Մատեան երանության

[unknown]

ԵՍ ինչքան ժամանակա սպասում են 2-րդ մասին կլինի թ՞ե չէ

[Sambitbaba]

ԵՍ ինչքան ժամանակա սպասում են 2-րդ մասին կլինի թ՞ե չէ

Հեչ չէի սպասում, թե Ակումբում նման բան կլսեմ... Իսկ վերջերս ավելի շատ սրան լրիվ հակառակ արտահայտությունների եմ սովորել...

Շնորհակալ եմ, սիրելի Աննոուն, որ ցույց տվեցիր սխալս:

Քանի որ չէի կարծում, թե քեզպեսները դեռ կան, որոշել էի "Զրույց Աստծո հետ" գրքի մյուս երկու հատորներն էլ թագրմանել ամբողջովին ու հետո նոր անցնել չափածոյի վերածելուն: Ներկայումս թարգմանում եմ երրորդ հատորը` մեկ երրորդն արդեն ավարտել եմ: Բայց քո հետաքրքրությունը չչարաշահելու համար, խոստանում եմ սկսել երկրորդ հատորի փոխակերպումը: Ճիշտ է, չգիտեմ, թե ինչ արագությամբ սկտացվի դա անել, քանզի միանգամից լիքը ուրիշ բաներ էլ եմ անում: Ամենայն հավանականությամբ, սկսզբում այնուհանդերձ ավարտեմ "Կյանքն առանց սահմանափակումների" գրքի թարգմանությունը` շատ քիչ բան է մնացել: Բայց "Մատեանը..." կսկսեմ անպայման:

Շնորհակալ եմ քեզ, սիրելիս, տրամադրությունս բարձրացնելու համար:

[unknown]

Ուրախ եմ , որ կարողացա Ձեր տրամադրությունը բարձրացնել...կսպասեմ թարգմանությանը ու Ձեր մյուս թարգմանություններն էլ կնայեմ

[Erevanci83]

Եթե գոյություն չունի սատանան, այդ դեպքում ինչպեսա ստացվում, որ «ոգեկանչության» ժամանակ եղելա դեպքեր, գրելա որ եկած հոգին «լուցիֆերնա»
Ասեմ ավելին, հենգ լուցիֆեր ներկայացաց հոգինշ համոզելա, որ հանկարց սատանայի մասին վատ (հակա) բաներ չգրենք ու չտարածենք կայքերում, իսկ դրա դիմաց խոստացելա մեծ գումարներ ինչ-որ մեկի միջոցով, ու էտ ինչ-որ մեկը 1 օր հետո գրումա էլ փոստով, ասումա հաշվեհամար ասեք, ես պիտի գումար ուղարկեմ ձեզ, ինձ ասելեն, որ դուք տեղյակեք...

(ԴԵՌ ԱՅՍՔԱՆԸ)

[S.L.V.]

Ինձ էլա հաճելի կարդալ Ձեր գրածները, շատ բաներ անգամ օգնում են որոշ բաներ հասկանալ, իհարկե շարունակեք )

[Sambitbaba]

Եթե գոյություն չունի սատանան, այդ դեպքում ինչպեսա ստացվում, որ «ոգեկանչության» ժամանակ եղելա դեպքեր, գրելա որ եկած հոգին «լուցիֆերնա»
Ասեմ ավելին, հենգ լուցիֆեր ներկայացաց հոգինշ համոզելա, որ հանկարց սատանայի մասին վատ (հակա) բաներ չգրենք ու չտարածենք կայքերում, իսկ դրա դիմաց խոստացելա մեծ գումարներ ինչ-որ մեկի միջոցով, ու էտ ինչ-որ մեկը 1 օր հետո գրումա էլ փոստով, ասումա հաշվեհամար ասեք, ես պիտի գումար ուղարկեմ ձեզ, ինձ ասելեն, որ դուք տեղյակեք...
(ԴԵՌ ԱՅՍՔԱՆԸ)

Ահագին վախտ է, փորձում եմ պատասխանել, Երևանցի ջան, բայց մի տեսակ չի ստացվում... Չգիտեմ, ինչ ասեմ քեզ...

Մի բան միայն. սատանան ու Լյուցիֆերը նույն բանը չեն:

[Sambitbaba]

Ինձ էլա հաճելի կարդալ Ձեր գրածները, շատ բաներ անգամ օգնում են որոշ բաներ հասկանալ, իհարկե շարունակեք )

Շնորհակալ եմ:

Ճիշտն ասած, արդեն սկսել եմ շարունակությունը... Շուտով հավանաբար կսկսեմ տեղադրել: Ուղղակի շատ է դժվար արձակից չափածոյի վերածելը...

Բայց ուրախ եմ շատ, որ սպասողներ կան:

[Erevanci83]

Իսկ եթե ասեմ, որ ներկայացելա նաև (սատանա, 666) դրան ինչ կասեք ?
ինձ ճիշտ հասկացեք խնդրումեմ, ես ուղակի իրոք ուզումեմ հասկանամ ինչա կատարվում,
ուզումեմ հասկանամ եթե գրքում շատ հստակ ու շատ պարզ բացատրումա, որ չկա սատանա,
պարզապես չի կարող լինել, այդ դեպքում ովա ետ (լուցիֆեր, սատանա, 666) ներկայացողը ?

[S.L.V.]

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9B...84%D0%B5%D1%80

Люцифе́р (лат. Lucifer «светоносный», от lux «свет» + fero «несу»; в том же значении — др.-греч. Эосфор или Фосфор[1], др.-рус. Денница[2]) — образ «утренней звезды» в римской мифологии; в христианстве с XVII века — синоним падшего ангела, отождествляемого с Сатаной и дьяволом[3][4][5].

Слово Lucifer состоит из латинских корней lux «свет» и fero «несу». Люцифером называли планету Венера, видимую только во время утренней или вечерней зари, когда Солнце уже неярко светит. В древности считалось, что это две разные планеты. Собственно, Люцифером римляне называли «утреннюю звезду»[6], тогда как «вечерняя звезда» называлась Веспер (греч. Геспер или Фосфор — «светоносец»[7])[8][9]. В этом же значении[10] Люцифер присутствует в румынской культуре[источник не указан 52 дня] и топонимах[источник не указан 52 дня] (рум. Luceáfăr — Лучафэр). Греки называли «утреннюю звезду» Эосфором («зареносец»)[11][12][13][6], и поэтически считали сыном богини зари Эос и титана Астрея[13].

Люцифер в христианстве[править | править вики-текст]

Падение Люцифера с небес, ил. Гюстава Доре к поэме «Потерянный рай», 1866 г.

Статуя Люцифера в Льеже (Бельгия).
Первое упоминание утренней звезды с негативным оттенком встречается в Книге пророка Исаии, написанной на древнееврейском. Здесь династия вавилонских царей сравнивается с падшим ангелом, благодаря чему читатель узнаёт историю о том, как один из херувимов возжелал стать равным Богу и был за это низвергнут с небес. В оригинале использовано еврейское слово הֵילֵל («хейлель» — утренняя звезда), которое в библии короля Якова было переведено как англ. Lucifer (в синодальном переводе — «Денница»):

« Как упал ты с неба, денница, сын зари! Разбился о землю, попиравший народы. А говорил в сердце своём: «Взойду на небо, выше звезд Божиих вознесу престол мой и сяду на горе в сонме богов, на краю севера; взойду на высоты облачные, буду подобен Всевышнему». Но ты низвержен в ад, в глубины преисподней. Видящие тебя всматриваются в тебя, размышляют о тебе: "Тот ли это человек, который колебал землю, потрясал царства, вселенную сделал пустынею и разрушал города её, пленников своих не отпускал домой?
(Ис. 14:12-17) »
Иудеи и ранние христиане не использовали «хейлель» как имя Сатаны, для них это слово не имело негативного оттенка. Для сравнения, в Новом Завете с утренней или предрассветной звездой сравнивали Иисуса Христа (Отк. 22:16; 2Пет. 1:19).

« Я, Иисус, послал Ангела Моего засвидетельствовать вам сие в церквах. Я есмь корень и потомок Давида, звезда светлая и утренняя.
(Отк. 22:16) »
« И притом мы имеем вернейшее пророческое слово; и вы хорошо делаете, что обращаетесь к нему, как к светильнику, сияющему в темном месте, доколе не начнет рассветать день и не взойдет утренняя звезда в сердцах ваших.
(2Пет. 1:19) »
Византийская церковная поэзия уподобляет и деву Марию «звезде, являющей солнце» («Акафист богородице», VI или VII век)[14].

На рубеже IV-V веков Иероним Стридонский при переводе указанного места из Книги Исайи применил в Вульгате латинское слово lucifer («светоносный», «свет несущий»), использовавшееся для обозначения «утренней звезды». А представление о том, что, подобно царю Вавилона, низвергнутому с высот земной славы, и Сатана некогда был низвергнут с высот славы небесной (Лк. 10:18; Откр. 12:9), привело к тому, что имя Люцифер было перенесено на Сатану. Это отождествление подкреплялось также замечанием апостола Павла о Сатане, который «принимает вид Ангела света» (2Кор. 11:14)[15].

Однако у самого Иеронима слово «светоносный» не использовалось как имя собственное, а лишь как метафора. Создатель Вульгаты использовал это слово и в других фрагментах Писания, даже и во множественном числе[16]. Однако именно перевод Иеронима, который пользовался огромным авторитетом в христианском мире, в конечном итоге послужил основой для придания латинскому эквиваленту еврейского «хейлель» значения личного имени Сатаны. В Библии короля Якова (1611 год) фраза обрела иной смысл: «How art thou fallen from heaven, O Lucifer, son of the morning!». Написанное с большой буквы, обращение больше не воспринималось, как метафора. Слова эти уже нельзя было воспринять, как песнь о победе над царем Вавилона, это было прямое обращение к Сатане.

В начале XIV века издаётся знаменитая поэма по христианской тематике «Божественная комедия» Данте. В ней Люцифер описан как вмёрзший в лёд в самой глубине ада, и имеющий 3 пасти. Там он грызёт предателей и изменников, из них величайшие — Иуда Искариот, Брут и Кассий.

[S.L.V.]

http://ezoteric.polbu.ru/taksil_biblia/ch04_v.html

Нужно поистине непостижимое нахальство, чтобы утверждать, что здесь Исаия говорит о Люцифере-Сатане. Речь идет, конечно, о царе вавилонском - и только о нем; это - излияние гнева, злобы и угроз по адресу Навуходоносора - поработителя еврейского народа.

Теперь посмотрим, каким образом "святой" Иероним. переводивший Библию на латинский язык, подделал текст.

Пользуясь тем, что Исаия сравнивает царя вавилонского с утренней звездой (планета Венера), имевшей название Хелел (Заря) у евреев и Люцифер (Светоносец) у римлян, он позволил себе так изложить по-латыни первую часть двенадцатого стиха: "Quomodo cecidisti de coelo, Lucifer, qui mane oriebaris" ("Как упал ты с неба, Люцифер, ты, который вставал по утрам"). Подлинный еврейский текст, упоминая имя Хелел, говорит о царе вавилонском. Царь сравнивается с утренней звездой - Венерой. А богословы восклицают с торжественным видом: "Падение Люцифера отмечено Библией! Об этом говорит сам Исаия".

Уверенно до наглости! Еще раз скажем: в древних "священных" книгах евреев нет никаких оснований для легенды о возмущении и поражении Люцифера!

Мы возвращаемся к ангелам главы шестой книги Бытие и снова обращаемся к источникам не менее священным, чем предыдущие, в которых найдем некоторые подробности относительно сожительства этих небожителей с красивыми девушками человеческой породы.

Школьные учебники "священной истории", составленные для обихода простых смертных, не содержат, конечно, ни малейшего намека на приключения, разоблаченные вышеприведенными четырьмя стихами, но эти четыре стиха не вычеркнуты из Библии. Это еще не все: служители религии имеют для себя, и только для себя, еще одну книгу, которую они окружают большим почетом, не распространяя ее, однако, широко. Это Книга Еноха. Енох - вы не забыли? - был патриарх, проживший 365 лет, в которого влюбился бог и которого он забрал к себе на небеса "во плоти и в костях", как Юпитер Ганимеда. Однако, согласно одной легенде, Енох якобы написал книгу, которую он, по счастью, не унес с собой в рай. Он завещал ее своему сыну Мафусалу, а Ной захватил драгоценную рукопись с собой в ковчег. Правда, этой книги Еноха долгое время никто не видел. Утверждают, что во "времена апостолов" (то есть 19 веков назад) она уже имелась, хотя, впрочем, неизвестно где. Доказательство этому находят в Новом завете. Послание апостола Иуды говорит так (стихи 14-15): "о них (грешниках. - Ред.) пророчествовал и Енох, седьмый от Адама, говоря: "се, идет господь со тьмами святых ангелов своих - сотворить суд над всеми и обличить всех между ними нечестивых..."

[S.L.V.]

Եսայի մարգարեն գրել էր Բաբելոնի Փառավոնի մասին, համեմատելով նրան վեներա մոլորակի հետ, որին անվանում էին հնում լուսաբեր:

Հեյլել - սենցա բնորինակում գրված անունը: Լատիներեն թարգմանելուց Հեյլել նշանակումա Լուցիֆեր: Քանի որ փառավոնի ըմբոստության մասինա խոսում Եսային ( քանի, որ փառավոնը չէր ուզում բաց թողնել ջհուդներին, ինչ որ Եհովայի անունից պահանջում էր Եսային փառավոնից ), թարգմանիչներից մեկը համեմատականությունա մտցնում Ենովքի գրքում գրված հրեշտակների ըմբոստության հետ ( Ենովքի գիրքը ճանաչվելա հերետիկոսություն ու չի մտցվել բուն Աստվածաշնչի մեջ ), ասումա որ խոսքը գնումա ըմբոստացած հրեշտակի մասին:

Ու տենց աղավաղելով Եսայի խոսքերը` չեղած տեղից հորինում են Լուցիֆեր սատանային:

[S.L.V.]

Անունն ու բնութագիրը հորինելուց հետո սկսվումա հորինվածքի իրական գոյությունը հաստատող բազմադարյա Փիառ: Տենց ստեղծվումա Լուցիֆերի սարսափելի պատկերն ու դարեր շարունակ դրա շնորհիվ վախի մեջ են պահել մարդկային լայն զանգվածների:

[Erevanci83]

Բայց եթե ոգեկանչության ժամանակ գալիս ու ներկաեանումա վորպես ետպիսին,
ասումա 30 րոպեից քո էլ փոստին էսինչ անունով մարդ կգրի, ու 30 րոպեից իրոք տենց անունով մարդա գրում,
ու մի քանի նամակ գրվելուց հետո ասումա, ինչիեք իմ տիրոջը ջղայնացնում, որ իրա մասին նյութերեք գրելու, որ հերքեկ իրա գոյությունը...
Սա ոնց կարելիյա հասկանալ ?
ով էր, որ եկել ու էտ էր ներկայանում ?
Փաստորեն մեկ ուրիշինել էր տենց ներկայացել. թեչե ով էր են մարդը, որ էլ փոստով գրումեր

[Sambitbaba]

Իսկ եթե ասեմ, որ ներկայացելա նաև (սատանա, 666) դրան ինչ կասեք ?
ինձ ճիշտ հասկացեք խնդրումեմ, ես ուղակի իրոք ուզումեմ հասկանամ ինչա կատարվում,
ուզումեմ հասկանամ եթե գրքում շատ հստակ ու շատ պարզ բացատրումա, որ չկա սատանա,
պարզապես չի կարող լինել, այդ դեպքում ովա ետ (լուցիֆեր, սատանա, 666) ներկայացողը ?

Երևանցի ջան, ոգեկանչության կամ սպիրիտուալիզմի մասին շատ համառոտ գրել է Ելենա Բլավացկայան: Ինչու եմ հիշատակում այս կնոջ անու՞նը... Որովհետև, նախքան սպիրիտուալիզմի բացասական կողմերը քննադատելը, նա ինքն էլ շատ լուրջ սպիրիտուալիստ է եղել: Իհարկե, Բլավացկայայի մասին քչերից է, որ դրական կարծիքներ կարող ես լսել, բայց ինչ-որ մեկի կարծիքը լսելուց առաջ, հարցրու նրան, նա իր կարծիքը կազմել է Բլավատսկայայի աշխատանքները կարդալու՞ց հետո, թե վերջինից մասին շառլատանությունները լույս աշխարհ սփռողների նյութերը կարդալուց հետո:

Ինչու եմ սա քեզ ասում: Որովհետև ինքդ զբաղվում ես նրանով, ինչին լրջորեն վերաբերվում են շատ քչերը միայն, իսկ շատերը հենց շառլատանություն էլ համարում են սպիրիտուալիզմը: Ես չեմ համարում: Բայց և այնպես շատ բացասական կարծիք ունեմ սպիրիտուալիզմի վերաբերյալ, որովհետև շատ տրամաբանական ու խելամիտ եմ համարում այն ամենն, ինչ ասում է հենց Բլավացկայան սպիրիտուալիզմի մասին: Այնպես որ, ավելի լավ է, կարդաս նրա գործերը` նա ավելի լավ քեզ ամեն ինչ կբացատրի: Նրա տարբեր գրքերում շատ տարածված է այդ թեման, գրքերից մեկում կարծեմ մի ամբողջ բաժին հենց դրան է նվիրված, վերնագիրն էլ մոտավորապես պետք է լինի "Սպիրիտուալիզմի մերկացումը" կամ նման մի բան: Կներես, վաղուց եմ կարդացել, լավ չեմ հիշում...

Գիտե՞ս, թե ինչ ասել է "էլեմենտալ": Դրանք, մոտավորապես ասած, այն հոգիներն են, ովքեր ֆիզիկական կյանքով չեն ապրել: Այսպես ասած, ցածր կարգի հոգիներ են և հիմնականում կապված են կոնկրետ մոլորակի հետ (սա նշում եմ, որ հրեշտակների և այլնի հետ չխառնես) Իսկ մարդու հոգին պատկանում է բարձր կարգի հոգիների շարքին և տիեզերական ծագում ունի: Ոգեկանչության ժամանակ հարցերին պատասխանում են հենց այս էլեմենտալները, ընդ որում կարող են ներկայանալ որպես ով կուզես, և ասել, ինչ ասես...
Մարդու հոգին կարող է ներկայանալ շատ հազվադեպ դեպքերում, ու մոտիկներին միայն: Խորանալ ոչ ուզում եմ, ոչ կարող եմ` գիտելիքներ չունենալու պատճառով: Իմ հասկացածը մոտավորապես սա է, դրա համար էլ առաջարկեցի Բկավացկայա կարդալ, ես նրան վստահում եմ...

Լյուցիֆերի և Սատանայի հարցը...

Սա շատ լուրջ, երկար ու խորը թեմա է: Բայց երկու խոսքով կարող եմ ասել իմ հասկացածը միայն: Լյուցիֆերը նա է, ով համարձակվել է պատերազմի դուրս գալ Աստծո դեմ, իսկ Սատանան նա է, ով խաբեությամբ մարդուն վտարել է տվել դրախտից: Սա է իմ հասկացած հիմնական տարբերությունը: Եվ եթե հիշենք այստեղ դժոխքի մասին էլ (որի գոյությունը հիշատակածդ գրքում նույնպես հերքվում է), իմ միտքն այն կապում է հենց Սատանայի հետ, իսկ Լյուցիֆերի համար այնտեղ տեղ չի գտնում...

Եթե փորձեմ քիչ ավելի խորը մտածել...

Լյուցիֆեր, հայերեն` Լուսաբեր:
Ինչպես գիտենք, Աստծո ամենասիրելի հրեշտակներից մեկը, ով հետագայում նրա ամենամեծ թշնամին դարձավ...
Գիտե՞ր արդյոք Աստված, երբ ստեղծում էր Լուսաբերին (ուրիշ էլ ո՞վ կարող էր ստեղծել Լյուցիֆերին, եթե ոչ Աստված, չէ՞ որ հենց Աստված է, որ ստեղծել է Ամեն Ինչ), որ մի օր վերջինս պատերազմի է ելնելու Իր դեմ... Իհարկե, գիտեր, չէ՞ որ Աստված ամենագետ է: Ուրեմն, եթե գիտեր, ինչու՞ հենց ամենասկզբից իր ապագա ամենաոխերիմ թշնամուն անվանեց Լուսաբեր...
Այստեղից հարց է ծագում. արդյո՞ք ամեն ինչ այնպես է, ինչպես մեզ են մատուցում...

Սատանա, հայերեն` Սա Տա Նա: Այսինքն. Նա, ով Տալիս է, կամ կը-Տա Սա:
Պատկերացրու հետևյալը: Աստված ստեղծեց մարդուն և տեղադրեց դրախտում: Իսկ Սատանան այդպես էլ չերևաց օձի կերպարանքով ու չխաբեց ու չտվեց մարդուն իմացության ծառի պտուղները... Հետո՞... Պատկերացնու՞մ ես դրախտից չարտաքսված, բայց մինչև օրս դրախտում անգիտակից ոչխարի պես ֆռֆռացող մարդու վիճակը... Արդյո՞ք Սատանայի խաբեությունն այդքան մեծ վատություն էր մարդու համար... Իսկ միգուցէ մարդու դրախտից արտաքսվելն ինչ-որ այլ, ավելլի կարևոր նպատա՞կ ուներ, հենց Աստծո կողմից նախատեսված: Հակառակ դեպքում, մի՞թե Ամենագետ Աստված չգիտեր, որ Սատանան գալու է ու մարդու գլուխն ուտի... Միգուցէ Սատանա` նշանակում է Իմացություն Տվո՞ղ...
Եվ նորից նույն հարցը. արդյո՞ք ամեն ինչ այնպես է, ինչպես մեզ են մատուցում...

Եգիպտացիների Տոտը` գիտությունները տվեց մարդկանց;
Հույների Պրոմեթևսը` արհեստները տվեց մարդկանց;
Սատանան` իմացություն/դատողություն/ճանաչում տվեց մարդկանց:
Միգուցէ այսպե՞ս...

[Sambitbaba]

служители религии имеют для себя, и только для себя, еще одну книгу, которую они окружают большим почетом, не распространяя ее, однако, широко. Это Книга Еноха. Енох - вы не забыли? - был патриарх, проживший 365 лет, в которого влюбился бог и которого он забрал к себе на небеса "во плоти и в костях", как Юпитер Ганимеда. Однако, согласно одной легенде, Енох якобы написал книгу, которую он, по счастью, не унес с собой в рай. Он завещал ее своему сыну Мафусалу, а Ной захватил драгоценную рукопись с собой в ковчег. Правда, этой книги Еноха долгое время никто не видел. Утверждают, что во "времена апостолов" (то есть 19 веков назад) она уже имелась, хотя, впрочем, неизвестно где. Доказательство этому находят в Новом завете. Послание апостола Иуды говорит так (стихи 14-15): "о них (грешниках. - Ред.) пророчествовал и Енох, седьмый от Адама, говоря: "се, идет господь со тьмами святых ангелов своих - сотворить суд над всеми и обличить всех между ними нечестивых..."

Սկսած արդեն մ.թ. երկրորդ դարից, "Ենոքի գիրքը" ինչպես նաև շատ ուրիշ հոգևոր գրքեր, շատ թունդ կերել է նորաստեղծ քրիստոնեական հոգևորականության/քաղաքականության ներվերը: Նրանցից մեկը, Ֆիլաստրիոսը, նույնիսկ գիրք ունի դրան նվիրված, որն անվանել է "Հերետիկոսության գիրքը": Բայց ինչ խոսք, որ մ.թ. առաջին հարյուրամյակներում այն քաջ հայտնի է եղել շատերին: Համենայն դեպս, Նոր Կտակարանում հստակորեն երևում է, որ թե Հիսուս և թե առաքյաները ծանոթ են եղել նրան:

Ասում են, որ "Ենոքի գիրքը" աշխարհի երեսից վերացնելու քրիստոնեական մոլեռանդ ջանքերից հետո, հազար տարուց ավել այն անհետացել է Եվրոպայից: Բայց, բախտի բերմամբ, պահպանվել է ղպտերի մոտ և 1773 թ. շոտլանդացի Ջեյմս Բրյուսին հաջովել է գնալ Եթովպիա և ձեռք բերել գրքի երեք օրինակ ու վերադարձնել Եվրոպա: Իսկ 1821 թ. Ռիչարդ Լոուրենսը թարգմանել է գիրքն անգլերեն:

Ինչ խոսք, որ շատ են եղել խոսակցություններն այն մասին, որ դա հորինած գիրք է և Ենոքը դրա հետ ոչ մի կապ չունի: Բայց երբ 1947 թ. Մեռյալ Ծովի ափին գտնվող Քումրան վայրում հայտնաբերած մի քանի հազար մագաղաթների մեջ գտան նաև "Ենոքի Գրքի" օրինակն էլ, այդ խոսակցություններն սկսեսին արդեն մարել:

Էլիզաբեթ Քլեր Փրոֆիթը մի հետաքրքիր գիրք ունի. "Ընկած հրեշտակները և Չարի աղբյուրները": Այդ գրքում ամբողջովին կա "Ենոքի գիրքը" Լոուրենսի թարգմանությամբ: