Նետավոր ջան, սկզբունքային տարբերությունը ու տարբերությունը, երբ խոսքը գնում է ծաղրելու, վիրավորելու մասին, շատ մեծ դեր ունի: Եթե սպայդերմենը հեքիաթ ա, դա դեռ չի նշանակում, որ դա համարժեք ա նույն հեքիաթին բառին: Սա ընդամենը մասնավոր դեպք ա: Իսկ երբ դու բառերով գրում էս հեքիաթ, կարդացողը դրան չի առարկայացնում, դրան գույներ չի տալիս, չի որոշում դա կոնկրետ որ հեքիաթից ա, այսինքն իրա պատկեարցումում մնում ա միայն այն, որ Նետավորը համաձայն չի աստվածաշնչում գրված մտքերի հետ, նա համարում ա, որ դա ընդամենը հեքիաթ ա:Sagittarius-ի խոսքերից
Ընդունելի ա, երբ գրում ես հեքիաթ, քանի որ արդեն դիմացինին ես թույլ տալիս ընկալի քո գրածը, որ իր համար վիրավորական չլինի, որ ծաղրական ալիքներ էդ հեքիաթ բառի մեջ չմտնեն: Իսկ դու բռնում քռթ, դե կերեք: Նման դեպքերում կարդացողը պետք է ինքը որոշի ինչ հասկանա դրա տակ: Խորը վիրավորվի, թե ընդամենը հասկանա, որ դու անտրամաբանական էս դա համարում: Ու եթե քո գրած հեքիաթ բառից խորը վիրավորվում ա, էդ դեպքում արդեն, դու մեղք չես ունենա, քանի որ կարդացողի ընկալումն ա սխալ եղել:
Ու էս ամեն ինչը մի կողմ դրած, դու գրառման վերջում հարցնում ես, հավատացյալներ, ծաղրական ա?: Խի ես հարցնում եղբայր, իմաստը, եթե դու դրա մեջ ծաղրանք չես դրել, խի ես հարցնում, ծաղրական ա թե չէ, թե ուղղակի սադրում ես, որ մեկը ասի ծաղրական ա, կարողանաս բանավիճես, ասես, որ դա ծաղրական չի, հետո էլ մտքում մտածես, բայց սրանց լավ թրոլլեցի, չէ, եքա ղժացի, վերջում էլ ապացուցեի, որ ըտե ղժալու բան չկա:
Մեջբերել
Էջանիշներ