Կրոնական զգացմունքներ. սահման հարգանքի և ծաղրանքի միջև

[Գալաթեա]

Գալ, ամեն ինչը ճիշտ ես ասում, բայց եթե աթեիստը մի քիչ ավելի շատ իմացողն ա, ավելի խելացին, ավելի հասկացողը, ավելի ճիշտը, իր պահվածքն էլ պետք ա համապատասխանաբար մի քիչ ավելին լինի՝ դրական առումով, չէ՞: Ու հանկարծ տեսնում ենք, որ չէ, էդպես չի. աթեիստները իրանց էնպես չեն պահում, որ ուզենաս դու էլ լինես տենց: Կյանքում շատ բան ա լինում, ես հիմնականում խոսում եմ կոնկրետ էս միջավայրի մասին: Ես չեմ տեսել, որ աթեիստը հանգիստ իր զրույցը տանի, ես տեսնում եմ, որ աթեիստը ծաղրում ա, բացահայտ ղժժում ա, իրան գերագնահատում ա միջավայրից էն դեպքում, որ իրականում ինքը ոչնչով ավելի լավը չի: Ու ես տեսնում եմ, որ հավատացյալներն ի վերջո, անկախ իրանց պահվածքից, լռեցված են, չկան, ո՞ւր են:

Կոնկրետ դու էս աշխարհը էնքան նուրբ, էնքան լայն ու մանրակրկիտ ես զգում, որ որևէ գիտականություն սահմանափակ ա քո զգալու չափը սահմանելու համար, ու էդպես զգալը ավելի մոտ ա կրոնին, քան գիտությանը. ես պնդում եմ: Կյանքում էդպես արտահայտված աթեիստներ չկան իմ շրջապատում, ես ծնվել, մեծացել եմ կրոնի հանդեպ անտարբեր դիրքորոշում ունեցող միջացայրում, ոնց որ երևի մեծ մասս սովետական միությունում, բայց ակումբում տեսնում եմ, որ երբ հարցը հասնում ա հենց կրոնի և աթեիզմի ննարկմանը, աթեիստները իրենց բնավորության լավագույն կողմերը չի որ էդ թեմաներում ցույց են տալիս: Խոսքս կոնկրետ միայն ու միայն էդ թեմաների քննարկման ժամանակ ստացածս տպավորության մասին ա, նույն մարդիկ այլ թեմաներում հրաշալի մարդիկ կարող են լինել ու են:

Շին, աթեիզմով ենթագիտակցաբար հպարտանալու (մեկ-մեկ էլ՝ լավ էլ գիտակցաբար ու բացահայտ) պատճառը, կարծում եմ էն ա, որ աթեիզմը ինչ-որ առումով վախի բացակայություն ա նշանակում: Ու ազատություն ա տալիս՝ ինքդ քեզ համար որոշելու, թե դու աշխարհի, կյանքի ստեղծումը ոնց ես պատկերացնում: Սկսած էվոլյուցիայի տեսությունից, վերջացրած կանաչ մարդուկների երկար, կպչուն մատների խառը լինելով: Դրանք դուրդ չեն գալիս, դու քո տեսությունը մշակի, ազատ ես:
Ու էդ ազատությունը, վախի բացակայությունը հավատացող մարդու հանդեպ, հատկապես եթե իր մոտ աստվածավախությունը սուր ա արտահայտված, մի տեսակ բարձրից նայելու տենդենց ա ստեղծում: Հաճախ՝ պարզապես թվացյալ:
Հավատացողն ընտրություն չունի: Իր աշխարհը մենակ մի ծագում ունի: Ու ինքը չի ուզում մնացածի մասին մտածի անգամ: Եթե մտածում էլ ա՝ լուրջ չի վերաբերում:

էդ ազատությունն ու ընտրության հնարավորությունը մեկ-մեկ հատվում ա գերակայության զգացումի ու չարախնդության հետ, որտև աթեիտը չի կարողանում հասկանա՝ լավ, ախր էս մարդիկ ոնց չեն ջոկում, որ կրոնը սարքած բան ա, արհեստածին, կառավարելու նպատակով ստեղծված մեխանիզմ: Ու էդ չհասկանալը մեկ-մեկ ագրեսիայի ա բերում: Ցանկացած մարդ ագրեսիայի ու չարության չափաբաժին ունի իր ներսում, աթեիստի մոտ դրա կատալիզատորը կրոնն ա: Ու կրոնով տարված մարդիկ: Աթեիստին դժվար ա ուրիշ բանով հունից հանել, որտև ինքը գրեթե ամեն ինչի համար գիտական բացատրություն ունի, փաստարկված:
Իրան ագրեսիայի ա մղում կույր հավատը: Ու կրոնական գրքերի երկակի ստանդարտները:
Դրա համար ակումբցի աթեիստները մեկ-մեկ չեն կարողանում լեզուներն իրան պահեն, որտև իրենց միջի չար կողմերը՝ կծելը, նեղացնելն ու մնացածը ամենատրամաբանականը կրոնի բաժնում իրականացնելն ա: Էնտեղ իրանք բախվում են իրանց կենսակերպին հակասող իրականության: Մնացած բաժիններում իրանք պատճառ չունեն չար լինելու...եթե իհարկե տեղից վատ մարդ չեն պարզապես:

Հավատացյալի համար իրականում ավելի մեծ դաշտ կա՝ չարություն արտահայտելու: Նույն ակումբում: Ինչքան թեմաներ կան, որ դեմ են գնում կրոնի պրոպագանդածին:
Հիշի ՝ ինչքան թեմաներն են եղել, երբ ակումբի մոլիները սաղիս անբարոյական ու սատանա են հանել՝ ինչ ա թե իրենց պես չենք մտածել:

Չարը բոլորիս մեջ էլ կա: