71.
Եվ հետո, երբ ուրիշները
քեզ ասում են, թե ինչ զգաս,
Եվ դա հակասում է
քո իրականում զգացածին, -
Դու սկսում ես կասկածել
քո ճշմարտության վրա,
Դու սկսում ես ապրել
կոնֆլիկտներ խոր, ներքին:
Ինչ-որ բան քո ներսում
քեզ սկսում է ասել,
Որ ուրիշների ասածը
քեզ չի համապատասխանում:
Ուրեմն` հարց. Ինչպե՞ս վարվել
այդ կոնֆլիկտների հետ:
Ու՞ր գնալ: Ի՞նչ անել:
Միտքդ ելք է փնտրում:
Սկզբում դու գնում ես
ձեր եկեղեցականների մոտ,
Ովքեր հենց առաջին հերթին են
քեզ այդ վիճակի մեջ դրել:
Դու գնում ես, դե, նրանք էլ
հաճույքով կարգադրում են
Անմիջապես ինքդ քեզ
լսելը դադարել:
Եվ Սատանայի մասին
նրանք քեզ կպատմեն,
Կպատմեն դևերի
և չար ոգիների մասին:
Դժոխքով և անեծքներով
նրանք քեզ կվախեցնեն,
Կպատմեն հազար ու մի
սարսափների մասին:
Այդ ամենը, որպեսզի
ստիպեն քեզ “հասկանալ”.
Այն, ինչ բնազդաբար
դու գիտեիր և զգում էիր, -
Սխալ էր: Իսկ քո հանգիստը,
քո ճշմարտությունը միակ`
Նրանց մտածողության մեջ է
և նրանց գաղափարների:
Նրանց մեկնաբանումների մեջ է
ճշմարիտի և սխալի մասին,
Նաև նրանց հասկացման մեջ է
Քո Ով Լինելու մասին:
Եվ հրապուրանքն այն է,
որ ամենն, ինչ պետք է անես,
Որպեսզի անմիջապես
ստանաս քաջալերանք, -
Ուղղակի համաձայնվելն է:
Համաձայնվիր, և անմիջապես
Կսկսեն քաջալերել քեզ,
կգոչեն. “Փա՜ռք քեզ, փա՜ռք…”
Բայց քաջալերանքներն ու
ճանաչումը մասսայական
Հազվադեպ են ուղեկցում
ներքին որոնումներին:
Ուրախությունը ոչ հաճախ է
ուղեկցում այն ընտրություններին,
Որոնք որ հետևում են
ընտրությանն անհատական:
Իրականում ամեն ինչ
հենց հակառակն է:
Իրականում ամեն ինչ
տխուր է ավելի.
Ուրիշները կարող են
ոչ միայն ուրախանալ,
Նրանք կարող են դարձնել
քեզ առարկա ծաղրի:
Ի՞նչ, դու մտածում ես ի՞նքդ:
Դու ի՞նքդ ես որոշում:
Ամեն ինչին քո սեփական
չափանիշներո՞վ ես մոտենում:
Ամեն ինչ գնահատում ես
սեփական գնահատականներո՞վ:
Եվ ընդհանրապես, դու քեզ
ինչի՞ տեղ ես դնում:
Եվ իրոք, սա հենց այն հարցն է,
որին դու պատասխանում ես:
Բայց քո այդ աշխատանքը
հարկավոր է, որ կատարվի
Առանաց օտար օգնության,
պարգևների, խրախուսանքների:
Եվ նույնիսկ, չհուսահատվես,
բայց կարող է և պատահել,
Որ քո աշխատանքը ոչ ոք
նույնիսկ չի էլ նկատի:
Բայց դու լավ հարց ես տալիս.
ինչու՞ շարունակել:
Եվ ինչու՞ ընդհանրապես
սկսել այդ ճանապարհը:
Եվ այդ ճամփորդությունից
ի՞նչ է նկատառվում քաղել:
Ի՞նչն է դրա շարժառիթը:
Ո՞րն է դրա պատճառը:
Իսկ պատճառը, սիրելիս,
ծիծաղելիորեն հասարակ է.
Ուղղակի քեզ ԱՆԵԼՈՒ
ԷԼ ՈՒՐԻՇ ՈՉԻՆՉ ՉԿԱ:
Դու ի՞նչ ի նկատի ունես:
Ես ցանկանում եմ քեզ ասել,
Որ դա միակ ճանապարհն է:
Անելու ուրիշ ոչինչ չկա:
Փաստորեն, չկա մի այլ բան,
ինչ դու կարող ես անել:
Եվ այն, ինչ որ անում ես, -
քեզ նախադրված է անել,
Այնպես, ինչպես արել ես
դա ծնունդիցդ սկսած:
Այնպես, ինչպես կանես
ողջ կյանքումդ մնացած:
Եվ միակ խնդիրն է այս հարցում,
որ պահանջում է պատասխան.
Դու կանես դա գիտակցաբա՞ր,
թե՞ անգիտակցաբար:
Հասկացիր, դու չես կարող
շեղվել քո ճանապարհից:
Դու ոտք ես դրել նրա վրա
ծննդյանդ օրվանից:
Դու ինքդ, մինչև ծնվելդ,
քո ճանապարհն ընտրել ես,
Եվ քո ծնունդն ուղղակի նշան է,
որ ճանապարհը սկսվել է:
Եվ այն չէ այժմ հարցը,
թե ինչու՞ ես սկսել,
Այլ. ցանկանու՞մ ես դու արդյոք
այն գիտակցաբար անցնել:
Լրիվ անիմացության մե՞ջ,
թե՞ գործի իմացությամբ:
Որպես Իմ կենսափորձի պատճա՞ռ,
թե՞ նրա ազդեցության տակ:
Քո կյանքի մեծ մասը
դու անց ես կացրել
Քո սեփական կենսափորձի
ազդեցության տակ:
Այժմ քեզ առաջարկում են
դառնալ նրա պատճառը:
Դա այն է, ինչը հայտնի է
որպես “գիտակցական կյանք”:
Դա այն է, ինչն անվանում են
լիակատար գիտակցություն:
Ձեզանից շատերն արդեն
որոշ ճանապարհ անցել են:
Եվ դու էլ հասել ես
ոչ քիչ առաջխաղացման:
Եվ չարժե մտածել, որ,
ապրելով բոլոր այդ կյանքերը,
Անցնելով քո այդ ճանապարհը,
դու հասել ես “միայն սրան”:
Շատերն այսօր էակներ են
բարձր զարգացած,
Եվ շատ համոզվածորեն են
իրենց զգում կյանքում:
Եվ դու էլ` հետ չես մնում
նրանցից, հավատա:
Դու գիտես, թե Ով Ես Դու,
և թե ուր ես գնում:
Ավելին, գիտես ճանապարհը,
թե ինչպես հասնել այնտեղ:
Եվ դա ստույգ նախանշան է:
Դա նշան է շատ մեծ:
Ինչի՞:
Նրա, որ արդեն շատ քիչ
կյանքեր են քեզ մնացել:
Մեջբերել
Էջանիշներ