Գողություն

[Alphaone]

Չէ, բաժինը չեմ շփոթել, հենց մեր հոգեբանական վերաբերմունքի մասին է խոսքը: Եղե՞լ են դեպքեր, որ գումար են ձեզանից գողացել այնպիսի վայրում, ուր բնավ չէիք կասկածի՝ դասարան, կուրս(խումբ), աշխատանքային կոլեկտիվ: Ինչպե՞ս եք արձագանքել, դիմե՞լ եք ոստիկանություն: Իսկ եղե՞լ են դեպքեր, երբ կոնկերտ մարդու եք կասկածել, կամ յուրաքանչյուրին կասկածելով գողության մեջ ստիպված եք եղել ևս որոշ ժամանակ մնալ նույն միջավայրում:

[Արամ]

Ինչու՞ «Ի՞նչ եք գողացել» հարցը չկա:

[Ձայնալար]

Հետաքրքիր ա, բայց իմ հետ կարծես թե տենց դեպք չի եղել, չնայած չեմ փայլում իմ ուշադրությամբ: Մի անգամ մենակ դրամապանակս եմ թողել տաքսիի մեջ, որի վարորդը այնքան էլ ազնիվ մարդ չէր, բայց միքիչ «համառելուցս» հետո վերադարձրեց Հա, մեկ էլ մի քանի անգամ հիմնարկի բուֆետից ծալովի դանակս են գողացել

Ընդհանրապես, միքիչ մեծ կոլեկտիվներում (դասարան, կուրս), որտեղ ոչ բոլորին կարելի է վստահել, ճիշտ ա «տանդ դուռը փակ պահի, հարևանին էլ գող մի ասա» սկզբունքը:

[StrangeLittleGirl]

Մեր դասարանում մի էդպիսի դեպք էղել էր. գրպաններիցս կորում էր մեր բուֆետի փողը (մի 100-200 դրամ): Մենք կասկածում էինք մեր դասարանի նորեկին (դե բնական ա, մինչև էդ տենց բան չէր էղել): Գողին բռնելու համար մեր դասարանի աղջիկներից մեկը 500 դրամ բերեց (իրա մամայի մի օրվա աշխատավարձն էր), ցուցադրաբար դրեց ժակետի գրպանը ու կախեց կախիչից: Բնականաբար, ինքը 500-ը կորցնելու ցանկություն բնավ չուներ, էդպես էինք արել, որ տեսնեինք՝ ով ա գողանում, բռնացնեինք: Բայց նենց էղավ, որ երբ դասամիջոցից վերադարձանք, էդ 500-ն այլևս չկար, մենք էլ գողին աչքաթող էինք արել: Աղմուկ-բան սկսվեց, էդ աղջիկը խառնվեց իրար: Դե պատկերացրեք, մոր ամբողջ մի օրվա աշխատավարձը կորցրել էր: Բանը հասավ տնօրինությանը: Հետո կարծեմ ոստիկան էլ կանչեցին: Վերջը, գողը բռնվեց, բայց տենց էլ չասեցին՝ ով էր: Հետո բոլորիս կորած գումարները վերադարձրին, ասում էին՝ գողը տվել էր ինչ-որ գումար, որ վերադարձնեն էրեխեքին: Էլ չգիտեմ՝ ճիշտ էր, թե չէ: Բայց շատ ավելի ուշ, տարիներ անց իմացանք, որ իսկապես էդ նոր էկած տղան էր:

[Alphaone]

Ինչու՞ «Ի՞նչ եք գողացել» հարցը չկա:

մոդերներին խնդրի՝ ավելացնեն

[Alphaone]

Մեր դասարանում մի էդպիսի դեպք էղել էր. գրպաններիցս կորում էր մեր բուֆետի փողը (մի 100-200 դրամ): Մենք կասկածում էինք մեր դասարանի նորեկին (դե բնական ա, մինչև էդ տենց բան չէր էղել): Գողին բռնելու համար մեր դասարանի աղջիկներից մեկը 500 դրամ բերեց (իրա մամայի մի օրվա աշխատավարձն էր), ցուցադրաբար դրեց ժակետի գրպանը ու կախեց կախիչից: Բնականաբար, ինքը 500-ը կորցնելու ցանկություն բնավ չուներ, էդպես էինք արել, որ տեսնեինք՝ ով ա գողանում, բռնացնեինք: Բայց նենց էղավ, որ երբ դասամիջոցից վերադարձանք, էդ 500-ն այլևս չկար, մենք էլ գողին աչքաթող էինք արել: Աղմուկ-բան սկսվեց, էդ աղջիկը խառնվեց իրար: Դե պատկերացրեք, մոր ամբողջ մի օրվա աշխատավարձը կորցրել էր: Բանը հասավ տնօրինությանը: Հետո կարծեմ ոստիկան էլ կանչեցին: Վերջը, գողը բռնվեց, բայց տենց էլ չասեցին՝ ով էր: Հետո բոլորիս կորած գումարները վերադարձրին, ասում էին՝ գողը տվել էր ինչ-որ գումար, որ վերադարձնեն էրեխեքին: Էլ չգիտեմ՝ ճիշտ էր, թե չէ: Բայց շատ ավելի ուշ, տարիներ անց իմացանք, որ իսկապես էդ նոր էկած տղան էր:

ինձ հետ էլ է նման դեպք եղել, բայց էն տարբերությամբ, որ իմ գրեթե մի ամսվա աշխատավարձի չափ գումար են գողացել ու ինձ էնքան հետաքրքիր ա, թե էդ լարված մթնոլորտում, մանավանդ եթե մեկին կասկածում ես, ոնց կարող ես նորմալ մարդկային կերպով քեզ դրսևորել, ավելորդ չլարվել, ընդհանարապես երբ ես սկսում համակերպվել... նախորդ աշխատավայերերիցս մեկում հավաքարարն էր գողություն անում, էդ հողի վրա ահավոր լարված մթնոլորտ էր, անընդհատ ինչ-որ բան էինք «կորցնում» գումար, իրեր, հետո իմ մոտից գումար կորավ, սկսեցի աշխատակիցներից մեկին կասկածել, որ այդ օրն իմ համակարգչիս մոտ էր նստել, բայց քանի որ վստահ չէի, տեղս չէի գտնում... հիմա, երբ ռետրոսպեկտիվ վերլուծություն եմ անում, լրիվ ուրիշ ձև եմ իրավիճակին նայում, իսկ էն ժամանակ գժվում էի ուղղակի: Փորձում եմ հասկանալ՝ ես եմ աննորմալ ծանր վերապրել էդ ամենը, թե բոլորի մոտ է այդպես, բայց նախորդ թեմայի նման չեմ ուզում իմ անձի վրա քննարկումը կենտրոնանա, ավելի լավ կլինի հենց երևույթը վերլուծել:

[Ռուֆուս]

Մանր-մունր բաները չհաշված (գրիչ, զաժիգալկա ու այլ բաներ) կյանքում ինձանից ոչ մի արժեքավոր բան չեն գողացել, բացառությամբ երկու դեպքի: Երկու դեպքում էլ արևային ակնոցս են գողացել, մեկը Երևանում բացօթյա համերգի ժամանակ՝ գրպանիցս, մյուսը տան միջից ինչ-որ հավաքույթի ժամանակ: Ամեն դեպքում ես միշտ շատ ուշադիր եմ իմ ունեցվածքի նկատմամբ ու երբեք չեմ կարողացել հասկանալ թափթփված ու ցրված մարդկանց, ովքեր ամեն օր հեռախոս, ակնոց, դրամապանակ ու եսիմ ինչ են հաջողացնում կորցնել/գողերի բաժին դարձնել:

[Nihil]

Ինձնից ոչ մի բան էլ առանձնապես չեն գողացել, ես եմ թափթփված ու մոռանում եմ իրերս այստեղ-այնտեղ: Ով էլ մեղավոր է` միայն ես: Բայց այդ դեպքերից մեկը համենայն դեպս կարելի է անվանել գողություն. երբ որ ես հեռախոսս թողեցի Վրաստանում և հետո իմացա, որ այն Ադրբեջանի Գյանջա քաղաքում է Սպասեցի, որ կվերադարձնեն, բայց չվերադարձրին, չնայած դարդ էլ չեմ անում, ասում եմ, որ մենք Ադրբեջանում տենց էլ չեղանք, իսկ (նախկին) հեռախոսս եղավ:

[Lanterfant]

Կյանքումս ընդամենը մեկ անգամ ինձնից իրերն են գողացել՝ ցավոք սրտի դա հենց Հայաստանում է եղել, իմ առաջին այցելության ժամանակ: Մի քիչ չեմ որոշել դեռ, թե ինչքանով դա իմ սեփական հիմարության պատճառով ա պատահել, և ինչքանով անխուսափելի դժբախտություն ա եղել:

Մեն-մենակ գնացել էի Վանաձոր, և իմ զբասաշրջային գրքում գրված էր որ Վանաձորում մի հետաքրքիր բուսաբանական այգի կա: Ուրեմն, մտադիր էի էնտեղ գնալ, սկսեցի կենտրոնից ման գալ դեպի այգին: Բախտս չբերեց, քանի որ մի քանի քայլուց հետո արդեն մի ագրեսիվ գամփռ ինձ մոտենում էր, ոտքս կծեց: Այսուհետև կասկածում էի, ետ գալ Վանաձորի կենտրոն, թե շարունակել քայլել: Բավականին վախենում էի էդ ագրեսիվ շնից, դրա համար որոշեցի շարունակել ուղիս:

Բուսաբանական այգում մի զույգ կար խոտերին նստած, միջին տարիքի կին ու տղամարդ միասին ճաշում էին: Չգիտես ինչու, որոշեցի իրենց հարցնել թե որտեղ կարող եմ գտնել հիվանդանոց, որ մի բժիշկ կարող է դիտել իմ ոտքի վերքին: Ինձ առաջարկեցին, որ վերքիս վրա օղի լցնեն, որպես ախտահանիչ: Ես էլ կարծեցի որ լավ գաղափար էր, դրա համար համաձայնեցի: Հետո մի քիչ համառորեն առաջարկում էին, իմ ընկալմամբ միգուցե հայկական հյուրասիրության ավանդությների համապատասխան, որ ինենց հետ հաց ուտեի:

Սա իմ մեղքի ու հիմարության պահն էր, համաձայնեցի: Լրիվ շատ վատ գաղափար էր, որովհետև շուտ պարզվում էր որ էդ տղամարդը շատ ագրեսիվ էր: Սկզբում շատ բարի էր թվում, բայց մի կես ժամից հետո, որ արդեն ուզում էի հեռանալ, սկսում էր էդ խեղճ կնոջը ծեծել, միայն այն պատճառով, որ ինքը ինձ ռուսերենով էր դիմում: Ես իրեն ասում էի որ բռնությունը բացարձակապես պետք չի, հետո ինքն էլ դանակով ինձ դիմեց: Որքանով ինձ հասկանալի էր, ինչ-որ գժված ու անհեթեթ պատմություն սկսում էր հորինել, որ ես «շպիոն» եմ և այլն: Վերջ ի վերջո վախենում էի իր դանակից, և հանձնվում էի, որ ինքն ինձնից զոռով բռնեց իմ դրամապանակը, հեռախոսը, կամերան, անձնագիրը, պայուսակը:

Աբսուրդն այն էր, որ Աղաբեկը, սա իր անունն էր, էս ամեն ինչից հետո չէր փախչում: Ես էլ չէի ուզում փախչել, չնայած որ ինքը դանակ ուներ, բայց ինքն էլ մի քիչ հարբած էր թվում, շատ ամուր չէր երևում: Դրա համար հույս ունեի որ կարող էի վերջում ետ ստանալ իմ իրերը: Մենք միասին այգուց դուրս էին գալիս, և չգիտես ինչու, գողն իր դանակը նետեց թուփերում: Դրա համար ինքս ավելի ինքնավստահ էի զգում, դիմում էի անցորդներին որ ինձ օգնեին: Բայց, երևի իմ պարզունակ հայերենի և առավել ևս իմ էքզոտիկ արտաքինի պատճառով, անցորդները որոշեցին ինձ անտեսել ու չօգնել: Հետո ես բանակցում էի փողոցում Աղաբեկի հետ, որ գոնե ետ ստանամ իմ անձնագիրը, որ իրեն համար ոչ մի արժեք չուներ:

Այն պահին որ վերջապես ստացվեց, որ իմ անձնագիրը ունեի, դիմեցի Վանաձորի ոստիկանությանը: Իրենց քարտերով լի դարակներում շուտ գտա պարոն Աղաբեկը, պարզվում էր որ ինքը հայտնի անտուն վանաձորցի էր: Հետո անցկացրել եմ ընդամենը չորս ջղայնացնող օր ոստիկանության մոտ, բայց երրորդ օրին արդեն բռնեցին Աղաբեկին, բոլոր իմ իրերով:

Էլի բավականին ծիծաղելի դեպքեր տեղի ունեցան, որովհետև ինքն ինձ անմիջապես ճանաչում էր, բայց պետք էր, ոնց որ հոլիվուդյան ֆիլմերում, մատով մի շարք անձից նշել, թե ով ա գողը: Բացի այն փաստից, որ հոլիվուդյան ֆիլմերում գոնե ապակե պատ կա զոհի և հանցագործի միջև: Հարցաքննություններն անվերջ էին, հարյուրավոր ստորագրություններ պետք էր գրեմ էն չորս օրերի ընթացքում: Չնայած որ թարգմանիչ կար, ինձ որոշ պահին էլ ստիպում էին, որ մի կամերայի առջև իմ պրիմիտիվ հայերենով պատմեի տեղի ունեցածի մասին:

Վերջ ի վերջո, բոլոր իմ իրերը, անզարմանալիորեն բացի փողից, ետ ստացա: Զարմանալի բանն էր, որ մի շաբաթից հետո պարզ դարձավ թե ինչու ինձ ստիպել էին որ կամերայի առջև պատմեմ: Հ1-ում ինչ-որ հաղորդում կար իմ դեպքի մասին, որում իհարկե ցույց էին տալիս թե ինչպիսի հերոսական և արդյունավետ ոստիկանություն ունի Վանաձորը: Ինչևէ, գիտեմ որ ծիծաղելի պատմություն ա, որ ցանկացած երկրում կարող էր պատահել, բայց ինքս ինձ էս դեպքից հետո երկար ժամանակ էդքան էլ անվտանգ չէի զգում Հայաստանում:

[Alphaone]

դաժան ա ընդհանրապես, էստեղ չգիտես ինչի մասսա կա, ում համար արտասահմանցին գերհարուստի հոմանիշ է ու իրենց համար նորմալ է դրսիծ եկածներին «քցելը»: Իմ իրավաբանական պրակտիկայում նման դեպքի չեմ հանդիպել, բայց ծանոթներից շատ եմ լսել ցավոք տարօրինակն այն է, որ հայաստանյան ծանոթներս էլ, ովքեր Հայաստանում նման խնդրի առաջ չեն կանգնել, տարբեր աղքատ երկրներում, օրինակ, Հնդկաստանում են գողության զոհ դարձել:

[Նարե91]

Չեմ հիշում, որ ինձնից երբևէ ինչ-որ բան գողացած լինեն: Գուցե չափից դուրս ուշադիր ու զգոն եմ, դրա համար:
Եթե անգամ դեպքեր էլ եղել են, որ առիթներ են ստեղծվել, որ կարող էին գողանալ, չեն գողացել

Մի օր տաքսուց իջա, մեկ էլ տեսնեմ՝ վարորդը մի քանի վայրկյան անց ձայն տվեց.

-Քուրի՛կ, բան ես թողել:

Շրջվեցի, տեսնեմ՝ ձեռքին ոսկյա մատանիս էր:

Հաճելիորեն զարմացա: Ուրախությանս չափ ու սահման չկար: Իրան հազար անգամ շնորհակալություն հայտնելուց բացի, զանգեցի իրանց տաքսի ծառայություն մի հատ էլ իրանց ասեցի երախտիքիս խոսքերը:
Մտածում եմ, որ կարող էր առխային չտալ: Հետո էլ ասում եմ երևի մտածել ա՝ բիժուտերիա ա, պահի ՝ ի՞նչ անի Ամեն դեպքում հարմար առիթ էր՝ գողի նման վարվելու, բայց չարեց:

[Jarre]

Գուցե ղժաք վրես, բայց իմ սկզբունքը էն ա, որ եթե ինձանից մի բան գողացան, ուրեմն դա իմ մեղքն է։ Եթե ես՝
ա) հստակ չեմ տեսել գողություն անողին
բ) չկան մեկից ավելի վկաներ (ես էտ վկաներին էլ չեմ հավատում)
գ) չկա գողության տեսագրություն

ապա ես ոչ մեկին չեմ մեղադրի։ Էտ իմ համար ամենազզվելի բանն ա։ Պահեիր մոտդ չգողանային։ Կանխատեսեիր, որ կգողանան և այլն։ Սա իմ անձնական սկզբունքն ա։
Ո՞րն է նման սկզբունքի պատճառը։ Պատճառն այն է, որ ես ինքս ինձ համար սկզբից պիտի համոզվեմ թե ով էր գողը։ Իսկ եթե ՓԱՍՏ չկա, ես երբեք չեմ ընկնի ԵՆԹԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ գիրկը ու գցեմ-բռնեմ, թե հավանաբար ով գողացած կլինի։ Էտ արդեն կրոնական, աղանդավորական մտածելակերպ ա։

Մի դեպք պատմեմ։
Մեր ֆիրմայից մի տարի առաջ սկսեցին անհետանալ անձնական իրեր և գումար մեր դրամապանակներից։
Մենք միշտ մեր իրերը հանգիստ թողնում ենք օֆիսում։ Իսկ ես էլ անընդհատ նկատողության եմ արժանանում, որ թղթապանակս անընդհատ սեղանիս վրա է անցնող դարձողները կարող են վերցնել։ Բայց մեր օֆիսում բացի աշխատողներից ոչ մեկը չի մտնում։

Երբ սկսվեց գողության այս ալիքը, մեր ԲՈԼՈՐ աշխատողները մի մարդու պես սկսեցին ՊՆԴԵԼ (ոչ թե ենթադրել, կամ կասկածել), որ դա մեր հայիթցի խեղճ ու կրակ հավաքարարն է։ Իրանք իրանց համար տասնյակ «հիմնավորված» պատճառներ ունեին այդպես մտածելու. նա շատ աղքատ է, հայիթցիներն ու դոմինիկացիները նեգր գողեր են, սրանք կապիկներ են, մեր մոտ բոլորը նորմալ աշխատավարձ են ստանում ու ոչ մեկին պետք չի սրա-նրա հարյուր դոլարը և այլն.....

Ես տնօրենիս հարցրեցի, ունի՞ արդյոք ինքը գոնե մի հիմնավոր փաստ այս մարդուն մեղադրելու, ոստիկանությանը հանձնելու և աշխատանքից ազատելու համար։ Ես անչափ ուրախացա, որ նա ինձ լսեց։ Նրա առաջարկով մենք թաքնված տեսախցիկ դրեցինք մեր օֆիսում։ Ոչ մեկը չգիտեր դրա մասին։ Միայն ինքը և ես։ Եվ ընդամենը երեք օրից մենք ահավոր շոկի մեջ էինք ՏԵՍՆԵԼՈՎ, որ այդ գողությունը անում է մեր վաղուցվա աշխատողներից մեկը ում աշխատավարձը ամենաբարձրներից մեկն էր մեր գրասենյակում ու ինքը ահավոր մեծ աշխատանք էր անում մեր ֆիրմայի համար։ Տնօրենս իրան շատ նրբանկատորեն հեռացրեց աշխատանքից։

Ասածս ինչ ա, մարդկային երևակաությունն անսահման ա, կարաս շատ հեշտ մեղադրես անմեղ մարդուն ու անգամ մի գրամ չկասկածես իրական մեղավորին։ Ընդհակառակը նրան կշարունակես վստահել, պատվել։
Ուստի՝
ա) պահիր իրերդ
բ) հոգա քո անվտանգության մասին
գ) մեղավորին գտիր ՓԱՍՏԵՐԻ հիման վրա, ոչ թե ենթադրությունների ու փիլիսոփայության, որի վրա հիմնված է իրավական փտած համակարգը։

Էսքան բան։

ՀԳ՝ Հետո մի հատ էլ հետաքրքիր օրինակ կբերեմ։

[VisTolog]

Որ նոր էի գնում դպրոց, մի դասարանցի ունեի, երբ գալիս էր մեր տուն, տերմինատորիս կամ սեգայիս կասետներից պակասում էր: Մի անգամ էլ հաշվիչ-գրիչ էր ցրել, բայց մի թեթև համոզելուց հետո տվեց:

Դրանից հետո ոչ մի բան ինձնից չեն գողացել, կամ էլ ես դեռ չեմ նկատել:
Ընդհանրապես սովորություն ունեմ, եթե մոտս գողանալու արժանի ինչ-որ բանա լինում, մինչև դրա նպատակային օգտագործման հանձնելը հազար անգամ ստուգում ու զգուշանում եմ:

[Jarre]

Մի հարց իմ կողմից։ Ավելի ճիշտ խնդիր։ Հռետորական խնդիր։ Ոչ մի պատասխան պետք չի գրել ուղղակի մտածեք։ Կարծում եմ շատ բան պարզ կդառնա։

1) ես ու դու աշխատում ենք մի վայրում
2) դու գիտես, որ ես ժամանակին ունեցել եմ սովորություն գողություն անելու, բայց ես քեզ պնդում եմ, որ ես այլևս նման բան չեմ անում, քանի որ ունեմ բազմաթիվ հիմնավոր պատճառներ նման կերպ չվարվելու համար։
3) կհավատա՞ս ինձ, թե՞ ոչ

հիամ շարունակությունը.

4) մեր օֆիսում մեզնից բացի աշխատում են նաև 9 հոգի
5) մեր օֆիսում սկսվում է գողությունների ալիք
6) հարց. դու էտ տասը հոգուցս առաջինը ո՞ւմ կկասկածես գողության մեջ
Ինչի՞ հիման վրա նման որոշում կկայացնես։ Ի՞նչ փաստով ինքդ քեզ ու հետո ինձ կարաս հիմնավորես եզրակացությունդ։

Պրիմտիվ ա, չափազանց պրիմտիվ, բայց մտածեք։

[Alphaone]

Մի հարց իմ կողմից։ Ավելի ճիշտ խնդիր։ Հռետորական խնդիր։ Ոչ մի պատասխան պետք չի գրել ուղղակի մտածեք։ Կարծում եմ շատ բան պարզ կդառնա։

1) ես ու դու աշխատում ենք մի վայրում
2) դու գիտես, որ ես ժամանակին ունեցել եմ սովորություն գողություն անելու, բայց ես քեզ պնդում եմ, որ ես այլևս նման բան չեմ անում, քանի որ ունեմ բազմաթիվ հիմնավոր պատճառներ նման կերպ չվարվելու համար։
3) կհավատա՞ս ինձ, թե՞ ոչ

հիամ շարունակությունը.

4) մեր օֆիսում մեզնից բացի աշխատում են նաև 9 հոգի
5) մեր օֆիսում սկսվում է գողությունների ալիք
6) հարց. դու էտ տասը հոգուցս առաջինը ո՞ւմ կկասկածես գողության մեջ
Ինչի՞ հիման վրա նման որոշում կկայացնես։ Ի՞նչ փաստով ինքդ քեզ ու հետո ինձ կարաս հիմնավորես եզրակացությունդ։

Պրիմտիվ ա, չափազանց պրիմտիվ, բայց մտածեք։

Ժառ, ինձանից երկու անգամ են գողություն արել, մեկը օֆիսում, երբ լրիվ նույն կերպ ենք բացահայտել, ինչ դուք՝ տեսախցիկով: Երկրորդ անգամը մի տարի շարունակ մոտիցս գումար կորելն իմ ցնդածությանն էի վերագրում, մինչև որ չսկսեցի պարանոյիկի նման մոտիս ամեն կոպեկը ստուգել ու չհայտնաբերեցի, որ դասի սկզբում գումարը կար, վերջում՝ չէ, արդյունքում հասկացա, որ գողանում են, հիմա դասի գնալուց էլ երբեք մոտս խոշոր գումար չեմ պահում, բայց էդ դեպքերից հետո ինձ էնքան հետաքրքիր ա, մարդիկ ինչ են անում նման իրավիճակում, ոնց են վարվում, ընդհանրապես, ինչ կարելի է անել, ինչքան էլ ուշադիր լինես, եթե հմուտ գողացող լինի, կգողանա, դրանում վստահ եմ...