Պարանորմալ երևույթներ

[Sambitbaba]

Ժող մի հատ բան ասեմ… սովորաբար պարանորմալ երևույթները պատմվում են "նկատի ունենալով" նպատակ, այսինքն ինչ նպատակի համար ա էդպես եղել… միստիկ պայմաններում միստիկ նպատակ… բնության մեջ որևէ երևույթ ինչ որ նպատակի համար չի արվում, նպատակ չկա… մի հատ անեկդոտ կա. երեխան հարցնում ա ծնողին՝ մամա ինչի՞ ա անձրև գալիս… ծնողն ասում ա որ ծառերն ու ծաղիկները ջրվեն… երեխան էլ հարցնում ա, բա մայթերին ինչի՞ ա գալիս…

անմեղ անեկդոտ ա, բայց բավականին բովանդակալից…

Գալը շատ լավ հարց էր բարձրացրել… հետո ի՞նչ եղավ էդ աղջկա հետ… ասենք թե Ուլանայի պատմածը բացարձակ փաստագրական ա ինչի՞ էդ աղջկա գլուխը դուրս չեկավ… ի՞նչ եղան հետագա դեպքերը որ էդ դեպքին միստիկ բնույթ ա վերագրում…

Նախ, անեկդոտդ իրոք շատ լավն էր, Մեֆ ջան...
Ու հետո, ամեն ինչ լավ ու շատ ճիշտ ես ասում:
Բայց պարտադիր չի, որ քո ճշմարտությունը լինի միակ ճշմարտությունը: Որովհետև անհնար է, որ քո միակ ճշմարտությունն ամեն ինչ բացատրի գոնե քեզ համար:
Նույնն էլ իմը` ինձ համար: Բյուրինը` Բյուրի համար: Գալինը` Գալի համար:
Իսկ եթե ես փորձում եմ իմ միակ ճշմարտությունը որպես գործիք ծառայեցնել գոնե միայն իմ կյանքում ինձ հետ կատարված հազար ու մի տարբեր բաներ բացատրելու համար, նշանակում է, ես ինձ զրկում եմ լիքը այլ ճշմարտություններից ու նոր բացահայտումներից:

Ալֆան ի՜նչ լավ հիշեց կոլեկտիվ անգիտակցության մասին... Իսկ եթե կա նաև կոլեկտիվ ճշմարտությու՞ն... և ոչ թե մեկն, այլ լիքը կոլեկտիվ ճշմարտություններ...

բնության մեջ չկա նպատակ, կա պատճառ և հետևանք… բայց պարանորմալ երևույթները աչքի են ընկնում հստակ նպատակի ակնարկով կամ դրա փնտրտուքով

Իմ անձնական ճշմարտության մեջ, օրինակ, բնության մեջ էլ կա նպատակ, և եթե մենք չգիտենք, թե ինչ նպատակ է դա, պետք չէ հերքել այդ նպատկի գոյությունը:
Իսկ Այվիի բերած օրինակի մեջ, ես, իհարկե, չեմ հերքում նպատակի գոյությունն էլ, ուղղակի ասում եմ, որ որոշակի նպատակ կարող է նաև չլինել: Որովհետև, ըստ իմ գիտեցածի (գիտեմ, դա ձեր համար ոչ գիտելիք է, ոչ էլ, առավել ևս գիտություն), դա կարող է լինել նաև ընդամենը երկու տարբերտարածքային կյանքերի համընկնում, կամ հանդիպում, կամ խաչաձևվում, - չգիտեմ, ինչպես ճիշտ ասել, նման բաներ մեր գիտակցությանը խորթ են դեռևս...

[StrangeLittleGirl]

Նախ, անեկդոտդ իրոք շատ լավն էր, Մեֆ ջան...
Ու հետո, ամեն ինչ լավ ու շատ ճիշտ ես ասում:
Բայց պարտադիր չի, որ քո ճշմարտությունը լինի միակ ճշմարտությունը: Որովհետև անհնար է, որ քո միակ ճշմարտությունն ամեն ինչ բացատրի գոնե քեզ համար:
Նույնն էլ իմը` ինձ համար: Բյուրինը` Բյուրի համար: Գալինը` Գալի համար:
Իսկ եթե ես փորձում եմ իմ միակ ճշմարտությունը որպես գործիք ծառայեցնել գոնե միայն իմ կյանքում ինձ հետ կատարված հազար ու մի տարբեր բաներ բացատրելու համար, նշանակում է, ես ինձ զրկում եմ լիքը այլ ճշմարտություններից ու նոր բացահայտումներից:

Ալֆան ի՜նչ լավ հիշեց կոլեկտիվ անգիտակցության մասին... Իսկ եթե կա նաև կոլեկտիվ ճշմարտությու՞ն... և ոչ թե մեկն, այլ լիքը կոլեկտիվ ճշմարտություններ...


Իմ անձնական ճշմարտության մեջ, օրինակ, բնության մեջ էլ կա նպատակ, և եթե մենք չգիտենք, թե ինչ նպատակ է դա, պետք չէ հերքել այդ նպատկի գոյությունը:
Իսկ Այվիի բերած օրինակի մեջ, ես, իհարկե, չեմ հերքում նպատակի գոյությունն էլ, ուղղակի ասում եմ, որ որոշակի նպատակ կարող է նաև չլինել: Որովհետև, ըստ իմ գիտեցածի (գիտեմ, դա ձեր համար ոչ գիտելիք է, ոչ էլ, առավել ևս գիտություն), դա կարող է լինել նաև ընդամենը երկու տարբերտարածքային կյանքերի համընկնում, կամ հանդիպում, կամ խաչաձևվում, - չգիտեմ, ինչպես ճիշտ ասել, նման բաներ մեր գիտակցությանը խորթ են դեռևս...

Սամ, ճիշտը մի հատ ա, ջոկու՞մ ես, ճշմարտությունը մեկն ա: Իմ ու քոնը չի: Ճշմարտությունն էն ա, որ կա էդ քո չսիրած ծանրության ուժ, կա կյանք ու մահ, կան տարբեր կենդանիներ: Իմ ու քոնը կարծիք ա, ընկալում ա, համոզմունք ա: Հիմա եթե խնձորը ծառից ընկնում ա, ճշմարտությունն էն ա, որ ծանրության ուժի ազդեցությամբ ա, բայց քո կարծիքով կամ քո ընկալմամբ, հոգիներն են գցել, մի ուրիշի ընկալմամբ խնձորն ընդհանրապես ծառից չի պոկվել, իսկ երրորդը նույնիսկ կպնդի, որ խնձոր չկա: Բայց ճշմարտությունն էդ մեկն ա. ծանրության ուժի տակ ընկավ:

Էսօր մի հոդվածում եմ կարդացել, չեմ հիշում՝ ով ա ասել, բայց լավ ա ասել: Ասում ա՝ գիտության կայֆն էն ա, որ ճշմարիտ ա, ուզում ես հավատա, ուզում ես չէ:

[Mephistopheles]

Նախ, անեկդոտդ իրոք շատ լավն էր, Մեֆ ջան...
Ու հետո, ամեն ինչ լավ ու շատ ճիշտ ես ասում:
Բայց պարտադիր չի, որ քո ճշմարտությունը լինի միակ ճշմարտությունը: Որովհետև անհնար է, որ քո միակ ճշմարտությունն ամեն ինչ բացատրի գոնե քեզ համար:
Նույնն էլ իմը` ինձ համար: Բյուրինը` Բյուրի համար: Գալինը` Գալի համար:
Իսկ եթե ես փորձում եմ իմ միակ ճշմարտությունը որպես գործիք ծառայեցնել գոնե միայն իմ կյանքում ինձ հետ կատարված հազար ու մի տարբեր բաներ բացատրելու համար, նշանակում է, ես ինձ զրկում եմ լիքը այլ ճշմարտություններից ու նոր բացահայտումներից:

Ալֆան ի՜նչ լավ հիշեց կոլեկտիվ անգիտակցության մասին... Իսկ եթե կա նաև կոլեկտիվ ճշմարտությու՞ն... և ոչ թե մեկն, այլ լիքը կոլեկտիվ ճշմարտություններ...


Իմ անձնական ճշմարտության մեջ, օրինակ, բնության մեջ էլ կա նպատակ, և եթե մենք չգիտենք, թե ինչ նպատակ է դա, պետք չէ հերքել այդ նպատկի գոյությունը:
Իսկ Այվիի բերած օրինակի մեջ, ես, իհարկե, չեմ հերքում նպատակի գոյությունն էլ, ուղղակի ասում եմ, որ որոշակի նպատակ կարող է նաև չլինել: Որովհետև, ըստ իմ գիտեցածի (գիտեմ, դա ձեր համար ոչ գիտելիք է, ոչ էլ, առավել ևս գիտություն), դա կարող է լինել նաև ընդամենը երկու տարբերտարածքային կյանքերի համընկնում, կամ հանդիպում, կամ խաչաձևվում, - չգիտեմ, ինչպես ճիշտ ասել, նման բաներ մեր գիտակցությանը խորթ են դեռևս...

Սամ, ճշմարտությունն օբյեկտիվ ա… իմ ու քոնը չկա… դու կարաս "քո ճշմարտությունն ունենաս" ու մեջն ապրես որտեղ գրավիտացիա չկա, բայց դրանից գրավիտացիան չի անհետանա…

եթե չլինի օբյեկտիվ ճշմարտություն, ապա հնարավոր չի լինի բանավիճել… դու չես կարող վիճել ու ապացուցել… օքե՞յ…

թե չէ ինչի՞ շուրջ ես վիճում Սամ… որ "իմ ճիշտը քո ճշտից լավն ա՞" ավելի ճշիշտ ա՞…

դա աբսուրդ ա…

քո ասելով բոլորն էլ ճիշտ են… տենց բան չի կարող լինել եթե իրար հակառակ բաներ են ասում… բոլորը կարող են սխալ լինել, բայց ոչ ճիծտ եթե իրար հակառակ բաներ են ասում…

[Skeptic]

Էսօր մի հոդվածում եմ կարդացել, չեմ հիշում՝ ով ա ասել, բայց լավ ա ասել: Ասում ա՝ գիտության կայֆն էն ա, որ ճշմարիտ ա, ուզում ես հավատա, ուզում ես չէ:

Նիլ դե Գրաս Թայսոն



Չգիտեմ ինչի, բայց ինձ թվում ա, որ հակառակ ճամբարից շուտով քվանտային ֆիզիկան ա շահարկվելու' Շրյոդինգերի փիսոյով, դիտորդ-միտորդով և այլն:

[Sambitbaba]

Ինձ հետ մի անգամ շատ տարօրինակ բան է եղել, որը մոռանալ չեմ կարող։
Նույն բանը իրար հետևից երկու անգամ է կատարվել. կյանքիս մի քանի վայրկյանը երկու անգամ եմ ապրել։
Քույրիկիս հետ սենյակում էի, ինքը մի անկյունում, ես՝ մյուս։ Մոտեցավ ինձ, բան հարցրեց։ Մեկ էլ՝ շըրխկ, դուբլ երկրորդ։ Քույրիկիս հետ սենյակում եմ, ինքը մի անկյունում, ես՝ մյուս։ Մոտեցավ ինձ, բան հարցրեց։
Սարսափելի ապրում էր։ Ուղեղս կախվել էր։
Երևի «ծրագրային խափանում» էր, թե ինչ, բայց անմիջապես ուղղեցին վերևներից։ Էլ էդպիսի բան չկրկնվեց։

Այվ ջան, որոշեցի վերադառնալ գրառմանդ, որովհրտև այս տուրուդմբոցի պատճառն այն հանդիսացավ: Ու, քանի որ Մեֆին գրեցի մի փոքր, գտնում եմ, որ ավելի լավ կլինի, անկախ ձեր կարծիքին ու վերաբերմունքին գրածիս, փորձել բացատրել դրա տակ այն, ինչ հասկանում եմ, ելնելով ունեցածս ոչ-գիտական, կամ անհեթեթ`ինչպես կուզեք, - ինֆորմացիայի:

Դեռևս մինչև Նյու Էյջը հայտնի էր, որ մարդիկ ունեն յոթ մարմիններ, և ֆիզիկականը դրանցից մեկն է ընդամենը: Այս մասին ասել եմ արդեն վերևում, էնպես որ գնամ առաջ:

Արդեն այսօր, այսօրվա Նյու Էյջում ասվում է, որ բացի յոթ մարմինները, մենք ապրում ենք նաև տարբեր տարածքներում, ընդ որում` միաժամանակ: Այսիքն, մնք մի հատ չենք: Բայց մեր որոշակի փորձն անցնելու պատճառով, կարող ենք պատկերացում կազմել ու խոսել միայն մեր այն կյանքի մասին, որում գտնվում ենք կոնկրետ հենց հիմա:

Մոտավորապես այսպես:

Պատկերացրու քո հեռուստացուցը, որը բազմաթիվ ալիքներ ունի: Միևնույն պահին դու հնարավորություն ունես (քո ընտրությամբ) դիտել յոթանասուն տարբեր հաղորդումներ. լուրեր, սպորտ, կոնչիտաներ, սերժեր, հինգ հատ մուլտիկ, ութ հատ տարբեր ժանրերի գեղարվեստական ֆիլմեր և այլն: Կարող ես ընտրել ցանկացած բան, ճի՞շտ է: Յոթանասուն տարբեր ալիքներից:

Բայց ինչ էլ որ ընտրես, դու կարող ես ընտրել մեկը միայն:

Եվ դա նշանակում է, որ ձեռքիդ տակ ունենալով յոթանասուն տարբեր ալիքներ, ունենալով յոթանասուն տարբեր պատմություններ, յոթանասուն տարբեր կյանքեր, դու կարղ ես կոնկրետ այս պահին ընտրել դրանցից մեկը միայն, պատկերացում կազմել միայն մեկի մասին, ապրել մեկը միայն:
Հասկանու՞մ ես:
Բայց չէ՞ որ մնացած 69 կյանքերն էլ ոչ մի տեղ չեն կորել. նրանք բոլորն էլ քեզ հետ են, քո առջև, քո հեռուստացույցի մեջ... Եվ որ ամենակարևորն է, նրանք կանգ էլ չեն առել, նրանք էլ շարունակվում են անկախ նրանից, դիտում ես դու նրանք թե ոչ, ճի՞շտ է... Եթե դու հիմա փոխես ալիքներն ու մի այլ բան նայես, քսան րոպե հետո, վերադառնալով այս նույն ալիքին, կկարողանա՞ս շարունակել քո այս ֆիլմը հենց այս նույն տեղից, որտեղ դադարել ես...

Մենք հնարավորություն ունենք գտնվել մեր կյանքի միայն մեկ ալիքում... և հիշել այդ մեկը միայն: Բայց մյուս կյանքերն էլ` ընթանում են...

Հիմա պատկերացրու հետևյալը.
Դու կլանված մի ֆիլմ ես նայում քո ընտրած ալիքով, իսկ այդ պահին, քո տան տանիքի քո անտենայի վրա թառած, երկու աղունիկ իրար սեր են խոստովանում: Եվ այդ պատճառով, մեկ էլ, անկախ քո կամքից, քո հեռուստացույցի ալիքներն սկսում են խառնվել, և քո դիտած ֆիլմի մեջ մեկ էլ սկսում են կադրեր հայտնվել մի այլ ալիքով ցուցադրվող ֆիլմից, և այն աղունիկների մասին էլ անգամ դու ոչինչ չգիտես...

Իսկ ինչ վերաբերվում է քո պատմած դեպքին, այնպիսի տպավորություն է, որ երկու տարբեր ալիքներում միևնույն ֆիլմն է ցուցադրվել և միաժամանակ, ժամանակի չնչին տարբերությանբ...

[Alphaone]

Նիլ դե Գրաս Թայսոն



Չգիտեմ ինչի, բայց ինձ թվում ա, որ հակառակ ճամբարից շուտով քվանտային ֆիզիկան ա շահարկվելու' Շրյոդինգերի փիսոյով, դիտորդ-միտորդով և այլն:

քվանտային ֆիզիկան էս թեմայի հետ շատ խիստ առնչություն ունի, բայց էնքանով, որ մարդավարի բացատրում ա լիքը բաներ, որ ժամանակին պարանորմալ են համարվել...

[Sambitbaba]

Սամ, նայի: Ուրեմն գիտության մեջ ու ընդհանրապես բանական մարդիկ սենց են անում: Մի երևույթ երբ ի հայտ ա գալիս, տալիս են ամենահավանական, ամենաառօրեական բացատրություն: Էդ բացատրությունը չի տրվում մենակ էն դեպքում, երբ պարամետրերից մեկը չի բռնում: Հետո անցնում են մյուս ամենահավանականին ու տենց ամեն ինչ ժխտելով նոր կարաս մտածես հոգիների, ոչ մարմնական կյանքի ու այլ տարօրինակ բաների մասին:

Դե, դու բանական մարդկանց մասին ես խոսում: Իսկ ես դրանց հետ ի՞նչ գործ ունեմ, չեմ հասկանում...

Վերցնենք օրինակ: Մի կին գնաց բժշկի աջ աճուկային շրջանում ուժեղ ցավերով: Բժիշկը չի նստում, մտածում, թե էդ հիվանդի մեռած մաման էն աշխարհից ազդակ ա ուղարկում: Առաջինը պետք ա կույր աղու որդանման ելունի բորբոքումը հերքել: Հետազոտեց, պարզեց, որ էդ չի: Հետո անցնում ես ձվարաններին: Ձվարանների բոլոր տեսակի հիվանդությունները (ապոպլեքսիա, կիստա, բորբոքում, արտաարգանդային հղիություն և այլն) հերքելուց հետո անցնում ես որովայնի խոռոչում այլ օրգանների հիվանդություններին (օրինակ՝ ստամոքս, քիչ հավանական ա, բայց մեկ-մեկ ցավն էդտեղ էլ ա տեղակայվում): Երբ պարզում ես՝ որովայնում ամեն ինչ նորմալ ա, անցնում ես մյուս հավանականին. հոգեկան խանգարումներ, որոնք մարնականով են դրսևորվում: Եթե դա էլ ես ժխտում, հաջորդ հավանական տարբերակն էն ա, որ հիվանդդ խաբում ա: Եթե պարզվում ա, որ չի խաբում, նոր կարաս մտածես, որ իրա մահացած մաման ազդակներ ա ուղարկում կամ էլ այլմոլորակայինները վրան գիտական փորձեր են դնում:

Ապրես: Եվ սա տևում է երեք ամիս: Եվ առայժմ ամեն ինչ ժխտել ես միայն ու նոր պարզել, որ չի խաբում: Իսկ կբուժես թե ոչ, դեռ չես էլ պարզել... Մի երեք ամիս հետո էլ կպարզես, որ ասենք քաղցկեղ է դա ու չի բուժվում, ու կնոջը կասես "Բա՜յ"... Ես չեմ ասում, որ միշտ այդպես է, բայց այդպես էլ է պատահում, չէ՞...

Իսկ այս կնոջ քուրը, նույնպես աջ աճուկային շրջանում ուժեղ ցավերով (եսի՞մ, երևի ընտանեկան է...), գնում է մի ոչ տրադիցիոն բժշկի մոտ, (եկ այս պահին չխոսենք շառլատաններից, լա՞վ), սա ձեռքը դնում է էս կնոջ աջ աճուկային շրջանին ու երկու րոպեում բուժում է կնոջը: Կա՞ն նման դեպքեր, թե ոչ: Եվ անկախ մահացած մամայի ու այլմորակայինների:

Իսկ դու բոլոր դեպքերը վերցնում ես, հավանական բացատրությունները թողած միանգամից ընկնում ես մահացած մամաների ու չգիտեմ ինչերի հետևից:

Բյուր, ես ամենայն լրջորեն հայտարարում եմ, որ Ուլուանայի ասած նկարի պատմության քո բացատրությունների մեջ ոչ գիտության, ոչ էլ հավանականության նշույլ անգամ չկա, և բացատրություններդ լրիվ աբսուրդ են,Սեմյուէլ Բեկկետն էլ երանի է տալիս քո ֆանտազիային:

Եթե աշխարհը քո տրամաբանությամբ շարժվեր, էսօր ո՛չ գիտությունը կզարգանար, ո՛չ էսքան բան կիմանայինք տարբեր բաների մասին, այլ կշարունակեինք հավատալ, որ կայծակն աստվածներն են առաջացնում, չար ուժերը խնձորը ծառից գցում են, իսկ քաղցկեղն էլ սխտորով բուժվում ա

Եթե աշխարհը քո տրամաբանությամբ շարժվեր, մենք բոլորս վաղուց ուղղակի պրծած կլինեինք արդեն ու չէինք հասցնի նույնիսկ մեռնել անբուժելի քաղցկեղիցցց...

[Mephistopheles]

…
Դեռևս մինչև Նյու Էյջը հայտնի էր, որ մարդիկ ունեն յոթ մարմիններ, և ֆիզիկականը դրանցից մեկն է ընդամենը: Այս մասին ասել եմ արդեն վերևում, էնպես որ գնամ առաջ:

…

Ստոպ… էսի օբյեկտիվ իրականություն ա՞… թե՞ քոնն ա…

[StrangeLittleGirl]

Ապրես: Եվ սա տևում է երեք ամիս: Եվ առայժմ ամեն ինչ ժխտել ես միայն ու նոր պարզել, որ չի խաբում: Իսկ կբուժես թե ոչ, դեռ չես էլ պարզել... Մի երեք ամիս հետո էլ կպարզես, որ ասենք քաղցկեղ է դա ու չի բուժվում, ու կնոջը կասես "Բա՜յ"... Ես չեմ ասում, որ միշտ այդպես է, բայց այդպես էլ է պատահում, չէ՞...

Սամ, այ եթե անդրշիրիմյան կյանքից եկող մամայի մասին խոսենք, էդ դեպքում երեք ամիս կտևի, բայց որովայնում սուր ցավի դեպքում իրավունք չունենք ժամանակ կորցնելու, ու ապենդիցիտից մինչև հոգեկան կասկածելու ընթացքն ընդամենը մի քանի ժամ ա տևում: Երբ հիվանդը ցավից գոռում ա, հավատա, իրա խաբելն ու չխաբելն էական չի: Ավելի լավ ա հետո պարզվի խաբում ա, քան խաբելը պարզելու վրա ժամանակ ծախսես, հաջորդ օրը հիվանդդ մեռնի: Հըմ, փաստորեն դու նույնիսկ միջազգայնորեն ընդունված բժշկական պրոտոկոլներն ես կասկածի տակ առնում

Իսկ այս կնոջ քուրը, նույնպես աջ աճուկային շրջանում ուժեղ ցավերով (եսի՞մ, երևի ընտանեկան է...), գնում է մի ոչ տրադիցիոն բժշկի մոտ, (եկ այս պահին չխոսենք շառլատաններից, լա՞վ), սա ձեռքը դնում է էս կնոջ աջ աճուկային շրջանին ու երկու րոպեում բուժում է կնոջը: Կա՞ն նման դեպքեր, թե ոչ: Եվ անկախ մահացած մամայի ու այլմորակայինների:

Կան նման դեպքեր: Կան նաև նման դեպքեր, երբ դրա արդյունքում հիվանդը մահացել է: Ու կա նաև պլացեբո կոչվող երևույթ: Առայժմ այդ բոլոր ոչ տրադիցիոն բժիշկներից ոչ մեկն իր մեթոդները ռանդոմիզացված կրկնակի կույր պլացեբո կանտրոլ հետազոտությամբ չի հիմնավորել: Իսկ քանի դեռ չի հիմնավորել, ուրեմն գիտական չի: Իսկ քանի դեռ գիտական չի, ուրեմն արդյունավետությունը կասկածելի ա:

Բյուր, ես ամենայն լրջորեն հայտարարում եմ, որ Ուլուանայի ասած նկարի պատմության քո բացատրությունների մեջ ոչ գիտության, ոչ էլ հավանականության նշույլ անգամ չկա, և բացատրություններդ լրիվ աբսուրդ են,Սեմյուէլ Բեկկետն էլ երանի է տալիս քո ֆանտազիային:

Սամ, դե լավ էլի: Փաստորեն, դու պնդում ես, որ ռետուշ կոչվող երևույթ չկա՞: Պնդում ես, որ լուսանկարները չե՞ն կարող մխտռվել, միշտ իդեալակա՞ն են ստացվում:


Եթե աշխարհը քո տրամաբանությամբ շարժվեր, մենք բոլորս վաղուց ուղղակի պրծած կլինեինք արդեն ու չէինք հասցնի նույնիսկ մեռնել անբուժելի քաղցկեղիցցց...[/QUOTE]

[StrangeLittleGirl]

Ստոպ… էսի օբյեկտիվ իրականություն ա՞… թե՞ քոնն ա…

Մեֆ ջան, ռենտգեն են արել, բացահայտել են: Հաստատված բան ա

[Sambitbaba]

ամեն ինչ ամբողջության մեջ ընկալել ու վերուծել ուղղակի ֆիզիկապես մեզ համար հնարավոր չէ, գոնե էն դեպքում հնարավոր չէ, եթե հոգի կոչվածը բացառում ենք ու հենվում զուտ ֆիզիոլագիայի վրա:

Ընդ որում առաջին հերթին բացառում են նրանք, ովքեր իրենց անվանել են այդ բացառվածի բուժարարները:
Հարց է ծագում ի՞նչ են նրանք բուժում, եթե այն, ինչ պետք է բուժեն, համարում են, որ չկա...՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞

Մի՞թե սա չի աբսուրդներից ամենակատարյալը:

[StrangeLittleGirl]

Ընդ որում առաջին հերթին բացառում են նրանք, ովքեր իրենց անվանել են այդ բացառվածի բուժարարները:
Հարց է ծագում ի՞նչ են նրանք բուժում, եթե այն, ինչ պետք է բուժեն, համարում են, որ չկա...՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞՞

Մի՞թե սա չի աբսուրդներից ամենակատարյալը:

Սամ, հոգին ու հոգեկանը տարբեր բաներ են: Հոգեկանը քիմիա ա (հեսա Մեֆն էլի կջղայնանա, բայց տենց ա. քիմիական դեղը տալիս ես, դզվում ա հոգեկանը), կարելի ա անգամ նկարել: Հա, էսօր գիտությունը նրան ա հասել, որ ուղեղում առաջացած մտքերը նկարում ա, ինչից ես խաբար: Պառկում ես սկաների մեջ, ինչ-որ բան ես մտածում, ուղեղիդ մեջ մի հատ լամպոչկա ա վառվում, էդ լամպոչկան էլ գիտնականները հետազոտում են:

[Mephistopheles]

Բյուր, դու գրի, ես մերսիներ տամ…

[Mephistopheles]

իմ մոտ նենց տպավորություն կա որ պարանորմալը գիտականորեն բացատրելու ու միստիկն մեջից հանելու պրոցեսը մարդկան կողմից ընկալվում ա որպես կյանքի ռոմանտիկայի, հոգևորի ու իդեալի ժխտում…

տենց չի ժող, գիտությունը տենց բան չի անում… հոգևորին ու ռոմանտիզմին վտանգ չի սպառնում… կյանքն իր միստիկան չի կորցնում գիտության բացատրությունների պատճառով…

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, դու գրի, ես մերսիներ տամ…

Մեֆ, էս ի՞նչ խաբար ա էսօր համակարծիք ենք