Kuk-ի խոսքերից
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Բիձ, իսկ չի կարո՞ղ պատահել որ ծախված լինեն… թե՞ տենց բան չի եղել ու հիմա էլ մտածում ենք կարող ա սենց կարող ա նենց… Թոխատյանը սովորական "հայ մտավորական" ա ու պետք չի դրանից հերոս սարքել… էս ա, ուրիշ ոչ մի բան …
…իմիջայլոց թոխատյանը դեռ ամերիկայում ա Հիմնադրամի դրամահավաքից հետո դեռ Հայաստան չի գնացել… իր ռեակցիան հետաքրքիր կլիներ
Կուկ արի խելք-խելքի տանք:
Օրինակ ինձ թվում է, որ ամբողջական, մեկից մեծ թվերով արտահայտված, մեկ շնչին ընկնող ԲՏ-երքի, ճիճուների ու ճիվաղների քանակով մենք շատ էլ առաջավոր, մի գուցե անհասանելի դիրքերում ենք:- չէ՞
Իսկ տարածական խտության- օրինակ- ԲՏ/քառ/մ առումով էլ Երևանը երևի առանձին ռեկորդակիր ա:
Դու հաստատ այլ կարծիքի կլինես - խի՞:
Kuk (10.12.2009), Mephistopheles (10.12.2009), Տրիբուն (10.12.2009)
Ինչքանով որ ես եմ ծանոթ դերասանական միջավայրին, իրենք չափված-ձևված մարդիկ չեն: Շատ ավելի ազատ են -նորմալ: Համ նալին կխփեն, համ մեխին: Իրենք վաստակել են էդ ազատությունը ու դա է իրենց կյանքը:
Ազարյանը դերասան չէ ու նա շատ լարված էր:
Ամեն դեպքում իրենք երևացին որպես նորմալ մարդիկ, ոչ այնպիսին ինչպիսին ենթադրել կտար հետագա մոնտաժվող հոլովակը:
Տեսել ես, որ իշխանական որջից որևէ մեկը որպես մարդ խոսի՞:
ազատությունը էն ա երբ դու քո կարծիքը ամեն տեղ ու միշտ ես կարողանում ասել… թոխատյանինը համ մեխ-համ-նալ չի… ոռ մտնել ա ու բռնվել ա… սա պարզ ա…
երբ մեկը քո դիմաց մի բան ա ասում հետևիցդ ուրիշ բան, դու դրան ազատ-նորմալ մարդ ե՞ս ասում… մի մարդը մի բանի մասին իրար լրիվ հակառակ կարծիք միաժամանակ պտի որ չունենա … նորմալ չի…
… թող ասեր չեմ ձայնագրվում, չեմ ուզում… չենք ուզում երեսներին քրֆեր…
Բիձա ջան, դե որ դու ես ասում... ուրեմն համաձայն եմԿուկ արի խելք-խելքի տանք:
Օրինակ ինձ թվում է, որ ամբողջական, մեկից մեծ թվերով արտահայտված, մեկ շնչին ընկնող ԲՏ-երքի, ճիճուների ու ճիվաղների քանակով մենք շատ էլ առաջավոր, մի գուցե անհասանելի դիրքերում ենք:- չէ՞
Իսկ տարածական խտության- օրինակ- ԲՏ/քառ/մ առումով էլ Երևանը երևի առանձին ռեկորդակիր ա:
Դու հաստատ այլ կարծիքի կլինես - խի՞:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Եթե ռետրոսպեկտիվ ենք վերլուծում իրավիճակը, ու գնահատում ենք արդյունքներով, ապա համաձայն եմ - բառադի ու վախկոտ հաշվարկ էր: Բայց եթե ընդունում ենք, որ Լևոնը հսկայական ինֆորմացիա ուներ այն բանի մասին, թե ինչի են ընդունակ իր հին ու նոր աշակերտները, ապա ընդամենը ժամանակի սխալ գնահատակն էր: Կամ պիտի բոլորս ընդունենք, որ Լևոնը տհաս է, ու նույնիսկ սեփական փորձից դասեր չի կարողանում քաղել: Սրա հետ համաձայնվել չեմ կարող, քանի որ գտնում եմ, որ ամեն տեսակի թերություններին զուգահեռ, Լևոնը իրավիճակային վերլուծության ահռելի ունակություն ունի: Ուրիշ բան, որ որոշումներ ընդունելի պահին, հնարավոր է, չի կարողանում հաշտվել այն մտքի հետ, որ պիտի նաև հսկայան պատասխանատվություն կրի հետևանքների համար: Ու կրի միայնակ: Այս դեպքում, վախկոտության կամ թուլության գործոն միանշանակ կա: Բայցևայնպես, հակված եմ ենթադրելու, որ Լևոնի մոտ խփած էր ժամանակի չիպը: Ծերուկը դանդաղաշարժ է, ու շատ խորը քաղաքական վերլուծություններ է կատարում մի միջավայրում, որտեղ հարցերը լուծվում են գեղական կարգով:
Իսկ Նիկոլին Նիկոլ դարձրեց Լևոնը: Հիշի "Իմփիչմենթ" պռոեկտը: Նիկոլը մի քանի հոգու հետ "Ռոբոտացում, Սերժանտացում, Դոդացում" լոզունգով ընդամենը մի քանի հարյուր մարդ հավաքեց հրապարակում ու 1% ԱԺ ընտրությունների ժամանակ: Նիկոլը կմնար նույն սկզբունքային լրագրողը, ճիշտ տղեն, ու դրանից ավել երբեք չէր գնա, եթե չհայտնվեր Լևոնի կողքին:
Իսկ միտինգներից ես լիքը ջահելներ գիտեմ, որոնք չէին էլ իմանում, թե ով է եղել Լևոնը, բայց խելագարի պես սկսել էին սիրել Լևոնին: Մարդը խարիզմա ունի: Հետևից մեծ զանգված տանելու ու այդ զանգվածը կառավարեոլւ փորձ ու ունակություն ունի: Ուրիշ բան, որ ինքս էլ դա համարում եմ դժբախտություն, որ մենք բոլորով ուրիշ փրկություն տաս տարվա մեջ չգտանք բացի Լևոնից: Ուրեմն հայ դարավոր, ազգային ազատագրական փառահեղ արգանդը, մի հատ կիսանորմալ քաղաքական գործիչ չէր երկնել, որը կկարողանար նման շարժում ծնել, ու մեր միակ հույսը մնացել էր Լևոնը: Սա փաստ է, որի հետ պետք է հաշտվել: Չեմ կարծում, որ Լևոնի ֆենոմենալ արդյունքը մեր տհասությունն էր: Ֆենոմենալ արդյունքի հիմնական պատճառը այլընտրանքի բացակայությունն էր: Ցավով եմ ասում:
Ինչու? Ինչ վատ տղայա որ Լյովիկը?
Լավն ա, լավը Ռամ ջան: Ես ասել եմ վա՞տն ա:
Բիձա (11.12.2009)
Բիձ, լրիվ համոզեցիր որ Լևոնի դեմ անձնական ոչ մի բան չունես… էս վերջին պարբերությունն էլ լրիվ Բիթլզի "all you need is love"-ն ա հիշացնում
Հա, Մեֆ ջան, ասա է:
Mephistopheles (11.12.2009)
ինչ՞ ես ասում
մեր ազգը հիմա սահմանադրական պայքարով ա զբաղված: ինչ՞ պառկացնել, ինչ՞ բան
…
իսկ որ ասեմ ճիշտը, ես նույնիսկ մանրամասն մշակված պլան ունեմ, եթե ինչ որ մեկը փորձ անի իմ տանը կպնել: ուզում ա քաղաքապետ լինի, ուզում ա վերջին համբալը:
…
ճիշտ ա ասում ընգեր, դա սահմանադրական ճանապարհ ա… մենակ պտի ճակատին կրակես
մեր ազգը հիմա սահմանադրական պայքարով ա զբաղված: ինչ՞ պառկացնել, ինչ՞ բան
…
իսկ որ ասեմ ճիշտը, ես նույնիսկ մանրամասն մշակված պլան ունեմ, եթե ինչ որ մեկը փորձ անի իմ տանը կպնել: ուզում ա քաղաքապետ լինի, ուզում ա վերջին համբալը:
…
հիանալի առաջնորդող է: Էս "քաղաքական" կոչվող դատարկության ու տուֆտության մեջ Արամը այժն միակն է մնացել, որին կուլ չի տվել ցինիզմը, թալանչիությունը , անասնականությունը…Առանց աչքը թարթելու
Երկու օր, երկու գիշեր Հայաստանում նշվող կոռուպցիայի դեմ պայքարի եւ մարդու իրավունքների միջազգային օրերը հետաքրքիր են այնքանով, որ ցույց են տալիս մարդկային երեսպաշտության եւ ցինիզմի ողջ խորությունը: Թվում է, թե պաշտոնյան, որը ստանում է հազար դոլար աշխատավարձ, սակայն տներ է կառուցել մեկ միլիոն դոլար արժողությամբ, կոռուպցիայի մասին խոսելուց պետք է գոնե մի քիչ կարմրի: Բայց երկարատեւ պետական ծառայությունն այդ մարդկանց դարձրել է հաստակաշի, անհավատ, անխիղճ: Եվ նրանք առանց աչքը թարթելու, առանց անգամ թեթեւակի կմկմալու ելույթներ են ունենում կոռուպցիայի դեմ պայքարի մասին: Մոտավորապես այդպես էին Միջնադարում վարվում Հռոմի պապերն ու կարդինալները, որոնք կուրտիզանուհիների գրկում հրամաններ էին արձակում՝ բարքերի խստացման վերաբերյալ: Բարեբախտաբար, այն ժամանակ չկար, ասենք, ՄԱԿ-ի ՄԶԳ կամ USAID, որոնք աշխարհով մեկ սեմինարներ կկազմակերպեին՝ «Կարդինալների բարոյականությունը» թեմայով, որոնց ընթացքում միջազգային կառույցների ներկայացուցիչները ամենայն լրջությամբ կլսեին կաթոլիկ «նաչալնիկների» հաշվետվություններն այն մասին, թե ինչպես են նրանք պայքարում հանուն բարքերի մաքրության:
Նույնը, իհարկե, վերաբերվում է մարդու իրավունքների ոլորտին: Այն, որ Հայաստանի արդարադատության համակարգը «սատկած է», անշուշտ, 100 տոկոսանոց ճշմարտություն է: Բայց երբ դա, դարձյալ առանց աչքը թարթելու, ասում է այդ համակարգը «սատկացնողներից» մեկը, նույնպես ինչ-որ ցինիկ, «սեւհումորային» տրագիֆարսի տպավորություն է թողնում: Ես չեմ զարմանա, եթե այսօրվա դատախազության վերնախավի ներկայացուցիչներից որեւէ մեկը, 5 կամ 10 տարի անց ընդդիմություն դառնալուց հետո, որեւէ սեմինարի ժամանակ սկսի բողոքել, թե ինչու են մարդկանց ձերբակալում քաղաքական հայացքների համար եւ ինչպես կարելի է մեկ-երկու վախեցած ոստիկանի ցուցմունքների հիման վրա մարդկանց դեմ գործ սարքել:
Հավանաբար, երբ նման մարդիկ առանց կարմրելու խոսում են կամ պատասխանում են լրագրողների հարցերին, նրանք առանձնապես մտահոգված չեն, թե որքանով է իրենց խոսքը արժանահավատ եւ համոզիչ: Խոսքը դարձել է ինչ-որ ծիսակարգի մաս, եւ այլեւս ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ այդ խոսքի հետեւում կատարյալ դատարկություն է:
Իմիջիայլոց, այսպես կոչված՝ «քաղաքական» գործընթացների իմաստն էլ է պարզ բոլոր քիչ թե շատ հասուն քաղաքացիների համար: Դեռեւս 90-ականների կեսերին եվրոպացի մի փորձագետ այդ երեւույթին փայլուն բնորոշում տվեց. «Ձեզ մոտ չկա քաղաքական պայքար, ձեզ մոտ պայքար է կոռուպցիոն լծակներին տիրանալու համար»: Դրանից հետո տեղի ունեցավ իշխանափոխություն, որը լիովին ապացուցեց այդ գնահատականի արդարացիությունը:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Բիձա (11.12.2009)
DV, Արամն ինքն այստեղ շատ մեծ պրոբլեմ ունի:
Ինքն ասում է-
- "Դեռեւս 90-ականների կեսերին եվրոպացի մի փորձագետ այդ երեւույթին փայլուն բնորոշում տվեց. «Ձեզ մոտ չկա քաղաքական պայքար, ձեզ մոտ պայքար է կոռուպցիոն լծակներին տիրանալու համար»: Դրանից հետո տեղի ունեցավ իշխանափոխություն, որը լիովին ապացուցեց այդ գնահատականի արդարացիությունը:"
Դեմագոգ նախադասություն է, որը բացահայտում է հայկական ցինիզմի ողջ խորությունը:
Եթե դրսից եկած մարդը նկատել է դա, ուրեմն պրոցեսն արդեն այդքան էլ խորքային չի եղել- մակերեսին է եղել:
90 ականների կեսեր ասածը դա 94 թվին սկսած պառլամենտական ընտրությունների պայքարն էր ու կեղծիքները, 95-96 թվերի նախագահություն համար պայքարն ու կեղծիքները:
90-ականների կես ասելով եթե զոռենք-զոռենք, մաքսիմում կհասնենք 96-98 թվականների իշխանական մառազմին:
Իշխանափոխությունը 99 էր, որը ոչ մի կերպ 90 ականների կես չէս համարի:
Այսինքն հենց հին իշխանությունների օրոք է ձևավորվել, թափ առել ու առօրյա մխրճվել այսօրվա դաժանությունը:
Արամն ինքը 90-ականների կեսերին իշխանության մեջ էր: Ողջ հայ ժողովուրդն էլ էդ ժամանակ գիտեր թե պայքարն ինչի համար է:
Ստացվում է, որ հենց Արամն ինքը մի փոքր ռետուշով /հետագա իշխանափոխության մասին ակնարկը/ սրբագրելով դեպքերի ժամանակագրությունը , շատ էլ մեծ կեղծիք է մուտքագել: Ու դրանից հետո -եթե հակադրենք նախորդ ու ներկա իշխանությունները կստացվի կուկլա պատասխան-- հին- պուպուշ, ներկա -քըխ:
Այսինքն հիմա ինքը անում է այն, ինչը տեսականորեն վերագրում է ուրիշների ապագա կեցվածքին:
Ազնիվ չէ::
Գեշ է::
Դեպքերի այլ ականատեսներին ու նույնիսկ կյանք վարի տվածներին էշի տեղ դնել է սա:
Բութս էլ սեղմել եմ, որովհետև կարևոր եմ համարել-ոչ ավել:
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 11.12.2009, 18:19:
Այս պահին թեմայում են 3 հոգի. (0 անդամ և 3 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ