Փիլիսոփայական հարցերի շուրջ բանավեճեր

[յոգի]

[QUOTE]

Հոգին է վերմարմնավորվում՝մնալով նույն մարմնում:

Մարկը արդեն ասել է, որ այս միտքը հակասում է ինքը իրեն, որովհետև եթե խոսքը վերամարմնավորման մասին է ապա մարմինը պեք է փոխվի, այսինքը մեռնի և նոր մարմին ստանա Հոգին...

Իսկ մարմնի փոփոխությունը կառուցվածքային է, օրգանների ֆունկցիաները նույնն են մնում, հետեւաբար մարմինը չի փոխվում, իսկ այ հոգին այդ նույն մարմնում կյանքի ընթացքում փոփոխվում է: Նկատի ունեի դա: Ցանկությունները մարմնի մնում են նույնը, նույն դերն են կատարում, բայց հոգին մի դեպքում կարող է տեղիք տալ այդ ցանկություններին, կարող է՝ չտալ:

Մարմնի փոփոխությունը բնական է այս նյութական աշխարհին, որովհետև կա ամենակուլ Ժամանակը, որը ամեն ստեղծված բան հասցնում է ավարտի, իսկ Հոգին, ինչպես արդեն ասել եմ մի քանի անգամ, Անստեղծ է, անսկիզբ և չունի վախճան կամ վերջ, և այդ Հոգին դա մենք ենք, բոլորս, Ապրող էակներ և ունենք գիտակցություն, որը գործում է մարմնի միջոցով, զգացմունքներ, որոնք զգում են նույնպես ֆիզիկական մարմնի միջոցով, իսկ մարմինը հանդիսանում է գործիք Ապրող էակի ձեռքում...
Հարցը դրանում է, որ չիմանալով թե ինչ բնություն ունի Հոգին և մարմինը, մարդ իր Իրական Ես-ը շփոթում է իր մարմնի հետ...

[Katka]

Կարեւորել է պետք մարմնի ցանկացած ցանկություն, դրանից վնաս չի լինի, դրա շնորհիվ կլինի հոգին:
Ուզում ես սպանել, սպանիր, ուզում ես հարվածել, հարվածիր, ուզում ես ինքնասպան լինել, ինքնասպան եղիր, ուզում ես մարդուն լավություն անել, լավություն արա, սիրում ես, սիրիր, ծնվել ես, ապրիր: Ազատ է պետք լինել հոգու ձեւավորած կաղապարներից, ձեւական մտքերից, վեր-վեր բառերից:Ամեն ինչ շատ ավելի պարզ կարող է ու պետք է լինի: Չկա հոգի, չկա հոգու կատարելություն. լիներ, չէինք լինի մենք: Ստեղծվել ես ցանկություններով, նյութական մտքերով, շարունակիր այդպես:
Հ.Գ. Տենց ա ճիշտը

[Դեկադա]

Կարեւորել է պետք մարմնի ցանկացած ցանկություն, դրանից վնաս չի լինի, դրա շնորհիվ կլինի հոգին:
Ուզում ես սպանել, սպանիր, ուզում ես հարվածել, հարվածիր, ուզում ես ինքնասպան լինել, ինքնասպան եղիր, ուզում ես մարդուն լավություն անել, լավություն արա, սիրում ես, սիրիր, ծնվել ես, ապրիր: Ազատ է պետք լինել հոգու ձեւավորած կաղապարներից, ձեւական մտքերից, վեր-վեր բառերից:Ամեն ինչ շատ ավելի պարզ կարող է ու պետք է լինի: Չկա հոգի, չկա հոգու կատարելություն. լիներ, չէինք լինի մենք: Ստեղծվել ես ցանկություններով, նյութական մտքերով, շարունակիր այդպես:
Հ.Գ. Տենց ա ճիշտը

Կատ. բնականաբար ի կատար չարված ցանկացած ցանկություն միշտ ստվերի նման կհետապնդի, բայց... հլա պատկերացրա... ճիշտը մեկն ա, բայց էտ ճիշտը ամեքին համար տարբեր ա...

Կատ. կամ իմ ուղեղը չի ընկալում ասածդ...

[Mark Pauler]

Կարեւորել է պետք մարմնի ցանկացած ցանկություն, դրանից վնաս չի լինի, դրա շնորհիվ կլինի հոգին:
Ուզում ես սպանել, սպանիր, ուզում ես հարվածել, հարվածիր, ուզում ես ինքնասպան լինել, ինքնասպան եղիր, ուզում ես մարդուն լավություն անել, լավություն արա, սիրում ես, սիրիր, ծնվել ես, ապրիր: Ազատ է պետք լինել հոգու ձեւավորած կաղապարներից, ձեւական մտքերից, վեր-վեր բառերից:Ամեն ինչ շատ ավելի պարզ կարող է ու պետք է լինի: Չկա հոգի, չկա հոգու կատարելություն. լիներ, չէինք լինի մենք: Ստեղծվել ես ցանկություններով, նյութական մտքերով, շարունակիր այդպես:
Հ.Գ. Տենց ա ճիշտը

Հիտլերն ու Թայլատն էլ էին էտպես մտածում:
Կասես քո կարծիքը նրանց մասին???
հենց ասես պրծնես - վերջում կարաս ավելացնես??? - "Հ.Գ. Տենց ա ճիշտը"

[Katka]

Կատ. բնականաբար ի կատար չարված ցանկացած ցանկություն միշտ ստվերի նման կհետապնդի, բայց... հլա պատկերացրա... ճիշտը մեկն ա, բայց էտ ճիշտը ամեքին համար տարբեր ա...

Կատ. կամ իմ ուղեղը չի ընկալում ասածդ...

Գայ ջան, մարդիկ ամեն ինչ չափից ավելի շատ են բարդացնում, ու դա ավելի է դժվարացնում կյանքը: Մենք՝ բոլորս, ապրում ենք շրջապատի, հասարկության կարծիքի համար կամ էլ իմ շրջապատում չկան տենց մարդիկ, որոնք ուղղակի ոչ թե ասում են, ես ազատ եմ, այլ զգում են, որ ազատ են:Մենք բոլորովս ձեւավորել ենք կուռքեր, որոնց հետեւից ընկնելով՝ մոռանում ենք մեր բնությունը, մեր սովորական ցանկությունները: Դրանցից մեկը ես համարում եմ հոգու կուռքը: Ի՞նչ է հոգու ու մարմնի ներդաշնակությունը: Իմ կարծիքով դրանց միաձուլումը: Ինչպե՞ս: Այ այդտեղ մենք բոլորս պետք է ունենանք մեր ուղին եւ ոչ թե վերին գաղափարներին նայելով, կարդալով՝ սկսենք աշխատել: Ես օրինակ ներդաշնակ չեմ: Ինչու՞: Որովհետեւ ազատ չեմ: Ինչու՞: Չգիտեմ:
Ազատություն ու պատասխանատվություն հասկացություններն էլ խառնել պետք չէ:
Լինե՞լ ազատ մարմնից, մարմնական ցանկություններից: Սա հոգու գաղափարը չէ, իմ կարծիքով:
Չգիտեմ գուցե շատ շեղվեցի, բայց ամեն դեպքում

Հիտլերն ու Թայլատն էլ էին էտպես մտածում:
Կասես քո կարծիքը նրանց մասին???
հենց ասես պրծնես - վերջում կարաս ավելացնես??? - "Հ.Գ. Տենց ա ճիշտը"

Գիտեի, որ այս հարցադրումը կլինի: Իմ մտքերը այլ իմաստ էին արտահայտում: Իսկ Հիտլերն իր մարմնի՞, թե՞ հոգու թելադրանքով էր առաջնորդվում:Հոգու հիվանդությունների մեջ ես չեմ խորացել, իսկ Թալիաթն ու Հիտլերը, ինձ համար հոգեկան հիվանդներ էին:
Իսկ ինչի՞ մարդիկ ենթարկվեցին նրանց: Ի՞նչ է ազատությունը:

[Mark Pauler]

Գիտեի, որ այս հարցադրումը կլինի: Իմ մտքերը այլ իմաստ էին արտահայտում: Իսկ Հիտլերն իր մարմնի՞, թե՞ հոգու թելադրանքով էր առաջնորդվում:Հոգու հիվանդությունների մեջ ես չեմ խորացել, իսկ Թալիաթն ու Հիտլերը, ինձ համար հոգեկան հիվանդներ էին:
Իսկ ինչի՞ մարդիկ ենթարկվեցին նրանց: Ի՞նչ է ազատությունը:

Չէ: Հաստատ սխալվում ես: Ոչ Հիտլերը և ոչ էլ թաիլատը հոգեկան հիվանդներ չեն եղել: 2-ն էլ բավական զարգացած ու կրթված անձնավորություններ են եղել: Ուղղակի Հիտլերը իրեն վեր է համարել պայմանականություններից ու իրեն ազատ է համարել ցանկացած գործողության մեջ, իսկ Թայլատը նույնիսկ մեծարման հիմքեր ա գտել իր համար ղուրանական խոսքերից:
Ահավոր երևույթ ա, երբ մարդ կարողանում ա իր խիղճը սպանի ներսում ու իրեն համար միշտ պատրաստ արդարացոմներ ունի:
Էտպես հեշտ ա ապրել, էտպես հեշտ ա մեռնել, էտպես ապրելու համար մահվան գնալն ա անհնար:

[Դեկադա]

Katka-ի խոսքերից
Գայ ջան, մարդիկ ամեն ինչ չափից ավելի շատ են բարդացնում, ու դա ավելի է դժվարացնում կյանքը: Մենք՝ բոլորս, ապրում ենք շրջապատի, հասարկության կարծիքի համար կամ էլ իմ շրջապատում չկան տենց մարդիկ, որոնք ուղղակի ոչ թե ասում են, ես ազատ եմ, այլ զգում են, որ ազատ են:Մենք բոլորովս ձեւավորել ենք կուռքեր, որոնց հետեւից ընկնելով՝ մոռանում ենք մեր բնությունը, մեր սովորական ցանկությունները: Դրանցից մեկը ես համարում եմ հոգու կուռքը: Ի՞նչ է հոգու ու մարմնի ներդաշնակությունը: Իմ կարծիքով դրանց միաձուլումը: Ինչպե՞ս: Այ այդտեղ մենք բոլորս պետք է ունենանք մեր ուղին եւ ոչ թե վերին գաղափարներին նայելով, կարդալով՝ սկսենք աշխատել: Ես օրինակ ներդաշնակ չեմ: Ինչու՞: Որովհետեւ ազատ չեմ: Ինչու՞: Չգիտեմ:
Ազատություն ու պատասխանատվություն հասկացություններն էլ խառնել պետք չէ:
Լինե՞լ ազատ մարմնից, մարմնական ցանկություններից: Սա հոգու գաղափարը չէ, իմ կարծիքով:
Չգիտեմ գուցե շատ շեղվեցի, բայց ամեն դեպքում

Կատ. մի հազար անգամ ասած կլինեմ անկախ ամենից մարդը հասարկական էակ ա:Ուզում ենք ազատություն, ձգտում ենք հոգու եւ մարմնի ներդաշնակության ու միաձուլման ուրեմն պետք ա հասարակությունից դուրս գանք: Այ սա ճիշտա, բայց անհնար ա, դրա համար էլ ազատ չենք, որովհետեւ ամենում չենք կարա ազատ լինել: Չեմ էլ կարծում, որ բացարձակ ազատությունը կբերի բացարձակ երջանկության:
Ինձ համար էլ այս հարցում չգիտեմ-ները չափազանց շատ են՝ հետեւաբար իմ հոգին էլ միաձուլված չի մարմնիս ու ազատ չի: Ինչի՞.. ես էլ չգիտեմ: Բայց ես գիտեմ մի բան, որ շատ հարցերում իմ հոգին ու մարմնական ցանկություններս իրար համապատասխանում ու լրացնում են միմյանց, իսկ դա արդեն կես ազատություն ա:

Աչքիս ես ավելի շեղվեցի...

[յոգի]

Կարեւորել է պետք մարմնի ցանկացած ցանկություն, դրանից վնաս չի լինի, դրա շնորհիվ կլինի հոգին:

Գոյություն ունի գիտելիք, որի շնորհիվ մարդ իր կյանքը ավելի կատարելագործում է, լինի դա նյութական գիտելիք թե Հոգևոր, կա նաև բնության օրենք, ֆիզիկայի կամ մաթեմատիկայի օրենք, կա պետության օրենք և կա նաև մարմնական օրենք, որը հետևյալն է, մարմինը ծնվում է մեծանում, արտադրանքներ տալիս և հետո ծերանում հիվանդանում ու վախճանվում: Չգիտենալու արդյունք է մարմինը շփոթել Անձի հետ, ես արդեն մի քանի անգամ բացատրել եմ այդ տարբերությունը, որ մարմնինը պարզապես հագուստ է Ապրող Էակի համար և հագուստը չի կարող ունենալ ցանկություն, որովհետև դա անկենդան նյութ է առանց Հոգու, դա Հոգու ուժն է, որ տարածվում է ամբողջ մարմնով որպես գիտակցություն, կոպիտ օրինակ՛ եթե մարդու թևը կտրել ապա մարդ ահավոր ցավ կզգա, բայց կտրված թևը ոչինչ չի զգա, որովհետև թևը անջատվել է մարմնից, որի մեջ տարածված է Էակի Գիտակցությունը...
Շատերին թվում է թե Հոգին մի ինչ որ աբստրակտ երևույթ է, և սխալմամբ Իր Իրական Ես-ը համարում են ժամանակավոր ստացած մարմինը և մահից հետո ««հոգի»» կոչվածը մարմնից դուրս է գալիս և գնում է մի ինչ որ աբստրակտ աներևույթական աշխարհ և թափառում է օդում... Բաց իրականում դա շատ Իրական երևույթ է և անիրականը դա մարմինն է, պարզապես մարդիկ վախենում են դա հասկանալ և ընդունել, որ Հոգին կամ Ես-ը և Ապրող էակը մենք ինքներս ենք և բոլլոր ցանկությունները բխում են Հոգուց և ոչ թե մարմնից, պարզապես այդ ցանկությունները որակաորվում են ըստ մեր ապրելակերպի, միջավայրի, անցյալում մեր կատարած գործողղությունների, որոնց արդյունքը ստանում ենք ներկայում և ապագայում...

Ուզում ես սպանել, սպանիր, ուզում ես հարվածել, հարվածիր, ուզում ես ինքնասպան լինել, ինքնասպան եղիր, ուզում ես մարդուն լավություն անել, լավություն արա, սիրում ես, սիրիր, ծնվել ես, ապրիր: Ազատ է պետք լինել հոգու ձեւավորած կաղապարներից, ձեւական մտքերից, վեր-վեր բառերից:Ամեն ինչ շատ ավելի պարզ կարող է ու պետք է լինի: Չկա հոգի, չկա հոգու կատարելություն. լիներ, չէինք լինի մենք:

Քո թվարկածները ««Ազատություն»» չե, այլ հենց Հոգուն Կաղապարող երևույթներ են, Հոգին պարփակվել է մարմնի մեջ, որը ազատ չե և չի կարող լինել նյութական բնության օրենքներից, որոնք ժամացույցի պես ճշգրիտ աշխատում են Բարձրագույն Բանականության ներքո, ուզում ես ընունի ուզում էս ոչ, դա քո կամքն է... Կա գործողություն և կա նրա հակազդեցությունը, դա նաև ֆիզիկայի պարզ օրենք է, ազդեցություն և հակազդեցություն, որը ««Կարմա»» կոչվածն է, (ինչ ցանես այդ էլ կհնձես), եթե քեզ այյդպես է դուր գալիս ապա դա քո գործն է, բայց դա ոչ մի ազատության չի բերի... Հանցագործին բանտ են գցում իր հանցանքի համար, բարեգործին հարգանքներ են մատուցում, նույն օրենքը, Ազատ չես, ինքնախաբություն է այդպես մտածելը...
Այո ծնվել ես ապրի, չ՞ե որ մարդը պատահական բջիջների միացում է և գոյություն է ունենում մի անգամ այն էլ պատահական, ինչպես ամեն ինչը, որը նույնպես պատահականության արդյունք է, ինչպես ասում են մեր աշխարհի Աթեիստ ««գիտնականները»»...

Ստեղծվել ես ցանկություններով, նյութական մտքերով, շարունակիր այդպես:

Ինչն՞ է պատճառը, ինչու՞ էս ստեղծվել, որն՞ է նպատակը և ինչի՞ էնք հասնելու այդպես շարունակելով, գոնե մի անգամ չհարցնելով ինքներս մեզ, ինչի՞ համար ենք ծնվել այս տառապանքով լի աշխարհում և պետք է մեռնենք առանց գիտակցելու թե ինչն էր նպատակը... Դրա պատասխանը տալիս է Յոգա Սուտրայի հեղինակ Պատանջալի Մունին, ««Իշվարահ Պրանադհանա»» ...
Հ.Գ. Տենց ա ճիշտը

[յոգի]

[QUOTE=Katka;1956330]

Գայ ջան, մարդիկ ամեն ինչ չափից ավելի շատ են բարդացնում, ու դա ավելի է դժվարացնում կյանքը: Մենք՝ բոլորս, ապրում ենք շրջապատի, հասարկության կարծիքի համար կամ էլ իմ շրջապատում չկան տենց մարդիկ, որոնք ուղղակի ոչ թե ասում են, ես ազատ եմ, այլ զգում են, որ ազատ են:

Հասարակության կարծիքի համար ենք ապրում՞ և դա է՞ ըստ քեզ կյանքի իմաստը... հասարակության կարծիքին արժանանալ... Ոչ ոք ազատ չի զգում, դա անհնար է, դա ինքնախաբություն է, ոն՞ց... շատ պարզ, մարդ իմունիտետ է զարգացնում ցանկացած վիճակի մեջ գտնվելուց և փորձում է ազատ զգալ իրեն, որովհետև դա Հոգու բնական վիճակն է, լինել ազատ, բայց ազատությունը միյայն հնարավոր է այն ժամանակ երբ մարդ Ինքնաիրականացրել է Ինքը Իրեն, այսինքը, գիտի ով է ինքը, ճանաչում է նյութական բնությունը, գիտի մարմնի բնությունը և ճանաչում է Գերագույնին... (նորից բարդացնում եմ) Ոչ ոք անկախ չե, ազատ չե, ունի կախվածություններ ամեն ինչից, կապվածություններ, որոնց անիրականացնելուց կամ բացակայության դեպքում մարդ ընկնում է տառապալից վիճակի մեջ...

Մենք բոլորովս ձեւավորել ենք կուռքեր, որոնց հետեւից ընկնելով՝ մոռանում ենք մեր բնությունը, մեր սովորական ցանկությունները:

Այո իհարկե Կուռքեր, տարբեր մարդկանց համար դա տարբեր է, մեկի համար, մեքենան է կուռք, մյուսի ինչ որ ««Աստղ»» կամ ««Շեֆը»» վերջապես իր Մարմինը... Այո մոռանում ենք մեր իրական բնությունը և փոխախրենը զբաղվում ենք մարմնակռապաշտությամբ...

Դրանցից մեկը ես համարում եմ հոգու կուռքը:

Նախորդ գրառման մեջ գրել էի Հոգու և մարմնի տարբերությունը, որը աշխարհիկ գիտակցությամբ անիրական, աբստրակտ երևույթ է թվում... Ինչպես՞ կարող է մարդ ինքը իրեն Կուռք համարել...

Ի՞նչ է հոգու ու մարմնի ներդաշնակությունը: Իմ կարծիքով դրանց միաձուլումը: Ինչպե՞ս:

Շատ պարզ, Մարմինը վախճանվում է, Ապրող Էակը լքում է մարմինը, Հոգին Նորից մարմին է ստանում մի նոր Մոր արգանդում և ծնվում... Իսկ Ներդաշնակությունը դա գիտակցել, որ մարմնավորված Հոգին դա Ես-ն է, մենք ենք, իսկ մարմինը մերն է, իմ ձեռքերը, իմ գլուխը, իմ մարմինը, և այլը, չենք ասում ես թև, ես գլուխ, ես մարմին...

Այ այդտեղ մենք բոլորս պետք է ունենանք մեր ուղին եւ ոչ թե վերին գաղափարներին նայելով, կարդալով՝ սկսենք աշխատել:

Բոլորն ունեն իրենց անհատական ուղին, որովհետև ամեն Անձ մի Անհատ է... իսկ դու ունես՞ ավելի լավ առաջարկ...

Ես օրինակ ներդաշնակ չեմ:

Դա երևում է...

Ինչու՞: Որովհետեւ ազատ չեմ: Ինչու՞: Չգիտեմ:

Չգիտես և չգիտենալով փորձում ես թերիացնել Հոգու գաղափարը... Ազատ չես, որովհետև վախենում ես քայլ անել, չգիտես քայլտ գետնին կհանդիպի թե փոսը կնգնի, որովհետև մշուշոտ է ճանապարհը, իսկ այդ մշուշը դա բազմաթիվ անհասկանալի ճանապարհներն են, որոնց միջից դժվար է գտնել ճիշտ ուղին... Ազատ չես, որովհետև ինքտ քեզ չես ճանաչում համարելով քեզ քո մարմինը, իսկ մարմինը դատապարտված է մահվան, վաղ թե ուշ...

Ազատություն ու պատասխանատվություն հասկացություններն էլ խառնել պետք չէ:

Պատասխանատվությունը դա մարդու բնական վիճակն է, ամեն անձ պետք է կատարի իր պարտականությունը, եթե չի կատարում ապա Քաոս է տիրում, իսկ ազատությունը դա մի բարձր վիճակ է, որին կարելի է հասնել իր իրական պարտականությունները կատարելով...

Լինե՞լ ազատ մարմնից, մարմնական ցանկություններից: Սա հոգու գաղափարը չէ, իմ կարծիքով:

Դա հնարավոր չե ազատ լինել մարմնից և միևնույն ժամանակ գործել, մարդ գործում է իր մարմնի օգնությամբ, իսկ մարմնական ցանկությունները դա Հոգու ցանկություններն է, ինչպես մարդ ունի հագուստ և հոգ է տանում իր հագուստները մաքուր և լավ վիճակում պահպանել, որպեսզի ինչքան հնարավոր է երկար օգտագործել...
Չգիտեմ գուցե շատ շեղվեցի, բայց ամեն դեպքում

[Whyspher Whisper]

Մենք բոլորովս ձեւավորել ենք կուռքեր, որոնց հետեւից ընկնելով՝ մոռանում ենք մեր բնությունը, մեր սովորական ցանկությունները: Դրանցից մեկը ես համարում եմ հոգու կուռքը: Ի՞նչ է հոգու ու մարմնի ներդաշնակությունը: Իմ կարծիքով դրանց միաձուլումը: Ինչպե՞ս: Այ այդտեղ մենք բոլորս պետք է ունենանք մեր ուղին եւ ոչ թե վերին գաղափարներին նայելով, կարդալով՝ սկսենք աշխատել:

Ինձ թվում է, շատ ճիշտ ես գրել. հոգու ու մարմնի ներդաշնակություն, միաձուլում է անհրաժեշտ: Իսկ մեր ցանկությունները, ըստ իս, հենց էդ միաձուլման արդյունք են, այսինքն թե մարմնական, թե հոգուց բխող հիմքեր ունեն:

Կարեւորել է պետք մարմնի ցանկացած ցանկություն, դրանից վնաս չի լինի, դրա շնորհիվ կլինի հոգին:
Ուզում ես սպանել, սպանիր, ուզում ես հարվածել, հարվածիր, ուզում ես ինքնասպան լինել, ինքնասպան եղիր, ուզում ես մարդուն լավություն անել, լավություն արա, սիրում ես, սիրիր, ծնվել ես, ապրիր: Ազատ է պետք լինել հոգու ձեւավորած կաղապարներից, ձեւական մտքերից, վեր-վեր բառերից:Ամեն ինչ շատ ավելի պարզ կարող է ու պետք է լինի: Չկա հոգի, չկա հոգու կատարելություն. լիներ, չէինք լինի մենք:

Ցանկությունը սովորաբար մի հատ չի լինում, ուղղակի ամեն պահի մեկը կարող է ավելի արտահայտվել ու ուշադրություն գրավել: Էդ դեպքում, ինձ թվում է, հայտնի սոցիալակն օրենքը. "Քո ազատությունը վերջանում է այնտեղ, որտեղ սկսվում է ուրիշի ազատությունը" կարելի է և սեփական անձի, ու հետևաբար, սեփական ցանկությունների ազատության վրա տարածել. մեկը բավարարելու ճանապարհին մտածել, թե ինչքանով է դա նպաստում կամ խանգարում մյուսի բավարարմանը:

Եթե էս պահին ուզում եմ սպանել մի մարդու, բայց, օրինակ, նաև սիրում եմ նրան /ընդհանրապես/, ու կցանկանայի նաև նրա հետ ապրել` կարող եմ փորձել գնահատել այդ երկու ցանկությունները, հաշվի առնել նաև սեփական ապրելու ցանկությունը, հետագա ապրումներ ունենալու կամ նույնիսկ պատիժ կրելու հնարավորությունը, դրանց համապատասխանությունը իմ ցանկություններին... ու հետո որոշել, անել դա թե չէ /որքանով ու որ ցանկությունն եմ ուզում ես բավարարել/

[/QUOTE] Ստեղծվել ես ցանկություններով, նյութական մտքերով, շարունակիր այդպես:
Հ.Գ. Տենց ա ճիշտը[/QUOTE]

Կա մոտեցում, որի համաձայն ամեն մարդու հոգեկանը ձևավորվում է հենց էդ` ստեղծման պահից, բայց քանի որ տարբեր մարդիկ տարբեր են, կարող են ունենալ տարբեր վերաբերմունք նույն բանին, ապա մեկի մոտ կարող են լինել "նյութական մտքեր" ու ցանկություններ, մյուսի մոտ` ոգեղեն: Էդ հաստատ չես կարող ասել:

[Mark Pauler]

[QUOTE=յոգի;1957261]

Դա հնարավոր չե ազատ լինել մարմնից և միևնույն ժամանակ գործել, մարդ գործում է իր մարմնի օգնությամբ, իսկ մարմնական ցանկությունները դա Հոգու ցանկություններն է, ինչպես մարդ ունի հագուստ և հոգ է տանում իր հագուստները մաքուր և լավ վիճակում պահպանել, որպեսզի ինչքան հնարավոր է երկար օգտագործել...
Չգիտեմ գուցե շատ շեղվեցի, բայց ամեն դեպքում

Կարծում եմ մի քիչ ծայրահեղացնում ես մարմինը հագուստի հետ համեմատելով: Հոգու ձևավորման մեջ հաստատ մարմինն իր դերակատարումն ունի, բայց ոչ որպես ինչ որ փալասի կտոր, որը կարելի է շպրտել... Մարմինը իր մեջ ինֆորմացիայա պարունակում ու անկախ ամեն ինչից, այդ ինֆորմացիան փոխանցվում ա, պահպանվում ա...
Մարդու մոտ կան վերացական հատկանիշներ, օրինակ` բնավորության գծեր, որոնք ունեն գենետիկ բացատրություն...
Օրնակ` բարի մարդուն, ասում են մաքուր հոգի ունի, բայց բարի լինելուն, նա կարող է ինչպես իր սեփական գիտակցությամբ հասծ լինի, այնպես էլ կարող է դա նրա համար ուղղակի ժառանգված հատկություն լինի....

[Mark Pauler]

[QUOTE=յոգի;1957261]

Դա հնարավոր չե ազատ լինել մարմնից և միևնույն ժամանակ գործել, մարդ գործում է իր մարմնի օգնությամբ, իսկ մարմնական ցանկությունները դա Հոգու ցանկություններն է, ինչպես մարդ ունի հագուստ և հոգ է տանում իր հագուստները մաքուր և լավ վիճակում պահպանել, որպեսզի ինչքան հնարավոր է երկար օգտագործել...
Չգիտեմ գուցե շատ շեղվեցի, բայց ամեն դեպքում

Կարծում եմ մի քիչ ծայրահեղացնում ես մարմինը հագուստի հետ համեմատելով: Հոգու ձևավորման մեջ հաստատ մարմինն իր դերակատարումն ունի, բայց ոչ որպես ինչ որ փալասի կտոր, որը կարելի է շպրտել... Մարմինը իր մեջ ինֆորմացիայա պարունակում ու անկախ ամեն ինչից, այդ ինֆորմացիան փոխանցվում ա, պահպանվում ա...
Մարդու մոտ կան վերացական հատկանիշներ, օրինակ` բնավորության գծեր, որոնք ունեն գենետիկ բացատրություն...
Օրնակ` բարի մարդուն, ասում են մաքուր հոգի ունի, բայց բարի լինելուն, նա կարող է ինչպես իր սեփական գիտակցությամբ հասծ լինի, այնպես էլ կարող է դա նրա համար ուղղակի ժառանգված հատկություն լինի....

[Mark Pauler]

[QUOTE=Mark Pauler;1957585]

Կարծում եմ մի քիչ ծայրահեղացնում ես մարմինը հագուստի հետ համեմատելով: Հոգու ձևավորման մեջ հաստատ մարմինն իր դերակատարումն ունի, բայց ոչ որպես ինչ որ փալասի կտոր, որը կարելի է շպրտել... Մարմինը իր մեջ ինֆորմացիայա պարունակում ու անկախ ամեն ինչից, այդ ինֆորմացիան փոխանցվում ա, պահպանվում ա...
Մարդու մոտ կան վերացական հատկանիշներ, օրինակ` բնավորության գծեր, որոնք ունեն գենետիկ բացատրություն...
Օրնակ` բարի մարդուն, ասում են մաքուր հոգի ունի, բայց բարի լինելուն, նա կարող է ինչպես իր սեփական գիտակցությամբ հասծ լինի, այնպես էլ կարող է դա նրա համար ուղղակի ժառանգված հատկություն լինի....

Նախորդ գրածս վերաբերվում էր Յոգիի Այս արտահայտոըթյանը - "Դա հնարավոր չե ազատ լինել մարմնից և միևնույն ժամանակ գործել, մարդ գործում է իր մարմնի օգնությամբ, իսկ մարմնական ցանկությունները դա Հոգու ցանկություններն է, ինչպես մարդ ունի հագուստ և հոգ է տանում իր հագուստները մաքուր և լավ վիճակում պահպանել, որպեսզի ինչքան հնարավոր է երկար օգտագործել..."
Ուղղակի մեջբերումս կապի կամ մի ուրիշ պատճառով խախտվեց:

[Agni]

Եթե թույլ կտաք ես էլ միանամ...
Կարծում սաղմի բեղմնավորման պահից ստեղծվում է մարմինն ու հոգին... ի սկզբանե նրանք ներդաշնակ են և հետո զարգացմանը զուգընթաց սկսվում է քաոսը՝ մարմնի և հոգու միջև: Գուցե գիտակցության զարգացման հետ համընթաց փորձում ենք հասկանալ մարմնի ցանկությունները և հոգու միջոցով հասնել ներդաշնակության… Ներդաշնակությունը, ըստ իս,՝ հասկացված և բավարաված լինելն է, երբ մարմինն ու հոգին համերաշխ են… Ես անձամբ չեմ տարանջատում մարմինն է առավել կարևոր, թե հոգին և թե ում պետք է առավել խնամել...

[Mark Pauler]

Ներդաշնակությունը, ըստ իս,՝ հասկացված և բավարաված լինելն է, երբ մարմինն ու հոգին համերաշխ են…

Ոսկի բառեր են:
Եթե մի հոգի էլ հակաճառող հայտնվի ֆորումում, կարգին բանավեճ կսկսվի!!!