Դե լավ որ ստիպում ես, ես էլ իմը կասեմ:
«Ինչու ենք ատում» քո գրածներից ոչ մեկը իմ համար պատճառ չեն, որովհետև այդ պատճառները իմ համար քիչ են որ ատելությամբ լցվեմ, հետևաբար իրավունք ունեմ սխալ համարելու:
Կարող եմ ատել նրանց ովքեր ինձ վատություն են արել, հաստատ չեմ արհամարի կփորձեմ հնարավորինս չափ պատժել, որ էլ երբեք չկրկնվի, բայց ցավոք չեմ կարող բացատրել թե ինչ եմ զգում, բառերը քիչ են հերիք չեն անի, ուստի զգացմունքը զգում են և ոչ թե բառերով նկարագրում:
Իսկապես, ատելությունը ավելի է կապված սիրո հետ, քան անտարբերությունը, բայց սիրելու դեպքում պետք է ընդունել մարդուն ամբողջությամբ` /ծեծված բառեր են, բայց/ էնպիսին, ինչպիսին կա: Մարդը մի ներդաշնակ համակարգ է ու նրա ամեն մի անձնային գիծը սերտորեն կապված է մյուսի հետ, էնպես, որ, նույնիսկ եթե վերանա չսիրված գծերից մեկը, անխուսափելիորեն մնացածն էլ կփոխվեն: Սիրո մեջ երեք կարևոր բաղադրիչ են առանձնացնում. 1. հոգատարություն, 2. մտերմություն /այդ թվում նման բաներից հաճույք ստանալու, միասին ուրախանալու կարողություն/ և 3. համախոհություն /նման արժեքներ, կարծիքներ, սկզբունքներ/: Ըստ հերթականության նվազում է դրանց կարևորությունը միասին լինելու համար: Դրանից կախված էլ, նայած, թե որ ոլորտին են վերաբերում թերությունները, ավելի հեշտ կամ դժվար կլուծվեն դրանցից առաջացող խնդիրները: Կարևոր է. փոխել իրավիճակը, այլ ոչ թե մարդուն, այսինքն գալ պայմանավորվածության կոնկրետ հարցերի շուրջ, ընդունելով ու օգտագործելով ամեն մեկի առանձնահատկություններն ու կարողությունները:
E-la Via (10.02.2010)
Միանշանակ` երկրորդը:
Բայց չգիտեմ, ինչքանով է կարելի խոսել "սիրո արվեստի" մասին: Արվեստը սովորում են ու սովորեցնում, իսկ սիրելը, ըստ իս, ուղղակի կամ զգում ես, կամ չէ: Եթե զգում ես` մի տարօրինակ ներդաշնակություն ու ամբողջականություն ես զգում, ըստ որում ոչ միայն քո ու սիրելի մարդու, այլ ամբողջ աշխարհը ընդգրկելով:
Բարև այս թեմային բոլոր անդրադարձողներին…
Այո, ես ընդունում եմ, որ սերը արժեքային պատասխան է, բայց երբեմն դիմացինիդ մեջ չգտնելով ոչ մի արժեք, զգում ես, որ առանց նրա ապրել չես կարող
Սերը դա բոլոր գիտությունների վերջնական Հանգրվանն է...1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
Թերությունները կարելի է նկատել, բայց դրանք կարելի է լուծել սեփական օրինակով և համբերությամբ,
Անթերի մարդ չկա...2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:
E-la Via (10.02.2010)
Ոչ միայն իմ: Ճշմարտությունը բացարձակ երևույթ է և ամեն ինչ իր մեջ կրում է մի ինչ որ մասնիկ այդ ճշմարտությունից...
Յուրահատուկ արժեքը կարող է երևալ կամ ցուցաբերվել տարբեր իրավիճակներում, երբ մարդ չի էլ սպասում կամ պատկերացնում...
Դա անհատական է...
Հարցըսրանում էր, եթե զգում ես, որ առանց նրա ապրել չես կարող, ապա նա ինչ որ արժեք ներկայացրել է, միգուցե տվյալ պահին անհասկանալի է, թի ինչումն է այդ արժեքը...««բայց երբեմն դիմացինիդ մեջ չգտնելով ոչ մի արժեք, զգում ես, որ առանց նրա ապրել չես կարող»»
Լավ նայի շրջապատը և կտեսնես, որ բոլոր մարդիկ ինչ որ արժեք ներկայացնում են, եթե չես նկատում դա չի նշանակում, որ դա չկա...
Վերջին խմբագրող՝ Ariadna: 09.02.2010, 13:27:
E-la Via (10.02.2010), Gayl (10.02.2010), Whyspher Whisper (09.02.2010), Դեկադա (09.02.2010), Ուլուանա (09.02.2010)
Ես դեռ չեմ հասել այս մտքին:
Իսկ ե՞րբ կարելի է համարել, որ ճշմարտությունը բացարձակ է:
Իսկ եթե ամեն մեկս փորձում ենք մեր մասնիկ ճշմարտությունը ամեն ինչի մեջ մխրճել կամ ներդնել:
Արժեքը պրոցեսի արդյունքում է, կարծում եմ, ձեւավորվում, այդ թվում` եւ յուրահատուկ:
Բայց եթե նկատում ես, դա չի նշանակում, որ դա կա x,y-ի համար ու դա բացարձակ ճշմարիտ է:
յոգի (10.02.2010)
Ճշմարտությունը ինքնին բացարձակ է, մաքուր, հավերժ և դա նման է անսահման գանձի, որից միշտ վերցնում են, բայց մնում է անփոփոխ...
Սա ճշմարտության հակառակն է, մարդկային մտային հնարանքները, որոնք չի կարելի խառնել բացարձակ ճշմարտության հետ...Իսկ եթե ամեն մեկս փորձում ենք մեր մասնիկ ճշմարտությունը ամեն ինչի մեջ մխրճել կամ ներդնել:
Արժեքներ նկատելու համար արժանանալ է հարկավոր...Արժեքը պրոցեսի արդյունքում է, կարծում եմ, ձեւավորվում, այդ թվում` եւ յուրահատուկ:
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 10.02.2010, 22:58:
Հիմնավորումը, կարծում եմ, կրիշնաիտական կրոնական գրքերի հայերեն թարգմանություններից մեջբերումների հերթական տեղատարափը կլինի...
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Ես չեմ կարող այստեղ շատ խորիմաստ պատասխան տալ, բայց ասեմ այն ինչ մտածում եմ ու զգում եմ…
Եթե Դուք տեսնում եք այն, ինչ իրենից այդ մարդը ներկայացնում է, ապա երևի պետք է տեսնեք այն, ինչ Դուք եք ձեզանից ներկայացնում,ինչ կատարվում է Ձեզ հետ: Դուք այստեղ Ձեզ կանգնեցրել եք փակուղու առաջ, չեք ընդունում նրա ով լինելը, չեք ընդունում ձեր համատեղ կյանքի ձևը, չեք ընդունում ձեզ, այն պատճառով, որ չեք ընդունում նրան այնպես, ինչպես, որ նա կա, և այն պատճառով, որ Դուք շարունակում եք նրա հետ լինել: Դուք ասում եք, որ զգում եք, որ նա երջանիկ չէ, նա սխալ ուղղու վրա է, իսկ մի՞թե նրա կողքին մնալով, չարչարվելով՝ դուք երջանիկ եք: Նախ դուք կարողացեք լավ լինել, երջանիկ լինել, նոր դիմացինին փորձեք երջանկացնել: Բացի այդ, նա այնպիսին է, ինչպիսիսն որ կա, կամ ընդունեք նրան այդպիսին, կամ ոչ: Ամեն մեկը ինքն է իր ճանապարհը ընտրում, ինքն իրենով է զգում, գիտակցում, որ պետք է փոխվել, իսկ դուք փորձում եք ստիպել, որ նա փոխվի: Թողեք նրան իր կյանքի հետ:
Ձեր կյանքի նպատակը եղեք դուք, այլ ոչ թե մեկ որիշին ստիպողաբար փոխել ցանկանալը: Միգուցե մի փոքր եսասիրաբար է հնչում, բայց դա այդպես է: Դուք կարծես թե Ձեզ ցավ պատճառելուց հաճույք եք ստանում ու վախենում եք ավելի երջանիկ լինելուց և նոր կյանքից:
Նախապես ներեղություն եմ խնդրում եթե սխալ եմ ըմբռնել Ձեր գրածը:
Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
Zulo
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ