Հայ ծնողների համախտանիշ

[StrangeLittleGirl]

դրա համար ուղղակի պետք ա հասկանալ, որ ծնողն էլ ա մարդ, կարա լավ մարդ լինի, կարա վատ մարդ լինի ու կուրորեն չենթարկվել նրան

Հա բայց ստրուկի դաստիարակություն տված ծնողի երեխան սովորաբար ստրուկ էլ մնում ա ու կուրորեն ենթարկվում ա:

[John]

Ինչքան էլ որ ինձ ազատ-անկախ մեծանալու հնարավորություն են տվել մերոնք (ինչի համար անչափ շնորհակալ եմ), սկսած 15 տարեկանից գիշերվա հազարից Ակումբի հանդիպումից վերադառնալուց մինչև 20 տարեկանից աշխատել, բայց ամեն դեպքում զգում եմ, որ եկել է պահը առանձին ապրելու: Մերոնք իհարկե ցույց են տալիս, որ դեմ չեն, բայց դե էդ միայն ցույց են տալիս, էն հույսով, որ գործնական քայլերի չեմ անցնի: «Էսինչի աղջիկը ոնց որ լավիկն ա» թեմաներն էլ արդեն համարյա անտանելի են դարձել: Մամ ջան, եթե կարդում ես, մի անգամ էլ պաշտոնապես ասեմ. չեմ պատրաստվում ամուսնանալ ընթացիկ տասնամյակում, եթե թոռ եք ուզում՝ էդ հարցերով Հայկին դիմեք (փոքր ախպերս, ով ոնց հասկանում եմ հեչ դեմ չի ամուսնանալու մտքին): Էսքանը առայժմ անձնական փորձից
հ.գ.
Ռուբիի ասած պահն էլ ա գործում. 2 տարի բանակում էի՝ ամեն ինչ նորմալ էր, իսկ հիմա էլի «մանկացել եմ» ինչ-որ
հ.հ.գ.
քննությունների մասին էի մոռացել... որ հանկարծ լիքվիդ եմ մնում (այսինքն բավականին հաճախ), օրերով կմտածեն, կմտահոգվեն (ի տարբերություն ինձ), բայց դե վերջում ստանում եմ չէ? ախչ + ես հենց սկզբից էլ գիտեի որ ստանալու եմ: Որ մենակ ապրեի ոչ կիմանային, ոչ էլ կմտահոգվեին էդքան: Կամ էլ գոնե տանը չասեի, որ չեմ ստացել քննությունս, ի?նչ էր դրանից փոխվելու... Տենց մի ծանոթ ունեմ. տանը գիտեն մագիստրատուրայում է սովորում, իսկ ինքը հերթական (կարծեմ 3րդ) անգամ դուրս մնաց, էս անգամ 3րդ կուրսից

[Alphaone]

հո էդ ծանոթն Արամը չի...
ես ինչ մի քանի անգամ ժամը մեկին տուն եկա, էլ ժամը 10-ին տուն գալն անոմալիա չեն համարում, բայց ամեն անգամ էնքան էն անհանգստանում, ասես, մենակ գնացել եմ միջգալակտիկական ճամփորդության դեպի մարդակերներով բնակեցված թշնամական գալակտիկա ուր իմ հանդեպ սրված անտիպատիա ունեն

[John]

հո էդ ծանոթն Արամը չի...

Չէ՜, Արամը նորմալ սովորող տղա է

[Արևհատիկ]

Հայրս մահացել է, երբ ես 8 տարեկան էի, բայց մայրս ոչ մի անգամ էգոիստաբար չի մոտեցել էն հարցին, որ մենք կարող է մի օր իրենից հեռու ապրենք:
Մասնագիտության ընտրության հարցում էլ ոչ մի անգամ խոչընդոտ չի հանդիսացել: Ժամանակ կար, որ իր մոտ ամեն ինչից պանիկա էր առաջանում, չափից շատ անհանգիստ էր լինում մեզ համար ու չափից շատ հոգատար, բայց ոչ մի անգամ ինձ ու եղբայրներիս ոչ մի բանից չի զրկել:
Դպրոցը ավարտելուց հետո պիտի տեղափոխվեի Երևան: Ճիշտ է եղբայրս արդեն Երևանում էր սովորում, բայց ես ավելի քան վստահ եմ, որ եթե ինքը Երևանում էլ չլիներ, մամաս դեմ չէր լինի իմ Երևան տեղափոխվելուն: Հետո իրադարձությունների էնպիսի ընթացք եղավ, որ ես ի վիճակի չէի Երևանում ապրելուն: Որոշել էի, որ ոչինչ հաջորդ տարին կգնամ, բայց եղբայրս խորհուրդ տվեց, որ մի տարի ավելորդ չկորցնեմ ու հենց Կապանում էլ սովորեմ: Ուսանողության տարիներին ֆինանսապես կախված էի մամայիցս, չնայած լինում էր, որ համակարգչով գործ էի անում կամ էլ դպրոցական երեխայի մաթեմատիկա էի պարապում ու փող էի աշխատում, բայց դա էնքան չէր, որ ես համարեմ, որ մի մեծ բան եմ արել:
Ինստիտուտս ավարտելուց մի քանի օր հետո ընդունվել եմ աշխատանքի: Հետո ամեն ինչ փոխվեց: Մամայիս գործերը արդեն էդքան էլ լավ չէին ու արդեն իրենք էին ինձնից ֆինանսական կախվածության մեջ: Հիմա էլի մամաս աշխատում ա, բայց ինչ որ առումով էլի ես եմ օգնում իրեն: Ոչ մի անգամ մտքովս չի անցել Կապանում գնամ առանձին ապրեմ: Մամայից առանձին կապրեմ միայն 2 դեպքում՝
1. եթե քաղաքից տեղափոխվեմ
2. եթե ամուսնանամ:
Քաղաքից տեղափոխվելու մասին բազմիցս խոսել եմ մամայիս հետ: Դեմ չի, ընդհակառակը մի բան էլ կողմ ա: Ընդհանրապես մամաս շատ վստահ ա է ինձ վրա : Ճիշտ ա զրույցի մեջ ակնարկում ա, որ ավելի լավ կլինի, որ 1-ին տարբերակը լինի 2-րդից հետո
Մեծ եղբայրս մի քիչ առողջական խնդիրներ ունի ու չի կարող առանձին ապրել: Մամաս միշտ ասում է. «եթե ինքն էլ ձեզ նման լիներ ու ինքը ուզենար առանձին ապրեր, ես չէի խանգարի: Ես մենակ էլ կարող եմ ապրել, մենակ թե իմանամ, որ երեխաներս առողջ են ու իրենց լավ են զգում»:

[Nihil]

Ցավոտ թեմա է ինձ համար, քանի որ ես էլ, կարելի է ասել, չեմ կարողանում կյանքս ինքնուրույն տնօրինել զուտ այն պատճառով, որ ծնողներիս հետ եմ ապրում, որովհետև, եթե ֆինանսականը մի կողմ դնենք, նրանց համար նորմալ երևույթ չէ, որ աղջիկ երեխան Երևանում վարձով ապրի, ասում են `ամոթ է~: ("Ամոթ", "խայտառակել" բառերի իմաստները նորմալ երբեք չեմ հասկացել) Հենց այդ պատճառով էլ կուզենայի, որ իմ երեխան 18տարեկանից կամ ուշ(երբ կուզենա), ինձնից առանձին ապրի: Ու դա բացարձակ չի նշանակում "երեխայի մասին քիչ մտածել" կամ նման մի բան, հակառակը:

[Ռուֆուս]

Եղբայրներս գրեթե միշտ ծնողներիս խորհրդով են առաջնորդվել (չնայած իրենց կյանքերն էլ հեչ վատ չի դասավորվել ), իսկ ես միշտ հաշվի եմ առել ծնողներիս կարծիքը, բայց վերջում իմ ուզածով եմ արել: Երբ էլ որ հնարավոր չի եղել իմ ուզածով անել, կոմպրոմիսի եմ գնացել, որ երկու կողմին էլ քիչ թե շատ շահավետ լիներ:

Համալսարանն ավարտելուց հետո ծնողներիս հորդորով ընդունվեցի ասպիրանտուրա անվճար հիմունքներով, մի քանի ամսից էլ գործ ճարեցի: Աշխատանքս էլ էնպես էր, որ իրիկունը հոգնած գալիս էի տուն ու ոչ հոդված կարդալու հավես ունեի, ոչ էլ դիսո գրելու ու ես իմ կյանքը էդ ուղղությամբ չէի պատկերացնում: Մի տարի ասպիրանտուրայիս գործերը կողքի բրախեցի, վերջում էլ մերոնց ասի, որ չեմ պաշտպանելու: Երրորդ համաշխարհային պատերազմ, դիտեք մեր տանը Պապաս մեր կրթության հարցը չափից դուրս ցավոտ էր տանում ու մանավանդ, որ մեծ եղբայրս մի քանի տարի առաջ էլի նույն պատճառաբանությամբ ասպիրանտուրան կիսատ էր թողել, ուզում էր, որ գոնե ես պաշտպանեի: Անտեր ասպիրանտուրան էլ ինձ հեչ պետք չէր, ամենավերջին բանը, որ պատկերացնում էի, ես էի որպես դասախոս ինչ-որ պայթած հայկական բուհում: Պապայիս պատճառաբանությունն էն էր, որ ասպիրանտուրայի շնորհիվ բանակից կազատվեմ, ես էլ ասում էի, որ առանց էդ էլ թույլ տեսողության պատճառով օրինավոր ազատվում եմ: Մի խոսքով, կռիվ, պատերազմ, վիրավորանքներ ու պապայիս ուլտիմատումը՝ պիտի հաջորդ օրը գնամ գործի, դիմումս գրեմ դուրս գամ: Իմ ուլտիմատումն էլ՝ աշխատանքից դուրս կգամ, բայց չեմ պաշտպանի, կտեսնեք, որ սենց էլ կլինի:

Ես էլ գնացի դիմումս գրեցի (չնայած աշխատանքս շատ էի սիրում ու աճելու ու առաջ գնալու լիքը հնարավորություններ կային), բայց հետագա 7-8 ամիսների ընթացքում բացարձակապես ոչ մի բան չարեցի, բացի նոր գործ փնտրելուց: Էդ ընթացքում Երևանում էի, նույնիսկ տուն չեմ գնացել, որ հանկարծ վեճերը չվերսկսվեն: Վերջում ուրիշ գործ ճարեցի, պապաս էլ համակերպվեց էդ մտքի հետ, որ չեմ պաշտպանելու ու կյանքը շարունակվեց իր հունով:

Բայց հիմա մտածում եմ, ինչ ճիշտ բան եմ արել, որ հանկարծ պաշտպանած լինեի ու հիմա ինչ-որ բուհում աշխատեի որպես խոսքի ավագ լաբորանտ՝ շրջապատված սովետի մնացորդ դասախոսներով, դժբախտությունից հաստատ ինքնասպան եղած կլինեի

[Նարե91]

Էկա ասեմ՝ հոդվածը լավն էր:
Ինձ միշտ օտարերկրացիների կարծիքը, ովքեր էստեղ ապրելու հնարավորություն են ունեցել, հետաքրքրել ա:
Կողքի աչքը միշտ ուրիշ ա, իրանք նկատում են բաներ, որ մեզնից շատերը երբևէ չնկատեն: Ասենք շատերի համար զարմանալի չի, որ 28 տարեկան տղայի միակ հույս ու ապավենը կարա իր մեծահարուստ հայրը լինի: Նորմալ են ընդունում:
«Հա՛, բա մեր բալեն ա, բա որ մենք տեր չկայնենք, ո՞վ կայնի, ախպե՛ր»:
Սխալ ա, ժո՛ղ, մեր էս նավթալին մտածելակերպը, սխա՛լ:
Իրանք չեն մտածում, որ փեշի մեջ պահելով, բացի վատությունից ոչ մի լավություն չեն անում:

[Այբ]

Ինչքան էլ ծնողների հոգատարությունը լավ է, այնքան էլ վատ է: Երբեմն վատ հետևանքներ է ունենում երեխայի ինքնահաստատման համար: Եթե ծնողները շարունակ փորձում են «պաշտպանել» երեխային այս, կամ այն դժվարություններից, իրականում դրանով էլ երբեմն վնասում են: Երեխան հետագայում դժվարանում է դեմ առ դեմ կանգնել խնդիրների առջև:

Երբ տարիներ առաջ ընդունվեցի համալսարան, 16 տարեկան էի: Ծնողներիս համար դժվար էր ինձ թողնել, որ ես Երևանում մենակ ապրեմ, բայց թողեցին: Շատ դժվար էր սկզբնական շրջանում (կարևոր չէ, թե որտեղից եմ), բայց ուսանող լինելը ինձ շատ բաներ սովորեցրեց: Հիմա էլ նույն վիճակում եմ (ուսանող եմ, տնից հեռու) ու չնայած կարող է թվալ, թե ինքնուրույն կյանք ունեմ, սխալ է: Էսպես ավելի շատ պատասխանատու ես: Ուսումը ուսում, բայց ծնողներին ակնկալիքները (խոսքը ուսման մասին չէ) չես կարող հաշվի չառնել: Ի վերջո, ամեն ինչ ծնողները մեր համար են անում:

[laro]

Ես քիչ թե շատ ինքնուրույն դարձա վերջին մի քանի ամսում՝ երբ ուսանող դարձա ու տնից հեռում եմ: Ինչու՞ եմ ասում քիչ թե շատ. որովհետև ես ֆինանսապես ամբողջովին կախված եմ ծնողներիցս: Ես չեմ կարող աշխատել էնքան, որ կարողանամ վճարել ուսման վարձս ու ընդհանրապես «գլուխս պահել»: Ես դեռ չընդունված խոսում էի սովորելուն զուգընթաց աշխատելու մասին, բայց արգելեցին: Հիմա որոշել եմ իմն առաջ տանեմ. հասկանում եմ, որ չեմ կարող լուրջ աշխատանքի անցնել, որովհետև դասերս չեմ հասցնի: Դրա համար արդեն աշխատանք եմ մտածել. ես կարող եմ տանն օգնել դպրոցականներին իրենց դասերը պատրաստել. քիչ թե շատ ինձ պետքական կզգամ: Չգիտեմ ինչքանով կհաջողվի....Ասում են երրորդ կուրսն ավարտելուց հետիո հնարավոր ա զուգահեռ աշխատել:
Կոնկրետ իմ լրիվ «անկախացումը» ծնողներիցս անհնարին ա թվում ինձ հիմա:

[մարիօ]

Իմ համար ամենադաժանն էն ա, որ ծնողներն ուզում են երեխեքի փոխարեն որոշում կայացնեն` ստեղ սովորի, սրա հետ ամուսնացի, էս պարապի, էն կեր: Բան չունեմ ասելու` մենք փոքր ենք, հլը շատ բան չենք հասկանում, բայց չեն էլ ուզում ընդունեն, որ երբեմն մենք կարող ենք ավելի ճիշտ դուրս գալ:
Ծնողներս չորրորդ դասարանում ինձ որոշել էին դաշնամուրի տանել ու տանում էին, էն դեպքում, երբ ես ուզում էի թենիսի գնալ: Շաբաթական երկու անգամ մենք անցնում էինք թենիսի կորտերի ու սպորտդպրոցի կողքով, որում էլ սովորել ուզում էր եղբայրս, ու գնում էինք երաժշտական դպրոց` դաշնամուրի ու ջութակի դասերի: Հասկանում եմ` մեզ համար էին անում, ուզում էին կրթված ու արիստոկրատ, գրագետ երեխաներ ունենալ, բայց խոստովանեմ` մենք մինչև հիմա էլ չենք ներել մեր ծնողներին:
Կամ, որ Գյումրիում էինք ապրում, մի հատ լրագրության մրցույթ էի հաղթել ու մի տարով պիտի լրագրության դասերի գնայի, ծնողներս էլի որոշեցին, որ իմ պարապմունքներն ու համալսարան ընդունվելն ավելի կարևոր է, քան հազար տարվա երազանքս իրականություն դարձնելը ու ես չգնացի ոչ մի լրագրության, հետո էլ համալսարան ընդունվեցի առանց ոչ մի պարապելու:
Այ հենց դրա համար էլ հաջորդ տարի թողեցի, գնացի մեր տնից, սկսեցի աշխատել, լրագրությանս դասրեին գնալ ու արդեն էդ մանկական ապուշ թենիսային երազանքները մարել էին մեջս, բայց դե ամբողջ կյանքումս ու ամեն հարմար առիթով հիշում եմ, որ ծնողներս որոշել էին իմ փոխարեն որոշել: Հաստատ գիտեմ, որ իմ մասին մտածելով են արել, բայց դե կոտրված սրտիս մասին բա ո՞վ պիտի մտածեր:
ՈՒղղակի ոչ բոլորի բախտն է իմի նման բերում, ոչ բոլորն են իմ նման հաջողակ լակոտներ, որ ամեն ինչ լավ ավարտ ունենա:
Հ.Գ Երբ մեծանամ ու իմ երեխեքն ունենամ ուզում եմ չկոտրել սրտերը: ՈՒ ստեղ հրեշտակի թևիկներ ուսերիս ու էն դեղին շրջանակից գլխիս: Ալե-Հոպ:

[laro]

Իմ համար ամենադաժանն էն ա, որ ծնողներն ուզում են երեխեքի փոխարեն որոշում կայացնեն` ստեղ սովորի, սրա հետ ամուսնացի, էս պարապի, էն կեր: Բան չունեմ ասելու` մենք փոքր ենք, հլը շատ բան չենք հասկանում, բայց չեն էլ ուզում ընդունեն, որ երբեմն մենք կարող ենք ավելի ճիշտ դուրս գալ:
Ծնողներս չորրորդ դասարանում ինձ որոշել էին դաշնամուրի տանել ու տանում էին, էն դեպքում, երբ ես ուզում էի թենիսի գնալ: Շաբաթական երկու անգամ մենք անցնում էինք թենիսի կորտերի ու սպորտդպրոցի կողքով, որում էլ սովորել ուզում էր եղբայրս, ու գնում էինք երաժշտական դպրոց` դաշնամուրի ու ջութակի դասերի: Հասկանում եմ` մեզ համար էին անում, ուզում էին կրթված ու արիստոկրատ, գրագետ երեխաներ ունենալ, բայց խոստովանեմ` մենք մինչև հիմա էլ չենք ներել մեր ծնողներին:
Կամ, որ Գյումրիում էինք ապրում, մի հատ լրագրության մրցույթ էի հաղթել ու մի տարով պիտի լրագրության դասերի գնայի, ծնողներս էլի որոշեցին, որ իմ պարապմունքներն ու համալսարան ընդունվելն ավելի կարևոր է, քան հազար տարվա երազանքս իրականություն դարձնելը ու ես չգնացի ոչ մի լրագրության, հետո էլ համալսարան ընդունվեցի առանց ոչ մի պարապելու:
Այ հենց դրա համար էլ հաջորդ տարի թողեցի, գնացի մեր տնից, սկսեցի աշխատել, լրագրությանս դասրեին գնալ ու արդեն էդ մանկական ապուշ թենիսային երազանքները մարել էին մեջս, բայց դե ամբողջ կյանքումս ու ամեն հարմար առիթով հիշում եմ, որ ծնողներս որոշել էին իմ փոխարեն որոշել: Հաստատ գիտեմ, որ իմ մասին մտածելով են արել, բայց դե կոտրված սրտիս մասին բա ո՞վ պիտի մտածեր:
ՈՒղղակի ոչ բոլորի բախտն է իմի նման բերում, ոչ բոլորն են իմ նման հաջողակ լակոտներ, որ ամեն ինչ լավ ավարտ ունենա:
Հ.Գ Երբ մեծանամ ու իմ երեխեքն ունենամ ուզում եմ չկոտրել սրտերը: ՈՒ ստեղ հրեշտակի թևիկներ ուսերիս ու էն դեղին շրջանակից գլխիս: Ալե-Հոպ:

Ինձ էլ են որոշել երաժշտական դպրոց ուղարկել անկախ իմ կամքից, բայց ես սիրով եմ գնացել ու հիմա էլ եմ դրա համար շնորհակալ: Ես ինչ-որ կողմնորոշում չեմ ունեցել, իմ կարծիքով մամաս կթողներ, եթե այլ բան ուզեի, չգիտեմ...ամեն դեպքում մաման երկու տարի պայքարում էր իմ մասնագիտության ընտրության համար, դեմ էր, բայց ի վերջո համակերպվեց, իմ ուզածն եղավ
Բայց շատ եմ լսել, որ բողոքում են փոքր ժամանակվա «դաշնամուրի տանջանքներից»: Երբ վերջին ավարտական պետական քննությունը հանձնեցինք 7-րդ դասարանում, մեր երեխեքից մեկն ասեց. «Որ ուզեմ երեխեքիս պատժեմ, դաշնամուրի եմ տալու» Էդ տարիներն իր համար տանջանք էին: Էս դեպքում ինչի՞ են ստիպում, չեմ հասկանում....

[մարիօ]

Ինձ էլ են որոշել երաժշտական դպրոց ուղարկել անկախ իմ կամքից, բայց ես սիրով եմ գնացել ու հիմա էլ եմ դրա համար շնորհակալ: Ես ինչ-որ կողմնորոշում չեմ ունեցել, իմ կարծիքով մամաս կթողներ, եթե այլ բան ուզեի, չգիտեմ...ամեն դեպքում մաման երկու տարի պայքարում էր իմ մասնագիտության ընտրության համար, դեմ էր, բայց ի վերջո համակերպվեց, իմ ուզածն եղավ
Բայց շատ եմ լսել, որ բողոքում են փոքր ժամանակվա «դաշնամուրի տանջանքներից»: Երբ վերջին ավարտական պետական քննությունը հանձնեցինք 7-րդ դասարանում, մեր երեխեքից մեկն ասեց. «Որ ուզեմ երեխեքիս պատժեմ, դաշնամուրի եմ տալու» Էդ տարիներն իր համար տանջանք էին: Էս դեպքում ինչի՞ են ստիպում, չեմ հասկանում....

Իմ համար էդ տարիներն ու էդ դասերը եղել են ամենազզվելի պահերը կյանքիս. ես իրականում սկզբում ուզել եմ մի քանի ամիս, բայց հետո որ տեսա սԾեռվա դասատուներիս, հասկացա, որ պետք չէր, հետո մի հազար հատ դասատու փոխեցի, բայց դե մեկ ա` չսիրեցի: Ծնողներս էլ ապրում էին` սկսած գործը վերջացնել սկզբունքով ու ես կոտորվեցի յոթ տարի

[_Հրաչ_]

Անկախությունն ամեն մարդ յուրովի ա ընկալում: Չծավալվեմ օրինակների մեջ, ուղղակի իմ կարծիքն էլ ես ասեմ: Բնականաբար կողմ չեմ ծնողների կողմից զավակներին պարտադրելով, իրանց մշակած սցենարով կյանքի ուղով անցկացնելուն: Երեխան դեռևս դեռահասության շրջանից (երբեմն՝ ավելի վաղ) արդեն ձևավորում ա իր ճաշակները մասնագիտության, նախասիրությունների և այլնի վերաբերյալ: Ուղղակի ծնողը պետք ա դա տեսնի ու խրախուսի, օգնի, հնարավորություն տա ճանաչել, ինֆորմացիա ձեռք բերել դրանց մասին:

Ես որ, կարևորում եմ ծնողի՝ ուղղություն ցույց տալն այնքանով, որ ծնողը կյանքի ավելի մեծ փորձ ունի ու անփորձ երեխային ուղղակի թողնել, որ ինքն իրենով ընտրի իր ապագա, ասենք, աշխատանքը, ոչ բոլոր դեպքերում կարող ա ցանկալի արդյունքի բերի հենց երեխայի համար: Իսկ ապագայի հիմքերը բարեհաջող դնելուց հետո ծնողն ուղղակի պետք ա «դիտորդի» դերում հանդես գա, հետևի, որ երեխան ցանկալի արդյունքի հասնելու ճանապարհին խոչընդոտներ չունենա, ունենալու դեպքում էլ հաղթահարի: Ու չեմ կարծում երեխայի, թեկուզև՝ չափահաս, խնդիրներ ունենալու դեպքում ծնողի կողմից օգնելն ինչ-որ բացասական բան կարող ա համարվի: Բոլորս էլ կյանքում սովորում ենք, ու չեմ կարծում, թե պարտադիր պետք ա սեփական սխալների վրա սովորենք: Սովորել կարելի ա նաև ծնողների ու այլ բարի, կյանքի փորձ ունեցող մարդկանց խորհուրդներով:

Իմ օրինակից էլ երկու բառով ասեմ, որ ես դժգոհ չեմ ծնողներիցս, ու նենց էլ չի, որ իմ ուսման ու աշխատանքի շրջանում իրանք ազդել են դրանց հետ կապված որևէ բանի վրա: Բայց դե գնալով իրանց կարիքն ավելի ու ավելի եմ զգում, ու դա նրանից չի, որ իրանք են որոշում, թե ես ոնց անեմ ու ոնց ապրեմ, դա ուղղակի ծնող-զավակ սերտ կապվածություն ա:

Իսկ ինչ վերաբերվում ա նրան, որ երեխան չափահաս դառնալուց հետո մնա ծնողների խնամքին, ապրի նրանց հաշվին, ու չմտածի անգամ աշխատելու, կյանք մտնելու ու դրանց հետ կապված ուրիշ բաների մասին, ես դա չեմ ընդունում, դա մակաբույծ կյանք ա:

[Gayl]

Ծնողներից առանձին ապրելը անկախ ապրել չէ, մեկա ձեր որոշումների մեջ անկախ չեք...