Homeschooling (տնային կրթություն). դրական և բացասական կողմերը

[anslov]

Ես վստահ չեմ, որ մեջբերածդ հատվածից հետո գրածիս շարունակությունը կարդացել ես, նորից մեջբերեմ.

Կարդացել եմ, ու ես չեմ հերքում քո ասածը, այլ ընդամնեը պատմել եմ իմ ռեալ կյանքից:

կրկնում եմ, ըստ մարդու իրավունքների ժամանակակից ընկալման պետք է լինեն միայն ու միայն սեփական ընտրություն

շատ ընդանուր ու շատ անգամ կյանքի հետ կապ չունեցող դեկլարացիա է:
Իմիջայլոց, ժամանակակից մարդու ոչ "բարձրաշխահիկ" մարդու "իրավունքները" սկսել են ընդլայնվել ու շատ բաներում հավասարվել "բարձրաշխարհիկ" մարդու իրավունքներին /դեկլարացիոն մասով/, սակայն դա չի ազատում մարդուն գոնե բարոյական մասով մարդու պարտականություններց, որոնք լինում է որ հակաության մեջ են մտնում մարդու իրավունքների հետ: Շատ Նման ազգի ինքնորոշման ու սահմանների անձեռնամխելիության դեկլարացիոն հայտարարություններին: Իսկ միշտ հաղթում է ՈՒԺը: Ժամանակակից աշխարհում:

[anslov]

Բանասերին պետք չի ճկռել, ու էնքան լավ իմանալ մաթեմատիկայի կուրսը, որ կարողանա իր երեխային սովորացնի, հարցերին պատասխանի, նրա նկատմամբ հետաքրքրություն առաջացնի:
Ոչ միայն պետք չէ, այլև շատ դեպքերում հնարավոր չէ:
Ու իրականում շատ բացառիկ մարդիկ են, ովքեր կարող են բոլոր առարկաներն էնպիսի խորությամբ պատկերացնեն (պատկերացնեն, ոչ թե իմանան, որտև խոսքը գալիս է ոչ թե «զուբրիտ անելուն», այլ իրապես իմանալ-հասկանալուն), որ կարող են բոլոր առարկաները հետաքրքիր մատուցեն իրենց երեխային: Չի կարող մաթեմատիկայի սիրունությունը չընկալող մարդը երեխային լավ մատուցել մաթեմատիկան:

Ամենաառաջին խնդիրը հենց դա է, որ մաթեմաթիկային լավ, կասեի գերազանց չտիրապետելու պատճառով վերջին հաշվով մնացած բոլոր առարկաները /ներառյալ հումանիտար/ մարսվում են կիսատ-պռատ, շատ անգամ ընդամենը զուբրիտի մակարդակով:

[Chuk]

Ամենաառաջին խնդիրը հենց դա է, որ մաթեմաթիկային լավ, կասեի գերազանց չտիրապետելու պատճառով վերջին հաշվով մնացած բոլոր առարկաները /ներառյալ հումանիտար/ մարսվում են կիսատ-պռատ, շատ անգամ ընդամենը զուբրիտի մակարդակով:

Բացարձակ սխալ պնդում է:

[anslov]

Բացարձակ սխալ պնդում է:

Հիմնված իմ կենսափորձի վրա:
Դպրոցական մաթեմի կուրսին ստիպված եղա Ֆունդամենտալ տիրապետել աշխատանքի ժամանակ, ու դրանից հետո ամեն տեղ դա ինձ չափազանց օգնում է:

[Chuk]

Հիմնված իմ կենսափորձի վրա:
Դպրոցական մաթեմի կուրսին ստիպված եղա Ֆունդամենտալ տիրապետել աշխատանքի ժամանակ, ու դրանից հետո ամեն տեղ դա ինձ չափազանց օգնում է:

Բազմաթիվ են հրաշալի բանասերները, ովքեր էդպես էլ «չեն հաշտվում» մաթեմատիկայի կամ ֆիզիկայի հետ:

[anslov]

Բազմաթիվ են հրաշալի բանասերները, ովքեր էդպես էլ «չեն հաշտվում» մաթեմատիկայի կամ ֆիզիկայի հետ:

Չեմ բացառում բայց և այնպես առանց մաթեմաթիկայի, ոնց որ առանց ձեռքերի: Կարելի է շատ բաներ անել, ու անգամ անել Լավ, բայց ի՞նչ գնով

[StrangeLittleGirl]

Փաստացի դուրս է գալիս, որ դպրոցում մեզ սովորացնում են ենթադրենք 20 առարկա, իսկզբանե իմանալով որ մենք այդ առարկաները յուրացնել չենք կարող: Եթե յուրացնեինք, ապա փաստացի դպրոցը/առարկան ավարտելուց մասնագիտորեն կտիրապետենք այդ առարկաները:

Իսկ կար ժամանակ, որ դպրոցը/ճեմարանը լավ ավարտած շրջանավարտը առանց համալսարանական կրթության մնում էր այդ դպրոցում որպես ուսուցիչ:Իսկ շատ դիսցիպլիններ բովանդակային համարյա թե չեն փոխվել: Օրինակ լեզուներ:

Փաստացի դպրոցի Օ.Գ.Գ էնքան ցածր է, որ այդքան տարիներ դպրոցում անցկացնելուց հետո մենք անցած կուրսի տիրույթներում ՈՉ մի առարկա, մասնագիտորեն չենք տիրապետում:

Իսկ օրինակ եթե այդ նույն երեխան գնում է որևէ արհեստավորի մոտ արհեստ սովորելու, ապա հիմնականում մեկից հինգ տարուց դառնում է իր գործի մասնագետ, եթե իհարկե էտ արհեստավորը իրականում սովորեցնում է այդ երեխային մասնագիտություն: Իսկ փաստացի դպրոցում 10 տարի մաթեմաթիկա ենք սովորում, ու ոչ մեկը այդ նույն անցած կուրսի մակարդակով մաթեմաթիկայի մասնագետ չի դառնում:

Ու եթե մի մոմենտ սոցիալական մասը թողնենք մի կողմ, ապա դա չի նշանակու՞մ սովորելու համար ամենաէֆեկտիվ տարիների իզուր ժամավաճառություն: Ու դա երեխայի համար դառնում է սովորական մի վիճակ, ու շատ-շատերի համար այդ ժամավաճառությունը շարունակվում է համալսարանում, ու հետո էլ իր "ստեղծագործ"- աշխատանքային ողջ կյանքի ընթացքում:

Այստեղից էլ բոլոր, ոչ էմիգրանտական երկրներում, այդքան ցածր արտադրական-ստեղծագործական-ինժեներական-մասնագիտական մակարդակն է իր կենսական հետևանքներով: Իսկ Հայստանում դրա ընդհանրապես զրոյական վիճակը: Էմիգրանտական երկրներում այդ հարցը լուծում են այլ կերպ, աշխարհից հավաքելով այդ ոչ արդյունավետ սիստեմից դուրս մնացած ու արդյունք տված փոքրամասնությամը:

Ես էլ էս գրառմանն անդրադառնամ: Նախ, «բովանդակային» առումով լեզուները փոխվում են, ավելի ճիշտ՝ փոխվում են դասավանդման մեթոդները: Հիմիկվա մեթոդները շատ են տարբերվում, ասենք, հիսուն տարի առաջվա մեթոդներից: Ու ընդհանրապես, հենց լեզու սովորեցնելը, եթե դա քո մայրենին չի, ու երեխան էլ դպրոցական տարիքի ա, ահավոր բարդ ա, շատ ավելի բարդ ա, քան մաթեմատիկա սովորեցնելը, որովհետև լեզվին տիրապետելուց բացի նաև լիքը ուրիշ հմտություններ են պետք:

Հետո, դպրոցը ժամավաճառություն չի, այլ նախնական գիտելիքներ ա տալիս տարբեր բնագավառներից, ընդհանուր կրթում ա երեխային, որ բազմակողմանի պատկերացում ունենա աշխարհի մասին: Հիմա կարող ա մաթեմից վատ լինի, բայց գոնե գումարում-հանում սովորում ա, եռանկյունին քառակուսուց տարբերում ա:

Ու նաև դպրոցը երեխային մասնագետ սարքելու ամբիցիա չունի: Համալսարանն ունի, ու էնտեղ անցկացրած ժամանակը հեչ էլ ժամավաճառություն չի: Առանց համապատասխան բարձրագույն կրթության ուղղակի չես կարող մասնագետ լինել: Ինչ խոսք, համալսարաններն էլ լիքը խնդիրներ ունեն, ու հաճախ գործատուները դժգոհ են, որ լիքը պրակտիկ բաներ պիտի զրոյից սովորեցնեն նորավարտներին, բայց համալսարանները գնալով ավելի են ադապտացվում գործատուների պահանջներին: Ու ի վերջո, էդ պրակտիկ գիտելիքներն առանց համակարգված տեսականի ուղղակի հնարավոր չի ձեռք բերել:

[anslov]

Ու նաև դպրոցը երեխային մասնագետ սարքելու ամբիցիա չունի:

Այստեց իրար ճիշտ չենք հասկացել:
Ես ինկատի ունեի, որ եթե մեկին սովորացնում ես կրճատ բազմապատկման աղուսյակ, ու այն նա սովորում է ու Մասնագիտական մակարդակով /նշանակում է շատ վարժ, արագ, առանց սխալների ու տեղին օգտվում է բազմապատկման աղուսյակից /, ապա նա դառնում է էսպես ասած "կրճատ բազմապատկման աղուսյակի" "մասնագետ", այլ ոչ թե ոնց որ դու ես հասկացել թե ես ասել եմ որ դպրոցականը ընդանրապես դպրոցական կուրսը ուսանելուց հետո դառնա մաթեմաթիկ/քիմիկ,ֆիզիկ.../

Ի՞նչ սխալ բան եմ ասում:
Եթե դու գնում ես դաշնամուր սովորելու, ու հինգ տարի համապատասխան կուսով դասի գնալուց հետո սովորած կուրսի համապատասխան դաշնամուր չես կարողանում նվագել, ապա դա ես համարում եմ այդ կուրսի մակարդակով իզուր ժամավաճառություն:
Նույնը նաև դպրոցական ցանկացած դիսցիպլինի առումով:
Եթե ինչ որ ասվում է, դա չի հասկացվում, յուրացվում, ու սեփականացվում, ապա դրա Օ.Գ.Գ, նշանակում է քիչ է:
Իսկ դպրոցական կուրսի Օ.Գ.Գ, միջինացված դասարանի մեծագույն մասի համար /իմ գնահատականով/ ձգտում է տաս տոկոսի մաքսիմում, կամ էլ զրո: Մանավանդ յոթերորդ դասարանից հետոի կուրսի համար, երբ որ երեխաները մտնում են անցումային տարիքային խմբեր իրենց բոլոր հետևանքներով: Շատ քիչ ուսուցիչներ կա, որ կարողանում են ԳՈՆԵ կառավարեն դասարանները, էլ չեմ ասում գիտելիք հաղորդելու մասին, որը պրակտիկորեն դառնում խոշոր խնդիր:

Հ.Գ. Եկեք ռեալ կյանքից խոսանք, և ոչ թե մեր ֆանտաստիկ պատկերացումներից, քանի որ թեման շատ ռեալ պրակտիկ նշանակություն ունի:

[StrangeLittleGirl]

Այստեց իրար ճիշտ չենք հասկացել:
Ես ինկատի ունեի, որ եթե մեկին սովորացնում ես կրճատ բազմապատկման աղուսյակ, ու այն նա սովորում է ու Մասնագիտական մակարդակով /նշանակում է շատ վարժ, արագ, առանց սխալների ու տեղին օգտվում է բազմապատկման աղուսյակից /, ապա նա դառնում է էսպես ասած "կրճատ բազմապատկման աղուսյակի" "մասնագետ", այլ ոչ թե ոնց որ դու ես հասկացել թե ես ասել եմ որ դպրոցականը ընդանրապես դպրոցական կուրսը ուսանելուց հետո դառնա մաթեմաթիկ/քիմիկ,ֆիզիկ.../

Հա, էստեղ իրար սխալ ենք հասկացել, որովհետև ինձ համար «մասնագետ» նշանակում ա «պրոֆեսիոնալ», այսինքն՝ մարդ, որը տվյալ ոլորտում հմտությունների շնորհիվ ապրուստ ա վաստակում։ Ինձ համար բազմապատկման աղյուսակի մասնագետն էն մարդն ա, որը աշխատանքային ժամերին բազմապատկելու համար փող ա աշխատում, ոչ թե էդ բոլորը վարժ անում ա։ Ինչևէ...

Ի՞նչ սխալ բան եմ ասում:
Եթե դու գնում ես դաշնամուր սովորելու, ու հինգ տարի համապատասխան կուսով դասի գնալուց հետո սովորած կուրսի համապատասխան դաշնամուր չես կարողանում նվագել, ապա դա ես համարում եմ այդ կուրսի մակարդակով իզուր ժամավաճառություն:
Նույնը նաև դպրոցական ցանկացած դիսցիպլինի առումով:
Եթե ինչ որ ասվում է, դա չի հասկացվում, յուրացվում, ու սեփականացվում, ապա դրա Օ.Գ.Գ, նշանակում է քիչ է:
Իսկ դպրոցական կուրսի Օ.Գ.Գ, միջինացված դասարանի մեծագույն մասի համար /իմ գնահատականով/ ձգտում է տաս տոկոսի մաքսիմում, կամ էլ զրո: Մանավանդ յոթերորդ դասարանից հետոի կուրսի համար, երբ որ երեխաները մտնում են անցումային տարիքային խմբեր իրենց բոլոր հետևանքներով: Շատ քիչ ուսուցիչներ կա, որ կարողանում են ԳՈՆԵ կառավարեն դասարանները, էլ չեմ ասում գիտելիք հաղորդելու մասին, որը պրակտիկորեն դառնում խոշոր խնդիր:

Հ.Գ. Եկեք ռեալ կյանքից խոսանք, և ոչ թե մեր ֆանտաստիկ պատկերացումներից, քանի որ թեման շատ ռեալ պրակտիկ նշանակություն ունի:

Եթե խոսում ենք ռեալ կյանքից, ոչ թե ֆանտաստիկ պատկերացումներից, ուրեմն նույնիսկ աշխարհի ամենալավ դպրոցում, որը հագեցած է աշխարհի ամենալավ ուսուցիչներով ու ամենախելացի աշակերտներով, մեկ ա, որևէ առարկայի յուրացման ՕԳԳ-ն 100% չի կարող լինել էն պարզ պատճառով, որ ամենալավ չի նշանակում կատարյալ։ Նույնն էլ հոմսքուլինգի դեպքում։ Այսինքն, ինչ ուզում ես, արա, փոխանցված ու յուրացված գիտելիքի միջև միշտ էլ տարբերություն լինելու ա։

Հիմա երկրորդ հարցը. որտե՞ղ ենք դնում նշաձողը ու որոշում, որ էսքան ՕԳԳ-ն ընդունելի ա, էսքանը չէ։ Ասենք, կեսաբի կուրսը մոտավորապես 70-80 %-ով յուրացրած երեխան գուցե կարա ֆոտոսինթեզի բոլոր փուլերն իրենց քիմիական հավասարումներով գրել, իսկ 10 %-ով յուրացրածը՝ մենակ կիմանա, որ բույսերը ֆոտոսինթեզով են սնվում ու ինչ պայմաններ են անհրաժեշտ ֆոտոսինթեզի համար։ Ուրեմն ինչ. ինչ ա թե տվյալ անձը չի կարողանում էդ յոթ հարկանի հավասարումները գրել, ուրեմն իր համար դա ժամավաճառությու՞ն ա։ Բայց եթե ընդհանրապես կենսաբի դաս չունենար, չէր էլ իմանա ֆոտոսինթեզ գաղափարի մասին ու չէր հասկանա, թե մութ սենյակում պահված բույսերն ինչու են թառամում կամ ինչու խորհուրդ չի տրվում ննջարանում բուսականություն պահել։ Էդպիսով, էդ անձը զրկվում ա ընդունված նորմերի գիտական բացատրությունը հասկանալուց, ու մութ սենյակում բույս չպահելու բացատրությունը մնում ա «որտև տենց ա պետք»։ Դե հիմա սա տարածենք բոլոր առարկաների վրա ու պատկերացնենք, թե քանի «որտև տենց ա պետքեր» կլինեն մի մարդու կյանքում, որի միջնակարգ կրթությունից բացակայում են որոշակի առարկաներ։ Պատկերացնենք էդ մարդուն հասարակության մեջ։ Պատկերացնենք իր քաղաքական ու կրոնական հայացքները։ Դու արդյոք ուզու՞մ ես, որ նման մարդիկ շատ լինեն հասարակության մեջ։

Բայց վերադառնալով ՕԳԳ-ին՝ մի ուրիշ հարց էլ կա։ Ո՞նց ա դա որոշվում։ Կոնկրետ Հայաստանի դպրոցների մասին, վստահ եմ, տվյալներ չկան, իսկ ավարտական քննությունը չափանիշ չի, որովհետև, կարծում եմ, ՕԳԳ ասելով նաև նկատի ունես կրթվելու հեռահար էֆեկտը։ Հեռահար էֆեկտը, իմ իմանալով (Չուկ, ուղղի, եթե սխալվում եմ), գոնե Հայաստանում չի չափվում: Մենակ բժշկական համալսարանում կար մնացորդային գիտելիքների ստուգում կոչվածը, երբ առարկայի քննությունից մեկ-երկու տարի անց անսպասելիորեն հայտնվում ու քննության հարցերից էին տալիս, որ տեսնեն՝ մնացորդային գիտելիքն ինչքանով ա համապատասխանում քննությունից ստացած գնահատականին, ըստ այդմ էլ դասավանդման մեթոդների մեջ փոփոխություն անեն:

Ու հետ գալով նաև դաշնամուրի թեմային՝ ուզում եմ օրինակ բերել ու բացատրել, թե ինչու դա ժամավաճառություն չի: Ես երեք տարի կիթառի եմ գնացել: Քանի որ դա համընկել էր բարձր դասարանների հետ, պարապելու ժամանակ քիչ էի ունենում: Արդյունքում՝ քո նկարագրածի պես երեք տարվա կուրսը հեչ լիարժեք չեմ յուրացրել: Ավելին՝ կիթառը թողնելուց հետո տարիներ շարունակ գործիքը ձեռքս չեմ վերցրել: Հիմա երբ վերցնում եմ, մենակ տեխնիկան եմ հիշում, բայց թե որ նոտան որտեղ ա կամ գոնե մի ամբողջական երաժշտական գործ չեմ հիշում: Հիմա դու կասես՝ սա ժամավաճառություն ա: Ես կասեմ՝ ոչ մի դեպքում, որովհետև իմ չափահաս կյանքի բավական սթրեսային առօրյայում ուկուլելե նվեր ստացա, ինչը նվագելը շատ հեշտ էր, որտև կիթառի տեխնիկային տիրապետում եմ: Ու պարզվեց՝ երեկոյան թեկուզ տասը րոպեով ուկուլելե նվագելն էս լարված առօրյան թեթևացնում ա: Եթե երեք տարի կիթառ չպարապեի, էս լրացուցիչ պուճուր բանը կյանքումս չէր լինի: Հիմա ի՞նչ վատ ա, որ կա:

[anslov]

10 %-ով յուրացրածը՝ մենակ կիմանա, որ բույսերը ֆոտոսինթեզով են սնվում ու ինչ պայմաններ են անհրաժեշտ ֆոտոսինթեզի համար։ Ուրեմն ինչ. ինչ ա թե տվյալ անձը չի կարողանում էդ յոթ հարկանի հավասարումները գրել, ուրեմն իր համար դա ժամավաճառությու՞ն ա։ Բայց եթե ընդհանրապես կենսաբի դաս չունենար, չէր էլ իմանա ֆոտոսինթեզ գաղափարի մասին ու չէր հասկանա, թե մութ սենյակում պահված բույսերն ինչու են թառամում կամ ինչու խորհուրդ չի տրվում ննջարանում բուսականություն պահել։ Էդպիսով, էդ անձը զրկվում ա ընդունված նորմերի գիտական բացատրությունը հասկանալուց, ու մութ սենյակում բույս չպահելու բացատրությունը մնում ա «որտև տենց ա պետք»։

Արտակարգ օրինակ է:
Կոնկրետ Հայաստանում վստահ եմ, որ եթե հարյուրից գոնե հինգը քո նշած կենսաբից էտ 10 % տոկոսը իմանա, ապա ես կասեմ, որ հիանալի է:
Նույն հարցը կարելի է բերել նաև պրիմիտիվ ֆիզիկայի դաշտ եթե հարյուրից գոնե երկուսը իմանա, որ արագության առաջին կարգի ածանցիալը- արագացումն է, ապա եթե դա կլինի հրաշալի: Դա ֆիզիկայից ամենապրիմիտիվ ու կյանքում ամեն քայլի հանդիպող մի բան եմ ասել:

Ու հետ գալով նաև դաշնամուրի թեմային՝ ուզում եմ օրինակ բերել ու բացատրել, թե ինչու դա ժամավաճառություն չի: Ես երեք տարի կիթառի եմ գնացել: Քանի որ դա համընկել էր բարձր դասարանների հետ, պարապելու ժամանակ քիչ էի ունենում: Արդյունքում՝ քո նկարագրածի պես երեք տարվա կուրսը հեչ լիարժեք չեմ յուրացրել: Ավելին՝ կիթառը թողնելուց հետո տարիներ շարունակ գործիքը ձեռքս չեմ վերցրել: Հիմա երբ վերցնում եմ, մենակ տեխնիկան եմ հիշում, բայց թե որ նոտան որտեղ ա կամ գոնե մի ամբողջական երաժշտական գործ չեմ հիշում: Հիմա դու կասես՝ սա ժամավաճառություն ա: Ես կասեմ՝ ոչ մի դեպքում, որովհետև իմ չափահաս կյանքի բավական սթրեսային առօրյայում ուկուլելե նվեր ստացա, ինչը նվագելը շատ հեշտ էր, որտև կիթառի տեխնիկային տիրապետում եմ: Ու պարզվեց՝ երեկոյան թեկուզ տասը րոպեով ուկուլելե նվագելն էս լարված առօրյան թեթևացնում ա: Եթե երեք տարի կիթառ չպարապեի, էս լրացուցիչ պուճուր բանը կյանքումս չէր լինի: Հիմա ի՞նչ վատ ա, որ կա:

Իհարկե, ոչ մի վատ բան էլ չկա:
Վատը էն է որ այդքան ժամանակում եթե պարապում ես, ապա կան մինիմալ պահանջներ, ու եթե արդար լիներ դիսցիպլինից վերջնական որակաորման քննությունը, ապա մեր դպրոցների 99% ավարտական որակավորման քննությունից կգնահատվեին անբավարար, այսինքն որ այդ տարիների այն մինիմումը, որ իրենք պետք է տիրապետեին, չեն տիրապետել /էլի օգտվեմ ժամավաճառություն բառից, որը եթե ուզում եք, նաև վերածվում է դրական կամ բացասկանա հետևանքներով սոցիալականացման/:
Մեր դպրոցների քննությունները ու ընդանրապես գնահատականները խաբերություն են, ու իրենց հեղինակության համար դպրոցներիը/դասատուները բոլորին գնահատում են դրական առանց ռեալ գիտելիքների:

[Chuk]

Ընդամենը մի թեթև օրինակ։ Բանասեր ծնողը մաթեմատիկայի դպրոցական կուրսը սովորել է, յուրացրել է, պատրաստ է փոխանցել զավակներին։ Լավ դեպքն ենք վերցնում։ Հիմա ամենապարզ դասերից մեկն ենք նայում. բազմապատկման աղյուսակը։

Երեխուն ահավոր սկսում են դուր գալ թվերն ու թվերի հետ խաղալը։ Ուզում է ավելին, փորձեր է անում, հետո ծնողին հարցնում, թե ուրիշ հետաքրքիր մեթոդ կա՞ բազմապատկելու համար։ Ծնողը պատասխանում է.

- Տու՛, տու՛, տու՛...

Հասարակ պատճառով՝ դպրոցական կուրսում ուրիշ մեթոդ չկար։ Իսկ հետևա՞նքը. մարում է երեխու հետաքրքրությունը, կոտրվում։

Ու խնդրում եմ չասել, որ հանրակրթական դպրոցում էլ են տենց բաներ լինում։ Իհարկե լինում են։ Բայց մադնագետի՝ նման հետաքրքրությունները բավարարելու պոտենցյալը շատ ավելի մեծ է։

Sent from my A0001 using Tapatalk

[StrangeLittleGirl]

Արտակարգ օրինակ է:
Կոնկրետ Հայաստանում վստահ եմ, որ եթե հարյուրից գոնե հինգը քո նշած կենսաբից էտ 10 % տոկոսը իմանա, ապա ես կասեմ, որ հիանալի է:
Նույն հարցը կարելի է բերել նաև պրիմիտիվ ֆիզիկայի դաշտ եթե հարյուրից գոնե երկուսը իմանա, որ արագության առաջին կարգի ածանցիալը- արագացումն է, ապա եթե դա կլինի հրաշալի: Դա ֆիզիկայից ամենապրիմիտիվ ու կյանքում ամեն քայլի հանդիպող մի բան եմ ասել:

Հարյուրից հինգ հոգի հաստատ կիմանա։ Կարող եմ նույնիսկ օնլայն հարցում բացել ստուգելու համար։

Իհարկե, ոչ մի վատ բան էլ չկա:
Վատը էն է որ այդքան ժամանակում եթե պարապում ես, ապա կան մինիմալ պահանջներ, ու եթե արդար լիներ դիսցիպլինից վերջնական որակաորման քննությունը, ապա մեր դպրոցների 99% ավարտական որակավորման քննությունից կգնահատվեին անբավարար, այսինքն որ այդ տարիների այն մինիմումը, որ իրենք պետք է տիրապետեին, չեն տիրապետել /էլի օգտվեմ ժամավաճառություն բառից, որը եթե ուզում եք, նաև վերածվում է դրական կամ բացասկանա հետևանքներով սոցիալականացման/:
Մեր դպրոցների քննությունները ու ընդանրապես գնահատականները խաբերություն են, ու իրենց հեղինակության համար դպրոցներիը/դասատուները բոլորին գնահատում են դրական առանց ռեալ գիտելիքների:

Էլի հարց ա, թե նշաձողը որտեղ ես դնում. հիսու՞ն տոկոս, հիսունից բա՞րձր, ցա՞ծր։
Ինչ վերաբերում ա վերջին նախադասությանդ, ապա կարող եմ հանգիստ ասել, որ մերկապարանոց հայտարարություն ես անում։ Համաձայն եմ՝ կան նկարագարածդ տիպի դպրոցներ/դասատուներ, բայց ես գնացել եմ Երևանի ամենաախմախ դպրոցներից մեկը, ու էնտեղ ինձ մենակ մի դասատու ա դաս տվել, որն անխտիր բոլորին «գերազանց» էր դնում։ Մյուսների դասերին ճռռալ էր պետք «գերազանցի» համար։ Ճիշտ ա՝ ի վերջո գիտելիքների բացարձակ բացակայությամբ որոշ էրեխեք «բավարար» էին ստանում, բայց սա այլ հարց ա։ Էստեղ նորից գալիս ա էն խնդիրը, որ Ռուբին բարձրացրեց. որ հայկական կրթական համակարգը կենտրոնացած ա «ուժեղների» վրա, ինչի արդյունքում միջին մակարդակ չի ստեղծվում՝ կա՛մ գերազանց գիտելիքներ ունես, կա՛մ ոչինչ չգիտես։ Բայց սա պատճառ չի հոմսքուլինգի անցնելու/խրախուսելու համար, այլ պատճառ ա, որ նստենք, մտածենք՝ մեզ ի՞նչ հասարակություն ա պետք։ Որտեղ օգտագործվում ա մոտիվացված էրեխեքի ամբողջ պոտենցիա՞լը, թե՞ որտեղ կայուն միջին մակարդակ կա, ու «փայլուններն» էնքան էլ «փայլուն» չեն, բայց «թույլերն» էլ էնքան էլ «թույլ» չեն։

[anslov]

Ընդամենը մի թեթև օրինակ։ Բանասեր ծնողը մաթեմատիկայի դպրոցական կուրսը սովորել է, յուրացրել է, պատրաստ է փոխանցել զավակներին։ Լավ դեպքն ենք վերցնում։ Հիմա ամենապարզ դասերից մեկն ենք նայում. բազմապատկման աղյուսակը։

Երեխուն ահավոր սկսում են դուր գալ թվերն ու թվերի հետ խաղալը։ Ուզում է ավելին, փորձեր է անում, հետո ծնողին հարցնում, թե ուրիշ հետաքրքիր մեթոդ կա՞ բազմապատկելու համար։ Ծնողը պատասխանում է.

- Տու՛, տու՛, տու՛...

Հասարակ պատճառով՝ դպրոցական կուրսում ուրիշ մեթոդ չկար։ Իսկ հետևա՞նքը. մարում է երեխու հետաքրքրությունը, կոտրվում։

Ու խնդրում եմ չասել, որ հանրակրթական դպրոցում էլ են տենց բաներ լինում։ Իհարկե լինում են։ Բայց մադնագետի՝ նման հետաքրքրությունները բավարարելու պոտենցյալը շատ ավելի մեծ է։

Sent from my A0001 using Tapatalk

Եկեք էլի տեսությունից անցնենք պրակտիկային, ավելի կոնկրետ, մեր անցած պրակտիկային:
Քանի՞ այդպիսի մասնագետ ուսուցիչ ենք ունեցել 10 տարվա ընթացքում,
Այդ մասնագետը արդյո՞ք միշտ է հնարավորություն ունեցել այդ հետաքրքրությունը վառ պահելու:

Ավելին, քա՞նի կյանքից ու իրա գործից Չ-Բեզարած ուսուցիչ ենք ունեցել, ովքեր ուսուցանել են և ոչ թե մեխանիկորեն եկել զուտ աշխատանքի:

Շատ քիչ:
Սովորել եմ Երևանի սովորական միջնակարգ դպրոցում:
Իմ պրատկիկայից կարող եմ գնահատել Երևի մեկ տոկոս :
ռուսացի դասատուս- չնայած իմ վրա դա հեչ չի ազդել ու իմ քերականականը զոռով երկուսի ա ձգում
4-5 մաթեմի ու 7-8-9 մաթեմիս դասատուն- էլի կոնկրետ իմ դեպքում արդյունավետություն կգնահատեի 40-50 %

Էլ մարդ ուսուցիչ չգիտեմ...

Զավեշտ կարող է լինել, բայց 5-երրորդ դասարանում եթե այբուբենը անգիր չէիր ասում, անգլի դասատու թքում էր վրատ: Ու ոչ մեկս ծնողի կամ որևէ մեկին չէինք բողոքել, քանի որ /հավանաբար/ համարում էինք ո եթե թքում ա, ուեմն կարգը էդպես է:

Ռեալ կյանք է:

[Chuk]

Խնդրեցի էլ

Ու խնդրում եմ չասել, որ հանրակրթական դպրոցում էլ են տենց բաներ լինում։

Sent from my A0001 using Tapatalk

[anslov]

Հարյուրից հինգ հոգի հաստատ կիմանա։ Կարող եմ նույնիսկ օնլայն հարցում բացել ստուգելու համար։

գուգլ ձյաձյաի պատասխանները հաշիվ չեն

Էլի հարց ա, թե նշաձողը որտեղ ես դնում. հիսու՞ն տոկոս, հիսունից բա՞րձր, ցա՞ծր։
Ինչ վերաբերում ա վերջին նախադասությանդ, ապա կարող եմ հանգիստ ասել, որ մերկապարանոց հայտարարություն ես անում։ Համաձայն եմ՝ կան նկարագարածդ տիպի դպրոցներ/դասատուներ, բայց ես գնացել եմ Երևանի ամենաախմախ դպրոցներից մեկը, ու էնտեղ ինձ մենակ մի դասատու ա դաս տվել, որն անխտիր բոլորին «գերազանց» էր դնում։ Մյուսների դասերին ճռռալ էր պետք «գերազանցի» համար։ Ճիշտ ա՝ ի վերջո գիտելիքների բացարձակ բացակայությամբ որոշ էրեխեք «բավարար» էին ստանում, բայց սա այլ հարց ա։ Էստեղ նորից գալիս ա էն խնդիրը, որ Ռուբին բարձրացրեց. որ հայկական կրթական համակարգը կենտրոնացած ա «ուժեղների» վրա, ինչի արդյունքում միջին մակարդակ չի ստեղծվում՝ կա՛մ գերազանց գիտելիքներ ունես, կա՛մ ոչինչ չգիտես։ Բայց սա պատճառ չի հոմսքուլինգի անցնելու/խրախուսելու համար, այլ պատճառ ա, որ նստենք, մտածենք՝ մեզ ի՞նչ հասարակություն ա պետք։ Որտեղ օգտագործվում ա մոտիվացված էրեխեքի ամբողջ պոտենցիա՞լը, թե՞ որտեղ կայուն միջին մակարդակ կա, ու «փայլուններն» էնքան էլ «փայլուն» չեն, բայց «թույլերն» էլ էնքան էլ «թույլ» չեն։

Խոսքը հենց էտ "բավարարի" մասին ա եվ ոչ թե չաշխատած "գերազանցի":
Ես օրինակ առնվազն օրգանական քիմիայից, ֆիզիկայի էլեկտրոտեխնիկա, օպտիկա, բոլոր կենսաբերից,.. ռուսերենի, անգլից բոլոր դասարաններից, պետք ա ստանայի կամ 1 կամ էլ 2: Ասել է անբավարար:
Իսկ էս առարկաներից իմ մոտ "լավ" գնահաականն է ատեստատում:

Հ.Գ. դպրոցը ավարտելուց 6 տարի առարկա "անցնելուց" հետո անգլից գիտեի ընդամնեը երեք բառ -cat cap dog