Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Ես այսօր իռլանդերեն նոր արտահայտություն սովորեցի. Táim i ngrá leat: Գաղափար չունեմ, թե ինչպես է արտասանվում, բայց էդպես էր գրված թղթին, էդպես էր գրված նաև գրատախտակին երկու շաբաթ առաջ, երբ չհասցրի ֆիքսել տեքստը, էդպես էր գրված նաև քո աչքերում:
Իսկ ներկաները նկատում էին, որ մեր միջով ինչ-որ տարօրինակ կապ կա, ու իրար կես բառից հասկանում ենք: Ներկաները նկատում էին բառերիդ ճշմարտացիությունը:
Շատ լավ գիտեմ, որ մենք միասին դեռ երկար ճամփա ունենք անցնելու: Ես լիքը բան գիտեմ մեր մասին, գիտեմ, որ մենք բացառիկ բախտավոր մարդիկ ենք, որ այս աստիճանի մտերիմ ենք: Գիտեմ ու հպարտանում եմ մեզնով:

[StrangeLittleGirl]

Մամաս ասեց՝ գրի, օրագիր գրի, կօգնի: Այդ ժամանակ դեռ պառկած էի անկողնում: Մի կերպ ինձ դուրս նետեցի:

Երկուշաբթի օրվանից հավանաբար ապաքինումների նոր շարք կսկսեմ, ու մարդիկ կկարդան, կասեն, թե ինչքան դա իրենց օգնեց: Կամ գուցե երկուշաբթի օրվանից ամեն ինչ կտրուկ շրջադարձ կստանա: Վաղը որոշիչ է լինելու:

Միայն մի բան գիտեմ. այլևս չեմ կարող այսպես շարունակել: Ինչքան էլ թանկ լինես ինձ համար, ինչքան էլ սիրես ինձ կամ ես քեզ սիրեմ, ժամանակն է արդեն այս հիմար խաղերին վերջ տալու: Որքան էլ ցավոտ լինի:

[StrangeLittleGirl]

Երեկ ընթրիքի էի գնացել: Հյուրընկալողին ճանաչում էի, բայց հյուրերի մեծ մասն անծանոթ էին: Մեկ էլ մեկը մոտեցավ, հարցրեց՝ որտեղի՞ց ես, հետո թե՝ սպասի գուշակեմ, Եվրոպա՞, արևելյան Եվրոպա՞: Դեմքս ծամածռում էի (մինչև հիմա չգիտեմ ինչ պատասխան տամ Հայաստանի գտնվելու վայրի մասին): Մեկ էլ սա առանց երկար-բարակ խորանալու թե՝ Հայաստա՞ն: Բերանս բաց էր մնացել: Ասեց՝ բայց հայի համար մաշկդ բաց ա: Հետո պարզվեց, որ Կոպենհագենում լիքը հայերի գիտի: Ու սկսեց անուններ թվարկել, մի մասին ես էլ գիտեի:

Պուճուր աշխարհ: Էս Կոպենհագենը շատ ա փոքրացել, էլ չեմ տեղավորվում ստեղ:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, оր 1

Սկսում ենք նորից Գիտեմ անցյալ անգամ ոնց էր, նույն փուլերի միջով նորից կանցնեմ, գուցե ավելի թեթև, գուցե ավելի ծանր: Բայց ես արդեն գիտեմ, թե դա ինչպես է կատարվում: Գիտեմ ու նորից կանցնեմ նույն ճամփան, այս անգամ ավելի հեռու կգնամ:

Էսօր լացել չեմ ուզում, պատեպատ խփվել չեմ ուզում: Ինձ համար հանգիստ նստած եմ տանն ու կիրակնօրյա կեսօրն եմ վայելում առանց որևէ պարտականության, առանց որևէ մեկի սպասելու, վայելելով իմ սեփական ներկայությունը, իմ սեփական ընկերակցությունը: Ինձ թվում ա՝ երջանկության բաղադրիչներից մեկն էլ հենց էդ ա, երբ ինքդ քեզ հետ ես, քեզ լավ ես զգում:

Կուզեի, որ այս հանգստությունս շարունակվեր մնացած օրերի ընթացքում: Իհարկե, գիտեմ, որ վատ պահեր եմ ունենալու, երբ միայնությունից չեմ իմանալու՝ ինչ անեմ: Գիտեմ, որ դեռ երկար ժամանակ շատ բաներ Դ-ին կհիշեցնեն, գիտեմ, որ դեռ պիտի շեֆիս բացատրեմ, թե ինչու Դ-ն մեր պրոյեկտում չի լինելու: Բայց ոչինչ, ես կանցնեմ էս բոլոր փուլերով, կանցնեմ ու նույնիսկ ամենավատ պահերից օգուտ կքաղեմ՝ զգալով, որ ապրում եմ:

Ու կգրեմ, շատ կգրեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 2

Տարօրինակ կերպով դեռ լավ եմ: Չեմ կարող ասել՝ հրաշալի: Բայց լավ եմ: Ի տարբերություն նախորդ անգամվա, հանգիստ կենտրոնանում եմ ու կարողանում եմ ուրիշ գործով զբաղվել: Չեմ լացում, լացս էլ առանձնապես չի գալիս: Մենակ ֆիզիկապես եմ վատ. ահավոր սրտխփոց, իսկ առավոտյան վեր կենալիս նույնիսկ քիչ էր մնում ուշքս գնար: Բայց դե նման սիմպտոմներ գարնանը հաճախ եմ ունենում: Ուղղակի էս անգամ սրացում կա: Համենայնդեպս, հազար անգամ ավելի լավ է 100 զարկ/րոպեով ապրել, քան չկարողանալ վեր կենալ, լացել, հիստերիկանալ:

Առավոտը հիվանդանոցում լեկցիայի էի: Մի ժամ կենտրոնացած լսել եմ: Չգիտեի, որ ես կարող եմ էդպես ուշադիր լինել: Հետո եկա համալսարան: Դիթեին տեսա, պինդ գրկեցի: Էնքան կարոտեի ինչ-որ մեկին գրկելուն: Էդ պահին քիչ մնաց լացեի, բայց Դիթեն շտապում էր, ես էլ արագ-արագ գնացի, որ չտեսնի՝ աչքերս լցվել են:

Էսօր Քրինան գրեց, Խրոնինգենում է լինելու մյուս շաբաթ, հետևաբար կհանդիպենք: Էնքան ոգևորվեցի: Մի հետաքրքիր բան կա. սովորաբար մարդիկ չեն կարողանում ներկայով ապրել, որովհետև անցյալը հետապնդում ու հոշոտում է իրենց, իսկ ինձ մոտ հակառակն է. երբ ներկայում ինչ-որ բան ցավացնում է, վազում եմ դեպի անցյալ: Ու անցյալի հիշողությունները, ջերմությունը ինձ շատ ավելի լավ վիճակի մեջ են դնում:

Հիվանդանոցից գալու ճամփին երկար մտածում էի, թե ինչու եմ լավ: Հասկացա, որ պատճառն այն է, որ գոհ եմ ինձնից: Հասկացա, որ ինձ գնահատում ու սիրում եմ, նաև հպարտանում ինձնով, որովհետև վստահ եմ, որ ճիշտ քայլեր եմ արել ու մեղավորը ես չեմ, որ ամեն ինչ այնպես է, ինչպես կա: Գրողը տանի, ինչու՞ պիտի բողոքեմ այս ցավերից, որոնց միջով անցնում եմ: Ախր դրանք ինձ հասունացնում, պնդացնում ու ավելի լավն են դարձնում:

Ու մեկ էլ երջանիկ մարդ եմ ես, որ էսքան լավ ընկերներ ունեմ, որ իմ կողքին են այս դժվար պահերին ու ճիշտ խորհուրդներ են տալիս: Իսկ մարդամեկը կասեր՝ լավագույն ընկերը միայն մեկն է լինում, կպնդեր, որ ինքն է հենց էդ լավագույն ընկերը: Հարգելիս, լավագույն ընկերն այն մարդն է, ում մոտ գնում ես ամենացավոտ պահերին, ոչ թե նա, ով ով այդ ցավերի մեղավորն է:

Ընկերուհիներիցս մեկը մի լավ բան ասեց երեկ. «Տղամարդիկ միայն իրենց ցավն են հասկանում»: Խնդրեմ, նվիրում եմ քեզ քո ցավը:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 3

- Գիտե՞ս, լավ եմ,- ասում եմ Էլոիզին,- ահագին արդյունավետ աշխատանքային օր ունեցա: Լիքը բան հասցրի անել:
- Գուցե միտքդ լավ է, բայց ներքուստ վատ ես:
- Հա, ահավոր սրտխփոց ունեմ, բայց դա ոչինչ, չի խանգարում: Ավելի լավ է՝ միտքս տեղում լինի, սրտխփոց ունենամ, քան երկուսը միասին... Դե մեկ էլ բան չեմ ուտում: Շաբաթ օրվանից հետո էսօր առաջին անգամ կերա:
- Չանես տենց բան, գիտե՞ս սնվելու խանգարումն ինչ ահավոր բան է: Արդեն հինգ տարի է՝ դրա ձեռքին կրակն եմ ընկել:

Փաբ քուիզում երրորդ տեղ գրավեցինք: Ահագին լավ անցավ: Ավելի լավ էլ կարող էինք, լիքը ճիշտ պատասխաններ ունեինք, որ թիմային խաղի բացակայության պատճառով էդպես էլ թղթին չգրվեցին: Ընդմիջումներին էլ հա Dirty Old Town-ն են միացնում:
- Թարգեք էլի,- ջղայնանում եմ: Բայց հետո,- ինքը մեկ ա էս երգերը չի սիրում:
Իռլանդական փաբային երգերը երևի իռլանդացիների համար նույնն են, ինչ մեր ռաբիզը մեզ համար:

Խաղից հետո պատրաստվում եմ տուն գնալ:
- Էս երեկո լացելու եմ,- ասում եմ,- անպայման պիտի լացեմ: Թե չէ էսպես վախենալու է, որ ինձ լավ եմ զգում: Հետո հաստատ շատ ավելի ահավոր ձևով մի տեղից դուրս կգա:
- Ինձ հետ արի,- ասում է Մայան,- տանը գինի ունեմ, ուսս կտամ լացելու համար:
Հրաժարվում եմ ու հուզվում, որ էսքան լավ ընկերներ ունեմ:

Ես ու Մայան միասին ենք տուն քշում, ամբողջ ճամփին զրուցում ենք: Էս անգամ ճամփան ձանձրալի չէր: Լճի մոտից թեքվում ենք ամեն մեկս մեր ուղղությամբ: Գիշերը Մայան գրում է, հարցնում՝ ոնց եմ: «Զարմանալիորեն լավ»,- պատասխանում եմ:

Զարմանալիորեն լավ եմ: Չլացեցի:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 3, մաս 2

Էլի նորմալ աշխատեցի: Ղեկավարիս հետ մասնագիտական բանավեճի մեջ էինք մտել: Հավես էր: Ես ու Վիոլենը ոնց որ մի թիմ լինեինք, դանիացիքը՝ մի:

Դանիերենի դասը սովորականից լավ անցավ: Առաջին անգամ ուշադրությունս բացարձակապես չէր շեղվում կամ եթե շեղվում էր, ապա միայն Դեյվիդի հետ կատակներ անելու համար էր:

Դասից հետո Անդրեասի ու Դեյվիդի հետ գնացինք խմելու: Անդրեասի մտքով անցավ էսօր Դյուվել խմել: Ու վայ էդ մտքին: Միանգամից հաճելիորեն գլխներիս խփեց: Սկսեցինք կատակել: Մեկ էլ հասկացանք, որ արդեն համարյա մի տարի է, ինչ իրար գիտենք: «Պիտի նշենք»,- առաջարկեց Անդրեասը: «Մայիսի 20-ն էր»,- հիշեցրի: «Դու երջանի՞կ ես Դանիայում»,- հարցրեց: «Հա,- ասացի,- Hvad med dig?» դարձա դեպի Դեյվիդը: Ինքն էլ խոստովանեց, որ գոհ է իր կյանքից:

Տուն գնալու ճամփի մի մասը Անդրեասի հետ քշեցի: «Մենք արդեն ընկերներ ենք, չէ՞,- ասաց,- հատկապես Գոթենբուրգից հետո»: «Ըհը»,- պատասխանեցի ու սկսեցի մտածել: Ինձ համար ընկերներն էն մարդիկ են, որոնք չեն ցավացնում, վատ վիճակի մեջ չեն դնում: Նրանք կարող են տարբեր տեսակի լինել. մեկի ուսին լացում եմ, մեկի հետ ջրիկանում, մյուսից խորհուրդ հարցնում, բայց ինձ համար միանշանակ է, որ ընկերն էն մարդը չէ, որն ինձ իմ ամենադժվար պահերին թողնում է: Անդրեասն էլ, Դեյվիդն էլ իմ ընկերներն են: Իսկ դու փորձում էիր չարախնդալ՝ բոլորին մակերեսային ընկերներ անվանելով:

Անդերսենի բուլվարի վերջից ձախ թեքվեցի, Անդրեասն ուղիղ շարունակեց: Երբ մենակ մնացի, արցունքները սկսեցին հոսել: Սպասում էի դրանց. կուտակված էին իմ ներսում: Բայց էն դժբախտության ու անօգնականության արցունքները չէին, այլ ինչ-որ խաղաղության ու երջանկության խառնուրդ էին: Սկսեցի Հախվերդյան երգել: Ոչ մի երգ չէի կարողանում վերջացնել. բառերը չէի հիշում: Հախվերդյանի երգերն ինձնից շատ հեռու ու ոչ սազական էին թվում, բայց մյուս կողմից էլ հայերեն էի ուզում:

Մտածեցի՝ եթե անգամ գաս ու խնդրես, որ վերադառնամ, գուցե այլևս ես չուզեմ: Հիշեցի, թե ոնց էիր նախանձում, թե որքան պոպուլյար եմ Կոպենհագենում ու ինչքան շատ մարդիկ են ուզում ինձ հետ ընկերանալ: Զարմանում էիր, թե ինչու քեզ նման քաղաքավարի ու հաճելի մեկին ոչ ոք չէր ուզում, իսկ ինձ՝ բռի չոբան արևելաեվրոպացուս ընկերակցության համար բոլորը կռիվ էին անում: Եվ դու չգնահատեցիր, որ չնայած իմ պոպուլյարությանը, ես հենց քեզ էի նախընտրում: Չգնահատեցիր, որ չնայած ոչ ոք չի ուզում քեզ հետ ընկերանալ, ես պատրաստ էի կողքդ լինել այն ժամանակ, երբ ինձ տարբեր տեղերում բազմաթիվ մարդիկ էին սպասում:

Ու հասկացա, թե ինչու եմ լավ: Հունվարին, երբ քեզնից գնացի ու անցա տառապանքների զանազան փուլերով, մտածում էի՝ վերջ, էսպիսի բան մարդու կյանքում մի անգամ է լինում, այլևս ոչ մեկի այնպես չեմ սիրի, ինչպես քեզ: Իսկ հիմա մտածում եմ՝ փաստորեն կարող եմ այսպես սիրել, ունակ եմ դրան, ուրեմն էլի կլինի իմ կյանքում:

Անգամ ներքին ֆիզիկական լարվածությունը թուլացավ: Հիմա առաջ եմ նայում ու շարունակում կյանքս: Ափսոսում եմ, որ չկարողացար ինձ քո կողքին պահել: Վախենամ՝ եթե անգամ խնդրես, չվերադառնամ:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 4

Էսօր արդեն ծիծաղս գալիս է ապաքինումների այս շարքի վրա: Ինչի՞ց եմ ապաքինվում: Հա՛, շաբաթ օրն իրոք վատ էի, երկուշաբթի ներքուստ լարված էի, երեքշաբթի լարվածությունը թողեց: Իսկ հետո արդեն լրիվ մոռացա: Մտածում եմ՝ ինչու եմ էսքան թեթև տանում: Գուցե այն մի ապաքինումս է պատճառը, մի անգամ արդեն նույն մարդուց պոկված-գնացած լինելու փորձը ու համոզվածությունը, որ դա հեչ էլ վատ չէ: Գուցե նաև այն գիտակցությունը, որ կորցնողը ես չեմ: Բայց նաև կա մի երրորդ տարբերակ, դրանից եմ ամենաշատը սարսափում: Հեմինգուեյի ասած դատարկությունն է, երբ որևէ բան վերջանում է: Ասում է՝ եթե վատ բան է, դատարկությունն ինքնիրեն լցվում է, եթե լավ բան, պիտի ավելի լավ բան ճարես, որ լցվի: Ու հիմա մտածում եմ՝ գուցե այս անգամ վատ բան էր, որ ավարտվեց, դրա համար այսքան արագ դատարկությունը լցվեց: Բայց նաև վախենում եմ: Ախր չեմ ուզում նրան դառնությամբ հիշել, կյանքիս մեջ այն մի մարդուն, որին իրոք սիրել եմ ու որն ինձ սիրել է, իմ կյանքի առաջին փոխադարձ սիրուն, որն այդքան դրական ազդեցություն է ունեցել ինձ վրա ժամանակին: Չեմ ուզում բարկանալ նրա վրա, չեմ ուզում խղճալ:

Բայց անգամ քառատերև երեքնուկի նկարն եմ պատիս իջեցրել, ու սենյակումս կարծես ոչինչ չի փոխվել:

Գնամ հիմա, կես ժամից Թ-ի հետ ժամադրության եմ:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 5

Առավոտն անձրև էր գալիս: Դրա ձայնից արթնացա: Երևի գիշերը լավ էի քնել, որովհետև ավելի երկար անկողնում մնալու պահանջ չզգացի: Նստեցի մահճակալիս ու սկսեցի մտածել: Ներսումս սուր ծակոց զգացի, բայց շատ կարճ տևեց:

Դրսում օդը թարմ էր անձրևից հետո: Հարևանների ծառերը ծաղկում են կամաց-կամաց: Փողոցով մի կերած-խմած կատու էր զվռնում: Ինձ տեսավ, մոտեցավ, քսմսվեց, մլավեց, գնաց: Էսօր մետրոյով գործի գնացի:

Ճամփին մտածում էի: Մտածում էի Թ-ի մասին: Նրա հետ ծանոթացել եմ հուլիսի 25-ին՝ Դ-ի հետ ծանոթանալուց ուղիղ մեկ օր անց: Էն ժամանակ մտքովս չէր անցնում, որ մի օր ինձ կժամադրի: Մի տեսակ ինձ լավ եմ զգում, որ ամբողջ ֆակուլտետի միակ սինգըլ հետերո տղան հենց ինձնով է հետաքրքրված:

Երեկ Թ-ն նայեց աչքերիս մեջ, ձեռքս բռնեց:
- Դեռ ամաչում եմ էսպիսի բաներ անելիս,- ասաց,- բայց սա ժամադրություն է, չէ՞:
- Ահա,- ժպտացի: Հաճելի էր նրա տաք ձեռքն իմ ձեռքի մեջ: Բայց միայն այդքանը:

Ամբողջ ժամանակ Նորեբրոյով էինք քայլում: Անցանք ծանոթ հանրակացարանի, նաև Պանումի մոտով, որ հետո միասին 6А ավտոբուսը նստենք. երկուսս էլ նույն թաղամասում ենք ապրում: Բայց այդ հետագիծը ես չէի ընտրել, հաստատ ես չէի ընտրել: Թ-ն առաջարկեց Նորեպորտում իջնել, հետո անցնել լճերի մոտով:

Փորձում էի թաքցնել իմ էմոցիոնալ սառնությունը: Թ-ի հետ լավ է, կշարունակեմ հանդիպել, բայց գիտեմ, որ հեռու չենք գնա: Արդյոք սա՞ է նրա ասած «սուրը» և «ավարտվողը» հակադրված «խրոնիկին» ու «հավերժականին»:

Մտածում եմ՝ աշխարհում լիքը կան էնպիսի զույգեր, ինչպիսին ես ու Թ-ն կարող ենք լինել: Ընտանիք են կազմում, ապրում միասին ու դժգոհ չեն: Բայց ինչ-որ յուրահատուկ բան էլ չկա նրանց մեջ: Իսկ ես ասել եմ ու էլի եմ ասելու. ինձ համար հարաբերություններում «ամեն ինչ կամ ոչինչ» սկզբունքն է: Եթե զգում եմ՝ միջակ բան է ստացվելու, հեռանում եմ: Երևի դա է պատճառը, որ կյանքիս ավելի մեծ մասը սինգըլ եմ եղել, քան ունեցել եմ ինչ-որ մեկին: Իսկ հիմա արդեն գիտեմ՝ սիրելը ոնց է լինում: Սիրելն էն անկապ սրտխփոցները, գիշերը չքնելն ու անդադար նրա մասին մտածելը չէ, այլ միմյանց ճանաչելը (Վիլյամ ցիտեմ) ու միասին գործելը: Ես ու Դ-ն նրանով էինք բացառիկ, որ երբ մեր երկուսի ուղեղները միասին էին աշխատում, արդյունքը բազմապատկվում էր:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 5, մաս 2

Ու թող ներեն ինձ ակումբցիներն էս երկար սպամերի համար, բայց ոնց որ էսօր վերջապես գրելս գալիս է:

Էս վերջերս հաճախ եմ մտածում մեր անցած ճանապարհի մասին՝ սկսած մեր հանդիպման առաջին օրվանից, վերջացրած վերջին անգամով, երբ նա պառկած աչքերիս մեջ էր նայում ու ասում. «Դու ինձ համար հավերժությունն ես»: Այդ պահին ես էլ չգիտեի, ինքն էլ չգիտեր, որ երկու օր անց այն նամակն եմ գրելու: Հետաքրքիրն այն է, որ միայն մի անգամ է եղել, երբ համոզված եմ եղել, որ ինքն այն ճիշտ մարդն է ինձ համար: Դա մեր երկրորդ հանդիպման օրն էր: Դրանից հետո անընդհատ կասկածանքների մեջ եմ. մեկ ասում եմ՝ ինքն է որ կա, մեկ՝ բայց ինձ պե՞տք է որ: Հետո անցնում եմ նրա մասին արածս բոլոր գրառումների վրայով, ինքս նկատում զարգացումը: Ու նորից այս գրառումն եմ մեջբերում.

Էնքան հետաքրքիր ա էս ամենը: Ամեն ինչ մի տեսակ գիտակցված ա, ուղեղի զոռ, ցանկացած առաջընթաց մաշկիդ վրա զգում ես, ցանկացած զարգացում մեծ ձեռքբերում ես համարում, հետո՝ խորը շունչ քաշում, թե՝ էս լեվելն էլ բարով-խերով հաղթահարեցինք: Ոնց որ երեխայի զարգացմանը հետևես, թե՝ այսօր առաջին անգամ ժպտաց, այսօր առաջին անգամ նստեց, այսօր առաջին անգամ «մամա» ասաց: Ու դանդաղ, շատ դանդաղ, համատեղ ջանքերով այս ամենն առաջ է գնում: Եվ երբ հասնենք այնտեղ, ուր գնում էինք, այնքան թանկ կլինի մեր ձեռքբերումը, որ ամեն կերպ կդողանք վրան, չենք թողնի, որ հենց էնպես կործանվի:

Համակարգչային խաղերում ինչպե՞ս է: Ավելի բարձր լեվելները ավելի դժվար են հաղթահարվում: Վերջին երկու լեվելները մեծ դժվարությամբ անցանք, իսկ հիմա այս մեկի վրա ենք լռվել:

Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ երևի սխալ բան արեցի, բայց բավական է, որ բացեմ ու նամակս կարդամ, ու սիրտս հովանում է: Մենակ ներվայնանում եմ, որ նորմալ չեմ խմբագրել:

Մեկ էլ ինտուիցիա կոչեցյալն է ինձ անհանգստացնում: Կարծեմ մենք երկուսով որոշել էինք, որ ինտուիցիան եղած փաստերի հիման վրա արված չգիտակցված եզրակացություն է: Իսկ իմ ինտուիցիան ասում է, որ մենք դեռ երկար ճանապարհ ենք իրար հետ անցնելու՝ անկախ մեր կարգավիճակից: Դրանից մի քիչ վախենում եմ, որովհետև այլևս զիջել չեմ ուզում:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 6

Երեկ համալսարանից գիշերը ժամը տասնմեկին դուրս եկա. ֆրանկոֆոնները ֆիլմի դիտում էին կազմակերպել: Կինոն Le Havre-ն էր՝ ֆին կինոռեժիսորի: Էնքան հետաքրքիր է, էդ կինոն ես դեռ 2011-ին էի ուզում նայել, էդպես էլ չէի հաջողացնում: Հավես էր, որ վերջապես եկավ պահը: Ու իրոք արժեր: Հզոր բան էր: Հզոր էր իր ռեալիզմով ու միաժամանակ հեփի էնդով: Հզոր էր նրանով, որ ռեժիսորը հասարակության էն ամենաթափթփուկ, ամենաարհամարհված ու տգեղ շերտի գեղեցկությունն էր կարողացել ցույց տալ:

Տուն գալուց նայեցի երկքին: Աստղեր կային, բայց մի քիչ ամպամած էր: Սկսեցի լացել: Ուզում էի: Ժամանակն էր:

Առավոտյան անտրամադիր էի: Մի կերպ ինձ համոզեցի, որ համալսարան գնամ: Հեծանիվ քշելիս մտածում էի: Մտածում էի՝ գուցե սխալ արեցի, որ գնացի: Բայց հաջորդ վայրկյանին հիշում էի այն սուր ցավը, որ զգում էի ամեն անգամ, երբ կասկածելի ինչ-որ բան էի հայտնաբերում: Ես գիտեմ, որ իմ ոտքով չեմ վերադառնա:

Դու հաճախ ինձ հարցնում էիր, թե արդյոք իմ բոլոր տղա ընկերների հետ եմ այդպիսին, ես պատասխանում էի՝ ոչ: Ես ոչ մեկի հետ այդպիսին չեմ եղել: Դու ինձ համար մարդկային շփման բացառիկ դեպք էիր: Ու հենց դրա համար ես քո ընկերությունը չէի ուզում: Իմ կյանքի ընթացքում շատ մարդկանց եմ հանդիպել ու շատ տարբեր ձևերով շփվել: Ունեցել եմ և ունեմ հրաշալի ընկերներ: Դա ինձ համար բավական էր, որ հասկանամ, որ դու ուղղակի ընկեր լինել չես կարող: Եվ դու էլ ինձնից այլ վերաբերմունք էի պահանջում: Պահանջում էիր, որ քեզ առանձնացնեմ իմ բոլոր ընկերներից ու ահռելի ժամանակ տրամադրեմ: Պահանջում էիր՝ առանց հասկանալու, որ դա ընկերության իմ պատկերացման մեջ չի տեղավորվում:

Ճամփին նաև հիշում էի ինձ հետ պատահած բազմաթիվ տղամարդկանց, որոնց բավական շուտ էի իմ կյանքից հեռացնում: Հեռացնում էի, որովհետև չէի զգում այն, ինչ ուզում էի զգալ, հավատում էի, որ մի օր կզգամ: Հիշեցի նաև, որ համոզված էի, որ միայն հայերեն եմ սիրելու: Մտքովս չէր անցնելու, որ իմ կյանքի ամենախորը հարաբերությունն անգլերեն է լինելու:

Էսօր քեզ կարոտում եմ: Հույս ունեմ՝ դու էլ:

Ու քեզ լավ գիտեմ, գիտեմ, որ դու ինձ միայն Զատիկից հետո ես գրելու: Ու գիտեմ, որ գրելու ես:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 7

Մարիայի երեկվա ասածներից հետո շոկի մեջ եմ: Կարող է ի վերջո պարզվել, որ ճիշտ էր ասում: Ու եթե էդպես լինի, ես կխելագարվեմ, կխելագարվեմ իմ աննորմալությունից ու նախասիրություններից: Էստեղ արդեն խնդիրն իմ մեջ կլինի, որովհետև սա առաջին դեպքը չէ:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 7, մաս 2

Տարօրինակ օր ա: Մի տեսակ էս շարքն ապաքինումներ կոչելս հեչ չի գալիս, որովհետև Մարիայի երեկվա ասածից հետո արդեն լրիվ ուրիշ տրամադրվածություն առաջացավ:

Տարօրինակ, ինքնաճանաչման օր ա: Արտոյի հետ լիքը խոսեցինք, վերլուծեցինք, զարմանալի եզրահանգումներ արեցինք:

Մտածում էի՝ իմ կյանքում Թորին անցած էտապ ա, ու իրա երգերի մեջ ինձ գտնել չեմ կարող: Բայց էսօր ամբողջ օրն իրան եմ լսում, ու առնվազն երկու երգի մեջ ինձ գտել եմ: Երկու իմ ամենասիրելի երգերի, որոնց բառերը ժամանակին ինձ շատ բան չէին ասում:

Հիշում եմ՝ ժամանակին էս օրագիրս բացել էի մեկ այլ ապաքինման համար ու գրում էի գրեթե ամեն օր՝ առանց գիտակցելու, որ ապաքինման ճամփան եմ բռնել: Հոգեվարքից հետո անունն էլ հենց էդտեղից է. հոգեվարքի հասնելուց հետո հանկարծ ապրում էի, չէի մեռել: Ու դրա մասին էր օրագիրս:

Հիմա չեմ հասել հոգեվարքի: Լավ էր, որ թույլ չտվեցի՝ հասնեմ: Բայց կգրեմ, շատ կգրեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 8

Հոգեկանս լրիվ քրքրված է, ներսից փշրված եմ էնպես, ասես այլևս հավաքել հնարավոր չէ: Մի շաբաթ է անցել այն անիծյալ նամակից, ու քար լռություն է տիրում: Անընդհատ ինձ մեղադրում եմ էգոիստ լինելու ու խնդիրը չտեսնելու համար, բայց մյուս կողմից ինքս ինձ արդարացնում եմ, որ այդպես այլևս չէի կարող:

Տնից դուրս եկա, որ մի քիչ թեթևանամ: Անձրև էր գալիս: Լացելու ամենահարմար միջոցն էր. ոչ ոք չի նկատում: Յոգայի գնացի: Տարօրինակ դաս էր, բայց երևի հենց էդպիսին էլ ինձ պետք էր, որ մի քիչ հանգստանամ: Հետո գնացի շոփինգի ու չկարողացա ոչինչ առնել, բացի հիսուն հատ գունավոր գրիչից: Դեռ ինձ հազիվ զսպեցի, որ մատիտի միջուկներ չառնեմ: Հա, ինձ մենակ գրելու հետ կապված բաներն են գրավում:

Սկսեցի կարդալ Մոդիանոյի «Բացակայող մարդը»: Մեկ-մեկ ինձ թվում է՝ ֆրանսերենս էնքան է վարի գնացել, որ դանիերենիս է հավասարվել: Բայց բավական է՝ սկսեմ գիրք կարդալ, որ հասկանամ՝ դանիերենս դեռ շատ պիտի հացուպանիր ուտի այդ մակարդակին հասնելու համար: Հետո էլ Արայի հետ գնացի «Ես դեռ Ալիսն եմ» կինոն նայելու: Էնքան հետաքրքիր ա. թե՛ կինոն, թե՛ Մոդիանոյի գիրքը նույն թեմայով են: Թե ինչու՞ հանկարծ երկուսը միասին ընտրեցի:

Ալիսը վատ կինո չէր, բայց ահավոր հոլիվուդյան էր: Իմ սիրտն արդեն խառնում է էդ դզած-փչած դերասաններից ու հաճախ բավական պրիմիտիվ բովանդակությունից: Բայց դե Ջուլիան Մուրին շատ եմ սիրում: Բացի դրանից, թեման էլ էր մի քիչ հարազատ. ինքը լեզվաբան, ինտելեկտուալ, հասկանում է՝ իր հետ ինչ է կատարվում:

Կողքից Ալիսի ընտանիքին էի նայում: Հա, Հոլիվուդյան, սարքած, դզած-փչած, բայց իմ երազած ընտանիքն էլ է էդպիսին:

Տուն եկա՝ ամբողջ ճամփին լացելով, էլի քրքրված ու մասնատված: Ես չգիտեմ՝ ոնց եմ կարողանալու էս ամենը մարսել: Չգիտեմ՝ ինչ է լինելու վերջս: Արտոն ասում է՝ երբ հասկանում ես ինքդ քեզ, խնդիրներդ հեշտ են լուծվում: Հիմա հասկացել եմ, բայց չգիտեմ՝ ոնց կլուծվի:

[StrangeLittleGirl]

Ապաքինում 2, օր 9

Գրեցի «9», ջնջեցի. հաստա՞տ արդեն իններորդ օրն է: Նորից գրեցի: Հա, իսկապես իններորդն է: Էս անգամ ավելի արագ են անցնում օրերը, և դա լավ է, դա խոսում է այն մասին, որ ամեն դեպքում տառապանքս ավելի թեթև է, ինչքան էլ ես սուր ընկալեմ:

Առավոտը դրսում փոթորիկ էր: Պատուհաններս դղրդում էին: Լավ էր՝ կոմպս հետս էր, որոշեցի էսօր տնից աշխատել: Նախաճաշեցի, կոմպը վերցրի, ադյալի մեջ փաթաթվեցի ու սկսեցի աշխատել... հեկեկալ ու ադյալի մեջ ավելի ու ավելի պինդ փաթաթվել: Օգնում էր: Օրվա ընթացքում անընդհատ ինչ-որ անհասկանալի պահերի զռռոցս դնում էի: Ու չէի հասկանում՝ ինչու:

Թերեզի հետ խոսեցի մի քիչ: Ջրիկացանք, կատակի տվեցինք:

Չորեքշաբթի օրն ավտոբուս եմ նստելու ու ճանապարհվեմ Խրոնինգեն: Էսօր Սրջանը գրեց, որ առաջին գիշերը Սիլվիայի մոտ եմ մնալու: Ուրախացա ահագին:

Էսպիսի իրավիճակներում ճամփորդություններն ուղղակի փրկություն են: Դեկտեմբերին Բեռլինն ու Երևանն էին, հիմա Խրոնինգենը կլինի:

Մտածում եմ՝ ինչու՞ եմ անընդհատ տարօրինակ տղամարդկանց հանդիպում: Հաստատ տարօրինակությունը չի, որ գերում է: Կամ այն, ինչ գերում է, գալիս է տարօրինակության հետ: Ի վերջո, ես էլ սովորական չեմ: Ես ինքս ինձ տասներեք տարի առաջ կնքել եմ «Տարօրինակ փոքրիկ աղջիկ» մականվամբ: Աղջիկը մեծացել է, տարօրինակը՝ մնացել: Ու երևի էսպես էլ պիտի շարունակեմ կյանքս՝ անընդհատ հանդիպելով ինձնից ավելի տարօրինակ արարածների:

Իններորդ օրն է, դեռ լռություն է: Անցյալ անգամ տասներորդ օրը լռությունը խախտվեց: Այս անգամ կգերազանցվի:

Ու անթարթ նայում եմ էկրանին, անվանդ կողքի կանաչ լույսին: Գիտեմ, որ հիմա դու էլ նույն գործի վրա ես: Երկուսով սպասում ենք, թե ով առաջինը լռությունը կխախտի: Կխախտվի՞ արդյոք: