Ինձ թվում ա` ես էլ անձնական հարաբերություններում շատ իշխող բնավորություն ունեմ` ոչ էնքան վերահսկելու, ուղղություն ցույց տալու, որքան տեղյակ լինելու առումով: Դե հատկապես դա կարար անդրադառնար եղբորս վրա, եթե ինքն էդքան իրան ասածի ու ինքնուրույն չլիներ: Քանի որ ես էլ կոնֆլիկտներ չեմ սիրում, աշխատում եմ առիթ չտալԲայց շփման մեջ էլ շատ եմ նկատել, որ ավելորդ հոգատարության դրսևորումները կարան դիմացինի համար անցանկալի լինել, ու էդ բնավորության գիծս հակասության մեջ ա իմ մտածողության հետ, որ եթե մարդը ինչ-որ կերպ իրան լավ ա զգում, պետք չի իմ ճիշտը փաթաթել իր վզին. ո՞նց կարելի ա մարդուն ասել, որ էն, ինչը իրան երջանիկ ա դարձնում, սխալ ա: Չի կարելի, բայց մեկ-մեկ անում եմ, չնայած հնարավորինս աշխատում եմ վերահսկել ինձ: Ասելս էն ա, որ էդ հայ ծնողների համախտանիշից ես էլ ունեմ ու ինձ անձնական հարաբերություններում շատ ա խանգարում: Հուսով եմ, երբ երեխաներ ունենամ, շատ չեն տուժի դրանից, չնայած պատկերացնում եմ, որ դժվար հնարավոր լինի էդ բնավորությունից լիովին ազատվելը մանավանդ, երբ հարցը իմ երեխաներին վերաբերվի:
Մեջբերել
Էջանիշներ