Լուսին Ամարա-Միայն սկիզբ ու ընթացք

[Lusinamara]

"%…Դու համարիչ ես, իսկ ես`հայտարար…%"


Ինքնահասկացման ես դեռ չեմ հասել…

Ինքնահրկիզման բանաձևն էր լոկ ինձ հասանելի,

Բայց ու՞մ հասկացնեմ,որ ձև չէր ինքնին,ձիրք էր հիրավի,

Ժայթքուն կրակ չէր,այլ պարփակ մի սիրտ,

Որ կոտորակի հայտարարում էր,

Իսկ համարիչը ուժեղ էր ավելի…

Ես ու՞մ հետ կիսվեմ իմ կոտորակի պատմության մասին,

Որ բաժանությունն ինձնից անբաժան ու ուղեկից է,

Ո՞վ կհասկանա…

Ո՞վ կհասկանա,որ բաժանողը ոչ թե մի գիծ է,այլ գծի վրա…

Որ հայտարարում շա~տ շոգ է ու մութ,

Որ համարիչը կարծում է,թե ես արմատատակ եմ

Ու չեմ հանդգնի լինել իր լույսում…



Այնինչ…Երկուսս էլ փոքրիկ զրո ենք

Ու միասին մեզ "տոկոս" են ասում…

[Lusinamara]

ԾԽԱ...

Իմ ծխատու,ծխաբնակ,ծխափոշի
Ես ծխաշոր,ծխագլխարկ,ծխակոշիկ
Ծխախալով մարմնիդ փռեմ,
Որ ծխաձև,ծխամարմին ծխադոշիդ
Ծխազանգակն էլ դու կախես…

Իմ ծխաբույն,ծխատնակ,ծխատանիք
Ես ծխագույն,ծխաբնազդ,ծխագաղտնիք
Ծխապաստառ քեզ կուղարկեմ,
Որ ծխածիր,ծխաշարժում,ծխաալիք
Ծխածիծիաղ քեզ քողարկես…

Իմ ծխասյուն,ծխաերազ,ծխաբողոք,
Ես ծխարյուն,ծխատնազ,ծխամորմոք
Ծխագրքիդ էջը պոկեմ,
Որ ծխահուն,ծխավռազ,ծխաբառոտ
Ծխամտքիդ ոգին փոխես…

http://lusinamara.blogspot.com/2010/...g-post_09.html

[Lusinamara]

Մեկ ուրիշ բառախաղ՝ իմ ամենասիրելի՝ "Ձ" տառով



Ձիավո'րս, ձիավայել
Ձոն ես ձոնում ձեր ձորակին,
Ձախ ձեռքս էլ դեռ ձեր ձորում
Ձնահյուսքի ձիրք է ձևում:
Ձեռառնելիք այն ձեռնոցս
Ձեռնտու է ձգել մի կողմ,
Ձանձրանալի ձնաբքից
Ձնագնդիկ ձեռքբերելով
Ձրիաբար ձոնվել ձնախաղին,
Ձերբակալվել ձնախաղով, սովածանալ...
Ձգողական ուժը ձգում,
Ձգձգվածիս վրա ձթում
Ձգտումներս կշտանալու,
Ձեռնափայտով, ահա', քշում է խոհանոց,
Ձևաչափով դեռ ձմեռ է,
Ձկնորս ու ձուկ դեռ ձեռնպահ`
Ձեռնարկում եմ ձևածեղը...
Ձախորդությու~ն...
Ձևացնում եմ ու ձայնում եմ, թե ձեթ չկա,
Ձյուն-ձմեռ է, ձուն ձրի չէ:
Ձավարապո՞ւր գուցե սկսեմ,
Ձմերուկ եմ ախր ուզո~ւմ...

Ձմեռ է դեռ, բայց ձանձրացել ահա ձյունից,
Ձեղնահարկս ձևախեղվել,
Ձայնածավալ բղավում է`
Ձյութի սևին ձգտի'ր, Լուսի~ն...
Ձևացնում եմ, թե չեմ լսում,
Ձեռքսեղմում է իմ ուղեղում`
Ձ-աշարքիս
Ձև եմ տալիս...

[Lusinamara]

-Լուսի'ն, այս գիշեր ի՞նչ է կատարվում,
Ինձնից թաքնված ու անբացահայտ
Լրացումներ ես անում երգիս մեջ,
Բառս ես լցնում աստղաշշուկով
Եվ իմ մենության զուլալ խռովքին
Ավետիս խառնում լույսի ու գարնան...

Լուսի'ն,այս գիշեր ինձ ո՞ւր ես տանում,
Նորից թևավոր երգեր ես տվել,
Առեղծվածային գիշերում մի ջահ
Ու հաղթող լույսի խորհուրդ ես դարձել,
Առաջնորդում ես դեպի առավոտ,
Օրհնում քո Լուսին, իմ արդարաձա'յն...

Լուսի'ն, այս գիշեր ի՞նչ է կատարվում,
Ես հաշտ եմ քեզ հետ ու խռով ինձնից...

-Լուսի'ն, այս գիշեր ինձ ես նմանվում...

[E-la Via]

-Լուսի'ն, այս գիշեր ի՞նչ է կատարվում,
Ինձնից թաքնված ու անբացահայտ
Լրացումներ ես անում երգիս մեջ,
Բառս ես լցնում աստղաշշուկով
Եվ իմ մենության զուլալ խռովքին
Ավետիս խառնում լույսի ու գարնան...

Լուսի'ն,այս գիշեր ինձ ո՞ւր ես տանում,
Նորից թևավոր երգեր ես տվել,
Առեղծվածային գիշերում մի ջահ
Ու հաղթող լույսի խորհուրդ ես դարձել,
Առաջնորդում ես դեպի առավոտ,
Օրհնում քո Լուսին, իմ արդարաձա'յն...

Լուսի'ն, այս գիշեր ի՞նչ է կատարվում,
Ես հաշտ եմ քեզ հետ ու խռով ինձնից...

-Լուսի'ն, այս գիշեր ինձ ես նմանվում.. .

Գեղեցիկ էր ու հոգեհարազատ:
Ապրես ...

[Lusinamara]

Գեղեցիկ էր ու հոգեհարազատ:
Ապրես ...

Շնորհակալ եմ
Բա ո՞նց անենք միշտ հոգեհարազատ բաներ գրեմ

[E-la Via]

Շնորհակալ եմ
Բա ո՞նց անենք միշտ հոգեհարազատ բաներ գրեմ

Դու ուղղակի գրի, գրի հոգով, ու այն ոչ միայն ինձ, այլ նաև շատերին հարազատ կլինի :
Մեծ հաճույքով կկարդամ մյուս ստեղծագործություններդ էլ

[Lusinamara]

Դու ուղղակի գրի, գրի հոգով, ու այն ոչ միայն ինձ, այլ նաև շատերին հարազատ կլինի :
Մեծ հաճույքով կկարդամ մյուս ստեղծագործություններդ էլ

Փորձեք կարդալ այս մեկը, որ հենց մեր շենքի դիմաց կատարված "իրադարձությունների" արդյունք է... Ծերուկը երգում էր երրորդ հարկում բնակվող իր ջահել-պառավի համար


Մուրհակ չուզեցին մեր երազատենչ հրաշքի համար,
Մեր խուլ ականջին ու սրտերին քար բեռ չբարձեցին,
Այլ սիրո բարակ թիկնոց հյուսեցին մեր ուսին հարմար
Ու իրենց սիրով`աչքերում արծաթ մոլորակեցին.

Այն նստարանը, որ սեր էր ցրում նոճիների տակ`
Միահյուսելով ծիծաղների հետ մեղմ շառաչներին
Եվ այն ծերուկը, որ սեր էր երգում պատուհանի տակ`
Իր պատանության չքնաղ օրիորդի պառաված խաթրին...

[My World My Space]

Եվ այն ծերուկը, որ սեր էր երգում պատուհանի տակ`
Իր պատանության չքնաղ օրիորդի պառաված խաթրին...[/B]

էս հատվածը հատկապես դուրս եկավ.....

[Lusinamara]

Շնորհակալություն...
ախր չնչին բան եմ նկարագրել...պիտի ականատես լինեիք... Ես երկրորդ անգամ եմ տեսնում, մեկն անցյալ տարի մարտի ութին էր, երբ գրեցի սա, մեկն էլ այսօր
Տոնի հետ համահունչ էր, նաև վերստին ապրեց այս "գրածոն"

[Lusinamara]

Ինչո՞ւ մեքենան հայելի չունի...

Մի ոչ կարևոր,բայց ինձ հուզող հարց...

Մեքենայի խոտան շա~տ եմ տեսել,բայց անհայելի՞...պատահում է...

Այժմ ուղղակի մտածում եմ հարմար դիրքով նստած`

կողքիս աղջիկը հաստատ չէր քնի,քանի որ կենաց կասեր մտքում

իր գեղեցկության պատվին...իսկ հիմա դա ես եմ անում

իր`պարզապես գեղարվեստական թարթիչներին նայելով...

Ինչ-որ մեկը չէր ծաղրի տանիք վերանորոգող ինչ-որ մյուսին

ու չէր ասի."Մրսելու համար կրիշի կարիք ունի "...*

Մեկը չէր հայհոյի փողոցն անհաջող անցնող հետիոտնի,

Դեռևս չեղած ավտովթարների զոհ չէինք դառնա...

ու անվայել ցաքուցրիվ արվող խոսակցություններն

ընթացք չէին ստանա այդ չեղած առիթներով...

(քիչ խոսեք էլի...դու էլ ոնց չե՞ս զարթնում,էդքան խոսում են)...


Ախր,ինչո՞ւ մեքենան հայելի չունի...
Եվ ի~նչ զարմանալի է կանանց ու գինու ճակատագիրը...


...
*- Նկատի ունենալով "Ավելի հարմար տեղ չկար, որ էս մարդը գնար մրսեր, անպայման էր բարձրանար տանիք"...

[Lusinamara]

ԽԱՉՄԵՐՈւԿՆԵՐ


Ինչպե՞ս խոսալ բարձր ու ճշմարիտ

Եվ կամ ու՞մ լսել համատարած այս աղմուկում,

Երբ ոչ մի կերպ հնար չկա տարբերելու

Բառը գործից, հոգսը`սիրուց…


Ժամանակ չկա անկեղծ խորհելու,

Ոչ էլ փնտրելու ճանապարհը մեծ,

Մինչև փորձում ես արահետ գտնել

Թախծաարնալի արտերի միջով

Ու քայլ փոխելու դժվարությունը

Անհաստատության նման հունցում է ուղեղիդ ներսը

Եվ խոնարհվելու տարբերակ տալիս,

Որ քեզ համոզի քայլիդ ճշտության հանգրվանները,

Արդեն չես զգա, թե ինչպես արագ

Շրջանցում է քեզ քո “թշնամիկը”

Քեզանից անտես, բայց հայտնի ճամփով:


Բայց, այնուհանդերձ, դեպի ա՞ջ քայլել,

Թե՞ շարժվել ուղով որտեղ կստացվի…

Իսկ անապատի սահման հասնելու

Վտանգը միշտ կա~…


Ամենուր ասես շուրջդ կանաչ է,

Անգամ քեզ անզուսպ ծերպերի վրա,

Անձավների մեջ

Առաջ է տանում ֆուտբոլասերի համառությունդ…

Եվ բաց թևերիդ իջած երկնային

Ու անհորիզոն տարածության մեջ

Դու վայելում ես լռության խոստման,

Կամ մեծ աղմուկի արտասուքները…:


Բայց զարմանալին միշտ մնում է այն,

Որ դեռ փորձում ես

Ճշմարտությունը չգերադասել /նույնիսկ երբ այն կա’/…


Ամեն տեղ, անգամ այնտեղ, ուր չկամ,

Շարունակում են ապրել քեզ նմանները,

Ովքեր զզվում են աղավաղված գաղափարից,

Առևտուրից լիդերների,

Հեշտությամբ տրվող ոտնատեղերից,

Բեռի տակ մտնող ուսեր փնտրելուց

Ու չգտնելուց…

…մեռելների հետ կարծիք փոխելուց

Ու համատարած իմպեսների հաշիվներից…

Թեկուզ բոլորը քեզ հարազատ են,

Բայց այնտեղ չկամ` դու սեր չես գտնի…


Այնտեղ, ուր չկամ, դու սեր չես գտնի

Ու քանի~ անգամ արդեն սիրեցիր

Առանց պատասխան…


Կա'մ դու չես տեսնում,

Կա'մ էլ երևի ես հայտնի ճամփով քեզնից առաջ եմ…

[Lusinamara]

Սրտումս մնա~



Իմ կաբինետը միշտ կրծքիս տակ է,
Լույսից դեպ հարավ ու մի քիչ էլ ձախ,
Լուցկու ու մեխի հուշը դեռ տաք է,
Պատերից սիրո վառ հույսեր են կախ...
-Հարմա՞ր է, արի'...

Հանկարծ չբերես չլուծված խաչբառ,
Խռովքի լուծույթ կթափվի վրան,
Ոչ մի հանելուկ ու ոչ մի այլ բառ,
Սրտիցս հյուսիս, մի խոսող բերան
Քեզ կասի` մնա...

Իմ կաբինետում անմեղ, նրբազգաց
(Որ համալրում է քո վառ պատկերը),
Մի մեխանիզմ է լոկ տեղադրված`
Փայլ է առաքում դեպի աչքերը...
-Հարմա~ր է...
-Մնա~~~...

[Lusinamara]

Ես ապրելուն հետ եմ վարժվել



Ես ապրելուն հետ եմ վարժվում,

Ի՞նչ ձմեռ է փակում ճամփաս,

Ի՞նչ ձյուներ են մտքումս հալչում,

Ո՞ւր են գնում կյանք ու երազ,

Ես լինելուն հետ եմ վարժվում:


Ես լուսնից եմ հրաժարվում,

Ի՞նչ կռունկ է չվում դեպ ինձ,

Ի՞նչ սլացք է կանգառ հասնում...

Ո՞ւմ պատգամն է ինձ ուժ տալիս,

Երբ ինձնից եմ հրաժարվում:


Իմ հորձանքը ժայռ չի քանդում,

Ի~նչ ժայռեր կան կանգուն հավետ,

Ի~նչ գետեր կան անսկիզբ, անհուն,

Ո՞ւր են տանում հոգիս անշեջ`

Հորձանքը իմ ինձ է քանդում:


Ես ապրելուն հետ եմ վարժվել...

[Lusinamara]

Մոխիր


Մոխիր դարձար դու էլ ինձ պես,

Բախտը քեզ էլ թողեց անծուխ,

Սև հեղեղը զօր քշեց մեզ,

Ճանճեր նստան, ճուռակ, մուղմուղ:


Մեզ ավազին խառնշտելով

Թափթփեցին ճամփի վրա

Ու մեր մեջքը կոխոռտելով

Ժամանակն էր անցնում արագ:


Այն թաղում էր մեզ մշուշի

Ու անհունի մեջ թանձրանում

Ու մեր միջից մերթ գոլորշի,

Մերթ էլ հոգոց էր բարձրանում:


Խորը թաղված մեր վերքերից

Մարգի կանաչ ուղի հանում,

Բայց օգնության մեր կանչերից

Լոկ անձրևն էր հասունանում:


Ծակծկվում էինք կրունկներով,

Որ աշխարհի փուշն է կարծես…

Բախտը քեզ էլ թողեց խռով,

Դու էլ դարձար մոխիր ինձ պես…