Հարցեր քահանային

[Ambrosine]

Հարգելի Տեր հայր, վերը նշված պատճառով էր, որ ես զարմացա, թե ինչպես դուք բարեհաճ գտնվեցիք ու մեզ միացաք, սկսեցիք պատասխանել մեր հարցերին: Միայն ձեր շնորհիվ է, որ ինձ մոտ ինչ-որ չափով վերադարձել է հարգանքը մեր հոգևորականության հանդեպ. ինչքան էլ կասկածեմ դավանաբանական այս կամ այն հանգամանքի վրա, հարգանքը կոնկրետ ձեր հանդեպ անսասան կմնա: Ուղղակի հետաքրքիր է, թե ինչը կարող է պատճառ լինել, որ այդպիսի կոպտությամբ վերաբերվեն մեզ /երեխաներին հատկապես/? Արդյոք կա եկեղեցական էթիկետ, ըստ որի առաջնորդվում են հոգևորականները, թե նրանց վարքը ամբողջությամբ նրանց խղճի վրա է?

Շնորհակալություն

[Ter Hayr]

Հարգելի քահանա նախ այն պատասխանը թե Քրիստոսը քահանա չէր գրված է Աստվածաշնչում, եթե չեք հիշուկ կարողեմ հիշեցնել, դեռ ավելին Նրա մասին ասում է քահանա է Մելիքսեդեկի կարգին պես:
Իսկ ինչ վերաբերվում է պահքին Աստվածաշնչում անգամ մի բառ չկա որի տառերի տեղերը պոխելուց ստացվի պահք, կա ծոմ, բայց պահք ես չեմ հանդիպել, եթե կա խնդրում եմ հիշեցրեք:
Իսկ ծեսի մասին հիմնավորումը ընդհանրապես իմաստ չունի, որովհետև Հովհաննեսը ապաշխարհություն էր քարոզում և մկրտում էր ապաշխարհած մարդկանց այնինչ (ցավով եմ ասում) այսօր մեր եկեղեցին (եթե կարելի դեռ այդպես անվանել) մկրտում է ում պատահի այսինքն իրոք մեր եկեղեցու կատարածը ծես է այնինչ Հովհաննեսը ծես չէր կատարում:
Կներեք բայց ձեր ոչ մի հիմնավորումն իրական և լիարժեք չհամարեցի:

Հարգելի Հրո,
Ես բավականին ուշ նկատեցի քո գրառումը, և այժմ աճապարում եմ պատասխանել: Այո Հիսուսի մասին ասում են , որ ինքը քահանայապետ է ըստ կարգի Մելքիսեդեկի: Որպես Աստված և անսկիզբ էություն: Սակայն իր կյանքում, որ նա ապրեց նա ամենևին քահանայական աստիճան չուներ, ինչպես օրինակ ղևտացիները, որոնք հատուկ հրաման էին ստացել Աստծուց լինել քահանաներ: Հիսուս եկավ որպես հասարակ մարդ, առանց որևէ կոչումների, որպես մարդ և որպես կատարյալ Աստված, հակառակ դեպքում նրա մարմնանալը իմաստ չեր ունենա: Եւ հենց այս ամենը նկատի ունենալով ես ասացի որ նա աստվածամարդ էր:
Գալով պահք բառին: եթե դու Աստվածաշնչի այլ լեզուների թարգմանությունները նայես, ապա կտեսնես, որ այնտեղ այն հատվածները, ուր հայերենով գրված է ծոմ, ծամ բառը գրված է պահք: Իրականում այս երկու երևույթները գուցե և տարբերվու, են իրենց խստությամբ, սակայն իմաստը մեկն է` հոգու զրկում ամեն տեսակ չարիքներից , ախտերից: Որև` իմաստ չունի պահք կամ ծոմ պահել, եթե շարունակես կյանքիդ անվայելուչ ընթացքը: Պահքը կոչված է մեկ կարևոր բանի, մարդուն հոգեպես մաքրել: Իսկ չուտելը գալիս է օգնելու այդ ընթացքին:

Օրհնությամբ Տեր Շմավոն քահանա

Ավելացվել է 8 րոպե անց

Հա, մի հատ հարց էլ, եկեղեցին վանքից ինչով է տարբերվում ?:
Կա արդյոք online հանրագիտարան ?:

Եկեղեցին առանձին կառույց է, իսկ վանքը կառույցների համալիր, որը նաև բնակության և գործունեության վայր է միաբան կուսակրոն քահանաների համար: Շատ վանքեր արգելվում էր կանանց կամ պարզապես աշխարհիկ մարդկանց մութք գործելը:

[Ter Hayr]

Հարգելի Տեր հայր, վերը նշված պատճառով էր, որ ես զարմացա, թե ինչպես դուք բարեհաճ գտնվեցիք ու մեզ միացաք, սկսեցիք պատասխանել մեր հարցերին: Միայն ձեր շնորհիվ է, որ ինձ մոտ ինչ-որ չափով վերադարձել է հարգանքը մեր հոգևորականության հանդեպ. ինչքան էլ կասկածեմ դավանաբանական այս կամ այն հանգամանքի վրա, հարգանքը կոնկրետ ձեր հանդեպ անսասան կմնա: Ուղղակի հետաքրքիր է, թե ինչը կարող է պատճառ լինել, որ այդպիսի կոպտությամբ վերաբերվեն մեզ /երեխաներին հատկապես/? Արդյոք կա եկեղեցական էթիկետ, ըստ որի առաջնորդվում են հոգևորականները, թե նրանց վարքը ամբողջությամբ նրանց խղճի վրա է?

Շնորհակալություն

Հարգելի և սիրելի Աստղ և մնացյալ բոլոր ակումբցիներ , Ես երբեմն բցակայում եմ, սակայն այդ չի նշանակում , որ ձեր հարցերը անպատասխան կմնան. Այժմ փորձեմ բոլոր հարցերին պատասխանել.
Հուսով եմ որ բոլորը կընթերցեն.
Հայ Առաքելական եկեղեցին մաս է կազմում Ընդհանրական եկեղեցու, որի անդամներն են նաև Ռուս ուղղափառ և Հռոմի կաթոլիկ և մնացյալ ավանդական եկեղեցիները:Ամենակարևորը ասեմ. 325 թվականին Նիկիա քաղաքում գումարվեց Առաջին Տիեզերեկան եկեղեցական ժողովը: Շատ խնդիրներ արծարծվեցին այդ ժողովի ընթացքում, սակայն մի կարևոր որոշում ընդունվեց, այն է սահմանվեց Հավատո հանգանակը, ասել է թե հստակեցվեց թե քրիստոնյաները ինչի են հավատում. Եւ այդ հավատամքում կա մի կարևոր կետ` Հավատում ենք Ընդհանրական, Առաքելական և Ուղղափառ մեկ եկեղեցու: Այսինքն սրանով փաստվում է որ մենք բոլորս, առաքելականներ, կաթոլիկներ, ուղղափառներ բոլորս և առաքելական ենք, և ուղղափառ և ընդհանրական: Սա երևի լինի պատասխանը հարցերից մեկին: Հա ավելացնեմ, որ դարերի ընթացքում այս կամ այն եկեղեցին գործածել է վերոնշյալ մակդիրներից որևէ մեկը, ինչ-ինչ խնդիրներ լուծելու համար:
Գալով Սուրբ Ծննդյան տոնակատարության: Ուրեմն նախկինում, բոլոր քրիստոնյաները նշում էին Սուրբ Ծնունդը հունվարի 6-ին. Նույն օրն է նաև նշվում Քրիստոսի Մկրտության տոնը. Սակայն հռոմի եկեղեցին, որպեսզի կասեցնի կայսրության տարածքում արևի տոնի տարածումը, քանի որ հեթանոսությունը դեռևս պահպանվել էր Հռոմում, որոշում է Սուրբ Ծնունդը նշել դեկտեմբերի 25-ին` արևի տոնին նվիրված օրը, որով նպատակ կար մարդկանց բերել դեպի իրական լույսի աղբյուրը, որը հենց ինքը Քրիստոս է: Իսկ հունվարի 6-ը մնաց միայն Մկրտության տոն: երուսաղեմում նշվում Սուրբ Ծնունդը հայերի կողմից ոչ թե դեկտեմբերի 25-ին, ինչպես մեչ նամակագիրներից մեկն ասաց, այլ հունվարի18-ի երեկոյան լույս 19, քանի որ Երուսաղեմի հայոց Պատրիարքարանը, ինչպես նաև մեր եկեղեցու Ռուսաստանի և Վրաստանի թեմերը առաջնորդվում են հին տոմարով,ըստ որի Ծննդյան տոնը ընկնում է 13 օր ուշ: Սա պայմանավորված ամբողջ աշխարհում նոր տոարի մութքով: Ըստ այդմ էլ նաև մենք հայերս տոնում ենք հունվարի 13-ին հին նոր տարին:
Եւ անդրադառնամ նաև հոգևորականի կարգավիճակներին: Ասեմ որ և մոլլաների և քահանաների մեջ կան տարբեր մարդիկ և լավ և վատ: Այստեղ կրոնը որևէ մեղավորություն չունի: Պարզապես այն մարդուն չես հանդիպել:
Իսկ քեզ Աստղ ջան , շատ շնորհակալ եմ բարի խոսքերիդ համար: Ես անում եմ այն ինչ պարտավոր եմ, ինչ իմ խիղճն է ինձ թելադրում: Եթե յուրաքանչյուր մարդ իր ճիշտ անելիքը անի ամեն ինչ լավ կլինի:
Ուշադրություն, հունվարի 5-երեկոյան և 6-ի առավոտյան մեր եկեղեցին տոնախմբում է Քրիստոսի հրաշափառ Ծնունդը: Ամսի 6-ին բոլոր մեր տաճարներում Սրբալոիյ Մյուռոնով օրհնվելու ջուրը:
Այսքանով եզրապակեմ այս տարվա իմ վերջին նամակ-պատասխանը:

ՍԻՐԵԼԻ ԱԿՈՒՄԲՑԻՆԵՐ,
Ի ՍՐՏԵ ՇՆՈՐՀԱՎՈՐՈՒՄ ԵՄ ԲՈԼՈՐԻԴ ԱՄԱՆՈՐԻ ԱՌԹԻՎ.
ՄԱՂԹՈՒՄ ԱՐԵՒՇԱՏՈՒԹՅՈՒՆ, ԱՌԱՋԻՆ ՀԵՐԹԻՆ ՁԵՐ ՀՈԳԻՆԵՐԻՑ ՆԵՐՍ. ՍԻՐԵՔ ՄԱՐԴ ԱՐԱՐԱԾԻՆ, ՈՐԸ ՊԱՏԿԵՐՆ Է ԿԵՆԴԱՆԻ ԱՍՏԾՈ: ԵԿԵՔ ՉԱՂՃԱՏԵՆՔ ՄԵՐ ՄԵՋԻ ԵՂԱԾ ԱՍՏԾՈ ԿԵՐՊԱՐԱՆՔԸ, ԵՒ ՄԱՔՈՒՐ ՊԱՀԵՆՔ ՄԵԶ. ՉԷ ՈՐ ՄԵՆՔ ՍՐԲԱՊԱՏԿԵՐՆԵՐ ԵՆՔ;
ԱՍՏՎԱԾ ԲՈԼՈՐԻԴ ԹՈՂ ՊԱՀԱՊԱՆ և ԶՈՐԱՎԻԳ ԼԻՆԻ. ԱՄԵՆ

Օրհնությամբ Տեր Շմավոն քահանա

[ihusik]

Գալով Սուրբ Ծննդյան տոնակատարության: Ուրեմն նախկինում, բոլոր քրիստոնյաները նշում էին Սուրբ Ծնունդը հունվարի 6-ին. Նույն օրն է նաև նշվում Քրիստոսի Մկրտության տոնը. Սակայն հռոմի եկեղեցին, որպեսզի կասեցնի կայսրության տարածքում արևի տոնի տարածումը, քանի որ հեթանոսությունը դեռևս պահպանվել էր Հռոմում, որոշում է Սուրբ Ծնունդը նշել դեկտեմբերի 25-ին` արևի տոնին նվիրված օրը, որով նպատակ կար մարդկանց բերել դեպի իրական լույսի աղբյուրը, որը հենց ինքը Քրիստոս է: Իսկ հունվարի 6-ը մնաց միայն Մկրտության տոն: երուսաղեմում նշվում Սուրբ Ծնունդը հայերի կողմից ոչ թե դեկտեմբերի 25-ին, ինչպես մեչ նամակագիրներից մեկն ասաց, այլ հունվարի18-ի երեկոյան լույս 19, քանի որ Երուսաղեմի հայոց Պատրիարքարանը, ինչպես նաև մեր եկեղեցու Ռուսաստանի և Վրաստանի թեմերը առաջնորդվում են հին տոմարով,ըստ որի Ծննդյան տոնը ընկնում է 13 օր ուշ: Սա պայմանավորված ամբողջ աշխարհում նոր տոարի մութքով: Ըստ այդմ էլ նաև մենք հայերս տոնում ենք հունվարի 13-ին հին նոր տարին:

Ճշմարիտ եք նշում. շատ քրիստոնեական տոներ էլ նշվում են հենց այն օրերին ինչ նշվել են նաև մինչ քրիստոնեական ժամանակները քանզի անհնար էր լինելով Ճշմարտության ու Իմաստության կրողը հեռանալ այն Ճշմարտություններից, որոնք եղել են նաև մինչ քրիստոնեական ժամանակները և մեկ հավերժ Լույսի խորհրդանիշը՝ Արևը, փոխարինվել է նորով՝ Քրիստոսով, սակայն ափսոս որ մի ձևի (այլ ոչ թե էության) կամ խորհրդանիշի փոփոխության համար հարկ եղավ և ջանք չխնայվեց հինն ավերելու համար որպեսզի կառուցվեր նորը և իմ խորին համոզմամբ այդ սխալն էր որ զրկեց քրիստոնեությանը դարերից եկող և իր ակունքներին կապող հավերժ Ճշմարտությանը, որը որքան էլ որ նվազի անհնար է որ վերանա ինչպես մարմնավորված Լույսի խորհրդանիշ այս անմար կանթեղը՝ Արևը կամ Քրիստոսը։

Ի դեպ, Քրիստոս կամ Քրեստոս տերմիններն ինչպես նաև բազում խորհրդանշեր, այդ թվում նաև խաչը մինչքրիստոնեական ծագում ունեն և եթե անվերապահորեն ու անկողմնակալ մոտենանք հենց նույն իմաստով էլ կիրառվել են. այդպես չէ՞ հարգարժան Տեր Հայր։ Դժվարությամբ ու ինքս ինձ դեմ գնալով սակայն հարգանքից ելնելով գրեցի դիմելով Ձեզ Տեր Հայր, գուցե չեմ հասկանում դրա իմաստը դրանի՞ց է. չե՞ք բացատրի ինչու՞ պետք է դիմել որպես Տեր Հայր. ու՞մ Տերն ու Հայրն են եկեղեցու սպասավորները, մի՞թե բոլորս էլ մեկ Տեր ու Հայր չունենք և բոլորս էլ հավասար Աստծո զավակները չենք ինչպես և Հիսուսը, որն իր մեջ ուներ Աստծո Լույսն ու դարձավ հենց այդ Լույսը (Քրիստոս), քանզի իսկզբանե հենց այդ Լույսն էր՝ ինչպես և մենք բոլորս, քանզի Նա մեր մեջ է։

[Kristin]

Հարգելի քահանա ես ունեմ Ձեզ մեկ հարց տալ
ինչի է մեր առաքելական եկեղեցին ընդունում թե իբր այս տարի ինչպես և նախորդ 2007-ը ............ կենդանակերպի տարիներ են։ Ինձ շատ է հետաքրքրում այդ հարցը’ թե քրիստոնյա եկեղեցին ինչու է լռում

[Hrayr]

Հարգելի Հրո,
Սակայն իր կյանքում, որ նա ապրեց նա ամենևին քահանայական աստիճան չուներ, ինչպես օրինակ ղևտացիները, որոնք հատուկ հրաման էին ստացել Աստծուց լինել քահանաներ: Հիսուս եկավ որպես հասարակ մարդ, առանց որևէ կոչումների, որպես մարդ և որպես կատարյալ Աստված, հակառակ դեպքում նրա մարմնանալը իմաստ չեր ունենա: Եւ հենց այս ամենը նկատի ունենալով ես ասացի որ նա աստվածամարդ էր:

Ես համաձայն չեմ, քանի որ Հիսուսն ինքն էլ զոհ մատուցեց, որի մասին գրված է Սուրբ Գրքում, իսկ զոհ միայն քահանաներն էին անում ...: Նա զոհ արեց իր անձը որից հետո այլևս ուրիշ զոհ պետք չէ, ավելին չեմ ընդունում նաև այն հանգամանքը, որ եկեղեցին տեղի տալով հեթանոսական սովորույթնեը կամ ուրիշների սովորությունները ընդունում է զոհերի մատուցումը մատաղի տեսքով և միջոցներ չի ձեռնարկում դրանք կանգնեցնելու համար:
Ես կարծում եմ որ դա լրիվ սատանայական բան է, քանի որ Հիսուսն իր անձը զոհ արեց, իսկ նրանից հետո զոհ անել կնշանակի իր զոհ լինելը բավական չհամարել, թերագնահատել, որը երևի սատանայի մտքով անգամ չանցներ::

Գալով պահք բառին: եթե դու Աստվածաշնչի այլ լեզուների թարգմանությունները նայես, ապա կտեսնես, որ այնտեղ այն հատվածները, ուր հայերենով գրված է ծոմ, ծամ բառը գրված է պահք: Իրականում այս երկու երևույթները գուցե և տարբերվու, են իրենց խստությամբ, սակայն իմաստը մեկն է` հոգու զրկում ամեն տեսակ չարիքներից , ախտերից: Որև` իմաստ չունի պահք կամ ծոմ պահել, եթե շարունակես կյանքիդ անվայելուչ ընթացքը: Պահքը կոչված է մեկ կարևոր բանի, մարդուն հոգեպես մաքրել: Իսկ չուտելը գալիս է օգնելու այդ ընթացքին:

Ծոմի մասին լավ եք ասել, ինչ վերաբերվում է ուրիշ թարգմանությունների չեմ ընդունի, քանի-որ կան թարգմանություններ (ֆրանսերեն), որտեղ մեղքի տեղ սխալմունք է գրած, ինչի թարգմանություններին նայել եթե բնագրում պահք չի հիշատակվում ընդհանրապես:

Եկեղեցին առանձին կառույց է, իսկ վանքը կառույցների համալիր, որը նաև բնակության և գործունեության վայր է միաբան կուսակրոն քահանաների համար: Շատ վանքեր արգելվում էր կանանց կամ պարզապես աշխարհիկ մարդկանց մութք գործելը:

Շնորհակալություն հարցերիս պատասխանելու համար, բայց ուրիշ քահանայից արդեն ճշտել էի վանքի և եկեղեցու տարբերությունը, մոտավորապես այսպես էր բացատրել, որ վանքերն առաջացել են այն ժամանակ երբ եկեղեցու և պետության միջև խնդիրներ են առաջացել և ոմանք անհրաժեշտություն են ունեցել առանձնանալ զատվել աշխարհիկ կյանքից ...:
Շնորհակալություն

[Annychka]

Հարգելի Տեր Հայր երբ՞ է սկսվում Մեծ Պասը

[Ter Hayr]

Ճշմարիտ եք նշում. շատ քրիստոնեական տոներ էլ նշվում են հենց այն օրերին ինչ նշվել են նաև մինչ քրիստոնեական ժամանակները քանզի անհնար էր լինելով Ճշմարտության ու Իմաստության կրողը հեռանալ այն Ճշմարտություններից, որոնք եղել են նաև մինչ քրիստոնեական ժամանակները և մեկ հավերժ Լույսի խորհրդանիշը՝ Արևը, փոխարինվել է նորով՝ Քրիստոսով, սակայն ափսոս որ մի ձևի (այլ ոչ թե էության) կամ խորհրդանիշի փոփոխության համար հարկ եղավ և ջանք չխնայվեց հինն ավերելու համար որպեսզի կառուցվեր նորը և իմ խորին համոզմամբ այդ սխալն էր որ զրկեց քրիստոնեությանը դարերից եկող և իր ակունքներին կապող հավերժ Ճշմարտությանը, որը որքան էլ որ նվազի անհնար է որ վերանա ինչպես մարմնավորված Լույսի խորհրդանիշ այս անմար կանթեղը՝ Արևը կամ Քրիստոսը։

Ի դեպ, Քրիստոս կամ Քրեստոս տերմիններն ինչպես նաև բազում խորհրդանշեր, այդ թվում նաև խաչը մինչքրիստոնեական ծագում ունեն և եթե անվերապահորեն ու անկողմնակալ մոտենանք հենց նույն իմաստով էլ կիրառվել են. այդպես չէ՞ հարգարժան Տեր Հայր։ Դժվարությամբ ու ինքս ինձ դեմ գնալով սակայն հարգանքից ելնելով գրեցի դիմելով Ձեզ Տեր Հայր, գուցե չեմ հասկանում դրա իմաստը դրանի՞ց է. չե՞ք բացատրի ինչու՞ պետք է դիմել որպես Տեր Հայր. ու՞մ Տերն ու Հայրն են եկեղեցու սպասավորները, մի՞թե բոլորս էլ մեկ Տեր ու Հայր չունենք և բոլորս էլ հավասար Աստծո զավակները չենք ինչպես և Հիսուսը, որն իր մեջ ուներ Աստծո Լույսն ու դարձավ հենց այդ Լույսը (Քրիստոս), քանզի իսկզբանե հենց այդ Լույսն էր՝ ինչպես և մենք բոլորս, քանզի Նա մեր մեջ է։

Շնորհակալ եմ հարգանքի համար.
Այո մեր Տերն ու Հայրը մեկն է ` Աստված, սակայն, դա չի նշանակում որ աշխարհիկ կյանքում մենք այդ բառերը չպետք է գործածենք: Խնդիրը որն է , Աստծո պարագային այդ բառերն օգտագործելիս , ստանում են այլ իմաստ, իսկ մեր առօրյա կյանքում ամենևին այլ իմաստ. Այստեղ չպետք է հարթությունները փոփոխվի և իրականությունը շփոթվի: Տեր Հայրը մարդկային կոչում է, քանի որ ի պաշտոնե, քահանան հավատավոր մարդկանց հովիվն է, ուստի այստեղից էլ համապատասխան նրա կոչմա ծագումն է: Քրիստոսով միայն սիմվոլների փոփոխություն տեղի չունեցավ, այլ արմատապես մարդկությունը նոր իմաստ ստացավ իր կեցության հետ: Այո գուցե և Քրեստոս բառը եղել է մինչ Քրիստոսը, սակայն չպետք է մոռանանք, որ Քրիստոս նշանակում է Աստծո Օծյալ:
Եւ ինչ վերաբերում է Տերունական խաչի. Այո , խաչը կիրառվել է մինչև Քրիստոս, սակայն այն եղել է պարզապես պատժի գործիք, և այն էլ այդ խաչը եղել է ոչ մեր պատկերացված ավանդական ձևով: Այն եղել է լատինատառ "տ" տառի տեսքով: և միայն Քրիստոսի խաչի վրա փակցվեց Պիղատոսի գրություն, թե Հիսուս Նազովրեցի Թագավոր Հրեից: Եւ վերևում ամրացված այդ ձողի շնորհի Քրիստոսի խաչափայտը դարձավ քառաթև:
Քրիստոս Լույս է աշխարհի, և անգամ արևի լույսը չի կարող նրա հետ համեմատվել, քանզի արևն ել է Նրա կողմից արարված:

Օրհնությամբ Տեր Շմավոն քահանա

Ավելացվել է 13 րոպե անց

Հարգելի Տեր Հայր երբ՞ է սկսվում Մեծ Պասը

ՍԻՐԵԼԻ ԱԿՈՒՄԲՑԻՆԵՐ. ԱՅՍ ՏԱՐԻ ՄԵԾ ՊԱՀՔԸ ՍԿՍՎՈՒՄ Է ՓԵՏՐՎԱՐԻ 2-ԵՐԵԿՈՅԱՆ, ԵՐԲ ԲՈԼՈՐ ԵԿԵՂԵՑԻՆԵՐՈՒՄ ԿՓԱԿՎԵՆ ՍՈՒՐԲ ԽՈՐԱՆՆԵՐԻ ՎԱՐԱԳՈՒՅՐՆԵՐԸ; Օգտվելով առիթից առաջարկում եմ մտորել պահքի վերաբերյալ թե ինչ է այն յուրաքանչյուրիդ համար, և ինչես եք նախկինում այն անցկացրել և կամ պատրաստվում անցկացնել:

Օրհնությամբ Տեր Շմավոն քահանա

[Ter Hayr]

Ես համաձայն չեմ, քանի որ Հիսուսն ինքն էլ զոհ մատուցեց, որի մասին գրված է Սուրբ Գրքում, իսկ զոհ միայն քահանաներն էին անում ...: Նա զոհ արեց իր անձը որից հետո այլևս ուրիշ զոհ պետք չէ, ավելին չեմ ընդունում նաև այն հանգամանքը, որ եկեղեցին տեղի տալով հեթանոսական սովորույթնեը կամ ուրիշների սովորությունները ընդունում է զոհերի մատուցումը մատաղի տեսքով և միջոցներ չի ձեռնարկում դրանք կանգնեցնելու համար:
Ես կարծում եմ որ դա լրիվ սատանայական բան է, քանի որ Հիսուսն իր անձը զոհ արեց, իսկ նրանից հետո զոհ անել կնշանակի իր զոհ լինելը բավական չհամարել, թերագնահատել, որը երևի սատանայի մտքով անգամ չանցներ

Հարգելի Հրայր,
Ամենասկզբում ուզում եմ հերքել քո մեջ ձևավորված այն կարծիքը, թե իբր մատաղը զոհաբերություն է մեղքերի թողության համար: ԱՄԵՆԵՒԻՆ: Մատաղը կերակուր է կարիքավորների համար, որպես ողորմություն, որը պարտավոր է անել յուրաքանչյուր քրիստոնյա: Դա ուրիշ հարց է թե մատաղը վերածվում է կերուխումի կամ այլ տեսք է ստանում: Երբևէ որևէ հոգևորական չի քարոզել և չի քարոզի, որ մատաղը մեղքերի թողության համար զոհաբերություն է: Դու ճիշտ ես Քրիստոս եղավ վերջին զոհը մեր մեղքերի թողության համար:
Այնպես , որ ավելի քան բավարար ենք համարում Հիսուսի զոհաբերման սխրանքը:
Իսկ ինչ վերաբերում է Քրիստոսի քահանան լինելուն քանի որ ինքը զոհ մատուցեց իրեն, ապա փոքր ինչ շփոթվում ես: Իր խաչը բարձրանալով և իր անձը տալով մեր մեղքերի քավության համար Քրիստոս Չդարձավ քահանա:

Օրհնությամբ Տեր Շմավոն քահանա

[Hrayr]

Նախ անչափ շնորհակալ եմ որ հարցերն անպատասխան չեք թողնում:

Հարգելի Հրայր,
Ամենասկզբում ուզում եմ հերքել քո մեջ ձևավորված այն կարծիքը, թե իբր մատաղը զոհաբերություն է մեղքերի թողության համար: ԱՄԵՆԵՒԻՆ: Մատաղը կերակուր է կարիքավորների համար, որպես ողորմություն, որը պարտավոր է անել յուրաքանչյուր քրիստոնյա: Դա ուրիշ հարց է թե մատաղը վերածվում է կերուխումի կամ այլ տեսք է ստանում: Երբևէ որևէ հոգևորական չի քարոզել և չի քարոզի, որ մատաղը մեղքերի թողության համար զոհաբերություն է: Դու ճիշտ ես Քրիստոս եղավ վերջին զոհը մեր մեղքերի թողության համար:
Այնպես , որ ավելի քան բավարար ենք համարում Հիսուսի զոհաբերման սխրանքը:

Շատ լավ ասեցիք, իսկ ինչու են արյուն թափում, ճակատնեին քսում կամ մատուռների շուրջ 7 անգամ մատաղացուն պտտեցնում: (Եթե տեղյակ չեք այդպես են անում հիմնականում գյուղական վայրերում, իսկ սրբացման համար գրված է <<Սրբվում է Աստծո խոսքով և աղոթքով>>

Իսկ ինչ վերաբերում է Քրիստոսի քահանան լինելուն քանի որ ինքը զոհ մատուցեց իրեն, ապա փոքր ինչ շփոթվում ես: Իր խաչը բարձրանալով և իր անձը տալով մեր մեղքերի քավության համար Քրիստոս Չդարձավ քահանա:

Օրհնությամբ Տեր Շմավոն քահանա

Լավ: Փորձենք ընդունել ձեր ասածը, բայց հակասության մեջ ենք մտնում Եբրայեցիների 7:17 խոսքի հետ, որտեղ ասում է <<...դու հավիտյան քահանա ես...>>: Շարունակության մեջ մինչև 28 համարը շատ լավ է բացատրում այդ փաստը:

Շնորհակալություն

[Ձայնալար]

Հարգելի Հրայր,
Ամենասկզբում ուզում եմ հերքել քո մեջ ձևավորված այն կարծիքը, թե իբր մատաղը զոհաբերություն է մեղքերի թողության համար: ԱՄԵՆԵՒԻՆ: Մատաղը կերակուր է կարիքավորների համար, որպես ողորմություն, որը պարտավոր է անել յուրաքանչյուր քրիստոնյա: Դա ուրիշ հարց է թե մատաղը վերածվում է կերուխումի կամ այլ տեսք է ստանում: Երբևէ որևէ հոգևորական չի քարոզել և չի քարոզի, որ մատաղը մեղքերի թողության համար զոհաբերություն է: Դու ճիշտ ես Քրիստոս եղավ վերջին զոհը մեր մեղքերի թողության համար:
Այնպես , որ ավելի քան բավարար ենք համարում Հիսուսի զոհաբերման սխրանքը:
Իսկ ինչ վերաբերում է Քրիստոսի քահանան լինելուն քանի որ ինքը զոհ մատուցեց իրեն, ապա փոքր ինչ շփոթվում ես: Իր խաչը բարձրանալով և իր անձը տալով մեր մեղքերի քավության համար Քրիստոս Չդարձավ քահանա:

Օրհնությամբ Տեր Շմավոն քահանա

Հարգելի Տեր Հայր, եթե մատաղը զուտ բարեգործություն է, ապա ինչպես եք պատկերացնում այսօր այդ միսը կարիքավորներին բաժանելու գործընթացը: Մի՞թե ավելի նպատակահարմար չէ պարզապես որևէ կարիքավոր ընտանիքի կամ ինչու ոչ մանկատան դրամով օգնել: Չե՞ք կարծում, որ մատաղը իսկապես հեթանոսական մնացուկ է, որ այդ օրթնված աղը խեղճ անասունի կոկորդը լցնելու մեջ ոչ մի տրամաբանություն չկա, որ երեխաի ճակատին անասունի արյունով խաչ անելը վայրենություն է: Ինձ հետաքրքրում է մեր եկեղեցու դիքորոշումն այս հարցերի շուրջ:
Շնորհակալություն:

[Լ.յ.ո.վ.]

Նախ ասեմ,որ այն ինչ այս ֆոռումում դուք անում եք Տեր Հայր շատ և շատ գովելի է,ես երկու ձեռքով կողմ եմ,քանի որ գտնում եմ որ Հայաստանում ներկայիս դրությամբ շատ քիչ հոգևորականներ կան,որոնք իսկապես հասկանում են եկեղեցու դերը!!!!!!
Ես ունեմ երկու հարց`
1. Արդյոք օրենքով թույլատրվում է տարբեր տեսակի աղանդավորական քարոզները,որոնք իմ կարծիքով մեծ վտանգ են ներկայացնում նամանավանդ մերի նման փոքր պետությունների համար?
2. Շատ երկրներում գործում է մեղքերի խոստովանություն կոչվածը,այսինքն երբ գնում ես եկեղեցի և քահանային պատմում քո մեղքերը,իսկ վերջինս էլ Աստծո անունից քեզ ներում է շնորհում.
Մեզ մոտ վերը նշվածի նման ինչ-որ բան գործում է,թե ոչ?
Եվ եթե գործում է,ապա որ եկեղեցին խորհուրդ կտայիք այցելել? (Երևանում)

[Ambrosine]

Նախ ասեմ,որ այն ինչ այս ֆոռումում դուք անում եք Տեր Հայր շատ և շատ գովելի է,ես երկու ձեռքով կողմ եմ,քանի որ գտնում եմ որ Հայաստանում ներկայիս դրությամբ շատ քիչ հոգևորականներ կան,որոնք իսկապես հասկանում են եկեղեցու դերը!!!!!!
Ես ունեմ երկու հարց`
1. Արդյոք օրենքով թույլատրվում է տարբեր տեսակի աղանդավորական քարոզները,որոնք իմ կարծիքով մեծ վտանգ են ներկայացնում նամանավանդ մերի նման փոքր պետությունների համար?
2. Շատ երկրներում գործում է մեղքերի խոստովանություն կոչվածը,այսինքն երբ գնում ես եկեղեցի և քահանային պատմում քո մեղքերը,իսկ վերջինս էլ Աստծո անունից քեզ ներում է շնորհում.
Մեզ մոտ վերը նշվածի նման ինչ-որ բան գործում է,թե ոչ?
Եվ եթե գործում է,ապա որ եկեղեցին խորհուրդ կտայիք այցելել? (Երևանում)

Հարգելի Լ.յ.ո.վ., քանի որ նմանատիպ հարցեր եղել են, ես, մինչև Տեր Հոր պատասխանելը, մեջ եմ բերում մինչ այս տրված պատասխանները այս հարցի շուրջ

Դեռ քրիստոնեության ընդունման ժամանակ, Գրիգոր Լուսավորիչն արգելում էր աղանադավորների հետ բանավիճել, քանի որ նրանք շատ համառ էին և անիմաստ էր որևէ բան բացատրելը:
Այս հարցում կարևոր է պետության դիրքորոշումը: Այսօր, իբր ժողովրդավարական երկիր ենք և պետությունը չի արգելում աղանադավորների գործունեությունը: Մինչդեռ այս հարցը հիմնովին կարող է լուծվել միայն պետական մակարդակով:
Աղանդավորները հասարակ ժողովրդին կաշառում են չնչին օգնություններով, իսկ խելացի մարդկանց`տարբեր խոստումներով:
Աղանդավորները կարկուտի նման թափվում են մարդկանց գլխին, սակայն խելացի մարդիկ պետք է պաշտպանվեն այդ կարկուտից, բնականաբար` Հայ Առաքելական եկեղեցում, որը մեր պապերի ճանապարհն է և մեր պետության ընդունած պետական կրոնը: Այն մարդիկ, որոնք երերում են հավատի մեջ, նրանք անկայուն են ու ոչ սկզբունքային նաև ընտանիքում, աշխատավայրում, ամեն տեղ:
Օրհնությամբ` Տ.Մխիթար քահանաԱլոյան:

Աղանդների վերաբերյալ այցելեք նաև Արարատյան Հայրապետական թեմի http://www.zvartnotc.am/ եւ www.qahana.am ինտերնետային կայքերը:

Ասեմ հետևյալը, քո հարցադրմանն ի պատասխան. Խոստովանությունը ավելի վաղ շրջանում, դեռ 2-3 դարերում կատարվում էր ընդհանրական,երբ քահանա չկար տվյալ տարածքում. Անհատը կանգնում էր ժողովրդի մեջտեղում և հատիկ առ հատիկ պատմում այն ամենը ինչ նա գործել էր. Իսկ ավելի ուշ, երբ մշակվեց և կատարյալ վիճակի հասցվեց եկեղեցական ծիսականությունը, նույն խոստովանությունը կատարվում էր քահանայի ներկայութթյամբ և կարիք չկար անճանանչ մնալու , քանի քահանան գիտի իր բանավոր հոտի բոլոր անդամներին: Ասել թե անհրաժեշտությունը չի եղել քո նկարագրած կերպը կիրառելու: եւ հիմա էլ մարդիկ գալիս և իրենց խոստովանությունը կատարում են քահանայի առջև, որպեսզի քահանան ճանաչիր թե ով իրեն խոստովանվում, որպեսզի նաև համապատասխան խորհուրդներ տա: Դու թերևս մտահոգված ես այն բանով , որ քահանան կարող իրեն խոստովանված գաղտնիքը ինչ- որ մի օր օգտագործել ի դեմս այդ մարդու, սակայն , ասեմ , որ խոստովանության գաղտնիքը քահանան իրավունք չունի բացահայտելու, անգամա եթե դրա դիմաց իրեն մահվան դատապարտեն :
Մարդը պետք է քաջություն ունենա իր կատարածը խոստովանի և դրա դիմաց արձակում ստանա:
Անճանանչ մնալը խրախուսվում է միայն եթե դու բարեգործություն ես կատարում:
Իսկ խոստովանության համար քահանան գումար չպետք է առնի, քանի որ դա արգելված է:
Իսկ անհատական խոստովանության գալիս բազում բազում հավատավոր մարդիկ:
Օրհնությամբ Տեր Շմավոն քահանա

[Second Chance]

Հարգելի Տեր Հայր ինձ համար անընդունելի է,/կարծում եմ Աստծո համար նույնպես/ որ հայկական նախքին հեթանոսական շատ տոներ փոխառվել են քրիստոնեւթյան մեջ և դարձվել քրիստոնեկան.... դրանց թվին են պատկանում վարդավառն ու տրնդեզը, չեմ հիշում թե առաջինն ինչի ու ինչ աստծո էր նվիրված նաղքինում, բայց երկրորդ տոնի արարողությունը շատ խիստ հակասում է աստվածաշնչյան սկզբունքներին, ըստ որի Աստված խստորեն պատվիրում է կրակի վրայից չանցկացնել որևէ մարդու կամ երեխայի, քանի որ դա կրակապաշտության և կախարդության նման մի բան է եղել...
կներեք հիմա չեմ հիշում համարը կոնկրետ որտեղ էր գրված բայց մոտավորապես այսպես էր « և քո տղային կամ աղջկան կրակի վրայով չանցկացնես...»
հիշում եմ տատիկս գյուղում մթոմ մեզ թռցնում էր կրակի վրայով և ասում կրակը ցավն ու չոռը տանի ու մեզ լավ բաներ բերի այս տարի,,, ու ասում էր եթե չթռնենք այս տարի լավ չի լինի մեզ համար մեր ցավն ու չոռը կմնա մեզ վրա ...-միթե սա նույն կրակապաշտությունը չի՞, նաև սնոտիապաշտություն ... ինչու ենք մենք այդ կրակապաշտական տոնը դարձրել քրիստոնեական, երբ այն գրեթե նույն ձևով ու նույն իմաստն է արտահայտում ինչ անցյալում՞

[Ter Hayr]

Հարգելի Տեր Հայր ինձ համար անընդունելի է,/կարծում եմ Աստծո համար նույնպես/ որ հայկական նախքին հեթանոսական շատ տոներ փոխառվել են քրիստոնեւթյան մեջ և դարձվել քրիստոնեկան.... դրանց թվին են պատկանում վարդավառն ու տրնդեզը, չեմ հիշում թե առաջինն ինչի ու ինչ աստծո էր նվիրված նաղքինում, բայց երկրորդ տոնի արարողությունը շատ խիստ հակասում է աստվածաշնչյան սկզբունքներին, ըստ որի Աստված խստորեն պատվիրում է կրակի վրայից չանցկացնել որևէ մարդու կամ երեխայի, քանի որ դա կրակապաշտության և կախարդության նման մի բան է եղել...
կներեք հիմա չեմ հիշում համարը կոնկրետ որտեղ էր գրված բայց մոտավորապես այսպես էր « և քո տղային կամ աղջկան կրակի վրայով չանցկացնես...»
հիշում եմ տատիկս գյուղում մթոմ մեզ թռցնում էր կրակի վրայով և ասում կրակը ցավն ու չոռը տանի ու մեզ լավ բաներ բերի այս տարի,,, ու ասում էր եթե չթռնենք այս տարի լավ չի լինի մեզ համար մեր ցավն ու չոռը կմնա մեզ վրա ...-միթե սա նույն կրակապաշտությունը չի՞, նաև սնոտիապաշտություն ... ինչու ենք մենք այդ կրակապաշտական տոնը դարձրել քրիստոնեական, երբ այն գրեթե նույն ձևով ու նույն իմաստն է արտահայտում ինչ անցյալում՞

Հարգելի Ամինա, նախևառաջ ուզում եմ ասել, որ շատ ճիշտ ես հիշում Աստվածաշնչյան հատվածը , ուր պատվիրվում է երեխաներին չանցկացնել կրակի վրայով կամ միջով: Դա ասվել է Հին կտակարանում, սակայն, ինչ պարագաներում : Եկեք մեկընդմիշտ հասկանանք, որ մեջբերումներ կարելի է աել Աստվածաշնչից միայն դեպքում եթե տվյալ մեջբերումը չի հատվում իր իմաստային հատվածից, ասել է թե պետք է այդ մեջբերումը դիտարկել կոնտեքստի մեջ: Իսկ վերոնշյալ հատվածի կոնտեքստը հետևյալն է, որ այն ժամանակ, երբ պատվերը տրվեց հրեաներին, մի քանի հազար տարի առաջ, հասարակության մեջ կար Մողոք եթե չեմ սխալվում, անունով մի կուռք, որին , ի շարս ուրիշներոի, երկրպագություն էին մատոիցում: Դրան մշտապես զուգահեռում էր երեխաների զոհաբերությունը կամ ընծայումը: Մարդիկ իրենց երեխաներին կամ նետում էին պղնձե կուռքի կրակից շիկացած փորի մեջ, և կամ կրակի վրայով անցկացնում էին, դրանով "հաճելի դառնալով" այդ կուռքին:
Իսկ այն տոնը, որին մեր ժողովուրդը կոչում է Տրնդեզ, ոչ այլ ինչէ եթե ոչ Տյառնընդառաջ տոնը, որը կատարվում է յուրաքանչյուր տարվա փետրվարի 14-ին: Իսկ քանի որ եկեղեցական օրացույցով հաջորդ օրը սկսվում երեկոյան ժամերգությունից հետո, ապա բարեպաշտական սովորույթ է դարձել մեզանում երեկոյան կրակ վառել և հավաքվել շուրջը, ուրախանալ, զվարճանալ: Սա ամենևին չի նշանակում երկրպագել կրակին: Իսկ քո տատիկը եղել լավ, բարի և միամիտ կին, որը այդ տեսակ ք մտացել, ինչը չի համապատասխանում կրոնական դավանաբանական դիրքորոշումներին, սակայն պետք չէ տատիկին մեղադրել:

ԿՐԿՆՈՒՄ ԵՄ, Հայ Առաքելական եկեղեցու հայրերը այդքան անխելք չեն եղել, երբ սահմանել և պահպանել են մեր ծիսա և կանոնակարգերը: Եկեք նրանցից իմաստուն չերևանք:

Օրհնությամբ `Տեր Շմավոն քահանա