Մեծ ախպոր համախտանիշ

[Նիկեա]

Նորմալ է, չէ՞, երբ հարազատ եղբայրդ մտածում ա քո մասին, անհանգստանում... Բայց հաստատ նորմալ չի երբ մամայիդ հոպարի քեռու կամ պապայիդ մորքուրի թոռի տղեն ա լուսնից ընկնում ու հասկանում որ դուք ախպերներ եք թու՜, ի՞նչ եմ ասում... Հասկանում ա որ ինքը քո Մեծ ախպերն ա ու դու որպես խելոք, լսող, հնազանդ քուրիկ պետք ա իրան լսես, դե ինչ ասվում ա, քո լավի համար ա ասվում չէ Ու իրանք՝ մեծ ախպերները սկսում են իրեն որոշակի արտոնություններ վերապահել։ Սկսում են քեզ «խորհուրդ տալ» թե ում հետ կարելի ա շփվել, ում հետ՝ չէ, ինչ կարելի ա հագնել, ոնց կարելի ա սանրվել, ինչ երաժշտություն լսել... մնում ա ասեն հավատա աստծուն ու պրծ...
1. Ի՞նչն ա ստիպում մտածել որոշ (քյառթ) ախպերների, որ իրանք իրանց քույրերի փոխարեն, քույրերի համար որոշումներ կայացնելու իրավունք ունեն։
2.Ինչի՞ են յոթը պորտից էլ անդին ընկած ախպերները հանկարծ հիշում քույրերի գոյության մասին։ Լավ չէ՞ր չհիշեին։
3. Ինչի՞ է քույրերի մի ստվար զանգված թողնում որ իր հետ հլու ոչխարի նման վարվեն։
4. Լավ, էս հիվանդությունը բուժում ունի՞։

[Աթեիստ]

Հետաքրքիր թեմա ես բացել Նիկեա ջան
Իմ դիտարկումներով, նման արտահայտություն անում են ավանդական մուսուլման հայ տղամարդիկ, մեկ էլ այլ ազգի մուսուլմանները: Ասում ու անում են. իրանց համար կինն իր ա, որի նկատմամբ իրավունքներ ունեն, սեփականություն ա:

Լրիվ տեղին ա ։)

ի դեպ, քո գրածից նենց ա հասկացվում, որ նույն բանը հարազադ եղբորդ կողմից կընդունես, իսկ զարմիկների կողմից՝ ոչ։ Անհասկանալի ա։

[Նիկեա]

Լրիվ տեղին ա ։)

ի դեպ, քո գրածից նենց ա հասկացվում, որ նույն բանը հարազադ եղբորդ կողմից կընդունես, իսկ զարմիկների կողմից՝ ոչ։ Անհասկանալի ա։

Հարազատ եղբայրը իրա համար հանգիստ ապրում ա, ու ամենավատը հենց էդ ա՝ հարազատդ ոչ մի բան չի ասում, ընդունում ա քեզ նենց ոնց կաս, իսկ ինչ որ մեկը, ում հետ չես էլ հիշում թե ինչ բարեկամական կապ ունես իրան ախպեր ա հռչակում, հետն էլ Մեծ ու գնա՜ց, սկսվում են քարոզները։ Ախպորս հետ անգամ կռվելն ա հաճելի, որովհետև եթե սխալ լինի կհասկանա սխալը ու կընդունի, կարող ա մի քիչ դժվարությամբ, չուզենալով բայց կընդունի։ Իսկ էդ ինքնակոչիկների հետ լեզու գտնել ընդհանրապես չի լինում ։

[laro]

Ես հարազատ ախպեր չունեմ, բայց հազարումի զարմիկ ունեմ: Ու միշտ իմ հարցերը լուծել եմ ինքս, ոչ մի անգամ իմ կյանքին չեմ թողել, որ ինչ-որ մեկը խառնվի: Ու անկեղծ ասած չեմ էլ հասկանում, ոնց պետք ա խառնվեն, որովհետև ես չգիտեմ ախպեր ունենալն ինչ ա, միշտ էլ մենակ եմ եղել ես իմ հետ. ինչ ուզել ու ոնց ուզել արել եմ: Հա մի երկու անգամ եղել ա քյառթ ազգն ասել ա որ պետք լինեմ դիմի, բայց դե նախ և առաջ պետք չեն եկել, և երկրորդն էլ պետք գային էլ չէի դիմի, որովհետև էլի եմ ասում ես մենակ՝ իմ գլխի տեր լինելուն սովոր եմ ու թույլ չեմ տա, որ ինչ-որ մեկն ինձ կառավարի, ասի ինչ անեմ ինչ չէ, ինչ հագնեմ, ոնց խոսեմ, ինձ ոնց պահեմ: Բայց խորհուրդներ ընդունվում են, եթե դրանք պարտադրանք չեն: Ես դրանց հետ հաշվի եմ նստում, լսում եմ կարղիքները, անում եմ էն, ինչ ինքս ինձ հարմար եմ գտնում:

[Նիկեա]

Ես հարազատ ախպեր չունեմ, բայց հազարումի զարմիկ ունեմ: Ու միշտ իմ հարցերը լուծել եմ ինքս, ոչ մի անգամ իմ կյանքին չեմ թողել, որ ինչ-որ մեկը խառնվի: Ու անկեղծ ասած չեմ էլ հասկանում, ոնց պետք ա խառնվեն, որովհետև ես չգիտեմ ախպեր ունենալն ինչ ա, միշտ էլ մենակ եմ եղել ես իմ հետ. ինչ ուզել ու ոնց ուզել արել եմ: Հա մի երկու անգամ եղել ա քյառթ ազգն ասել ա որ պետք լինեմ դիմի, բայց դե նախ և առաջ պետք չեն եկել, և երկրորդն էլ պետք գային էլ չէի դիմի, որովհետև էլի եմ ասում ես մենակ՝ իմ գլխի տեր լինելուն սովոր եմ ու թույլ չեմ տա, որ ինչ-որ մեկն ինձ կառավարի, ասի ինչ անեմ ինչ չէ, ինչ հագնեմ, ոնց խոսեմ, ինձ ոնց պահեմ: Բայց խորհուրդներ ընդունվում են, եթե դրանք պարտադրանք չեն: Ես դրանց հետ հաշվի եմ նստում, լսում եմ կարղիքները, անում եմ էն, ինչ ինքս ինձ հարմար եմ գտնում:

Երևի կարծիք ստեղծեց, որ իմ կյանքին թողնում եմ խառնվեն։ Չէ, համ ախպերս, համ մոտ զարմիկներս ինձ ճանաչում են, գիտեն թե ոնց կջղայնանամ էդ դեպքում ու չեն խառնվում։ Իրենց խորհուրդները հիմանականում ընդունվում են, ոնց դու ասեցիր խորհուրդ ոչ թե պարտադրանք լինելու պատճառով, բայց խոսքը էն ինքնակոչների մասին ա։ Էսօր դրանցից մեկն ասում ա՝ ինչի ես էդքան կարդում, պարապում... դու որ չսովորես դս կնեղանամ, մեկ ա վերջում տանն ես նստելու էրեխեքիդ պահես
Հետո իբր կատակ էր անում, բայց ես հո գիտեմ թե ինքը ի՜նչ «բարձր» գաղափարների ու «խորը» ներաշխարհի «տեր» տղա է ։ Յախք։ Գիտեմ որ ինչ էլ ասեմ չի հասկանա ու թողեցի գնացի։

[laro]

Երևի կարծիք ստեղծեց, որ իմ կյանքին թողնում եմ խառնվեն։ Չէ, համ ախպերս, համ մոտ զարմիկներս ինձ ճանաչում են, գիտեն թե ոնց կջղայնանամ էդ դեպքում ու չեն խառնվում։ Իրենց խորհուրդները հիմանականում ընդունվում են, ոնց դու ասեցիր խորհուրդ ոչ թե պարտադրանք լինելու պատճառով, բայց խոսքը էն ինքնակոչների մասին ա։ Էսօր դրանցից մեկն ասում ա՝ ինչի ես էդքան կարդում, պարապում... դու որ չսովորես դս կնեղանամ, մեկ ա վերջում տանն ես նստելու էրեխեքիդ պահես
Հետո իբր կատակ էր անում, բայց ես հո գիտեմ թե ինքը ի՜նչ «բարձր» գաղափարների ու «խորը» ներաշխարհի «տեր» տղա է ։ Յախք։ Գիտեմ որ ինչ էլ ասեմ չի հասկանա ու թողեցի գնացի։

Տենց մի բարեկամ էլ ես ունեմ, փառք Աստծո մենք իրար նոր տարուց նոր տարի կամ տեսնում ենք կամ չէ Տեսնեինք էլ ինքը կփոշմաներ էդ հարցն ինձ տալու համար, որովհետև ես իրան կհիշացնեի, թե ինքն ինչի ա հասել իրա ութերորդ դասարանն ավարտելով, ոնց ա արագի մեջ ուղղակի ամուսնանալու համար ընտանիք կազմել, ու ինչ վիճակում ա թողել էդ ընտաանիքը, նենց կխայտառակեի, որ հավատացնում եմ էլ երբեք ինքն էդ հարցը ինձ չէր տա: Իսկ իրա քուրը հենց ինձ տենում ա հարցնում ա.
1. Ընգեր-մընգեր չունես (տո դե քեզ ինչ )
2. Ինչի են ունքերդ սենց հաստ, արի բարակացնենք ( լրում եմ)
3. Խի չես քսված, ոնց որ դպրոցական լինես- Ոնց որ ամեն ինչ դրանով ա որոշվում Չնայած փորձը ցույց ա տալիս, որ մեկ-մեկ հա հենց դրանով ա որոշվում. դպրոցն ավարտելն ու մեր բարբառով ասած «կեպռեշանալը» մեկ ա լինում. նայում ես հիշում ես իրան էն ժամանակ, ասում ես ինչ սիրուն էր, ինչ ա դառել:
Լսի թեթև տաաար, ասա հա քո ասածն ա ու վերջ, մի փորձի իրանց փոխել, օրինակ ես դրանից հետո լիքը խնդալու թեմա եմ ունենում, մի երկու օր հիշում եմ ու ծիծաղում Մեկ-մեկ դաժը ուրախ ա իրանց հետ, բայց քիչ ժամանակով. իմ ուղեղն իրանց երկար չի դիմանա ու լավ ա գոնե ստիպված չեմ լինում դիմանալ, դա լինում ա տարին մեկ ու կարճ ժամանակով: Բայց էդ կարճ ժամանակում նենց բաներ են լինում, որ սաղ կյանք հիշում եմ

[StrangeLittleGirl]

Արտակը լավ մեջբերեց գրածս, նույնը ստեղ կարելի ա ասել
Ու լրացնելով Լարոյի ասածը... մեր ընտանիքում մենակ շատ կարճ մի պահ ա եղել, երբ ախպերս փորձել ա ինձ ինչ-որ բաներ ասել, բայց դե քանի որ մենք ավանդական հայկական մուսուլման ընտանիք չենք, իրա էդ վարքը չի ողջունվել ու շատ արագ վերացել ա:
Բայց նորից. էս ամենը գալիս ա մեր մշակույթում կանանց որպես սեփականություն, որպես իր վերաբերվելուց: Մենակ երևի հայերենում ու այլ մուսուլմանական լեզուներում կա «աղջկա ասածը ասնավանի չի» արտահայտությունը:

Ինքնուրույն հարց լուծելու պահով մի հետաքրքիր բան ասեմ: Ասենք, ես էլ էի տենց դպրոցական տարիքում, ու դասարանի տղաների հետ ինքս էի հարցերս լուծում: Բայց իրանք փոխանակ ինձ հետ հարց լուծեին, գնում էին, եղբորս էին ասում, թե՝ քրոջդ կարգի հրավիրի: Իմ արածն էլ ի՞նչ էր: Երբ տղաները խփում էին կամ կպնում էին, պատասխանում էի, ոչ թե մնացած աղջկերքի պես հեզ ու խոնարհ նստում:

[Cassiopeia]

Լիզ, գրածիդ 1 կետին ի պատասխան. Մի քանի օր առաջ մանկապարտեզում 2 խմբերն իրար հետ ինչ-որ միջոցառում ունեին: Դաստիարակչուհին ա պատմել. Կորյունի խմբի տղաներն անընդհատ ուզեցել են Աստղի հետ շփվել, սիրել, պաչիկ անել: Կորյունը ոչ միայն չի թողել, այլ նաև քրոջը նստացրել ա անկյունում մի աթոռի, կողքերը նստել են ինքն ու ընկերը և չեն թողել, որ Աստղը տեղից շարժվի ու իրեն էլ տղաները մոտենան: Կորյունը մեր ընտանիքում ընդհանրապես նման բան չի տեսել ու սովորելու ձև չուներ: Հուսով եմ, որ սա անցողիկ մի փուլ ա, ու որ Կորյունը այնքան կհասունանա, որ կհասկանա Աստղի անհատ լինելը: