնաբարությունը: Հետևաբար, Յահվեն ֆաշիստ ա, սադիստ, անխիղճ ու վայրենի մեգալոմանիակ:




Առաջին տարբերակն անընդունելի ա, տենց մարդկանց պետք ա խորհուրդ տալ առնանդամ չլինել ("Dont Be A Dick), իսկ մյուս 2-ը համարում եմ նորմալ, ընդունելի ու ադեկվատ:

[Chuk]

Մի քիչ էլ ես գրոտեմ, «փիլիսոփայեմ» իմ պատկերացումների մասին:

Նախ հստակեցնենք. «կրոնական զգացմունք» տերմինը Ժառը չի հորինել, այն չի հնարվել Հայաստանում: Կա էդպիսի հասկացություն: Ավելին, կրոնական զգացմունքները վիրավորելու համար մի շարք երկրներում նույնիսկ օրենքներ կան: Իհարկե էդ օրենքները որոշակիորեն սահմանափակում են մարդու ազատ կամարտահայտման, ազատ խոսքի իրավունքը: Սա էլ ա ինչ-որ տեղ ծայրահեղություն, ես ընդհանրապե կարծում եմ, որ հարցը պետք ա լուծվի էթիկայի մակարդակի վրա:

Բայց քանի որ ոմանք երբեմն չեն ենթարկվում էթիկայի նորմերին ու չափն անցնում են, ֆորումային տիրույթներում ճիշտ եմ համարում հսկողությունը, ու թեկուզ որոշ չափով ազատ խոսքի սահմանափակումը: Որովհետև ինչպես ամեն բան, էնպես էլ ազատ խոսքը պետք է սահման ունենա, չպետք է վիրավորի ուրիշի անկեղծ զգացմունքները, չբերի բեզպրեդելի: Իհարկե՛, սա էլ չափի մեջ: Սա չպետք ա դառնա հալածանքի աղբյուր այլ տեսակետ ունեցողների նկատմամբ, չպետք ա բերի նրան, որ չլինեն այլ կարծիքներ, չլինեն քննարկումներ: Այսինքն մոդերատորը պետք է կարողանա ինքը պահպանել էթիկայի էն նորմերը, որոնք իրականում շատ դժվար է սահմանել:

Ինչևէ, մարդը հասկանալու համար, թե երբ է չափն անցնում, կարող է իրեն մի քանի հարց տալ: Նախ հասկանանք, որ ուզենք թե չուզենք, կան մարդիկ, ում համար կրոնը, հավատն ու Աստվածը չափազանց բարձր արժեքներ են, իրենց ինքնության մի մասը: Դիմացինը կարող է նրան մոլորյալ համարել, իր մտքում, բայց էթիկայից ելնելով պետք է հաշվի նստի նրա այդ զգացմունքի հետ: Շատերի համար հավատը նույնքան արժեք է, որքան իր հարազատները, ծնողները, զավակները, ինքն անձամբ:

Ուրեմն երբ գրում ենք մի բան, կարելի է մտածել հենց այդ ուղղությամբ. իսկ եթե այս նույն բանը գրեինք նրա ծնողի, մոր մասին, ինքն ի՞նչ զգացմունք կունենար: Եթե այս նույն բանը գրեինք իր մասին, ինքն ինչ զգացմունք կունենա՞ր: Սա իհարկե չի նշանակում, որ էդ հարցերի պատասխաններից հետո չպետք է գրենք քննադատություն, քննարկենք այս կամ այն հարցը, բայց այդ հարցերը հաճախ կօգնեն չափը չանցնելուն:
Հետո կարելի է նաև հաշվի առնել, որ կրոններում էլ կան բաներ, որոնք եթե անգամ հավատացյալ չենք, ապա մեկ է, մենք էլ ենք ընդունում եթե ոչ որպես կրոնական դոգմա, ապա որպես համամարդկային արժեք, բարոյական նորմ: Օրինակ նույն Աստվածաշնչից է կարծեմ հետևյալ միտքը. «Մի արա դիմացինիդ այն, ինչ չես ուզում որ անեն քեզ»: Սա եթե վերանանք որտեղից է, կիրառելի էթիկական նորմ է դեպքերի մեծ մասի համար: Ինչու՞ եմ սա գրում, որովհետև կրոնական բանավեճի մեջ մտնողները (հավատացյալ և ոչ) երբեմն ուզում են ոչ թե ընդհանուր հայտարարի գան դիմացինի հետ, ոչ թե ուզում են դիմացինին հասկանան կամ հասկացնեն, ոչ թե ուզում են անկեղծորեն այս կամ այն հարցը քննարկել, այլ ուզում են պարզապես ծաղրել կրոնական այսինչ երևույթը, իսկ երբեմն նաև ծաղրել, ստորացնել, նսեմացնել դիմացինին: Ու ահա այս մարդիկ կարծում եմ մի պահ պետք է մտածեն. «իսկ ինձ դուր կգա՞ր, որ նույն կերպ ինձ ծաղրեին, ստորացնեին, նսեմացնեին»:

Իրականում բոլորովին դժվար չի կրոնական հարցերը հանգիստ քննարկելը: Նորմալ քննարկում անցկացնելու միակ պայմանն էն է, որ դու իսկապես ուզես քննարկել ու քեզ զուսպ պահես, խոսես միայն փաստարկված: Իսկ միակ խոչընդոտն էն է, որ այդ պայմանին պետք է հետևեն տվյալ քննարկման երկու կողմերն էլ, ինչը հաճախ չի ստացվում, ու երբեմն նաև հունից հանում է պայմանին հետևելու կամային որոշում կատարածին, ով սկսում է ակամա խախտել էդ պայմանը:

Ամեն դեպքում իմ համար մի բան հստակ է. անկեղծ հավատացայլները հաճախ շատ խոցելի են, ու սա քննարկումներում էթիկայի նկատառումներով, բարոյականության, մարդկային արժեքների պահպանման նկատառումներով պետք է հաշվի առնել:

[Շինարար]

Ակումբում որևէ հավատացյալ քեզ քո կրոնական համոզմունքների համար չի վիրավորել: Բարի եղիր (քո մասին չի խոսքը) դու էլ իրենց չվիրավորել: Ակումբում: Թե հազարամյակներ շարունակ կրոն քարոզողներն ինչ են արել, Ակումբի հավատացյալ անդամը մեղավոր չի դրանում: Մի նեղացրեք իրար ժողովուրդ:

Մի դիտարկում եմ ուզում անեմ: Քո գրառման հետ կապ չունի, բայց ուզեցա քո գրառումը մեջբերեմ: Ակումբից դուրս չգիտեմ՝ ոնց, ինչ: Ակումբում մարդը որքան ավելի հավատցյալ ա (էդ թվում՝ նաև թերահավատ ասեմ, կիսահավատ ասեմ), էնքան ավելի հանդուրժողական ա էն դեպքում, որ բոլորը ասում են կրոնը՝ անհանդուրժողականության աղբյուր ա: Ակումբի օրինակը հակառակն ա ապացուցում:

Հարցումը շատ վատ ա կազմված: Ակումբում կարող ա կոնկրետ իմ կրոնական զգացմունքները չծաղրվեն, բայց մթնոլորտը կրոնի բաժնում միայն վանում ա: Արդեն բազմիցս արտահայտվել եմ: Ամենավատ մոդերավորվող բաժինն ա: