Մարդիկ

[Sambitbaba]

Հա, կոռեկտ պիտի լինի, էդ էլ էի մտադիր ասել, մոռացա...
Ուղղեցի երկուսն էլ։

Հըմմմ...

Ստիպեցիք կենտրոնանալ այդ բառի վրա... և ինչ-որ արդեն տեղը չեմ բերում...

Բժիշկները կոռեկտ ձևով արձանագրեցին մահվան պատճառը՝ աղիների ոլորում:

Պե՞տք է արդյոք հասկանալ այնպես, որ բժիշկները բարեկրթորեն, կամ քաղաքավարի կերպով... Չէ՞ որ կոռեկտ՝ հենց դա է նշանակում:

"Բժիշկները բարեկրթորեն արձանագրեցին մահվան պատճառը՝ աղիների ոլորո՞ւմ"...

Բժիշկների՝ թե կատվի և թե Ռոզիի հանդեպ այդպիսի քաղաքավարի վերաբերմունքի ոչ պատճառը, ոչ էլ իմաստը չեմ տեսնում: Ինչ է, անասնաբույժը խնայում էր Ռոզիի զգացմունքնե՞րը...

Այվ ջան ինձ թվում է, որ ավելի ճիշտ կլիներ, ասենք հետևյալ ձևը.

"Բժիշկներն արձանագրեցին մահվան կոնկրետ պատճառը՝ աղիքների ոլորու՞մ"...


Շատ հնարավոր է, որ սխալ եմ, որ մեջ ընկա իմ տկար հայերենով, բայց մի տեսակ այդպես զգացի, Այվ ջան, Ան ջան...

Դու´ք եք մեղավոր. ինչու՞ փորփրեցիք: Կարդացել էի, չէի էլ նկատել, մարսվել-գնացել էր...

[Ուլուանա]

Հըմմմ...

Ստիպեցիք կենտրոնանալ այդ բառի վրա... և ինչ-որ արդեն տեղը չեմ բերում...

Պե՞տք է արդյոք հասկանալ այնպես, որ բժիշկները բարեկրթորեն, կամ քաղաքավարի կերպով... Չէ՞ որ կոռեկտ՝ հենց դա է նշանակում:

"Բժիշկները բարեկրթորեն արձանագրեցին մահվան պատճառը՝ աղիների ոլորո՞ւմ"...

Բժիշկների՝ թե կատվի և թե Ռոզիի հանդեպ այդպիսի քաղաքավարի վերաբերմունքի ոչ պատճառը, ոչ էլ իմաստը չեմ տեսնում: Ինչ է, անասնաբույժը խնայում էր Ռոզիի զգացմունքնե՞րը...

Այվ ջան ինձ թվում է, որ ավելի ճիշտ կլիներ, ասենք հետևյալ ձևը.

"Բժիշկներն արձանագրեցին մահվան կոնկրետ պատճառը՝ աղիքների ոլորու՞մ"...


Շատ հնարավոր է, որ սխալ եմ, որ մեջ ընկա իմ տկար հայերենով, բայց մի տեսակ այդպես զգացի, Այվ ջան, Ան ջան...

Դու´ք եք մեղավոր. ինչու՞ փորփրեցիք: Կարդացել էի, չէի էլ նկատել, մարսվել-գնացել էր...

Կարծում եմ՝ հենց կոռեկտ է նկատի ունեցել Այվին, որովհետև իրականում պատճառը շատակերությունն էր երևի, անառողջ սնվելը կամ տենց մի բան, ուղղակի բժիշկները նախընտրել էին ավելի մեղմ արտահայտվել, որ չվիրավորեն Ռոզիկին՝ ակնարկելով, որ, իբր, ինքը վատ է պահել կատվին։ Եթե սխալ եմ հասկացել, թող Այվին ուղղի ինձ։

[Sambitbaba]

Կարծում եմ՝ հենց կոռեկտ է նկատի ունեցել Այվին, որովհետև իրականում պատճառը շատակերությունն էր երևի, անառողջ սնվելը կամ տենց մի բան, ուղղակի բժիշկները նախընտրել էին ավելի մեղմ արտահայտվել, որ չվիրավորեն Ռոզիկին՝ ակնարկելով, որ, իբր, ինքը վատ է պահել կատվին։ Եթե սխալ եմ հասկացել, թող Այվին ուղղի ինձ։

Հնարավոր է, Ան ջան, բայց այդ դեպքում ինչ-որ չի համոզում...

[ivy]

Դե դուք էլ պատմեք

[StrangeLittleGirl]

Ռիփ, ապրես Համ թեմայի, համ պատմվածքի:

Լսի, ասում եմ` էս մեր թաղի Զոռո կատուները կարո՞ղ ա ձեր կողմերից են էկել: Մենք սենց Զոռոյի պես սև դիմակ հագած լիքը կատուներ ունենք, երևի մի յոթ-ութ հատ:

[ivy]

Ռիփ, ապրես Համ թեմայի, համ պատմվածքի:

Լսի, ասում եմ` էս մեր թաղի Զոռո կատուները կարո՞ղ ա ձեր կողմերից են էկել: Մենք սենց Զոռոյի պես սև դիմակ հագած լիքը կատուներ ունենք, երևի մի յոթ-ութ հատ:

Կարող ա

[StrangeLittleGirl]

Դե դուք էլ պատմեք

Իմոնք սաղ բլոգումս պատմած են Բայց հավեսի գցեցիր, մի բան կմոգոնեմ:

[ivy]

Կիմա տատը

Այն հին ու բարի ժամանակներում, երբ հարևաններն ապրում էին մի ընտանիքի նման, ու նրանց տան դռները միայն գիշերներն էին փակվում, մենք էլ, տրված այդ կյանքին, նույն կենցաղն էինք կիսում մեր դիմացի հարևան Կիմա տատի հետ: Ինքը մեր տնից էր անպակաս, մենք՝ իրենց:
Կլորիկ ու ցածրահասակ այդ կնոջ վրայից միշտ մածնի հոտ էր գալիս, որովհետև երբ տեսնեիր՝ մածնաբրդոշ էր ուտում: Քայլելիս ոտքերը նույն տեմպով քստքստացնում էր. բոլորիս համար դրանք լավ ճանաչելի ձայներ էին. այդպես միայն Կիմա տատն էր քայլում:
Սեփական զավակներ նա չուներ, բայց մեծացրել էր ամուսնու հինգ երեխաներին: Ու հիմա էլ հարսների գլխին կարգին սկեսուրություն էր անում՝ բոլորին բռի մեջ հավաքած: Շատ բարձր էր պահում մեր շենքի սկեսուրների անունն ու պատիվը:
Տատիկիս ու նրա միջև միշտ լուռ (իսկ երբեմն էլ ոչ այնքան լուռ) մրցակցություն կար: Ո՞վ է ճաշն ավելի լավ սարքում, ո՞վ է միջանցքն ավելի շուտ ավլում, ո՞ւմ ասածներն են թոռներն ավելի արագ անում: Ու իրենք շատ լուրջ տարված էին դրանով: Այդ պարզունակ կենցաղային մրցակցությունը մեծ նշանակություն ուներ նրանց ծերունական կյանքում: Այսպես ասած, հեղինակության հարց էր:
Ըստ դրա՝ նա մեր շենքի «տատական մաֆիայի» երկրորդ դեմքն էր (դե առաջինն իմ տատն էր, դա քննարման հարց չէր): Մի երկար փայտե նստարան ունեին, հանում, դնում էին բակում, նստում վրան ու սկսում լվանալ անցող դարձողի ոսկորները: Ու եթե նստարանի վրա այդ օրը մի որևէ տատ էր բացակայում, ապա անպայման նրա ոսկորներն էլ էին լվանում:
Այդ ամենով հանդերձ՝ Կիմա տատը տարբերվում էր մեր շենքի մնացած ծերերից: Նա թերթ էր կարդում, հեռուստացույց նայում, հետաքրքրվում ժամանակակից կյանքով: Նրա հետ կարելի էր ֆիլմեր դիտել, քննարկել, խոսել ամենատարբեր թեմաներով:
Իմ ամենասիրած տատն էր, իմ մտերիմն ու ընկերը: Տարիներ շարունակ ինքն իմ մասին էր հոգ տանում, ես՝ իր: Մեր կյանքը միասին էր անցնում:
Աջ ձեռքի արմունկին մի կապույտ խալ ուներ Կիմա տատը, որին միշտ զարմանքով էի նայում: Խալն է՞լ կապույտ լիներ: Երբ շատ էի ուսումնասիրում, ժպտալով ասում էր.
-Կուզե՞ս քեզ տամ:
Ծիծաղում էի ծանոթ կատակից:
Երբեմն հեքիաթ էր պատմում իմ Կիմա տատը: Այդ հեքիաթներում դևեր կային, սատանաներ ու կախարդներ: Նկարագրվող տեսարանները հաճախ դաժան էին ու խիստ նատուրալիստական: Իսկ ամենազարմանալին այն էր, որ անվերջ էին նրա հեքիաթները. մարդ երբեք չէր իմանում, թե վերջում ինչ է լինում, որովհետև վերջ չկար...
Երբ արդեն դեռահաս էի և ուշք ու միտքս սիրային թեմաներն էին, Կիմա տատն ինձ կանչում էր իր մոտ ու «բախտ բացում»: Նրա քարտերը միշտ նույն բանն էին ասում, որ շուտով գտնելու եմ իմ «բոյով բուսաթովին»: Դրա համար հաճախ էի վազում մոտը՝ գուշակություններ լսելու: Ինքն էլ միշտ գիտեր ինձ ոնց գոհացնել:
Տասնյոթ տարեկան էի, երբ առաջին անգամ մեն-մենակ գնացի հանգստանալու: Երեք շաբաթ չկայի ու երբ վերադարձա, Կիմա տատն անկողին էր ընկել: Ինքը միշտ էլ դժգոհում էր առողջությունից, բայց այդ անգամ կարծես թե ամեն ինչ ավելի լուրջ էր: Չհասցրեցի ոչինչ պատմել նրան, մենակ կարողացա վերջին անգամ տեսնել ու ձեռքը բռնել, մինչև կհեռանար: Դա իմ կյանքի առաջին ու ծանր կորուստն էր:
Նրա թաղումից հետո աջ արմունկիս խալ առաջացավ: Կապույտ գույնի: Ճիշտ նույն տեղում, ճիշտ նույն տեսքի:
Մինչ օրս էլ կրում եմ Կիմա տատի թողած նվերը:
Ու նայելիս մտածում՝ իսկ ե՞ս ում եմ մի օր թողնելու:

[Ուլուանա]

Շատ լավն էր, Ռիփ։ Համով–հոտով, վերջն էլ, դե, լրիվ վերջն էր ։
Էն դեպքերից է, երբ կարծես ոչ մի մանրուք ավելորդ չի։

Էս մասի վրա ծիծաղել եմ .

Ու եթե նստարանի վրա այդ օրը մի որևէ տատ էր բացակայում, ապա անպայման նրա ոսկորներն էլ էին լվանում: