Գիտե՞ս ոնց տակնուվրա եղա, երբ տեսա ժամադրության սրճարանի հասցեն: Ուղիղ քո տան դիմացի մայթին էր: Ինչու՞ Կոպենհագենի բազմաթիվ սրճարաններից ընտրեց հենց այդ մեկը, որը քեզ այդքա՜ն մոտ էր: Մեկ ասում էի՝ չգնամ: Մեկ ասում էի՝ խնդրեմ, ուրիշ տեղ հանդիպենք: Ես չէի ուզում, որ դու ինձ նրա հետ տեսնես: Չէի ուզում, որ մտածես՝ հատուկ եմ անում, որովհետև հատուկ չէի անում:
Այնուամենայնիվ, գնացի: Երեկոն շատ լավ անցավ: Հետո էլ Կլեպտի կլեպտիի համերգին գնացինք, որը նույն սրճարանի հետևի բարում էր: Դու ինձնից ընդամենը մի քանի մետր հեռավորության վրա էիր գտնվում, իսկ ես քեզ չէի տեսնում: Եվ դա լավ էր: Դա ապացույց էր, որ կարող ենք ապրել մի քաղաքում, կարող ենք գտնվել նույն թաղամասում, նույն փողոցում, անգամ դիմացի մայթերին ու չտեսնել իրար: Դա նշանակում է, որ պետք չէ վախենալ պատահաբար քեզ հանդիպելուց, որովհետև ուղղակի չեմ հանդիպելու:
Վստահ եմ, որ ցերեկն էլ սակուրայի փառատոնին ես եղել:
Էջանիշներ