Անորոշ հարցադրում ա, քվերակել եմ «դժվարանում եմ պատասխանել» :Ճ
Չի մասնավորեցվում երաշխիքները, պայմանները, ընթացքը, փուլային, փաթեթային, ով ում ա տրվում ու ինչքանով:
Ես առհասարակ կողմ եմ փաթեթայինին, որը ենթադրում ա փաթաթել բոլոր թշնամիներին ու դեգեներատներին:
Էս «կարգավիճակ» Ադրբեջանից մուրալը լրիվ զավեշտ ա, տեսնես մեր ինչի՞ն ա պետք էդ կարգավիճակը, որ ի՞նչ լինի:
Պակիստանը վապշե չի ճանաչում Հայաստանը, ինչի՞ չենք մի բան փոխզիջում Պակիստանին: Փոխզիջելու ե՞նք, ի վերջո, ինչքա՞ն կարելի է սենց չճանաչված մնալ:
Ընդհանուր առմամբ լավ բան ա փոխզիջումը, խաղաղությունը, մարդասիրությունը, հանդուրժողականությունը, բարությունը վերջապես...
Իմ կարծիքով Հայաստանը պիտի էս հարցում նախաձեռնող չլիներ, պիտի Ադրբեջանը նախաձեռնող լիներ, որովհետև ինքը ստանալիք ունի:
Օրինակ Կուրիլյան կզիների համար Ճապոնացիք մի քանի անգամ բանակցություն են նախաձեռնել Ռուսաստանի հետ (բնականաբար անհույս):
Մենք կարող ենք մի քիչ ավելի համեստ գտնվել ու լսել Ադրբեջանին ու ինչու՞ չէ, փոխիջել, փոխշահավետ պայմաններով, եթե ստացվի:
Բայց ներկա պայմաններում Ադրբեջանի կատաղած սպառնալիքների ու հոխորտանքների տակ մեր կողմից նախաձեռնությունը առնվազն ինքնաստորացում ա,
եթե ոչ արհետական պատերազմի թեժացում ու թշնամու ախորժակի գռգռում, բայց դե հազար անգամ էլ ասվի, միլիոն անգամ էլ ասվի՝ ձայն բառբառո անապատի, նույնն է թե գնաք ու Եհովայի վկաներին ասեք՝ Եհովան օֆիսը փակել գնացելա տուն, ուրիշ բան մտածեք:
Մեղք ենք մենք:
Բայց էս ամենը մի կողմ, ես չեմ կարողանում հասկանալ, թե ՀԱԿ-ի որ մի գաղափարն ա ընդդիմադիր, վայթե Սերժը համաձայն ա փուլային տարբերակով փոխիջումներին ու Կազանի համաձայնագիրը չի կայացել միայն Ադրբեջանի անհամաձայնությամբ: Ինչի՞ն ա ՀԱԿ-ը դեմ, կամ ընդդեմ: Կոնկրետ ի՞նչ ավելի յուղալի պայման է ՀԱԿ-ը առաջարկելու, որ Ադրբեջանը սենց միանգամից ստորագրի ու սենց փառավոր խաղաղությանը հասնելու պրոցեսը պաշոլ լինի:
Մեջբերել
Էջանիշներ