Փիլիսոփայական հարցերի շուրջ բանավեճեր

[E-la Via]

Առաջարկում եմ այս թեմայում բանավեճեր կազմակերպել տարբեր փիլիսոփայական հարցերի շուրջ: Բանավեճի թեմա կարող են առաջ քաշել բոլորը: :
Խնդրում եմ, որ բոլոր կարծիքները հիմանավորվեն:

Որպես սկիզբ առաջարկում եմ քննարկել այս երկու մոտեցումը

1. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները չնկատելու մեջ է:
2. Սիրո արվեստը դիմացինիդ թերությունները գիտակցելով նրան սիրելու մեջ է:

Առաջինը կարծում եմ շատ սխալ է ասված, ընդհանրապես հարկավոր է և՛ քո, և՛ դիմասինի թերություննները տեսնել ու դրանք շտկել, սիրո մեջ հատկապես մեկը մյուսի համար պետք է անի ամեն ինչ, այդ թվում նաև թերությունները ուղղել:
Երկրորդը ավելի ճիշտ է ասված:
Բայց նախ անհրաժեշտ է սիրել: Պետք չէ սիրել կարողանալ, փորձել սիրել, այլ ուղղակի սիրել: Իսկ սիրո արվեստը անհրաժեշտ ք սեր պահպանելու համար: Չէ՞ որ մենք այնքան անփույթ, այնքն տգեղ ենք վարվում մեզ այցելած սիրո հետ, որ նա թողնում ու հեռանում է մեզանից: Հետո էլ զարմանում ենք, թե ուր անհետացավ:
Ընդհանրապես անհրաժեշտ է կյանքում սիրել ու կարողանալ այդ սերը պահպանել:

[Katka]

Արժեքներ նկատելու համար արժանանալ է հարկավոր...

Արժեքներ նկատել կարողանալու համար պետք է մոռանալ արժանանալու հարկավորության մասին... Պետք է սովորել արժեքներ նկատել ու կարեւոր չի արժանանալը,կարծում եմ:

[յոգի]

Արժեքներ նկատել կարողանալու համար պետք է մոռանալ արժանանալու հարկավորության մասին... Պետք է սովորել արժեքներ նկատել ու կարեւոր չի արժանանալը,կարծում եմ:

Հիանալի պատասխան: Այո մոռանալ, չսպասել արդյունքին: Արժանանալ նշանակում է գործել ճիշտ և չսպասել արժանիքների, չնայած արդյունքը գալու է...

[Katka]

Հիանալի պատասխան: Այո մոռանալ, չսպասել արդյունքին: Արժանանալ նշանակում է գործել ճիշտ և չսպասել արժանիքների, չնայած արդյունքը գալու է...

Քո գրառումներում դուր է գալիս դրական երանգը...Կանտը լրիվ հակառակն էր մտածում

[Whyspher Whisper]

Ես դեռ չեմ հասել այս մտքին:
Իսկ ե՞րբ կարելի է համարել, որ ճշմարտությունը բացարձակ է:

Իսկ եթե ամեն մեկս փորձում ենք մեր մասնիկ ճշմարտությունը ամեն ինչի մեջ մխրճել կամ ներդնել:

Արժեքը պրոցեսի արդյունքում է, կարծում եմ, ձեւավորվում, այդ թվում` եւ յուրահատուկ:

Բայց եթե նկատում ես, դա չի նշանակում, որ դա կա x,y-ի համար ու դա բացարձակ ճշմարիտ է:

Ինձ էլ է թվում, որ բացարձակ ճշմարտությունը հազիվ թե առանձին մարդուն հասանելի լինի,... բայց դա բոլորովին չի հակասում նրան, որ ամեն մարդու մեջ արժեքավոր որևէ բան կա:
Նույնիսկ եթե, օրինակ, հանցագործի մասին է խոսքը, որքանո՞վ է կարելի վստահ լինել, որ նա չունի գոնե մի դրական գիծ, կամ էլ թե չէ, որ ծնողների համար նա արժեք չի ներկայացնում:

[Gayl]

Նույնիսկ եթե, օրինակ, հանցագործի մասին է խոսքը, որքանո՞վ է կարելի վստահ լինել, որ նա չունի գոնե մի դրական գիծ

Վստահ եղիր որ ունի

[յոգի]

[QUOTE]

Ինձ էլ է թվում, որ բացարձակ ճշմարտությունը հազիվ թե առանձին մարդուն հասանելի լինի,... բայց դա բոլորովին չի հակասում նրան, որ ամեն մարդու մեջ արժեքավոր որևէ բան կա:

Ամեն մարդու մեջ ամենաարժեքավորը դա հենց ինքն է, Էակը... իսկ Բացարձակ ճշմարտությունը հասանելի է բոլորին, միյայն ցանկություն է հարկավոր հաստատվել այդ ճշմարտության մեջ...
Բացարձակ ճշմարտությունը արդեն ունեն բոլոր ապրող էակները, դա Հոգու մաքուր Գիտակցությունն է, բայց քանի որ այդ գիտակցությունը արտահայտվում է մարդու անկատար զգայարանների միջոցով, ապա այդ գիտակցությունը ապականվում է և վերածվում է վախի, տռպանքի, հպարտության, գոռոզության, անխելքության, ժլատության և ալը... և այդպիսով էակը դառնում է իր զգայարանների գերին...

[Whyspher Whisper]

Հարգելի Յոգի, ինչու՞ եք էդքան առանձնացնում մարդու հոգին ու մարմինը, իդեալականացնում մեկը ու ցածրացնում մյուսը: Դա ունի հեռու գնացող պատմական հիմքեր, բաըց եթե փորձենք դատել. չէ որ նույն վախը, հպարտությունը և այլն հոգու արտահայտումներն են: Զգայարանները արտացոլում են աշխարհը /թեև ոչ լիարժեք, համաձայն եմ, բայց բավականին օբյեկտիվ/, իսկ դրա արդյունքում առաջացող ապրումները, վերաբերմունքը, վարքը հենց հոգին է կազմակերպում ու ուղղորդում:

[յոգի]

Հարգելի Յոգի, ինչու՞ եք էդքան առանձնացնում մարդու հոգին ու մարմինը, իդեալականացնում մեկը ու ցածրացնում մյուսը:

Հարգելի Whyspher Whisper հարցը ցածրացնելու կամ իդեալականացման մեջ չէ, ոչ ել ցածրացնում եմ... Հարցը դրանում է, որ մարդիկ չգիտեն տարբերությունը Հոգու և մարմնի միջև: Այդ ես չեմ առանձնացնում մարմինը հոգուց, այլ դա այդպես է, որովհետև Հոգին դա մարմինը չե, այլ Հոգին դա հենց ««Ես»»-ն է, Էակն է, իսկ մարմինը դա Հոգու կոպիտ ասած հագուստն է, որը արտահայտվում է ըստ Էակի ցանկությամբ և կարմայի և ըստ դրանց ստանձնում է ձև...
Մարմինը նյութական է իսկ Հոգին ան՛նյութական է, մարմինը ձևավորվում է, իսկ Հոգին ասնկիզբ է և հավերժ, դա մենք ենք, իսկ մարմինը մերն է... Տեսնել ճշմարտությունը իր ճիշտ վիճակում դա չի նշանակում ցածրացնել կամ իդեալականացնել ինչ որ բան:

Դա ունի հեռու գնացող պատմական հիմքեր, բաըց եթե փորձենք դատել. չէ որ նույն վախը, հպարտությունը և այլն հոգու արտահայտումներն են: Զգայարանները արտացոլում են աշխարհը /թեև ոչ լիարժեք, համաձայն եմ, բայց բավականին օբյեկտիվ/, իսկ դրա արդյունքում առաջացող ապրումները, վերաբերմունքը, վարքը հենց հոգին է կազմակերպում ու ուղղորդում:

Այո Հոգու արատահայտումներն են, ես ել դա էի ասում, բայց քանի որ այդ արտահայտումները անցնում են մարդու նյութական զգաարանների միջով և բնության գոյավիճակների ազդեցության տակ ապա մաքուր ցանկությունը վերածվում է անմաքուրի, մաքուր սերը վերածվում է կրքի և այլը... Դա նման է ֆիլտրի, եթե ֆիլտրը մաքուր չե ապա իր միջով անցած ջուրը կկեխտոտվի...
Այո զգայարանները արտացոլում են աշխարհը, բայց զգայարանները պարզապես գործիք են Էակի ձեռքում, դրանք Էակից անկախ չեն կարող գործել, այլ գործում են էակի ցանկությամբ...

[Katka]

Հարգելի Յոգի, ինչու՞ եք էդքան առանձնացնում մարդու հոգին ու մարմինը, իդեալականացնում մեկը ու ցածրացնում մյուսը: Դա ունի հեռու գնացող պատմական հիմքեր, բաըց եթե փորձենք դատել. չէ որ նույն վախը, հպարտությունը և այլն հոգու արտահայտումներն են: Զգայարանները արտացոլում են աշխարհը /թեև ոչ լիարժեք, համաձայն եմ, բայց բավականին օբյեկտիվ/, իսկ դրա արդյունքում առաջացող ապրումները, վերաբերմունքը, վարքը հենց հոգին է կազմակերպում ու ուղղորդում:

Այն, որ զգայարաններն են արտացոլում աշխարհը, դա միանշանակ չէ: Զգայարնները միջոց են աշխարհի յուրացման, բայց դրանք չեն արտացոլում աշխարհը: Ոչ միշտ է, և ես ավելի հակված եմ այն տեսակետին , որ արդյունքում առաջացող ապրումները ևն հոգու կազմակերպման, ուղղորդման արդյունք են: Կա բանականություն, որը ավելի ուժեղ ու վտանգավոր զենք է:

[mxmxm1]

բանականությունը վտանգավոր է:առավել վտանգավոր է անկանխատեսելի բանականությունը:հոգին հակված է հիվանդանալու` հաճախ ամենաուժեղ հոգին էլ տեղի է տալիս ու դառնում վտանգավոր տիրոջ ու մյուսների համար:մահը սարսափելի չէ,քանզի առավել սարսափելի է խելագարությունը[

[յոգի]

[QUOTE]

բանականությունը վտանգավոր է:առավել վտանգավոր է անկանխատեսելի բանականությունը:

Հետաքրքիր է եթե բանականությունը վտանգավոր է, ապա մարդ ինչով՞ է ուղեվորդվում... Կենդանին բանականություն չունի, կամ ունի, բայց շատ ցածր է, այսինքը տգիտության մեջ է և եթե վտանգավոր է բանականությունը ապա ինչով՞ է մարդ տարբերվում կենդանուց...

հոգին հակված է հիվանդանալու`

Հոգին՞... կարող էս՞ բացատրել թե ինչ բան է հոգին, ինչից է բաղկացաց, ինչ՞ որակներ ունի և այլը... գիտես՞ թե ինչ է հոգին...

հաճախ ամենաուժեղ հոգին էլ տեղի է տալիս ու դառնում վտանգավոր տիրոջ ու մյուսների համար:

Ին՞չ է նշանակում ««տիրոջ»» ու՞մ տիրոջ, հոգու՞...

[յոգի]

Կա բանականություն, որը ավելի ուժեղ ու վտանգավոր զենք է:

Վտանգավոր ու՞մ համար...

[Katka]

Վտանգավոր ու՞մ համար...

Ով ինչ անում է, միմիայն ինքն իրեն է վնասում: Մնացածը կարեւոր չեն:

[յոգի]

Ով ինչ անում է, միմիայն ինքն իրեն է վնասում: Մնացածը կարեւոր չեն:

Իհարկե, դա այդպես է..., բայց որ

Կա բանականություն, որը ավելի ուժեղ ու վտանգավոր զենք է:

բանականությունը ավելի վտանգավոր է, դրա հետ համաձայն չեմ, չի կարելի խառնել ««միտքը»» բանականության հետ, որովհետև երբ մարդ սխալվում է ապա դա իր մտքից է, իսկ բանականությունը միյայն ճիշտ որոշում կայացնողն է...
Հարցը դրանում է, որ կա ցածր էներգյա և բարձր, ցածրը դա նյութն է և մարդու մարմինը կազմված է նյութից՛ այսինքը հինգ կոպիտ տարրերից, հինգ զգայարաններից և հինգ զգայական օբյեկտներից, բացի սրանք' երեք նուրբ տարրերից՛ մտիտք, բանականություն և կեղծ ես-ից և բարձր Էներգյայից, որը Ապրող էակն է, Հոգին, իրական Ես-ը, որը Վերանցական է և ոչ մի կապ չունի նյութական մարմնի կամ զգայարանների հետ: Էակի դերը դա միյայն ցանկանալն է, նա ցանկանում է և դիտում է և բնության գոյավիճակները կատարում են նրա ցանկությունները... Այս բոլորը շատ սերտորեն կապված են իրար հետ: Հոգու որակներից մեկը դա վայլքի ցանկությունն է, որովհետև նա հավերժ երանավետ է և գիտելիքով լի, բայց քանի որ նա պարփակված է նյութական մարմնով և զգայարաններով, նա ընկնում է բնության երեք գոյավիճակների ազդեցության տակ և նրան թվում է թե Նա ու նրա մարմինը մեկ են... Զգայարանները շփվելով արտաքին աշխարհի հետ կապվածություն է առաջանում և փորձում է իշխել, վայելել, բայց ինչքան մարդ փորձում է այնքամ խճճվում է և մոռանում է Իր Իրական Ես-ի մասին և գործում է միյայն նրա կեղծ ««Ես»»-ը, որը հենց իր մարմինն է ժամանակավոր, նուրբ մարմինն է, այսինքը՛ միտքը, կեղծ ես-ը և բանականությունը, որոնք նույնպես ժամանակավոր են և նյութական: Մարդ ուղեվորվում է իր մտքի ցանկություններով, որովհետև զգայարաննհերն են նրան թելադրում, բանականությունը, որին հաղթում է միտքը (շատ ժամանակ դա այդպես է) ոչինչ չի կարողանում անել, ենթարկվում է մտքին այնքան ժամանակ մինչև մարդ մի փորձանքի մեջ է ընկնում և նոր սկսում է դատել արդեն բանականությամբ և հաղթում է մտքին...
Բանականությունը միշտ կանգնած է Հոգու կողքին և գործում է հոգու թելադրանքներով, բայց դրան խանգառում է կեղծ ««ես»»-ը և անղեկավար միտքը, որոնք իրենց հերթին դառել են զգայարանների գերին...