Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Գիտե՞ս ոնց տակնուվրա եղա, երբ տեսա ժամադրության սրճարանի հասցեն: Ուղիղ քո տան դիմացի մայթին էր: Ինչու՞ Կոպենհագենի բազմաթիվ սրճարաններից ընտրեց հենց այդ մեկը, որը քեզ այդքա՜ն մոտ էր: Մեկ ասում էի՝ չգնամ: Մեկ ասում էի՝ խնդրեմ, ուրիշ տեղ հանդիպենք: Ես չէի ուզում, որ դու ինձ նրա հետ տեսնես: Չէի ուզում, որ մտածես՝ հատուկ եմ անում, որովհետև հատուկ չէի անում:

Այնուամենայնիվ, գնացի: Երեկոն շատ լավ անցավ: Հետո էլ Կլեպտի կլեպտիի համերգին գնացինք, որը նույն սրճարանի հետևի բարում էր: Դու ինձնից ընդամենը մի քանի մետր հեռավորության վրա էիր գտնվում, իսկ ես քեզ չէի տեսնում: Եվ դա լավ էր: Դա ապացույց էր, որ կարող ենք ապրել մի քաղաքում, կարող ենք գտնվել նույն թաղամասում, նույն փողոցում, անգամ դիմացի մայթերին ու չտեսնել իրար: Դա նշանակում է, որ պետք չէ վախենալ պատահաբար քեզ հանդիպելուց, որովհետև ուղղակի չեմ հանդիպելու:

Վստահ եմ, որ ցերեկն էլ սակուրայի փառատոնին ես եղել:

[StrangeLittleGirl]

Կուզեի պարզվեր, որ էսօրվա Այ-Էս-Էմի Էլսինորի տուրին էլ ես եղել: Կուզեի իմանալ, որ նույն ավտոբուսն ենք նստել ու իրար չենք հանդիպել, ինչպես չէինք հանդիպել Օդենսեի տուրի ժամանակ, երբ դեռ իրար չէինք ճանաչում:

[StrangeLittleGirl]

Լանչին Վիոլենը նայեց ինձ:
- Հոգնա՞ծ ես,- հարցրեց:
Հա, սարսափելի հոգնած եմ: Երեկ, երբ բրիտանական դեսպանատան համար նկարվեցի, սարսափեցի ստացված նկարից: Դրեցի ամռանը նույն նպատակով արված լուսանկարի կողքին, ու սիրտս կանգնեց. ի տարբերություն այն ժամանակվա, նիհարած այտեր, գունատ մաշկ, աչքերիս տակ օղակներ: Հա, գիտեմ, որ վերջերս սարսափելի շատ եմ հոգնում: Ու գիտեմ, որ սրան ավելի շատ հասել եմ ահավոր էմոցիոնալ վիճակի պատճառով, ոչ թե որովհետև մի երկու շաբաթ է արդեն, ինչ իրար հաջորդող երկու ժամ ազատ ժամանակ չեմ գտնում:

Երեկ գործից շուտ դուրս եկա: Գնացի լճերի մոտ, որ կարդամ: Մի քանի էջից հետո սկսեցի մրսել: Տանն էլ էնքան սատկած էի, որ ընթրիք սարքելուց հետո պառկեցի քնելու: Ու այսօր նորից նույն հոգնածությունը:
- Դ-ի հետ դեռ չե՞ս խոսում,- հարցրեց Վիոլենը:
Չէ, չեմ խոսում, ու երևի երբեք չխոսեմ:
- Քեզ նորմալ դանիացի է պետք:
Ասեի՞ Վիոլենին, որ եղած դանիացիների միջից գնացել-ընտրել էի ամենաաննորմալին, որն էն աստիճանի հեռու էր նորմայի սահմանումներից, որ երեք տարի թաքնված, ուրիշ անվան տակ է ապրել ու կտուրներ սարքել, որ փող աշխատի: Ասեի՞, որ հիմա էլ մեկ այլ աննորմալի եմ հանդիպել, որը թեև դանիացի չէ, բոլոր պարամետրերով ու նախասիրություններով համապատասխանում է ինձ: Ու ասեի՞, որ չնայած դրան, նրան ուղղակի չեմ կարողանում սիրել, ու երբ գալիս է հանդիպման օրը, մտածում եմ՝ իրո՞ք ուզում եմ նրան տեսնել:

Ես իսկապես չգիտեմ, թե ինչու էդպես սիրեցի Դ-ին: Ու չգիտեմ՝ ինչու չեմ կարողանում շատ ավելի հարմար (թեկուզ աննորմալ) մարդկանց սիրել:

Ու չգիտեմ՝ ինչից ա, որ երբ երկու հոգի բաժանվում են, մեկը միշտ ուզում ա, որ մյուսի համար վատ լինի: Դ-ն երևի կուրախանար ինձ էս վիճակում տեսնելիս, կուզենար, որ չհաջողեմ իմ կարիերայում, կտխրեր, եթե ուրախ ու առողջ տեսներ (իսկ ես ուրախ եմ, ուղղակի հոգնած եմ): Իսկ ես էստեղ նստած հույս ունեմ՝ ամեն ինչ լավ կլինի նրա հետ անկախ ամեն ինչից: Հույս ունեմ՝ կսովորի երջանիկ լինել:

[StrangeLittleGirl]

Էլոիզի թաղամասում վերջին անգամ մի քանի ամիս առաջ եմ եղել, այն էլ հենց նրան էի հյուր գնացել մխիթարելու, երբ մագիստրոսական թեզի հետ կապված խնդիրներ ուներ: Այնտեղ ընդհանապես շատ հազվադեպ եմ լինում: Ինչ եկել եմ Դանիա, երևի մի ձեռքի մատներիս վրա կհաշվեմ, թե քանի անգամ եմ եղել այդ կողմերում:

Այսօր այդ օրերից էր. գնացել էի ՄԹ վիզայի դիմումս հանձնելու: Հետդարձի ճամփին Էլոիզին տեսա. տարել էր հեծանիվը սարքելու, տուն էր գնում:

Հետաքրքիր բան են էս պատահական հանդիպումները: Ըստ էության, դրանց հավանականությունը մեծանում է, երբ երկու անձ բավական շատ ժամանակ են անցկացնում նույն տեղում:

Ու հետաքրքիր է, որ Նորեբրոյում ահագին հաճախ եմ լինում. քաղաքի ամենաաշխույժ թաղամասն է: Չնայած դրան, ոչ մի անգամ քեզ պատահաբար չեմ հանդիպել: Հետաքրքիր բան է:

***
Էրեկ մի հետաքրքիր դեպք էի հիշել: Դու զարմացել էիր, որ դանիացի կոլեգայիս չեմ ատում, չնայած գործ չի անում, գործի չի գալիս, սարսափելի ծույլ է ու այդ ամենով հանդերձ նույն վերաբերմունքին է արժանանում, ինչ ես, այդ ամենով հանդերձ փի-էյչ-դիից հետո հաստատ գործ կճարի: Զարմացել էիր, որ չեմ չարացել: Իսկ ես պատասխանել էի, որ դա նրա խնդիրն է, իմ խնդիրն իմ գործը լավն անելն է:

Հիշեցի, թե դու ոնց էիր չարացել քո կոլեգայի հանդեպ՝ նրան հիմար անվանելով ու ասելով, որ անարդար է, որ ինքն ավելի լավ վերաբերմունքի է արժանանում, քան դու: Փորձում էի քեզ համոզել, որ չարանալը քեզ ոչ մի օգուտ չի տա, ավելորդ բացասական էներգիա է: Չգիտեմ՝ ի վերջո սովորեցի՞ր դա, թե՞ չէ:

Ու մտածում եմ՝ երևի մեր հարաբերություններն ավելի շատ քեզ էին պետք, քան ինձ: Հույս ունեմ՝ դրական հետևանքներ ամեն դեպքում թողել եմ քո կյանքում: Հույս ունեմ, որովհետև դու իմ կյանքում դրական հետևանքներ թողել ես (անտանելի ցավի հետ մեկտեղ):

***
Մտածում եմ՝ դու իմ կյանքում ընդամենը մի քանի ամիս ես եղել: Ի՞նչ է դա հավերժության համեմատ: Զրոյին ձգտող մի թիվ: Բայց այդ մի քանի ամիսն ազդել է այնպես, որ երևի ողջ կյանքում չեմ մոռանա:

Եվ ամեն դեպքում ուզում եմ հավատալ, որ դու վերջինը չէիր, որ կկարողանամ մի օր մեկ ուրիշի հետ էլ նույն ուժեղ էմոցիոնալ կապը զգալ:

[StrangeLittleGirl]

Մի ժամ գրում-ջնջում եմ, չի լինում արտահայտվել: Վերջին օրերն իրոք հրաշք էին: Ես երջանիկ եմ: Առաջվա պես երջանիկ:

[StrangeLittleGirl]

Երեկ մտածում էի՝ մենակ թե գործի տեղս էլ ամեն ինչ լավ լիներ, ու կյանքն իսկականից հիասքանչ կլիներ: Մտածում էի, որովհետև ագրեսիվ նամակագրությունից ու հեռախոսազանգերից հետո գլուխս ուռել էր: Նույն ղալմաղալը շարունակվեց նաև այսօր՝ թիմի հանդիպման ժամանակ:

Բայց ժամեր անց պիտի ամեն ինչ կարգավորվեր: Պիտի ղեկավարիս հետ գլուխ ջարդեինք ու շատ կոնկրետ էքսպերիմենտ մշակեինք: Իսկ ամենավերջում պիտի կանգնեի ու անկեղծորեն ասեի, որ ինձ դուր չի գալիս, որ հանդիպումների ժամանակ ձայնը բարձրացնում է, նույնիսկ երբ դա մեկ ուրիշի է ուղղված: Պիտի շնորհակալություն հայտներ ու խոստանար, որ կուղղի իր վարքը: Ու ես պիտի նրա գրասենյակից դուրս գայի հաստատուն քայլերով՝ հպարտանալով ինձնով, որ այս հարցը կարողացա բարձրացնել ու լուծում տալ, ուրախանալով, որ ապրում եմ մի մշակույթում, որում էսպիսի բաներն ուղիղ ասելը ողջունվում է, ոչ թե յոթանասուն ձևի պտտեցնում ու վերջում չեն ասում՝ ինչ նկատի ունեն:

Դու դեռ զբոսնում ես բլոգումս, որովհետև հույս ունես, որ ինչ-որ բան եմ քեզ ասելու, կարծում ես, որ ես էլ քեզ նման ամեն ինչ ձևակերպում եմ ոչ այնպես, ինչպես մտածում եմ, մինչդեռ վաղուց քեզ ամեն ինչ շատ ուղիղ, առանց ձևականությունների ու ավելորդությունների ասել եմ: Դու հեռավոր մի երազ ես թվում, քեզ գրեթե չեմ հիշում այլևս: Մտածում եմ՝ դու ինչքան ախմախ մարդ դուրս եկար, որ էդպես էլ չկարողացար գնահատել ու փայփայել իմ ներկայությունը քո կյանքում: Մտածում եմ՝ չհասկացար, թե որքան բախտավոր էիր դու, որ ես այդպես նվիրվել էի քեզ: Եվ ինձ փայփայելու, ամեն գնով կողքդ պահելու փոխարեն նախանձում էիր, որ այդքան շատ են իմ ընկերակցությունը նախընտրող մարդիկ:

Ու հիմա կորցրիր ինձ:

Հետաքրքիր է՝ երբ երկու իրար սիրող մարդիկ հեռանում են իրարից, բավական ծանր ժամանակներ են ապրում՝ հասկանալով, որ նոր հանդիպած մարդիկ չունեն այս ու այն առավելությունը, որն ուներ այն մեկը, որին սիրում էիր: Քո դեպքում ուրիշ է: Դու ինձ երբեք չէիր կարող երեք լեզվով էսէմէս գրել, չէիր կարող սիրել Կոպենհագենն ու Դանիան, չէիր կարող ընկերական շրջապատ ունենալ ու փորձել ինձ ինտեգրել այնտեղ, չէիր կարող պատմվածքներ գրել, չէիր կարող հետս հեծանիվ քշել քաղաքով մեկ: Իսկ ինձ հանդիպած մարդիկ երաժշտություն էլ են լսում, թանգարաններ էլ են գնում, մի երկրից մյուսն են ճամփորդում համերգի համար, բարձր ինտելեկտ ու մեծ նպատակներ ունեն: Բայց ամենակարևորը՝ գնահատում են ինձ հետ անցկացրած ամեն մի վայրկյանը:

Դու միայն զարմանում էիր, թե ինչու մարդիկ չեն ուզում քեզ հետ ընկերանալ: Իսկ ես գտա բացատրությունը. որովհետև դու չէիր սիրում մարդկանց, բայց ակնկալում էիր, որ նրանք քեզ կսիրեն:

Եվ եթե հանկարծ մի օր խնդրես, որ վերադառնամ, դա կանեմ միայն մի պայմանով. եթե ինձնից ներողություն խնդրես: Ես քեզ արդեն ներել եմ, որովհետև չներելն առաջին հերթին ինձ է վնասում: Բայց չեմ կարող քեզ ընդունել առանց համոզված լինելու, որ հասկացել ես, որ ցանկացած մարդ, որը քեզ ժամանակ է տրամադրում, քեզ բարձր է գնահատում, ու չարժե տրորել նրան, որովհետև կարող է հանգիստ հեռանալ և երջանիկ լինել առանց քեզ:

[StrangeLittleGirl]

- Ես էմպաթիա չունեմ,- ասաց:
- Ես էլ,- ասացի, ու ծիծաղեցինք:

Բայց ի՜նչ աստիճանի է քեզ նման ու ի՜նչ լավ է, որ չունի այն բոլոր հատկանիշները, որոնք ինձ ներվայնացնում էին: Իսկ ամենաահավորը. դուք երկուսդ նույն շենքում եք աշխատում:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր վորքշոփից հետո սովորականի պես ճամփի մի մասն Ադրիանոյի հետ քշեցի: Հարցրեց, թե արդյոք ամեն օր եմ գրում: Ասեցի՝ չէ: Ու մեկ էլ հասկացա, որ մինչև էսօրվա վորքշոփն արդեն մոտ երկու շաբաթ ա, ինչ չեմ ստեղծագործել:

Հա, երբ լավ եմ լինում, գրելս մի տեսակ չի գալիս: Օրագիրս էլ վկա, որ քիչ եմ գրում: Բլոկնոտներս էլ եմ հազվադեպ բացում, էն էլ զուտ նշումների կամ պլաններ կազմելու համար:

Էսօր Արտոն ասեց՝ հիպոմանիակալ վիճակում ես: Հա, էդպես ա. երբ տրամդ լավ ա լինում, հոգեբույժը դիագնոզն ունի: Երբ վատ ա լինում, էլի դիագնոզն ունի: Չկա նենց բան, ինչի համար հոգեբույժը դիագնոզ չունենա:

Մտածում եմ՝ փորձեմ ստիպել ինձ, լավ տրամադրության մեջ էլ պարբերաբար գրեմ, տեսնեմ՝ ինչ կստացվի: Ցուցակ եմ կազմել, պատիս կպցրել: Էս ամիս լճերն ա:

Չգիտեմ՝ Քրիսի հայտնվե՞լն էր պատճառը, որ տրամս սենց դզվեց, թե՞ Քրիսը հայտնվեց, որովհետև արդեն դզվել էի: Ամեն դեպքում, ինչ-որ ամեն ինչ շատ լավ ա: Հա, ջանս, մի վախեցի, Քրիսին նենց չեմ սիրում, ոնց որ քեզ: Մի վախեցի, ոչ մեկի գուցե նենց չսիրեմ, ոնց որ քեզ: Ոչ ոք գուցե քեզ նենց չսիրի, ոնց որ ես: Բայց ամենակարևորը՝ ես էսպես երջանիկ ու հանգիստ եմ:

[StrangeLittleGirl]

Էս իրար չհանդիպելու ֆենոմենն էնքան հետաքրքիր ա: Էնքան ենք փողոցում ծանոթ մարդու տեսնում, որ չտեսնելն ա սկսում տարօրինակ թվալ: Էնպես էլ չի, որ մարդ ա քաղաքի մի ծայրում իրա համար գոյատևում ա: Հաճախ եմ ձեր թաղերում լինում: Գիտեմ, որ դու էլ կենտրոն ես գալիս:

Քրիսին հիշու՞մ ես (էն մեկը չէ, որի հետ հիմա հանդիպում եմ, իրան չգիտես, ֆիզիկոսի մասին եմ ասում): Քրիսի հետ քեզ հետ ծանոթանալուց վայրկյաններ առաջ եմ ծանոթացել, ու միանգամից դուրս եկել էր: Երևի սիրահարվեի նրան, եթե դու այդ օրն ինձ չառևանգեիր ու դրանից հետո Այ-Էս-Էմի իվենթներին ինձ չմեկուսացնեիր մյուսներից:

Հա, ուրեմն Քրիսին չափազանց հաճախ եմ Այ-Էս-Էմից դուրս տեսնում: Լավ, ասենք ինքն էլ ա ՍԻՓ-ում դանիերենի գնում, դրա համար ընդհանուր միջոցառումներին ինքն էլ ա լինում: Բայց տեսել եմ նաև մայիսի մեկի ֆեստին, երեկ էլ համալսարանական ֆեստին էր եկել: Տեսել եմ նաև Պուտգորդեն-Ռոդբյու նավի վրա: Ինչ-որ անկապ, անընդհատ տարբեր տեղերում պատահաբար հանդիպում եմ իրան:

Հետաքրքիր ա, որովհետև մենք բոլորս էլ նույն համալսարանում ենք աշխատում, բայց դու ոնց որ չլինես:

[StrangeLittleGirl]

Կիրակի օրով էկել եմ գործի, իբր որ հոդվածիս հերթական հատվածն ավարտեմ, բայց չեմ կարողանում գործի վրա կենտրոնանալ:

Մեկ-մեկ շատ սուր կարոտ եմ զգում, ու ներսից ծակում է: Մեկ-մեկ թաքուն հույս եմ փայփայում, թե կգրես: Բայց ի՞նչ կգրես, ինչի՞ համար: Ինչ էլ ասես, միևնույն է, լռություն եմ պահպանելու, մինչև ներողություն չխնդրես: Հա, ես ներողության եմ սպասում, իրոք սպասում եմ, որովհետև չեմ հավատում, որ չնայած բոլոր թերություններիդ, չնայած բոլոր անմարդկային հատկանիշներիդ, էդ աստիճանի վատն ես, որ չես հասկանա, թե ինչպես ամեն ինչ քանդեցիր:

Մեկ-մեկ մտածում եմ առողջ հարաբերությունների մասին ու ինքս ինձ հարց եմ տալիս՝ արդյոք դրանց մեջ սեր կա՞: Էն, ինչի մեջ հիմա եմ, շատ առողջ է, ու սուտ կլինի ասելը, թե դուրս չի գալիս: Բայց մի տեսակ չի հերիքում ինձ: Սիրել եմ ուզում ու չեմ կարողանում:

[StrangeLittleGirl]

Լճերն իրոք քաղաքի զուգահեռ իրականությունն են: Այնտեղ հայտնվելիս ինձ թվում է՝ դուրս եմ գալիս այստեղից ու հիմայից ու հայտնվում ինչ-որ երևակայական աշխարհում, որովհետև էնտեղ տեղի ունեցած ամեն ինչ սյուռ է թվում:

- Ի՞նչ ես ուսումնասիրում,- հարցնում է:
- Լեզու և ուղեղ,- ասում եմ:
- Դա իմ մասին է,- ասում է,- ես գրենլանդացի եմ ու հիվանդ ուղեղ ունեմ:
- Հիվա՞նդ: Այսի՞նքն:
- Ասում են՝ շիզոֆրենիկ եմ:
- Ո՞վ է ասում:
- Նրանք՝ հիվանդանոցում աշխատողները:
- Հաճա՞խ ես հիվանդանոցում լինում:
- Էնքան էլ չէ: Հենց զգում եմ՝ պսիխոզը սկսվում է, գնում եմ:

...
- Գիտես, վաղուց թոշակի եմ անցել, հիմա կյանքն եմ վայելում: Դանիան հրաշալի երկիր է: Այստեղ ամենաբարդ բանը երջանիկ չլինելն է:

...
- Դու ինձ մի աղջկա ես հիշեցնում:
- Ու՞մ:
- Չգիտեմ: Հիվանդանոցում եմ տեսել: Էնքան էին էլեկտրաշոկ տվել, որ ոչինչ չէր հիշում:

...
- Քանի՞ տարեկան ես:
- Քսանութ:
- Ես էլ հուլիսի 28-ին եմ ծնվել: Ուրեմն մի ընդհանուր բան ունենք:

[StrangeLittleGirl]

Երեկ մի հսկայական ցուցակ էի կազմել, թե ինչու եմ ուզում քեզ տեսնել: Իսկ ավելի ճիշտ, մի պատասխանով լիքը հարցեր էի գրել: Չգիտեմ, ինձ սխալ եմ զգում, երբ քո մասին եմ մտածում, քեզ հիշում, քեզ կարոտում: Դա չպիտի լինի, պիտի թույլ տամ՝ մոռացվես, գնաս: Ինձ միշտ փորձում եմ համոզել, որ այս պատմության մեջ կորցնողը դու ես:

Հարցերի շարան է՝ եթե գրես ինձ, ի՞նչ կասեմ, հետ կգա՞մ մոտդ, կխնդրե՞ս, որ հետ գամ: Ու վերջում ամենամեծ հարցն է. կգրե՞ս արդյոք: Գնա, չեմ ուզում քեզ, մոռացվիր, խնդրում եմ, թող առաջ գնամ, թող կարողանամ նորից սիրել:

Ինքս ինձ վրա անընդհատ ջղայնանում եմ, որ քեզ հիշում եմ: Ու ջղայնանում եմ, որ փոքր հույսեր եմ ունենում, թե կվերադառնաս:

[StrangeLittleGirl]

Շատ ջահել տարիքից գիտեի, որ ֆիզիկական ակտիվությունը «ճիշտ» բան է: Բայց մենակ գիտեի: Ինչ-որ պահ կար, որ առավոտները զոռով ինձ արթնացնում էի, որ վազեմ, բայց ընդամենը մի երկու օր տևեց դա: Դպրոցական տարիքում նաև ինձ զոռով բասկետբոլի ուղարկեցին: Երկու տարի մարզվելուց հետո թողեցի, որ ընդունելության քննություններին պատրաստվեմ: Իսկ համալսարանում ընդհանրապես թարգել էի ֆիզիկական ակտիվությունը: Իմ մի քիչ ազատ ժամանակը ոչ համալսարանական (ակումբային և ոչ միայն ) ընկերներին էի տրամադրում: Ի՞նչ սպորտի մասին էր խոսքը: Իսկ ֆիզկուլտի դասերից զզվում էի:

Էդպես տարիներ անցան այն գիտակցությամբ, որ ֆիզիկական ակտիվությունը պետք է, բայց ոչ մի անգամ ներքին ցանկություն կամ պահանջ չզգալով: Միայն մի պահ աերոբիկան էր դուրս եկել, բայց երբ հայտնաբերեցի յոգան, ամեն ինչ կտրուկ փոխվեց: Ինձ, փաստորեն, քրտնելու երևույթը դուր չէր գալիս: Իսկ յոգան և՛ հանգստացնող էր, և՛ ֆիզիկական ակտիվություն էր, և՛ չէր քրտնացնում: Ու չնայած զանազան ջիմերում անդամակցությունս թույլ էր տալիս նաև ժեշտերից և քրտնացնող խմբային դասերից օգտվել, ի վերջո գնացի ու կանգնեցի միայն ու միայն յոգայի տարբեր տեսակների վրա:

Բայց վերջերս մի տարօրինակ բան հետս տեղի ունեցավ: Իմ կյանքի ամենավատ պահերից մեկն էր: Բառերով չեմ կարող նկարագրել, թե ինչ սարսափելի վիճակում էի: Ուշքն ու միտքս ինքնասպանությունն էր: Բայց մեկ էլ հանկարծ ինձ տնից դուրս գցեցի ու սկսեցի վազել մոտակա լճի ափին: Վազեցի այնքան, մինչև ուժասպառ եղա: Երբ եկա տուն, ճիշտ է՝ ամբողջովին չէի վերականգնվել, բայց գոնե բավականաչափ լավ էի, որ ինձ վնաս չտայի:

Էս վերջին մի քանի օրերին էլ տագնապի նոպաներ եմ ունենում: Ու դրան զուգահեռ քրտնելու անհաղթահարելի ցանկություն է առաջանում: Երեկ, օրինակ, բռնեցի ու որոշեցի բլրի վրայով գործի գնալ: Հեծանիվիս արագությունը դրեցի ամենաբարձրի վրա, քամուն հակառակ ու քրտնելով բարձրացա բլրի գագաթը: Լավ էր, բայց քիչ էր:

Զգում եմ, որ յոգան էլ առաջվա պես հաճույք չի պատճառում: Ճիշտ է՝ էստեղ գուցե դեր ունի նաև կայուն դասատու չունենալը: Բայց ամեն դեպքում, բավական հաճախ դասս չեղարկում եմ կամ բաց թողնում, ինչի համար տուգանում են:

Էսօր էլ դասս չեղարկեցի, բայց մարզահագուստս հետս վերցրի: Վերցրի քրտնելու հարմարանքներով: Ու գնացի ջիմ, կես ժամ վազքուղու վրա վազեցի: Ուշաթափվելու աստիճանի: Երբ իջա վազքուղուց, վրաս հալ չկար, սատկում էի, բայց տրամադրությունս հզոր էր: Եկա տուն, անգամ կարողացա ընթրիք սարքել: Ավելին ասեմ՝ իմ կամքով սառնարանից գազար հանեցի ու կրծեցի, մինչդեռ առաջներում զոռով էի գազար ուտում:

Ու հիմա լավ եմ ու ինձ լիքը սիրում եմ, որ տագնապի, դեպրեսիայի ու այլ հոգեբուժական դիագնոզների ջանն ընկնելու փոխարեն ենթարկվում եմ մարմնիս պահանջներին ու վազում:

Վաղը կփորձեմ առավոտյան ժամը յոթին արթնանալ: Եթե դա էլ անեմ, ճակատս կպաչեմ ու ինձնով մի այլ կարգի կհպարտանամ:

[StrangeLittleGirl]

Էս վերջերս իմ ինտրովերտ ճտտիկը միացել է: Էն կարգի, որ բուք քլաբի գիրքը կարդացի, բայց չգնացի, որովհետև չուզեցի նոր մարդկանց հետ ծանոթանալ: Հետո փաբ քուիզը քենսըլեցի, հետո էլ Վիոլենի ու ընկերուհու հետ կինո գնալը: Բայց կարևորը՝ դրանից լավ եմ զգում: Մեկ-մեկ պետք է լինում աշխարհից կտրվել ինքդ քեզ վրա կենտրոնանալու համար:

Ինձ թվում է՝ տագնապային վիճակներս սկսվեցին նրանից, որ մոռացել էի, թե ինչ է նշանակում մենակ մնալ: Շաբաթներով ինքս ինձ ժամանակ չէի տրամադրել: Ու մեկ էլ արթնանում եմ մի առավոտ, ամբողջ օրս առջևումս է, ուզում եմ ինքս ինձ հետ մնալ, բայց գժվում եմ:

Իսկ հիմա էն աստիճանի եմ հասել, որ նույնիսկ գործի տեղս չեմ աշխատում, որ ոչ մեկի չտեսնեմ: Փոխարենը գրադարաններում եմ կորում: Իսկ էստեղի գրադարաններն օֆիսներից հազար անգամ ավելի հարմարավետ են:

Մարիան ասում է՝ աշխատանքային կյանքը չպիտի սոցիալի հաշվին անես: Բայց իմ սոցիալ կյանքը նվազեցնելով սկսել եմ ինձ լավ զգալ: Հա, գիտեմ, երկար չի տևի, հետո նորից էքստավերտ ճտտիկս կմիանա, ու կվազեմ նոր մարդկանց հետ ծանոթանալու: Բայց հիմա սենց լավ է:

Էսօր էլ կես ժամ ջիմում վազեցի: Էրեկ երբ նույնն արեցի, մի բան պակասում էր: Էսօր վազելուց հետո մի քիչ յոգայի վարժություններ արեցի, ու երջանկությունը լիարժեք դարձավ: Տո ի՞նչ ալկոհոլ կամ կանաբիս, եթե կարող ես սեփական մարմինդ աշխատացնելով էդքան լավ զգալ: Շաբաթ օրը յոգայի դաս կվերցնեմ, դրանից առաջ կվազեմ: Ու ինձ լավ կզգամ:

[StrangeLittleGirl]

Ամեն դեպքում, ես հավատում եմ, որ կյանքում ամեն ինչ տեղի է ունենում ճիշտ ժամանակին, ու պետք չէ շտապեցնել կամ ստիպելով ինչ-որ բաներ անել:

Մեկը դասական երաժշտությունն է: Երբ ամեն անգամ ասել եմ՝ դասական երաժշտություն չեմ սիրում, մարդիկ թարս նայել են ինձ, թե՝ քեզ նման խելացի մարդուց սպասելի չէ: Բայց ես չեմ սիրում ձևեր թափել, չեմ սիրում անել բաներ, որոնք հարիր են խելացի մարդուն, այլ անում եմ այն, ինչ ինձ դուր է գալիս:

Ու հիմա եկել է դասական լսելու պահը: Երբ չեմ կարողանում կենտրոնանալ աշխատանքիս վրա, միացնում եմ Շոպեն, ու ավելորդ լարված նյարդերս հանգստանում են, կենտրոնացումս՝ լավանում է: Ու կներեք, գործերից ոչ մեկի անունը չգիտեմ, չեմ էլ իմանա: Թողեք անգրագետ մնամ:

Հա, մեկ էլ մտածում եմ՝ ականջակալներիցս մեկը հագցնեմ կողքիս շշով ջրին, թող մի քիչ ինքն էլ լսի