ДДТ - Пацаны
Умирали пацаны страшно,
Умирали пацаны просто.
И не каждый был снаружи прекрасным,
И не все были высокого роста.
Но когда на меня смотрели
Эти пыльные глаза человечьи
Не по-птичьи, да не по-овечьи,
По-людски они меня грели.
А я им пел рок-н-ролльные песни,
Говорил: все будет нормально.
И я кричал, что мы все вместе,
Да как то слушалось это банально.
Чем ближе к смерти, тем чище люди,
Чем дальше в тыл, тем жирней генералы.
Здесь я видел, что может быть будет
С Москвой, Украиной, Уралом.
Восемнадцать лет - это не много,
Когда бродишь по Тверской да без денег.
И не мало, когда сердце стало,
А от страны тебе - пластмассовый веник.
Страна поет им рок-н-рольные песни,
Говорит - все будет нормально.
Страна кричит, что мы все вместе,
Да звучит это как то банально.
Умирали пацаны страшно,
Умирали пацаны просто.
И не каждый был снаружи прекрасным,
И не все были высокого роста.
Leo Negri-ի խոսքերից
Մեջբերել
Ինչի՞ վրա ես զարմանում: Ախր քաղաքականության մեջ նպատակն արդարացնում ա միջոցները: Էս մարդիկ տաքուկ-տաքուկ ապրել են, ցեղասպանություն-պատերազմ-մատերազմ ականջի պոչով լսել, ասենք, հազար մարդ մորթելու մասին լսելուց սկսում են հաշվել՝ քանի՞ տարում էդքան կծնենք, բա թշնամու ծնելիությունը ո՞նց գցենք, որ մենք իրենցից շուտ ծնենք մեր «пушечное мясо» ջահելներին, ուղեղները լվանանք զորավար Անդրանիկի, Դրոյի, Նժդեհի «հերոսական կերպարներով, որոնց պիտի նմանվեն», ուղարկեն մեռնելու, ու ասեն՝ արդարացված էր, հազար հոգին մեր մի տարվա ծնելիության նորման է, թող հազարն էլ մորթվեն, մենք մի տարում մեր ոչխարների գլխաքանակը կվերականգնենք:
Որովհետև տղերքը որ Ղարաբաղում մեռնում էին, չէին մտածում, որ իրենց հետևից նման բաներ են խոսալու, որ իրենց անվանելու են «Ղարաբաղի սահմանների անառիկության գին»: Երբ իմ հայրը կոնտուզիա ստացավ հրթիռի պայթյունից, չէր մտածում սրա մասին, նրա մտքում իր գյուղի պառավներն էին, որոնց ոչ մեկը չկար, որ պաշտպաներ: Երբ ձեր քաղաքական գործիչները որոշել էին, որ, քանի որ նպատակն արդարացնում է միջոցները, մի գյուղ ավել-մի գյուղ պակաս՝ ի՞նչ նշանակություն ունի: Երբ մենք ընտանիքով ռմբապաստարանում կուչ էինք գալիս, երբ մանկությանս ամենավառ հիշողությունը ռուսական ազդանշանային կանաչ փամփուշտների կորագծերն էին, ես չէի մտածում, որ այդ ամենի մասին այսքան ցինիկ կարծիք եմ լսելու: Ու ով էլ ասի, որ դա որևէ կերպ արդարացված էր, միշտ ասելու եմ՝ արդարացված չէր դրա ո՛չ մի վայրկյանը: Անխուսափելի էր՝ այո: Բայց արդարացված կամ, առավել ևս, «հիասքանչ քաղաքական քայլ»՝ երբեք: Ու ոչ մեկը թող չհամարձակվի գնահատական դնել դրան, եթե դրա միջով չի անցել:
Էջանիշներ