Անկապ օրագիր

[John]

Ակումբի հիմքի վրա պետք է ԲՈՒՀ բացել... լուրջ եմ ասում, ախպոր պես, մտածեք էդ մասին... ես համոզված եմ, որ ընդամենը 3-4 տարվա ընթացքում ՀՀ ամենաորակյալ ԲՈՒՀը կդառնա... լիքը աշխատատեղեր, որակյալ ուսուցում... երազանք... եկեք կպնենք իրականացնենք, ախպոր պես: Ես պատրաստ եմ չուտել-չխմել, գումար հետ քցել ու ներդնել էդ ազգանվեր գործի մեջ... լուրջ:

[Նիկեա]

Մերոնք մտածում են, որ իմ գլխի հետ մի բան էն չի: Մի քանի օր առաջ մերոնք հանգիստ նստած թեյ էին ըմպում, ու էդ պահին մի գաղափար անցավ մտքովս...
-Մամ,պապ...-ու էս էն տոնով, որ մերոնք մտածում են մի էշություն եմ ասելու հաստատ:
-Ասա, լսում ենք:
-Ապերիկ եմ ուզում:
Պետք էր տեսնել մերոնց դեմքի արտահայտությունը:Իրանց թվում էր, սկզբում կատակ եմ անում, հետո որ հասկացան ամեն ինչ լուրջ ա, սկսեցին մտածել, որ լավ չեմ:Երկու օր առաջ ես հաստատեցի իրենց բոլոր կասկածները:
Գիշերվա հազարին վատ երազ տեսած զարթնում ու գնում եմ ծնողներիս սենյակ:
-Մամ,պապ, արթու՞ն էք...- հարցնում եմ դռան մոտ կանգնած:
-Արի,ի՞նչ է պատահել:
-Հեչ, վատ երազ էի տեսել,- ասում եմ ես ու պառկում մամայի ու պապայի կողքին:
Հիմա մտածում եմ, որ մի օր երեխաներ ունեցա իրանք էլ են իմ նման լինելու՞:

[Գորտուկ]

Հասկացա, որ մարդուն նեղացնելը շատ հեշտ բան է, մարդու սրտի կառուցվածքը լավ ուսումասիրել եմ , բայց դե ես մոռացել էի, որ կան նաև հախճապակյա սրտեր, իմն էլ է դրանցից: Մի փոքրիկ անզգույշ հարվածից կարելի է էնպես կոտրել այդ սիրտը, որ բեկորների հետ ինչ էլ անես էլ չկպչի: Երևի անգամ մոմոնտ սոսինձը չոգնի: Վատ է, որ դիմացինդ քեզ ուժեղ վիրավորում է,ահագին ծաղրում է հետո էլ ասում է , որ քեզ կարամ ասեմ վատ մասնագետ, որովհետև դու մտածում ես որ պետք է երեխային սթափեցնել ու տեղեկացնել իր ճիշտ սեռական կողմնորոշման մասին: Բայց հաշվի չի առնում, որ ես նաև ասել եմ, որ իր հետ զրույց տանել հնարավորինս համբերատար ու հոգատար լինել նրա նկատմամբ:


Փաստորեն կարող են քեզ միանգամից մի քանի հոգի ուժեղ նեղացնեն, ինքնահաստատվեն քեզ վրա, թեկույզ և եթե դու մի փոքր թերի գիտես, կամ
սխալ ես գրել: Ոչ ոք բարյացկամ կերպով մի խորհուրդ չի տա, այլ միայն հաճույք կստանա ղժալու ու ինչքան հնարավոր ա բզկտելու համար:

Եթե մի փոքր բարություն ունենանք ինքներս մեր մեջ , շատ հոգիներ իրարից խռով չէին լինի:

[Անվերնագիր]

Ասում ա Հայկո բանակում ո՞նց էր: Ասում ա ու նայում աչքերիս մեջ:Չեմ պատասխանում: Չգիտեմ ինչ պատասխան: Տարօրինակ ժպիտ ա հայտնվում դեմքիս, շրջվում ու հեռանում եմ:
Մնաց 8 օր

[My World My Space]

Jack Daniels, Coca-Cola, սառույց և 700 էջանոց գիրք...
Բարի գալուստ ատեստացիա....

[Այբ]

Մամաս խիստ կին է ու հիմնականում ինձնից դժգոհ է, բացառիկ դեպքեր, իհարկե, լինում են:
Միշտ ասում է, թե աղջիկը էսպիսին պիտի լինի, էնպիսին պիտի լինի և այլն:

Ուսանողության առաջին տարիներից, երբ տեղափոխվեցի Երևանում ապրելու, տնային տնտեսուհի էլ դարձա: Ինչևէ:
Լինում է, որ մամաս գալիս է Երևան: Էդ որ իմանում եմ, աշխատում եմ, որ տունը անթերի մաքուր լինի: Չնայած մամաս միշտ դիտողություն անելու համար մի պատճառ գտնում է:

Երեկ էր: Մտավ ներս: Զննող հայացքով նայեց ամբողջ սենյակը: Մտավ բաղնիք, հետո գնաց խոհանոց: Ես էլ սպասում եմ, որ հիմա մի բան թերի կգտնի, բայց միաժամանակ աշխատել էի էնպես, որ դիտողություն անելու պատճառ չգտնի:
Հայացքից հասկանում եմ, որ չի կարողանում թերություն գտնել: Ինձնից գոհ թեթև ժպտում եմ. «Պիտի թերի բան գտնես, որ դիտողություն անես»:
Հանկարծ մոտեցավ գազօջախին, ուր կաթսան էր դրած .
-Շերեփը ինչի՞ ես ծուռ դրել...

Վերջը մի բան գտավ:

[Ռուֆուս]

Երեխեքի տոնը շնորհավոր, էս շա՜տ պոզիտիվ վիդեոյով

[Նաիրուհի]

Երեկվանից ժպտում եմ։ Իրիկունն ահավոր անտրամադիր եկա տուն Ալժիրին պարտվելուց հետո, իմացա, որ Արազս կարող է կես տարի չկարողանա խաղալ, հետո էս վիդեոն տեսա։ Հնարավոր է՝ մենակ մենք կարող ենք զգալ էն, ինչ պետք է զգալ էս կլիպից, ինչ դրված է ամեն կադրի, ամեն ժպիտի մեջ, բայց մեկ է՝ պոզիտիվ է, ժպիտ է, ժպտացե´ք

[StrangeLittleGirl]

Մի քիչ առաջ ընկերուհիս գրեց, որ Հայաստանից գնում է շուտով... Ուրախ եմ իր համար, բայց տխրեցի: Էլի տխրեցի Հայաստանի համար, որ ամեն ինչ չի անում լավ մասնագետներին պահելու համար: Էսպես որ շարունակվի, Հայաստանում բժիշկ չի մնա: Ու սրանում բոլորն են մեղավոր՝ պետությունը, լրագրողները, բժիշկներին ծեծող կամ անպատվող քաղաքացիները:

[Արևհատիկ]

Ես ակումբը ամենաշատը սիրում եմ նրա համար, որ էստեղ ինձնից բանիմաց մարդիկ շատ են:
Մի տեսակ առօրյա շրջապատումս ինձ լավ չեմ զգում: Էնտեղ եթե ամենախելոքը չեմ, գոնե հավասար մակարդակի մարդիկ ենք, իսկ էդ հեչ լավ չի, որովհետև իրականում ինչ որ մեկից սովորելու բան համարյա չի լինում: Միակ բանն էլ, որ խորհուրդ են տալիս, ամուսնանալն է
Լճացումից խուսափելու համար լուրջ փոփոխությունների պլան եմ մշակում
ՀԳ. Վերջերս մոտս սովորելու քաղց ա առաջացել: Սկսեմ եղբորս առաջադրանքները մանրից սովորել :

[insider]

Հունիսի 1-ն է: Ճուտս առավոտյան արթնացավ ու ասեց, թե գիտես չէ ինչ օրա պապ: Ասի հա բալես: Թե կտանեեեեես կառուսիկ-մառուսիկ: Չնայած գիտեմ, որ էս օրով տնից դուրս գալու բան չի, չմերժեցի պուճուրին: Տարա, մի քիչ ման տվեցի: Ինչպես և ամեն տարի, Երևանի բոլոր հանգստի վայրերում ահավոր շատ մարդիկ կաին:

Վերջում ուզեց մի կարուսել նստել, ահավոր հերթ էր: Մոր հետ մի հով նստարանի տեղավորվեցին, ես էլ տոմս գնեցի ու անցա հերթ կանգնեցի: Րոպեն մեկ մի երեխայա գալիս, խցկվում առաջ: Սուս կանգնած եմ: Դե ինչ ասեմ առանց ծնողի երեխային, ասում եմ թող առաջ անցնի, երեխայա ա էլի: Մի տատիկ էլ թոռան հետ խռցկվեց անցավ … էտ տատուն ինչ ասեմ, մեծ տատի ա, էտ շոգին հազիվ էր ման գալիս: Էլի սպասեցի: Նենց տպավորություն էր, թե ես պիտի նստեմ էտ կարուսելը, չնայած ակնհայտ փոքրահասակների համար էր նախատեսված: Ինչ գլուխներդ ցավացնեմ մի քսան րոպե կանգնեցի հերթս չհասավ, ճուտն էլ, լավ էր, փոշմանեց նստի, եկանք:

Էն օրն էլ կնոջս հետ բժշկի մոտ ենք հերթ կանգնած: Դռան մոտ էինք: Թվով երրորդ էինք: Հասավ մեր երթը: Մի կին եկավ, թե ինձ բուժում նշանակել են, ուղղակի ես մի բան հարցնեմ գնամ: Հետո եսիմ ով եկավ, թե ես անկեղծ կանգնած էի, ուղղակի մի պահ ուրիշ տեղ մտա: Հավատացի: Մեկն էլ, թե բա ինձ ուղարկեց վճարելու, վճարել եկել եմ: Դրան էլ առաջ բաց թողեցի: Վերջը մտանք: Մի քիչ զրուցեցինք, պարզվեց, որ, իրոք, պիտի գնանք եսիմ ուր` հաշվապահություն վճարման համար: Գնացինք: Ետ եկանք` մի կիլոմետր հերթ: Կինս, թե բա մենք վճարումից ենք գալիս, մտնենք: Ասի սպասի այ կնիկ, հո մենք զորբա չենք, սպասի մեր հերթը գա կմտնենք:

Արա դե հերթ կանգնել չգիտեմ էլի:

[Վոլտերա]

Սկսել եմ ավելի շատ սիրել ակումբը:
Եթե ժամանակին իմ չսիրած ակումբցիների ցուցակում առնվազն տաս -տասնհինգ հոգի կար, հիմա սկի մեկն էլ չկա
Սկսել եմ գնահատել ակումբցիներին, սկսել եմ իրոք կարոտել ու սիրել իրենց
Գնալով հարազատության զգացողությունն ավելանում է
Գնալով հասկանում եմ, որ ակումբում գրանցվելն իմ ամենամեծ ձեռքբերումներից մեկն էր
Ինչքան բան եմ սովորել ստեղից
Ինչքան նոր զգացողությունների եմ ծանոթացել սրա շնորհիվ
Քանի մարդկային տարբեր տեսակների հետ եմ ծանոթացել, շփվել
Երևի մի բան էլ ես եմ ավելացրել իմ ներկայությամբ
Նեղացել եմ, վիրավորվել, ջղայնացել, առաջին անգամ լուրջ քննադատություն եմ կուլ տվել, նեղվել եմ, բայց էդ մի փուլն էլ եմ անցել
Ակումբի շնորհիվ ավելի կայուն ու ինքնավստահ եմ դարձել, սովորել եմ բացվել մարդկանց մոտ, հասունացել եմ
Ակումբցիների հանդեպ մի ուրիշ տեսակ զգացողություն ունեմ. Էդ զգացողություկը մենակ իրենց հանդեպ եմ զգում , մի տեսակ ուրիշ սիրո տեսակ ա
Մի անգամ Ժառը գրառում էր արել էն մասին, որ կուզեր ամբողջ մարդկությունը` անկախ սեռից, տարիքից,, ազգությունից, մի մեծ նավով ճամփորդություն կատարեր:
Իսկ ես կուզեի բոլոր ակումբցիներով ընկնեինք անմարդաբնակ կղզի` երկար ժամանակով...... երազանք ա

[Smokie]

Չեմ հասկանում, եթե ես սխալ եմ համարում մարդուն ըստ իր ճաշակի ճանաչելը, ինչու՞ եմ երբեմն զգուշանում արտահայտել կարծիքս: Եթե կան հայկական էստրադային երգեր/երգիչներ, ում որ հավանել/հավանում եմ ու հաճելի հիշողություններ են արթնացնում, ինչու՞ եմ խուսափում այդ մասին խոսելուց: Ժամանակին կտրականապես բացառում էի, որ կսիրեմ չափից դուրս ագրեսիվ ռոքային խմբերի ու ռաբիզ երգիչների: Երկրորդը բարեբախտաբար հիմա էլ եմ բացառում ու բառիս բուն իմաստով չեմ հասկանում այդ ամենը երգողներին ու լսողներին: Ինչու՞… չէ՞ որ «մարդուն ըստ ճաշակի չեն չափում»: Երբեմն երգերն է՜ն աստիճանի տափակ, աբսուրդային ու անմակարդակ են, որ բացի ատելության մե՜ծ զգացումից, ուրիշ ռեակցիա չեմ կարող տալ՝ զարմանում եմ իրենց վրա բառիս բուն իմաստով: Արդեն սկսում եմ կասկածել սեփական սկզբունքիս ճշտության վրա, կամ ուզում եմ այլ կերպ բնութագրել այդ ամենը:
Սխալ ա դիմացինի շնչին կանգնելը՝ եթե չափահաս, երիտասարդ, կամ նույնիսկ մեծահասակ մարդը մանկական երգեր է լսում՝ պետք չի էդտեղ տարօրինակ բան տեսնել: Ու՞մ ինչ գործն է: Եթե որոշել է մի օր մանկանալ, «խենթություններ անել», ո՞վ իրավունք ունի իրեն խանգարելու:
Կար ժամանակ երբ համարձակություն չէի ունենում խոստովանել, որ սիրում եմ Elton John-ին, թեկուզ որպես երաժիշտ: Կարծում էի կքլնգվեմ, իսկ էն ժամանակ ես դրանից շատ էի վախենում, սկսնակ էի: Հիմա տեսնում եմ, որ իրեն եթե ոչ բոլորը, ապա մեծամասնությունն են սիրում: Հատկապես էս վերջին ամիսներում համոզվեցի, որ այս առումով անկեղծանալը բոլորովին էլ վտանգավոր չի ու որ մենակ ես չեմ, որ կարող եմ էդպիսի կարծիք ունենալ: Ճիշտ է, լիովին չեմ մոռացել «դիստանցիայի պահպանման» պատճառի մասին ու երաժշտին հիշելիս կարող է առաջին հերթին դա՛ միտս գա, բայց վերջիվերջո ու՞մ ի՞նչ գործն է, ի՞նչ իրավունք ունեն մտնել նրա անձնական կյանք: Կամ ի՞նչը պետք է խանգարի բոյկոտել իր երգերը, ինձ համար դա հիմարություն է ուղղակի՝ եթե մի բան քեզ հաճելի է, պետք չի ինքդ քեզ զրկել դրանից: Կամ թեկուզ երաժշտությունից դուրս սըր Elton John-ը քի՞չ մարդկանց է լավություն արել, քի՞չ են նրա կատարած բարեգործությունները, ինչու՞ կենտրոնանալ մի կետի վրա: Ես էս տարի եմ իմացել, որ Ֆռեդի Մերկուրին հոմոսեքսուալիստ էր ու դրանից հետո կարծիքս իր ու իր երգերի մասին միանծանակ չի փոխվել, կարծես ոչինչ էլ չեմ իմացել:


Այնքան էլ չեմ տպավորվել Կոնչիտայի երգից/երգեցողությունից: Իմհկ սովորական էր, վատը չէր, բայց էդքան մեծ գլուխգործոց էլ չէր, որքանով որ սիրվեց: Ոչ էլ հաճելի էր իր չափից դուրս հուզականությունը Եւրոտեսիլի ժամանակ: Չեմ կարող ասել, որ իր այդ կերպարը դուրս գալիս է, կամ ճիշտ եմ համարում դա, բայց իր հանդեպ անհանդուրժողականությունը շատ ավելի սխալ եմ համարում: Չգիտեմ, որքանով է ընդհանուրի կարծիքը ազդել իմինի վրա... բայց դե ես էլ եմ էնպես մտածում, որ չեն սիրում թող չսիրեն՝ բայց սիրողներին էլ պետք չի անուն կպցնել: Վերջիվերջո հարգանքի արժանի ա՝ դիմեց այդքան համարձակ քայլի ու հաղթեց ու չեմ էլ կարող ասել, որ արժանի չէր: Իրոք հառնեց ինչպես փյունիկը: Չսիրողներն էլ ունեն իրենց սեփական կարծիքը, բայց սիրողներին բոյկոտելը միանշանակ անարդարացի ա: Ոչ էլ սիրողների հոմոֆոբներին բոյկոտելու պահերն եմ ողջունելի համարում:

[Smokie]

Ինտերնետ, շփման հնարավորություն, կապի պահպանում…… այդ ամենի հիմքը դեռ մեր պապերի ու հայրերի ժամանակ է եղել: Ուղղակի երանի եմ տալիս իրենց համբերությանը՝ եթե էսօրվա դրությամբ րոպեներ ու վայրկյաններ են պետք պատասխանին ստանալու համար, իրենք օրեր ու ժամեր կսպասեին: Նամակներ, սպասում, անհանգստություն……. գուցե հիմա էլ կա այդ ամենը, բայց եթե համեմատես՝ տարբերությունը վիթխարի ա: Ի՞նչ կմտածեին մեր նախնիները այս ամենը տեսնելուց ու ի՞նչ կմտածեինք մենք իրենց ժամանակաշրջանում ապրելուց: Իրենց մտքով էլ չէր անցնի, որ մի օր ամեն ինչ այսքան կբարգավաճի, այսքան պարզ կդառնա՝ կկորեն այդ ապրումները, սպասումները, զգացողությունները… կյանքը: Հիմա վիրտուալ ծանոթությունը կարող է դիտվել, որպես սովորական երևույթ, բայց ո՞վ է ասել, որ հնում այդպիսի բան չէր կարող լինել: Դերենիկ Դեմիրճյանի «Անահիտ» պատմվածքը, կամ Վիլյամ Սարոյանի «Վեսլի Ջեքսոնի արկածներ»-ում աշխարհի մարդկանց նամակներ ուղարկող տղայի կերպարը ձեզ վառ օրինակ: Որքանո՞վ դուր կգար անցած սերունդին, այսօրվա ապրելակերպը ու որքանո՞վ կփոխվեինք մենք թեկուզ մի ամբողջ դար հետ գնալուց, երբ հեռախոսը բջիջային չէր, նամակն էլ կարող էիր բռնել ձեռքով:

[Անվերնագիր]

Ասում ա բանակում ես հասկացա, թե ինչու են մարդիկ արթնանում ժամը 6-ին․ միակ բանը որ դու ցանկանում ես անել առավոտվա ժամը 6-ին՝ մարդ սպանելն ա