Էսօր կանգնած եմ փոստում, որ փաթեթս ստանամ: Թուղթը տալիս եմ աշխատողին, սա նայում է վրան.
-Հով-հան-նիս-յան: Հմմմ...
Ու քթի տակ սկսում է կամաց կրկնել.
-Հովհաննիսյան, Հովհաննիսյան, Հովհաննիսյան:
Մեկ էլ թե.
-Սա հայկական ազգանուն է, չէ՞:
-Հա,-ասում եմ զարմացած,-ի՞նչ իմացաք:
-Բոլոր «յան»-երը Հայաստանից են, էդպես է:
Ու օրոր-շորոր գնում փաթեթս բերելու՝ ամբողջ ճանապարհին արտասանելով.
-Սիմոնյան, Վարդանյան, Հարությունյան, Պետրոսյան...
Ինձ հասնելուն պես էլ՝ մի հպարտ կեցվածքով.
-Եվ վերջապես՝ Մխիթարյան: Հենրիկ Մխիթարյան: Ճանաչո՞ւմ եք երիտասարդին:
Ինքն է ինձ հարցնում, էն էլ՝ հպարտությամբ. այ դեմք
ivy-ի խոսքերից
Էսօր կանգնած եմ փոստում, որ փաթեթս ստանամ: Թուղթը տալիս եմ աշխատողին, սա նայում է վրան.
Մեջբերել
Էջանիշներ