Աթեիզմ

[Աթեիստ]

Շնորհակալ եմ պատասխանի համար, փաստորեն կա:

«Когда я достиг интеллектуальной зрелости, — пишет Хаксли, — и начал задаваться вопросом, кто же я — атеист, теист или пантеист, материалист или идеалист, христианин или свободно мыслящий человек — я пришел к выводу, что мне не подходит ни одно из этих наименований, кроме последнего»

«Երբ իմ գիտակցությունը հասունացավ - գրում է Հասկլին, - և սկսեցի ինքս ինձ հարց տալ, ով եմ ես - աթեիստ, թեիստ թե պանտեիստ, մատերիալիստ թե իդեալիստ, քրիստոնյա թե ազատ մտածող մարդ - ես եկա այն եզրահանգման, որ ինձ չի համապատասխանում այդ անվանումներից ոչ մեկը, բացի վերջինից»

Իմ կարծիքով շատ աթեիստներ հնարավոր է որ սա իրենց ավելի հարազատ գտնեն, քան աթեիզմը, որովհետև կրոններին հակառակվելը հետևանք է հենց նույն կրոնների գոյության, և շատ դեպքում մարդկանց մտքով կարող է չանցնել, որ իրենք կարող են լինել ոչ հավատացյալ, ոչ աթեիստ: Ուղղակի մարդը կարող է զբաղվել իր գործով և չհետաքրքրվել կրոններով, աստծո գոյությամբ և այլն:

Մի հատ սենց օրինակ բերեմ։ Մարդկանց մի մասը լողալ գիտի, մի մասը չէ։ Եթե մարդը կյանքում չի էլ փորձել, դա չի նշանակում, թե նա երրորդ տիպ ա հորինալ։
Կամ եթե մարդը երբեք չի հետաքրքրվել սեփական մաշկի գույնով, նա չի կարա իրան համարի անգունամաշկ։
Ինչ-որ հարցում քննարկման կողմ համարվելու համար պետք է ունենալ ու արտահայտել սեփական կարծիքը։

[soultaker]

Մի հատ սենց օրինակ բերեմ։ Մարդկանց մի մասը լողալ գիտի, մի մասը չէ։ Եթե մարդը կյանքում չի էլ փորձել, դա չի նշանակում, թե նա երրորդ տիպ ա հորինալ։
Կամ եթե մարդը երբեք չի հետաքրքրվել սեփական մաշկի գույնով, նա չի կարա իրան համարի անգունամաշկ։
Ինչ-որ հարցում քննարկման կողմ համարվելու համար պետք է ունենալ ու արտահայտել սեփական կարծիքը։

Չլինելով ոչ մեկը, ոչ մյուսը, մարդն այնուամենայնտիվ կարող է իմանալ դրանց մասին, բայց չցանկանալ ոչ լինել հավատացյալ, ոչ էլ լինել դրան դեմ ու հերքել: Իմ կարծիքով աթեիստը ծայրահեղ դիրքորոշում է, և մարդկանց բաժանել երկու ծայրահեղությունների այնքան էլ ճիշտ չէ, պիտի լինի նաև չեզոք կողմ:

[Աթեիստ]

Չլինելով ոչ մեկը, ոչ մյուսը, մարդն այնուամենայնտիվ կարող է իմանալ դրանց մասին, բայց չցանկանալ ոչ լինել հավատացյալ, ոչ էլ լինել դրան դեմ ու հերքել: Իմ կարծիքով աթեիստը ծայրահեղ դիրքորոշում է, և մարդկանց բաժանել երկու ծայրահեղությունների այնքան էլ ճիշտ չէ, պիտի լինի նաև չեզոք կողմ:

Կարծում եմ այստեղ սխալ է հետևյալ պնդումը «աթեիստը ծայրահեղ դիրքորոշում է», ու դրանից բխած մնացած եզրակացություններն արդեն սխալ են։

Աթեիզմը պայքար չի աստծո դեմ, քանի որ չի կարելի պայքարել նրա դեմ, ինչ ըստ քեզ գոյություն չունի։
Սենց ասեմ, եթե դու արաղ չես խմում, կապ չունի թե ինչ ես խմում, դու արաղ չխմող ես։
Եթե դու աստծու գոյությանը (նրա ցանկացած դրսևորմանը) չես հավատում, կապ չունի ինչի ես հավատում, դու աթեիստ ես։

http://ru.wikipedia.org/wiki/Атеизм

В зависимости от широты определения, под атеизмом может пониматься неприятие различных концепций, начиная от идеи бога, как действующей личности и заканчивая отрицанием существования чего угодно нематериального, сверхъестественного или трансцендентного, включая концепции индуизма и буддизма.

[soultaker]

Կարծում եմ այստեղ սխալ է հետևյալ պնդումը «աթեիստը ծայրահեղ դիրքորոշում է», ու դրանից բխած մնացած եզրակացություններն արդեն սխալ են։

Աթեիզմը պայքար չի աստծո դեմ, քանի որ չի կարելի պայքարել նրա դեմ, ինչ ըստ քեզ գոյություն չունի։
Սենց ասեմ, եթե դու արաղ չես խմում, կապ չունի թե ինչ ես խմում, դու արաղ չխմող ես։
Եթե դու աստծու գոյությանը (նրա ցանկացած դրսևորմանը) չես հավատում, կապ չունի ինչի ես հավատում, դու աթեիստ ես։

http://ru.wikipedia.org/wiki/Атеизм

Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ, բայց մի օրինակ բերեմ: Ենթադրենք մի մարդ կյանքում չի լսել ոչ աստծո, ոչ կրոնի անուն: Հիմա նա ոչ հավատացյալ է, ոչ աթեիստ, այնպես չէ՞: Այդ դեպքում նրա համար պետք կգա երրորդ անվանում:

[fanaid]

Համենայն դեպս առայժմ միայն տեսել եմ թե ինչպես են կրկնում:

ցավալի է որ այդպես էլ է լինում, բայց դրանով մի դատեք բոլորին, որոշ ժամանակ առաջ նման մոտեցման համար հովարսին և ինձ մեղադրում էիք, այդ ինչ է ձեզ կարելի՞ է

Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ, բայց մի օրինակ բերեմ: Ենթադրենք մի մարդ կյանքում չի լսել ոչ աստծո, ոչ կրոնի անուն: Հիմա նա ոչ հավատացյալ է, ոչ աթեիստ, այնպես չէ՞: Այդ դեպքում նրա համար պետք կգա երրորդ անվանում:

ենթադրենքով չի , դու գիտես մի մարդու որ Աստծու մասին լսած չլինի, թեկուզ անաստվածի ընտանիքից

[Sambitbaba]

կամ Աստծուց է ընդունում կամ՝ հակառակորդից:

Ագնոստիցիզմի մասին կարծիքդ երևի ինչ-որ չափով կիսեմ, բայց լսիր, Ֆանայդ, բացատրիր, խնդրում եմ, այդ ինչպե՞ս է հնարավոր.

փրփրած /խոսքս միայն քո մասին չէ, այլ քեզ պես շատերի/ պաշտպանել ձեր կրոնը, և դրա հետ մեկտեղ այդքան թերագնահատել ձեր Աստծոն: Ինչպե՞ս կարող եք այնքան փոքր ու թույլ համարել ձեր Աստծոն, որ մտքներովդ էլ անգամ չանցնի, որ Ամենակարող Աստված ուղղակի չի կարող որևէ հակառակորդ ունենալ:

Դու ինչ է, մոծակին կամ թախտաբիթուն քեզ հակառակո՞րդ ես համարում…

Խնդրում եմ, բացեք վերջապես աչքերդ և ուղեղներդ, և սկսեք լրջորեն նայել Իրականությանը:

Ժամանակն է:

[Sambitbaba]

Այստեղ տարբերությունը պարզապես ահռելի է: Բոլորի համար էլ փաստ է, որ իրենք ծնողներ ունեն/ունեցել են, ու հիմնականում իրենք ճանաչում են իրենց ծնողներին, իմանալով թե նրանք ովքեր են, և իմանալով թե ինչի համար են նրանց պարտական: Ու ամենակարևորը - մարդիկ վստահ են որ ծնողը հնարովի չէ:

Ոչ մի տարբերություն էլ չկա, Հոգեառ ջան: Որբանոցում մեծացած երեխան ոչ ծնող ունենալու փաստի առաջ է կանգնած, և ոչ էլ պարտական է ինչ-որ մեկին /որբանոցը չհաշված/: Հիմա դա նշանակում է, որ ծնող հասկացողությունն ընդհանրապես հնարովի՞ է: Ճիշտ չէր լինի, չէ՞, որբանոցում մեծացած մի երկու երեխայի կարծիքի պատճառով համարել, որ ծնողը՝ հնարովի բան է: Չէ՞ որ մեզանից մեծամասնությունը ծնվել և ապրել է իր ծնողների հովանավորության ներքո:

Ճիշտ նույնպես, Աստծոն որպես իրականություն ընկալողների մեջ, Նրան հնարովի համարողները շատ նման են հիշատակածս որբանոցի երեխաներին, որոնք որպես փաստ, ծնողներ չունեն:
Ի միջի այլոց. ի՞նչ փաստերի մասին է խոսքը:
Այն հրեայի մասի՞ն է խոսքը, որ ամբողջ կյանքում Աստծոց խնդրեց, որ ինքն ավտոմեքենա շահի, բայց այդպես էլ չշահեց, որովհետև մտքով իսկ չանցկացրեց գոնե մեկ անգամ վիճակախաղի տոմս գնել:
Թե՞ ծովում խեղդվող հավատացյալի մասին, որը հրաժարվեց Աստծո ուղարկած նավից, պատճառաբանելով, որ Աստված գալու է իրեն փրկելու…
Ի՞նչ փաստերի մասին ես ասում, եթե, ինչպես ասում ես, դրանով չես հետաքրքրվում:

Ես, օրինակ, ոչ կրոնավոր եմ և ոչ էլ հավատացյալ, բայց հետաքրքրվում եմ, որովհետև համարում եմ, որ անհնար է իմ գոյությունն առանց Աստծո: Եվ այդ պատճառով էլ լիքը փաստեր ունեմ նրա, որ Աստված՝ հնարովի չէ: Խնդրեմ, եթե հետաքրքիր է. http://www.akumb.am/showthread.php/60784: Իսկ գիտե՞ս, թե ինչու: Որովհետև միտքը՝ ֆիզիկական է: Դա նույնիսկ գիտությունն է այսօր ապացուցել: Ուղղակի մեր՝ երեքտարածքային , - կյանքում, այն մի հատկություն ունի. սկզբից մտածվել, իսկ հետո նոր ֆիզիկականանալ:

Սա նշանակում է, որ եթե քո մտքում չկա Աստված, դու չես կարող Նրա գոյության փաստը ունենալ:

[IrosCrible PerLa]

իմ Ծնողները ինձ մարմին են տվել միայն,բայց գրված է՝« Ով որ հոգուց չծնվի,չի տեսնի Աստծու Արքայությունը», ուրեմն կա նաև Հոգուց ծնունդ, իսկ մահվան անկողնուդ մեջ ծնոցներդ չէ որ հետդ պիտի լինեն և այդ պահին որևէ մարդ չի կարանալու սփոփի վախերդ, էհ լավ է

[fanaid]

Ագնոստիցիզմի մասին կարծիքդ երևի ինչ-որ չափով կիսեմ, բայց լսիր, Ֆանայդ, բացատրիր, խնդրում եմ, այդ ինչպե՞ս է հնարավոր.

փրփրած /խոսքս միայն քո մասին չէ, այլ քեզ պես շատերի/ պաշտպանել ձեր կրոնը, և դրա հետ մեկտեղ այդքան թերագնահատել ձեր Աստծոն: Ինչպե՞ս կարող եք այնքան փոքր ու թույլ համարել ձեր Աստծոն, որ մտքներովդ էլ անգամ չանցնի, որ Ամենակարող Աստված ուղղակի չի կարող որևէ հակառակորդ ունենալ:

Դու ինչ է, մոծակին կամ թախտաբիթուն քեզ հակառակո՞րդ ես համարում…

Նախ ես փրփրված չեմ ի տարբերություն քեզ, և հետո սա քո մտքերն ե՞ն , թե...

Խնդրում եմ, բացեք վերջապես աչքերդ և ուղեղներդ, և սկսեք լրջորեն նայել Իրականությանը:

Ժամանակն է:

բա դու ինչի՞ այդպես չես վարվում, քեզ թվում է նյու էյջն է իրականությունը

[Sambitbaba]

Նախ ես փրփրված չեմ ի տարբերություն քեզ:

Նախ, մի վիրավորվիր այդ "փրփրած" բառից, սիրելիս: Ես այն վիրավորելու համար չօգտագործեցի, և՝ ազնվորեն, - համարում եմ, որ եթե մարդ ունի ինչ-որ համոզմունքներ, ուրեմն ոչ մի վատ բան չկա նրանում, եթե նա "փրփրած" պաշտպանում է իր համոզմունքները: Եվ, ինչպես ինքդ էլ շատ ճիշտ նկատեցիր, ես հենց այդպես էլ վարվում եմ:
Եվ երկրորդ, եթե դու "փրփրած" չես խոսում այս, որքան ես հասկանում եմ, մեզ բոլորիս համար կարևոր հարցի մասին, ուրեմն ինչպե՞ս ես խոսում, իմիջիայլո՞ց… Այսպես ասած, "դե բազար ենք անում, էլի" սկզբունքո՞վ: Աստծո մասի՞ն… Հմմմ…

և հետո սա քո մտքերն ե՞ն , թե...

Այո, իմ մտքերն են: Մի՞թե չես տեսնում, որ իմ մտքերն են:
Բայց, որքան ես հասկանում եմ, քո "թե՞"-ով դու կասկածի ես առնում դա և փորձում ես ինձ հուշել, որ դրանք՝ այն քո հիշատակած "Աստծո հակառակորդի" մտքերն են, ճի՞շտ է: Եթե ճիշտ է, ուրեմն կխնդրեի քեզ քիչ ավելի ուշադիր կարդալ մարդկանց գրածները, և նոր միայն պատասխանել: Դա քեզ կօգներ ավելորդ և անիմաստ հարցեր չտալ: Ցանկանում եմ ասել, որ դա քո իրավունքն է. համարել, որ Աստված հակառակորդ ունի: Բայց լրիվ անիմաստ է՝ մի մարդու, ով համարում է, որ Աստված այնքան մեծ է ու հզոր, որ չի կարող ընդհանրապես որևէ հակառակորդ ունենալ, հարցնել. օգտագործու՞մ է նա արդյոք Աստծո այդ չեղյալ հակառակորդի մտքերը, թէ՞ ոչ:
Ավելի լավ չէ՞ր լինի, որ փորձեիր, խոսքը կտուրը գցելու փոխարեն, կոնկրետ տրված հարցին պատասխանել. Ինչպե՞ս կարող ես այնքան փոքր ու թույլ համարել քո Աստծոն, որ մտքովդ էլ անգամ չանցնի, որ Ամենակարող Աստված ուղղակի չի կարող որևէ հակառակորդ ունենալ:

բա դու ինչի՞ այդպես չես վարվում, քեզ թվում է նյու էյջն է իրականությունը

Ասելով սա. Խնդրում եմ, բացեք վերջապես աչքերդ և ուղեղներդ, և սկսեք լրջորեն նայել Իրականությանը, - ես հատուկ չնշեցի, որ ի նկատի ունեմ Աստծո հզորությունը, քանի որ մենք հենց այդ մասին էինք խոսում, այլ ոչ թե մեր աշխարհայացքների: Մյուս անգամ հաշվի կառնեմ:

[Sambitbaba]

իմ Ծնողները ինձ մարմին են տվել միայն,բայց գրված է՝« Ով որ հոգուց չծնվի,չի տեսնի Աստծու Արքայությունը», ուրեմն կա նաև Հոգուց ծնունդ,

Հուսով եմ, ես քո թշնամին չե՞մ դառնա, եթե մի փոքր այլ կերպ շարադրեմ միտքդ:

Իսկ ի՞նչ, եթե, թե դու և թե մենք բոլորս, - հենց Հոգու ծնունդ ենք, որ կանք, իսկ մեր ծնողները մեզ ուղղակի օգնել են, մեր հավերժական կյանքի այս փոքրիկ ակնթարթին, մարմնավորվել ֆիզիկական մարմնի մեջ, ֆիզիկական կյանքի մի փոքրիկ փորձ ապրելու համար: Եվ, քանի որ մենք բոլորս էլ, քեզ հետ միասին, Հոգու ծնունդ ենք, ուրեմն բոլորս էլ կտեսնենք Աստծո Արքայությունը:

Ավելին, մենք բոլորս ծնվել ենք Աստծո Արքայության մեջ, վերադառնալու ենք Աստծո Արքայություն, և, որ ամենակարևորն է, հենց այնտեղ էլ գտնվում ենք, Աստծո Արքայության մեջ, որովհետև ուղղակի գոյություն չունի մեկ ուրիշ տեղ,

Աստծո Արքայությունից բացի:

[movsal08]

...

Մի հարց տամ.
Եթե հրաշք պատահի ու տեսնես Աստծուն, ի՞նչ կանես:

[soultaker]

Ոչ մի տարբերություն էլ չկա, Հոգեառ ջան: Որբանոցում մեծացած երեխան ոչ ծնող ունենալու փաստի առաջ է կանգնած, և ոչ էլ պարտական է ինչ-որ մեկին /որբանոցը չհաշված/: Հիմա դա նշանակում է, որ ծնող հասկացողությունն ընդհանրապես հնարովի՞ է: Ճիշտ չէր լինի, չէ՞, որբանոցում մեծացած մի երկու երեխայի կարծիքի պատճառով համարել, որ ծնողը՝ հնարովի բան է: Չէ՞ որ մեզանից մեծամասնությունը ծնվել և ապրել է իր ծնողների հովանավորության ներքո:

Ճիշտ նույնպես, Աստծոն որպես իրականություն ընկալողների մեջ, Նրան հնարովի համարողները շատ նման են հիշատակածս որբանոցի երեխաներին, որոնք որպես փաստ, ծնողներ չունեն:
Ի միջի այլոց. ի՞նչ փաստերի մասին է խոսքը:
Այն հրեայի մասի՞ն է խոսքը, որ ամբողջ կյանքում Աստծոց խնդրեց, որ ինքն ավտոմեքենա շահի, բայց այդպես էլ չշահեց, որովհետև մտքով իսկ չանցկացրեց գոնե մեկ անգամ վիճակախաղի տոմս գնել:
Թե՞ ծովում խեղդվող հավատացյալի մասին, որը հրաժարվեց Աստծո ուղարկած նավից, պատճառաբանելով, որ Աստված գալու է իրեն փրկելու…
Ի՞նչ փաստերի մասին ես ասում, եթե, ինչպես ասում ես, դրանով չես հետաքրքրվում:

Ես, օրինակ, ոչ կրոնավոր եմ և ոչ էլ հավատացյալ, բայց հետաքրքրվում եմ, որովհետև համարում եմ, որ անհնար է իմ գոյությունն առանց Աստծո: Եվ այդ պատճառով էլ լիքը փաստեր ունեմ նրա, որ Աստված՝ հնարովի չէ: Խնդրեմ, եթե հետաքրքիր է. http://www.akumb.am/showthread.php/60784: Իսկ գիտե՞ս, թե ինչու: Որովհետև միտքը՝ ֆիզիկական է: Դա նույնիսկ գիտությունն է այսօր ապացուցել: Ուղղակի մեր՝ երեքտարածքային , - կյանքում, այն մի հատկություն ունի. սկզբից մտածվել, իսկ հետո նոր ֆիզիկականանալ:

Սա նշանակում է, որ եթե քո մտքում չկա Աստված, դու չես կարող Նրա գոյության փաստը ունենալ:

Հարցը նրանում է, որ աստծո գոյությունը ապացուցող կամայական տեսակետ հիմնված է հենց ինքն իրենով: Այսինքն դու ասում ես որ կա ծնողի նման մի ուրիշ բան՝ աստված, և ես նույն կերպ կարող եմ ասել որ կա ձմեռ պապ, մեշոկ պապի, բոբո ձյաձյա և այլն, և ես նույն կերպ կարող եմ հիմնավորել նրանց գոյությունն այնպես՝ ինչպես հիմնավորում են աստծո գոյությունը: Այդ բոլոր հեքիաթները նույնպես հիմնավորվում են իրենք իրենցով: Կա՞ արդյոք նշանակալի տարբերություն, փոքր երեխաներն էլ ինքնամոռաց հավատում են ձմեռ պապի գոյությանը, և նույնիսկ տեսնում են իրենց հյուր եկած հնարովի ձմեռ պապերի: Այսինքն իրենք իրենց հաճույքի համար ունեն այդպիսի գաղափար, որը իրենց կյանքը ավելի ուրախ ու լավն է դարձնում: Համապատասխանաբար չափահաս մարդիկ ունեն այդպիսի գաղափար՝ աստված: Որպես գաղափար, այն բնականաբար գոյություն ունի, որովհետև բավական է խոսել մի բանի մասին ու ընդունել դա, և այդ գաղափարը ինքնըստիքյան գոյություն կունենա: Բայց ավելին, ցավոք, միայն այդքանով հնարավոր չէ հաստատել կամ ապացուցել:

[IrosCrible PerLa]

եթե սա է Աստծո արքայությունը, ուրեմն պիտի հրաժարված լինեի Աստծո սիրուց...բայց այս կյանքում Տերը մեզ պատրաստում է՝ , ես լուռ կմնամ, որովհետև եթե ձեզ տրված է, ուրեմն կհասկանաք ամեն բան

[fanaid]

Բայց, որքան ես հասկանում եմ, քո "թե՞"-ով դու կասկածի ես առնում դա և փորձում ես ինձ հուշել, որ դրանք՝ այն քո հիշատակած "Աստծո հակառակորդի" մտքերն են, ճի՞շտ է:

Այո, եթե մի մարդ ընդունում է Աստծու գոյությունը բայց մերժում է հակառակորդի(ստանայի) գոյությունը, արդեն նրա մտքերն է թելադրում/կրկնում:
Գիտես, ես ոչ իմիջայլոց զրուցելու համար եմ գրում, ոչ էլ վիրավորելու ինչ որ մեկին, այլ հավատալով ասածներիս, ինչպես և բոլորդ եք հավատում ձեր ասածներին, այս առումով ասելու շատ բան ունեմ, բայց թեման հարմար չի: