Փաստորեն, Ռամ ջան, էս սաղ կավարդակը Ղարաբաղի հարցը լուծելն էր: Բա մեզ խի էին ուրիշ բան ասում ? Կարող ա, ես եմ, ու որպես քաղաքացի, Ղարաբաղի հարցի լուծման համար ոչ միտինգ էի գնում, ոչ էլ ընտրություններին ձայն էի տալիս: Սրա անունը ինչ դնենք ??Rammer-ի խոսքերից
Rammer ջան, ես քեզ շատ հարգում եմ, բայց իմ կարծիքով դու ծայրահեղացնում ես, ու որոշակի կպչուն մտքեր ես արտահայտում։ Քո կողմից հերթական անգամ վստահորեն բարձրաձայնվեց, թե իբր Լևոնի հետ միջազգային ուժերը հաշվի են նստում, ես էլ հակադարձեցի «միգուցե»–ներով, որովհետև Լևոնի հետ հաշվի նստելու արդյունքները չեն երևում, քանի որ ամեն դեպքում Լևոնը կոչ–խնդրանքներ է հղում Սերժին՝ հերթական ընտրությունները մի կեղծիր (խնդրեմ), քաղբանտարկյալներին ազատիր (խնդրեմ), մենք քեզ չենք խանգարում ֆուտբոլային դիվանագիության հարցում, ուղղակի ցեղասպանության վրա բազար մի արա (խնդրեմ), իսկ արդյունքում Սերժի ու միջազգայինների հետ հակառակն է ստացվում, այսինքն Լևոնի հետ հաշվի նստելու մասին ամպագոռգոռ հայտարարությունները զուրկ են որևէ հիմքերից, ճիշտ նույնքանով ինչքանով որ իմ «միգուցե»–ները, որոնցից դու չգիտես ինչու շատ ես նեղվում։ Իսկ առհասարակ Տեր–Պետրոսյանն էլ, Քոչարյանն էլ, Սերժն էլ նախկին ԿԳԲ–ի ագենտներ են ու նրանց հաշվարկներն էլ են ԿԳԲ–ական, նրանց գործունեության սկզբուքներն էլ են ԿԳԲ–ական, դրա համար էլ ամեն ինչ այդպես բացահայտ չի ինչպես իշխանության գործողությունների մեջ, ճիշտ այնպես էլ՝ ընդդիմության գործողությունների մեջ, մասնավորապես դա էլ իր դերը խաղաց, որ համաժողովդրական մեծ վստահություն այս ընդդիմությունը չվայելեց ու պայքարը համաժողովդրականի չվերածվեց։ Դրա համար էլ քեզ մոտ ձևավորվում է սույն կարծիքը՝
Մյուսի մոտ դեռ մնացել է այն տպավորությունը, թե Լևոնը ավազակապետերից է ուզում երկիրը մաքրել, էն երրորդին թվում է թե սաղ իշխանության ձգտելու բազարներն են և այլն։ Իշխանության ձգտելը վատ բան չի իմիջայլոց։ Ուղղակի ճշմարտանման բաներ առաջարկելն է դժվար, մանավանդ որ չգիտես, թե առաջարկածիդ տակից ոնց ես դուրս գալու։Լևոն Տեր Պետրոսյանը եկել է քաղ դաշտ մի նպատակով: Դա Ղարաբաղի հարցը նվազգայուն կորուտններով լուծմանը աձակցելու…Դա հնարավոր է իրականացնել տարբեր ճանապարհներով: 2008 թվակաին նախագահի պաշտոնի համար պայքարի միջոցով, հիմա արտաքինից պասիվ, բայց իրական լուրջ դիվանագիտության միջոցով…սա է ամբողջ խաղը: Պետք ա էլի կարանք խորանանք…Առաջ ճիշտ է ես ևս այլ կարծիքի էի…
Ապեր էդ միտքը որ Սերժից բան կախված չի, լրիվ անիմաստ է դարձնում իշխանափոխության նպատակները։ Էդ նույն տրամաբանությամբ ով էլ լինի Հայաստանի նախագահը, հրամաններ է կատարելու։ Էդ լեգիտիմության ուժի մասին լեգենդը ՀԱԿ–ն է էլի որպես դրոշ ծածանում ու շատ իզուր։ Հաստատ Սերժին ոչ մի «միջազգային» չի ասում, թե դու լեգիտիմ չես, դրա համար այ ստեղ ստորագրի, ցեղասպանությունը ուսումնասիրող հանձնաժողով արի ստեղծենք, զորքերդ էլ հանի տարածքներից։ Սերժը էդ հարցերում սակարկում է իր իշխանության շահերից ելնելով, ու ով էլ գա նրա տեղը նստի, մեկ է իշխանությունը պահելու խնդիր է ունենալու։ Իսկ քո ասած դիվանագիտական հնարքներով կորուստները նվազագույնի հասցնելը դա հեքիաթ է միամիտ մարդկանց համար։ Էս երկրում հիմնական խնդիրը մարդկանց մոտ հավատ ստեղծելն է, որ մարդիկ զգան, որ պետություն կա գլխներին, ու եթե պետք լինի, նախագահը պատերազմ հայտարարի, ապա հավատով գնան ու կռվեն, իսկ դրա համար լուրջ դիվանագիտություն պետք չի, անկեղծ է պետք լինել ժողովդրի հետ ու ժողովդրի մասին է պետք մտածել։ Թե չէ հիմա Ղարաբաղի հարցը լուծելը դարձել է դրախտ ընկելու միակ ճանապարհը թե հայ ժողովդրի, թե նախագահի համար։Հիմա վերադառանք իրականությունը: Վիշապ ջան դրսում Սերժի վրա էնքան կոմպռոմատ կա, որը հիմա Լևոնենց տուն գնալու կարիք չկա…Իսկ եթե ավելի մոտենքնա իրականությանը, ապա արտաքին աշխարհին Սերժի վրա կոմպռոմատններ պետք չեն: Սերժից ոչինչ կախված չէ, նա ընդամենը հրաման կատարող է, նշանակված գուբեռնատոր ր հարցեր լուծում են նրա շեֆերը…Բայց իհարկե շեֆերի հետ լեզու չգտնելուց մեզ են պատժում։
Si vis pacem, para bellum
Եթե չգիտեր, ուրեմն անհարմար իրան: Պիտի որ իմանար: Եթե գիտեր, մեզ չէր ասում, լավ բան չէր անում: Եթե գիտեր ու սպասում էր ամենահարմար պահին, որ նվազագույն կորուստներեվ ամեն ինչ լինի, ուրեմն ժամանակը սխալ էր հաշվել: Ես հակված եմ հավատալ վերջին տարբերակին: Էլի լավ բան չի արել, ժամանակն ու պագն էլ պիտի ճիշտ գնահատեր: Ոչ մի կերպ չեմ արդարացնում մեր պարտությունը: Գտնում եմ որ սխալվել ենք - համ մեթոդը ճիշտ չենք ընտրել, համ պահն ենք բաց թողել, համ էլ լիդեր ենք ընտրել մեկին, որի անձը միանշանակ չի ընկալվում հասարակության մեջ: Բիձա ջան, ու էլի գալիս կանգնում ենք իմ կողմից արդեն հնչեցված տրիվիալ հարցի կողքը - բա ի՞նչ անեինք: Փաստորեն մեր քաղաքական դաշտը էնքան ապականված էր, որ բացի Լևոնից ուրիշ ընտրություն չունեինք: Դե մենք էլ մեզ համոզեցինք, որ Լևոնը նաև միջազգային մասշտաբի այն գործիչն է, որ բացի ավգյան ախոռները մաքրելուց, նաև Ղարաբաղի ու հայ-թուրքական հարաբերությունների հարցերը շախով-շուխով կլուծի: Կարող ա խելքս կորցրել եմ, բայց մի նչև հիմա էլ դրան հավատում եմ: Ու գնում եմ ՀԱԿ-ի միտինգներին ու երթերին: Էս էն նվազագույնն ա, որ էս պահին անում ենք, որ գոնե քաղաքացիական հասարակության մնացորդների տեսք տանք: Делаем вид, короче.
Ուզում եմ մի քանի բան հստակեցնեմ էս գրառումով, որ իմ դիրքորոշումը պարզ լինի: Համ էլ որոշ հարցերի շուրջ երևի ընդհանուր հայտարարի գանք:
1. Համաձայն եմ, որ այլանդակությունների հիմքը դրվել է դեռ ԼՏՊ նախագահության ժամանակ: Բայց համոզված եմ, որ այն ժամանակ հասցրել էր այլանդակվել միայն իշխանական վերնախավի մի մասը միայն, իսկ ժողովուրդը դեռ չէր հասցրել փչանալ: Լևոնի այլանդակածը հնարավոր էր ուղղել ինստիտուցիոնալ "բարեփոխումներով": Լևոնից հետո ՌՔ-ն այլանդակությունը հասցրեց կենսապերպի մակարդակի, երբ այլանդակվում է ողջ հասարակությունը` վերևից ներքև, դպրոցներից ու մանկապարտեզներից մինչև Ազգային Ակադեմիա, թատրոնից ու օպերայից մինչև մաքսային ու հարկային, հայաթում նառդի խաղացող բիձուց, տաքսու շոֆեռից ու վարսավիրից մինչև ԱԺ նախագահ: ՌՔ այլանդակածը կդզվի միայն ազգային կատակլիզմի միջոցով: Երբ բոլորը կհասկանան, որ այլանդակությունn ի վերջո հասցնելու է բոլորիս ֆիզիկական բնաջնջման, սովից կոտորվելուն, իրար բառացիորեն ուտելուն, ու էտ ժամանակ իրար կոտորելով խելքի կգանք: Փարիզյան կոմունան Երևանում: Ես էլ ուրիշ փրկություն չեմ տեսնում:
2. 96-ին Վազգենի պարտությունը դրեց ընտրությունների բռնաբարման ավանդույթի հիմքը: Դեմիրճյաների պարտությունները դրեցին ժողովդրին բռնաբարելու գեղեցիկ ավադույթի հիմքը: Լևոնի վերջին պարտությունը, հնարավոր է, սպանեց վերջին հույսը: Համեմատական առումով Լևոնի պարտությունը (եթե ինչ-որ պահի ոչինչ չփոխվի, որի հույսը դեռ ունեմ) դառնա վերջնական, ուրեմն հետևանքները սարսափելի են լինելու: Արդեն, ըստ էության գործ ունենք հետևանքներից մեկի` զանգվածային ապատիայի հետ: Ոգևորության բարձրագույն աստիճանի վրա գտնվող հասարակությունը ոտատակ տրվեց:
3. Լրիվ համաձայն եմ, որ հեզաբարո վարագիծը մեզ ոչ մի լավ բանի չի բերելու: Ըստ էության հիմիկվա վիճակը իշխանությունների համար ամենաձեռնտու վիճակն է: Մի կողմից մենք հեզ միտինգներ ու երթեր ենք անում, ու ոչ մի վնաս իշխանություններին չենք տալիս: Մյուս կողմից իշխանությունները ալամ աշխարհին ցույց են տալիս, որ մեզ մոտ դեմոկրատիայի վիճակն այնքան էլ վատ չի: Ձեռի հետ մի քանի հոգու բաց ենք թողնում, մի երկուսին դատում ենք, ու ցույց ենք տալիս, որ ամեն ինչ օրենքի շրջանակներում է: Սերժ համար իդելական վիճակ, երկնքից մանանա: Սրան էլ եթե գումարենք այն, որ դրսի հայերի փողերի պակասելը լիուլի փոխհատուցում են ՀԲ-ն ու ԱՄՀ-ն, կեր խմի քեֆ արա ընգեր Նաջարյան:
4. Էս պահին ուրիշ ելք չեմ տեսնում, բացի Լևոնի-ՀԱԿի հետևից գնալը, մինչև տեսնենք ինչ ա դուրս գալիս: Հույս ու հավատով սպասում եմ, որ մի օր կծնվի էն լիդերը, որը հեզությունը կփոխարինի ագրեսիվ պահանջատիրությամբ, ու էտ լիդերի հետևից կգնա այնքան մարդ, որքան գնաց Լևոնի հետևից: Եթե ոչ, ուրեմն էս ամենին կա մի պարզ պատասխան, որը դեռ երկու տարի առաջ եմ գրել "ուրեմն, մեզ հասնում ա":
Վերջին խմբագրող՝ Տրիբուն: 14.12.2009, 17:27:
Եթե չգիտեր, ուրեմն անհարմար իրան: Պիտի որ իմանար: Եթե գիտեր, մեզ չէր ասում, լավ բան չէր անում: Եթե գիտեր ու սպասում էր ամենահարմար պահին, որ նվազագույն կորուստներեվ ամեն ինչ լինի, ուրեմն ժամանակը սխալ էր հաշվել: Ես հակված եմ հավատալ վերջին տարբերակին: Էլի լավ բան չի արել, ժամանակն ու պագն էլ պիտի ճիշտ գնահատեր: Ոչ մի կերպ չեմ արդարացնում մեր պարտությունը: Գտնում եմ որ սխալվել ենք - համ մեթոդը ճիշտ չենք ընտրել, համ պահն ենք բաց թողել, համ էլ լիդեր ենք ընտրել մեկին, որի անձը միանշանակ չի ընկալվում հասարակության մեջ: Բիձա ջան, ու էլի գալիս կանգնում ենք իմ կողմից արդեն հնչեցված տրիվիալ հարցի կողքը - բա ի՞նչ անեինք: Փաստորեն մեր քաղաքական դաշտը էնքան ապականված էր, որ բացի Լևոնից ուրիշ ընտրություն չունեինք: Դե մենք էլ մեզ համոզեցինք, որ Լևոնը նաև միջազգային մասշտաբի այն գործիչն է, որ բացի ավգյան ախոռները մաքրելուց, նաև Ղարաբաղի ու հայ-թուրքական հարաբերությունների հարցերը շախով-շուխով կլուծի: Կարող ա խելքս կորցրել եմ, բայց մի նչև հիմա էլ դրան հավատում եմ: Ու գնում եմ ՀԱԿ-ի միտինգներին ու երթերին: Էս էն նվազագույնն ա, որ էս պահին անում ենք, որ գոնե քաղաքացիական հասարակության մնացորդների տեսք տանք: Делаем вид, короче.
Ուզում եմ մի քանի բան հստակեցնեմ էս գրառումով, որ իմ դիրքորոշումը պարզ լինի: Համ էլ որոշ հարցերի շուրջ երևի ընդհանուր հայտարարի գանք:
1. Համաձայն եմ, որ այլանդակությունների հիմքը դրվել է դեռ ԼՏՊ նախագահության ժամանակ: Բայց համոզված եմ, որ այն ժամանակ հասցրել էր այլանդակվել միայն իշխանական վերնախավի մի մասը միայն, իսկ ժողովուրդը դեռ չէր հասցրել փչանալ: Լևոնի այլանդակածը հնարավոր էր ուղղել ինստիտուցիոնալ "բարեփոխումներով": Լևոնից հետո ՌՔ-ն այլանդակությունը հասցրեց կենսապերպի մակարդակի, երբ այլանդակվում է ողջ հասարակությունը` վերևից ներքև, դպրոցներից ու մանկապարտեզներից մինչև Ազգային Ակադեմիա, թատրոնից ու օպերայից մինչև մաքսային ու հարկային, հայաթում նառդի խաղացող բիձուց, տաքսու շոֆեռից ու վարսավիրից մինչև ԱԺ նախագահ: ՌՔ այլանդակածը կդզվի միայն ազգային կատակլիզմի միջոցով: Երբ բոլորը կհասկանան, որ այլանդակությունn ի վերջո հասցնելու է բոլորիս ֆիզիկական բնաջնջման, սովից կոտորվելուն, իրար բառացիորեն ուտելուն, ու էտ ժամանակ իրար կոտորելով խելքի կգանք: Փարիզյան կոմունան Երևանում: Ես էլ ուրիշ փրկություն չեմ տեսնում:
2. 96-ին Վազգենի պարտությունը դրեց ընտրությունների բռնաբարման ավանդույթի հիմքը: Դեմիրճյաների պորտությունները դրեցին ժողովդրին բռնաբարելու գեղեցիկ ավադույթի հիմքը: Լևոբի վերջին պարտությունը, հնարավոր է, սպանեց վերջին հույսը: Համեմատական առումով Լևոնի պարտությունը (եթե ինչ-որ պահի ոչինչ չփոխվի, որի հույսը դեռ ունեմ) դառնա վերջնական, ուրեմն հետևանքները սարսափելի են լինելու: Արդեն, ըստ էության գործ ունենք հետևանքներից մեկի` զանգվածային ապատիայի հետ: Ոգևորության բարձրագույն աստիճանի վրա գտնվող հասարակությունը ոտատակ տրվեց:
3. Լրիվ համաձայն եմ, որ հեզաբարո վարագիշը մեզ ոչ մի լավ բանի չի բերելու: Ըստ էության հիմիկվա վիճակը իշխանությունների համար ամենաձեռնտու վիճակն է: Մի կողմից մենք հեզ միտինգներ ու երթեր ենք անում, ու ոչ մի վնաս իշխանություններին չենք տալիս: Մյուս կողմից իօշխանությունները ալավ աշխարհին ցույց են տալիս, որ մեզ մոտ դեմոկրատիայի վիճակն այնքան էլ վատ չի: Ձեռի հետ մի քանի հոգու բաց ենք թողնում, մի երկուսին դատում ենք, ու ցույց ենք տալիս, որ ամեն ինչ օրենքի շրջանակներում է: Սերժ համար իդելական վիճակ, երկնքից մանանա: Սրան էլ եթե գումարենք այն, որ դրսի հայերի փողերի պակասելը լիուլի փոխհատուցում են ՀԲ-ն ու ԱՄՀ-ն, կեր խմի քեֆ արա ընգեր Նաջարյան:
4. Էս պահին ուրիշ ելք չեմ տեսնում, բացի Լևոնի-ՀԱԿի հետևից գնալը, մինչև տեսնենք ինչ ա դուրս գալիս: Հույս ու հավատով սպասում եմ, որ մի օր կծնվի էն լիդերը, որը հեզությունը կփոխարինի ագրեսիվ պահանջատիրությամբ, ու էտ լիդերի հետևից կգնա այնքան մարդ, որքան գնաց Լևոնի հետևից: Եթե ոչ, ուրեմն էս ամենին կա մի պարզ պատասխան, որը դեռ երկու տարի առաջ եմ գրել "ուրեմն, մեզ հասնում ա":
Լավ առաջարկ ա: Գումարեմ որ, ձմեռը ակտուալ է նաև խաշակերության մոմենտը:Բիձ, ես պարամետրի արժեքը չեմ գրել, ընհամենը նշել եմ չափողականությունը, իմի արժեքը ավելի մեծ ա
Իսկ էլ ինչի՞ հաշվարկ պիտի լիներ, զենքերը պիտի առնեին ու գրոհեին նախագահականի, ազգային ժողովի, պաշտպանության նախարարության, դատախազության ու սահմանադրական դատարանի ուղղություններով, չէ՞։ Այ էդ մեկը չէր ստացվելու Բիձ, կստացվեր «արյունոտ կիրակի»։ Ուրիշ բան, որ առնետավազքի համար համապատասխան խոստումներ կամ կտեր առնետները չստացան, դրա համար էլ չվազեցին։ Այ էդտեղ ՀԱԿ–ը ահագին թերացել է։
Իսկ մնացած մտքերիդ հետ համաձայն եմ։ Սակայն այդ ամենի պատասխանատուն էլի մենք ենք ու մեր տականքները։ Ընդհանուր առմամբ մեր հիմնական պրոբլեմը համազգային դեբիլությունն է, որի առաջացման պատճառն էլ քյաբաբն է։ Ես սա բազմիցս ասել եմ։ Եթե գրոհենք քյաբաբի օբյեկտների վրա ու մի երկու ամիս գալստուկավորները (թե իշխանավոր, թե ընդդիմադիր) զրկվեն քյաբաբից, ուղեղների աբառոտները ահագին կբարձրանան։
Համաձայն եմ մեթոդին, առանց հումորի մի մոլեկուլի, կամ հետին մտքի:
Եղած անլրջության պայմաններում, միայն նման անսպասելի մոտեցումներով է հնարավոր գործը առաջ տանել:
Վրացիք վարդերով գնացին, մենք էլ մի գուցե քյաբաբի ու խաշի մուլյաժներով ցույցեր անենք:
Դրսում էլ համ հումորը կգնահատեն, և որ ամենակարևորն է- իրավիճակի լրջությունը:
Ես չեմ կարծում, թե անցած պարտության համար շարժման մասնակիցներից որևէ մեկը- բացի լիդերից մեղք ունի:
"Բա ինչ անենք" -ն է, որ և այն ժամանակ, և հիմա չենք հասկանում թե որն է:
Ես մի 4-5 ամիս առաջ գրում էի, թե քանի որ լիդերը թերի է, պետք է ամեն մասնակից երկատվի- դառնա աֆղան մուջահեդինի պես մի բան- ցերեկը հանդես գա որպես օրինավոր հարիֆ- գիշերները դալլաններում ընկերովի, "մշակված հանդիպումների" դուրս գա: Դրանով հաբռգածները կդառնան շնիկներ:
Արձագանքները տարբերվեցին հռհռալուց մինչև բիձուն խելառի տեղ դնելը:
Համաձայն եմ- որ մի գուցե գենետիկորեն ընդունակ չենք դրան, և պետք է կոդլով մնանք:
Այս դաժան դեպքի ելքն էլ կա- ոչ թե ՀԱԿ-ի միտինգին գնալ, այլ քացով մտնել ՀԱԿ-ի գրասենյակ ու պահանջել, որ գործը վարի եք տվել, արեք հաշիվ տվեք, թե էսինչ դիակը ինչու է այստեղ վեր ընկած- օրինակ "տղա ստյոպիկը կամ ախպեր արամը, կամ տկարամիտ սամվելը"՞: Կամ էլ թե չէ, ինչու հենց էս տակտիկան ընտրվեց՞, ով էր հաշվարկի հեղինակը, ում վրա էր հույսը- բացատրեք հասկանանք, ընդունենք, նորից ձեր հետևից վազենք :
Ցանկացած գրասենյակ աուդիտ է անցնում: ՀԱԿ-ը անձեռնմխելի է՞:
Տասնյակ ինդիկատորներ կան, որ ՀԱԿ-ը ժամկետանց, փքսած մարդկանց հավաքածու է:
Իմ ասածն այն է, որ այն ինչ իշխանություններից է պահանջվում, պետք է ընդիմության "իշխանությունից" էլ պահանջվի: Առաջին հերթին հենց սա է դեմոկրատիա ասածը:
Չգիտես ինչու մենք "դեմոկրատիա" կոչված գրքի միայն կազմի նկարն ենք տեսել,-մեջը նայած չկանք:
Էնտեղ պարզ լեզվով "բացատրված" է, որ ամեն մեկն իր շահերի պաշտպանության նպատակով է գործում ու դրա համար վստահելի կառույցներ է սարքում, առաջնորդներ վեր հանում, սատարում, որ միացյալ ուժերով կռիվ տան իշխանությունների դեմ: Եթե առաջնորդը գործը պռավալ է տալիս, պետք է հեռացվի դիրքից:
Իսկ դրա համար պետք է նախ ընդունվի, որ
պռավալ կա: Պռավալը չի ընդունվում ու հենց սրանում է ՀԱԿ-ի /միայն ղեկավարության, որովհետև շարքայինները մեղք չունեն/ հիմա արդեն հակաժողովրդական էությունը:
Այդ դեպքում, եթե չեն ընդունում, ապա ըստ այլ երկրների փորձի,
1-շարքայինները ներքին բունտ են բարձրացնում, կազմավորվում ընդիմադիր թև ու փորձում են նոր լիդեր առաջ մղել:
2- ՀԱԿ-ի ղեկավարությունը դրանց պիտակավորում է որպես դավաճանների:
3- Այդ հատվածը դուրս է գալիս ՀԱԿ-ից և ձևավորում առանձին կուսակցությոսւն, -շարժում- ինչորէ:
Նախկինում հայկական մյուս կուսակցությունների տրոհվելը ինչ որ տեղ այս տրամբանությունն ունեցել է: Այլ հարց, որ դրա մեջ իշխանությունների մատն էլ է եղել խառը ու իրականում միայն լիդերի աթոռի կռիվ է եղել:
Եթե ՀԱԿ-ը իսկապես լուրջ կառույց է, ապա նրա տրոհվելն ու նոր- առողջի ծնվելը պետք է որ առողջ էլ ընթանա: Եթե փտած է, ուրեմն թող կքանդվի: Ու սա էլ ելք է, քանի որ ընդիմադիր դատարկությունը անպայման մի նոր, ավելի առողջ բան կծնի:
Իրականում հասկանալի է, որ ՀԱԿ ասածը չկա ու չի էլ եղել: Դա Լեվոնն է, որի շուրջը կուճուռել են մնացածը, իսկ ժողովուրդն էլ նայելով ՀԱԿ-ի տիտուլ- լիստին հավատացել, գնացել է միտինգի ու խոսքից զմայլված էլ մնացել է :
ՀԱԿ-ը ոչ թե ժողովուրդը սարքեց, այլ Լեվոնը եկավ, սարքեց իր կանտորան: Դրա համար էլ մինչև հիմա ինքն է տերը:
Հարցը ներքևներինն է, որոնց թվում է, թե ՀԱԿ ասածը ավելին է- իրենք են, միտինգի գնացողներն են, տանը նստած հարողներն են:
Դեմոկրատական կառույցը մեկինը չի կարող լինել, եթե այն մեկի կամքով է ստեղծվել ու նրա գնալով պետք է քանդվի, ուրեմն փուչիկ է:
Շատերը կարող են հակաճառել, թե մեզանում դեռ քաղաքացիական հասարակություն չկա, էս չկա-էն չկա:
Տեղին չի: Էդ հայերը շահ չեն գիտակցում՞: էն էլ ոնց- իրար են հոշոտում շահի համար:
Կոդլով չեն հարցերը լուծվում- անձերով: Մարդ ասածը միշտ էլ հոտային է եղել ու այդպիսին էլ կմնա: Հարցը այդ հոտին այծ գտնելն է ու գտնողները մի քանի հոգի են լինելու:
Սկզբում դա Վաչեն ու Իգորն էին, մի 3 օրից մի եքա կոդլ մտավ խաղի մեջ, մի ամիս անց մի ուրիշ 12 հոգանոց կոդլ ձևավորվեց, ու մինչև հիմա դրա բեկորները խաղեր են տալիս: Ինչից է՞, - նրանից է, որ հենց իրենք իրենց մատուցել են որպես անփոխարինելի- փորձած թթու թան: Մեր տրագեդիան հենց դրանում է, որ հիպնոսացված խոսքով -աչք ենք փակել արդյունքների վրա:
Մեռանք վազգեն- լեվոն ռազբիրատ անելով: Վազգենին քաղաքական դիակ սարքեցինք, իսկ լեվոնը դեռ որ չհասկացված տառապյալ-անփոխարինելի -միակն է -ինչու՞:
Միակը չի, վաաբշե միակը չի,
Աբսուրդը սկսվել է իրենով, չերեզ սպարապետ- ռոբ ու սերժ շարունակվում է:
Ինքը խայտառակ ժառանգություն էր թողել -մտավ խաղ -ժառանգության վկայականը փոխեց, մաքրագրեց:
Ռոբը 3,5 միլիարդ կուտակեց -յան տվեց:
Հիմիկվանն էլ ասում է- ես ումից եմ պակաս՞:
Ու դեռ որ ճիշտ է ասում:
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 14.12.2009, 18:39:
Բա եթե դարդ չունես, բա էս բաժնում, որը ընդամենը "թեմայից դուրս բաժինն է" -ինչ գործի ես՞ :Ես չէի խորանա, քո ցանկությանբ, եթե գրառմանդ շնորհակալություն չհայտնեի իմ կողմից հարգված մարդիկ: Եթե հայտնել են ուրեմն համաձայն են քո հետ, եթե իրենք էլ են համաձայն են ուրեմն քաղաքականության բաժնի անունը հանգիստ կարելի ա գրել “Դառդերի գիրք”…
Հայկական քաղաքականության "վերևներում" եղածների գործը թալանելն է, ուրիշներին ժերտվա տալը, խաբելն ու խաբված հարիֆների վրա տակից ծիծաղելն է:
Մենք էլ տեղյակ-անտեղյակ դրա դամ քաշողներն ենք եղել: Հիմա փորձում ենք հասկանալ ճիշտ, թե սխալ ենք եղել-դեմ ես՞:
Դու այլ բան գիտես, քո իմացածն ասա-քեֆ անենք:
Բիձա ջան, իմ հռետորական հարցը "բա ինչ անեինք էր": Դրա պատասխանը ես ունեմ - տարբերակ չունեինք բացի Լևոնի հետևից գնալուց: "Բա ինչ անենք" հարցի պատասխանը, անձամ ես դեռ չունեմ: Չնայած, հիմնականում քո տեսակատների հետ համաձայն եմ - տեսական դաշտում: Բայց հենց մտնում ենք կոնկրետ գործողությունների դաշտ, կանգում ենք դառը իրականության առաջ - մենք անհույս ենք:
Ես միշտ եղել եմ նրա կողմնակիցը, որ եթե կա պայքար, ապա սահմանային վիճակներն անըդունելի են: Այսինք չի կարելի ասել, որ հանուն ենթադրենք Ղարաբաղի, կամ հանուն հայ-թուրքակա հարաբերությունների, կամ ասենք հանուն քաղբանտարկյալների ազատության պետք է գնալ ասենք երկխոսության կամ ժամանակավոր դադար տալ շարժման ակտիվ ֆազային: Նույնիսկ ավելի հեռու են գնացել իմ կարծիքով, ու ենթադրել եմ, որ չի կարելի նույնիսկ մասնակցել արտոնված հանրահավաքներին ու երթերին: Հասարակությունը երկու տարի առաջ ոտքի կանգնեց քանի որ տեսավ հստակ կոնտրաստ - մի կողմից իշխանություններ, մյուս կողմից կոնկրետ պահանջներով ժողովուրդ: Հիմա կոնտրաստն այլևս սվաղված է, իսկ նպատակներն անհասկանալի: Հստակ ձևակերպված ազատական գաղափարները մեղ անցում կատարեցին դեպի ազգային ազատագրական գաղափարախոսության դաշտ, ու մենք էլի կանգնեցինք փաստի առաջ, որ հանուն Ղարաբաղի պիտի սուս մնանք: Փաստի առաջ կանգնացրեցին համ ՀԱԿ-ը համ իշխանությունները: Արդյունքում երկու կողմից սկսեցին վախեցնել, որ եթե հիմա ներքին անհանդուրժողականության ալիք բարձրանա, ապա կվատանգվի ոչ միայն Ղարաբաղը, այլ ՀՀ սուվերենությունն ընդհանրապես: Հին, փորձված մեթոդը` խաղեր տալ ազգային լարերի վրա, ինչպես միշտ հստակ աշխատում է:
Բա ինչ անենքի պահով, անձամ ես երկու ճանապարհ եմ տեսնում.
1. Եթե մենք շարունակում ենք վստահել ՀԱԿ-ին, ուրեմն ՀԱԿ-ը պիտի դուրս գա սահմանային վիճակից ու էլի գնա հստակ կոնտրաստենրի դաշ, ոչ միայն հայտարարությունենրով, այլ նաև գոծողություններով: Դրա մեջ մտնում են.
1) քաղբանտարկյալների, ու հատկապես Նիկոլի, դատավարությունները վերածել ոչ թե անմեղությունն ապացուցող (ես տենց բան չեմ ասել կարգի) գործընթացի, այլ հստակ հայտարարել, որ արել են, լավ են արել, ու քիչ են արել, քանի որ խոսքը գնում էր ժողովրդի ինքնապաշտպանության իրավունքի մասին;
2) բոյկոտել բոլոր տեսակի ընտրությունները;
3) սկսել ռեգուլյար հանրահավաքներ` ՉԱՐՏՈՆՎԱԾ:
2. Անվստահություն հայտնել ՀԱԿ-ին, ու զանգավածային դուրս գալ ՀԱԿ շարքերից, ու հայտարարել, որ մենք խաբված ենք: Դուրս էինք եկել պայքարելու մի բանի համար, հիմա մեզ ուրիշ բան են դեմ տալիս: Ու նստել սպասել մինչև մի ուրիշ ուժ կծնվի, որը բոլորիս կառաջնորդի:
Իմ անունից կարող եմ ասել, որ այսլ պահին դեռ առաջին տարբերակի կողքերն եմ: Երբ Հայաստանում եմ, պարտադիր գնում եմ ԱՐՏՈՆՎԱԾ ու ՉԱՐՏՈՆՎԱԾ մինտինգներին ու երթերին: Ընտրություննեի ժամանակ էլ, չնայած միշտ ասում եմ, որ պետք է բոյկոտել, նվազագույնը իմ շրջապատում քարոզում եմ ՀԱԿ թեկնածուի օգտին:
Չուկը օրինակ ասում ա, որ ես հուսահատվածների շարքում եմ, իսկ ես ինձ դասում եմ կիսա-հիսաթափվածների շարքը, որը հնարավոր է շուտով լրիվ հիասթափվի, եթե ևս մի քանի ամիս չտեսնեմ կոնտրաստի վերակագնումը:
Վերջին խմբագրող՝ Տրիբուն: 14.12.2009, 20:27:
Բիձա (14.12.2009)
Պատ. Քաղաքական քննարկումներ՝ թեմայից դուրս
Քո առաջարկած 2 ճանապարհն էլ լավ են, բայց վերջում ասում ես, թե Չուկը քեզ "դասակարգել" է :Բիձա ջան, իմ հռետորական հարցը "բա ինչ անեինք էր": Դրա պատասխանը ես ունեմ - տարբերակ չունեինք բացի Լևոնի հետևից գնալուց: "Բա ինչ անենք" հարցի պատասխանը, անձամ ես դեռ չունեմ: Չնայած, հիմնականում քո տեսակատների հետ համաձայն եմ - տեսական դաշտում: Բայց հենց մտնում ենք կոնկրետ գործողությունների դաշտ, կանգում ենք դառը իրականության առաջ - մենք անհույս ենք:
Ես միշտ եղել եմ նրա կողմնակիցը, որ եթե կա պայքար, ապա սահմանային վիճակներն անըդունելի են: Այսինք չի կարելի ասել, որ հանուն ենթադրենք Ղարաբաղի, կամ հանուն հայ-թուրքակա հարաբերությունների, կամ ասենք հանուն քաղբանտարկյալների ազատության պետք է գնալ ասենք երկխոսության կամ ժամանակավոր դադար տալ շարժման ակտիվ ֆազային: Նույնիսկ ավելի հեռու են գնացել իմ կարծիքով, ու ենթադրել եմ, որ չի կարելի նույնիսկ մասնակցել արտոնված հանրահավաքներին ու երթերին: Հասարակությունը երկու տարի առաջ ոտքի կանգնեց քանի որ տեսավ հստակ կոնտրաստ - մի կողմից իշխանություններ, մյուս կողմից կոնկրետ պահանջներով ժողովուրդ: Հիմա կոնտրաստն այլևս սվաղված է, իսկ նպատակներն անհասկանալի: Հստակ ձևակերպված ազատական գաղափարները մեղ անցում կատարեցին դեպի ազգային ազատագրական գաղափարախոսության դաշտ, ու մենք էլի կանգնեցինք փաստի առաջ, որ հանուն Ղարաբաղի պիտի սուս մնանք: Փաստի առաջ կանգնացրեցին համ ՀԱԿ-ը համ իշխանությունները: Արդյունքում երկու կողմից սկսեցին վախեցնել, որ եթե հիմա ներքին անհանդուրժողականության ալիք բարձրանա, ապա կվատանգվի ոչ միայն Ղարաբաղը, այլ ՀՀ սուվերենությունն ընդհանրապես: Հին, փորձված մեթոդը` խաղեր տալ ազգային լարերի վրա, ինչպես միշտ հստակ աշխատում է:
Բա ինչ անենքի պահով, անձամ ես երկու ճանապարհ եմ տեսնում.
1. Եթե մենք շարունակում ենք վստահել ՀԱԿ-ին, ուրեմն ՀԱԿ-ը պիտի դուրս գա սահմանային վիճակից ու էլի գնա հստակ կոնտրաստենրի դաշ, ոչ միայն հայտարարությունենրով, այլ նաև գոծողություններով: Դրա մեջ մտնում են.
1) քաղբանտարկյալների, ու հատկապես Նիկոլի, դատավարությունները վերածել ոչ թե անմեղությունն ապացուցող (ես տենց բան չեմ ասել կարգի) գործընթացի, այլ հստակ հայտարարել, որ արել են, լավ են արել, ու քիչ են արել, քանի որ խոսքը գնում էր ժողովրդի ինքնապաշտպանության իրավունքի մասին;
2) բոյկոտել բոլոր տեսակի ընտրությունները;
3) սկսել ռեգուլյար հանրահավաքներ` ՉԱՐՏՈՆՎԱԾ:
2. Անվստահություն հայտնել ՀԱԿ-ին, ու զանգավածային դուրս գալ ՀԱԿ շարքերից, ու հայտարարել, որ մենք խաբված ենք: Դուրս էինք եկել պայքարելու մի բանի համար, հիմա մեզ ուրիշ բան են դեմ տալիս: Ու նստել սպասել մինչև մի ուրիշ ուժ կծնվի, որը բոլորիս կառաջնորդի:
Իմ անունից կարող եմ ասել, որ այսլ պահին դեռ առաջին տարբերակի կողքերն եմ: Երբ Հայաստանում եմ, պարտադիր գնում եմ ԱՐՏՈՆՎԱԾ ու ՉԱՐՏՈՆՎԱԾ մինտինգներին ու երթերին: Ընտրություննեի ժամանակ էլ, չնայած միշտ ասում եմ, որ պետք է բոյկոտել, նվազագույնը իմ շրջապատում քարոզում եմ ՀԱԿ թեկնածուի օգտին:
Չուկը օրինակ ասում ա, որ ես հուսահատվածների շարքում եմ, իսկ ես ինձ դասում եմ կիսա-հիսաթափվածների շարքը, որը հնարավոր է շուտով լրիվ հիասթափվի, եթե ևս մի քանի ամիս չտեսնեմ կոնտրաստի վերակագնումը:
Բայց Տրիբուն ջան, ոչ մեկս իրավունք չունի մյուսից հաշիվ պահանջելու- թե ինչ ես արել: Հաշիվ տալը միայն լիդերների պարտքն է:
Ես էլ վերջին 10 տարում մատս մատին խփած չկամ, բայց վերաբերմունք ունենալու և հաշիվ պահանջելու իրավունքն ունեմ:
Եթե իրենց արած ու չարածի արդյունքներով եկել գենոցիդ ու Հայաստան են վարի տալիս, ապա գործ չանելով հանդերձ քննադատելու, ճիշտն ու սխալը վեր հանելու իրավունքը հաստատ ունեմ: Իմ պապերի անհայտ գերեզմաններն են գենոցիդի արդյունք, իմ ու ընտանիքիս տարագիր կյանքն է իրենց հանցագործ ղեկավարման արդյունք:
Չուկի կարծիքը այլևս շարքային կարծիք է, քանի որ պարտված թիմի սխալները չընդունող անվերապահ աջակից է, /Չուկ- մեղա/ Հին կաղապարի մեջ եղած Չուկը-անցած էտապ է: Մեր խնդիրն այն է, որ Չուկի պես տղաները համոզվեն, թե ինչն ինչոց է ու դրանով մթնոլորտ փոխենք: /Չուկ - ցավդ տանեմ:
Ասում ենք, թե Լեվոնն եկավ ու մթնոլորտ փոխեց: Բա էդ փոխված մթնոլորտի մեջ Չուկի փոխվելը տեղ չունի՞ /Չուկ, լավ էլ-մեղա-մեղա/
Մթնոլորտը դա հենց մենք ենք, միտինգի գնացողն ու չգնացողը, նույնիսկ քյաբաբ- խաշակերությանը իրական լույսով տեսնողը: Իսկ նոր մթնոլորտն էլ դա դատարկ սպիտակ նոր էջ է, որը կսկսվի կամ ոչ -կախված նրանից, թե այն տեսնողները որակ կկազմեն թե ոչ: Կկարողանան արդյոք անձնապես քաղականություն չմտնելով այլ կերպ մտածողների քաղաքականության վրա ազդել:
Ոչ մեկս էլ չի կարող սեփական հոգսերը թողած "full time" պրոպագանդիստ աշխատել , բայց առօրյա կյանքը նաև դրանով համեմելն էլ գործ է: -"տղու, կամ եղբոր" արածից շատ ավելի արդյունավետ:
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 14.12.2009, 21:31:
Մինչև մնացածը կարդալը, ասեմ որ հազար տակոսով էս մտքի հետ համաձայն եմ:
Չուկը իմ լավ ընկերն ա, ու իրա հավատը դեպի շարժումը ոգևորող ա, դրա համար էլ իրա դասակարգմանն անդրադառնում եմ: Նաև մեկս մյուսիս դասակարգելով ենք բացահայտում հայացքները, մոտեցումները, հնարավոր հոսանքները, ճանապարհները: Չուկն էլ, անհույս ՀԱԿամոլա, իմ դասակարգմամբ:
Չուկ, չեզոք զրույց ա, չխառնվես:
Լեռնեցին, օրինակ, պատմության մութ էջերում մոլորված անհայտ էթնիկ խմբի ներկայացուցիչ ա - արիացի: Արիացին էլ:
Լիոնը, օրինակ, կանաչներին ա հարում, փիղ ա շատ սիրում:
Վիշապն էլ, ցենտր ախպեր ա, անկախ քյաբաբի նկատմամբ իրա ատելությունից:
Ու էս սաղ, քաղաքական քննարկումներ թեմայից դուրս:
Վերջին խմբագրող՝ Տրիբուն: 14.12.2009, 21:40:
Kuk (14.12.2009)
էէ Բիձեն այդպես էլ չհասկացավ, որ այս պայքարը հենց երիտասարդների պայքար է ու հենց ապագան երիտասարդներն են բերելու:
Բիձա ջան, խոսա էլի, էդ տարիքում միայն խոսալն ա մնում
Kuk (14.12.2009)
Ախպեեեեեեեր, երթին իրար հետ էինք: Պլակատ բռնող երիտասարդ էինք ման գալիս, չէինք գտնում, իրար վրա էինք քցում: Ես ձեռներս ջեբերիցս տենց էլ չհանեցի, դու մի կիլոմետր բռնեցիր, հետո նաղդիր ուրիշի վրա: Բռատ, երիտասարդ չկար: Ավելի շուտ ահավոր քիչ էր: Խայտառակ քիչ էր:
Տրիբուն ջան, երիտասարդների պասիվությունը կարելի է բացատրել քննական շրջանով և ժամի ոչ հարմար լինելով:
Բայց ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ բավական պասիվ է, բայց մեկ է թարմ ուժ երիտասարդությունն են մտցնում ու հարկ եղած դեպքում հենց երիտասարդներն են առաջ տանելու:
Իսկ Բիձան ասում է մի մասնակցեք, ոչ թե, որ մտահոգված է երիտասարդների ապագայով, այլ պարզ Լևոնի նկատմամբ նաղձ ու ատելություն ունի ու իր համար ավելի լավ է սա լինի, քան Լևոնը հզոր թիմ ունենա:
Հա, եթե դու իմ ասածի տակ Թաթաին հիշեցիր, ուրեմն վիճակն իրոք լուրջ ա ախպեր
Լեռնեցին, օրինակ, պատմության մութ էջերում մոլորված անհայտ էթնիկ խմբի ներկայացուցիչ ա - արիացի: Արիացին էլ:
Մոլորված չեմ ցավդ տանեմ, վաղուց դուրս եմ եկել, ճամփաս էլ լուսավոր ա... անհոգ եղիր,
Թող քո ոտը քարին չդիպչի Տրիբուն ջան, ճիշտ ա ծնունդդ չի, բայց անկեղծ ցանկությունս է: Որովհետև հիմա մարդկանց ճամփան շատ ավելի մութ ա
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Անդ ջան, Բիձան հնարավոր ա, որ Լևոնի նկատմամբ ատելություն ունի: Լավ բան չի անում, ատելը հոգին քայքայող զգացմունք ա: Ամեն դեպքում, չեմ կարծում, որ Լևոնի հետագա քայլերը պայմանավորված են լինելու Բիձու իրան ատելու չափից ու ձևից: Տենց որ լիներ, ընդհանրապես քաղաքականություն չէր վերադառանա երկու տարի առաջ:
Բայց Բիձու ասածը ես հասկանում եմ սենց, ու սկզբունքորեն դեմ չեմ "... ՀԱԿ-ին պետք ա սիգնալ տալ, որ իրա գործողությունների հետ մենք էնքան էլ համաձայն չենք, ու էտ սիգնալներից մեկը պիտի լինի ՀԱԿ-ին գրողի ծոցը ուղարկելը": Մեկը ես վաղուց ուղարկած կլինեի, եթե ուրիշ տարբերակ ունենայի քաղաքացիական դիրքորոշումս արտահայտելու: Չունեմ, դրա համար էլ ՀԱԿ-ին եմ հարում: Բայց, եթե սենց շարունակվի, մեզ սպասում են հերթական մի քանի մարդագկխաքանակաստուգիչ միտինգներ, ու հերթական ԱԺ ընտրություններում ՀԱԿ 9-ից 13%: Ու էտ դեպքում, ես ավելի քան համոզված եմ, որ մանդատները վայր չեն դրվելու: Ու էտ ժամանակ, կսկվի հայոց դարավոր խորը քաքը, լավագույն դեպքում Հորդանանի պես պետության ապագայով:
Վերջին խմբագրող՝ Տրիբուն: 14.12.2009, 22:05:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ