Մեծ Եղեռն. հայացքների շրջադարձ, կամ ինչքանո՞վ կարելի է արդարացնել ցեղասպանությունը

[Արիացի]

Արիացի ջան, թուրքերը նույնքան ք.քի մեջ են, որքան անգլիախոս, իսպանախոս ու պորտուգալախոս ամերիկացիներն են ք.քի մեջ ամերիկայի բնիկնեին բնաջնջելուց հետո: Թուրքերը իրենց համար վերջնականապես լուծել են պետություն ունենալու խնդիրը: Է հետո ինչ որ մի քանի ռեզերվացիայում ու ջունգլիներում մի քանի չբնաջնջված մայա ու ինկ ա մնացել: Այ տենց մի քանի չբնաջնջված հայ էլ մնացել ա հայոց լեռների հյուսիսային էս մի կտորի վրա, ու հույսը դրել ա նրա վրա, որ կարող ա մի օր հրաշք լինի ու Թուրքիան աշխարհի երեսից վերանա, մեր հողերն էլ արծաթե սկուտեղի վրա կմատուցվի մեզ: Եթե թուրքերի հետ մի բան էլ լինի, մի թեթև կլինի քրդերի պատճառով ու մեզ դրանից ոչ տաք ոչ սառը: Իսկ հայոց երկրում, ներսի մի քանի թուրքից ոչ մի բանով չտարբերվող ղզլբաշի պատճառով, մի քանի տարուց մարդ չի մնալու ապրելու:

Տրիբուն ջան, հայերը լինեին նույնը ինչ մայաներն ու ինկերը, թուրքերն էլ պրոբլեմ չէին ունենա, ոնց որ անգլիախոս ու իսպանախոս ամերիկացիները: Եթե մայաներն ու ինկերը չեն պայքարում իրենց իրավունքների համար, դա իրենց թուլությունն ա ու ազգային գիտակցության ցածր մակարդակը: Թուրքերն էլ գիտեին թե կոնկիստադորների նման կկոտորեն հայերին ու մի քանի տարի հետո ոչ մեկը դրա մասին չի հիշի: Բայց անցել ա 100 տարի ու դեռ հայերը շարունակում են աշխարհից պահանջել, որ ճանաչեն էս ոճրագործությունը:
Նույնիսկ հույների ու ասորիների կոտորածը էնպիսի պրոբլեմ չի թրքերի համար ինչքան որ հայերինը: Հույները մի ամբողջ պոնտոս են կորցրել, բայց դա նրանց համար էնքան ցավալի չի, ինչքան հայերի համար Արևմտյան Հայաստանի կորուստը: Հայերը, կոպիտ ասած կոտոշավորի նման իրենց հույսը չեն կորցնում, շարունակում են իրենցը պնդել ու չեն հանգստանա մինչև չհասնեն իրենց ուզածին: Այ սա Թուրքիայի համար իրոք մեծ պրոբլեմ ա, դրա համար էլ հատուկ նախարարություն են բացում, հայկական սփյուռքին դիմագրավելու համար:
Մի խոսքով, եթե թալեաթը հիմա կենդանի լիներ կփոշմաներ իրա արածի համար, քանի որ էսօր իրա արածը ոսկորի պես խրվել ա թուրքիայի կոկորդին, չնայած մեռնելու պահին էլ ա երևի փոշմանել իրա արածի համար