Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Բարեկամ]

Դե որ սենց անկեղծացաք, էկեք ես էլ ասեմ՝ ում եմ կարդում: Համ էլ մի կարդալու բան կավելանա
Ցուցակս (որն ընգրկում, բայց չի սահմանափակվում) հետևյալն ա /հերթականությունը պատահական ա/․

Բյուր - հիմնականում կարդում եմ, շատ երկարների վրայով՝ անցնում։ Բյուրի մտքերն ու արտահայտման ձևը շատ ա հղկվել /առաջվա համեմատ/, բացի էդ հիանում եմ իր ստոիկությամբ․ ում դուրը գա, չգա՝ ինքը խորապես թքած ունի, միշտ իր տեղում ա ու "ստիպում ա", որ իրան հարգեն, նույնիսկ սիրեն
Տրիբուն - պարտադիր կարդում եմ, ու չեմ հիասթափվում ։ Ամենահավեսով գրառումներից են Ակումբի ու ամենահամովը։
Շինարար - մեծ մասամբ կարդում եմ՝ տեսնեմ էլ ինչի վրա ա զարմացած կամ ջղայնացած մեր Շինարարը
Ծլնգ - կարդում եմ՝ տեսնեմ ինչ կա սովորելու /առանց կատակի/
Ուլուանա - սիրում եմ իր չափած-ձևած, անթերի գրառումները։ Ու ասելիքն էլ կոնկրետ ա։
Այվի - Կարդում եմ, որովհետև կարդում եմ։
Թիքեթ - կարդում եմ, որովհետև գրառումներն ուղիղ են, իմ համար՝ բովանդակալից։

Հաստատ ինչ-որ մարդկանց բաց թողեցի, բայց ոչինչ, հետո կհիշեմ, ու եթե չալարեմ, կգրեմ։

Ուրիշներին էլ եմ կարդում իհարկե, բայց երբ որ ինձ հետաքրքրող բան են գրած լինում։

[ivy]

Պիտի խոսոտվանեմ, որ ահագին քիչ գրառումներ եմ կարդում...
Էլի գանք էն անտեր շնորհակալությունների համակարգին, որ հա ասում եմ՝ անջատեք, լսող չկա:
Օրինակ՝ համոզված եմ լիքը լավ գրառումներ կան Անկապում կամ Մանրապատումներում, որոնց տակ շնորհակալություն չեմ դրել, որովհետև ուղղակի չեմ կարդացել. չի ստացվել, չեմ տրամադրվել և այլն: Բայց դրա փոխարեն մի ուրիշն եմ կարդացել ու տակը շնորհակալել եմ: Հիմա նախորդ գրառումներ անողներին կարող ա թվալ՝ իրենց գրածը չեմ հավանել, բայց իրականում ուղղակի չեմ կարդացել կամ դեռ չեմ կարդացել:

Էդպիսի ակումբցի չկա, որի բոլոր գրառումները կարդամ կամ որ հատուկ իր գրառումները չկարդամ: Ինչ հասցնում եմ կամ ինչ ստացվում ա էդ պահին, կարդում եմ՝ անկախ նրանից, թե ով ա հեղինակը:

[Յոհաննես]

Բայց լուրջ խնդալույա է,չնայած մի տեսակ հավես բան կա մեջը ։Դ տենց թեմա չկա՞,որ հերթով դնենք ակումբցիների մասին ինչ մտածում ենք մեկ առ մեկ անկեղծ ասենք ։Դ
Թե չէ դրել քննարկում եք,թե ով ումա կարդում ։Դ

[ivy]

Բայց լուրջ խնդալույա է,չնայած մի տեսակ հավես բան կա մեջը ։Դ տենց թեմա չկա՞,որ հերթով դնենք ակումբցիների մասին ինչ մտածում ենք մեկ առ մեկ անկեղծ ասենք ։Դ
Թե չէ դրել քննարկում եք,թե ով ումա կարդում ։Դ

Խնդրեմ, դիր հերթով բոլորի մասին գրի

[Յոհաննես]

Խնդրեմ, դիր հերթով բոլորի մասին գրի

Հա էլի ։Դ դե էսօր գիշեր իրարից նեղանալ չլինի ։Դ
Հ.Գ Շինարար ջան գրառումս առավոտյան չկարդաս ։Դ

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, ուրեմն մեզ մոտ սենց բան կա, ամեն տարվա վերջին քննություն ես հանձնում, անյուըլ րիվյու, ու քեզ կոդ են տալիս՝ կանաչը ընտիրն ա, դեղինը՝ լավը, ամբերը՝ կուտվի, րեդը՝ ֆեյլ: Ուրեմն վերջին գլուխս հանձնելուց ու ըստ էության առանց ֆիդբեքի հետ ստանալուց հետո ոգևորված կանաչ կոդի եմ սպասում:ԴԴ դե եթե էդքան գոհ են ղեկավարներս, ուրիշ ի՞նչ, մեկ էլ տեսնեմ ինձ ամբերի են ներկայացրել, ասում եմ՝ որ խի՞, ասում ա՝ դե էս տարի են մտցրել, եթե անցած տարի լիներ, քեզ էն ժամանակ ամբեր կտայինք, հիմա կանցնեիր դեղինի, բայց սրտիդ մի գնա, ձևական բան ա:ԴԴ ասենք իմ ընկերնեը որ նույն գլուխը իրանց ղեկավարների պահանջով երրորդ անգամ են գրում, դեղին են ստանում, ես ամբեր, որ վերջին գլխի վրա եմ արդեն աշխատում, ի՞նչ տրապաբանությամբ: Ղեկավարներս ասում են, էն ղեկավարները ովքեր կանաչ են տվել իրանց ուսանողներին, ճիշտ չեն հասկացել սիստեմը, բայց մեկ էլ պարզում եմ, որ իրանք րիվյուըր են եղել ու հաստատել են էդ կանաչները, բա եթե սիստեմը ճիշտ չեն հասկացել, իջացնեի՞ք: Մարդիկ ովքեր իմ պրեզենտացիաներին եղել են, զարմանում են, թե ո՞նց, բայց ինչ-որ դու ներկայացնում ես իրականում շատ հետաքրքիր ա: Ես մի բանով եմ դա բացատրում, զուտ իրանց թիկունքն են ապահովագրում ու դա ցավալի ա ու բցասաբար ա ազդում, որովհետև զգում ես, որ ղեկավարներդ քեզնից պաշտպանվում են:ԴԴ

Հիմա պարզվում ա, որ պիտի ովքեր ամբեր ունենք, վեց ամսից միջանկյալ րիվյու անցնենք, որը մեզ ոչ մի բան չի տալիս, րիվյուըրները զուտ հենվում են ղեկավարիդ կարծիքի վրա ու վերջ: Բացի ընքզայիթիից խեր չմնաց ինձ: Ամենահետաքրքիրն էն ա, որ չորս հոգին, որ պիտի էդ միջանկյալ րիվյուն անցնեք, ոչ մեկս սպիտակ եվրոպացի չենք: Սավպաձենիյե՞, նի դումայու :ԴԴ Ու ես գիտեմ, որ իմ բողոքները բան չեն փոխելու, բայց ներվերները ուտելու եմ: Ղեկավարներիս մոտ արդեն նվնվացել եմ, որ էդ անիմաստությունը ինձ ստիպեց, որ մի ամիս տառապեմ ընքզայիթիից ու չկարողանամ կենտրոնանամ ու նաև դպրոցի ղեկավարությանն էլ եմ ասելու էդ մասին, որովհետև ղեկավարներս ասացին, թե դա մեզանից կախված չի, սիստեմն ա պահանջում: Թող գոնե մի լավ ներվայնանան իմ ընոյինգ լինելուց:

Ամենախոխմը էն ա, որ ղեկավաներս հետևողականորեն ասում են՝ դրան ընդհանրապես բանի տեղ մի դիր, դա անկարևոր բան ա: Այսինքն՝ ո՞նց:

Շին, ինձ թվում ա՝ ղեկավարները հատուկ դասընթաց պիտի անցնեն PhD ուսանողների հետ ճիշտ վարվելու մասին:
Չգիտեմ՝ դու հետևում ես մեդիայում ակադեմիայի մասին հոդվածներին, թե չէ, բայց PhD ուսանողների շրջանում ահագին տարածված բան ա impostor syndrome կոչեցյալը, այսինքն՝ երբ տվյալ անձին թվում ա, թե ինքը պատահաբար ա հայտնվել էդտեղ, հեչ արժանի չէր, լավը չէր և այլն: Իհարկե սա պայմանավորված ա նրանով, որ շուրջդ բոլորը խելացի մարդիկ են, ու քեզ թվում ա՝ դու իրանցից պակաս ես: Դրան էլ ավելացնենք, որ գնահատական չկա, ու էդպես էլ չես իմանում՝ ինչ որակի ա աշխատանքդ: Դրա համար ղեկավարի դերը շատ կարևոր ա, որ ինքը օբյեկտիվ, բայց նաև չկոտրող ֆիդբեք տա։

Ըստ երևույթին, ձեր էդ կանաչ-կարմիրը հենց դրա համար են մտցրել, ու ղեկավարները փոխանակ ճիշտ օգտագործեն, իրանց վախերը էդ գույների հետևում են թաքցնում։ Մեզ մոտ էլ տենց մի բան կա. գնահատման եքա ռիփորթ ես գրում ղեկավարիդ հետ, վերջում ղեկավարը երեք տարբերակներից մեկն ա նշում. ամեն ինչ ընթանում ա ըստ պլանի, պլանը ենթակա ա փոփոխության ու սաղ վարի ա, լուրջ քայլեր պետք ա ձեռնարկել։ Ըստ էության, ձևական բան ա, որակի մասին էլ առաջին երկու տարբերակները բան չեն ասում։ Այ եթե երրորդ ա, լուրջ միջոցներ պետք ա ձեռնարկվեն, քանի ուշ չի։

Էդ ձևական առաջին գնահատումը տասը ամիս անց ա։ Ու հանդիպման ընթացքում ղեկավարիս ասում եմ՝ բան չեմ արել, դժգոհ եմ ինձնից, սենց նենց։ Ղեկավարս ասում ա՝ արխային, արդեն մի հոդվածդ պատրաստ ա, տեմպդ նորմալ ա։ Հետո էլ թե՝ Նիկոլինի (մյուս PhD ուսանողի) համար ավելի եմ անհանգստանում, ինքը ավելի հետ ա: Ու ջոկու՞մ ես, էդ ամբողջ ընթացքում կարծել եմ, թե Նիկոլինն արդեն եսիմորերորդ էքսպերիմենտն ա անում ու հոդվածներ ա, որ շաղ ա տալիս: Նույն օֆիսում ենք նստում մենք: Բայց մի քանի ամիս անց Նիկոլինն ամբողջությամբ ա թողնում ծրագիրը, ես շարունակում եմ:

Ու սա միակ դրական ֆիդբեքն ա, որ ղեկավարիցս ստացել եմ: Դրանից հետո էլի սաղ՝ կհասցնե՞ս տեսակի վախեցած հարցեր են: Էն որ ինքն ինձնից շատ էր վախենում, որ կարող ա չհասցնեմ: Ու դեռ թեզս վերջացնելուց կես տարի առաջ էլ ներածական գլուխը ուղարկեցի, գլուխ էլ չէր, աութլայն էր, թե էնտեղ ինչ ա լինելու: Ջախջախեց, թողեց: Դրանից հետո ամիսներով չէի կարողանում էդ ներածությանը մոտ գալ: Դեդլայնիցս մի ամիս առաջ նոր գրել եմ:

[Շինարար]

Շին, ինձ թվում ա՝ ղեկավարները հատուկ դասընթաց պիտի անցնեն PhD ուսանողների հետ ճիշտ վարվելու մասին:
Չգիտեմ՝ դու հետևում ես մեդիայում ակադեմիայի մասին հոդվածներին, թե չէ, բայց PhD ուսանողների շրջանում ահագին տարածված բան ա impostor syndrome կոչեցյալը, այսինքն՝ երբ տվյալ անձին թվում ա, թե ինքը պատահաբար ա հայտնվել էդտեղ, հեչ արժանի չէր, լավը չէր և այլն: Իհարկե սա պայմանավորված ա նրանով, որ շուրջդ բոլորը խելացի մարդիկ են, ու քեզ թվում ա՝ դու իրանցից պակաս ես: Դրան էլ ավելացնենք, որ գնահատական չկա, ու էդպես էլ չես իմանում՝ ինչ որակի ա աշխատանքդ: Դրա համար ղեկավարի դերը շատ կարևոր ա, որ ինքը օբյեկտիվ, բայց նաև չկոտրող ֆիդբեք տա։

Ըստ երևույթին, ձեր էդ կանաչ-կարմիրը հենց դրա համար են մտցրել, ու ղեկավարները փոխանակ ճիշտ օգտագործեն, իրանց վախերը էդ գույների հետևում են թաքցնում։ Մեզ մոտ էլ տենց մի բան կա. գնահատման եքա ռիփորթ ես գրում ղեկավարիդ հետ, վերջում ղեկավարը երեք տարբերակներից մեկն ա նշում. ամեն ինչ ընթանում ա ըստ պլանի, պլանը ենթակա ա փոփոխության ու սաղ վարի ա, լուրջ քայլեր պետք ա ձեռնարկել։ Ըստ էության, ձևական բան ա, որակի մասին էլ առաջին երկու տարբերակները բան չեն ասում։ Այ եթե երրորդ ա, լուրջ միջոցներ պետք ա ձեռնարկվեն, քանի ուշ չի։

Էդ ձևական առաջին գնահատումը տասը ամիս անց ա։ Ու հանդիպման ընթացքում ղեկավարիս ասում եմ՝ բան չեմ արել, դժգոհ եմ ինձնից, սենց նենց։ Ղեկավարս ասում ա՝ արխային, արդեն մի հոդվածդ պատրաստ ա, տեմպդ նորմալ ա։ Հետո էլ թե՝ Նիկոլինի (մյուս PhD ուսանողի) համար ավելի եմ անհանգստանում, ինքը ավելի հետ ա: Ու ջոկու՞մ ես, էդ ամբողջ ընթացքում կարծել եմ, թե Նիկոլինն արդեն եսիմորերորդ էքսպերիմենտն ա անում ու հոդվածներ ա, որ շաղ ա տալիս: Նույն օֆիսում ենք նստում մենք: Բայց մի քանի ամիս անց Նիկոլինն ամբողջությամբ ա թողնում ծրագիրը, ես շարունակում եմ:

Ու սա միակ դրական ֆիդբեքն ա, որ ղեկավարիցս ստացել եմ: Դրանից հետո էլի սաղ՝ կհասցնե՞ս տեսակի վախեցած հարցեր են: Էն որ ինքն ինձնից շատ էր վախենում, որ կարող ա չհասցնեմ: Ու դեռ թեզս վերջացնելուց կես տարի առաջ էլ ներածական գլուխը ուղարկեցի, գլուխ էլ չէր, աութլայն էր, թե էնտեղ ինչ ա լինելու: Ջախջախեց, թողեց: Դրանից հետո ամիսներով չէի կարողանում էդ ներածությանը մոտ գալ: Դեդլայնիցս մի ամիս առաջ նոր գրել եմ:

Մի խոսքով՝ գժանոց, ես ճիշտն ասած տենց սինդրոմ չունեմ՝ պատահական հայտնվելու, լրիվ հակառակը :ԴԴ Երևի պատճառը նրանում ա, որ քանի որ ես իմ անհանգստությունների մաիսն շատ անկեղծ եմ խոսում ընկերներիս հետ, իրանք էլ են միշտ անկեղծանում ու ըստ էության գիտեմ, որ մարդկանց հետ նույն լեվըլում եմ, կամ էս ինչ հարցւոմ հետ եմ, բայց մյուս հարցում առաջ եմ: Մեծագույն խնդիրս էն ա, որ չեմ հասկանում ղեկավարներս ինչ են ուզւոմ ու դա տեմպս ահագին դանդաղացնում ա, որ իրանք ինձ վստահեն ու թողնեն իմ հունով գնամ, լիքը բան ավելի արագ կգնա, նույնիսկ համոզված եմ, որ էս ուսւոմնական տարում՝ մինչև սեպտեմբեր կավարտեի, բայց ամբողջ երկրորդ տարին կորցրեցի, որ մի կողմից իրանց համար անկապ օդից գլուխներ հնարեմ, գրեմ, որ յան տան ինձանից, մյուս կողմից սկզբնաղբյուրներս ուսումնասիրեմ:

[StrangeLittleGirl]

Մի խոսքով՝ գժանոց, ես ճիշտն ասած տենց սինդրոմ չունեմ՝ պատահական հայտնվելու, լրիվ հակառակը :ԴԴ Երևի պատճառը նրանում ա, որ քանի որ ես իմ անհանգստությունների մաիսն շատ անկեղծ եմ խոսում ընկերներիս հետ, իրանք էլ են միշտ անկեղծանում ու ըստ էության գիտեմ, որ մարդկանց հետ նույն լեվըլում եմ, կամ էս ինչ հարցւոմ հետ եմ, բայց մյուս հարցում առաջ եմ: Մեծագույն խնդիրս էն ա, որ չեմ հասկանում ղեկավարներս ինչ են ուզւոմ ու դա տեմպս ահագին դանդաղացնում ա, որ իրանք ինձ վստահեն ու թողնեն իմ հունով գնամ, լիքը բան ավելի արագ կգնա, նույնիսկ համոզված եմ, որ էս ուսւոմնական տարում՝ մինչև սեպտեմբեր կավարտեի, բայց ամբողջ երկրորդ տարին կորցրեցի, որ մի կողմից իրանց համար անկապ օդից գլուխներ հնարեմ, գրեմ, որ յան տան ինձանից, մյուս կողմից սկզբնաղբյուրներս ուսումնասիրեմ:

Հա, ու վաբշե էդ ռամկաների մեջ դնելն էլ ա մի կատաստրոֆիկ բան։ Ասենք, ղեկավարներդ կամ երևի ավելի վերևներից մի տեղ մեկը սահմանել ա, թե ինչ ա նշանակում նորմալ ընթացքի մեջ լինել, ու ղեկավարներդ դրած գլուխ-մլուխ են պահանջում։ Եսիմ է

[Ծլնգ]

Սաղ Ծլնգն ա մեղավոր ․․․․

ես էլ եմ կամաց-կամաց էդ մտքի գալիս․․․ աչքիս, էն ո՞նց էին ասում, ի՞նչ լինեմ, ս․․․․ սի․․․ սիկ․․․, հա՛, հեռանա՜մ․․․

[Բարեկամ]

Ըհը, մեկը կես ոտ գնաց, ամբողջ ամբողջ ակումբը՝ հետևից, Չուկը որ գա, "ավերակների վրա ու՞մ թագավորի"։

[StrangeLittleGirl]

Ով ասեց? Ես օրինակ սաղին սիրում եմ, դաժե քեզ։

Ինձ ո՞վ չի սիրում, նույնիսկ Լիոնն ա սիրում
Բայց խոսքը մեր մեջ, Տրիբուն ձյա, քո սուր լեզվից մարդիկ մեկ-մեկ վիրավորվում են: Մի քիչ զգույշ կատակ անելուց:

[ivy]

Ինչքան էլ մեծանում ենք, մեկ ա Ակումբից հեռանալու մասին գրառումները չեն պակասում, տեսնես ամեն մեկս քանի՞ տենց գրառում ա արել. կարևորը` ջրի պես գնում ենք, ավազի պես մնում ։))

[StrangeLittleGirl]

Ինչքան էլ մեծանում ենք, մեկ ա Ակումբից հեռանալու մասին գրառումները չեն պակասում, տեսնես ամեն մեկս քանի՞ տենց գրառում ա արել. կարևորը` ջրի պես գնում ենք, ավազի պես մնում ։))

Ու՞ր ա է: Քանի էջ ա ակումբից հեռանալու մասին գրառումների մասին եք խոսում, բայց ոչ մի հատ չտեսա:

[Ծլնգ]

բայց PhD ուսանողների շրջանում ահագին տարածված բան ա impostor syndrome կոչեցյալը, այսինքն՝ երբ տվյալ անձին թվում ա, թե ինքը պատահաբար ա հայտնվել էդտեղ, հեչ արժանի չէր, լավը չէր և այլն:

էդ իմպոսթեր սինդրոմը (fake it until you make it) ամբողջ ակադեմիայում ա, ցածր դպրոցական տարիքից ու վերջացրած աշխարհահռչակ գիտնականներով (կարծում եմ սա կա ցանկացած մերիթոկրատիկ համայնքում)։ Մի օր մի պատմություն էին պատմել մի աշխարհահռչակ ռուս գիտնականի մասին, որ իր բնագավառում առաջին եռյակի մեջ մտնող գիտական կենտրոնում ցմահ պաշտոն ունի (չասեմ որտեղ, թե չէ մեկից-մեկ կբռնվի )․ Սա երկար տարիների բացակայությունից հետո վերադառնում ա Ռուսաստան ու բակալավրիատի ուսանողների հետ հանդիպման ժամանակ անգլերեն ա ելույթ ունենում։ Մոտիկ կոլեգաները հարցնում են, թե էդ խի՞ ռուսերեն չէիր ելույթ ունենում, չէ որ դու Ռուսաստանում ես կայացել որպես գիտնական ու նենց չի որ տերմինաբանություն չգիտես։ Սա էլ, թե՝ захотелось повыпендриваться.

Նենց որ հանգիստ շնչեք, ձեր ղեկավարներն էլ դրանից ոչ-պակաս ունեն, ու ձեզ քննադատելով ուզում են իրենց եսն էլ ուռճացնեն, մանավանդ եթե ձեր թեմաներից ու ընդհանրապես բնագավառներից անտեղյակ են

[StrangeLittleGirl]

էդ իմպոսթեր սինդրոմը (fake it until you make it) ամբողջ ակադեմիայում ա, ցածր դպրոցական տարիքից ու վերջացրած աշխարհահռչակ գիտնականներով (կարծում եմ սա կա ցանկացած մերիթոկրատիկ համայնքում)։ Մի օր մի պատմություն էին պատմել մի աշխարհահռչակ ռուս գիտնականի մասին, որ իր բնագավառում առաջին եռյակի մեջ մտնող գիտական կենտրոնում ցմահ պաշտոն ունի (չասեմ որտեղ, թե չէ մեկից-մեկ կբռնվի )․ Սա երկար տարիների բացակայությունից հետո վերադառնում ա Ռուսաստան ու բակալավրիատի ուսանողների հետ հանդիպման ժամանակ անգլերեն ա ելույթ ունենում։ Մոտիկ կոլեգաները հարցնում են, թե էդ խի՞ ռուսերեն չէիր ելույթ ունենում, չէ որ դու Ռուսաստանում ես կայացել որպես գիտնական ու նենց չի որ տերմինաբանություն չգիտես։ Սա էլ, թե՝ захотелось повыпендриваться.

Նենց որ հանգիստ շնչեք, ձեր ղեկավարներն էլ դրանից ոչ-պակաս ունեն, ու ձեզ քննադատելով ուզում են իրենց եսն էլ ուռճացնեն, մանավանդ եթե ձեր թեմաներից ու ընդհանրապես բնագավառներից անտեղյակ են

Հա, վաբշե վերջերս Նիլ Գեյմանն էր գրել սրա մասին, որ ինքն էլ ունի իմփոսթոր սինդրոմ: Էդ հերիք չի, պատմել էր Նիլ Արմստրոնգի հետ հանդիպման մասին: Պարզվում ա՝ լուսնի վրա առաջինը ոտ դրած մարդն էլ իմփոսթոր սինդրոմ ունի
Բայց PhD ուսանողների մոտ շատ ավելի սուր ա արտահայտվում ու կարա կատաստրոֆիկ հետևանքների բերի հենց որևէ տեսակի գնահատականի չարժանանալու ու շոշափելի արդյունք (օրինակ՝ տպագրություն) չտեսնելու արդյունքում: Կատաստրոֆիկ հետևանքների թվում են տագնապը, դեպրեսիան ու ի վերջո ծրագիրը թողնելը։

Ինչ վերաբերում ա իմ ղեկավարին, ապա իրանը իմփոսթոր սինդրոմ չի, նա հենց չորով անարժան ա իրա տեղին: