Մերսի կոմպլիմենտի համար, բայց PhD վերջացնելն ակադեմիական կարիերայի ընդամենը առաջին քայլն ա։ Ու իրոք չի դզում, որ բավական լուրջ խնդրին դու սենց ձեռառնոցիով ես մոտենում։ Սա ավելորդ թիթիզություն կամ եսիմ ինչ չի։ Ես որ ասում եմ՝ որոշման եզրին եմ հիմա, դու հավատա։ Որովհետև եթե ես ընտրում եմ ակադեմիական կարիերա, նշանակում ա, որ նստում ու լիքը գրանտներ եմ գրում, մինչև գիշերվա հազարը լաբում թթվում եմ, տարին եսիմ քանի տպագրություն եմ տալիս, որ առաջիկա առնվազն չորսից վեց տարին իմ ամեն մի աշխատանքային պայմանագիրը երկու տարով ա լինելու, իսկ ամեն նոր պայմանգիրը կնքվելու ա նախորդի նվաճումների հիման վրա։ Էրեխա ունեցար, դեկրետ գնացիր, էդ երկու տարին դառնում ա մեկ։ Ու էլի եմ ասում․ պատահական չի, որ իմ ոլորտում չգիտեմ մի կին պրոֆեսորի, որը կենսաբանական երեխա ունի (ընդ որում, նկատի ունեմ խոշոր պրոֆեսորներին, թե չէ ես էլ կարամ հենց հիմա գնամ, Բրազիլիայում պրոֆեսորի կոչում ստանամ, մինչև կյանքիս վերջը գոհ ու երջանիկ ապրեմ որպես հաջողակ կին)։ Ու պատահական չի, որ հենց իմ կոլեգաներից, որոնց հետ աշխատում եմ, նրանք են ակադեմիան թողնում, ովքեր երեխա ունեն, ու նրանք են շարունակում, ովքեր չունեն երեխա։ Իսկ տղամարդկանց դեպքում բացարձակապես տենց բան չկա։Տրիբուն-ի խոսքերից
Նու, հարաբերականորեն հաջողակ ես, էլի ․․․․ մի համեստացի։ Հաջողակ լինելու համար պարտադիր չի գիտական խումբ ղեկավարել։ Կոմպլիմենտ անեմ, սիրուն ջան։
Քեզ նաև դզում ա միջին վիճակգրական եվրոպացի կնոջը հարիր սթրեսի կրող լինելը - երեխա թե՞ կարիերա, քոռաման ես, էս ինչ քաքի մեջ ընկար դու, որ գնացիր էտ անտեր դանիաները։ Ազատի ինքդ քեզ տանջող էտ դիլեմայից, վերադարձի Հայաստան ու երեխա բեր։
Բյուր ջան, ես քեզ սիրում հարգում եմ, բայց խոսքիդ մեջ անկեղծություն չեմ զգում ․․․․․ ցավում եմ։ Դու արհեստականորեն ինքդ քեզ նարքաշել ես էտ դիլեմայի մեջ, քանի որ տենց պիտի լինի եվրոպացի կնիկը:
Ու ընդհանրապես վաբշե ի՞նչ եմ խոսում ստեղ։ Ասեցի՝ անձնական օրինակ բերեմ, որ հասկացնեմ, որ խնդիր կա, դուք դնում, կայֆավատ եք լինում։ Դուք վաբշե ջոկու՞մ եք ինձ ինչ վիճակի մեջ եք դնում։ Չեք կարա։ Որտև կյանքում նման իրավիճակում չեք հայտնվել։ Ու հայտնվողներին էլ անուն եք կպցնում, թե անկեղծ չեն։
Մեջբերել
Էջանիշներ