Ժող, ես իհարկե, կարամ սխալվեմ, բայց ինձ թվում ա ձեր միջից նրանք, որ տենց խիզախ ու արի ասում են՝ ինձ ճիշտն ա պետք, եթե մեռնելու եմ՝ պետք ա իմանամ, ուղղակի մոտավոր անգամ չեն պատկերացնում՝ ինչ ա նշանակում սեփական մոտալուտ մահվան լուրը ստանալ:
Ես չեմ ասում, որ ես շատ եմ պատկերացնում, չէ, բայց իմ կյանքում մի փոքրիկ էպիզոդ ա եղել, որն ինձ, թեև սխալմամբ ու դեբիլ պանիկայի պատճառով, բայց ստիպել ա մտածել, որ ես կարող ա մեռնեմ:
Մի տարին ո՞րն ա, հլա փորձեք մի ժամ էդ գիտելիքն իմանալով ապրել
Սուտը ճիշտն ա: Ֆուլսթոփ:
Ես երկու տարի սուտ եմ խոսել, նույնիսկ երբ իմ աչքով տեսել եմ, որ հրաշքն էլ ոչինչ չի կարող անել, մեկ ա, սուտ եմ խոսել, ու ճիշտ եմ արել:
Ես նախընտրում եմ, որ ինձ ոչ մեկը տենց ճշմարտություն չասի ու ինքս էլ չեմ պատրաստվում որևէ մեկին ասել: Բայց չեմ կարա ասեմ որն ա ճիշտը: Հարցի բարոյական կամ հոգեբանական կողմից բացի, նաև իրավական կողմը կա: Օրինակ, մարդիկ ունեցվացք են ունենում, բիզնես են ունենում, տուն-տեղ են ունենում, ու պատահում ա, որ նաև ղուրուշով ժառանգներ են ունենում: Ու մարդը իրավունք ունի մեռնելուց առաջ կտակ գրել կամ գոնե բանավոր ասել, թե ում ինչ ա ուզում թողնի: Կարող ա մեռնողի համար շատ կարևոր ա, թե ով պիտի ժառանգի իրա ունեցած-չունեցածը, եթե նույնիսկ խոսքը շատ մեծ նյութական բարիքների մասին: Էտ մարդուն ճիշտը չասելով իրան փաստացի քցում են:Ծիպա լավություն ենք անում, որ չենք ասում, որ մեռնելու ես, բայց մեռնելուցդ հետո նենց ենք մեջ-մեջ անելու ունեցվացքդ, որ դագաղիդ մեջ շուռ գաս:
Գալաթեա-ի խոսքերից
Ժող, ես իհարկե, կարամ սխալվեմ, բայց ինձ թվում ա ձեր միջից նրանք, որ տենց խիզախ ու արի ասում են՝ ինձ ճիշտն ա պետք, եթե մեռնելու եմ՝ պետք ա իմանամ, ուղղակի մոտավոր անգամ չեն պատկերացնում՝ ինչ ա նշանակում սեփական մոտալուտ մահվան լուրը ստանալ:
Ես չեմ ասում, որ ես շատ եմ պատկերացնում, չէ, բայց իմ կյանքում մի փոքրիկ էպիզոդ ա եղել, որն ինձ, թեև սխալմամբ ու դեբիլ պանիկայի պատճառով, բայց ստիպել ա մտածել, որ ես կարող ա մեռնեմ:
Մի տարին ո՞րն ա, հլա փորձեք մի ժամ էդ գիտելիքն իմանալով ապրել
Իսկ եթե ասողը շատ լավ պատկերացնու՞մա:
Ես համ էդ սպիտակ ստին եմ բախվել,երբ ինձնից ծածկել են շատ թանկ մարդու մոտալուտ մահը,համ էլ ինձ առերես ասել են,որ բան չի մնացել ապրելու:
Երկրորդի մասին մի երկու բառ պատմեմ:
Լուրջ ու հիմար վիճակ էր: Մի անպատասխանատու լաբորանտ նենց էր իրար խառնել բոլորի անալիզները,որ սատանան էլ տենց չի կարա: Ու բժիշկը առանց երեսիս նայելու,առանց նախապատրաստելու,միանգամից շպրտումա,որ բան չի մնացել... Դե,բժշկական էթիկայի մասին ինքը հավանաբար անտեղյակ էր,գիտելիքներով էլ հաստատ չէր փայլում: Ի՞նչ կլիներ,եթե ինքը իմ հարազատներին ասեր տենց բան: Իրանք միանգամից կհավատային ու իմ համար մի սպիտակ սուտ կհորինեին հավանաբար: Էն առաջին պահի շոկը որ անցավ,սովորական համառությունս գլուխ բարձրացրեց,չհավատացի,որ կարա էդպես լինի: Լրիվ ուրիշ լաբորատորիայում նույն անալիզները ուրիշ ու ճիշտ բան ցույց տվեցին: Փառք Աստծո,ներքին ձայնս ճիշտ էր հուշել,ամեն ինչ նորմալ է: Իսկ Էն երկու շաբաթը,որ անցավ մինչև էդ,ամեն ինչ արժեր:
Վերջին խմբագրող՝ Vardik!: 14.01.2014, 12:05:
Էդ կտակի պահը չէի մտածել: Բայց սենց մի բան կա, Տրիբուն ձյա: Տենց մարդիկ, ովքեր էդքան հարուստ են ու կոնկրետ մարդ/օբյեկտ ունեն աչքի առաջ, ում ուզում են օսկիները թողնել, որպես կանոն չեն սպասում մահացու հիվանդություն ձեռք բերեն, կտակը դնում-գրում են կյանքի որոշակի հատվածում: Նույնիսկ հատուկ փաստաբան են ունենում էդ հարցերով: Համենայն դեպս դրսում տենց ա չէ՞:Ես նախընտրում եմ, որ ինձ ոչ մեկը տենց ճշմարտություն չասի ու ինքս էլ չեմ պատրաստվում որևէ մեկին ասել: Բայց չեմ կարա ասեմ որն ա ճիշտը: Հարցի բարոյական կամ հոգեբանական կողմից բացի, նաև իրավական կողմը կա: Օրինակ, մարդիկ ունեցվացք են ունենում, բիզնես են ունենում, տուն-տեղ են ունենում, ու պատահում ա, որ նաև ղուրուշով ժառանգներ են ունենում: Ու մարդը իրավունք ունի մեռնելուց առաջ կտակ գրել կամ գոնե բանավոր ասել, թե ում ինչ ա ուզում թողնի: Կարող ա մեռնողի համար շատ կարևոր ա, թե ով պիտի ժառանգի իրա ունեցած-չունեցածը, եթե նույնիսկ խոսքը շատ մեծ նյութական բարիքների մասին: Էտ մարդուն ճիշտը չասելով իրան փաստացի քցում են:
Ստեղ ես չեմ էլ նկատել, որ կտակ գրելու կուլտուրան մեզանում տարածված լինի:
Թե չէ մեռնողների հետևից թողած կվարտիրաների ու փողերի համար տնեցիք իրար կոկորդ չէին կրծի:
Վերջին խմբագրող՝ Գալաթեա: 14.01.2014, 12:18:
Չի ասվի ... աղքատ երկրում կարող ա խնդիրն ավելի սրված լինի, քանի որ նույնիսկ մի հատ չոփի նկատմամբ կարող ա մի բրիգադ պահանջատեր լինի: Երկրորդ, դիցուկ մեր պոտենցիալ հանգուցյալը 40 տարեկան ա, ու մեռնելու մասին չի մտածում, մտքով էլ չի անցնում, ու հետևապես, կտակի մասին էլ չի մտածում: Ապագա հանգուցյալը Երևանի կենտրոնում մի հատ տուն ունի, մի հատ սովետի ժամանակներից պապուց մնացած դաչա, մի հատ մեքենա, մի 10.000 դոլար էլ փող ACBA-ում: Սույն վաղամեռիկին միլիոնատեր չես անվանի, բայց արի ու տես, որ լիքը մարդ կարա էտ ունեցածի վրա վրա աչք ունենա:
Տնից տեղից հեռու, ես մի երկու դեպք գիտեմ, երբ մոտ հարազատները մի հատ տան համար, որի տերը առանց կտակի մեռել էր, իրար կոկորդ էին կրծում մի քանի տանի տարի ու իրար դատարաններով քաշ էին տալիս: Չեմ զարմանա, եթե պարզվի, որ շատ տարածված են սենց դեպքերը Հայաստանում:
Ասածս ինչ ա, ժառանգորդները թող գնան գրողի ծոցը, բայց արդյո՞ք մարդու իրավուքնների ոտնահարում չի հիվանդին չասելը, որ ինքը էսօր-էքուց ա, եթե հիվանդը կոնկրետ ցանկություններ ունի, որոնք պիտի իրականացվեն իրա կյանքից հեռանալու դեպքում:
Մի հատ լիցքաթափվե՞ք
- Պապա ջան, ես որ մեծանամ ուզում եմ ֆուտբոլիստ դառնամ
- Բալա ջան, դու չես մեծանա, դու ռակ ես
Քո ասած ասպեկտում, հա, ոտնահարում ա թվում, բայց հոգեբանական առումով՝ վիճելի ա:
Բռի անսիրտՄի հատ լիցքաթափվե՞ք
- Պապա ջան, ես որ մեծանամ ուզում եմ ֆուտբոլիստ դառնամ
- Բալա ջան, դու չես մեծանա, դու ռակ ես
Մեր բժիշկ ակումբցիները կիմանան, կա՞ն երկրներ, որտեղ էս հարցը օրենքով ա կարգավորվում:
Հա Տրիբուն ձյա: Սենց մի հատ հասկացություն կա՝ բժշկական գաղտնիք: Այսինքն, հիվանդի դիագնոզները, բուժումները ու բժշկական բոլոր տեսակի հարցերը կոնֆիդենցիալ են, մնում են բժշկի ու հիվանդի միջև, այսինքն՝ ընտանիքը չի կարա իմանա ու հիվանդին չասի: Բացի դրանից, բժիշկը պարտավոր ա ցանկացած դեպքում հիվանդին հստակ բացատրել հիվանդությունը, առաջարկվող բուժումը, դրա հետ կապված ռիսկերը ու լիքը տենց ֆլան-ֆստան բաներ: Եթե չանի, կդատեն: Իհարկե, մահացու հիվանդությունների դեպքում հարցը մի քիչ ավելի նուրբ ա, բայց տվյալ դեպքում նորից հիվանդից ճշտում են ինքը ինչ ա ուզում իմանալ, ինչ չէ: Եթե նույնիսկ չի ուզում իմանալ ճշմարտությունը, դա չի ասվում իրա հարազատներին, եթե, իհարկե, հիվանդն ինքը չի խնդրում, որ ասեն: Այսինքն, բոլոր դեպքերում հիվանդն ինքն ա ամեն ինչ կանտրոլի տակ պահում, ինքն ա որոշումներ ընդունում, ոչ թե իրա փոխարեն ուրիշները:
Տրիբուն (15.01.2014)
Տո բա ինչ ա: Մենակ կոնկրետ ցանկություն-բանը չի: Ճշմարտությունը չասելով հիվանդի կյանքի ռույլը իրա ձեռից վերցնում են, ինքը էլ իրա կյանքի տերը չի լինում: Ուրիշ հարց ա, եթե ինքը էդ ռույլն ինքնակամ ա հանձնում: Բայց խլել ոչ մի դեպքում չի կարելի:
Տրիբուն (15.01.2014)
Էս էն հազվադեպ դեպքերից ա երբ բացարձակապես համամիտ եմ:
Եթե իմանայիք, որ ձեզ մնացել է 1 օրվա կյանք ի՞նչ կանեիք: Սա հենց էտ դեպքերից ա: Մարդը իրավունք ունի իմանալու, որ իրեն մնացել է ապրելու 1 տարվա կյանք, էտ մեկ տարին նա կարող է էնպես ապրել, որ լրացնի մի ամբողջ կյանք:
Հայաստանը հզորանում է, շենանում է: Ես ապրում եմ հզոր, ապահով ու բարեկեցիկ Հայաստանում:
Չամիչ ջան, սենց չի լինի ախր:
Բա ես ի՞նչ թեմա բացեմ, որ դու դեմ լինես:
Ես էլ զգացի, որ սենց մի տեսակ հետաքրքիր չի
Հայաստանը հզորանում է, շենանում է: Ես ապրում եմ հզոր, ապահով ու բարեկեցիկ Հայաստանում:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ