Մարդը պետք է հավատա, որ անհասկանալին կարելի ՝ հասկանալ,
այլապես նա չէր սկսի մտորել նրա մասին…
Մ. Գորկի
Մտորողին
«Հենց այնպես»
Կանգնած ես
Ու կարծես
Խոսում ես
Ինքդ քեզ:
Մտածում ես
Թե ինչպե՞ս
Դու կանչես,
Որ լսես ինքդ քեզ:
Ու խորհում ես
Թե ինչպե՞ս
Դու տեսնես
Ինքդ քեզ,
Որ զգաս
Ու հասկանաս
Այս աշխարհն այսքան անհաս…
A.r.p.i. (19.03.2010), E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (23.06.2011), Mark Pauler (24.04.2012), My World My Space (14.01.2010), RADIOmanyachka (24.01.2011), Sambitbaba (28.09.2010), Ինչուիկ (01.12.2009), յոգի (15.01.2010), Ստեգոզավր (10.09.2010)
Դեռ մտորումներիս արձագանքողներ չկան: փորձեմ ինքս շարունքկել:
* * *
Սև ու սպիտակի անձայն ճզմումից
Խեղդվում ենք, քամվում…
Այդ քամվածքից էլ անծայր աշխարհն է
Ծիածան դառնում…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (23.06.2011), Mark Pauler (24.04.2012), RADIOmanyachka (24.01.2011), Sambitbaba (28.09.2010), յոգի (15.01.2010)
Շատ եմ սիրում հզոր մտքեր համեստ լակոնիզմի մեջ...Tig-ի խոսքերից
Շարունակի՛ր...
Tig, ոճդ իմ ոճն է հիշեցնում
Խոսքս կարճ տողերի մասին է: Քանի որ ես ինքս չեմ սիրում այդ ոճը, խուսափում եմ որևէ բան ասելուց:
Ես՝ օրինակ, ցանկացած ոճ էլ, սիրում եմ, եթե այն իրոք խոսք է ասում…Tig, ոճդ իմ ոճն է հիշեցնում
Խոսքս կարճ տողերի մասին է: Քանի որ ես ինքս չեմ սիրում այդ ոճը, խուսափում եմ որևէ բան ասելուց:
…Մի ակնթարթ,
Եվս մեկը...
Ակնթարթներ շա¯տ, անհամար,
Գումարվում են այսպես իրար
Ու դառնում կյանք մարդու համար...
* * *
Մարդ արարածª
Հողից սկսված,
Եվ վերջում հողի վերածված...
Քո մեջ ունես հողից սերված
Ամեն մի գույնª
Անմար լույսից
Մինչ անսահման խոր մթություն...
* * *
Ա¯խ, ինչու? մարդիկ չեն ուզում լսել
Իրականության ձայնը աշխարհի...
Եվ ինչու? մարդիկ չեն ուզում տեսնել
Իրական տեսքը մեր ճանապարհի...
* * *
Ա¯խ, ինչու? մարդիկ որպեսզի ապրեն,
Պետք է կատարեն ինքնակործանում...
Ինքնակործանման միջոցով
Խորհեն,
Տառապեն,
Տանջվեն,
Ու գնահատեն կյանքը մարդկային...
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 30.10.2007, 16:31:
A.r.p.i. (19.03.2010), E-la Via (19.03.2010), Mark Pauler (24.04.2012), My World My Space (14.01.2010), Sambitbaba (13.02.2011), Smokie (27.09.2012), յոգի (15.01.2010)
Սրանք մի տեսակ սովորական են. սուրճ խմելիս զրույց
Վերջերս ինձ ասում էին, որ խուսափում եմ քննադատելուց, բայց ես հենց հիմա ո՛չ քննելու եմ, ոչ էլ դատելու
Ձեր թույլտվությամբ...
1.
Սա քեզ համար բացահայտում է՞ր
2.
Հա, մարդը հողեղեն էակ է ու վերադառնում է դեպի հողը...բայց դա դեռ հարց է: Խնդիրն այն է, որ «շաբլոն» մտքեր են
3.
Կուզենայի քեզանից էլ պատասխանը լսել...ինչու՞...դու էլ մարդ ես...
4.
Ա¯խ, ինչու? մարդիկ որպեսզի ապրեն,
Պետք է կատարեն ինքնակործանում...
Հետաքրքիր է՝ ապրելու համար մի հատ կանխավ կործանվել...Կարծում եմ տրամաբանությունից զուրկ նախադասություն է. այդպես ստիպում են մտածել որպեսզի և պետք է բառերը
Ինքնակործանման միջոցով
Խորհեն,
Տառապեն,
Տանջվեն,
Ու գնահատեն կյանքը մարդկային...
Ըստ իս տանջվում են, տառապում, նոր միայն վերջապես մտածում կյանքին գնահատական տալու մասին.../միջոցն էլ էական չէ/
Էդքանից հետո դժվար թե ասենք կենդանական կամ բուսական կյանքը գնահատեին
Բայց դե կիսատ էր...
...
Ամեն դեպքում, շարունակի՛ր. ուղղակի ինձ դուր եկած քառյակից հետո ավելին էի սպասում, իսկ նրանում էս բոլորը կար՝ առանց բառերի ու զգացումների խտացման
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 30.10.2007, 17:06:
Alize
Նախ ասեմ, որ կարող էիր չխուսափել քննադատություն բառից, ես նեղացկոտ չեմ, նամանավանդ եթե այն տեղին է:
Հիմա փորձեմ պատասխանել`
1. Բացահայտում չէր, բայց մի՞թե պիտի միայն գրել այն ինչը բացահայտում է…
2. Համաձայն եմ շաբլոն է, բայց եթե այդ տեղանկյունից նայենք ամեն ինչն էլ շաբլոն է`
Ամեն ինչ
Ամեն ինչ ասված է այս աշխարհում,
Բայց ամեն ինչ չէ, որ հասկացված է:
Ամեն ինչ հնչած է այս աշխարհում,
Բայց դեռ ամեն ինչ չէ, որ լսված է:
Ամեն ինչ ի տես է այս աշխարհում,
Ի տես է դրվում անվերջ, դարեդար:
Ամեն ինչ ասվում է այս աշխարհում,
Անընդհատ, կրկին, նորից, անդադար:
Ամեն մի պահի ու ժամանակի
Համապատասխան գույնով ու բույրով,
Ու ասվում է հենց այդ օրվա, պահի
Համապատասխան հնչեղությունով:
Եվ շատ անգամներ կասվի ամեն ինչ,
Բայց այդ անվերջը չի դառնա ոչինչ...
3. Այո, ես էլ մարդ եմ և երբեք չեմ զատել ինձ, ու ինչ ասում եմ, ասում եմ նաև ինձ: Չնայած երբեմն…
Հոգու կանչ
Ինչ լավ կլիներ, որ ես ծնվեի
Ոչ թե որպես մարդ,
Այլ ես լինեի
Մի հիասքանչ, մի գեղեցիկ վարդ:
Եվ ես իմ շուրջը անվերջ լցնեի
Մի հիանալի եդեմական հոտ:
Եվ այն տարածեի անսահման հեռու
Եվ անսահման մոտ:
Կամ ես ծնվեի որպես գույնզգույն,
Որպես երփներանգ մի թիթեռ անտուն:
Եվ ճախրեի դաշտով անծայր անսահման,
Ներծծեի ծաղկանց բույն անմահական:
Կամ ձյունի տակից նայեի աշխարհին
Որպես ձնծաղիկ բլրի կատարին:
Հետո կուզեի ես դառնալ քամի,
Սլանայի անվերջ գիրկը աշխարհի:
Դառնայի մի առվակ դաշտերի միջին,
Երգեի մի նվագ անտառի մասին:
Կամ դառնայի կաթիլ, կաթիլ անձրևի,
Ցած ընկնեի վերից վրան մի ծաղկի:
Եվ ցոլայի որպես վաղորդյան ցողիկ,
Շողշողայի կարծես մի փոքրիկ ձյունիկ:
Կամ կուզենայի դառնալ մայիսյան հորդառատ անձրև,
Եվ վար թափվեի սևակնած երկնից,
Լվայի փողոցներն աղբից ու կեղտից:
Կուզեի դառնալ նաև մեկ օրվա վառ արևածագ,
Եվ այդ անսահման վառ վարդագույնը
Ձուլեի այդ օրվա երանգներին տաք,
Եվ օրը ծնվեր իմ շողերի տակ:
Կամ ձգվեի որպես երկար, շատ երկար քարավան անծայր,
Որ տարածվում է մերկ անապատով,
Կարծես ըսպիտակ թղթի վրայով
Մի գրիչի ծայր:
Եվ վերջանալով սկսվեի անընդհատ,
Ինչպես վերջանում և ըսկսվում է
Ամեն ակնթարթ...
Հա, մոռացա պատասխանեմ, մի քանի հարց էլ ավելացնեմ ու նոր պատասխանեմ`
* * *
Ի՞նչ ենք ուզում մենք իրարից
Մեր ծննդյան, սկսման օրից:
Իրար ճզմում, բզկտում ենք,
Սիրում և ատում սրտալից:
Ուրախացնում, լացացնում ենք,
Մրոտում իրար, մաքրում ենք,
Պաշտպանում ու հոշոտում ենք,
Ձորն ենք գցում ու հանում ենք:
Ի՞նչ ենք ուզում մենք իրարից
Սկսած դարերի խորքերիցª
Ոչինչ, ուղղակի ապրում ենք
Տիեզերքում այս աստղալից:
Էս հարցին դեռ առիթ կիլինի էլ ավելի հետաքրքրի պատասխան տալու:
4. Ինքնակործանում ասելով ի նկատի ունեմ պատերազմը…
Իսկ գործողությունների կատարման հաջորդականության քո մոտեցման հետ այնքան էլ համաձայն չեմ, հնարավոր է, որ այդ ամենը կարող է տեղի ունենալ միարժամանակ:
Ինչևէ շատ շնորհակալ եմ, քննադատության համար, խոստանում եմ շարունակել և սպասումներդ արդարացնել, հուսով եմ դու էլ կշարունակես:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
A.r.p.i. (19.03.2010), E-la Via (19.03.2010), Mark Pauler (24.04.2012), My World My Space (14.01.2010), Անի Ներկարար (02.06.2011), Ծով (09.02.2010), յոգի (15.01.2010), Շինարար (12.11.2009)
Շնորհակալ եմԵվ շատ անգամներ կասվի ամեն ինչ,
Բայց այդ անվերջը չի դառնա ոչինչ...
Ահա...ոչնչի մեջ ամենն է պահվածԼավ, բայց ես էլ տեսնում եմ տողերիդ մեջ ձգտում ու ներուժ ասելու մի բան, որ դեռ չի ասվել...Հավատում եմ
Ինչևէ շատ շնորհակալ եմ, քննադատության համար, խոստանում եմ շարունակել և սպասումներդ արդարացնել, հուսով եմ դու էլ կշարունակես:
.Ահա...ոչնչի մեջ ամենն է պահված
Իրականում քննադատելը արվեստ ա, որին դեռևս լավ չեմ տիրապետում: Բացի այդ խուսափում եմ «նեղացնելուց», բայց շատ ուրախացա նման արձագանքի համար
...
Ինչ լավ կլիներ, որ ես ծնվեի
Ոչ թե որպես մարդ,
Այլ ես լինեի
Մի հիասքանչ, մի գեղեցիկ վարդ:
Ըղձականով «իզուր» ես գրել
Վարդը գեղեցիկ է, քնքուշ, հպարտ ու մեկ էլ...մի՛ մոռացիր, որ փշեր ունի...այսինքն՝ մարդու նման
«Ամեն ինչ»-ով ամեն ինչ ասացիր
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 31.10.2007, 17:21:
Հետաքրքիր բանաստեղծություններ են, կամ մտքեր, ավելի ճիշտ, հանգավորման առումով մի քիչ կաղում ես, իսկ իմաստայինը…
Բոլոր մտքերը վաղուց գրված են,
Բոլոր երգերը վաղուց երգված են,
Բայց, մի՞թե, երբ հոգիդ ուզում է խոսել,
Պիտի լռեցնես, որ հանկարծ չասեն.
Մտքերը քո վաղուց «շաբլոն» են…
շարունակիր խոսել, պատմել, ասել այն ինչ ուզում ես, նույնիսկ գոռա, բայց մի պահի մի թաքցրու
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
E-la Via (19.03.2010), Mark Pauler (24.04.2012), My World My Space (16.02.2010), Sambitbaba (13.02.2011), Tig (15.04.2013)
ես Հոգու կանչը հաճույքով կարդացի
հ.գ.: եթե մարդուկությունը շաբոլններով չշարժվեր շուտվանից չեր լինի, քանի որ բազմանալու պրոցեսը արդեն շաբլոնային է
...
E-la Via (19.03.2010), Sambitbaba (13.02.2011), յոգի (15.01.2010)
Այո, բոլոր թեմաներն էլ, անշուշտ, արդեն շոշափվել են, դրանցից ոմանք՝ նույնիսկ ծամծմվել, բայցևայնպես, ամեն ինչ կախված է նրանից, թե ինչ ձևով ես արտահայտում այն, ինչի մասին արդեն վաղուց ու շատ անգամներ խոսվել է։2. Համաձայն եմ շաբլոն է, բայց եթե այդ տեղանկյունից նայենք ամեն ինչն էլ շաբլոն է
Այս մեկը, իմ կարծիքով, ամենահաջողվածն է։Ամեն ինչ
Ամեն ինչ ասված է այս աշխարհում,
Բայց ամեն ինչ չէ, որ հասկացված է:
Ամեն ինչ հնչած է այս աշխարհում,
Բայց դեռ ամեն ինչ չէ, որ լսված է:
Ամեն ինչ ի տես է այս աշխարհում,
Ի տես է դրվում անվերջ, դարեդար:
Ամեն ինչ ասվում է այս աշխարհում,
Անընդհատ, կրկին, նորից, անդադար:
Ամեն մի պահի ու ժամանակի
Համապատասխան գույնով ու բույրով,
Ու ասվում է հենց այդ օրվա, պահի
Համապատասխան հնչեղությունով:
Եվ շատ անգամներ կասվի ամեն ինչ,
Բայց այդ անվերջը չի դառնա ոչինչ...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
E-la Via (19.03.2010), My World My Space (16.02.2010), Sambitbaba (28.09.2010), Մինա (13.06.2011), Շինարար (12.11.2009), Ստեգոզավր (10.09.2010)
Շատ շնորհակալ եմ արձագանքների համար:
Այժմ շարունակեմ մտորումներս:
Մահ և հարություն
Էս ի՞նչ է անում աշխարհը մեր հետ:
Մեկ սպանում է, ճզմում առհավետ,
Մեկ էլ լցնում է գլխիդ բուրավետ
Ջուրն անմահական, ու գալիս ես ետ:
Հարություն առնում և կենդանանում,
Ու նոր հարվածին կրկին պատրաստվում...
Վերջին կանգառ
...Երբ որ հասնենք կանգառին մեր վերջին,
Մենք կհիշենք մեր կանգառն առաջին,
Եվ կանգառներն այն, որ զուր ենք կանգնել
Եվ կանգառներնª որոնցում չենք կանգնել...
Իրենք իրենցից փախչողներին
Վազի¯ր, փախի¯ր, ետ մի նայիր,
Դու քամուց էլ առաջ անցիր:
Վազի¯ր, փախի¯ր դու գլխիկոր,
Բայց նույն տեղը կգաս մի օր:
* * *
Աղվեսն իր անչափ փոքրիկ վանդակի
Երկարության չափն է անվերջ որոշում...
Ինչպես եսª անծայր աշխարհի, կյանքի,
Մի անվերջից դեպի մյուսն եմ գնում...
Շուրջս պտտվում...
Ու վերադառնում...
Աշխարհի ցավը
Ավտոկայանում
Մարդիկ են կանգնած,
Զզրույց են անում:
Մեկն էլ ժառանգած աշխարհի ցավը,
Երգում է, պարում, խաղում իր խաղը:
Ողորմություն է խնդրում աշխարհից...
Գոռում գոչում է նա §իր¦ ցավերից...
Շեղ հայացքներ են նրա կողմ նայում,
Ոմանք խղճում են, ոմանքª հայհոյում:
Բայց դեռ նրանցից ոչ ոք չի զգում,
Որ այդ խեղկատակն ինչ-որ տեղ նաև
Հենց իրª նայողի մեղքով է ճչում...
Վաղվա օրը, որում պիտի մենք ապրենք
«Այսօր» միմյանց բարևում ենք
Որպես պարտականություն:
«Հաջողություն»ª ցանկանում ենք
Իբրև ձևականություն:
Միմյանց հետ ընկերանում ենք,
Դրդված պահի պահանջից,
Հետո իրար մոռանում ենք
Բացակա պահանջմունքից:
Թույլին կրկին տրորում ենքª
Մեր բնույթն է այդպիսին:
Ուժեղներին քծնվում ենք,
Գլորում մեր կյանքը սին...
Բայց մենք կրկին մոռանում ենք,
Որ չենք ստեղծվել այդպիսին,
Ինքներս մեզ կործանում ենք,
Վանում մեր միջի Լույսին:
Չէ՞ որ մենք միշտ հասկանում ենք`
Մենք ենք ստեղծել այս Օրը,
Եվ այսօր էլ մենք ստեղծում ենք
Գալիք վաղվա նոր Օրը…
Ուղղում
Այսօր ինչու՞ ես հիշեցի
Դպրոցական այն դասն անցած,
Երբ բոլորս կատարեցինք
Սխալների ուղղումª անցած
Թելադրության վերաբերյալ:
Եվ կարմրեց որոշ մասեր մեր տետրերի
Կատարված այդ ուղղումներից...
Մի±թե անհնար է իրոք
Ուղղումներն այդ այնպես անել,
Որ չկարմրի ոչ մի ոք,
Կամ կարմիրն այդ լինի բուժել...
Եվ թող ոչ ոք
Այնպիսի սխալներ չանի
Որոնց ուղղելն արդեն, ցավոք,
Իրոք անհնարին լինի:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
A.r.p.i. (19.03.2010), E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (23.06.2011), Mark Pauler (24.04.2012), Անի Ներկարար (02.06.2011), յոգի (15.01.2010)
Կյանքում ամենամեծ սխալը, որ դուք կարող եք թույլ տալ, դա սխալ կատարելու հնարավորության նկատմամբ մշտապես սարսափի մեջ գտնվելն է:
Է. ՀԱՐԲԱՐԴ
Մարդը նման է ջրով լի բաժակի` հանգիստ դրված վիճակում նա պարզ է և մաքուր, բայց բավական է նրան թափահարել և նա կպղտորվի
/իր չափով/:
ԴԱՎԻԹ ԱՆՀԱՂԹ
Ընտրություն
Չկա, անկասկած
և..., և...-ը
Չկա:
Կա լոկ ...կամ...
Քանզի,
Չկա և սպիտակ, և սևը
Չկա:
Կա միայն
Կամ սև, կամ սպիտակ
Եվ այդ,
Շատ ուշ հասկացա...
Բայց և իմացա,
Որ ՈւՇ-ը դա դեռ
ԵՐԲԵՔ-ը չէ, ոչ:
Եվ դեռ ժամանակ կա ասելու.
- Ո’Չ:
Խժռող մութ սևին,
Բայց ոչ Մեծ Լույսին:
Այո, կա նաև անշուք մոխրագույն,
Բայց այն շատ դառն է իբրև կյանքի գույն...
* * *
ժամանակն է կաթում
Եվ անդարձ գլորվում
Անդունդներն անցյալի:
Նա իր հետքն է թողնում
Մեր սրտին, մեր հոգուն,
Ու տրվում անցյալին:
Ժամանակն ենք հաշվում`
Եվ անդարձ գլորվում…
Ու փնտրում ցանկալին:
Ժամանակն է կանչում
Մեր սրտին, մեր հոգուն,
… Ո?րն է մեր ցանկալին:
Եվ անձրևն է կաթում
Ու անդարձ գլորվում
Հեռուներն աշխարհի:
Եվ արևն է թափվում
Ու անդարձ մխրճվում
Մութ ձորերը դարի:
Դեռ հեռուն ենք թռչում,
Դեռ հեռվում ենք փնտրում
Մեր սրտի ցանկալին:
Եվ դեռ մեզ չենք տեսնում,
Մեզ խաբում, մեզ կեղծում
Ու կորցնում ցանկալին…
Պարզության կրակ
Ինչու? որպեսզի հիանամ պարզով,
Պիտի իմ միջից բարդության ուժով
Հանեմ պարզը ջինջ...
Կարծես թե ոչինչ...
Եվ այնժամ զգամ ուժը պարզության,
Հմայքն ու թանկը այդ լուրթ մաքրության:
Զգամ,
Գիտակցեմ,
Բարդության ուժին տրվելը անդարձ:
Եվ տենչամ, տենչամ, տենչամ վերադարձ
Դեպի մաքուրը, պարզը հասարակ...
Բայց ձգտումը այդ կմնա որպես իմ սրտի փափագ:
Եվ տանջվեմ բարդից, բարդից գիտության,
Ու հայցեմ Աստծուց կրակ պարզության...
Կանչ
Նորից նույն առավոտը,
Փչում է քթիդ իր հոտը:
Հենց այն նույն առավոտը,
Որ երեկ եկել էր մոտդ:
Նույն օրն է բացվում կարծես,
Որ բացվել էր շատ անգամներ,
Եվ ուզում ես ելնես, վազես,
Փախչես հեռու շատ մղոններ:
Բայց միևնույն է այնտեղ էլ
Կբացվի նույն առավոտը,
Եվ կրկին կուզես դու վազել ...
Գտնել քո հին առավոտը:
Բայց կգա, կգա այն օրը,
Երբ կբացվի մի առավոտª
Ու կբերի քեզ այն նորը,
Որ ելնելով այդ առավոտª
Դու կառնես մի զույգ ճերմակ թև
Ու կթռչես անսահման վեր,
Կհուրհրաս ինչպես արև,
Ու կարձակես ճառագայթներ:
Վերջին խմբագրող՝ Tig: 01.11.2007, 10:45:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (23.06.2011), Mark Pauler (24.04.2012), Sambitbaba (13.02.2011), յոգի (15.01.2010)
* * *
Մի խուլ թխկոցª
Մի շան ահավոր վայնասուն,
Մարդը սպանեց
Անտուն, թափառող անասուն,
Որը նրան խանգարում էր
Լոկ իր «չնչին» ներկայությամբ,
Բայց դեռ մարդը չի զգում, որ
Հենց իր անհագուրդ էությամբ,
Ծնում է շատ-շատ ավելի
Բարդ խանգարող հանգամանքներ,
Եվ լցվում անհամբերությամբ...
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (23.06.2011), Sambitbaba (13.02.2011), Ծով (09.02.2010), յոգի (15.01.2010)
Շող - Կաթիլ
Կաթիլ է հոսում ապակու վրա
Քեզ հիշեցնելով, որ դեմքիդ վրա
Մի նմանատիպ կաթիլ պիտ հոսեր,
Եվ դու անպայման պիտի արտասվեիր,
Բայց դեմքիդ կաթիլ էլ չի շողշողում,
Եվ քո աչքերը չեն արցունքոտվում,
Քանզի աշխարհի ցավը տեսնելով,
Քանզի աշխարհի ցավը զգալով,
Դու քարանում ես, ապառաժ դառնում,
Բայց ցավը տեսնել դու չես դադարում:
Արևն է շողում կապույտ երկնքում,
Եվ իր շողերով նա քեզ հիշեցնում,
Որ աչքերիդ մեջ մի նմանատիպ
Շող պիտի շողար,
Եվ դու անպայման պիտ ուրախանայիր,
Քանզի աշխարհում կա երջանկություն,
Քանզի աշխարհում կա գեղեցկություն,
Եվ դա տեսնելով դու պիտի ապրես,
Եվ դա զգալով դու պիտի ճախրես,
Անսահմանությամբ քո հոգին լցնես...
Մտորումներ ճանապարհին
Ձյունաճերմակ սարեր, լեռներ,
Ձյունաճերմակ տանիքներ,
Մտամոլոր քայլող ոտքեր,
Կիսացեխոտ փողոցներ:
Լուրթ երկնի տակ հիմնավորված
Մաշում եք անվերջ դարեր,
Բայց ճամփեքը դեռ մոլորված
Պտտվում են անհամբեր:
Դաշտերª թառած լեռնագոգին,
Ագռավների երամներ,
Երգերª ցնծող անծայր հոգին,
Սարից իջնող քամիներ:
Այս գնդի վրա փաթաթված
Կերտում եք ժամանակներ,
Տիեզերքում լայնատարած
Կտրում անվերջ ճամփաներ:
Երկնակամարն ամուր գրկած
Կիսակոր ծիածաններ,
Մարդ, բնության սրտից ժայթքած,
Դեռ ծնում ես գազաններ:
Ու փնտրում ես դեռ ակամա
Նորագույն ճանապարհներ,
Չհասկանալով մինչ հիմա`
Ով է ստեղծել անձրևներ...
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (23.06.2011), Mark Pauler (24.04.2012), Sambitbaba (13.02.2011), Ծով (09.02.2010), Կաթիլ (08.02.2010), յոգի (15.01.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ