Անկապ օրագիր

[Ժունդիայի]

Ասում են օրգանիզմում երկաթի պարունակությունը բավարարելու համար անհրաժեշտ է ամեն օր խնձոր ուտել, բանան` կալցիումի համար, նարինջ` վիտամին C-ի, նաև մի գավաթ կանաչ թեյ շաքարային դիաբետը կանխելու համար: Ամեն օր անհրաժեշտ է խմել առնվազն 2 լիտր ջուր: Ա՜յ իսկ մածունը` կանխարգելու աղեստամոքսային տրակտի ոչ պատշաճ մարսողությունը: Ասում են նաև, որ ամեն օր մեկական ասպիրինի հաբ ընդունելը մարդուն կանխում է սրտի կաթվածից: Մեկ թաս գինին էլ վատ չէր լինի, ես կասեի: Այ օրինակ` սպիտակ գինին կայունացնում է նյարդային համակարգը: Մեկ բաժակ գարեջուրը...հ՜մմ չեմ հիշում՝ ինչի համար էր լավ, բայց լսել եմ որ, բավականին օգտակար է: Այս ամենին էլ լրացնեմ, որ եթե բոլորը միաժամանակ փորձես ու հնակարծակի ուղեղի կաթված ստանաս, հավատա չես էլ նկատի:
Ամեն օր պարտադիր պետք յոգուրտ ուտել: Լի՜քը, լի՜քը յոգուրտ: Այնքան յոգուրտ, որ զուգարան գնալիս հեշտությամբ կարողանաս բնական կարիքները հոգալ(Oխա՜յ): Ասում են անհրաժեշտ է օրեկան առնվազն չորսից վեց անգամ թեթևակի սնվել: Հա՜, ու մեկ էլ չպետք է մոռանալ, որ յուրաքանչյուր կտորը ճաշակելիս ամենա քիչը հարյուր անգամ պարտադիր պետք է ծամել: Փաստորեն միայն սնվելը մեկ օրվա ընթացքում մեզանից մոտ 5 ժամ է խլում...
Քիչ էր մնում մոռանայի Հաց ուտելուց հետո պետք է հիշել ատամները խոզանակով մաքրելու մասին: Այսինքն սա նշանակում է, որ պետք է ատամները խոզանակել խնձորից, բանանից, նարնջից ու օրվա մեջ առնվազն չորսից վեց անգամ թեթև սնվելուց հետո (բնականաբար, եթե ատամները դեռևս չեն բացակայում բերանում), այնուհետև մաքրել թելով, մերսել լնդերը, խոզանակել լեզուն, ողողել բերանը...Ի դեպ, լավ առաջարկ ունեմ զուգարանում կարելի է մի հատ էլ երաժշտական սարք մը տեղադրել: Որովհետև օրվա մեջ մի քանի անգամ ատամ լվանալը, բնական կարիքները հոգալը, այդ ամենը բավականին երկար գործողություն է պահանջում:
Ասում են մարդուն օրվա մեջ անհրաժեշտ է առնվազն ութ ժամվա քուն: Չենք մոռանում, որ աշխատելու համար սահմանված է ևս 8 ժամ: Ութ, մի հատ էլ ութ, գումարած սնվելու համար նախընտրելի հինգ ժամը, կստացվի քսանմեկ: Տակը մնաց երեք ժամ (իհարկե եթե աշխատանքից տուն վերադառնալիս ճանապարհը չի խցանվել): Ըստ վիճակագրության, մարդն օրեկան երեք ժամ անցկացնում է հեռուստացույցի դիմաց: Բա ընկերությունն ու՞ր մնաց: Չէ՞ որ պետք է նրանց մասին էլ հոգ տանել: Ասում են ընկերությունը նման է ծաղկի` պետք է ամեն օր ջրես: (Մի պահ մտածում եմ, «լա՜վ, բա որ ես մի օր գնամ ճանապարհորդելու, ո՞վ պետք է նրանց խնամի»):
Այս դարում, որպեսզի կյանքից հետ չմնաս, պետք է տեղեկացված լինես, օրինակ` թերթ կարդաս, ինտերնետում որոնումներ կատարես, և հազար ու մի միջոց:...Արյա՜... մոռացել էի: Իա՜, բա սե՜քսը: Ամեն օր, որպեսզի ռիթմից հանկարծ չնկնես, պետք է սեքսով զբաղվես: Իսկ դրա համար, արդեն գիտենք ինչե՜ր են անհրաժեշտ: Պետք է լինես լավ ստեղծագործող, լինես նորարար` կիրքը հնարավորինս չմարելու համար: Իսկ այս ամենը, ավա՜ղ, ժամանակ է խլում: Տանտրիկ սեքսին չեմ էլ անդրադառնում:
Իսկ ու՞ր մնաց ավլելը, արդուկելը, լվացք անելն ու ամանները շփելը: Հուսով եմ տանը տնային կենդանի չունես:
Այսպես, որ հաշվենք, մոտավորապես քսանիննը ժամ է կազմում:
Միակ լուծումը, որ իմ մտքում գալիս է, պետք է նշվածս տարբերակներից մի քանիսը միաժամանակ անել: Այ օրինակ` լողանալիս բերաններս բաց պետք է լողանանք: Գոնե այսպես և ջուր կխմենք և ատամներս կմաքրենք:
Երբ ընկերներին հրավիրենք մեր տուն, միաժամանակ կարելի է նաև ծնողին հրավիրել: Գինին կարելի է խմել, խնձորն ու բանանն էլ ուտել ամուսնու հետ միասին......անկողնում: Փա՜ռք Աստծու արդեն հասուն ենք, թե չե «բալես սա էլ կեր... չէ, չէ, չէ.... բերանիկդ բաց արա տեսնեմ... սամալյոծիկն եկա՜վ:
Ինչևէ, երևի այսքանը: Հաջողություն եմ մաղթում:
Ապրիր ուրախ ու մի քիչ էլ հումորով:

[Արևհատիկ]

Հետաքրքիր ա, էսօր մտքովս անցավ, որ ընկերներ ընտրելու «պրոցեսը» նման ա կաստինգի (հայերեն տարբերակը չգիտեմ): Ստացվում ա նենց, որ յուրաքանչյուրս մեր կամքից անկախ մասնակցում ենք էդ կաստինգին, որը տևում ա ոչ թե մեկ-երկու ժամ, այլ մի քանի տարի:
Կյանքիս յուրաքանչյուր փուլից հետո (մանկապարտեզ, դպրոց, ինստիտուտ, ու էս բոլորի հետ միասին շենք) հասկանում եմ, որ ընդամենը մեկ կամ երկու հոգու եմ էդ փուլից ինձ ընկեր համարում, հետագա շփումս միայն էդ մեկ-երկու հոգու հետ ա լինում:
Երբ դպրոցում էի սովորում, բոլորի հետ մտերիմ էի: Հլը մեր դասարանը քիչ էր, զուգահեռ դասարանցիների հետ էլ էի ընկերություն անում: Կողքից, որ ասում էին, հենա ավարտեք, էլ իրար չեք տեսնելու, չեք զանգելու, զարմանում էի, նույնիսկ` բարկանում էի: Բայց իսկականից տենց էլ եղավ: Հիմա դպրոցից մենակ մի հոգի ա, ում ես իսկապես ընկերուհի եմ համարում:
Ավարտեցինք, ընդունվեցինք ինստիտուտ, ու էլի նույն պատմությունը: Մի ամիս ա, ինչ ավարտել եմ, բայց զգում եմ, որ չեմ կարողանում բոլորի հետ շփվել: Որ ասեմ, էդ տարիներին կեղծ էր ամեն ինչ, տենց չի:
Նույնը վերաբերում ա նաև մանկապարտեզի ու բակի ընկերներիս:
Ինքս էլ չեմ հասկանում, թե ինչ սկզբունքներով եմ ընտրում ընկերներիս: Ես ինչ-որ չափանիշներ չեմ սահմանում, որ ասեմ մեկը համապատասխանում ա, մյուսը` չէ:
Մարդիկ կա՞ն չէ, որ շատ ընկերներ ունեն: Մտածում եմ. «Տեսնես իրենք ոնց են կարողանում բոլորի հետ շփվեն»:

[Արևածագ]

Վաղ գարնանից մինչև ուշ աշուն հանգստյան օրերին խորոված ենք անում: Վերջերս որոշեցինք կատարելագործել խորովածի տեխնոլոգիան ու ամուսինս մեր ափաչափ բակում թոնիր դրեց: Փոքր: Հենց առաջին «փորձարկման» ժամանակ տեսնենք՝ իրար հետևից մեր թաղամասում ապրող երեք հայ տղամարդիկ եկան: Ոչ մեկին էլ չէինք հրավիրել, ոչ էլ խորովածի հոտն էր քթներով ընկել: Դե մեզ էլ այդպիսի բան է պետք. պիտի պարծենա՞նք, թե՞ չէ: Ո'չ մեկը թոնիր չունի, իսկ մենք ունենք:Նշեմ նաև, որ տղամարդիկ էլ գործի գիտակի հայացքով նայում էին թոնրին ու արժեքավոր ցուցումներ տալիս: Կարոտել էինք թոնրի խորովածին: Մեծամասնության միասնական հավանությամբ որոշվեց. Այլևս մանղալի խորովածը թոնրի խորովածի կողքին չի կարող կանգնել:
Յոթ տարի է, որ ապրում ենք այս տանն ու մեր շաբաթօրյա խորովածին դեռևս չի եղել որևէ անգամ, որ միայն մեր ընտանիքով մասնակցենք: Թոնրի խորովածն էլ արդեն տղայիս բոլոր այլազգի ընկերները, մեր հեռու- մոտիկ հարևաններն ու իրենց հյուրերն անգամ փորձել են: Այսօր էլ արդեն թոնիրը պիտի վառենք, այնպես անսովոր է՝ ոչ- ոք չկա:Հո՞ մենակ մեր ընտանիքով չե՞նք ուտելու: Երկու օր է դիմացի տանը մի հայ շինարար սալաքարերով արահետ է սարքում: Ամուսինս գնաց, նրան կանչեց: Գյումրեցի է: Սուրճ խմեց, ինչքան համոզեցինք, որ մնա մեզ սեղանակից, չհամաձայնեց: Ուզում էր վեր կենալ անունն էլ չիմացա, մեկ էլ տեսնենք դարպասների մոտ լրիվ անծանոթ մեքենա է կանգնեց: Իրարանցումից օգտվելով՝ գյումրեցին գնաց, բայց խոստացավ հաջորդ շաբաթ օրը մեզ չլքել:
Ավտոյից դուրս եկան մեր նախկին հարևանները: Գործով էին եկել, բայց չստիպեցին, որ իրենց երկար համոզենք: Մնացին մեզ հետ ընթրելու:
Սեղանի մոտ հիշեցինք հյուրերից տղամարդու՝ Գրիշայի մորը՝ Աննա տատիկին, որ Եղեռնից էր փրկվել ու մահվանից մի վեց ամիս առաջ իմ հարևանը եղավ: Ինչքա՜ն եմ ափսոսում, որ այն ժամանակ գրի չէի առնում նրա կյանքի պատմությունը՝ այնքան հուզիչ ու մեր ժողավրդին բնորոշող էր այն: Ասկյարը սուրը քաշել էր, որ սպանի մորը, բայց թուրք հարևանուհին աղաչել էր՝ թե «մի' սպանիր, ծծկեր երեխու տեր է»: Թուրքն իբր խնայել էր կնոջը, բայց խեղճը լեղաճաք էր եղել վախից ու նույն օրն էլ մահացել: Ծծկերն էլ Աննա տատն էր, որի կյանքն անցել էր բազմաթիվ դժբախտությունների բովով, հինգ եղբայրներից ո'չ մի արու ժառանգ չէր մնացել: Աննան էլ որոշել էր միակ որդուն տալ իր «Գագինյան» ազգանունը, որ հայրենական տան շավիղը գոնե նրանով շարունակվի: Ու այսօր հենց այդ Գագինյան Գրիշան էր իր կնոջ հետ մեզ հյուր: Երջանկությունն աչքերում, սկսեց պատմել, որ Մոսկվայում գործուղման ժամանակ մի ուրիշ Գագինյանի հետ է ծանոթացել, որի անձնագրում էլ Վանաձորի նույն գյուղի անունն է, ինչ որ մոր՝ Աննայի ծննդյան վկայականում էր գրված:
-Գիտե՞ք ի՜նչ երջանկություն է վաթսուն տարեկանում գտնել մեկին, որ քեզ համարյա եղբայր է գալիս: Ամբողջ կյանքում միակ արյունակից հարազատս երեխաներիս չհաշված, մայրս է եղել, իսկ հիմա գիտեմ, որ եղբայր էլ ունեմ: Ուրեմն քեռիներիցս էլ մի ճյուղ դեռ գոյատևում է:
Ոգևորված ու երկար խոսում էր «եղբոր» մասին, պատմում էր, որ արդեն երկու ամառ իր տանը հյուրընկալել է նրան:
Մեկ էլ, չգիտես ինչու՞ որոշեցի հարցնել:
-Գրիշա, իսկ դու գիտե՞ս՝ ո՞վ է եղել հայրդ: Աննա տատիկն այդ մասին ոչինչ չէր պատմում: Հիմա, երբ իր մահվանից տասներեք տարի է անցել, երևի արդեն ամաչելու կամ պահելու բան չկա: Դու տեսե՞լ ես հորդ:
-Հայրս ադրբեջանցի էր: Բայց մայրս շատ է ուզել , որ ազգանունը չկորչի, դրա համար էլ ինձ իր ազգանունն է տվել:
Պատասխանը մեզ շշմեցրեց: Շարունակեցինք աշխույժ զրույցն ու ահագին ուշ իրեց ճանապարհեցինք:
Քունս չի տանում: Իհարկե ամուսինս կընդառաջի ծանոթին գործի տեղավորելու նրա խնդրանքին: Հակասական են մեջս զգացմունքները՝ վերջին երկու տասնամյակում մեզանում ձևավորված թշնամու ու ա'յս մարդու արարքների անհամապատասխանության վերաբերյալ: Ողջ կյանքում ապացուցել հայ լինելը, որ մոր օջախի ազգանունը չկորչի, ուրախանալ, որ հեռավոր եղբայր է գտել, մինչև այսօր որևէ տեղ չհիշատակել, որ իր արմատում ադրբեջանցի է կանգնած:
Չգիտեմ, գուցե նացիզմով տառապողները թե' մեր, թե' իրենց կողմից Գրիշային դավաճան կհամարեն, բայց այսօրվանից ներսումս ավելի խորացավ հարգանքն այդ Մարդու նկատմամբ:

[Երվանդ]

Ահագին ժամանակ ա գիշերները քնել չի ստացվում, խղճի խայթը չի պատճառը չնայած մեղքերիս ահռելի քանակին, ուղղակի ՉԻ լինում, նենց չի լինում ոնց որ տենց էլ պիտի լիներ, արդեն զզվել եմ էտ վիճակից, բայց դե էսօր լավ ա, որտև Ակումբ մտա ու Գալի գրառումը հետ տարավ մ.թ.ա, հետո նդեղից մտածելով էլի հետ էկա, լաաավ մտածելով, ու էլի ինձնից ոչ մի բան չհասկացա, վաղուց չէի ՄՏԱԾԵԼ , մերսի Լիլս

[SSS]

Մի հաստավիզ տղա կանգնեցրեց երթուղայինը ու .
_Ապէ,դու ընդե հասնւմ ես էն որ թեքվումա...
_Որդէ ապեր
_Դէ էն որ ատամնաբուժարան կա է, չթեքված
_Ապէ դու կոնկրետ ասա,գոնե թաղմասան ասա իմանամ
_Դէ որ դիքա, հետո թեքվումա,մի հատ էլ ատամնաբուժարան կա,դե ընդե էլի, ոնց ասեմ, կողքն էլ պւլպւլակ կա..
_Հա հա հասնում եմ...

Ափսոս երկուսն էլ տղամարդ էին, թե չէ հաստատ իրար համար էին ծնվել,կես խոսքից հասկացան իրար

[Ֆրեյա]

Ինչ աստիճանի "էժանագին", տհաս, թացը չորից չջոկող մարդ պետք ա լինի, որ.
1. Անզենի վրա հարձակվի,
2. Մտնի իրա բունիկը, իրա բունիկի մեջից հաչա,
3. Օգտագործի հուզական ու "թույլ տեղին" խփող թեմաներ, նյարդերը քորող թեմաներ շոշափի, եւ այդ ամենի արդյունքում սուպերմեն երևա
Մանավանդ, որ հայրենիքից, ընկերությունից, ախպերությունից ու լավագույն տղեքից են խսում։
Սուպերմեն ջաննն՜, ազիզ, տռուսիկդ շալվարիդ վրայից ես հագել։

հ.գ. Մեռնեմ մեր ազգի ու ընկերներին իսկականից սրտացավ սրտերին։

[Էլիզե]

Էսօր ընկել եմ... հա, տեղը տեղին, էն որ ընկնում էինք երեխա ժամանակ՝ ասենք՝ ռեզին խաղալիս կամ կլաս խաղալիս.... հա, հենց էտպես, տեղը տեղին ընկել եմ, ոտքիս էլ մի վերք է առաջացել... չնայած՝ ցավոտ էր /ահագին ժամանակ չէի ընկել, մոռացել էի, որ ցավոտ է լինում /, հա ինչ էի ասում՝ չնայած ահռելի ցավոտ էր, բայց հիշեցի՝ վերջին անգամ ընկել էի վեց տարեկանում՝ կլաս խաղալիս... շատ մեծ վերք էր եղել /մինչև հիմա սպի կա ոտքիս ի հիշատակ այդ օրվա /, ընկնելուց հետո՝ տուն բարձրացա՝ տեղը տեղին՝ ձայնս գլուխս գցած, մեծ եղբայրս հանգստացրեց, պատմեց՝ ինքն էլ էր փոքր ժամանակ ահագին ընկել, հետո՝ մինչ վիրակապում էր ոտքս, մի քանի ծիծաղելի դեպք պատմեց /կամ էլ հորինեց՝ պահը մեղմացնելու համար / ու ես էլ չէի լացում, ամեն ինչ արդեն հանգիստ էր ու լավ...
Ու էսօրվա ընկնելս ինձ հիշեցրեց այդ օրը, հիշեցրեց եղբորս հանգիստ ու հոգատար դեմքը… ու սիրեցի էս օրը, այն ինձ հիշեցրեց իմ մանկությունից մի հատված, սիրեցի էս օրը, որովհետև շատ եմ սիրում իմ մանկությունը, սիրեցի էս օրը, որովհետև սիրում եմ կյանքը՝ իր հաջողություններով և անհաջողություններով հանդերձ...

[Chilly]

Չյոռռտ պաբերի զարթուցիչները աշխարհի ամենատականք մարդիկ են, բոլորին կախել ա պետք... Ժամը 6.20-ի վրա էի դրել, որ սեմինարից առաջ հասցնեմ լողանալ, սափրվել... Ապուշը 4.20 զանգեց, տականքը... Լրիվ ոչխար են էդ կապիկ զարթուցիչները... Այ դրան ա է պետք Հաագայի դատարան ուղարկել...

[Էլիզե]

Քիչ առաջ նստած էի, Ակումբի հին գրառումներն էի կարդում, մեկ էլ եկավ եղբորս աղջիկը՝ Սուսանիկը, ու ասաց.
-Ասի՜ /ինքը ինձ Ասի է ասում /, այ Ասի՜, ինձ իչացու / / բակ, խաղամ բալիկների հետ... լաավ է՜լի...
-Հիմա, արևս,- ասացի, անջատեցի համակարգիչը ու իջանք միասին բակ:
Ներքևում բալիկ չկար.... ասացի.
-Բա ո՞ւր են բալիկները:
-Գնացել են մանկական կաֆե...
-Ո՞ւր,-հարցրեցի զարմացած՝ սովորաբար երեկոյան մեր բակը լիքն է լինում բալիկներով:
-Արի, ասեմ, դու ցգիտես,-ասաց Սուսիկը:
Գնացինք կողքի բակը, այդտեղ տեսա մեր բակի պստոներին: Բակի մի անկյունում իրենք աթոռներ էին շարել, սեղան էին դրել, տանից բերել էին ափսեներ և շատ լուրջ ու կարևոր մռութիկներով ափսեները էսկողմից էնկողմ էին տանում: Աչքս ընկավ պատի վրա փակցվածին՝ "Մանկական ԿաՎե"… Ժպտացի... Իրենց "ԿաՎե"-ի հարևանությամբ ծիրանի մեծ ծառ է աճում, բալիկները մշակել էին բիզնես-պլան՝ կքաղենք ծառի ծիրանները, կտանենք շուկա, կվաճառենք, կգնենք մեր կաՎեի համար անհրաժեշտ ապրանքներ ու կաշխատեցնենք կաՎեն… Ինչպիսի՜ խանդավառությամբ էին քննարկում իրենց ապագա բիզնեսը… Ինչպիսի՜ պայծառ աչուկներով…
Մի բալիկ էլ ավելը վերցրած մաքրում էր իրենց կաֆեի տարածքը: Ի պատասխան մյուսների տրտնջոցի՝ ախ, փոշի ա, մի՛ արա, նա լուրջ դեմքով, հույժ գաղտնի ասաց.
-Բա չգիտե՞ք՝ վաղը ստուգողներ են գալու, տեսնեն՝ մենք մեր կաֆեն սիրում ենք, թե չէ… եթե տեսնեն՝ չենք սիրում մեր կաֆեն՝ չեն թողնի բացենք: Համ էլ, ես գիտեմ, որ վաղվանից ստեղ կամերաներ են դնելու ստուգողները, նենց որ՝ պիտի մեր կաֆեն մաքուր պահենք…
Մյուսները բանիմաց ձևով գլուխիկները տմբտմբացրեցին…
Ժպտում էի…
Երանի՜ իրենց…

[cold skin]

Բախ եմ լսում … Դրսում ուժեղ քամի է, իսկ ես սենյակում՝ պատուհանի մոտ նստած ուղղակի վայելում եմ քամու պարը ծառերի ու փոշու հետ: Մե՛լ, լավ է, որ էս երգը մի քանի օր է հրամցրել ես ինձ, ճի՛շտ ես, զռռալու աստիճան լավն ա: Էն որ ներսումդ ինչ-որ բան ճմլվում, գունդ-գունդ բարձրանում է մինչև կոկորդ ... Ճի՛շտ է, հիմա սենտիմենտի ժամանակ չի, բայց երբ ազգացմունքներս ու ապրումներս «կոկորդ են կրծում», ուզում եմ Բախ լսեմ ու անկապ գրառում անեմ...
Ուզո՞ւմ եք, լսե՛ք…

[Դարք]

Phonebook. յուրաքանչյուր phonebook մի պատմությունա...ո՜վքեր

ասես էլ մեջը չկան ( Էլ Արա գիթառ, էլ Արմինե-Անգլ-Մետրոպոլ, էլ Դիմանկարիչ) ...պարապ ժամանակ թերթելով այն ինչքա՜ն

հետաքրքիր և տարօրինակ անուն ասես կհանդիպես. անուններ անցյալից, որոնք անցյալում ել մնացին, անուններ, որոնց ընդհանրապես սկի

չես էլ տեսել, բայց մեկա պահում ես (մա՜րդ ես էլի, կարողա պետքա գա օրերից մի օր) ...phonebook շատ բան ա ասում տիրոջ

մասին.տեսնես որ phonebook-ս թերթեք, ի՞նչ կարծիք կկազմեք իմ մասին

[Yellow Raven]

Զգացել եմ, որ դեպրեսսիվ վիճակը հակառակ ազդեցությունն է ունենում մարդու ուղեղի նորարությունների որակի վրա: Մի քանի անգամ փորձել եմ անհաջող դասավորված օրերի վերջում ստեղծագործել ու բավականին ուրախ պատկերներ են միշտ ստացվել մոտս: Դրան հակառակ, այն օրերին, երբ լավ իրադարձություն է տեղի ունենում, ուղեղը սկսում է ավելի տխուր ու վատ բաների ուղղությամբ աշխատել: Այսինքն, ուղեղը օրվա ընթացքում կուտակում է որոշակի ինֆորմացիա, և կախված այդ ինֆորմացիայի բնույթից, օրվա վերջում օրվա կուտակված ինֆորմացիայի հակադիր ինֆորմացիայի կարիք է ունենում, ինչն էլ որոշակի չափով ազդում է նույնիսկ մարդու որշումների վրա:
Մայիսյան մի չքնաղագեղ() օր, որը մեղմ ասած լավ չդասավորվեց ինձ համար թղթի վրա մի փոքր խզբզեցի ու էսօր կարդալով գրածս հասկացա, որ բավականին զվարճալի բան է ստացվել... Այդ օրվա վերջին ակորդը հոկեյի հանդիպմանը չհասնելն էր, ինչի պատճառով մնացի Մարզահամերգային Համալիրի դիմաց` <<մանթո>> վիճակում... Մինչ այդ էլ այնքան անհաջողություններ էր եղել այդ մեկ օրվա ընթացքում, որ մոտ 5 ամիս ինձ հերիք կաներ: Ստիպված հանեցի մոտիս եղած թուղթն ու գրիչը ու սկսեցի խզբզելուս գործընթացը

Ափսոս, որ այպես անավարտ էլ մնացել է, բայց հուսամ ինչ-որ մեկը չի ալարի ու ավարտին կհասցնի

Ինսոմնիա

Ռոջերն արթնացավ առավոտյան, չնայած նրան, որ քնել էր դեռ երեկոյան: Դեռ ավելին` նախորդ երեկոյան:
Առաջին քայլն եղավ սենյակի շուտափույթ օդափոխումը, քանի որ կիսագուլպաների քրտնած հոտը սենյակը գրեթե վերածել էր վակուումի: Զգալով, որ բաց պատուհանը չի հերիքում` որոշեց բացել նաև մյուս պատուհանը: Ութ պատուհան բացելուց հետո միայն հասկացավ, որ երեկո է ու այդ անտանելի հոտն ամենևին էլ կիսագուլպաներից չէր, այլ դրսից` չէ որ սենյակում օդափոխման անցք կար:
Արթնացավ մյուս երեկոյան և կրկին զգաց քթանցքերում տհաճագույն հոտ` այսն անգամ արդեն քրտնած կիսագուլպաների հոտն էր: Հոտի նախօրդ օրվա պատճառաբանությունից ելնելով հանեց կիսագուլպաներն ու դրանցով փակեց օդանցքը:
Հանկարծ հնչեց հեռախոսի ձայնը.
-Ալո, Ռոջեր Բրեդլին լսում է Ձեզ,- ասաց նա,մտքում խիստ կասկածելով ասածի իրավացիության մեջ:
-Կներեք, ես մի շատ տարօրինակ հարցով եմ զանգահարել: Նախապես նշեմ, որ մենք ծանոթ չենք: Ուղղակի առօրյա պրոբլեմի պատճառով զուտ պատահական համարհավաքում է տեղի ունեցել: Հուսով եմ չեք մերժի ինձ:
-Իհարկե, ասեք, լսում եմ,- ասաց Ռոջերը` ևս մեկ անգամ մտածելով իր լսողական ապարատի կարողությունների մասին(ամեն դեպքում հոտառությունն իր մոտ ավելի էր զարգացած):
-Գիտեք, ես մենակ եմ ապրում, չունեմ ընկերներ և հարազատներ: Միակ բարեկամ հեռախոսս է ,որով կարողանում եմ գոնե թոթափել առօրյա տխրությունս:
-Ըըը, ճիշտն ասած ես Ձեզ լավ չհասկացա, դուք ցանկանում եք, որ ես լինեմ Ձեր հեռախոսը, թե՞ թոթափեմ ձեր տխրությունը…
-Դուք ինձ ծաղրու՞մ եք:
-Իհարկե, ոչ: Եթե կա ինչ-որ մեկը, որին ես կարող եմ ծաղրել՝ դա... այո՛, դուք գուշակեցիք՝ դա մեր հարևան Դեյվիդն է:
-Կներեք, ես երևի սխալվել եմ, հաջողություն,-պատասխանեց անծանոթուհին և Ռոջերի ականջին հասան հեռախոսի անցակալի ազդանշանները: Ուզեց հանի կիսագուլպան ու դրանով փաթաթի հեռախոսը, բայց, ավաղ, այն օդանցքում էր:
Ռոջերին մնում էր քնել...
Արթնանալուց հետո զգաց, որ քնել էր նստած: Դեռ ավելին, աթոռը իրեն մի փոքր անհարմար սարք էր թվում, որի մեջտեղում կլոր մեծ անցք էր: Երեք-չորս ժամ անց միայն հասկացավ, որ նստած է զուգարանակոնքին, իսկ հետույքն ամբողջությամբ թաց է: Արագ կարգի բերեց իրեն և դուրս գալով զուգարանից իր առջև տեսավ մի գեղեցիկ կնոջ:
-Բարև Ձեզ, պարո՛ն Բրեդլի, հիշու՞մ եք ինձ:
-Ըըը, մի՞գուցե դուք տխրություն թոթափող այն կինն եք:
-Գիտեք, Ձեր սարկազմն ամենևին տեղինչէ, հասկացեք, դուք պատվազրկել եք իմ աղջկան: Դուք հասկանու՞մ եք ինչ եք արել: Ախր նա տակավին անչափահաս էր: Ես եկել եմ պահանջելու... պահանջելու, որ դուք ինձ էլ պատվազրկեք: Դե՞, միսթեր Բրեդլի...
-Գիտեք, ես ավելի լավ է քնեմ, ասաց Ռոջերն ու ննջեց:
...

[Արևածագ]

Երեկվա «Հայկական երազանք» թեման ինձ մի ուրիշ բան հիշեցրեց նաև: Իմ մանկության վարդագույն երազանքը: Սարի ծամոնը: Չգիտե՞մ, կարող է մարդիկ լինեն, որ չգիտեն սարի ծամոնն ի՞նչ է, փորձեմ բառերով նկարագրել, բայց եթե կյանքում էդ ծամոնից ծամած չկաք, դժվար թե կարողանամ դրա անկրկնելի համն ու դրանից ստացած հաճույքը փոխանցել: Այդ ծամոնը վայրի բույսի՝անունն էլ չգիտեմ, կաթնանման հեղուկն է, որ արևի տակ մնալով դառնում է մածուցիկ, վարդագույն երանգի մի բան: Հետո այդ վարդագույնն էլ կամաց կամաց մգանում է ու դառնում շագանակագույն մասսա՝ ռետինի հատկություններով:Սկզբից, երբ այդ «ռետինն»սկսում ես ծամել, շատ դառը համ ունի, անընդհատ պիտի թքես, որովհետև այդ դառնությունը կուլ տալ չի լինում: Բայց մի կես ժամ ինտենսիվ ծամել- թքելուց հետո դառնությունը գրեթե լրիվ անցնում է, մնում է հաճույքն ու մեկ էլ ծամոնի անփառունակ վախճանը. ջրկանում է այն աստիճանի, որ լղոզվում է ատամներիդ: Բայց քանի չի ջրկացել, ուզածիդ չափ չպչպացնում ես, պողոճակներ սարքում այն մեծության, ինչքան հունարդ է հերիքում: Մենք երեխաներով այդ ծամոնը շատ էինք սիրում: Բայց այն միայն սարերում էր ճարվում: Շուկայում էլ կար դրա «կուլտուրական» տեսակը՝ սոդայաջրի մեջ գցած, սպիտակացրած, տեսել էի, որ ծախում են, բայց մերոնք չէին առնում : Պիտի ասեմ, որ անաս.... ներողություն՝ խոշոր եղջրավոր կենդանի էինք պահում՝ կով տեսակի, ու խոտհարքի բաժին ունեինք սարում, ինչպես որ մնացած գյուղացիները:
Փոխադրվում էի երրորդ դասարան: Հասել էր խոտհնձի ժամանակը: Մի եմ աղաչում տատիս, որ հորս համոզի՝ ինձ էլ հետները սար տանեն:
-Մի վեդրո ծամոն եմ բերելու,- մտքումս տասներկու լիտրանոց էմալապատ դույլն է: Մերոնք ծիծաղում են ու ինձ բան չեն ասում: Վերջը, որոշեցին ինձ էլ տանել սար: Հիմա տատս ասում է, թե՝ «ծամոնի համար բաժակ վերցրե՞լ էս», ես էլ դեռ իմ էշն եմ քշում.
- Վեդրո եմ տանելու:
Համաձայնեցի մի կերպ լիտրանոց բանկային ու վճռականորեն նստեցի հորաքրոջս լուսահոգի ամուսնու «վիլիսը»: Նապոլեոնն Ռուսաստան արշավելիս այդպիսի հավակնոտ նպատակներ չուներ, որպիսին իմ ծրագրերն էին ծամոնի վերաբերյալ. Ինձ ու քույրերիս ապահովել ծամոնի անսպառ պաշարով, վատագույն դեպքում՝ գոնե մինչև հաջորդ խոտհունձը:
Տեղ հասանք, հայրս գտավ, ցույց տվեց ծամոնի խոտը: Դանակով կտրեց հաստլիկ ցողունն ու կաթն սկսեց դանդաղ դուրս տալ:
-Առ,- մեկնեց ինձ դանակը,- դու քո գործով զբաղվիր, ես էլ գնամ գերանդիները սրեմ, մենք էլ մեր գործն անենք:
Հիասթափությունս աննկարագրելի էր: Էդ ծամոնի խոտը պիտի փնտրեիր, գտնեիր, կտրեիր, սպասեիր, որ կաթը դուրս տա, մի քիչ պնդանա, նոր սկսեիր դանակով հավաքել: Մի երկուսը կտրեցի, գնացի նստեցի ավտոյի հովում, հնձվորներին թան տարա, երբ նորից գնացի ծամոններիս «կիթն» ստուգելու, երկուսն արդեն հոսել էին գետին, բայց դրանք էլ հավաքեցի: Զգում էի, որ «Ծամոն» օպերացիան տապալվելու է: Ասի՝ ինձ հույս տամ, չընկճվեմ: Մինչև իրիկուն գոնե ամենքիս մի ծամելու կհավաքեմ: Երկար չեմ պատմում քանի անգամ գնացի-եկա, բանկաս էլ մի կողմ էի գցել, օղու բաժակ էի վերցրել: Հայրս իմ հերոսական ջանքերը տեսնելով, ճաշից հետո եկավ, նորերը գտավ, կտրեց: Մի խոսքով, մինչև իրիկուն, բաժակի կեսն արդեն լցրել էի: Բայց շատ էի հոգնել:
Տանը տատս ինձ դիմավորեց.
-Ուր ի՞ մե վեդրո ծամոնդ:
Ես էլ ցույց եմ տալիս ձեռքիս օղու բաժակը: Ծիծաղեց, սեղմեց կրծքին ու համբուրեց ինձ:
Բաժանեցի բերածս ծամոնը քույրերիս հետ, բնականաբար՝ ամենաշատն ինձ հասավ, բայց հպարտությանս չափ - սահման չկար. այդ երեկո ու հաջորդ օրը քույրերս իմ աշխատանքի արդյունքն էին վայելելու:

[Adam]

Մի հետաքրքիր բան եմ նկատել:
Նոր հին գրառումներն էի նայում... հին ակումբը...
Համեմատելով հիմիկվա ակումբի ու հիմիկվա գրառումների հետ, նկատեցի թե ինչպես են շատ շատերը, այդ թվում նաև ես, մեծ պրոգրես ապրել հայերեն գրելաոճի, կետադրության և ուղղագրության մեջ: Ժամանակի ընթացքում:
Ես էդ տարբերությունը շատ ակնհայտ եմ տեսնում: Ու ուրախ եմ դրա համար:
Շնորհակալ եմ քեզ, Ակումբ:

[Ungrateful]

Ժամը 6-ի կողմերն ա, ինետ չունեմ, ոչ էլ տնից դուրս գալու հավես կա:
Դիլխոր ռեգգի եմ դնում, Word եմ բացում ու սկսում եմ բզբզալ:
Հենց ինետը գա` անկապում կդնեմ, /հո չի գնալու հավայի կորի))/:
Էսօր, խանութ գնալու ճամփին սկսեցի նկատել նենց բաներ, որոնք չէի նկատել կամ նկատել էի, բայց չէի հիշում կամ անգիր էի արել, բայց մտքովս չեր անցնում: Վօբշեմ, պարզեցի,որ լիքը բան գիտեմ կապված բնակությանս վայրի հետ, անգիր գիտեմ, ենթագիտակցաբար հիշում եմ:
Գնացինք …
Ես գիտեմ, ուր էլ լինեմ, երբ էլ լինեմ` գիշեր թե ցերեկ, ամառ թե ձմեռ, թեկուզ աչքերս փակ` ես հաստատ կկարողանամ հասնել կվարտալ: Ստեղ եմ մեծացել, ու ամեն ինչ ծանոթ ա ինձ… մեկ մեկ զարմանալի ա: Անգիր գիտեմ, թե որտեղ փոս կա, որտեղ «լյուկի» վրա կրիշկա չկա, կոնկրետ գիտեմ, թե քանի ստուպենկա կա մեր շենքի աստիճաններին: Անգիր, փակ աչքերով կարող եմ տնից դուրս գալ ու իջնել հայաթ… ռեֆլեքսորեն ա ստացվում:
Կոնկրետ գիտեմ, թե ոնց հարմար նստել մեր հայաթի անհարմար նստարանին, գիտեմ նստարանի կողքի բորդյուրի երկարությունը: Հիշում եմ թե փոքր ժամանակ քանի վարկյանում էի հայաթի մի ծայրից մյուսը վազում ու գիտեմ քանի մետր ա:
Նստարանի հետևի գարաժին, ժամանակին գրված էր “Arsen”, բայց հիմա արդեն չի երևում: Հիշում եմ պատուհանից տեսարանը… անգիր գիտեմ, թե ինչ ա երևում և ինչը ոչ ու հաստատ օտար մարդը, պատուհանից նայելուց չի նկատի կամ չի տեսնի այն, ինչը ես եմ տեսնում: Գիտեմ, թե ժամը քանիսին ա քնում շենքի լիազորը, որը հետս քաղցր-անուշ ա, բայց որ հանկարց ինչ որ աղջկա հետ ա ինձ տեսնում` դա արդեն թեմա ա… ծաղկում ա էդ թեման, գեղեցկանում ու հասնում մերոնց: Լավ ա, որ շուտ ա պարկում էդ կնիկը:
Գիտեմ, մեր թաղայինին ու անգիր հիշում եմ մեքենայի համարները: Նախկին թաղայինին էլ եմ հիշում, մեքենայի համարները նույնպես:
Գիտեմ կոնկրետ, թե որ ժամերին են զիբիլանոցը դատարկում:
Կարծում եմ, Կվարտալում “բակեր” կամ “հայաթներ” չկան` ստեղ քուչաներ են:
Գիտեմ, թե ոնց արագ հասնել կվարտալների մի ծայրից մյուսը: Դեմքով հիշում եմ բոլոր ստեղով անցնող հին մարշրուտկեքի շոֆերներին:
Գիտեմ, թե ինչ արագությամբ ա տարածվում, մեր շենք նոր տեղափոխված աղջկա մասին լուրը: Գիտեմ, որ առաջի հարկի Կլառա տատին ինձ չի սիրում ու գիտեմ խի:
Շենքերը 5 հարկանի են, կտուրները թեք… ու գիտեմ, որ հաստատ ձև չունեմ էդ թեք կտուրից ընկնելու, որտև ըտեղ վազվելու, նստելու, քայլելու, պատկելու ձևերին շուտվանից եմ մասնագիտացել: Գիտեմ, ոնց պետք ա քայլել էդ կտուրներով, ջարդաց շիֆերներով, որ 5-րդ հարգի հարեվանները չլսեն: Մեր քուչի անհարմար ու թեք ֆուտբոլի դաշտում, գիտեմ ոնց հարվածեմ, որ հաստատ գոլ մտնի /կպնի փոքր գարաժի դարպասին/: Գիտեմ, կոնկրետ որ ժամերին են մարզանք անում, դեմի շենքի 3-րդ հարկի 2 մենակ ապրող աղջիկները ու գիտեմ, որ առավոտը, երբ կիսատկլոր ու նոր զարթնած գնում եմ պատուհանից նայելու, իրանք ինձ են նայում:
Գիտեմ, թե ում ա պարտքով փող տալի ու ում չի տալի հացի բուդկայի Լարիս տոտան:
Գիտեմ, թե որ ժամերին ա, շենքի շողքը ծածկում ամբողջ հայաթը:
Գիտեմ, թե ովքեր են առավոտյան ինձ զարթնացնելու ու ամեն մեկի դուռը ծեծելու “ոճը” գիտեմ:
Գիտեմ, որ ցերեկը ավելի լավ ա նստել շենքի կողքը` հով ա: Հայաթ մտնող ավտոների ձայներից, արդեն գիտեմ թե ով ա:
Գիտեմ, ով որ ժամին ինչ երաժշտույթուն ա «զլլում» ու գիտեմ, թե ովքեր են հելնում ու ջղայնանում: Որ լույսերը տանում են, գիտեմ, թե ով ա առաջինը հայաթում հայտնվելու ու ով ա ինձ կանչելու:
Գիտեմ ժամերը, գիտեմ լադոկներն ու փոսերը, գիտեմ փողոցները, գիտեմ եղանակը, գիտեմ մարդկանց, գիտեմ կենդանիներին, լավն ու վատը գիտեմ… ամեն ինչ գիտեմ, գիտեմ յուրովի, իմ ձևով ու ոչ մեկ չի կարա ինչպես ես: