Հարցեր - Հոնքեր
Հոնքերիս այնքան հարցեր են կախվել,
Եվ ծանրությունից հոնքերս կիտվել,
Իջնում են ցած, որ աչքերս փակեն
Աչքս թափանցող լույս-շողը խեղդեն...
Բայց դեռ տեսնում եմ լույսը աշխարհի,
Այն դեռ չի մարել գրկում խավարի:
Եվ կան դեռ շողեր, որ բիբս ծակում,
Հոգիս ու սիրտս փոքր-ինչ սփոփում,
Մի փոքրիկ հույսի նշույլ պարգևում,
Հոնքերս դեպի վերև են քաշում:
...Խավարն իհարկե առավել շատ է,
Եվ հոծ մարդկային խմբեր է պատել...
...Վեր քաշեք մարդիկ հոնքերը ձեր կախ
Մի ավելացրեք այս խավարին վախ...
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (26.06.2011), Sambitbaba (28.09.2010), Կաթիլ (08.02.2010)
Շատ լավն են քո ստեղծագործությունները ։Ապրես ։
Sambitbaba (13.02.2011)
Շնորհակալ եմ:Dayana-ի խոսքերից
Շատ լավն են քո ստեղծագործությունները ։
Ցանց
Իմª ցանցի միջով
Անցավ ևս մի ճշմարտության մաս...
Եվ մեջս շատ քիչª անհամեմատ քիչ
Բան մնաց անցած ճշմարտությունից,
Քանզի իմ ցանցի անցքերի միջից
Շատ բան դուրս ելավ ինչպես միշտ, նորից:
Ժամեր ու օրեր, դարեր են անցնում
Եվ ես փորձում եմ իմ ցանցի անցքերն անվերջ նեղացնել:
Նեղացնել այնքան,
Որ մեջս մտած պարզ ճշմարտության
Կտորները էլ երբեք դուրս չգան...
Ինչու՞ դուրս չգան,
Նրանք անպայման,
Առանձ կասկածի ու վարանումի
Պիտի դուրս մղվեն,
Որ շրջապատի հոգու և մտքի
Ցանցերի միջով նույնպես անցնեն...
Բայց որքան էլ, որ ցանցի անցքերը փորձենք նեղացնել,
Միևնույն է, մենք միշտ ցանց կմնանք...
Եվ հենց պետք է, որ մենք ցանց էլ մնանք,
Որպեսզի ցանցի անցքերից դուրս գա
Այն «ջուրն» ավելորդ, որ ամեն տեղ կա...
Վերջին խմբագրող՝ Tig: 01.11.2007, 14:16:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (26.06.2011), Sambitbaba (13.02.2011)
Հանգերով ծանրաբեռնված է:Էս ի՞նչ է անում աշխարհը մեր հետ:
Մեկ սպանում է, ճզմում առհավետ,
Մեկ էլ լցնում է գլխիդ բուրավետ
Ջուրն անմահական, ու գալիս ես ետ:
Հարություն առնում և կենդանանում,
Ու նոր հարվածին կրկին պատրաստվում...
Հանգերով ծանրաբեռնված լինելը վատ է՞:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
* * *
Սիրտս ծարավ է գրչի ժայթքումի,
Երգի ու տաղի արտամղումի.
Բայց միտքս իրեն դռները փակել,
Լուսամուտներին վարագույր քաշել,
Ու մրմնջում է մոմի լույսի տակ...
...Ողջո’ւյն, հե’յ աստղ, սև կամարի տակ...
* * *
Մի խուլ թխկոց`
Մի շան ահավոր վայնասուն,
Մարդը սպանեց
Անտուն, թափառող անասուն,
Որը նրան խանգարում էր
Լոկ իր §չնչին¦ ներկայությամբ,
Բայց դեռ մարդը չի զգում, որ
Հենց իր անհագուրդ էությամբ,
Ծնում է շատ-շատ ավելի
Բարդ խանգարող հանգամանքներ,
Եվ լցվում անհամբերությամբ...
* * *
Անիմաստ ևս մի օր
Երեկվա պես ավարտվեց:
Վաղն էլ կգա` ինչպես նոր
Անիմաստ օր: Եվ սառեց
Մտքերի հոսք, զգացմունք,
Գամվեց հայացքն իմ պաղած
Դատարկության մեջ անշուք,
Կարծես մի ջրվեժ սառած:
Մեղավոր եմ և անմեղ
Անիմաստ օր վառելով,
Դարձել եմ փոքրիկ կանթեղ,
Որին մեռան փչելով:
Հանգցրեք ինձ խնդրում եմ,
Էլ ուժ չկա ճգնելու:
Կամ թողեք հանգիստ այրվեմ`
...Ձեզ էլ եմ ջերմացնելու:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (26.06.2011)
Շող
Հոգիս մեռնում է ծվատվելուց,
Չորս կողմից բզկտվում է հոգիս:
Հոգիս նվվում է քարկոծվելուց,
Ախ, հոշոտվում է հոգիս:
Ուզում են ստիպեն, որ դավաճանեմ
Ինքս ինձ և իմ պարզ մտքերին...
Ուզում են ստիպեն, որ ես էլ ճզմեմ
Ինչ որ մեկին` դիմացինիս...
Բայց հոգիս դեռ ըմպում է համբերության
Լեղի բաժակն ու լռում...
Կում առ կում, որձկալով կուլ տալիս դառնության
Խուլ աղաղակն ու ծմկում...
Բայց մեկ էլ, երբ արդեն խավարն է խեղդում,
Եվ հույսն է կարծես անդարձ կոտրվում,
Հանկարծ մի փոքրիկ շող խավարը ճեղքում
Եվ կրկին ինձ կյանքի է կոչում...
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (26.06.2011), Sambitbaba (13.02.2011)
Որոշ դեպքերում՝ այո:Հանգերով ծանրաբեռնված լինելը վատ է՞:
Պետք է ոչ թե գրողը հանգերի գերին դառնա, այլ՝ հանգերը նրա գերին: Կարծում եմ՝ տարբերությունը հասկացար:
Տարբերությունը հասկանալի է, բայց ես սիրում եմ հանգերով գրել, և կարծում եմ առանձ հանգերի գրելը շատ ավելի բարդ ու պատասխանատու է, քանի որ պիտի ստացվի բանաստեղծություն այլ ոչ թե ուղղակի մտքերի շարադրվածք…
Ծնված Լույսից
Հոգիս կրկին անձրևում է,
Սրտիս ամպեր են թառել:
Մարդը մարդուն հոշոտում է,
Եվ սկսում խուլ ծիծաղել:
Լռությունը աղաչում է
Խուլ ծիծաղը սպանել:
Գթությունը ամաչում է,
Թե ինչու է նա ծնվել:
Համբերությունը կառչում է
Հույսի ծվատ շողերից:
Գիտակցությունը շնչում է,
Բայց խեղդվում գարշահոտից:
Հիշողությունը ծմկում է
Բացակա թարմությունից:
Տեսողությունը լլկում է
Հանգչելու վտանգումից:
Շնչառությունը հևում է
Անշարժության արբումից:
Լսողությունը փտում է
Անմիտ աղմուկի աղբից:
Ցանկությունները որձկում են
Իդիալականացումից:
Երազանքները փախչում են
Սին անիմաստացումից:
Իսկ ոտքերը դեռ քայլում են
Իներցիաի դրդումից:
Բայց և անվերջ սայթաքում են
Ձեռքերի շիվարումից:
Ախ, մտքերը խուլ ոռնում են
Դառը, անհույս սպասումից:
Իսկ երգերը արտասվում են
Խոսքերի խտացումից:
Է, շները կաղկանձում են
Լիալուսնի պակասից:
...Իսկ տողերս դողացնում են
Այս անհատնում շարանից...
Միայն Լույսն է, որ շողում է
Սրտի անծայր խորքերից,
Եվ մեզ անվերջ հիշեցնում է,
Որ եկել ենք Այնտեղից…
Որ սկսվել ենք Այն տեղից…
Որ սերվել ենք լուրթ Լույսից…
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (26.06.2011), Sambitbaba (01.03.2011)
* * *
Ծնվում ենք ու հարմարվում ենք
Նախ և առաջ բնությանը,
Մեր արյանն ու ազգությանը,
Նախնիների պատմությանը,
Ժամանակի կրթությանը:
Հարմարվում ենք շրջապատին,
Հասարակական կարծիքին,
Հարմարվում ենք մեր կրոնին,
Նաև հարմարվել ստիպողին:
Հարմարվում ենք մենք հարմարին
Եվ նունիսկ անհարմարին,
Հետո, երբ այդ անհարմարը
Չքանում է, դառնում հարմար,
Չենք կարողանում հարմարվել
Այդ շատ հարմար անհարմարին
Ու ձգտում ենք հին՝ անհարմար,
Բայց արդեն շատ, շատ հարմարին
Ու նախանձում ենք հիմարին...
Եվ վերջապես հարմարվում ենք
Այն պայքարին, որ տարվում է
Այս աշխարհի ստեղծման օրից,
Եվ պայքարն այդ կրկնվում է միշտ ու նորից:
Հավիտենությու՞ն, թե՞ երջանիկ պահ
«Հավատացյալին» հարցրին հանկարծ.
- Ինչի՞ համար ես ապրում,- նա ասաց,
- Հավիտենական կյանքի եմ ձգտում,
Եվ ճշմարտության հասնել այս կյանքում...
Մի պատահական անցորդ այս լսեց,
«Հավատացյալի» խոսքը նա կտրեց.
- Չեմ փոխի անվերջ հավիտենական կյանքի հետ պահն այն,
Երբ քո դիմացի զույգ աչքերի մեջ
Տեսնում ես սիրո կրակներ անհուն:
Երբ քո երջանիկ զույգ ձեռքերի մեջ
Զավակիդ անհոգ քրքիջն ես լսում:
Երբ հազար տարի տանից կտրված,
Վերադառնում եսª ծնողքիդ գրկում:
Երբ սարի լանջին, ծառի տակ նստած,
Մայրամուտի վառ գույներն ես դիտում…
Հենց այս պահերն են, ակնթարթներն են
Որ պիտի կոչվեն հավիտենություն...
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Sambitbaba (28.09.2010), Syuni (04.02.2011), Կաթիլ (08.02.2010)
Արևածագ
Արևածագ,
Ի՞նչ ենք զգում բառն այս արտաբերելիս:
Արևածագ,
Ի՞նչ ենք զգում օրվա ծնունդ տեսնելիս:
Արևածագ,
Վարդակարմիր, ի՞նչ է լցնում մեր հոգին
Արևածագ,
Կարծես մի գիր՝ դաջված այրվող մեր սրտին:
Ժայռի ծայրին կարծես վառոդ
Բոցկլտում ես, հուրհրում:
Եվ Աստծո ամեն առավոտ
Նոր հույս ես մեզ պարգևում:
Քո վարդագույն բոց շողերով
Սիրո հյուսեր ես հյուսում,
Եվ քո շուրջը պտտելովª
Հյուսերով մեզ պարուրում:
Ճիշտ է, երբեմն ամպերը
Խանգարում են քեզ և մեզ,
Եվ ծածկելով քո շողերը՝
Կայծակներ են հղում մեզ:
Որոտում են, արձագանքում,
Հեղեղի մեջ մեզ առնում:
Ոմանց քշում են, խժռում,
Մթության մեջ կործանում:
Բայց կան մարդիկ, որոնց սրտում
Արևածագն է վառվում,
Եվ ցոլանքն այդ պահող մարդուն
Կայծակները չեն հասնում:
Հեղեղներից փրկվում է նա,
Պայքարում է ու տքնում,
Քանզի հոգում պահում է նա
Արևածագն անհատնում:
Ու նա գիտի, որ մի վառ օր
Արևածագն իր ներքին
Կբոցկլտա կարծես մի նոր
Հավերժական այգ կյանքի:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (26.06.2011)
* * *
Մարդիկ դառնում են խոցելի,
երբ կորցնում են իմաստը...
մի ֆիլմից
Երազելուց ես շատ, շատ եմ հոգնել,
Մտածելուց էլ շատ եմ տանջվել:
Ուզում եմ հիմա աչքերս փակել
Եվ նիրհել, նիրհել, ուղղակի նիրհել
Առանց որևէ գոյաձևության:
Ոչինչ չանելուց ահավոր հոգնել,
Քանզի իմաստն եմ վաղուց կորցրել:
Անգամ փնտրելու իղձը կորցրել:
Ստիպված եմ լինել, ուղղակի լինել
Առանց որևէ ձևաբանության:
Ուզում եմ ոչ թե ես վերագտնել,
Այլ նորին, այո, նորին հանդիպել,
Բայց մենակ, այո, մենակ չլինել:
Եվ երգել, երգել, ուղղակի երգել
Առանց որևէ ձևականության:
Էխ, մարդիկ, մարդիկ, այդ ու՞ր եք հասել,
Դուք ի՞նչ եք փնտրել և ի՞նչ եք գտել,
Ուզում եք դուք էլ ուղղակի երգել,
Բայց վախենում եք նույնիսկ փորձել
Եվ ընկնում գիրկը գոյատևության...
Մթնոլորտ
Տաղտկալի, թախծալի,
այս գարնան առավոտ,
Կարծես թե ձմեռն է
կանգնած դռան մոտ:
Ինքս ինձ ես տանջում և
շնչում գարշահոտ,
Աշխարհից ես փախչում
ու դառնում եմ ամպոտ:
Տաղտկալի, թախծալի,
այս գարնան առավոտ,
Մի թռչնակ է փորձում
ներշնչել գարնան հոտ,
Բայց երկինքն է ամպածª
հոգուս պես անձրևոտ,
Եվ ձմեռն է թակում
իմ պարզ դուռը մրոտ...
Ու որքան փորձեցի
չդարձա այդքան մոտ,
Այն մարդկանց ում թոքից
դուրս կելնի գարշահոտ,
Որ ասեմ ես նրանց
խոսքերով արևոտ.
- Մենք բոլորս ունենք
ընդհանուր մթնոլորտ...
Վերջին խմբագրող՝ Tig: 14.11.2007, 12:15:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (26.06.2011), Կաթիլ (08.02.2010)
* * *
Ժամանակը կարծես թե կանգ է առել,
Քանզի այսօրը երեկ էր անցել...
Օրը օրով անց է կենում,
Գլորվում է ու լռում:
Օրը օրվա մեջ ես փնտրում,
Ինձ պատից պատ եմ զարկում:
Մեղավոր եմ, բայց ինչ անեմ,
Այլ կերպ չեմ տեղավորվում...
Օրը կգա, ես էլ կանցնեմ,
Իմ կռիվն եմ արդ փնտրում...
Բայց կռիվն այդ բկիս չոքելª
Ու ես տեղում եմ դոփում,
Եվ ճամփան իմ ես կորցրել
Ծուլության գիրկն եմ ընկնում...
Սարսափում եմ երբ զգում եմ
Ճիշտ ու սխալ, լավ ու վատ,
Սարսռում եմ, երբ լինում է
Կրկնություն... Եվ մի պատ
Անվերջ քանդում ու թափում եմ
Գլխիսª կարծես անապատ:
Եվ փոշու մեջ աղոթում եմª
Մղձավանջից դուրս եկª մարդ...
Հոգնածություն
Հոգնել եմ արդեն ես ամեն ինչից,
Առաջին հերթին ինքս ինձանից:
Առավել ևս հոգնել եմ կյանքի
Այս միապաղաղ անդարձ ընթացքից,
Անտարբերության ցավոտ հարվածից
Իրականության խեղդող ծիծաղից:
Հոգնել եմ նաև այստեղ կամ այնտեղ
Կամ մեկի հանդեպ, սխալ չանելուª
Ոչինչ չանելու անիմաստ վախից...
Չեմ ուզում խոսել,
Չեմ ուզում լսել,
Չեմ ուզում նույնիսկ ես արդեն լացել:
Եվ ծիծաղելն էլ չի հրապուրում,
Քանզի ծիծաղի առիթի դեպքում
Մինչև վերջ բացվել չեմ կարողանում:
Նայում եմ շուրջս, փորձում հասկանալ,
Թե ինչ եմ տեսնում,
Տեսնել նունպես ես չեմ ցանկանում:
Հոգնել եմ նաև ես հասկանալուց...
Հոգնել եմ ես փուչ բաներ փնտրելուց,
Անչափ հոգնել եմ ես ամեն ինչի մասին խորհելուց...
Չգիտեմ ես, թե
Ինչու՞ եմ գրում,
Ինչու՞ եմ լռում,
Ինչու՞ եմ խորհում,
Ինչու՞ եմ քայլում,
Եվ ու՞ր եմ գնում:
Գիտեմ, ինչ-որ տեղ ես պիտի հասնեմ,
Բայց այսօր անչափ, անչափ հոգնել եմ:
Հոգնել եմ նաև ես իմանալուց,
Եվ շատ եմ հոգնել հանգստանալուց…
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (26.06.2011), Mariam1556 (28.11.2009), Mark Pauler (20.12.2010), Sambitbaba (01.03.2011), Դատարկություն (28.11.2009), Կաթիլ (08.02.2010), Շինարար (28.11.2009)
* * *
Ինչքան պիտի փուչ «աստղերը»
Փայլատակեն մեր երկնքում:
Իրենց անվերջ սնոտությամբ
Վարակ տարածեն մեր կյանքում:
Որքան պիտի լինեն «տերը»՝
Պղծեն օդը դատարկությամբ:
Իրենց կազմած օրենքները
Լցնեն մեր գլխին գոհությամբ:
Մեղավոր է անտարբերը
Իր նեխոտած քար լռությամբ:
Ես էլ ունեմ իմ մեղքերը,
Դիմում եմ Աստծունª թողությամբ:
Երբ պիտի ուժ տա մեզ Տերը,
Իր երկնային մեծ զորությամբ,
Որ քամուն տանք սին աստղերը,
Լցնենք երկինքը մաքրությամբ:
Ճմլվող քար
Որքան հեշտ ենք մենք բերկրանքից շողում առաջին անգամ,
Եվ որքան հեշտ է այդ շողը մարում առաջին անգամ:
Դրանից հետո մենք որքան հեշտ ենք ցավից քարանում,
Նոր ուրախությամբ սրտներս լցնել ենք դժվարանում:
Բայց պետք չէ տրվել հարվածին, ցավին,
Եվ պետք է փորձել դիմադրել դավին,
Իսկ թե ինչ-որ տեղ վերածվենք քարի,
Պետք է մենք հիշենք խոսքը այն բարի,
Որ ասում են, թե`
Մարդը քարից էլ հաց է ստանում,
Եվ ասում են, թե
Մարդը քարից էլ ջուր է ծորեցնում,
Եվ դուրս քամելով հաց ու ջուր քարից՝
Վերածում է այն սրտի սիրալից...
* * *
…Գուցե մեղքի միջից լույսը ավելի լա±վ է երևում:
- Է’, վերջացրե’ք...
Չե՞ք հոգնել դուք արդյոք ձեզնից:
Ես, օրինակ, շատ եմ հոգնել...
Ինքս ինձնից
Եվ ձեզանից,
...Ամեն ինչից:
Մի շուռ եկեք,
Ի՞նչ եք տանում դուք այս օրից...
Միայն գողոն,
Որ ճանկում եք աջ ու ձախից,
Ունևորից, չունևորից,
Նվիրողից, չտվողից...
Մի՞թե արևի շողերը այդքան քիչ են,
Կամ աստղերը մեզ հերիք չեն,
Որ պիտի իրար հոշոտենք...
Գուցե այդ համին սովո±ր ենք...
Թե՞ չենք կարող մեր բերանի համը փոխել,
Եվ հավերժություն ճաշակել
Ու նրանում տարալուծվել...
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
E-la Via (19.03.2010), Lusinamara (26.06.2011), Mark Pauler (20.12.2010), Կաթիլ (08.02.2010)
Ի՞նչ լավն են
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ