Ամոթ՝ հարազատի վարքի պատճառով

[Սելավի]

Ամաչելն էլ, չամաչելն էլ, նորմալ երևույթներ են: Մարդիկ տարբեր են և եթե մեկի համար տվիալ արարքը կարող է ամաչելու առիթ դառնալ, երկրորդի համար կարող է նորմալ դիտվել:
Եթե մարդը չի ընդունում կյանքը այնպես, ինչպես որ կա, նա շատ տեղեր ամաչելու առիթներ կունենա:
Մարդը ուզում է իրեն շրջապատող աշխարհը իր գիտակցության տեանկյունի շրջանակներում տեսնի, սակայն այդպես չէ, կյանք գեղեցիկ է նաև այն արարքներով որոնք քո գիտակցության ընկալման սահմաններից դուրս են:
Ուստի հնարավորին չափով ընդունեք ամեն բան, ինչ տեղի է ունենում ձեր շրջապատում և ամաչելու առիթները խիստ կնվազեն:

[Chuk]

Ամաչելն էլ, չամաչելն էլ, նորմալ երևույթներ են: Մարդիկ տարբեր են և եթե մեկի համար տվիալ արարքը կարող է ամաչելու առիթ դառնալ, երկրորդի համար կարող է նորմալ դիտվել:
Եթե մարդը չի ընդունում կյանքը այնպես, ինչպես որ կա, նա շատ տեղեր ամաչելու առիթներ կունենա:
Մարդը ուզում է իրեն շրջապատող աշխարհը իր գիտակցության տեանկյունի շրջանակներում տեսնի, սակայն այդպես չէ, կյանք գեղեցիկ է նաև այն արարքներով որոնք քո գիտակցության ընկալման սահմաններից դուրս են:
Ուստի հնարավորին չափով ընդունեք ամեն բան, ինչ տեղի է ունենում ձեր շրջապատում և ամաչելու առիթները խիստ կնվազեն:

Ճիշտն ասած քննարկումը վերաբերվում էր ոչ թե նրան, թե ինչ բան է ամաչելը, այլ կոնկրետ հարազատի համար ամոթ զգալուն:

[Սելավի]

Ճիշտն ասած քննարկումը վերաբերվում էր ոչ թե նրան, թե ինչ բան է ամաչելը, այլ կոնկրետ հարազատի համար ամոթ զգալուն:

Ես նորմալ ընդունում եմ իմ հարազատի ցանկացած արարք և չեմ ամաչում:
Եթե նա այնպիսի արարք է կատարում որը դեռ չի գիտակցում որ դա տհաճ հետևանք կունենա, թող կատարի: Կան համապատասխան արարքներ որ մարդը կատարելուց հետո է սկսում գիտակցել որ դա չպիտի կատարաեր, ինչքան ուզում էս բացատրի միևնույնն է նա պիտի անցնի դրա միջով որ գիտակցի, և ես չեմ խանգարի, իմ հարազատին, թող հանգիստ անցնի դրա միջով որ գիտակցի:

Քանի որ մարդը չգիտի բնությունում գործող միաբերված էֆեկտի մասին, նա չի գիտակցում, որ ամեն մի ձախողում, ( ոչ կոռեկտ արարք) դա անհրաժեշտ քայլ է, որոնք մոտեցնում են իր ամբողջական ներըմբռնմանը: Ուրիշ կերպ դա կարելի է ձևակերպել այսպես: Ամեն մի ձախողում, դրանք փոքրիկ ինտուիցիոնալ հաջողություններ են, ներըմբռնումներ են, որոնց կուտակվելով՝ սկսում է գործել միաբերված կոչվող էֆեկտը և մարդուն տալիս են ամբողջական պատկերացում համապատասխան երևույթի նկատմամբ: Դա էլ իր հերթին բերում է հաջողության:

Սա կոնկրետ կարող եք տեղադրել ցանկացած արարքի մեջ, որ ենթադրենք փողոցում հարազատս չիշիկ կանի կամ չգիտեմ ուրիշ ինչ երևակայական բաներ կան:
Եթե դեռ հարազատս չի գիտակցում որ փողոցում չիշիկ անելը տհաճ երևույթ է, ուրեմ թող անի որ սկսի գիտակցել:

[Chuk]

Եթե դեռ հարազատս չի գիտակցում որ փողոցում չիշիկ անելը տհաճ երևույթ է, ուրեմ թող անի որ սկսի գիտակցել:

Վայ քո, արա
Բա ուր մնաց ընկերությունը, ուր մնաց դաստիարակությունը, փորձի փոխանակումը և այլն

[Սելավի]

Վայ քո, արա
Բա ուր մնաց ընկերությունը, ուր մնաց դաստիարակությունը, փորձի փոխանակումը և այլն

Չուկ ես ասացի, բաներ կան որ մարդկանց խոսքերով չես կարող բացատրել, հասկացնել որ դրանք տհաճ բաներ են, ուստի այդ մարդը ինքը պիտի անցնի դրա միջով, կոնկրետ իր սեփական «դժբախտության» միջով որ սկսի գիտակցել:

[Chuk]

Չուկ ես ասացի, բաներ կան որ մարդկանց խոսքերով չես կարող բացատրել, հասկացնել որ դրանք տհաճ բաներ են, ուստի այդ մարդը ինքը պիտի անցնի դրա միջով, կոնկրետ իր սեփական «դժբախտության» միջով որ սկսի գիտակցել:

Փաստորեն մասնավորապես երեխային չսովորեցնենք զուգարանից օգտվելու մասին, թող ինքն աստիճանաբար հասկանա, թող այդ դժբախտության միջով անցնի: Չսովորեցնենք, որ ասենք ֆռռացնելով թեյ խմելը կողքինների համար հաճելի բան չի, թող դժգոհ դեմքեր տեսնի, հասկանա, չսովորեցնենք, որ ընկերոջ վրա կայֆավատ լինելը ուրիշների մոտ լավ բան չի, թող մի օր իրա վրա կայֆավատ լինեն, որ ինքը հասկանա, շարքն անվերջ կարելի է շարունակել

Սելավի ջան, կներես, բայց էդ ասածդ էլ եմ աբսուրդի շարքին վերագրում

Ու ընդհանրապես սովորենք պատասխանատու լինել ոչ միայն ինքներս մեր, այլև կողքիններիս համար: Դա չի նշանակում, որ պետք է ողջ պատասխանատվությունը մեր վրա վերցնենք, ուղղակի հասկանանք, որ մեր ու մեր հարազատների կյանքն արդեն փոխշաղկապված է:

[Սելավի]

Փաստորեն մասնավորապես երեխային չսովորեցնենք զուգարանից օգտվելու մասին, թող ինքն աստիճանաբար հասկանա, թող այդ դժբախտության միջով անցնի: Չսովորեցնենք, որ ասենք ֆռռացնելով թեյ խմելը կողքինների համար հաճելի բան չի, թող դժգոհ դեմքեր տեսնի, հասկանա, չսովորեցնենք, որ ընկերոջ վրա կայֆավատ լինելը ուրիշների մոտ լավ բան չի, թող մի օր իրա վրա կայֆավատ լինեն, որ ինքը հասկանա, շարքն անվերջ կարելի է շարունակել

Սելավի ջան, կներես, բայց էդ ասածդ էլ եմ աբսուրդի շարքին վերագրում

Ու ընդհանրապես սովորենք պատասխանատու լինել ոչ միայն ինքներս մեր, այլև կողքիններիս համար: Դա չի նշանակում, որ պետք է ողջ պատասխանատվությունը մեր վրա վերցնենք, ուղղակի հասկանանք, որ մեր ու մեր հարազատների կյանքն արդեն փոխշաղկապված է:

Բնականաբար երեխաներին սովորացնում ենք:
Սակայն այդտեղ էլ կան բաներ որոնք երեխան ինքնուրույն պիտի գիտակցի:
Օրինակ՝ երեխային հազար անգամ ասա որ արդուկը տաք է ձեռք չտաս, միևնույնն է նա պիտի մի անգամ վառի ձեռքը որ հասկանա թե ինչ է նշանակում վառվել:
Կամ բացատրի որ սեղանին, աթոռին չբարձրանաս, կրկին նա պիտի բարձրանա ու ընկնի որ գիտակցի ինչ բան է ցավը:

Չափահասները, մեծահասակներն էլ ունեն իրենց համապատասխան դասերը, եթե այդ դասերի միջով անցած հարազատը, զգուշացնում է որ դա տհաճ երևույթ է և դա չի ուզում հասկանալ քեզ հարազատ ինչ որ մեկը, ուստի խնդիր չեմ տեսնում նա էլ թող անցնի դրա միջով որ սեփական փորձից համոզվի: