Վերադառնալով տեսիլքի հարցին. ինչու եմ ուզում, որ երեխաս հայերեն իմանա։
Ինքս ինձ էս հարցը տալու և պատասխանը գտնելուց հետո «ինսայթներ» ունենալու դեպքը չի, բայց եթե էս ուղղությամբ ենք ուզում տանել քննարկումը, ապա կգրեմ իմ պատասխանը։
Ես ուզում եմ, որ իմ երեխան ինքն իր մասին իմանա էն ամենը, ինչ հնարավոր է իմանալ։ Հայ «արմատները» իր ինքնության մի մասն են, ու ես ուզում եմ, որ ինքը իմանա դրանց մասին, քանի որ ամենայն հավանականությամբ, վաղ թե ուշ ինքն էլ է ունենալու իր արմատները ճանաչելու գիտակցված ցանկություն։ Իսկ լեզուն գլխավոր բանալին է դեպի էդ ճանաչողության դուռը։
Ու քանի որ ինքը Հայաստանում չի ապրում, որ մայրական մշակույթի մասին գիտելիքները օդի հետ փոխանցվել իրեն, ապա մնում եմ միայն ես, որ կարող եմ իր համար էդ դուռը բացել։
Ես չգիտեմ՝ ինքը մի օր որտեղ է լինելու, աշխարհի որ ծայրում, լինելու եմ ես իր կողքին, թե չէ, կամ ինչքան ժամանակ եմ լինելու. իմ ժամանակը հիմա է, ես ինչ կարող եմ, հիմա պիտի տամ, որ մի օր արդեն ինքնուրույն կարողանա շարունակել ինքն իրեն ճանաչելու ուղին։ Նույնն էլ վերաբերում է հայրական կողմին։ Մենք ուզում ենք փոխանցել իրեն իր ինքնության մասին գիտելիքները, և դա լիարժեք ձևով միայն լեզվի միջոցով է հնարավոր։
Ու ինքն ագահորեն վերցնում է դա մեզնից, նախ տարիքի պատճառով, դե էս տարիքում երեխեքը ամեն ինչ ճանաչելու ու սովորելու մեծ խթան ունեն, բացի դրանից նաև ոգևորվելով մեզնից եկող ոգևորությունից, քանի որ թեկուզ զուտ ինտուիտիվ մակարդակում, բայց հաստատ զգում է, թե մենք ոնց ենք սիրում մեր լեզուն ու մեր մշակույթը։ Ու էդ սերը վարակիչ է դառնում
Մեջբերել
Էջանիշներ